Συν Αθηνά ....

Έχουν περάσει σχεδόν δεκατρείς μήνες από την εγκατάσταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ επομένως υπάρχουν πλέον αρκετές ενδείξεις της πολιτικής κατεύθυνσης, όσο ασαφής και ασυντόνιστη και αν εμφανίζεται.

Η κοινωνία, έδωσε περιορισμένη πλειοψηφία  στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια δικιά της εκτίμηση των κινδύνων που εμπεριέχουν οι διακηρύξεις του για τις εναλλακτικές του πολιτικές και σιγά σιγά  συνειδητοποιεί τις συνέπειες υπό το πρίσμα των ήδη ειλημμένων  υποχρεώσεων από την χώρα. Και για να γίνουν τα πράγματα ποιο ακατάληπτα, το κόμμα αυτό συνεργάστηκε με ένα ακροδεξιό μόρφωμα που το συνδέει μόνον η αντιμνημονιακή εκστρατεία.

Από απόψεως ιδεολογίας, η καλύτερη εκτίμηση θα ήταν ότι οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους κάτω από τους κραδασμούς αποχωρήσεων και συνδιαλλαγών. Το μόνο κόμμα με ασάλευτες ιδεολογικές αρχές είναι το ΚΚΕ που παραμένει ένα θλιβερό λείψανο μιας χρεοκοπημένης ιδεολογίας.

Μια πληρέστερη ανάλυση της θέσης των πολιτικών δυνάμεων προεκλογικά βρίσκεται στο σχετικό άρθρο του ΔΠ της 1^ης Ιανουαρίου 2015 (1)

Όπως προβλέπονταν, προέκυψε ένα στρεβλό ιδεολογικά απολίθωμα, άπειρο για την άσκηση πολιτικής εξουσίας σαν κυβερνητικό σχήμα με έντονη Ελληνικού τύπου ακαδημαϊκή επιρροή. Τούτο επιχειρεί να επαναδιαπραγματευθεί κάτι που έχει ήδη συμφωνηθεί διακρατικά, προωθώντας την ανθρωπιστική διάσταση της οικονομικής κρίσης στην χώρα αλλά κρατώντας κυρίως σαν απειλή προς την ΕΕ το “Κουγκι” που θα την τινάξει στον αέρα, δηλαδή μια άτακτη χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους.  Από αυτές τις εξελίξεις, δημοσκοπήσεις προβάλλουν την πλειοψηφία της κοινωνίας να επικροτεί την κυβέρνηση και σε κάθε περίπτωση να μην φαίνεται να έχει αντιληφθεί τους πραγματικούς κινδύνους. Αυτή η άγνοια κινδύνων γίνεται προφανής από την παράλληλη επιμονή των πολιτών να παραμείνουν στην Ευρώπη και την Νομισματική Ένωση.

Απέναντι, στην πανσπερμία της αντιπολίτευσης, κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν από τις μνήμες των πολιτών την ιστορία μιας γενιάς αποτυχημένης πολιτικής διαχείρισης διαπλοκής που μας έφερε εδώ σήμερα, αλλά στερούνται πλήρως αξιοπιστίας και θεωρούνται αμελητέα απειλή για την κυβέρνηση. Οι φωνές τους, καμιά φορά σωστές, δεν έχουν καμία ανταπόκριση.  Η κοινωνία έχει αντιληφθεί ότι και αν ακόμη μερικές ηγετικές φυσιογνωμίες της προβαίνουν σε ειλικρινή απολογία, το βαθύ κομμάτι των παλαιών κομμάτων παραμένει αμετακίνητο και αμετανόητο.

Για την μοίρα του Ελληνικού κράτους, η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι βρίσκεται υπό κηδεμονία, χωρίς αξιόπιστες ρεαλιστικές εναλλακτικές καθώς Grexits και Grexidents θα μπορούσαν ίσως να συμβούν, αλλά πολύ λίγοι θα τα επιθυμούσαν. Θα ήταν μια καλή βάση αν το παραδεχόμασταν για να σκεφτούμε για το μέλλον ρεαλιστικά και όχι με ευχολόγια, συνθήματα και κατάρες. Κηδεμονία, λόγω σφαλμάτων μας, από χώρες με τα πλέον προηγμένα δημοκρατικά πολιτεύματα στον πλανήτη, θα  μπορούσε να γίνει μια μοναδική ευκαιρία για να ξαναφτιάξουμε το κράτος με σύγχρονες μεθόδους διαχείρισης, διατηρώντας τον πολιτισμικό μας χαρακτήρα. Και αυτό, να μην το ξεχνάμε, χρειάζεται χρόνο, πολύ χρόνο.

Φαίνεται ότι τα άλλα  μέλη της ΕΕ επιθυμούν, για λόγους των ευρύτερων συμφερόντων τους που περιλαμβάνουν και την πολιτική σταθερότητα στην χώρα μας, να κρατήσουν από τα μαλλιά το κεφάλι του Ελληνικού κράτους έξω από τον βούρκο της διαπλοκής και αναξιοκρατίας ώστε η μύτη και το στόμα του να μπορούν να αναπνέουν αλλά το σώμα του θα παραμείνει μέσα στο τέλμα καθώς μόνον η κοινωνία η ίδια και μπορεί να το βγάλει από εκεί.

Αν θέλουμε να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας, όπως υποκρίνεται η “πρώτη φορά Αριστερά”, έτσι που να μπορούν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας (για μας η ευκαιρία χάθηκε) να ζουν σαν ίσοι προς ίσους με τους άλλους Ευρωπαίους συμπολίτες τους, εμείς έχουμε μακρύ και επίπονο αγώνα μπροστά μας. Αγώνα που θα περάσει πάνω από πολλές κυβερνήσεις και κόμματα γιατί είναι αγώνας μακρύς και προσωπικός του υπεύθυνου πολίτη που πρέπει να βγει από το καβούκι του.

Κατ’ αρχήν, υπάρχει πληθώρα ενδείξεων ότι το παρόν κυβερνητικό σχήμα δεν έχει την πρόθεση να δρομολογήσει πολιτικές προς αυτήν την κατεύθυνση. Θα έλεγε κανείς το αντίθετο. Η ιδεολογική ασυναρτησία και έλλειψη συντονισμού είναι διάφανες όπως στην διαχείριση της κρατικής μηχανής, στον φορολογικό κώδικα, στην υποστήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στην εξωτερική πολιτική, στο μεταναστευτικό και τόσα άλλα, αλλά κυρίως και πρωταρχικά στον χώρο της παιδείας με τις μακροχρόνιες καταστρεπτικές επιπτώσεις τους.

Κατόπιν, η βασικότερη αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ενεργά μέλη της κοινωνίας έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει τις οθωμανικές δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι και δραν του ατόμου. Το ίνδαλμα του αγαπητού μας Καραγκιόζη τα λέει όλα. Μαθαίνουμε ότι πρέπει να υπάρχει ο αγάς και ο κοτζαμπάσης και αν δεν γίνουμε σαν τον δεύτερο με όλα τα μέσα τότε η μοίρα μας γράφεται από αυτούς. Σε αυτούς προσβλέπουμε για γενιές τώρα για τις ανάγκες μας η ακόμη για τις απαιτήσεις μας αφού τους προσκυνήσουμε κατά τακτά διαστήματα στις εκλογές.

Και σε αυτό το επίπεδο ηθικής κατάντιας δεν κρύβουμε την υπερηφάνεια μας να είμαστε νωθροί μια και θεωρούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρεώσει να μας πληρώνει οιωνοί για την πολιτιστική κληρονομία της χερσονήσου που ζούμε. Αυτό που μας μένει είναι να αρπάζουμε κάπου κάπου μερικά ψίχουλα με βαγαποντιές ακόμα και από τους διπλανούς μας που μπορεί να είναι ποιο ανήμποροι από εμάς.

Κάθε προσπάθεια, έστω και ατελής για να αναδομηθεί αυτό το έκτρωμα μόρφωσης συναντάει τη λυσσαλέα αντίδραση ενός συντεχνιακού εκπαιδευτικού κατεστημένου που αποτελείται από κράμα διδακτικού προσωπικού δέσμιου ενός ανήθικου κομματικού διχτιού και αιθεροβάμονες ενός αριστερόστροφου και καταστροφικού πνευματικού κόσμου.

Δυστυχώς είναι με μια τέτοια υποδομή που πρέπει να αρχίσει ο αγώνας. Είναι ο λόγος για τον οποίον είναι ανάγκη η ακομμάτιστη πνευματική ηγεσία της κοινωνίας (είμαι σίγουρος ότι υπάρχει), το μόνο της απομένον στήριγμα, να διατρέξει πραγματικούς κινδύνους πλησιάζοντας τον πολίτη, αναπτύσσοντας πρωτοβουλίες για επείγουσα πολιτική επιμόρφωση της κοινωνίας στην σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα. Να την κινητοποιήσουν να απαιτήσει την δημιουργία νέων πολιτικών δυνάμεων και κρατικής δομής.

Η κοινωνία να αρχίσει απαιτώντας  την εγκατάσταση μιας α-κομματικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, από άτομα που δεν θα εμπλακούν στην πολιτική εις το μέλλον, για την διαχείριση του κράτους υπό την υπάρχουσα κηδεμονία μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών για την εγκατάσταση νέων πολιτικών δυνάμεων και την σύγκληση επιτροπής από πολίτες σεβαστούς στην κοινωνία χωρίς ανάμειξη στην πολιτική, για την δημιουργία πρότασης για την αναθεώρηση του Συντακτικού Χάρτη της χώρας.

Στην συνέχεια να παραμείνει σε εγρήγορση ώστε οι πολιτικές εξελίξεις λαμβάνουν πλήρως υπόψη το μήνυμα της. Το εάν μια τέτοια διαδικασία θα παραμείνει μέσα σε οριακά δημοκρατικά πλαίσια είναι ίσως το κρισιμότερο διακύβευμα.

Ο αγώνας είναι επείγων διότι το σώμα της κοινωνίας μέσα στον βούρκο μεταλλάσσεται ταχύτατα και είναι άγνωστο το τι θα προκύψει σαν νέο όταν η σήψη θα έχει ολοκληρωθεί. Πάντως κατά τεκμήριο, μακράν αυτού που σήμερα αναγνωρίζουμε σαν Ελληνικό.

 

(1)  http://www.diplomatikoperiskopio.com/2015/01/blog-post.html