Συν Αθηνά ....

Έχουν περάσει σχεδόν δεκατρείς μήνες από την εγκατάσταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ επομένως υπάρχουν πλέον αρκετές ενδείξεις της πολιτικής κατεύθυνσης, όσο ασαφής και ασυντόνιστη και αν εμφανίζεται.

Η κοινωνία, έδωσε περιορισμένη πλειοψηφία  στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια δικιά της εκτίμηση των κινδύνων που εμπεριέχουν οι διακηρύξεις του για τις εναλλακτικές του πολιτικές και σιγά σιγά  συνειδητοποιεί τις συνέπειες υπό το πρίσμα των ήδη ειλημμένων  υποχρεώσεων από την χώρα. Και για να γίνουν τα πράγματα ποιο ακατάληπτα, το κόμμα αυτό συνεργάστηκε με ένα ακροδεξιό μόρφωμα που το συνδέει μόνον η αντιμνημονιακή εκστρατεία.

Από απόψεως ιδεολογίας, η καλύτερη εκτίμηση θα ήταν ότι οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους κάτω από τους κραδασμούς αποχωρήσεων και συνδιαλλαγών. Το μόνο κόμμα με ασάλευτες ιδεολογικές αρχές είναι το ΚΚΕ που παραμένει ένα θλιβερό λείψανο μιας χρεοκοπημένης ιδεολογίας.

Μια πληρέστερη ανάλυση της θέσης των πολιτικών δυνάμεων προεκλογικά βρίσκεται στο σχετικό άρθρο του ΔΠ της 1^ης Ιανουαρίου 2015 (1)

Όπως προβλέπονταν, προέκυψε ένα στρεβλό ιδεολογικά απολίθωμα, άπειρο για την άσκηση πολιτικής εξουσίας σαν κυβερνητικό σχήμα με έντονη Ελληνικού τύπου ακαδημαϊκή επιρροή. Τούτο επιχειρεί να επαναδιαπραγματευθεί κάτι που έχει ήδη συμφωνηθεί διακρατικά, προωθώντας την ανθρωπιστική διάσταση της οικονομικής κρίσης στην χώρα αλλά κρατώντας κυρίως σαν απειλή προς την ΕΕ το “Κουγκι” που θα την τινάξει στον αέρα, δηλαδή μια άτακτη χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους.  Από αυτές τις εξελίξεις, δημοσκοπήσεις προβάλλουν την πλειοψηφία της κοινωνίας να επικροτεί την κυβέρνηση και σε κάθε περίπτωση να μην φαίνεται να έχει αντιληφθεί τους πραγματικούς κινδύνους. Αυτή η άγνοια κινδύνων γίνεται προφανής από την παράλληλη επιμονή των πολιτών να παραμείνουν στην Ευρώπη και την Νομισματική Ένωση.

Απέναντι, στην πανσπερμία της αντιπολίτευσης, κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν από τις μνήμες των πολιτών την ιστορία μιας γενιάς αποτυχημένης πολιτικής διαχείρισης διαπλοκής που μας έφερε εδώ σήμερα, αλλά στερούνται πλήρως αξιοπιστίας και θεωρούνται αμελητέα απειλή για την κυβέρνηση. Οι φωνές τους, καμιά φορά σωστές, δεν έχουν καμία ανταπόκριση.  Η κοινωνία έχει αντιληφθεί ότι και αν ακόμη μερικές ηγετικές φυσιογνωμίες της προβαίνουν σε ειλικρινή απολογία, το βαθύ κομμάτι των παλαιών κομμάτων παραμένει αμετακίνητο και αμετανόητο.

Για την μοίρα του Ελληνικού κράτους, η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι βρίσκεται υπό κηδεμονία, χωρίς αξιόπιστες ρεαλιστικές εναλλακτικές καθώς Grexits και Grexidents θα μπορούσαν ίσως να συμβούν, αλλά πολύ λίγοι θα τα επιθυμούσαν. Θα ήταν μια καλή βάση αν το παραδεχόμασταν για να σκεφτούμε για το μέλλον ρεαλιστικά και όχι με ευχολόγια, συνθήματα και κατάρες. Κηδεμονία, λόγω σφαλμάτων μας, από χώρες με τα πλέον προηγμένα δημοκρατικά πολιτεύματα στον πλανήτη, θα  μπορούσε να γίνει μια μοναδική ευκαιρία για να ξαναφτιάξουμε το κράτος με σύγχρονες μεθόδους διαχείρισης, διατηρώντας τον πολιτισμικό μας χαρακτήρα. Και αυτό, να μην το ξεχνάμε, χρειάζεται χρόνο, πολύ χρόνο.

Φαίνεται ότι τα άλλα  μέλη της ΕΕ επιθυμούν, για λόγους των ευρύτερων συμφερόντων τους που περιλαμβάνουν και την πολιτική σταθερότητα στην χώρα μας, να κρατήσουν από τα μαλλιά το κεφάλι του Ελληνικού κράτους έξω από τον βούρκο της διαπλοκής και αναξιοκρατίας ώστε η μύτη και το στόμα του να μπορούν να αναπνέουν αλλά το σώμα του θα παραμείνει μέσα στο τέλμα καθώς μόνον η κοινωνία η ίδια και μπορεί να το βγάλει από εκεί.

Αν θέλουμε να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας, όπως υποκρίνεται η “πρώτη φορά Αριστερά”, έτσι που να μπορούν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας (για μας η ευκαιρία χάθηκε) να ζουν σαν ίσοι προς ίσους με τους άλλους Ευρωπαίους συμπολίτες τους, εμείς έχουμε μακρύ και επίπονο αγώνα μπροστά μας. Αγώνα που θα περάσει πάνω από πολλές κυβερνήσεις και κόμματα γιατί είναι αγώνας μακρύς και προσωπικός του υπεύθυνου πολίτη που πρέπει να βγει από το καβούκι του.

Κατ’ αρχήν, υπάρχει πληθώρα ενδείξεων ότι το παρόν κυβερνητικό σχήμα δεν έχει την πρόθεση να δρομολογήσει πολιτικές προς αυτήν την κατεύθυνση. Θα έλεγε κανείς το αντίθετο. Η ιδεολογική ασυναρτησία και έλλειψη συντονισμού είναι διάφανες όπως στην διαχείριση της κρατικής μηχανής, στον φορολογικό κώδικα, στην υποστήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στην εξωτερική πολιτική, στο μεταναστευτικό και τόσα άλλα, αλλά κυρίως και πρωταρχικά στον χώρο της παιδείας με τις μακροχρόνιες καταστρεπτικές επιπτώσεις τους.

Κατόπιν, η βασικότερη αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ενεργά μέλη της κοινωνίας έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει τις οθωμανικές δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι και δραν του ατόμου. Το ίνδαλμα του αγαπητού μας Καραγκιόζη τα λέει όλα. Μαθαίνουμε ότι πρέπει να υπάρχει ο αγάς και ο κοτζαμπάσης και αν δεν γίνουμε σαν τον δεύτερο με όλα τα μέσα τότε η μοίρα μας γράφεται από αυτούς. Σε αυτούς προσβλέπουμε για γενιές τώρα για τις ανάγκες μας η ακόμη για τις απαιτήσεις μας αφού τους προσκυνήσουμε κατά τακτά διαστήματα στις εκλογές.

Και σε αυτό το επίπεδο ηθικής κατάντιας δεν κρύβουμε την υπερηφάνεια μας να είμαστε νωθροί μια και θεωρούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρεώσει να μας πληρώνει οιωνοί για την πολιτιστική κληρονομία της χερσονήσου που ζούμε. Αυτό που μας μένει είναι να αρπάζουμε κάπου κάπου μερικά ψίχουλα με βαγαποντιές ακόμα και από τους διπλανούς μας που μπορεί να είναι ποιο ανήμποροι από εμάς.

Κάθε προσπάθεια, έστω και ατελής για να αναδομηθεί αυτό το έκτρωμα μόρφωσης συναντάει τη λυσσαλέα αντίδραση ενός συντεχνιακού εκπαιδευτικού κατεστημένου που αποτελείται από κράμα διδακτικού προσωπικού δέσμιου ενός ανήθικου κομματικού διχτιού και αιθεροβάμονες ενός αριστερόστροφου και καταστροφικού πνευματικού κόσμου.

Δυστυχώς είναι με μια τέτοια υποδομή που πρέπει να αρχίσει ο αγώνας. Είναι ο λόγος για τον οποίον είναι ανάγκη η ακομμάτιστη πνευματική ηγεσία της κοινωνίας (είμαι σίγουρος ότι υπάρχει), το μόνο της απομένον στήριγμα, να διατρέξει πραγματικούς κινδύνους πλησιάζοντας τον πολίτη, αναπτύσσοντας πρωτοβουλίες για επείγουσα πολιτική επιμόρφωση της κοινωνίας στην σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα. Να την κινητοποιήσουν να απαιτήσει την δημιουργία νέων πολιτικών δυνάμεων και κρατικής δομής.

Η κοινωνία να αρχίσει απαιτώντας  την εγκατάσταση μιας α-κομματικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, από άτομα που δεν θα εμπλακούν στην πολιτική εις το μέλλον, για την διαχείριση του κράτους υπό την υπάρχουσα κηδεμονία μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών για την εγκατάσταση νέων πολιτικών δυνάμεων και την σύγκληση επιτροπής από πολίτες σεβαστούς στην κοινωνία χωρίς ανάμειξη στην πολιτική, για την δημιουργία πρότασης για την αναθεώρηση του Συντακτικού Χάρτη της χώρας.

Στην συνέχεια να παραμείνει σε εγρήγορση ώστε οι πολιτικές εξελίξεις λαμβάνουν πλήρως υπόψη το μήνυμα της. Το εάν μια τέτοια διαδικασία θα παραμείνει μέσα σε οριακά δημοκρατικά πλαίσια είναι ίσως το κρισιμότερο διακύβευμα.

Ο αγώνας είναι επείγων διότι το σώμα της κοινωνίας μέσα στον βούρκο μεταλλάσσεται ταχύτατα και είναι άγνωστο το τι θα προκύψει σαν νέο όταν η σήψη θα έχει ολοκληρωθεί. Πάντως κατά τεκμήριο, μακράν αυτού που σήμερα αναγνωρίζουμε σαν Ελληνικό.

 

(1)  http://www.diplomatikoperiskopio.com/2015/01/blog-post.html

Το υπάρχον κομματικό συνονθύλευμα στο ναδίρ

Στο άρθρο του ΔΠ της 1^ης Ιανουαρίου 2015 “Ο κίνδυνος απέναντι στους εκβιασμούς” όσον αφορά την επιλογή του πολίτη     διατυπώνονταν η άποψη ότι “Εάν στηρίξει ένα από τα τότε αντιπολιτευόμενα κόμματα, μικρά η μεγάλα, σε μια δικιά του εκτίμηση των κινδύνων που εμπεριέχουν οι διακηρύξεις τους για τις εναλλακτικές τους πολιτικές, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες υπό το πρίσμα των ήδη συμφωνηθέντων  υποχρεώσεων από την χώρα. Θα πρέπει πειστεί ότι το κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει για την διαχείριση του κράτους υπό τις παρούσες συνθήκες θα μπορέσει να επαναδιαπραγματευθεί κάτι που έχει ήδη συμφωνηθεί διακρατικά η σε αντίθετη περίπτωση να διαχειριστεί μια πιθανότατη άτακτη χρεοκοπία της οποίας τις συνέπειες έχει αντιληφθεί. Δηλαδή η πιθανή κατάληξη δεν διαφέρει πολύ από αυτήν της πρώτης εναλλακτικής απλώς διαδικαστικά μπορεί να αποβεί ποιο επιζήμια για την κοινωνία αφού θα την σπρώξει γρηγορότερα προς λαϊκίστικα άκρα. Σε αυτήν την περίπτωση ο πολίτης ίσως νομίσει ότι θα μείνει αμέτοχος παρατηρητής αυτής της διαδικασίας διαπραγματεύσεων αλλά είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί προ εκπλήξεως γι’ αυτό.”

Τα γεγονότα, από όποια γωνία και να κυττάξει κανείς, δυστυχώς για την δύσμοιρη πατρίδα μας, φαίνεται να επιβεβαιώνουν αυτήν την πρόβλεψη. Φτάσαμε στο εξής αδιέξοδο. Οι εκπρόσωποι του παλαιού κομματικού συνονθυλεύματος να υποστηρίζουν με λογικά επιχειρήματα την διατήρηση μας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και να αντιμετωπίζονται με καχυποψία λόγω του ιστορικού τους ρόλου και το συνονθύλευμα άκρως λαϊκίστικών συνιστωσών να απολαμβάνει την ανοχή αν όχι την συμφωνία του θυμικού της Ελληνικής ψυχής αλλά ταυτόχρονα και την ανησυχία για τα αποτελέσματα των πεπραγμένων του πενταμήνου. Άτομα που δεν ανήκουν στο κομματικό κατεστημένου, με σοβαρές απόψεις για η αντί της πρότασης του δημοψηφίσματος, προσπαθούν απεγνωσμένα να κρούσουν τον κίνδυνο του εθνικού διχασμοί χωρίς αποτέλεσμα.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της επόμενης Κυριακής έρχεται η στιγμή που πέρα από τον πολίτη η κοινωνία θα πρέπει να μετρηθεί με τον εαυτό της. Το πολιτικό αδιέξοδο καθίσταται πλήρες, με προφανείς κινδύνους πολιτειακής εκτροπής προς οιανδήποτε κατεύθυνση, την οποίαν είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν κρισιμότατες γεωπολιτικές απειλές. Η όποια ωριμότητα η μη του πολιτικού σώματος, στην οποία το ΔΠ έχει επανειλημμένως εντρυφήσει, είναι ότι διαθέτει η κοινωνία μας και με αυτήν πρέπει να πορευτούμε. Έτσι ο ακομμάτιστος πνευματικός κόσμος, οι μόνοι απομείναντες σαν αξιόπιστη πηγή άποψη για το καλό της πατρίδας μας πρέπει επί τέλους να βγουν, δυναμικά και όχι διστακτικά όπως παρατηρείται, από τον χώρο τους επειγόντως και να μιλήσουν στους πολίτες με ότι μέσον τους διατίθεται, από το τηλέφωνό τους, τον υπολογιστή τους και  ότι άλλο. Ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ λίγα από το τεχνικό μέρος του ερωτήματος και λιγότερο από το πολιτικό του περιτύλιγμα. Παρόλα ταύτα αισθάνεται και έχει επανειλημμένα δείξει ότι θέλει να μείνει μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Διψάει για υπεύθυνή συμβουλή γιατί πλέον δεν εμπιστεύεται κανέναν.

Οι εξελίξεις ωθούν προς νέους γύρους εκλογικών αναμετρήσεων. Δεν πρέπει να αφήσουμε το καταρρακωμένο κομματικό κεκτημένο να πρυτανεύσει σε τέτοιες εξελίξεις.  Είναι ίσως καιρός να μας απασχολήσει περισσότερο η άποψη που διατυπώθηκε στο ίδιο άρθρο του ΔΠ που προτείνει στον πολίτη μια άλλη εναλλακτική:

“Εάν ψηφήσει λευκό, καταδικάζοντας όλο το πολιτικό κατεστημένο και απαιτώντας την ριζική του αναδόμηση, θα το πράξει εάν αποφασίσει να κάνει έναν μακρύ αγώνα. Να αρχίσει απαιτώντας  την εγκατάσταση μιας α-κομματικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, από άτομα που δεν θα εμπλακούν στην πολιτική εις το μέλλον, για την διαχείριση του κράτους υπό την υπάρχουσα κηδεμονία μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών για την εγκατάσταση νέων πολιτικών δυνάμεων και την σύγκληση επιτροπής από πολίτες σεβαστούς στην κοινωνία χωρίς ανάμειξη στην πολιτική, για την δημιουργία πρότασης για την αναθεώρηση του Συντακτικού Χάρτη της χώρας.

Πέρα από αυτό, να πάρει τον κίνδυνο ότι πολλοί από τους συμπολίτες του θα διαλέξουν άλλες εναλλακτικές παρόλο ότι οποιαδήποτε από αυτές δεν απαλλάσσει τη χώρα από τα μετα-οθωμανικά της δεσμά.

Ο αγώνας αυτός δεν είναι αόριστος. Έχει συγκεκριμένες δράσεις. Πρέπει να αποφασίσει να ψηφίσει σε πρόκληση  προς τον υπάρχοντα εκλογικό  νόμο, στηριζόμενος στην υποχρέωση απέναντι στο τελευταίο άρθρο του Συντάγματος   που απαιτεί από όλους μας την προστασία του από τις λαίλαπες των εξοθσιοθήρων. Παρόλο ότι το κατεστημένο θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το νόμο που αυτό εισήγαγε για τις βολές του μια ισχυρή λευκή ψήφος δεν μπορεί να αγνοηθεί αυτή τη φορά όντας υπό ξένη κηδεμονία.

Στην συνέχεια πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση ώστε οι πολιτικές εξελίξεις μετά τις εκλογές να λάβουν πλήρως υπόψη το μήνυμα του. Το εάν μια τέτοια διαδικασία θα μπορέσει να παραμείνει μέσα σε οριακά δημοκρατικά πλαίσια είναι ίσως το κρισιμότερο διακύβευα. Πλην όμως η συμμετοχή στην ψηφοφορία με λευκό θα είναι η αδιαμφισβήτητη διαπίστωση της προσήλωσης στα δημοκρατικά ιδεώδη και τον σεβασμό προς τους συμπολίτες του υπό τις κρατούσες συνθήκες”.

Ήρθε η ώρα, την Κυριακή και σε αυτά που θα ακολουθήσουν, οι πολίτες να βάλουν όλο το καταχρεωμένο κομματικό κατεστημένο με τις ιδεολογίες του και τα ευρύτερα του συμφέροντα αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η Ευρώπη, με τις ποιο προηγμένες κοινωνικά χώρες του πλανήτη, με όλες τις αδυναμίες της, που προσπαθεί απεγνωσμένα να βελτιώσει σ ένα κόσμο που καλπάζει, δεν είναι δυνάστης των αδυνάτων. Είναι το παράδειγμα Ηπείρου που άλλες προσπαθούν να μιμηθούν. Και αυτό σε αντιδιαστολή με τα νεφελώδη ιδεολογήματα που την θέλουν να περνάει σε φάση επαναστάσεων του παρελθόντος. Και η χώρα μας είναι ένα ισότιμο μέλος της με ανυπολόγιστα μεγάλη πολιτιστική συμβολή σε σχέση με το μέγεθος της και την οικονομική της ισχύ. Και σαν μέλος απολαμβάνει τα θετικά στοιχεία της αλλά υποχρεούται να λειτουργεί σύμφωνα με τους από κοινού ακολουθούμενους κανόνες. Θα είναι παραφροσύνη να πάρουμε απαράδεκτους κινδύνους και έτσι να αποποιηθούμε αυτήν την θέση στους απογόνους μας.

 

Ξεκινώντας από εκεί που είμαστε

Πολλοί συμπολίτες, γέροντες αλλά και νεότεροι, περνώντας τον εφιάλτη της τελευταίας εξαετίας και ιδίως μετά τα χτυπήματα των τελευταίων εξελίξεων δείχνουν εξουθενωμένοι και απελπισμένοι. Είναι αυτοί που βρίσκονται έξω από τους κύκλους ελέγχου των γεγονότων στην χώρα μας. Δεν είναι ενεργά μέλη ούτε του σκληρού πυρήνα του πολιτικού κατεστημένου ούτε των παραφυάδων του στα συντεχνιακά μορφώματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα ούτε στον κόσμο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας.

Είναι αυτοί που θα ήθελαν πολύ να συμβάλλουν σε μια στροφή σε προσπάθειες συμβατές με την πραγματικότητα και τις υπάρχουσες δημιουργικές δυνάμεις του έθνους αλλά αισθάνονται μόνοι καθώς δεν εμπιστεύονται την εθνική ηγεσία. Είναι όμως και άλλοι που παρόλο φαινομενικά στηρίζουν το κατεστημένο αντιλαμβάνονται ότι με αυτό η χώρα δεν έχει μέλλον και είναι έτοιμοι να στηρίξου τέτοιες προσπάθειες.

Δεν θα έπρεπε να βιαστεί κανείς από αυτήν την εκτίμηση, συμπεραίνοντας ότι δεν υπάρχει στην κοινωνία ηγετικό δυναμικό που θα εμπνεύσει και καθοδηγήσει μια τέτοια προσπάθεια. Τέτοιο δυναμικό είναι σίγουρο ότι υπάρχει, όπως άλλωστε σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά για να φυτρώσει και να ανδρωθεί χρειάζεται προετοιμασία της κοινωνίας για να το δεχτεί, να το εμπιστευτεί και να το στηρίξει. Το υπάρχον κατεστημένο έχει επιμελώς εργαστεί σαράντα χρόνια τώρα για να εμποδίσει την ανάδειξη του, καθώς θα αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για την δική του ύπαρξη.

Υπάρχει λοιπόν η ανάγκη ανάπτυξης ηγετικού δυναμικού που θα εκφράσει και θα προωθήσει το όραμα της κοινωνίας να απεμπλακεί από τον χαλινό του υπάρχοντος κατεστημένου και να ελπίσει αλλά για τούτο χρειάζεται χρόνος και πολύ δουλειά από τον καθένα μας.

Ξεκινώντας, ίσως θα έπρεπε να δεχτούμε ότι οι σύμμαχοι μας για λόγους γεωπολιτικού συμφέροντος τους, υπό την προϋπόθεση ότι ο χρόνος που θα χρειαστεί για την πάρα πάνω δουλειά είναι λογικός, θα μας κρατήσουν από τα μαλλιά με την μύτη και το στόμα έξω από το νερό για να αναπνέουμε. Το θέατρο των διαπραγματεύσεων θα συνεχίζεται και θα μας κρατάει σε νευρική υπερένταση άλλα να υποθέσουμε ότι θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε. Επομένως αυτές θα είναι οι συνθήκες για την σκληρή δουλειά της ουσίας.

Τι δουλειά ουσίας μας χρειάζεται για να ανδρωθεί ένα νέο δυναμικό;

Βασικά προσπάθεια να συλλάβει κάθε άτομο της κοινωνίας τις διαστάσεις της πραγματικότητας με τρόπο που θα της καταλάβει και κατά το δυνατόν αποδεχτεί. Επιχείρημα εξαιρετικά δύσκολο, καθώς το υπάρχον σύστημα το πολεμάει αποτελεσματικά στηριζόμενο σε μια λαϊκίστική νοοτροπία στην οποία οι πολίτες προσελκύονται, σαν συνέπεια ενός εκπαιδευτικού συστήματος σχεδιασμένου γι' αυτόν τον σκοπό τριάντα χρόνια τώρα.

Ας συνοψίσουμε την πραγματικότητα, δηλαδή από πού ξεκινάμε,  σε πέντε σύντομες φράσεις.

-Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, προτεραιότητα πανω από όλα, έχει κατακρημνιστεί από αλλεπάλληλες ιδεολογικές δοκιμασίες και συνδικαλιστικές δουλείες.

-Το πλαίσιο ανάπτυξης πραγματικά ιδιωτικής πρωτοβουλίας έχει αλλοιωθεί και καταστρατηγηθεί από έναν συρφετό κρατικοδίαιτων συμφερόντων σε συνύπαρξη και αμοιβαία απολαβή με ένα διεφθαρμένο κράτος.

-Η κοινωνική πρόνοια έχει αποσυντεθεί, λεία αδίστακτων παραγόντων που καρπώνονται τους πόρους της.

-Η μεταναστευτική μας πολιτική, σε συνδυασμό με τις φθίνουσες δημογραφικές παραμέτρους της κοινωνίας, οδηγεί ασφαλώς σε σημαντική αλλοίωση των χαρακτηριστικών του έθνους.

-Οι γεωστρατηγικοί κίνδυνοι εγκυμονουν και ευρίσκονται σε φάση έξαρσης.

Η Ελληνική κοινωνία αποτελείται από ποικιλία πολιτών, από τους πεπεισμένους για την ιστορική συνέχεια του γένους μέχρι τους αδιαφορους για την εθνική μας ταυτότητα, από τους συνετούς οικογενειάρχες έως τους Ελληναράδες, από τους τεχνικά πολύ μορφωμένους μέχρι τους λιγότερο, από τους μικρομεσαίους μέχρι τους υπαλλήλους. Η ποικιλία έχει πολλές διαστάσεις και κάθε μία χρειάζεται τον δικό της τρόπο να κοινωνηθεί με αυτήν την πραγματικότητα για να μπορέσει να την αντιληφθεί και ίσως να την ενστερνιστεί.

Ποιοι είναι αυτοί που θα πρέπει να ξεκινήσουν και να στηρίξουν την προσπάθεια;

Σε μια κοινωνία με δυναμισμό αυτός ο ρόλος ανήκει στον πνευματικό της κόσμο. Από τους συγγραφείς και τους ποιητές, τους ζωγράφους και τους γλύπτες, στους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Αλλά είναι αποκαρδιωτική η ανταπόκριση τους. Έτσι μένει στους απλούς πολίτες, σ εμάς όλους, αντί να μένουμε σε κατάθλιψη και απογοήτευση, να συζητήσουμε με τους γύρω μας και να συμφωνήσουμε πρώτα για το από πού ξεκινάμε. Αν δούμε, πισω από την ομίχλη της παραπληροφόρησης, και συναινέσουμε στις πέντε διαστάσεις και τον ρόλο ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου στην διαχείρηση τους, που μας έφερε σ αυτό το κατάντημα, τότε το ξεκίνημα είναι δυνατό.

Γίνεται προφανές ότι εμείς, μόνοι μας πλέον, πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την ανάδειξη ενός νέου ηγετικού δυναμικού που θα αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις και διαθέτουμε δύο παράλληλες δραστηριότητες για να τα καταφέρουμε. Να αναμειχθούμε πραγματικά με τα κοινά σαν άτομα, αρχίζοντας από τις γειτονιές και μετέχοντας όλοι χωρίς εξαίρεση στις επόμενες πολιτικές στιγμές έκφρασης της βούλησής μας, που δεν είναι πολύ μακριά, να απορρίψουμε συλλήβδην το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο. Έτσι και αλλιώς τώρα ξέρουμε ότι ανεξάρτητα από ιδεολογικές τοποθετήσεις όλόκληρο αδυνατεί να οδηγήσει την χώρα έξω από τον τυφώνα. Δεν είναι απαραίτητο ούτε αναμενόμενο ότι το ποσοστό της απόρριψης να είναι πελώριο. Αν όμως έστω και το σύνολο των απεχόντων και λευκών του παρελθόντος εκφράσουν την απόρριψη η πολιτική προοπτική της χώρας θα αλλάξει άρδην με σειρά καταλυτικών εξελίξεων, καθώς θα δοθεί η ευκαιρία σε πραγματικά νέες πολιτικές δυνάμεις να αναδειχτούν.

Αν δράσουμε έτσι, αυτό θα είναι η ηχηρότερη πρόσκληση και εθνική υποχρέωση προς υγιείς δυνάμεις να εμφανιστούν στο προσκήνιο και να δημιουργήσουν την νέα ηγετική τάξη της κοινωνίας μας. Αν χάσουμε ακόμη μια ευκαιρία, ο κίνδυνος είναι μεγάλος τα μαλλιά μας να γλυστρίσουν από τα χέρια που μας κρατάνε έξω από το βούρκο και να πνιγούμε. Πρέπει να πάρουμε την τύχη μας και την τύχη των απογόνων μας στα χέρια μας. Ας μην ρίχνουμε τα φταίγματα πλέον σε άλλους.

 

 

Αριστεία ….. περισσότερα

Από την μεταπολίτευση και μετά ο όρος “Αριστεία” έχει καλύψει πολλά πρωτοσέλιδα και τηλεοπτικές συζητήσεις με θερμούς υποστηρικτές και αντιτιθέμενους. Συνήθως οι θέσεις εντοπίζονται στην έννοια και την σημασία της για την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου αλλά στηρίζονται σε ιδεολογικές θεωρήσεις από την άκρα αριστερά μέχρι τον αντίποδα της. Η έννοια σπάνια φέρεται προς τα κάτω σε απλές εφαρμοσμένες περιπτώσεις, έτσι ώστε οι πολίτες να καταλάβουν πραγματικά περί τίνος πρόκειται. Τα τελευταία γεγονότα με την “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση είναι μέσα σ αυτό το πλαίσιο, μόνον που αυτή τη φορά μπορεί να αποβούν τελειωτικά μοιραία για την τύχη της “Αριστείας”.

Σαν απλός παρατηρητής λοιπόν, τολμώ να διατυπώσω παρά κάτω ορισμένες σκέψεις, που ίσως συνεισφέρουν στη συζήτηση γι’ αυτό το θέμα που προσωπικά πιστεύω ότι εάν το περάσουμε στα ελαφρά θα επιφέρουμε βαρύ χτύπημα στις ελπίδες επιβίωσης της πατρίδας.

Για πολλούς από μας τους σημερινούς Έλληνες, η λέξη “άριστος” ταυτίζεται με έννοιες όπως πρώτος μαθητής στο σχολείο η το πανεπιστήμιο, ο “σπασίλας” η “σπασίκλας”, ο αποκομμένος από τους πολλούς. Ένα άτομο για το οποίο οι λοιποί συμμαθητές του τρέφουν συνήθως αισθήματα παθιασμένης ζήλειας και απέχθειας ανάμικτα με θαυμασμού. Ένα άτομο που είναι, κατά τρόπον ανεξήγητο, ανώτερο από αυτούς. Μπορεί επίσης να μιλάμε για άριστους γιατρούς η δικηγόρους, με παρόμοια αισθήματα από συναδέλφους τους. Σπάνια όμως μιλάμε και κατηγοριοποιούμε όπως σε άλλες χώρες, για άριστους οδηγούς λεωφορείων, μεταφορείς, σκουπιδιάρηδες και τόσους άλλους πολίτες σαν κι εμάς. Όλα αυτά νομίζω τονίζουν την διεστραμμένη αντίληψη της έννοιας της “Αριστείας” στην κοινωνία μας. Βεβαίως το πώς χτίστηκε μια τέτοια αντίληψη στο θυμικό μας είναι μια ιστορία τόσο παλιά όσο και η ιστορία του έθνους. Και σαν τέτοια είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαφοροποιηθεί.

Εν τούτοις, σ έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη που η επιβίωση του έθνους εξαρτάται από την ανταγωνιστικότητα της κοινωνίας είναι πλέον καιρός, αν δεν είναι ήδη αργά, να μας απασχολήσει υπό αυτό το πρίσμα το θέμα της “Aριστείας”, καθώς είναι το κλειδί για την ανταγωνιστικότητα. Αλλά μια “Αριστεία” πραγματική, εφαρμοσμένη και όχι θεωρητική και έρμαιο ιδεολόγων και λαϊκιστών. Μια “Αριστεία” που είναι προσωπικός στόχος κάθε ατόμου μέσα στις ικανότητες με τις οποίες τον προίκισε η φύση και τον δυναμισμό του να γίνει όσο καλύτερος μπορεί. Μια διαδικασία που θα κάνει τον πολίτη να δει τους δίπλα του με τις προσπάθειές τους, την κοινωνία και τον κόσμο αλλιώς. Να τον πείσει να προσπαθήσει. Να του δείξει ότι υπάρχει σκοπός για την δική του αριστεία και ότι χωρίς αυτήν η χώρα δεν θα τα καταφέρει.

Αν πειστεί ό πολίτης να προσπαθήσει να φτάσει το ανώτατο επίπεδο της προσωπικής ικανότητας τότε η γενική και αφηρημένη έννοια της “Αριστείας” θα βρει τη θέση της. Η έννοια της άμιλλας σαν αναγκαίο και όχι εχθρικό για το άτομο στοιχείο δυναμισμού θα αναγνωριστεί.

Έτσι ευπρόσδεκτοι άριστοι θα προβληθούν σε όλους τους τομείς που δραστηριοποιούνται στο κοινωνικό σύνολο από τους σκουπιδιάρηδες μέχρι τους πολιτικούς ηγέτες. Με την εμπειρία της δική τους προσπάθειας, οι πολίτες δεν θα έχουν ενδοιασμούς να αναγνωρίσουν τις προσπάθειες των άλλων.

Όποιος αναδεικνύεται καλύτερος στο χώρο που ειδικεύεται και μόνον σ αυτόν θα γίνει αποδεκτός σαν τέτοιος αφού όλοι αντιλαμβάνονται την προσπάθεια που χρειάζεται γι’ αυτό. Δεν θα χρειαστεί να αποδημήσει για να βρει χώρο να χρησιμοποιήσει τις ικανότητες του. Κι αυτό θα μας προσφέρει σαν χώρα το κλειδί προς την ανταγωνιστικότητα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Άτομα ράθυμα που δεν κάνουν προσπάθεια να φτάσουν την προσωπική τους αριστεία αλλά μετέρχονται αντικοινωνικά μέσα για να αναδειχτούν θα εντοπιστούν. Πολλά από αυτά θα προσαρμοστούν. Οι πολιτικές και ιδεολογικές φατρίες που εκμεταλλεύονται την ψήφο τους θα απογυμνωθούν. Η κοινωνία θα αποκτήσει τον δυναμισμό που χρειάζεται για να επιβιώσει.

Θα πει κανείς, μια  και είναι μια ιστορία τόσο παλιά και πολύπλοκη όσο και η ιστορία του έθνους, ποιος θα ηγηθεί, σε αυτή την συγκυρία, μιας προσπάθειας για προσαρμογή  αυτής της διεστραμμένης αντίληψης της έννοιας της “αριστείας” στις διεθνείς συνθήκες του σήμερα;
Ίσως η απάντηση δίνεται με μια άλλη ερώτηση: τι κάνει σήμερα η περίφημη “πνευματική μας ελίτ” πέρα από το να διαλέγεται, αν διαλέγεται, για την αφηρημένη “Αριστεία”;
Δύσκολα πράγματα, και μακριά από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, αλλά είναι η πραγματικότητα.

 

Κ. Π. Β.

 

Η απάθεια απέναντι στην ολίσθηση προς τα άκρα

Λίγοι αντικειμενικοί παρατηρητές των Ελληνικών πραγμάτων θα διαφωνούσαν με τον τίτλο του άρθρου. Είναι πασιφανές ότι  η χώρα ζει σε μια ατμόσφαιρα ασάφειας, απελπισίας και μαρασμού. Ενήμεροι πολίτες, νοιώθοντας ανήμποροι και προδομένοι, παρακολουθούν έντρομοι την κατρακύλα της κοινωνίας προς τα άκρα, γνωρίζοντας από την ιστορία τις συνέπειες μιας τέτοιας πορείας.   Ότι ψίχουλα ελπίδας είχαν απομείνει τον περασμένο Ιανουάριο, ξοδεύτηκαν από αδίστακτους λαϊκιστές, άπειρους και ανήθικους χειριστές των πολιτικών εξελίξεων, στον βωμό μιας υπερχρεωμένης ιδεολογίας. 

Τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε μια τέτοια πραγματικότητα είναι λίγο πολύ γνωστά. Κύριο στοιχείο, μια μετά-οθωμανική δομής της κοινωνίας η οποία επέζησε παρόλο ότι η χώρα αποσχίστηκε πριν εκατό-ογδόντα χρόνια. Πάνω της στηρίχτηκε μια λαίλαπα ενός λαϊκίστικου κινήματος, με παραπειστικό  σοσιαλιστικό προσωπείο, που σε σαράντα χρόνια μόρφωσε ένα λαό στα μέτρα του, εξασφαλίζοντας της νομή της εξουσίας, ουσιαστικά αδιασάλευτη, καταλαμβάνοντας πλήρως τον κρατικό μηχανισμό. Και είναι αυτός ο κρατικός μηχανισμός, το τελευταίο και μοιραίο στοιχείο, ο οποίος προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα του, αποσκίρτησε από το πολιτικό απολίθωμα που τον έχτισε και βρίσκει έκφραση στην πολιτική δύναμη που οδηγεί την χώρα με σιγουριά σ αυτόν τον κατήφορο προς τα άκρα.

Η κοινωνία μας έχει μορφωθεί να κάνει αυτό που κάνει σήμερα. Δεν πρέπει να μας ξενίζει η απάθειά του πολίτη και η κυριαρχία του θυμικού στις ενέργειες του. Πάντα όμως, βαθιά στην ψυχή του, τρέφει τη ελπίδα ότι θα βρεθούν άνθρωποι που θα εμπιστευθεί να του ξαναδώσουν ελπίδα. Για όσους από μας, που μας πονάει η τύχη της πατρίδας, ενδιαφέρει η εξεύρεση κάποιου τρόπου να σταματήσει αυτός ο κατήφορος, είναι ουσιώδες να αποδεχτούμε αυτήν πραγματικότητα. Είναι η μόνη σταθερή αρχή από την οποία μπορεί να ξεκινήσει οποιαδήποτε προσπάθεια να σταματήσει ο κατήφορος. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να ξαναχτιστεί η ελπίδα.

Πείρε τουλάχιστον σαράντα χρόνια για να καταστραφεί ο κοινωνικός ιστός, όποιος και αν ήταν, έτσι κάθε προσπάθεια για να σταματήσει ο κατήφορος θέλει μερικά χρόνια. Πρέπει να βγουν νέοι άνθρωποι με διαφορετική μόρφωση στην κοινωνία. Και για όσους πιστεύουν στην ανάγκη διάσωσης έθνους, αυτός είναι ο πραγματικός στρατηγικός στόχος. Οι νέες γενιές να παίρνουν μόρφωση που θα κάνει την κοινωνία μας σύγχρονη Ελληνική. Τα βασικά της στοιχεία, έλεγχος του θυμικού, εργατικότητα, σεβασμός στην συνέχεια του έθνους, συνεχείς προσπάθεια για την προστασία της συνοχής της, πίστη στις προσταγές του “Ξένιου Διός”  και δυναμική συμμετοχή στα γεγονότα της παγκοσμιοποίησης. Προς αποφυγήν, χρεοκοπημένες ιδεολογίες κάθε είδους και κατεύθυνσης.

Δεδομένης της φύσης και προσφύσεων του μεγαλύτερου μέρους της ηγετικής ελίτ της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας, οι δυνάμεις που διατίθενται για την επιτυχία αυτού του στόχου δεν είναι πολλές και εύχομαι ο αναγνώστης αυτού του άρθρου να είναι μέλος. Είναι όμως οι μόνες  και όχι και τόσο ανήμπορες για την φύση του στόχου και τον χρονικό του ορίζοντα. Και δεν χρειάζονται μεγάλα σχέδια και συγκεντρωτική διαχείριση. Στην πρώτη φάση, την ποιο κρίσιμη, δεν χρειάζονται ούτε κάποιον πολιτικό μανδύα.

Χρειάζονται όμως μακροχρόνια και αδιάκοπη δουλειά. Απεξαρτημένη από τον παραλογισμό των πολιτικών εξελίξεων. Απέναντι σε μια αρτηριοσκληρωτική  ελίτ, να κηρύξουν στο ευρύτερο περιβάλλον τους, σε άτομα από όλο το ηλικιακό φάσμα, την ανάγκη για την επίτευξη αυτού του στόχου. Να συμμετέχουν στις ομάδες που θα σχηματίζονται για την επίτευξη του. Να δώσουν ελπίδα στους νέους που μας φεύγουν για πάντα.

Στην ροπή της κατηφόρας που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχει πλέον χρόνος, αν όντως υπάρχει. Όσοι ενδιαφέρονται για την διάσωση του έθνους δεν έχουν πλέον την πολυτέλεια να παρακολουθούν σαν ανησυχούντες παρατηρητές. Η ολίσθηση γίνεται κάθε μέρα και ποιο ανεπίστρεπτη.

 

 

 

 

Σκίζοντας το πέπλο του λαϊκισμού

Σπάνια θα βρει κανείς, ανάμεσα στα άφθονα ΜΜΕ η στις τοποθετήσεις στελεχών του πολιτικού και πνευματικού κατεστημένου, κάποιον που να μην αναφέρεται στις ολέθριες συνέπειες του λαϊκισμού πάνω στην Ελληνική κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει στην ενδυνάμωση αυτού του φαινόμενου. Είναι αυτή η γενικευμένη συμπεριφορά που έχει υφάνει ένα παχύ πέπλο σύγχυσης για πολλά χρόνια τώρα και που ουσιαστικά απαγορεύει στον απλό πολίτη να έχει διαυγή εικόνα της πραγματικότητας. Τον σέρνει, ανάλογα με συγκυρίες, σε κατωφέρειες που οδηγούν τη χώρα και το έθνος στην εξαφάνιση.

Ειδικότερα, με την συνεχώς κορυφούμενη αποσυνθετική κοινωνική και πολιτική  κρίση, το τέρας του λαϊκισμού έχει τόσο σταθερά αγκιστρωθεί στο κοινωνικό σώμα που ακόμα και οι τελευταίοι ανθιστάμενοι πολίτες, αποκαρδιωμένοι παραδίδουν τα όπλα και υποκύπτουν στο μοιραίο. Παραδίδουν σε εξωτερικούς παράγοντες να αποφασίσουν για το μέλλον τους, ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα.

Για τους πολύ λίγους όμως που ανθίστανται ακόμα, η ελπίδα δεν πρέπει να σβήσει. Υπάρχει ίσως στρατηγικός άξονας για να σκιστεί το πέπλο του λαϊκισμού. Μια διαδικασία που άφορα όλες τις κοινωνικές εξελίξεις, με την οποία ο απλός πολίτης θα μπορέσει να τις εκτιμήσει στην πραγματική τους διάσταση. Αλλά κυρίως μια διαδικασία, με την οποία χωρίς λαϊκίστικές επιρροές, θα μπορέσει να συγκρίνει την ποιότητα και βάρος ατόμων που επιχειρούν να αναδειχτούν σαν μέλη της ηγετικής ελίτ της χώρας. Και επειδή η εκάστοτε ηγετική ελίτ κρατάει το μέλλον του Ελληνισμού στα χέρια της διαμορφώνοντας τις εξελίξεις, σ αυτήν επικεντρώνεται αυτό το σημείωμα.

Δεδομένων των συνθηκών η πρόκληση είναι σχεδόν απροσπέλαστη, καθώς η κοινωνία έχει μορφωθεί για μια γενιά να ζει και να δρα μέσα στα πλαίσια του λαϊκισμού που βλέπουμε. Προκύπτει η ανάγκη υπεράνθρωπης προσπάθειας αλλαγής της πολιτικής προδιάθεσης του πολίτη για να κάνει μια λογική ανάλυση των εξελίξεων σε αναφορά το κοινωνικό του συμφέρον και ανάλογη αξιολόγηση ατόμων που επιδιώκουν ηγετικούς ρόλους.

Η πραγματοποίηση μιας τέτοιας διαδικασίας  είναι ουσιαστική, δύσκολη, επίπονη και απολύτως αναγκαία.  Και ανήκει αποκλειστικά στον πολίτη. Είναι το ύψιστο δημοκρατικό του κεκτημένο.

Πέρα από υλικά μέσα, γονικές καταβολές και άλλους θυμικούς παράγοντες, που ευνοούν την παραπληροφόρηση, ο πολίτης πρέπει κατά κύριο λόγο να κρίνει τους μνηστήρες της ηγεσίας της κοινωνίας, σε τρείς αλληλένδετες διαστάσεις. Πεπραγμένα με απτά αποτελέσματα που συνηγορούν για την καταλληλότητα τους στους ρόλους που θέλουν να αναλάβουν. Ηθική ακεραιότητα και ηγετικές ικανότητες σαν εξασφάλιση για την εμπιστοσύνη που θα τους εναποθέσει η κοινωνία. Ρεαλιστικό όραμα. Είναι σε αυτές τις διαστάσεις που πρέπει να απαιτήσει το ειλικρινές και διάφανο προφίλ των μνηστήρων. 

Και μνηστήρες της ηγετικής ελίτ προς αξιολόγηση δεν πρέπει να θεωρούνται μόνον οι νέοι. Κάθε μέλος αυτής της ομάδας πρέπει να αξιολογείται σ αυτές τις διαστάσεις σε κάθε εκλογική διαδικασία. Άλλωστε, όταν η ηγετική ελίτ φτάνει στον ηθικό βούρκο που βρίσκεται σήμερα, η κοινωνία που την γεννά πρέπει να διαθέτει την εναλλακτική να την απορρίψει συλλήβδην καλώντας νέους στην αναγέννηση της. Μόνο σε τέτοιο πλαίσιο λογικής το λαϊκίστικό πέπλο κατατεμαχίζεται και η κοινωνία δρα υπεύθυνα.

Πολλοί θα χαμογελάσουν λέγοντας, καλά είναι όλα αυτά, λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι, αλλά πως θα βγει ο πολίτης από τον υπάρχοντα λήθαργο κάτω από το πέπλο;

Με τον πνευματικό μας κόσμο στον κόσμο του, φοβούμαι ότι όλοι εμείς οι θλιβερά μειδιάζοντες και αποθαρρημένοι είμαστε και οι μόνοι που θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε στον μακρύ αγώνα, συζητώντας με τον ευρύτερο κύκλο μας, οπουδήποτε μπορούμε. Προσπαθώντας να πείσουμε τον καθένα που συνομιλούμε για τον στρατηγικό άξονα στην διαδικασία καταστροφής του πέπλου του λαϊκισμού και τον μοναδικό ρόλο του απλού πολίτη σ αυτή την διαδικασία. Η ελπίδα είναι μικρή αλλά ίσως η μόνη.

Δύσκολα τα πράγματα, απελπιστικά, αλλά δεν υπάρχουν πλέον άλλοι εθελοντές για δράση, ούτε καν ήρωες.

 

 

Η Νεοελληνική κοινωνία σε επιθανάτιο ρόγχο

Φτάσαμε επί τέλους στην φάση της τέλειας καταιγίδας, που λένε και οι Αγγλοσάξονες, κάτι που προμηνύαμε από καιρό απ’ αυτόν τον ιστότοπο, το Διπλωματικό Περισκόπιο. Και αυτό κάτω από μάτια  απέραντης υποκρισίας  του παγκόσμιου θιάσου. Ιδεαλιστικά και πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται αντιμέτωπα με την διαδικασία εξαφάνισης ενός λαού με ιστορία χιλιετηρίδων, του Ελληνικού.

Πολίτες της Ευρωπαϊκής ηπείρου αλλά και αλλού παρακολουθούν με απάθεια η και αδιαφορία χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι για πολλούς από αυτούς έρχεται σύντομα και η σειρά τους.

Η διαδικασία άρχισε σαράντα χρόνια πριν η και περισσότερο και κατάφερε την ολική καταστροφή των συνεκτικών ιστών της νεοελληνικής κοινωνίας στο βωμό του υπέρ καταναλωτισμού, μέσω της εξαγοράς  της ηγετικής της ελίτ. Η γλωσσική της καλλιέργεια, ο καλώς εννοούμενος πατριωτισμός, η ιστορική της συνείδηση και ο ενστερνισμός της αξιοκρατίας τέθηκαν συστηματικά υπό δίωξή Η χώρα βρέθηκε στις αρχές του αιώνα ουσιαστικά χρεωκοπημένη όχι οικονομικά αλλά κοινωνικά.

Άλλωστε διακρίνει κανείς πλέον ότι για την πλειονότητα των πολιτών έχει περισσότερη σημασία η υπόσχεση μιας εξασφαλισμένης επάρκειας υλικών αγαθών από το εάν θα είναι πολίτες του Ελληνικού η κάποιου άλλου γειτονικού κράτους. Ο κάθε ένας από εμάς λαμβάνοντας υπ’ όψη τα σχολεία που μας μόρφωσαν, ας τολμήσει να κοιταχτεί στον καθρέφτη για να δει πόσο μακριά είναι από το να υποκύψει στον πειρασμό.

Τι θα δίναμε άραγε για να προστατεύσουμε την πατρίδα που κράτησαν με αίμα οι πρόγονοι μας για να μας την παραδώσουν ελεύθερη; Αυτό είναι το ερώτημα που μένοντας αναπάντητο στέλνει τους Έλληνες ταχύτατα στα ντουλάπια της ιστορίας.

Η σημασία της κοινωνικής συνοχής και η ανάγκη θυσιών για την προστασία της είναι θέματα συχνής αναφοράς παρατηρητών που χλευαστικά αποκαλούνται αιθεροβάμονες η Κασσάνδρες, άτομα χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Μόνο που τώρα η πραγματικότητα ξεπρόβαλλε τόσο απειλητική που αποδεικνύει ότι οι σκέψεις τους και τα καλέσματα τους έπρεπε να εισακουστούν.

Το μεταναστευτικό δράμα των χωρών της Μέσης Ανατολής, σε τεράστιες διαστάσεις, δημιούργημα πολύ πέρα από τις Ελληνικές εξελίξεις, δεν επέπεσε ξαφνικά σαν αβάσταχτο βάρος στις πλάτες αυτής της χρεωκοπημένης χώρας, ολοκληρώνοντας την τέλεια καταιγίδα. Και οι υπαίτιοι γι’ αυτό το δράμα, που βρίσκονται στις δύο όχθες του Ατλαντικού η στα Ουράλια, ουσιαστικά νίπτουν χείρας και μερικοί κηρύττουν ανθρώπινα δικαιώματα με περίσσεια υποκρισία.

Έτσι έφτασε η νεοελληνική κοινωνία σε επιθανάτιο ρόγχο με πολλά από τα μέλη της μεταβαλλόμενα σε διασπορά η μειονότητα στην χώρα των προγόνων τους.

Απέναντι σ’ αυτήν την υπαρξιακή απειλή για τους σκεπτόμενους Έλληνες ούτε η συνθήκη του Schegen, ούτε το Ευρώ, ούτε  η Ευρώπη, ούτε ακόμη και τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν ιδέα έχουν μεγάλη σημασία πλέον. Η κοινωνία μας πεθαίνει χωρίς ουσιαστική βοήθεια από πουθενά γιατί οι μεγάλοι αυτού του κόσμου αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την πατρίδα μας σαν χαβούζα δύστυχων ανθρωπίνων υπάρξεων.

Το Διπλωματικό Περισκόπιο χρόνια τώρα κρούει κώδωνες κινδύνου για το που πορευόμασταν και που φτάνουμε τώρα. Επίσης σε συνέχεια πρότεινε τρόπους διαχείρισης της κρίσης. Για ότι λοιπόν αξίζει, και στον λίγο χρόνο που απέμεινε, αν ακόμα υπάρχει, ο γράφων επιμένει.

Χρειαζόμαστε επειγόντως Εθνική Κυβέρνηση με ενισχυμένες εξουσίες να συντάξει και εκτελέσει στρατηγικό σχέδιο για πολιτειακή αναθεώρηση, αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού και αντιμετώπιση της άμεσης απειλής αφανισμού του Έθνους.  Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια εναλλακτικών πολιτικών με ιδεολογικά κριτήρια όπως προβλήθηκαν καθαρά στην προχθεσινή σύγκρουση των δύο πολιτικών αρχηγών στη Βουλή .

Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ιδίως για το τρίτο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει η χώρα μας τέτοια χαβούζα δύστυχων ανθρωπίνων υπάρξεων. Ο ουσιαστικός μας αποκλεισμός από την συνθήκη Schegen έχει ήδη επιτευχθεί καθώς οι άλλες χώρες της Ευρώπης δεν έχουν άλλη λύση από αυτόν, για να προφυλαχτούν από το ογκωμένο μεταναστευτικό κύμα.

Σαν χώρα μας μένει μόνο μια ισχνή εναλλακτική προσέγγιση στην οποία να ισορροπήσουν  δύο παράγοντες. Η ανάγκη προστασίας της ανθρώπινης ύπαρξης (όχι για τις πονεμένες ψυχές των ανά τον κόσμο τρυφερών υπάρξεων αλλά γιατί αυτό είναι στην καρδιά της έννοιας της Ελληνικής φιλοξενίας από καταβολής του Ελληνισμού) και η ανάγκη επιβίωσης του έθνους μας μέσα στην απομένουσα πατρίδα μας, χωρίς να μετατραπούμε σε φθίνουσα μειονότητα σε ένα αφιλόξενο πολιτισμικό περιβάλλον η προϊούσα διασπορά.

Πάρα πολύ δύσκολά τα πράγματα και χρειάζεται δράση επειγόντως. Ο ρόγχος του θανάτου της κοινωνίας μας είναι πλέον τόσο δυνατός που μόνο κουφοί δεν τον ακούν. Μόνο που η πλειονότητα αισθάνεται ανήμπορη, εγκαταλειμμένη και ακέφαλη, Περιμένει να διατυπωθούν προτάσεις για δράση. Αισθάνεται ότι θα είναι σκληρές και επίπονες. Θα μας φέρουν σε σύγκρουση με ισχυρές δυνάμεις. Αλλά η εναλλακτική είναι ό τίτλος αυτού του άρθρου.

Έτσι, κλείνοντας, μια ιδέα/πρόταση μόνον για να δείξει  την σκληρότητα πιθανών εναλλακτικών που αφορά το μεταναστευτικό και δείχνει πόσο στενά είναι τα περιθώρια που απέμειναν για την επιβίωση του έθνους.  Δεν είναι πρόταση ειδικού αλλά ενός απλού παρατηρητή των γεγονότων, που ανησυχεί όπως τόσοι άλλοι. Δείχνει όμως ίσως το μέτρο σκληρότητας των δυνατοτήτων που μας απέμειναν και γιατί οποιοδήποτε σχέδιο αντιμετώπισης της απειλής πρέπει να εκπορευθεί από μια εθνική κυβέρνηση.

Πολλοί προβαίνουν σε εμβριθείς  αναλύσεις των γεγονότων αλλά, όταν φτάνουν στο σημείο προτάσεων για την αντιμετώπιση αυτής της θανάσιμης απειλής για τους Έλληνες, σιωπούν καθώς ξέρουν ότι κάθε ρεαλιστική πρόταση για δράση θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων από ευρύτατη ποικιλία καλοθελητών στρουθοκαμήλων μέσα και έξω από την χώρα.

Πάντα στηριζόμενοι στην ισορροπία των δυο παραγόντων που αναφέρθηκαν προηγουμένως, προτείνεται  η επιλογή δύο μικρών και αραιοκατοικημένων νησιών απέναντι στην Τουρκία.  Στα νησιά αυτά να εγκατασταθούν επειγόντως δομές και προσωπικό υποδοχής και διαμονής, περιλαμβανομένων των ενόπλων δυνάμεων εάν απαιτηθεί, για την εξυπηρέτηση του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος ανεξαρτήτως κατηγορίας,.

Η θεωρητικές προτάσεις των γραφειοκρατών των Βρυξελλών περί Hotspots και οι εμπειρίες της Lampedoussa περιέχουν χρήσιμα συστατικά. Το κόστος αυτών των δομών να αναλάβουν παρά την βαθιά οικονομική κρίση πλήρως οι Έλληνες αμέσως, ανεξάρτητα αν σε δεύτερη φάση οι Ευρωπαϊκές αρχές η τα Ηνωμένα Έθνη πιθανόν να παράσχουν υποστήριξη, όχι σαν βοήθεια αλλά σαν συμμετοχή στην διαχείριση του προβλήματος που αφορά άμεσα τα δικά τους συμφέροντα. Είναι ανάγκη να καταλάβουν αυτοί οι φορείς ότι δεν είμαστε επαίτες και ότι ο ρόλος μας θα είναι κρίσιμος για την επιβίωση της Ευρώπης της ίδιας. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα ζήσουμε για πολύ χρόνο στην φτώχια με αξιοπρέπεια κρατώντας  τις ιδεολογικές και κομματικές μας διαφορές διπλοκλειδωμένες για να σωθεί το έθνος.

Κάθε μετανάστης που φτάνει σε Ελληνικό έδαφος, σε οποιοδήποτε σημείο της επικράτειας, να οδηγείται σε έναν από αυτούς τους καταυλισμούς. Σε κανένα άτομο από αυτή την ροή δεν θα επιτρέπεται να κυκλοφορεί στην επικράτεια, έξω από αυτούς τους καταυλισμούς πριν την καταγραφή του και σχετική άδεια από τις αρχές.

Οι δομές αυτές σε πρώτη φάση να κάνουν πλήρη καταγραφή των μεταναστών. Σε δεύτερη φάση να πληροφορούν όλες τις χώρες της Ευρώπης για το υπάρχον δυναμικό και να διαπραγματεύονται την διαθεσιμότητα του υπό όρους. Οποιαδήποτε χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, επιθυμεί να απορροφήσει μέρος αυτού  του πληθυσμού με τους συμφωνηθέντες όρους   να αναλαμβάνει την ευθύνη της μετακίνησης του μέχρι τον τελικό του προορισμό. 

Η Ελλάδα να προβεί στον επαναπατρισμό αυτών που επιθυμούν, εφόσον η χώρα τους δεχτεί. Όσο για τους απομείναντες να συνεχίσει να τους προσφέρει τροφή και ασφάλεια στους χώρους καταυλισμού ενώ παράλληλα θα ζητήσει από την Υπατεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες να αναλαβουν την δειαχειρισή τους.

Σε μια τέτοια διαδικασία οι διπλωματικές μας υπηρεσίες να επιστρατευθούν ώστε  οι δομές να δοθούν ευρέως στη δημοσιότητα απ’ αρχής καθώς αυτό θα επηρεάσει την μεταναστεύτικη ροή αλλά και θα δείξει στον κόσμο ότι οι Έλληνες εμπρός σε μια υπαρξιακή απειλή δεν θα μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα και απαιτούν να συμμετέχουν ενεργά στις εξελίξεις που απειλούν την βιωσιμότητα τους.

Σαν απλός σχολιαστής και όχι ειδικός, που τολμά να προτείνει, φαντάζομαι ότι κάπου σε σκοτεινά δωμάτια μπορεί να υπάρχουν ειδικοί που διαμορφώνουν πολύ καλύτερα σχέδια δράσης και ειλικρινά εύχομαι να υπάρχουν, αλλά μήπως είναι καιρός να πουν και στους πολίτες κάτι και να γίνει πραγματικά εθνικός διάλογος  για τις απαιτούμενες θυσίες πριν ο ασθενής τελειώσει;