Featured post

Η ψωροκώσταινα και η μπότα των κατακτητών

Του Κ.Π.Βλαχοδήμου Κανείς εύκολα μπορεί να παραδεχτεί ότι έξοδος από το τέλμα που έχει βυθιστεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ελληνικής κ...

19 April 2017

Μοιραία παρεξήγηση



Βαθιά πλέον στην οκτάχρονη κρίση, που πολλοί νόμισαν οικονομική, αλλά που εξελίχτηκε σε μια περιπέτεια αποκάλυψης της καταβαραθρωμένης κοινωνικής συνοχής, συχνά διερωτώνται  γιατί τόσες θυσίες των απλών ανθρώπων πάνε χαμένες; Βρίσκουν εύκολά ενόχους παντού, συνήθως εκτός του εαυτού τους, αλλά με το χρόνο η σιγουριά τους για τέτοιες απόψεις μειώνεται. Γίνεται προφανέστερο ότι κάτι δεν πάει καλά στη σχέση του πολίτη με το κοινωνικό σύνολο και το πολιτικό κατεστημένο που υπάρχει για να το οδηγήσει σε ένα ασφαλές και ευτυχισμένο μέλλον.

Όλα ξεκινούν από τα χρόνια που η πλειονότητα των μελών της σημερινής κοινωνίας μορφώθηκαν στα σχολεία μας για να παίξουν το ρόλο τους όπως τον παίζουν σήμερα. Για τρείς γενιές τώρα, είναι σε αυτά τα χρόνια που εμπεδώθηκαν στο πνεύμα των πολιτών οι βαθιές ρίζες μιας μοιραίας παρεξήγησης που μας οδηγεί μαθηματικά προς την εξαφάνιση σαν χώρα.

Την παρεξήγηση αυτή, μερικοί  έχουν την ικανότητα να την βλέπουν και όσοι από αυτούς αγαπούν την πατρίδα υποφέρουν γιατί αδυνατούν να βοηθήσουν, καθώς δεν εισακούγονται. Άλλοι, που αγαπούν τον εαυτόν τους πολύ περισσότερο από την πατρίδα την εκμεταλλεύονται και υπάρχουν πελώρια περιθώρια για κάτι τέτοιο. Αλλά η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών αδυνατούν να την αντιληφθούν και να εκτιμήσουν την καταστροφικό της ρόλο, μια και βρίσκονται κάτω από την ομηρία της, όπως μορφωθήκανε.

Η δημοκρατία, από τα σπάργανα της, μέχρι την εξέλιξη της στις διάφορες μορφές σήμερα, που λειτουργούν πάνω στους βασικούς κανόνες ελευθερίας και υποχρεώσεων του πολίτη για την προστασία της, ευδοκιμεί μόνον υπό συγκεκριμένες συνθήκες.

Προϋποθέτει την αρμονική συνύπαρξη και αγαστή, κάτω από ξεκάθαρους κανόνες,συνεργασία τριών πυλώνων που εμπεριέχει. Του πολίτη, που στηρίζει με τους πόρους του το κοινωνικό σύνολο προσδοκώντας δίκαιους κανόνες συνύπαρξης, για τους οποίους εκλέγει την πολιτική του ηγεσία που τους εισαγάγει. Την κοινωνική δομή του κράτους που με αυτούς τους κανόνες εξασφαλίζει τις συνθήκες σε όλους τους  πολίτες να ζήσουν την ελευθερία τους με ασφάλεια. Και τέλος της ηγεσίας του πολιτικού κατεστημένου, στην οποία ο πολίτης εναποθέτει την ευθύνη της αποτελεσματικής λειτουργίας της κρατικής δομής για να παίξει τον ρόλο της.

Αυτή η συνύπαρξη δημιουργεί κατά συνέπεια ροές επικοινωνίας των τριών πυλώνων και η ποιότητα αυτών των ροών είναι ο καθρέφτης του πολιτεύματος. Ο πολίτης εκλέγει την πολιτική ηγεσία για τον προκαθορισμένο ρόλο της κατεύθυνσης και ελέγχου του κράτους; δεν την εκλέγει για την εξασφάλιση προνομίων σε άτομα η ομάδες κοινών συμφερόντων επί ζημία του κοινωνικού συνόλου. Το κράτος λειτουργεί μόνον πάνω σε διαφανείς και νομοθετημένους κανόνες και όχι κατόπιν αυθαιρέτων παρεμβάσεων της πολιτικής ηγεσίας. Τέλος η πολιτική ηγεσία πράττει σύμφωνα με τις εντολές του πολιτικού σώματος και όχι προς επιλεκτική εξυπηρέτηση πολιτικών πιέσεων ομάδων η ατόμων που χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα.

Θα πει κανείς, αυτά είναι θεωρίες που δεν εφαρμόζονται απόλυτα πουθενά και κανείς νομίζω δεν θα διαφωνήσει με αυτήν την διαπίστωση. Αλλά, όπως όλα τα πράγματα στην φύση είναι σχετικά. Όσο ποιο κοντά είναι κανείς στο θεωρητικό μοντέλο τόσο πιο φανερά τα πλεονεκτήματα της δημοκρατίας. Είναι άλλωστε τόσο πολλές χώρες στην Ευρώπη που μας το δείχνουν ξεκάθαρα.

Στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα, με την κοινωνία σε βαθιά αποσύνθεση, είμαστε στον αντίποδα. Η μοιραία παρεξήγηση, που οδηγεί την χώρα στον αφανισμό, αφορά ακριβώς στην ολοσχερή παραμόρφωση αυτής της αρμονικής συνεργασίας των τριών πυλώνων με την βούληση  και επί τελική ζημία ενός πολιτικά φτωχά μορφωμένου πολίτη. Κάτω από παράλογες και ουτοπιστικές ιδεολογικές και συχνά στυγνά συμφεροντολογικές επιρροές, το κοινωνικό άτομο έχει μορφωθεί για τρείς τουλάχιστον γενιές να εκλέγει τους πολιτικούς του ηγέτες απαιτώντας άμεσα προσωπικά οφέλη συχνά σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και είναι ανήμπορο να λειτουργήσει αλλιώς. Αυτή η στάση έχει δημιουργήσει το υπάρχον κράτος και την πολιτική ελίτ, που για να αναδειχτεί, το έκανε πελατειακό και τελικά διαφεντεύει τις τύχες του πολίτη χωρίς ελπίδα.

Η μόνη αχτίδα σωτηρίας είναι η α κομματική ΄πολιτική μόρφωση της νεολαίας μας επειγόντως και η επιμόρφωση των ώριμων πολιτών για να δουν από μόνοι τους την διασάλευση της αρμονικής συμβίωσης των τριών πυλώνων και τον πρωτεύοντα ρόλο τους. Μια κολοσσιαία προσπάθεια επιμόρφωσης, για ικανότητες ώριμης πολιτικής σκέψης που μόνον ο πραγματικός πνευματικός κόσμος της χώρας, σύσσωμος. μπορεί να αναλάβει.

Μια προσπάθεια να πείσει το άτομο, ότι η αρμονική συμβίωση των τριών πυλώνων με τους προκαθορισμένους από την δημοκρατική διαδικασία  ρόλους είναι πολύ καλύτερος τρόπος να προστατευθεί κάτω από την αιγίδα ενός υγειούς κοινωνικού συνόλου. Κατά συνέπεια, να αντιληφθεί τον πρωταρχικό του ρόλο για μια τόσο θεμελιώδη αλλαγή και  να αναθεωρήσει τις προτεραιότητες και τα κριτήρια στην δημοκρατική διαδικασία που πρέπει να συμμετάσχει ανελλιπώς.