Η κρίση από άλλη γωνία, βιβλίο

Οπτήρας….

 

 

 

              …της  Ελληνικής  Δοκιμασίας  2009-2015 …..






                                                                                                 ...άλλη γωνία

 

 

 

 

Του   Κ.Π.Βλαχοδήμου

 

 

 

 

 

 

 

 

Στον πατέρα μου…..που με έμαθε να σκέπτομαι….

Στη μητέρα μου….που με έμαθε να βλέπω.

Κ.Π.Β.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αγώνας…….

Ένας σοφός άνθρωπος που θεωρούσα μέντορα μου και επηρέασε τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο μου είπε κάποτε όταν ήμουν πολύ νεότερος.  “Όταν παίρνεται μια απόφαση για δράση αυτή καθαυτή η απόφαση την στιγμή εκείνη δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Γίνεται έτσι από την επόμενη στιγμή και μετά εάν αυτοί που την στήριξαν θα πολεμήσουν η όχι για να μείνει καλή”.  Σίγουρα και αυτός θα είχε πάρει το μήνυμα από τον δικό του μέντορα, μήνυμα που πρέπει να έρχεται από τα βάθη των αιώνων καθώς οι ιστορίες των ανθρώπων επαναλαμβάνονται.

 

Περιεχόμενα                                                                                                               Σελ.

Πρόλογος                                                                                                                    7

Εισαγωγή                                                                                                                    8

Έλληνας πάντα                                                                                                          10

Α.  Από τον πολιτικό λήθαργο στο ξάφνιασμα                                                         11

1.- Το Άτομο…ο πυρήνας                                                                                         12

            Το Οθωμανικό Δόγμα και το γένος των Ελλήνων                                       13

            Ανάδελφοι                                                                                                       15

            Η ψωροκώσταινα και η οικονομική μπότα των κατακτητών                    18

            Κοιτάζοντας την πραγματικότητα κατάματα                                              20

            “Mea culpa”-Το δίλλημα της αυτοκριτικής                                                 22

            Οι Σύγχρονες Κασσάνδρες, ... μπορεί να έχουν δίκαιο                                24

            Η Νέμεσις μπαίνει στη σκηνή για τον πολίτη                                              26       

2.- H Ελληνική Κοινωνία…σε υπαρξιακή στιγμή                                                    28

Θλιβερές Διαπιστώσεις και Πικρές Αλήθειες                                                          29

Η Οργή                                                                                                       32

Ο  Φόβος                                                                                                                    34

Το θάρρος των ολίγων                                                                                              35

Υπάρχει πλέον ελπίδα;                                                                                              36

3.- Ο Πνευματικός Κόσμος…η ψυχή της κοινωνίας                                            38

Η τηλεόραση κόβει την ανάσα                                                                                39

Το Θέατρο του παράλογου                                                                                      40

Η αποτυχία του πνευματικού κόσμου της Ελλάδος                                              42

Η Ομφαλοσκόπηση του “Πνευματικού Κόσμου“                                                 43

Β.  Από το ξάφνιασμα στη δράση                                                                          45

1.- Ψάχνοντας για το μέλλον…στη νεολαία                                                          46

Και τώρα τι κάνουμε;                                                                                             47

Οι Αιθεροβάμονες, η Αλλαγή και το Κουράγιο                                                     49

... στην Έρημο                                                                                                        50

Ξυπνώντας τον Έλληνα ανάμεσα μας                                                                  50

Η πραγματικότητα μας αφήνει πίσω της                                                             52

Άρνηση της πραγματικότητας                                                                              54

Ένας τρόπος δράσης για τον πολίτη                                                                    55

Οικογένεια, ο ξεχασμένος κρίκος                                                                         57

Ένα απλό βήμα ελπίδας                                                                                        59

2.- Προς την έξοδο…αλλαγμένοι                                                                          62

            Από πού ν αρχίσει κανείς;                                                                         63       

Τα δύσκολα                                                                                                            64

Η πιο μεγάλη δυσκολία                                                                                         66

Μπορούμε                                                                                                              67       

Στη Νεολαία μας:  Μην φοβάσαι                                                                         68

Η χαμένη γενιά;                                                                                                     69

Μια αλλιώτικη μετανάστευση                                                                              71

Επιμόρφωση για την ελπίδα                                                                                 73

 

Δημόσιοι υπάλληλοι ~ Ένας σημαντικός ανθρώπινος πόρος                            74

 

 

Φέρτα δω - Πραγματικό `Πόθεν Έσχες` και ασυλία                                          75

 

Γ.  Τα πολιτικά                                                                                                           78

1.-Το Αναγεννώμενο κατεστημένο                                                                            79

Ελληνική Δημοκρατία - Φάσεις πολιτικής ανωμαλίας                                            80

Η Αόρατη Διχοτόμος                                                                                                 81

Η Ουτοπία της Αναθεώρησης του Συντάγματος                                                     84

Για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας                                                                       86

Εκκλησίες Ελέγχου του Κράτους                                                                              87

Το πραγματικό χάσμα της αξιολόγησης                                                                   89

Τραβώντας το γκρεμό ποιο πέρα                                                                              90

Χαμένη ευκαιρία;                                                                                                       91

2.- Σημάδια Ανανέωσης                                                                                            93

          Περιθώρια εξέλιξης                                                                                          94                   

3.- Κοινωνική Συνείδηση Συμμέτοχής στα Πολιτικά                                               97

            Αρμονία ατομικού και κοινωνικού συμφέροντος…. το στοίχημα             98

  

             Ο κίνδυνος απέναντι στους εκβιασμού                                                         99

            Ελληνικό Κράτος και Ελληνισμός                                                                101

Δ.         Επίλογος                                                                                                        102

Ε.        Ο συγγραφέας                                                                                                 103

 

Πρόλογος

Με τον Κωνσταντίνο Βλαχοδήμο (Ντίνο για του οικείους) συνδέομαι με στενή φιλία από την δεκαετία του ’70. Γνωριστήκαμε στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες τις ημέρες που παραιτήθηκε από αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, μετά την αποτυχία του Κινήματος του Ναυτικού και τις εν συνεχεία διώξεις συναδέλφων του. Λίγο αργότερα προσλήφθηκε ως υψηλόβαθμο στέλεχος από μια σειρά από μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, όπου έκανε μια δεύτερη καριέρα εξ ίσου επιτυχή με την πρώτη.  Η διττή αυτή στρατιωτική και επιχειρηματική του εμπειρία προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις απόψεις του για τα ελληνικά πράγματα · τα οποία σημειωτέον ουδέποτε έπαψε να παρακολουθεί στενά και με ζωηρό ενδιαφέρον. Μάλιστα αφότου συνταξιοδοτήθηκε αρθρογραφεί τακτικά, μεταξύ άλλων και στο Διπλωματικό Περισκόπιο.

Προϊόν άλλωστε αυτής της αρθρογραφικής του δραστηριότητας είναι εν πολλοίς και το ανά χείρας βιβλίο. Το οποίο συνδυάζει την αυστηρή κριτική των ελληνικών δρωμένων - των τελευταίων, ιδίως, ετών – με μια αισιόδοξη θεώρηση του ελληνικού μέλλοντος. Με τις ενίοτε σκληρές επισημάνσεις του συγγραφέα για τη σημερινή κοινωνικο-πολιτική μας πραγματικότητα να αποσκοπούν στην ενεργοποίηση των εθνικών ανορθωτικών ανακλαστικών.

Η τραγική ανεπάρκεια του κομματικού μας κατεστημένου, η διάχυτη διαφθορά, η οριστική έξοδος από τη χώρα μεγάλου μέρους των πιο ταλαντούχων νέων μας, η στείρα πατριδοκαπηλία, ο λαϊκισμός, η κακοποίηση της Παιδείας, ο αντιδραστικός ρόλος των συντεχνιών, και το «οθωμανικό μας σύνδρομο» (με ιδιαίτερη αναφορά στην ψυχολογία του Καραγκιόζη) είναι μερικοί μόνο από τους στόχους της κριτικής ματιάς του Βλαχοδήμου.

 Από την άλλη, όμως, ο συγγραφέας αναδεικνύει, μεταξύ άλλων: την καθοριστική σημασία της γλώσσας και των ηθών και εθίμων – σε αντιδιαστολή με τον χυδαίο ρατσισμό - ως εγγυητών της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού· τις πολιτιστικές αξίες που μας κληροδοτεί το ιστορικό παρελθόν – οι οποίες όμως ανήκουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και δεν δικαιούμεθα να τις επικαλούμεθα, ειμή μόνο στο μέτρο που πράγματι τις εγκολπωνόμαστε και τις βιώνουμε, τον καίριο ρόλο της οικογένειας στη διαμόρφωση της νέας γενιάς·  και τους σημαντικότατους φυσικούς πόρους της χώρας μας. Προκειμένου όμως το συσσωρευμένο αυτό πνευματικό, ηθικό, και υλικό κεφάλαιο να αξιοποιηθεί δεόντως, ο Κ. Βλαχοδήμος θεωρεί αναγκαίο η διαχείριση των κοινών να αναληφθεί από τους επαγγελματίες πολιτικούς αντί των εφθαρμένων επαγγελματιών της πολιτικής.

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση.

Γεώργιος Ε. Σέκερης

 

Εισαγωγή

Ανήκω στη γενιά των Ελλήνων που δοκιμάστηκε πολιτικά από κατάφορη κοινωνική αδικία. Στη γενιά που μορφώθηκε με διεστραμμένη ιστορία και αργότερα συνειδητοποίησε μόνη της πόσο διαφορετική ήταν η πραγματικότητα σε σχέση με τα διδασκόμενα. Βγήκαμε από ανάγκη έξω από την Ελλάδα ακολουθώντας ένα πεπρωμένο με μεγάλους κινδύνους. Μερικοί τυχεροί επέζησαν σ αυτή την περιπέτεια. Ποιος ξέρει πόσοι πολλά υποσχόμενοι άνθρωποι της γενιάς μας έχουν χαθεί για πάντα.

Ζήσαμε τα πρώτα χρόνια στην πατρίδα σε περιόδους δυστυχίας και εξαθλίωσης. Τον μεγάλο πόλεμο παιδάκια, τον διχασμό με τις εφηβικές μας ανησυχίες, τη χρυσή δεκαετία του 60 ως νεαροί δικηγόροι, μηχανικοί, αξιωματικοί. Πολλοί ξεκίνησαν φυλάγοντας κατσίκες σε βοσκότοπους, για να έλθουν στον κοσμοπολίτικο όνειρο της Αθήνας σε τρυφερή ηλικία, ν ανέβουν στον θαυμαστό κόσμο της `υψηλής` κοινωνίας μπαίνοντας σε κάποιο πανεπιστήμιο ή στρατιωτική σχολή έφηβοι. Την περίοδο της δικτατορίας γνωρίσαμε, μερικοί από μας, ακόμη και την πολιτική εξορία και το άγνωστο της ξενιτιάς.  Ανεξάρτητα με το τι έκανε ο καθένας μας για να επιβιώσει, ακολουθώντας τα αχνάρια από χιλιάδες Ελληνόπουλα πριν από μας, μείναμε με τον καημό του χωρισμού από τις ρίζες μας σε μια κρίσιμη ηλικία και μιας πατρίδας που τόσο αγαπάμε. Όσοι ξαναγυρίσαμε στην πατρίδα αμέσως μετά απογοητευθήκαμε με τα όσα συνέβαιναν και καταλήξαμε απόδημοι σε φιλόξενες χώρες αλλά με τον πόνο για τα δεινά της πατρίδας και της κοινωνίας που μας έθρεψε και το δυσβάστακτο βάρος της εθνικής μας ταυτότητας που ποτέ δεν απαρνηθήκαμε. Γι’ αυτό συχνά με μεγάλη θλίψη αλλά και αίσθημα ενοχής βλέπουμε τα αποτελέσματα της μεταπολίτευσης στην συμβάλλαμε.

Έτσι σε προχωρημένη ηλικία τώρα, σπρωγμένοι από τις πολιτικές εξελίξεις της νιότης, έξω απ` αυτήν την πατρίδα παρακολουθούμε με πόνο τον δραματικό κατήφορο της κοινωνίας. Βλέπουμε την αποδιάρθρωση και εκμηδενισμό των θεσμών και αξιών σε πολλά από τα χαρακτηριστικά που την κρατούσαν ζωντανή και δυναμική. Από την μεταπολίτευση και μετά κάθε επίσκεψη στη χώρα πρόσθετε στη μνήμη νέα στοιχεία σήψης..

Σκοπός αυτού του δοκιμίου δεν είναι να ανατρέξει στο παρελθόν αναζητώντας ευθύνες. Δεν είναι σκόπιμο να προσθέσει κανείς περισσότερη σύγχυση στις χιλιάδες τοποθετήσεις από τα μέσα ενημέρωσης. Από τις οποίες μόνο μία μικρή μειονότητα, είναι αξιόλογη. Οι υπόλοιπες είναι αξιοθρήνητες και ένοχο μέρος του προβλήματος.

Χαρακτηριστικό της ασύλληπτης πραγματικότητας είναι ότι η εικόνα της και κατά συνέπεια αυτό που εμείς συλλαμβάνουμε εξαρτάται από την οπτική γωνία που το παρατηρούμε. Έτσι ο κάθε παρατηρητής έχει διαφορετική αντίληψη για αυτήν. Απλοί πολίτες πιθανόν να έχουν τις οπτικές τους γωνίες πολύ περιορισμένες και η εικόνα της πραγματικότητας που βλέπουν σχεδόν να ταυτίζεται. Υπάρχουν όμως και ποικίλες εξαιρέσεις όπως άτομα που αποτελούν την εθνική ηγεσία, όντας στελέχη του πνευματικού, πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου  η και της πληροφόρησης. Όλοι αυτοί  παρατηρούν την πραγματικότητα από ευρύτερες γωνίες και από μικρότερη απόσταση έτσι η εικόνα που παρατηρούν διαφέρει από αυτήν του απλού πολίτη. Τέλος υπάρχουν και άτομα που λόγω της ασυνήθιστής διαδρομής στην διάρκεια της ζωής έχουν βρεθεί σε θέση να βλέπουν την πραγματικότητα από άλλη γωνία και συνήθως από μεγαλύτερη απόσταση.

Όντας άτομο της τελευταίας κατηγορίας με κάποια πείρα σε διεθνείς εξελίξεις πριν από μερικά χρόνια άρχισα να παρατηρώ και να καταγράφω τα πολιτικά γεγονότα στην πατρίδα και έξω από αυτήν, αλλά που την αφορούν μέσα από την δική μου οπτική γωνία.

Με αυτήν την προσέγγιση το δοκίμιο περιέχει θέσεις που δημοσίευσα τα τελευταία χρόνια. Οι σεισμικές επιπτώσεις των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 επικροτούν ως επί το πλείστον αυτές τις θέσεις και ίσως προειδοποιούν για τα χειρότερα που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας προβάλλει την εικόνα του καινούργιου, αυτού που δεν έχει φθαρεί ακόμη. Με την εκλογική νίκη ουσιαστικά προσωπικό του επίτευγμα να αντιμετωπίσει σαν πρώτη του πρόκληση για ένα σύγχρονο κόμμα από μια δύσκολη πολιτική μάζα. Να απαντήσει στην απαίτηση των καιρών για μια Αριστερά, ελευθερωμένη από τις αγκυλώσεις του παλαιοημερολογίτικου μαρξισμού. Να υπηρετήσει τον λαό και τις ζωτικές ανάγκες του. Να στήσει θεσμούς που θα ποδηγετήσουν την ελληνική κοινωνία στην ελευθερία από τον κομματοκρατικό του ζυγό.

Καθώς δεν είχα ποτέ διασυνδέσεις και συμμετοχή με οποιοδήποτε πολιτικό ή ιδεολογικό μόρφωμα ή μέσα ευρύτερης ενημέρωσης προσπάθησα οι απόψεις  να είναι όσο μπορούσα αντικειμενικές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πάντοτε, μια και ως άνθρωπος που συμπάσχει με τους συμπατριώτες του φέρω επίσης πελώρια συναισθηματική φόρτιση μπρος στην κατάφορη κοινωνική αδικία των εξελίξεων.

Οι θέσεις αυτές εσκεμμένως παρακάμπτουν τα επιχειρήματα των πραγματιστών που  υποστηρίζουν ότι κάθε χώρα έχει την ηγετική ελίτ που της αξίζει και τους κινδύνους που εγκυμονούν μεγάλες ανακατατάξεις σ αυτήν. Έτσι είναι εύκολο για κάποιον να χαρακτηρίσει τις θέσεις αυτές αιθεροβάμονες ή ρομαντικές. Αλλά εν κατακλείδι δυστυχώς χωρίς να σπάσεις αυγά ομελέτα δεν γίνεται.

Καθώς οι γνώσεις μου περί την συγγραφή είναι πολύ περιορισμένες, ελπίζω ο αναγνώστης να μου συγχωρήσει άκομψες ατέλειες διατύπωσης της σκέψης. Σε προχωρημένη ηλικία πήρα το θάρρος να γράψω αυτές τις γραμμές σαν συνεισφορά στις προσπάθειες να ξεπεράσει η πατρίδα μας τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα.

Ελπίζω κάποιοι, ιδίως νεότεροι, να βρουν έστω και μικρά χρήσιμα μηνύματα μέσα του.

Έλληνας πάντα

Η αιώνια σύγκρουση του `εγώ` με το `εμείς` στην ψυχή του Έλληνα και η κυριαρχία  του πρώτου δια μέσου των αιώνων είναι ίσως το πλέον σταθερό χαρακτηριστικό της φυλής όπως εξελίσσεται ανάμεσα σε επιδράσεις και επιρροές από εξωτερικά στοιχεία. Το φυσικό περιβάλλον που διαβιεί είναι η γενεσιουργός δύναμη που μορφώνει και εξασφαλίζει την προστασία αυτών των στοιχείων της εθνικής του ταυτότητας, οπλίζοντας τον με μια σπάνια δημιουργική φαντασία: αιτία στιγμιαίων μοναδικών λάμψεων στην πολιτιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας όταν η αρμονία ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία επικρατεί,  αλλά και αιώνιων μαρασμών και αφάνειας όταν το `εγώ` κυριαρχεί απόλυτα και η διχόνοια βασιλεύει .

  

…….2008

…Από τον πολιτικό λήθαργο στο ξάφνιασμα

 Το άτομο…..         ….ο πυρήνας

 

Το Οθωμανικό Δόγμα και το γένος των Ελλήνων

Όπως ο καθένας από εμάς τους μετανάστες, που αποκαλούν “ομογενείς”, έχω την δική μου διαφορετική ιστορία από όλες τις άλλες. Έχουμε όμως όλοι μας και πολλά κοινά. Αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την πατρίδα από ανάγκη, οποιαδήποτε και αν ήταν αυτή, οικονομική, πολιτική η άλλη και επωφεληθήκαμε από την φιλοξενία φίλων λαών που αν κάναμε προσπάθεια να αφομοιωθούμε κοινωνικά,  μας φιλοξένησαν και μας έκαναν φίλους και συμπολίτες. Και αυτό χωρίς να μας εμποδίσουν να διατηρήσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Ήταν τότε που διάβασα και την σύγχρονη ιστορία μας από τις πηγές τους και αντελήφθην πόσο διαφορετική ήταν αυτή που διδάχτηκα στο σχολείο η στα κλεφτά.

Μια τέτοια εμπειρία μου έδειξε ορισμένα πράγματα που ίσως όσοι έζησαν στην Ελλάδα δεν είχαν την ευκαιρία να δουν: κυρίως πως αντιλαμβάνεται ο απλός ξένος κάθε τι Ελληνικό.

Καταρχήν, επειδή η μυθολογία τους και οι βάσεις των πολιτικών τους συστημάτων έχουν ελληνικούς όρους, ιδέες και νοήματα, οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια αγνή αγάπη για την έννοια Ελλάδα, μια και την μαθαίνουν από βρέφη και την θεωρούν μέρος της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. Μια Ελλάδα βεβαίως που δεν υπάρχει πια αλλά που ονειρεύονται να επισκεφτούν και να θαυμάσουν έστω και μέσα από τα  ερείπια των μοναδικών  έργων εκείνης της εποχής. Και κάθε ένας από αυτούς τους επισκέπτες, αν τύχει να βρεθεί στην χώρα μας σε ειρηνική περίοδο, πέφτει στην παγίδα του μοναδικής ομορφιάς τοπίου με το φως και τα χρώματα που προσφέρει το κλίμα της και γίνεται εφόρου ζωής ένας άγγελος ενός ονείρου που έζησε για τους συμπατριώτες του. Αυτή η αντίληψη που εδράζεται στην προσωπικότητα αυτών των ανθρώπων μια και μεταδίδεται από την πλέον τρυφερή ηλικία με τους μύθους είναι στην ουσία αυτό που συχνά εδώ στην χώρα μας και σε δύσκολες στιγμές αποκαλούμε ‘Θεό της Ελλάδας’ και που πολλές φορές μας έβγαλε από δύσκολες περιπέτειες τις οποίες προκαλούμε μόνοι μας. Αυτή είναι επίσης η αιτία  που πολλοί από εμάς τους ομογενείς ερχόμαστε στην Ελλάδα συχνά και πληγωνόμαστε με αυτά που συμβαίνουν. Η καρδιά λοιπόν αυτού που ονομάζουμε Ελληνισμό σήμερα μπορεί να μην είναι πλέον στην χώρα αλλά να βρίσκεται μέσα σε αυτήν την παγκόσμια αντίληψη.

Αλλά μαζί με αυτήν την ιδέα για το Ελληνικό ιδεώδες, μια και επισκέπτονται την χώρα μας συχνά, έχουν και μία εντύπωση για τους σύγχρονους κατοίκους αυτής της χερσονήσου. Εδώ δεν πρόκειται για ιδεολογίες και εθνικισμούς. Ξέρουν ότι, όπως και για το δικό τους έθνος, καμία φυλή δεν είναι καθαρή στην Ευρώπη αλλά πέρα από θρησκευτικές και πολιτικές επιρροές τα ήθη και έθιμα όπως και η γλώσσα των κατοίκων επιζούν διαχρονικά στις ρίζες τους, σημάδι αδιάσειστο κάποιας συνέχειας της φυλής. Και είναι αυτά τα έθιμα όπως η αγνή φιλοξενία, η ανάγκη για ειλικρινή επικοινωνία και τα σημάδια κοινωνικής καταπίεσης, όπως εκφράζονται στην μουσική και την ποίηση του,  που δίνει τις επιπρόσθετες εμπειρίες στον ξένο και τον κάνει να αγαπήσει πέρα από το ιδεώδες και τον σημερινό κάτοικο της Ελλάδας σαν άτομο.

Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά αν έρθει σε επαφή με την κοινωνική δομή. Ξαφνικά τα ίδια φιλόξενα άτομα της φωτίζονται από κανόνες κρατικής λειτουργίας της που έρχονται από τα βάθη των αιώνων της Οθωμανικής κατοχής, κανόνες που αντισταθήκαν με επιτυχία σε κάθε προσπάθεια αλλαγής τους στην  ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Και αυτό ενώ ακόμη και στην ίδια την Τουρκία κάτι αναγεννιέται. Πολιτικές συγκυρίες, όπως η παρούσα και εξωτερικά γεγονότα ντύνουν τους πρωταγωνιστές αυτής της δομής με διάφορα ονόματα κάθε φορά αλλά στην ουσία παραμένουν οι ίδιοι. Οι παίκτες στο παιχνίδι είναι οι αδίστακτοι κοτζαμπάσηδες με το κατεστημένο τους, οι ανήμποροι ραγιάδες που απελπισμένοι γονατίζουν κάτω από τον ζυγό για να επιβιώσουν, αυτοί και οι απόγονοί τους με την ελπίδα μιας αλλαγής, οι αγάδες με το αφιόνι της εξουσίας και ο εξωτερικός παράγοντας που προωθεί τα συμφέροντα του χρησιμοποιώντας εντόπιους πράκτορες του να οδηγούν τα γεγονότα. Ακόμη και ένας απλός παρατηρητής μπορεί να δει αυτή τη δομή σήμερα. Αν κάτι διαφέρει αυτή τη φορά είναι η αδυναμία του κατεστημένου να διατηρήσει την πλήρη αδιαφάνεια και παραπληροφόρηση από τα εντόπια ΜΜΕ καθώς ο απλός πολίτης έχει πολλούς και διεθνείς διαύλους πληροφόρησης.

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά. Από τα έξη δυαδικά ιδιωτικά κανάλια τα τέσσερα, και μάλιστα μεγάλης ακροαματικότητας, κάτω από την αιγίδα της αγγλοσαξονικής καθοδήγησης εκπέμπουν σειρές που ομιλούν στην Τουρκική γλώσσα σε πολύ μεγάλα διαστήματα με ισχυρά μηνύματα οθωμανικών δομών. Επί πλέον όλα αναμασούν στα παράθυρα τους τα ίδια πολιτικά και οικονομικά θέματα χρησιμοποιώντας μια ακατάληπτη για τον απλό ακροατή τεχνική γλώσσα λες και έχουν βαλθεί να κρατήσουν τους πολίτες αιωρούμενους σε ένα νέφος αβεβαιότητας, ανασφάλειας και απελπισίας. Δεν μπορώ παρά να το συνδυάσω με την κατάντια της γλώσσας μας από τα πειράματα του αριστερόστροφου πνευματικού μας κόσμου. Το μυαλό μου πηγαίνει στον Τούρκο στοχαστή και πρωθυπουργό της Τουρκίας για την αξιόλογη δουλειά του γύρω από το Νέο-οθωμανικό Δόγμα με όλες του τις αδυναμίες και καταλήγω ότι το Έθνος μας δεν έχει πολύ χρόνο εάν δεν θέλει να μεταβληθεί σε μόνιμη “ομογένεια” στο παλαιό Ελληνοεβραικό μοντέλο.

Θα διακινδύνευε κανείς μια παρατήρηση γύρω από τα όσα συμβαίνουν στην Ελληνική κοινωνία σήμερα. Οι ιθύνοντες του Δυτικού κόσμου έχουν δυσκολία με τους πολίτες των χωρών τους να ωθήσουν την Ελλάδα κάτω από μια νέα Οθωμανική ομπρέλα γιατί αυτό θα θεωρηθεί μέγιστο πλήγμα στο πολιτιστικό τους υπόβαθρο. Προσπαθούν επομένως να βοηθήσουν τους απλούς Έλληνες να πραγματώσουν το όνειρό τους και να ενσωματωθούν πλήρως με την κοινωνία των Ευρωπαϊκών χωρών. Και αυτή η υποστήριξη είναι αποφασιστικής σημασίας. Οι συζητήσεις και αποφάσεις για την διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα είναι απόρροια της πολιτιστικής βούλησης του Δυτικού κόσμου για την Ελλάδα. Το πρόβλημά είναι οι αντιδρούσες Οθωμανικές δομές της Ελληνικής κοινωνίας που δεν έχουν ακόμη απέναντι τους αντίπαλο δέος μέσα στην κοινωνία. Και αυτό μόνον οι Έλληνες πολίτες μπορούν να το δημιουργήσουν.

Ταλαιπωρούμενοι παράλληλα με το μεγάλο δίλημμα…

 

…είμαστε ανάδελφοι;

Το βάρος του ανάδελφου έθνους βαραίνει την ψυχοσύνθεση μας σαν Έλληνες. Στα κοντινά μας σύνορα βλέπουμε αλλοεθνείς που δια μέσου των αιώνων έχουν επιδράσει στην κοινωνική μας δομή, άλλοι λιγότερο και άλλοι πολύ περισσότερο. Παρόλα ταύτα αισθανόμαστε διαφορετικοί. Λες και διαχρονικά τα κύρια στοιχεία  της κουλτούρας μας σαν γένος, αποτέλεσμα των χαρακτηριστικών του περιβάλλοντος,  επιβιώνουν και οι ιστορικές καταβολές των γειτόνων συμβάλλουν στην περαιτέρω διαφοροποίηση. Ποιο μακριά, προς Ανατολάς, το πολιτισμικό χάσμα  ευρύνεται. Όσο για την Δύση, θρησκευτικά δογματικά σχίσματα που θα έπρεπε να είναι ξεπερασμένα στην εποχή μας, έχουν αποτελέσει ανυπέρβλητα εμπόδια μιας ουσιαστικής προσέγγισης.  Έχουμε πειστεί ότι  η μοίρα μας έχει κάνει ένα   έθνος σχιζοφρενές, κάτι σαν  ένα Ιανικό άγαλμα  που αγναντεύει ταυτόχρονα προς Ανατολάς και προς Δυσμάς. Συχνά ήμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό.

Τελευταία, οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις έχουν προβάλλει έντονα αυτήν την σχιζοφρένεια με τις σφοδρές αντικρουόμενες τοποθετήσεις αξιόλογων πολιτών που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να ελαχιστοποιήσουν το ψυχολογικό σύμπλεγμα.

Προκύπτει έτσι ο πειρασμός, απλοποιώντας τα πράγματα, να προβάλει κάνεις τις δύο αντικρουόμενες τάσεις ελπίζοντας πως έτσι ότι σοφότεροι θα βρουν έναυσμα να εντρυφήσουν περαιτέρω. Να βοηθήσουν έτσι το έθνος να αποκτήσει μια κεφαλή με ευέλικτο λαιμό  για να κοιτάζει γύρω του αλλά με το σώμα του γυρισμένο και εστιασμένο σε μια βασική κατεύθυνση με εμπιστοσύνη. Γιατί κάτι τέτοιο θα βελτιώσει τις πιθανότητες επιβίωσης του. Ίσως έτσι θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε τους πραγματικούς μας πολιτισμικούς συγγενείς, αν υπάρχουν, να μην είμαστε τόσο απομονωμένοι και να πάψουμε να αισθανόμαστε ανάδελφοι.

Η τάση για μια προς Ανατολάς εστίαση έχει ασφαλώς ισχυρότατα ερείσματα, Οι πολιτισμικές επιρροές της τελευταίας περιόδου ενός πολυεθνικού Βυζαντίου  και της Οθωμανικής κατοχής, μιας τόσο μακράς περιόδου,  σε συνδυασμό με την παρουσία του Σλαβικού στοιχείου από Βορρά είναι προφανείς στις επιφανειακές πολιτισμικές αξίες της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Χωρίς να τονίζεται στην άποψη αυτή, το κύριο στοιχείο υποβόσκει. “Δεν υπάρχει φυλετική συνέχεια του κλασσικού Ελληνισμού και του σύγχρονου Ελληνικού έθνους (Ρωμιοί) του οποίου η ιστορία ξεκινά από το Βυζάντιο”. Δηλαδή διακοπή της συνέχειας του γένους.

Το μέρος του πνευματικού μας κόσμου που υποστηρίζει αυτήν την τάση αποτελείται από πλέγμα αξιόλογων μελετητών αλλά και συγκεχυμένων δογματικών ιδεολόγων που διαστρεβλώνουν αυτήν την μεταγενέστερη ιστορική πραγματικότητα. Παραμερίζουν τις βαθύτερες ρίζες της πολιτισμικής μας δομής που υπάρχουν και είναι συνέπεια της επίδρασης του περιβάλλοντος στην διαμόρφωση του χαρακτήρα των ανθρώπων.

Ωθούν το έθνος προς μια μορφή νέο-Οθωμανικής κοινοπολιτείας της οποίας οι πολιτισμικές βάσεις προέρχονται από δογματικά συντηρητικές, ρομαντικές η αιθεροβάμονεςς αριστερίζουσες  αρχές, προεξάρχοντος του θρησκευτικού παράγοντος. Ωθούν προς ένα γεωπολιτικό χώρο σε φάση δραματικών εξελίξεων με αποφασιστικό παράγοντα τον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό. Είναι μια τάση υπέρβασης του σχιζοφρενικού συνδρόμου με στροφή προς μια μυστικιστική  Ανατολή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί από τους γείτονες μας θα επιθυμούσαν μια τέτοια στροφή μας, αλλά για λόγους πολύ διαφορετικούς από αυτούς που πολλοί από εμάς πιστεύουμε. Χωρίς εξαίρεση, θεωρούν ότι είμαστε έθνος με ελάχιστο δυναμικό αναγέννησης και που με περαιτέρω αποσάθρωση ηθικών αξιών υπό την πίεση του μεταναστευτικού ρεύματος θα απωλέσουμε σύντομα τα χαρακτηριστικά του γένους μας και θα απορροφηθούμε από δυναμικότερα γειτονικά στοιχεία.

Εν κατακλείδι οι υποστηρίζοντες αυτήν την εστίαση προς Ανατολάς  πιστεύουν ότι αυτός είναι ό δρόμος που θα μας κάνει να αισθανόμαστε μέλη μιας οικογένειας λαών και όχι ανάδελφοι.

Μια προς Δυσμάς εστίαση έχει πολύ ποιο αδύναμα επιχειρήματα εμπρός στην σκληρή πραγματικότητα των δομών της κοινωνίας. Επί πλέον, δεδομένης της απολύτου επικράτησης μιας έντονα αριστερόστροφης πνευματικής ελίτ η οποία τις δύο τελευταίες γενιές έχει πουλήσει την ανεξαρτησία της στο πολιτικό κατεστημένο για προβολή και υλικά οφέλη, οι τυχόν υπάρχοντες υποστηρικτές αυτής της τάσης σπανίζουν. Ως επί το πλείστον σιωπούν και αρκετοί έχουν αποδημήσει. Η πρόταση τους όμως εδράζεται σε ένα λογικό υπόβαθρο.

Πρώτον, με βίαιές αντιδράσεις των σκεπτικιστών, υποστηρίζει ότι παρ’ όλες τις φυλετικές και θρησκευτικές επιδράσεις δια μέσου των αιώνων, υπάρχει συνέχεια στην ύπαρξη του γένους των Ελλήνων. Ότι αυτή  διατηρείται χάρις στην μοναδικότητα των συνθηκών διαβίωσης που διατηρούν τις πολιτισμικές του ρίζες, απορροφώντας εξωτερικές επιδράσεις. Και ότι τούτο διαπιστώνεται από την φύση των σποραδικών και βραχύτατων πνευματικών του επιτευγμάτων. Αυτή η συνέχεια αναγνωρίζεται κυρίως από τα προς Δυσμάς έθνη, τα οποία δεν έχουν εδαφικές βλέψεις, στον ίδιο βαθμό που αναγνωρίζεται για τα ίδια, καθώς όλα έχουν δεχτεί ποικίλες εξωτερικές επιδράσεις.

Δεύτερον, υπάρχει μια ιστορικά εξελικτική πορεία του σύγχρονου δυτικού πολιτισμικού οικοδομήματος που έχει την γένεση του στον κλασσικό Ελληνισμό. Η Πλατωνική/Αριστοτελική υποδομή αναπτύχθηκε και διασώθηκε μετά την μετά-Πλατωνική φάση και την Ελληνιστική περίοδο από την μεγάλη Αραβική άνθηση για να περάσει στην Δυτική Ευρώπη μέσω των Μαυριτανών. Έτσι ακολούθησαν οι γενιές της αναγέννησης, του διαφωτισμού και της νεωτερικότητας, όλες διαδοχικές  γενιές εγγονών του κλασσικού Ελληνισμού που έθεσε τα βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα για τον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Και αυτές οι γενιές, πάντα αναγόμενες στις φιλοσοφικές τους ρίζες, έχτισαν με τις πνευματικές τους δημιουργίες τα σύγχρονα πολιτισμικά συστήματα δυτικού τύπου που έχουν σαν ακρογωνιαίο τους επίτευγμα τον αγώνα για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, θρησκευτικών πεποιθήσεων και κοινωνικής κατάταξης. Συστήματα που άλλες κοινωνίες στα περισσότερα μέρη του πλανήτη προσπαθούν να αφομοιώσουν.

Έτσι το σύγχρονο Δυτικό πολιτισμικό μοντέλο διαπερνιέται από τις ρίζες του κλασσικού Ελληνισμού. Και είναι οι σύγχρονοι απόγονοι αυτής της πνευματικής εξέλιξης που έχουν πείσει τις δυτικές κοινωνίες για την συνέχεια του δικού μας έθνους. Υποστηρίζουν ότι λογικά κανένας μας δεν “ανήκει στην Δύση” αλλά ότι είμαστε, όλοι εμείς που συμβάλλαμε στην εξελικτική της πορεία, ισότιμα μέλη της, ανεξάρτητα περιόδων ακμής και παρακμής στις μακραίωνες ιστορίες μας. Άρα το έθνος μας κάθε άλλο παρά ανάδελφο είναι. Αντίθετα, αν αποφύγει τον κίνδυνο ενός κακέκτυπου αντίγραφου, έχει πελώριο στρατηγικό πλεονέκτημα σαν ισότιμο μέλος, να μεταλλάξει την κοινωνία του στο περίγραμμα αυτού του σύγχρονου πολιτισμικού μοντέλου, αφού οι ρίζες του τελευταίου γεννήθηκαν από τους προγόνους μας στις συνθήκες του περιβάλλοντος της χώρας μας.

Πρεσβεύουν λοιπόν, οι υποστηρικτές αυτής της τάσης, ότι ο Δυτικός Κόσμος, όπως έχει εξελιχθεί πολιτισμικά σήμερα, είναι η πραγματική οικογένεια μας. Ότι μια στενή και αδιάσειστη συμμετοχή μας στις εξελίξεις αυτής της οικογένειας εθνών, που μας έχουν βοηθήσει και προσκαλέσει επανειλημμένως, χωρίς βαθύτερες επιβουλές  στην επιβίωση μας σαν έθνος, είναι η μόνη λογική και εθνικά συμφέρουσα επιδίωξη μακροχρόνια.

Τονίζουν ότι η οικογένεια αυτή, στηριζόμενη στην εξέλιξη του πολιτισμικού της μοντέλου, έχει μια αναδυόμενη Ευρωπαϊκή και ευρύτερα Δυτική ταυτότητα με πολύ μεγαλύτερη ποικιλία εθνικής προέλευσης από τις έντονα προβαλλόμενες για την δημιουργία σύγχυσης, γερμανικής και αγγλοσαξονικής. Προτείνουν την μετατροπή των δογματικών φραγμάτων που μας κρατούσαν χώρια σε φορείς του πραγματικού τους ηθικοπλαστικού ρόλου μακριά από πολιτικές εξελίξεις. Και επιμένουν στο γεγονός της προστασίας των ιδιαίτερων εθνικών χαρακτηριστικών του κάθε μέλους, πάνω στην ποικιλία των οποίων διαμορφώνεται η Ευρωπαϊκή ή ευρύτερα η ταυτότητα του Δυτικού κόσμου. Τελικά πιστεύουν ότι μια τέτοια μακροχρόνια στρατηγική μας επιλογή υπερβαίνει βραχυχρόνιες γεωστρατηγικές τοποθετήσεις και εξελίξεις και υπηρετεί πολύ καλύτερα το όραμα της επιβίωσης του γένους σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Η διαμετρική θέση των υποστηρικτών αυτών των δύο τάσεων, εκδηλούμενη σε διάφορες πολιτικές αποχρώσεις έχει επιφέρει μύρια κακά στην πατρίδα και κάνει να διαφαίνονται στον ορίζοντα αχνά σημάδια ολοκληρωτικής εξαφάνισης του Ελληνικού γένους. Είναι καιρός, ο διστακτικός αλλά πραγματικός πνευματικός κόσμος των Ελλήνων, όπου και να βρίσκεται, να εγερθεί και ακολουθώντας το παράδειγμα των ολίγων εξ αυτών δεδηλωμένων μέχρι τώρα, να υψώσει φωνή για την ακολουθητέα πορεία. Το έθνος μας δεν πρέπει να αισθάνεται ανάδελφο γιατί δεν είναι και τους αποζητά από καιρό να φανούν και να πολεμήσουν γι’ αυτό που πιστεύουν.

Αλλά υπάρχει και άλλη θεώρηση…

 

...η ψωροκώσταινα και η οικονομική μπότα των κατακτητών

Είναι προφανές ότι η έξοδος από το τέλμα που έχει βυθιστεί η χώρα είναι πολύ δύσκολη. Με ένα ηγετικό κατεστημένο που έστησε το σκηνικό για να νέμεται την εξουσία με λαϊκίστικες πολιτικές που σπρώχνουν βαθύτερα στον βούρκο και ένα λαό που γαλουχήθηκε την περασμένη γενιά να μένει νωθρός και πολιτικά αδρανής, εκτός θαύματος, υπάρχουν ισχνές ελπίδες για το έθνος.

Καλλιεργείται από την ηγετική τάξη η εκδοχή ότι, όπως πάντα, ξένες δυνάμεις μας οδήγησαν ήδη σε πλήρη υποτέλεια τουλάχιστον μέχρι το 2060! Και εάν αθετήσουμε θα κατέβουν με τους στόλους τους να καταλάβουν την Ακρόπολη μια και είναι για πούλημα. Μνήμες που οι νεότεροι δεν έχουν ζήσει βγαίνουν στην επιφάνεια για να περιγράψουν και να παρομοιαστούν γλαφυρότερα οι κατακτητές. Έτσι οι Αμερικάνοι που δεν μας επέτρεψαν να μπούμε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας έχουν αντικατασταθεί από τους πλέον ελκυστικούς για το μένος του λαού Γερμανούς που δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα  λόγω της μοναδικής ευγενούς μας καταγωγής να ζούμε αενάως με δανεικά. Λες και ήμαστε οι μόνοι κατατρεγμένοι στον πλανήτη. Λες και ο γερμανικός λαός δεν πέρασε δύο φορές την απόλυτη εξαθλίωση και υποταγή τον προηγούμενο αιώνα. Λες και οι Άγγλοι δεν κατέβηκαν τα σκαλιά της εξαθλίωσης μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καθώς η αυτοκρατορία διαλύοταν. Αλλά και οι δύο αυτοί λαοί υπέμειναν υπερήφανα, διατήρησαν την κοινωνική τους συνοχή, εργάστηκαν σκληρά και ανέδειξαν στιβαρές ηγεσίες που υποστήριξαν, από όλο το ιδεολογικό τους φάσμα.

Το γεγονός ότι είμαστε μέλος μιας ομάδας χωρών που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, θεωρούμενης όσον αφορά τα κοινωνικά συστήματα και την ελευθερία των πολιτών τους από την πλειονότητα των άλλων λαών του πλανήτη σαν παράδειγμα προς μίμηση, διαστρεβλώνεται.  Θεωρείται ως η αρχή μιας διαδικασίας όπου όλες αυτές οι χώρες, ακολουθώντας την Ελλάδα κατά βήμα, θα πέσουν θύματα μιας απόλυτης υποτέλειας μιας Γερμανίας ή του τερατώδους χρηματοοικονομικού συστήματος στην αυτοκρατορία των σκλάβων. Επιμένουν ότι οι Έλληνες, όπως και οι άλλοι λαοί θα παραμείνουν γονυπετείς καθώς η καταιγίδα θα σαρώσει τα πάντα.

Μια ψυχρότερη αντιμετώπιση της κατάστασης όμως δείχνει άλλα. Όντας μέλος αυτής της ομάδας χωρών μια σειρά από λογικούς παράγοντες συνεισφέρουν σε ορίζοντα ελπίδας. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς μερικούς από αυτούς.

Καταρχήν ζούμε κάτω  από το υπέροχο φως της ευλογημένης πατρίδας μας σε ένα περιβάλλον με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και σύγχρονες υποδομές που ζητάει τόσα λίγα για την υλική επιβίωση του ατόμου και προσφέρει τόσα πολλά για την πνευματική του δημιουργία. Αυτή είναι η  αλώβητη στερεή βάση που μπορεί να χτιστεί η Ελλάδα του μέλλοντος ορθάνοιχτη στον παγκόσμιο γίγνεσθαι, παραμερίζοντας μετά από μιας γενιάς άφρονα διαβίωση, τα εφήμερα ερείπια που δημιουργήσαμε εμείς οι γεροντότεροι και κύριοι φταίχτες.

Αυτή τη βάση δεν είναι δύσκολο να τη δει κανείς. Είμαστε φύλακες μνημείων και ταυτότητας των πηγών της πολιτιστικής κληρονομιάς του σύγχρονου κόσμου με αδιαφιλονίκητα στοιχεία συνέχειας δια μέσου των αιώνων. Κατοικούμε σε μια χώρα με ευλογημένο κλίμα που μπορεί να μας δωρίσει αενάως ενέργεια και που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο. Έχουμε δυναμικό παραγωγής των πιο ζηλευτών προϊόντων που η μητέρα γη μπορεί να δώσει. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα στην θάλασσα που είναι μέρος της ίδιας μας της ύπαρξης. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά τα μοναδικά. Την χώρα σήμερα πρέπει να την δούμε πέρα από την ομίχλη της καταστροφολογίας. Η Ελλάδα έχει οικονομικές υποδομές μιας αναπτυγμένης χώρας. Το τεχνολογικό επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού της είναι υψηλό. Το επικοινωνιακό της δυναμικό σύγχρονο. Έχει σημαντικούς πόρους πρώτων υλών. Αυτές είναι βάσεις, μοναδικές για μια μικρή χώρα και είναι αυτές που ανήκουν στην κοινωνία.

Έπειτα, με τα πικρά μαθήματα των δύο προηγούμενων αιώνων η Ευρώπη ολόκληρη, της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέρος, προχωρεί με μικρά πολύ δύσκολα αλλά σταθερά βήματα προς μια πραγματική πολιτική ενοποίηση. Καθώς η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και η χρηματοοικονομική απειλή αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, καθίσταται προφανές ότι η ευημερία και διατήρηση των κοινωνικών κεκτημένων των λαών της γηραιάς ηπείρου μπορεί να προστατευθεί μόνον με μια ομοσπονδοποίηση, στηριζόμενη στην κοινή πολιτιστική τους κληρονομιά και την διατήρηση ισχυρών δεσμών με τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου που την έχουν κοινή. Σε αυτήν την επίπονη διαδικασία έχουμε τα εφόδια και πρέπει να συμμετέχουμε δυναμικά. Αυτό που θα προκύψει θα έχει μικρά και μεγάλα μέλη, ισχυρά και αδύνατα σε διάφορους αλλά όχι ίδιους τομείς. Αυτό όμως που δεν μπορεί να έχει είναι ένα μέλος επικυρίαρχο που θα μας έκανε να επαναλάβουμε τα λάθη της ιστορίας.

Και μέσα στο πλαίσιο αυτών των δύο διαστάσεων υπάρχει και μια τρίτη, που αφορά ειδικά την χώρα μας. Ζούμε στον αιώνα της συνεχούς πληροφόρησης των λαών. Και η Ευρώπη είναι μπροστά σε αυτόν τον χώρο. Ο μέσος Ευρωπαίος πλέον παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη χώρα μας. Αναγνωρίζει ότι λόγω της παγκόσμιας κρίσης, από δικά της λάθη, έκανε και συνεχίζει να κάνει ένα πείραμα που έχει να κάνει με την διάσωση των αδύναμων από ένα Ευρωπαϊκό  σύστημα που επιθυμεί να βοηθήσει μαθαίνοντας ταυτόχρονα. Από δική μας ολιγωρία γίναμε το πρώτο πειραματόζωο. Ο μέσος Ευρωπαίος φοβάται ότι μια αποτυχία θα έχει άμεσες επιπτώσεις στο σύνολο. Έτσι βοηθά για την συνοχή της Ευρώπης αλλά και για το δικό του συμφέρον. Και ακόμη μας βοηθά γιατί πρόκειται για μια χώρα που γνώρισε από την βρεφική του ηλικία από τα παραμύθια της γιαγιάς του και που ταυτίζεται με τις ρίζες του Ευρωπαϊκού οράματος.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον το να λαϊκίζουμε για τις μπότες των κατακτητών και να συνεχίζουμε να θεωρούμε την χώρα μας σαν ψωροκώσταινα είναι παραφροσύνη και αδικία.

Ίσως θα πρέπει επειγόντως να κάνουμε κάτι άλλο…

 

…να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα

Η ηγετική ελίτ προβάλλει ποικίλα οράματα για τη σωτηρία του έθνους μα όταν φτάσουν στο πως ενεργεί ο απλός πολίτης για όλα αυτά του χαϊδεύουν τα αυτιά. Λίγοι υπογραμμίζουν την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας του ατόμου χωρίς να εμβαθύνουν, γιατί ξέρουν πόσο δύσκολη είναι. Διαβλέπουν ότι η θεμελιώδης πρόκληση για το έθνος είναι το πως ο απλός πολίτης θα δει την πραγματικότητα που είναι το κλειδί να ανοίξει την πόρτα προς ένα μέλλον ελπίδας και υγιούς ανάπτυξης της κοινωνίας πάνω σε ένα τραχύ, δύσκολο και μακρύ μονοπάτι. Να πορευθεί με λιγότερα, αλλά αρκετά, φυσικά και πνευματικά αγαθά  και μια αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη και τον ευρύτερο κόσμο.

Είναι ανάγκη ο πολίτης να αντιληφθεί την πραγματικότητα και χρειάζεται τεράστια προσπάθεια γι’ αυτό. Πρέπει να πάρει ένα μήνυμα μεστό αλλά απλό για να γίνει καταληπτό. Ευέλικτο να προσαρμόζεται για το κάθε άτομο. Φορείς για την μετάδοση του οι ποιο ενημερωμένοι πολίτες αλλά κυρίως τα λιγοστά σεβαστά στελέχη του πνευματικού κόσμου που πρέπει να κατέβουν από τον κόσμο των ιδεών τους στον καθημερινό μόχθο του απλού πολίτη για να επικοινωνήσουν μαζί του. Τα άτομα αυτά έχουν υποχρέωση στην κοινωνία που τους γαλουχεί και προσβλέπει να γεννήσουν ηγετικά μηνύματα ελπίδας που έχουν στερέψει.

Η ουσία το μηνύματος είναι απλή. Το έθνος περνάει δύσκολη περίοδο και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο πολίτης κοιτάζοντας τον καθρέφτη του, συγκρίνοντας με μνήμες που πήρε από τους γονείς του και κυρίως από τους παππούδες του.  Όχι για να γυρίσει πίσω αλλά για να αντιληφθεί τι πήγε στραβά με τον ίδιο. Ο καθένας θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Σε αυτήν την διαδικασία θα δει τις ευθύνες του. Θα αξιολογήσει την συνυπευθυνότητα του. Γιατί πούλησε την συνείδηση του για να βολέψει κάποιον, γιατί έμεινε απαθής στην γιγάντωση συνηθειών εκμαυλισμού, γιατί δεν ξεπλήρωσε τις οικονομικές υποχρεώσεις του προς το δημόσιο επειδή το έκαναν οι άλλοι και τόσα άλλα.

Στον στενό κύκλο της οικογένειας και στενών φίλων θα δει τις συνέπειες της αποδόμησης του πυρήνα της κοινωνικής συνοχής. Του δυναμικού πυλώνα που βοήθησε τόσες προηγούμενες γενεές να επιβιώσουν κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες  ανέχειας αυτού που αποσυντέθηκε σήμερα στο βωμό του αδυσώπητου καταναλωτισμού.

Για την μόρφωση και παιδεία θα διαπιστώσει την κατάρρευση  στην κατάρτιση των πολιτών για τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας και την διαφύλαξη της πολιτισμικής της κληρονομιάς. Και ακόμη ποιο σημαντικά την καταβαράθρωση των ηθών μιας παραδοσιακά συντηρητικής κοινωνίας.

Ποιο πέρα, στον χώρο της εργασίας θα δει την ριζική διαφορά ανάμεσα στη σκληρή δουλειά για το μεροκάματο που είχε σαν αξία την επιβίωση της οικογένειας κάποτε και του ενός εκατομμυρίου συν υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που μέσα από συντεχνιακά μορφώματα αποδίδουν ελάχιστα και αμείβονται με παχυλούς μισθούς. Θα διακρίνει τις διαφορές της δεκαετίας του εξήντα, όταν η δραστηριότητα του αντιπροσώπου ξένων οίκων ήταν φυσιολογική με την σημερινή εικόνα του μηδενικού παραγωγικού δυναμικού με παράλληλο γιγαντισμό μεταπρατισμού και εισαγωγών. Θα δει την καταρράκωση της ποιότητας των προσφερόμενων προϊόντων και υπηρεσιών από την χρήση των φυσικών μας πόρων όπως είναι η γεωργία, ο τουρισμός και η ναυτιλία.

Και τέλος στον πολιτικό στίβο θα συγκρίνει τους πολιτικούς που πέθαιναν στην ψάθα για το καλό της πατρίδας με την σύγχρονη εικόνα του διαπλεκόμενου πολίτικου με μηδενικά εθνικά  και ηθικά ερείσματα που καταλήγει αυτός και τα πλοκάμια του  σε κατοχή πελώριας περιουσίας από δημόσιους πόρους χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο.

Είναι πασιφανές ότι το ηγετικό σύστημα αντιδρά με όλες του τις δυνάμεις εμπεδώνοντας μια ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και τρόμου στην κοινωνία και μέχρι στιγμής έχει παραμείνει ουσιαστικά ανέπαφο από τις προσπάθειες πραγματικών διαρθρωτικών αλλαγών. Μάταια κομματικά επιτελεία, προσπαθούν να εισαγάγουν δομικές αλλαγές που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα γιατί τα ίδια, έρμαιο φαυλότητας, αδυνατούν να συγκροτήσουν εθνικό σχέδιο.

Τα διαρθρωτικά μέτρα έχουν πρωτίστως στόχο να προστατεύσουν τα συμφέροντα ανθρώπων και οργανισμών από τις χώρες που δανειστήκαμε τους πακτωλούς που κατασπαταλήσαμε αλλά και μακροπρόθεσμα την δική μας κοινωνία που ανήκει και είναι ένα μικρό μέρος του Ευρωπαϊκού και του Δυτικού συνόλου. Αντίθετα με ότι διατυμπανίζουν πολλοί στην χώρα μας, κανείς απλός και λογικός πολίτης από αυτόν τον κόσμο δεν θέλει την καταστροφή της . Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι γνωρίζουν την κλασσική ιστορία μας καλύτερα από εμάς.

Όπως σχεδιάστηκαν τα μέτρα αυτά θα έπρεπε να θίγουν αναλογικά όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αλλά ενώ η άμεση και αδίστακτη εφαρμογή τους στις αδύνατες και αδύναμες να αντιδράσουν άμεσα τάξεις ήταν άτεγκτη, το πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του στον επιχειρηματικό και επικοινωνιακό χώρο παρέμειναν ουσιαστικά αλώβητα. Η διαχείριση ήταν τόσο προκλητική που τα ξένα κέντρα βαθμιαία πιέζουν ευθέως για την δίκαιη εφαρμογή όλων των μέτρων, δυστυχώς εκτιθέμενα επικίνδυνα στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Μια τέτοια στάση του παλαιού ηγετικού κατεστημένου δεν ήταν περίεργη. Εφόσον δεν υπήρχε αντίπαλο δέος γιατί να παραδώσουν τα κεκτημένα; Τα μέλη του στερούνται πλήρως αρχών εθνικής συνείδησης, φιλοπατρίας και συλλογικής κοινωνικότητας και καλύπτουν όλους τους κύριους κομματικούς και διοικητικούς σχηματισμούς. Διακατέχονται από την αρχή της συντεχνιακής κυριαρχίας, μια από τις χειρότερες μορφές κοινωνικής καταπίεσης. Δυστυχώς σημάδια από τις ρίζες του νέου εμπνέουν τις ίδιες ανησυχίες.

Μερικοί `ενήμεροι` θεωρούν τέτοιες διαπιστώσεις πραγματικότητας από τον απλό πολίτη ως δεδομένες αλλά δεν έχουν δίκαιο.  Εκτός αν υπάρχει έναυσμα ελπίδας είναι ανθρώπινο, όσο το οικοδόμημα δεν κατέρρευσε τελείως, το απελπισμένο άτομο να αρνείται να δει, να αδρανεί και να προσεύχεται σε απομόνωση και απόγνωση.

Ό Έλληνας είναι υπό την επίδραση του περιβάλλοντος που ζει ένας οξύνους και ευρηματικός άνθρωπος. Εδώ δεν επιχειρείται κολακεία. Η εκτίμηση αυτή έχει έρθει πολλές φορές από ξένους ανθρωπολόγους που την συμπληρώνουν πάντα με την ατελείωτη λίστα των αδυναμιών της φυλής. Και αναγνωρίζουν από αυτά τα χαρακτηριστικά την συνέχεια της. Με αυτήν την οξύνοια μπορεί να συλλάβει το μήνυμα της πραγματικότητας αν του παρουσιαστεί ανάγλυφη και την ανάγκη να συμμετάσχει στα κοινά υποστηρίζοντας ενεργά πολιτικές που αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά αυτή την πρόκληση.

Εν κατακλείδι, είναι απόλυτη ανάγκη ο πολίτης, κοιτάζοντας τον καθρέπτη, να πάρει αυτό το μήνυμα, που είναι μήνυμα ελπίδας και να γίνει ενεργό μέλος στα κοινά. Να κτίσει τις πραγματικές εκκλησίες του για να επιβάλλει την θέληση του που τόσο πολύ έχει παραμεληθεί λόγω της δικής του απαθείας. Πρέπει να αντιληφθεί ότι απελπισμένος, μοιρολάτρης, ηττοπαθής  και απομονωμένος θα χαθεί. Όντας ενεργό μέλος μιας δεμένης οικογένειας, μιας εκκλησίας των πολιτών, ενός υγιούς εργατικού κινήματος που πρέπει να ξανακτίσει εκ βάθρων και της Ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο της έχει τη δύναμη να αποφασίζει για το μέλλον του, δύσκολο, μακρινό και φτωχό αλλά αξιοπρεπές. Πρέπει να δράσει γι’ αυτό το συγκεκριμένο όραμα, ενεργά και με περίσκεψη αν θέλει να σώσει το μέλλον το δικό του, των παιδιών του και της κοινωνίας.

Και σ αυτήν την διαδικασία δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τα δύσκολα….

 

…Mea culpa”-Το δίλλημα της αυτοκριτικής         

Αν κοιταχτεί στον καθρέφτη ο πολίτης, θα διακρίνει τις βασικές διαστάσεις της εικόνας που προβλήθηκε προηγουμένως. Αν αυτή η αληθινή εικόνα τον φτάσει το στοίχημα της διάσωσης του Έθνους θα έχει κερδηθεί. Γιατί το εμπόδιο αποδοχής της ευθύνης θα έχει προβληθεί ξεκάθαρα σαν το βασικό του δίλλημα.

Προκύπτει έτσι η ανάγκη για αυτοκριτική με ειλικρίνεια για να μπορέσει να προχωρήσει σε ενέργειες μιας πορείας κοινωνικής και οικονομικής ανάκαμψης. Είναι ουτοπία να φαντάζεται κανείς ότι βελτιώσεις θα έρθουν από μεγαλόπνοα σχέδια από ένα απαξιωμένο κατεστημένο. Το δειλό ξεκίνημα από μερικές γειτονιές πρέπει να γιγαντωθεί.

Οι δυσκολίες είναι πολλές και χρειάζεται κουράγιο περισσό. Μπορεί πολλοί να μην το έχουν. Αλλά όσο πιο πολλοί το επιχειρήσουν τόσο πιο σημαντικές θα γίνονται οι πιθανότητες επιτυχίας των προσπαθειών για ανάκαμψη. Ευτυχώς οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις δείχνουν ότι κάτι κινείται.

Αν το άτομο αναλάβει τις ευθύνες του για την παρούσες συνθήκες θα δει ότι είναι ο κύριος ένοχος. Ξεκινώντας από αυτό το mea culpa και σκληρή δουλειά θα δικαιούται να στραφεί σε άλλους όπως το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου και να τους καλέσει σε απολογία. Σε μια περίοδο μιας ολόκληρης γενιάς αυτός επέλεξε το πολιτικό σύστημα που τον έφερε κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού οδηγούμενος από το θυμικό του.  Είχε τόσες πολλές ευκαιρίες να το βελτιώσει αλλά προτίμησε να εξαγοράσει την συνείδηση του, να προσκυνήσει ακόμη και να συνωμοτήσει σε τέτοιο βαθμό που σήμερα ένα μεγάλο μέρος νέων του κοινωνικού σώματος να μην μπορεί καν να αντιληφθεί ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει.

Δεν υπάρχει οδηγός για την αυτοκριτική. Χρειάζεται όμως να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη κατάματα για να υπάρξει ελπίδα. Όλοι ξέρουμε που βάζουμε νερό στο κρασί μας. Πόσο προκειμένου να πετύχουμε σκοπούς σε βάρος άλλων χρησιμοποιούμε κοινωνικά αθέμιτα μέσα ναρκώνοντας τη συνείδηση μας λέγοντας, ότι το ίδιο κάνουν όλοι και δεν θέλουμε να μας λένε κορόιδα.

Το ζήτημα είναι αν μπορούμε με την απειλή της καταστροφής που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας να αξιολογήσουμε ως άτομα την ανάγκη για μια τέτοια διαδικασία  αυτοκριτικής . Να αποφασίσουμε για το τι θα κάνουμε για το παρελθόν και πως θα αλλάξουμε για το μέλλον για να σωθούμε ως έθνος και ως κοινωνία.

Το τι έγινε μέχρι σήμερα είναι συνειδησιακό φορτίο δυσβάστακτο για το ξεκίνημα της διαδικασίας της αυτοκριτικής. Τις περισσότερες φορές είναι ο λόγος που δεν θα γίνει. Σε άλλες ίσως να είναι η αιτία να γίνει.

Καταρχήν το άτομο μπορεί να δει την δράση του σε στενό προσωπικό περιβάλλον και να απαντήσει στο πόσο έχει συμβιβαστεί με την ραγιάδικη νοοτροπία που σήμερα καλύπτεται από μια κακόγουστη νεωτεριστική κουρελού. Σε μία απλή συναλλαγή όταν προσφέρει ή λαμβάνει υπηρεσία πόσο πίσω βρίσκονται οι νόμιμοι κανόνες αυτής της συναλλαγής και πόσο μπροστά βρίσκεται μια σχέση Αγά προς  ραγιά;  Και πόσο κοστίζει αυτή η σχέση ψυχολογικά, κοινωνικά και πολιτικά; Όταν βρεθεί στο τιμόνι του αυτοκινήτου του πόσο λίγο υπολογίζει τους συνανθρώπους του; Όταν αντιληφθεί άτομα να καταχρώνται δημόσια περιουσία που είναι και δική του πόσο αντιδρά καταγγέλλοντας τα επώνυμα; Και τόσα άλλα που θα δει στον καθρέφτη.

Οι άλλες δυο διαστάσεις που ακολουθούν έχουν τις ρίζες τους βαθιά σε αυτό το δυσδιάκριτο θεμέλιο συμπεριφοράς και μόνον οι αλλαγές του μπορούν να κάνουν σπίθες αναγέννησης. Θα έλεγα ότι θα είναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς βελτιώσεις σε οποιονδήποτε άλλον χώρο πριν εντρυφήσει στην αλλαγή αυτής της νοοτροπίας.

Μετά να προχωρήσει στην δράση του γύρω από τις πολιτικές εξελίξεις. Πόσο ενεργά συμμετέχει σε αυτές. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι ουσιαστικά αμέτοχη και άμοιρη των πολιτικών εξελίξεων περιοριζόμενη στην ψήφο της που την χρησιμοποιεί ανάλογα με τις επικοινωνιακές επιρροές του κατεστημένου. Αυτό παρόλο ότι βλέπει ότι κατά σύστημα την κοροϊδεύουν. Απαιτείται θυσία χρόνου που θα στερήσει στο άτομο σύγχρονες διασκεδάσεις, αλλά είναι ουσιώδες θέμα ευθύνης του πολίτη να είναι ενεργός και ενήμερος για να ασκεί αποφασιστικό έλεγχο ώστε να μην βρεθεί στην κατάσταση που είναι σήμερα. Όλο το πολιτικό κατεστημένο, παλιό και νέο, με τα πλοκάμια του έχει γιγαντωθεί απομυζώντας τους κόπους του κοινωνικού συνόλου και έχει ποικίλες πλευρές από πρώτης τάξεως πολιτικές προσωπικότητες μέχρι  σκοτεινές μυθοποιημένες φιγούρες του υποκόσμου και της αναρχίας.

Σχετικό είναι κάτι που προσπαθούμε σχεδόν πάντοτε να αποφύγουμε. Είναι η ουσία του πόθεν έσχες και ποιόν αφορά. Μόνον όταν το άτομο παραδεχτεί ότι αφορά και αυτό το ίδιο με τις επακόλουθες συνέπειες θα υπάρξει ελπίδα διάσωσης του έθνους. Όσον και δύσκολο αν φαίνεται ο βαθμός  αναγέννησης της κοινωνίας περνάει μέσα από αυτήν την ατραπό.

Τέλος να δει τον εαυτό του μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Πόσο δραστηριοποιείται σε πρωτοβουλίες κοινωνικού χαρακτήρα; Τέτοιες είναι πολλές και οι ποιο πολλές αφανείς και επίπονες. Ξεκινούν από συλλόγους που βοηθούν ανήμπορα άτομα, περνούν από περιβαλλοντολογικές πρωτοβουλίες και φτάνουν σε σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες για την ενίσχυση ενός δικτύου ουσιαστικής κοινωνικής ασφάλισης για αδύναμες ομάδες και άτομα που προσπαθούν αλλά αποτυγχάνουν. Όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Εμπεδώνουν στην συνείδηση των ατόμων τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής αλληλεγγύης και την απόλυτη ανάγκη για την προστασία της.

Σίγουρα μια τέτοια θεώρηση αυτοκριτικής φαντάζει ουτοπιστική στο απόλυτο της. Άλλωστε καμία κοινωνία, όσο προηγμένη και να είναι δεν έχει όλα τα άτομά της ενεργοποιημένα σε μια τέτοια διαδικασία. Εν τούτοις ο βαθμός προόδου της είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το ποσοστό των ατόμων που συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία αυτοκριτικής και το βάθος της.

Εάν ειλικρινά αντιμετωπίσουμε σαν άτομα το mea culpa μας, εάν δώσουμε δείγματα γραφής ότι καταλαβαίνουμε αυτές τις βασικές διαστάσεις της πραγματικότητας και ως πολίτες συμμετέχουμε στις προσπάθειες διαχείρισης των, τότε μπορούμε να ελπίζουμε. Έτσι θα διαχειριστούμε σοφά την προφανή και απεχθέστερη διάσταση της αληθινής πραγματικότητας που εξοργίζει αυτούς που τα ΜΜΕ ονομάζουν υποζύγια.

Και δεν πρέπει να παραπονούμεθα ότι δεν μας προειδοποίησαν….

 

…οι Σύγχρονες Κασσάνδρες, ... μπορεί να έχουν δίκαιο

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν επιστρατευτεί με σκοπό να αμφισβητήσουν τα μηνύματα σκεπτόμενων ατόμων που αποκαλούνται εντέχνως Κασσάνδρες. Μετά την πάροδο μιας αποκαλυπτικής εξαετίας όμως, η διστακτική βελτίωση της οικονομίας δεν αποκρύπτει την γενική αποσύνθεση της κοινωνίας.

Γιατί το ηγετικό κατεστημένο, με την παλαιά και νεότερη εικόνα, να παραδώσει την εξουσία που νέμεται τόσα χρόνια; Μόνον εάν ο μη βολεμένος πολίτης βγάλει το κεφάλι του από την άμμο, δει την επερχόμενη λαίλαπα και δράσει υπάρχει ελπίδα.

Αν ο πολίτης θα βγάλει το κεφάλι από την άμμο θα αισθανθεί τη θηλιά από το βάρος του 175% του ΑΕΠ, από την οποία η περίοδος χάριτος των άλλων Ευρωπαίων, που κατασπαταλούμε, μόλις αφήνει τρόπο αναπνοής. Θα δει ότι ένα μεγάλο μέρος αυτού του βάρους οφείλεται στην αλόγιστη σπατάλη του ίδιου, ότι έπρεπε να προετοιμαστεί ψυχολογικά για την αποπληρωμή του και ότι ο κύριος αίτιος, το αόρατο κατεστημένο, παραμένει αλώβητο.

Δύο βασικές ενέργειες που θα μπορούσαν να ελαφρύνουν το βάρος την εξαετία που πέρασε απέδωσαν ισχνά και απογοητευτικά αποτελέσματα. Η πρώτη είναι η σύλληψη των καθ΄ οιονδήποτε τρόπο καταχρασμένων πόρων. Οι ελεγκτικές αρχές προσπάθησαν αλλά δεν ήταν εξοπλισμένες με δραστικές εξουσίες που θα τους επέτρεπαν να σπάσουν τα φράγματα των απυρόβλητων και να προβούν σε ουσιώδεις διαδικασίες πόθεν έσχες με τρόπο διάφανο στον πολίτη.

Η άλλη, πλέον ουσιώδης, αφορά σε ένα σχέδιο ανάπτυξης όχι του κράτους όπως το προετοιμάζουν όλα τα κόμματα αλλά των ζωντανών κυττάρων του έθνους, αυτών που αποδημούν. Μόνον αυτό το μέρος της κοινωνίας έχει τον δυναμισμό και την όρεξη να ανεβάσει το ΑΕΠ δηλαδή να δυναμώσει το λαιμό που σηκώνει το βάρος. Γιατί ας μην γελιόμαστε, θα πληρώνουμε για πολλές δεκαετηρίδες για διόδια, εισιτήρια τραίνων και αεροδρόμια και πάμπολλα άλλα στους ξένους για να ελαφρύνουμε το βάρος.

Ύστερα είναι η εκπαίδευση και δια βίου επιμόρφωση που μπαίνει καρφί στην καρδιά κάθε σχεδίου ανάπτυξης. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την κατάντια της παιδείας. Κάνεις δεν ξέρει από πού να αρχίσει και που να τελειώσει. Πως μπορεί μία ικανή υπουργός  με όλες τις καλές προθέσεις και την σοφία ορισμένων προηγούμενων ικανών υπουργών να ξεπεράσει την Σκύλλα των συνδικάτων, την Χάρυβδη των συντεχνιών και την ουτοπία της πνευματικής Αριστεράς της οποίας η επιρροή επανέρχεται δριμύτερη;

Αλλά στον πυρήνα της πρόκλησης είναι η συμπεριφορά του μέσου Έλληνα απέναντι στα γεγονότα, Αδύναμη ένδειξη κοινωνικής αντίδρασης έξω από τα κομματικά, συνδικαλιστικά η συντεχνιακά κατεστημένα. Καμία ελπίδα για το χτίσιμο έστω και εμβρυωδών εναλλακτικών προς το κατεστημένο δομών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ο πολίτης μένει καρφωμένος στο κουτί της τηλεόρασης, τις περιπέτειες του Ελληνικού ποδοσφαίρου και ιστορίες πορνο-στάρ. Ο ωχαδερφισμός, η άμυνα των βολεμένων και οι ελπίδες των μη βολεμένων  είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μόνο που καθώς η καταστροφή γίνεται ποιο ορατή αυτό μετατρέπεται σε ένα σύμπλεγμα φόβου και οργής εναντίον πάντων πλην του εαυτού.

Με ένα τέτοιο υπόβαθρο πραγματικότητας από όπου αντλούν συμπεράσματα γιατί να μην πιστέψουμε τις Κασσάνδρες;

Και σε μια τέτοια συγκυρία……

 

…η Νέμεσις μπαίνει στη σκηνή για τον πολίτη

Οι εξελίξεις στον δημόσιο χώρο όπου σκοτεινές υποθέσεις διαπλοκής συμπληρώνονται με σοβαρότατα επεισόδια βίας από αυτούς που συνήθως τα ΜΜΕ αποκαλούν γνωστούς-άγνωστους δεν εκπλήσσουν πλέον κανένα. Παρατηρητές των Ελληνικών πραγμάτων κρούουν κώδωνες  κινδύνου από πολύ καιρό τώρα. Απλώς τα μηνύματα πέφτουν σε ηθελημένα κωφεύοντες που χωρίζονται σε δύο αλληλεπικαλυπτόμενες ομάδες.

Η μία είναι το κατεστημένο με τους παλαιούς και νέους βολεμένους του που θεωρεί τον εαυτό στο απυρόβλητο ελλείψει αντίπαλου δέους στην κοινωνία. Η άλλη είναι οι απλοί πολίτες που η κομματοκρατία έχει κατορθώσει να ποδηγετεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ο Ελληνάρας, με τον πολύ θόρυβο που κάνει γύρω του, έχει γίνει πλέον ένα άτομο ουσιαστικά άβουλο, έχοντας απωλέσει κάθε δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις που αφορούν το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Έχει αποδεχτεί την μοίρα του σαν ραγιάς. Για πολλά χρόνια, πέρα από φανταστικές υποσχέσεις, έχει απαιτήσει και πάρει τα ψίχουλα για την εύκολη ζωή πέρα από τις δυνατότητες του και έχει απεμπολήσει όλες τις υποχρεώσεις του για την πατρίδα και για την κοινωνία. Στην ουσία δεν γνωρίζει πώς η αρνείται να συμμετάσχει σε έναν σκληρό αλλά αναγκαίο αγώνα για να απαλλαγεί από τον ζυγό μιας οθωμανικής δομής που κληρονόμησε.

Μια κύρια εξήγηση υπάρχει. Σχεδόν όλα τα ενεργά της μέλη κοινωνίας μας έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει αυτές τις δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι. Το ίνδαλμα του αγαπητού μας Καραγκιόζη τα λέει όλα. Ότι πρέπει να υπάρχει ο αγάς και ο κοτζαμπάσης και αν δεν γίνουμε σαν τον δεύτερο με όλα τα μέσα τότε η μοίρα μας γράφεται από αυτόν. Σε αυτόν προσβλέπουμε για τις ανάγκες μας η ακόμη τις απαιτήσεις μας αφού τον προσκυνήσουμε κατά τακτά διαστήματα στις εκλογές. Και σε αυτό το επίπεδο ηθικής κατάντιας δεν κρύβουμε την υπερηφάνεια μας να είμαστε αναποτελεσματικοί μια και θεωρούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρέωση να μας πληρώνει εσαεί για την πολιτιστική κληρονομία της χερσονήσου που ζούμε. Είναι τόσο εύκολο να συνεχίζουμε δείχνοντας ως υπαίτιο το ηγετικό κατεστημένο, ανεξάρτητα ιδεολογικής τοποθέτησης ή κάποιον ξένο και δεν υπάρχει αμφιβολία για τις βαρύτατες ευθύνες του πρώτου για τις οποίες πρέπει να κριθεί και να τιμωρηθεί για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Αλλά τίποτε δεν απαλλάσσει τελικώς το κοινωνικό άτομο από τις ευθύνες του για την πορεία της χώρας και φαίνεται ότι η μέρα της Νέμεσις έφτασε γι’ αυτόν και μέσω αυτού για το κατεστημένο.

Οι εκλογές ου Ιανουαρίου 2015 αποτελούν καταλυτικό κόμβο στην ιστορική συνέχεια του έθνους. Η πολιτική γενιά της μεταπολίτευσης εξαϋλώνεται και μαζί της ένα μεγάλο μέρος του κομματικού φάσματος. Ένα σχετικά νεοπαγές αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα εξελίσσεται ταχύτατα σε μακροχρόνια ηγεμονική δύναμη, με πληθώρα ανανεωμένων χαρακτηριστικών του πάλαι ΠΑΣΟΚ και την πεποίθηση ότι θα διαχειριστεί το χάσμα των διαφόρων τάσεων μέσα του και με την Ευρώπη. Πολίτες νόμισαν ότι το θαύμα της επαναφοράς στα  χρονιά της Ολυμπιάδας είναι πραγματοποιήσιμο. Οι Ευρωπαϊκοί και παγκόσμιοι θεσμοί που συναλλάσσονται με την Ελλάδα,  ενισχύουν περαιτέρω τις αμυντικές τους διατάξεις και εκτιμούν εναλλακτικές, ακόμη και τον  εφιάλτη μιας Ελληνικής χαοτικής κατάρρευσης.

Οι μόνοι που έμειναν με έντονη αγωνία ήταν η νεολαία μας καθώς πολλά μέλη της, μετά από το ρίσκο να στηρίξουν αυτό που θεώρησαν ως νέο και άσπιλο, αρχίζουν να βλέπουν μια από τα ίδια και χειρότερα. Διακρίνουν, πίσω από την μικρή βιτρίνα μιας χαρισματικής νεότητας, ασυνέπεια, δημαγωγικές και αλαζονικές συμπεριφορές και στο βάθος σκοτεινές φιγούρες του παρελθόντος με μετεμφυλιακούς λογαριασμούς να κινούν τα νήματα. Κι αυτά μέσα από την δραματική διαπίστωση ότι 6 στους 10 δεν έχουν εργασία. Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να αντιληφθεί κανείς τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι έρχεται η ώρα της νεολαίας της χώρας. Μια εξόχως κρίσιμη στιγμή που θα πάρει την μοίρα στα χέρια της προσπαθώντας να χαράξει δική της πορεία αφήνοντας πίσω τα ερείπια που δημιουργήσαμε εμείς οι γεροντότεροι. Για τους επαγγελματίες κάθε είδους, πολιτικούς, οικονομολόγους, αναλυτές, δημοσιογράφους και τόσους άλλους, καλουπωμένους μέσα στις διαδικασίες, η υπέρβαση είναι αδύνατη αλλά για τους νέους που διακυβεύεται το μέλλον τους προβάλλει δυνατή γιατί είναι η μόνη εναλλακτική που τους μένει για την επιβίωση της πατρίδας τους. Η επιχειρηματολογία των ειδικών περί αποφυγής της βίας για την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών ηχεί πλέον στα αυτιά της νεολαίας κενή.

Κανείς δεν μπορεί να προ-ίδει με ακρίβεια τις εξελίξεις, αλλά διαβεβαιώσεις σαν αυτή περί προτεραιότητας για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων αποδεικνύεται, πολύ λίγο, πολύ αργά. Το χτίσιμο του αντίπαλου δέους από την νεολαία αναπτύσσεται απείθαρχα και χαοτικά όπως άλλωστε αναμενόταν. Τι είναι έτοιμοι θα θυσιάσουν  οι ώριμοι πολίτες για την γενιά της οποίας κατέστρεψαν το μέλλον; Πως θα δράσουν οι λίγοι συνετοί και αμόλυντοι πολιτικοί; Πόσο αδίσταχτο θα αποδειχτεί το βαθύ κατεστημένο με όλους τους παράπλευρους μηχανισμούς δολιοφθοράς που διαθέτει στην μάχη για την ριζική του αναδόμηση;

Εν κατακλείδι όμως αυτό το υπόγειο ρεύμα για το χτίσιμο της λαίλαπας του αντίπαλου δέους από τους νέους, που βάζουμε το κεφάλι στην άμμο για να μην το βλέπουμε, φέρνει μαζί του την Νέμεση για μας τους γεροντότερους με τιμωρία σκληρή, όπως μόνον αυτή ξέρει να φέρνει σε ανεύθυνα άτομα που προκάλεσαν τέτοια καταστροφή στους απογόνους τους για λίγα χρόνια ξέφρενης και ανέμελης απόλαυσης.

 2.- Η Ελληνική Κοινωνία…..           …σε υπαρξιακή στιγμή

Θλιβερές Διαπιστώσεις και Πικρές Αλήθειες

Πολιτικοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι και άνθρωποι του πνευματικού κόσμου, αναφέρονται συχνά στο ΛΑΟ, την σοφία του και την ετυμηγορία του. Ριζώνουν βαθιά στην  ψυχή του απλού πολίτη αυτό το θεϊκό υπερ-όν που είναι αλάνθαστο. Τον υπερ-εγκέφαλο που εκπέμπει κατά διαστήματα τον χρησμό του που το ιερατείο ερμηνεύει και ουαί και αλίμονο σε αυτόν που θα τον αμφισβητήσει. Το γεγονός ότι αυτός ο υπερ-νούς έχει για σαράντα σχεδόν χρόνια πάει στα σχολεία που όλοι ξέρουμε και οι ενδιάμεσες Πυθίες είναι αναξιόπιστες παραμελείται.

Μόνο που τώρα πλέον ακόμα και το ιερατείο κάθε πλευράς διστάζει να ανακοινώσει την πραγματική σημασία των χρησμών του ΛΑΟΥ και υπάρχουν αντικειμενικοί και υποκειμενικοί λόγοι γι’ αυτό. Μπορεί κανείς να παρατηρήσει ορισμένα στοιχεία τους.

Καταρχήν οι χρησμοί φαίνεται να επηρεάζουν εξελίξεις πολύ πέραν των Ελληνικών συνόρων και μάλιστα σημαντικά. Από αυτήν την σκοπιά οι χρησμοί μέσω εκλογικών αναμετρήσεων ή δημοσκοπήσεων  βάζουν αυτόν τον ΛΑΟ σε περίοπτη διεθνή θέση. Και βεβαίως οι προκλήσεις που περιέχουν για την διεθνή κοινότητα αξιολογούνται και απαντώνται θετικά η αρνητικά από άλλους ΛΑΟΥΣ/θεούς.

Αλλά για το εσωτερικό, ορατές διαστάσεις αυτών των χρησμών είναι εξόχως ενδιαφέρουσες. Ακολουθούν στρογγυλεμένα στατιστικά στοιχεία για την παρουσίαση των θέσεων από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση αλλά όχι με τεχνικούς όρους αξιοπιστίας.

Από το σύνολο των εκλογικού σώματος  το 35% απείχε, προφανώς κρίνοντας ότι η ψήφος  τους δεν έχει αντίκρισμα στο διακύβευμα της διαχείρισης κράτους ή ότι δεν σχετίζεται με το μέλλον τους. Ένα 15% συνάθροισε απελπισμένους που πρεσβεύουν σωφροσύνη, σοβαρότητα αλλά και εξτρεμιστικές θέσεις και εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο. Ένα 2% περιείχε αιθεροβάμονες οι οποίοι χρησιμοποιώντας την λογική ζητούν την αναδόμηση του συνόλου του πολιτικού κατεστημένου και του κρατικού μηχανισμού. Έτσι σήμερα στο κοινοβούλιο οι κύριοι κομματικοί σχηματισμοί έχουν στρογγυλεμένα ο κάθε ένας εκπροσώπηση 24% του εκλογικού σώματος  για την ριζοσπαστική αριστερά και την Κεντροδεξιά. Δηλαδή ο κορμός του πολιτικού κατεστημένου εκπροσωπεί περίπου το 48% του εκλογικού σώματος. Αυτή είναι η ανατριχιαστική δομή του υπερ-νού ΛΑΟΥ υπό τις παρούσες συνθήκες.

Μέσα σε αυτήν την εκπροσώπηση μπορεί κανείς να δει τις τάσεις του 48%. Η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ένα ψυχολογικό μίγμα. Έχοντας κληρονομήσει μεγάλα κομμάτια από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και σκοτεινές φιγούρες του εμφυλίου, δείχνει την αδυναμία της μεσαίας τάξης να αποδεχθεί την ανώμαλη προσγείωση της στην πραγματικότητα, που έχει ακόμη πολύ δρόμο για να τελειώσει και που φαντασιώνεται μια επαναφορά στην ανέμελη ζωή της Ολυμπιάδας. Δείχνει όμως  και την δυνατή επιθυμία των νέων για ανανέωση του αμαρτωλού πολιτικού κατεστημένου. Η στήριξη στα δύο παλαιά μεγάλα κόμματα έρχεται αποκλειστικά από τα “βαθιά“ τους κομμάτια καθώς η επιβίωσή τους και τα προνόμια τους  κινδυνεύουν. Η στήριξη στα μικρότερα κόμματα έχει την ποικιλία που αντανακλά η ιδεολογική τους τοποθέτηση αλλά πέρα από αυτό αισθήματα ανασφάλειας και αποτελεί σοβαρή αιτία αστάθειας.

Όσο για τα πρώτα μηνύματα από την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ασυντόνιστα και άκρως ανησυχητικά, καθώς προβάλλουν σε κρίσιμες θέσεις ηγεσίας άτομα με περιορισμένη ή και θεωρητική πολιτική εμπειρία, επιβεβαιώνουν εν πολλοίς τις εντόπιες και ξένες Κασσάνδρες. Η κοινωνία, μετά το άλμα της στο κενό, παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα μέσα αλλά κυρίως σε σχέσεις έξω από την χώρα. Και τούτο ενώ το βαθύ κράτος μετακόμισε από το ΠΑΣΟΚ στις τάξεις του και οι πρώτες ανακοινώσεις αλλαγών αναιρούν κάθε ισχνή προσπάθεια αναδόμησης και μας φέρνουν πολύ κοντά στο 1982. 

Εν κατακλείδι, όσο και αν πολλοί θα διαμαρτυρηθούν, αυτή είναι η πολύ θλιβερή διάσταση της Ελληνικής κοινωνίας που προβάλλει δυνατά ο χρησμός του αλάνθαστού ΛΑΟΥ. Και αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι μόνες τους, συμπληρώνονται και με μερικές άλλες αλήθειες.

Σωρεία γεγονότων, τόσο τραγικών και αποκαλυπτικών, ξεπέρασε τα φράγματα των τάχα κακών φημών και του κλίματος της δήθεν στραβής εκτίμησης για την οικονομική αλλά και κυρίως πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα  και ανέδειξε την ηθική καταρράκωση της ελίτ που οδηγεί την χώρα τα περασμένα τριάντα χρόνια. Κατέδειξαν, παρά τις διαμαρτυρίες της, ότι διαπλεκόμενα συμφέροντα υπάρχουν και ότι πολλοί και σημαντικοί πολιτικοί δρουν σαν μαριονέτες με νήματα από σκοτεινά κέντρα. Και γι’ αυτό η νυν κυβέρνηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών.

Βροχή από πικρές αλήθειες κατέκλυσαν την κοινωνία με γεγονότα που τα επίσημα ΜΜΕ στην αρχή προσπάθησαν να συγκαλύψουν μέχρι που κατάλαβαν ότι το τζίνι είχε πλέον βγει από το μπουκάλι και τότε άρχισαν να γίνονται βασιλικότεροι του Βασιλέως. Ο εκτροχιασμός της επίσημης επικοινωνιακής καμπάνιας συντελέστηκε από μικρά και μεγάλα γεγονότα. Ας δούμε σαν παραδείγματα πως δημιουργήθηκε η χιονοστιβάδα με τα  γεγονότα όχι απαραίτητα χρονικά τεθειμένα.

Η πρώτη πικρή αλήθεια προβλήθηκε με την βροχή των μηνυμάτων περί την λίστα των τριάντα δύο που δεν ήταν τριάντα δύο και που γρήγορα ξεσκεπάστηκε σαν ένα συνηθισμένο επικοινωνιακό παίγνιο για να αποπροσανατολίσει την δεινοπαθούσα κοινή γνώμη καθώς η λαίλαπα των νέων μέτρων προχωρούσε προς αποδοχή. Όταν ηγέρθησαν ερωτήσεις σοβαρών ανθρώπων για την σύσταση αυτής της λίστας με λεπτομέρειες για την δικογραφία κάθε μέλους της οι ελεγκτικοί μηχανισμοί βρέθηκαν ακάλυπτοί, διαμπερείς και απροετοίμαστοι ενώ οι πολιτικοί όλου του φάσματος άρχισαν να τραυλίζουν. Τέλος η κοινωνία είδε την αυλαία γύρω από αυτό το θέμα να πέφτει βαρύγδουπα με δηλώσεις επανεκκίνησης της παραστάσεως όταν η δικαιοσύνη θα είναι έτοιμη και με την αντικατάσταση της λίστας από μια άλλη μακρύτερη και επικοινωνιακά πιο ελκυστική. Αλλά το μήνυμα είναι καθαρό. Επείγοντα κουκουλώματα. Και αυτή η ρωγμή στο τείχος άμυνας του κατεστημένου ήταν η αρχή ενός μακρόσυρτου θεάτρου.

Η δεύτερη πικρή αλήθεια ξεπήδησε από την σύγκρουση ενός προέδρου Βουλής και των δύο συναδέλφων του με έναν πανίσχυρο δημοσιογράφο παρουσιαστή συνδεδεμένο με κανάλι τηλεόρασης και εφημερίδες υπό διερεύνηση από την δικαιοσύνη. Πέρα από την απαράδεκτη γλώσσα ανταλλαγής των ύβρεων και απειλών η τρομερή αλήθεια βγήκε από το στόμα του προέδρου της Βουλής όταν παραδέχτηκε ότι ξέρει ποιοι υπάρχουν πίσω από τον δημοσιογράφο. Δηλαδή επιβεβαίωσε ότι υπήρχε και υπάρχει πολιτικός υπόκοσμος διαπλοκής με αντιτιθέμενα συμφέροντα και ότι αυτός τουλάχιστον τον γνωρίζει. Αν είναι έτσι διερωτάται κάνεις αν υπάρχει πιο πικρό μήνυμα για την κοινωνία όσον αφορά την ηγετική της ελίτ. Και όμως υπάρχει.

Είναι η αλήθεια που πηγάζει από την μακρύτερη λίστα υπόπτων φοροδιαφυγής, την περίφημη λίστα Λαγκάρντ και της τύχης της από πολιτικούς επιπέδων υπουργού και αρχηγού σημαντικού κομματικού σχηματισμού. Μια ξένη πολιτική χειρονομία διερεύνησης των προθέσεων του Ελληνικού πολιτικού κατεστημένου να διαχειριστεί κοινωνικά δίκαια την κρίση κατέληξε σε παιχνίδι εκβιασμών ανάμεσα σε αλληλοσπαραζόμενες φατρίες με μαφιόζικες τακτικές και βεβαίως καταστροφικές επιπτώσεις στην πολιτικοοικονομική κρίση της χώρας και την εικόνα της στον έξω κόσμο.

Αλλά ο κατάλογος με πικρές αλήθειες δεν σταματάει εδώ. Η υπόθεση των προγραμμάτων εξοπλισμών, το μέγεθος κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος και το εύρος του δικτύου καταλήστευσης αποκάλυψε εικόνα πλήρους διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και ένα πολιτικό σύστημα χωρίς ίχνος ηθικών φραγμών και φιλοπατρίας. Αντιπρόεδρος κυβέρνησης και ιστορικά κορυφαίο πολιτικό στέλεχος ηγείτο ομάδας καταχραστών με μαφιόζικες πρακτικές. .

Υπάρχουν και άλλες πολλές τέτοιες πικρές αλήθειες από τα γεγονότα γύρω μας, από τις δραστηριότητες νυν και πρώην εξτρεμιστικών κομμάτων της βουλής έως την προστασία και διαπλοκή τέτοιων δυνάμεων με κοινούς εγκληματίες. Με την αποκάλυψη τους  το ηγετικό κατεστημένο συντρίβεται και το κράτος αποσυντίθεται.

Θα περίμενε κανείς ότι τέτοιες αποκαλύψεις θα έβαζαν την κοινωνία επί ποδός αλλά φαίνεται ότι η βουβή οργή πνίγεται από τον φόβο και την απογοήτευση. Η κυριαρχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς σαν απάντηση στον εφιάλτη επιβεβαιώνει την επικράτηση του θυμικού του Έλληνα όταν επίκειται καταστροφή και στην προσπάθεια του να φορτώσει τις ευθύνες του σε άλλους.

Η πικρότερη ίσως αλήθεια είναι ότι έξι χρόνια τώρα μέσα σε ένα κατασκευασμένο κλίμα νευρικής κατάπτωσης η κινητοποίηση των πολιτών είναι πολύ περιορισμένη και ασυντόνιστη. Κανείς δεν υποτιμά μερικές δραστήριες πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση αλλά είναι λίγες και μικρές. Όλοι μας πρέπει να δράσουμε. Ο χρόνος στερεύει και η λογοδοσία στα παιδιά μας για την καταστροφή θα είναι τρομερή.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την οργή αλλά και για τον φόβο.

 

Η Οργή

Το αίσθημα της οργής των πολιτών μνημονεύεται συχνά από τους σχολιαστές που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στην Ελλάδα σήμερα. Ίσως θα πρέπει να εντρυφήσει κανείς λίγο περισσότερο σε αυτήν την έννοια, εντοπίζοντας ποιοι είναι οι οργισμένοι, εναντίον ποιων και γιατί. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι χρήσιμο μια και θα μας έβαζε στο δρόμο να σκεφτούμε περισσότερο τις συνέπειες από μια έκρηξη οργής σε μια κοινωνία σαν την Ελληνική. Μπορούμε να διακρίνουμε διάφορα επίπεδα της κοινωνικής δομής όπου η δυσμενής πραγματικότητα προκαλεί αισθήματα οργής αναμεμιγμένα με άλλα όπως ο φόβος, ο τρόμος και η απελπισία.

Ας αρχίσουμε με το τι συμβαίνει στην οικογένεια. Βλέπουμε εύκολα την απαξίωση αυτού του πυρήνα, ως παραδοσιακού θεμέλιου για την συνοχή του κοινωνικού ιστού. Ο πολίτης ψάχνει για φταίχτες γι’ αυτό και η οργή του εστιάζεται στους φορείς του αδίστακτου καταναλωτισμού, κυρίως τα κάθε μορφής μέσα ενημέρωσης που πρόβαλλαν αυτόν τον τρόπο ζωής πέρα από τις βιοποριστικές της δυνατότητες. Βλέπει το χειρίστης ποιότητας όραμα που κτίστηκε και που έμαθε να προσδοκά. Και η οργή γίνεται εντονότερη γιατί πέρα από το ρόλο των σειρήνων είναι ο ίδιος ο κυριότερος φταίχτης γιατί παρέσυρε τον θεσμό της οικογένειας στην ανυποληψία.

Πιο πέρα η εκκλησία, θλιβερή αποξενωμένη από το κοινωνικό σώμα που βιώνει το μαρτύριο της σε απομόνωση. Είναι προφανής η έλλειψη εμπιστοσύνης των νέων απέναντι σε αυτό το θεσμό ιδιαίτερα στον ηθικοπλαστικό του ρόλο.  Αντί της κύριας αποστολής του, που είναι η ηθική ανάταση των ατόμων, καταφεύγει συχνά  σε ψευδοπολιτικές πρωτοβουλίες. Αυτή η εικόνα σε σχέση με το δυναμικό του θεσμού να δραστηριοποιηθεί και να συμμετάσχει στο ηγετικό δυναμικό της χώρας, όπως έχει κάνει τόσες φορές στην ιστορία του έθνους, γεννά μια βαθιά υποβόσκουσα οργή που θα ενωθεί με όλες τις άλλες εκφράσεις της όταν έρθει η ώρα.

Για την δημοτική αρχή τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα και τα αισθήματα εντονότερα. Αιτία η προκλητικά περιφρονητική συμπεριφορά των δημοσίων αρχόντων, ενώ έχουν περάσει σχεδόν έξη χρόνια που η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού. Η κοινωνία βλέπει ότι παρόλες τις συνέπειες του καταστροφικού έργου της η δημοτική αρχή όχι μόνον δεν κάνει προσπάθειες αυτοκάθαρσης αλλά συνεχίζει να δρα με τον ίδιο τρόπο σαν να μην συνέβη τίποτα. Και εδώ το συναίσθημα προσωπικής ευθύνης του κοινωνικού ατόμου κάνει το αίσθημα της οργής εντονότερο. Αντιλαμβάνεται ότι από αυτό το μικροκλίμα της πολιτικής ζωής άρχισε να προδίδει την ηθική του ακεραιότητα πουλώντας την ψήφο του για υλικά ανταλλάγματα.

Στο χώρο του σχολείου και της μόρφωσης ο πολίτης ανακαλύπτει με τρόμο τις συνέπειες των αλλεπάλληλων πειραματισμών μιας γενιάς αριστερόστροφων εξτρεμιστικών ιδεολογιών πάνω στο σώμα μιας ανώριμης και παραδοσιακά συντηρητικής κοινωνίας. Βλέπει το αποτέλεσμα, γενιές νέων με γνώσεις και ηθική μόρφωση άσχετες προς τις ανάγκες  του σύγχρονου κόσμου και τραγική απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Συνειδητοποιεί τις επιπτώσεις και το αίσθημα οργής που δυναμώνει και στρέφεται συλλήβδην ενάντια στο σώμα των εκπαιδευτικών, στα συνδικάτα τους και τα κόμματα.

Τέλος στο εθνικό επίπεδο η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Η κοινωνία αισθάνεται ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα αλλά μέσα σε έναν επικοινωνιακό κατακλυσμό και κόρο δεν εμπιστεύεται κανέναν από το πολιτικό κατεστημένο και τα πλοκάμια του.  Γεγονότα όπως το αντάρτικο της Κερατέας τεντώνει τα νεύρα πέρα από την αντοχή τους. Ο ρόλος των άκρων στην πρόκληση βίας και η διαχείριση των αλλοδαπών ανεβάζει το δυναμικό για απερίσκεπτη δράση. Η κοινωνία ψάχνει απελπισμένα ανάμεσα σε συμφεροντολογικές φημολογίες για την αλήθεια από ξένες πηγές και πολίτες που ακόμη εμπιστεύεται και η εικόνα που προκύπτει είναι δραματική. Και η οργή του δυναμώνει.

Η χώρα βαίνει προς εξαθλίωση με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια αφού οι οικονομικές της υποχρεώσεις προς ξένους είναι απροσπέλαστες, τα σχέδια για νοικοκύρεμα ανεφάρμοστα και η ανεξαρτησία της ήδη καίρια τραυματισμένη. Βλέπει όλο το φάσμα του πολιτικού κατεστημένου με τα πλοκάμια του, περιλαμβανομένου και του μισητού δημόσιου τομέα που την καταδυναστεύει, να διατηρεί και επιδεικνύει προκλητικά τα προνόμια του ενώ αυτή δοκιμάζεται από συνεχώς αυξανόμενα βάρη. Σχετίζει αυτή την κατάσταση με την στάση της στο παρελθόν να στηρίξει αυτό το κατεστημένο πουλώντας την ψυχή της για πενιχρά και ως επί το πλείστο άχρηστα ανταλλάγματα ενός ξέφρενου καταναλωτισμού και οργίζεται.

Αλλά πάνω από όλα υπάρχει και ένα άλλο είδος οργής που γεννιέται από την αδυσώπητη πραγματικότητα του βαθύτατου σχίσματος που δημιουργεί αυτή η κατάσταση αφού μια νεολαία με φτωχή προετοιμασία παραλαμβάνει μια χώρα σε ερείπια για να χτίσει κάτι διαφορετικό από άποψη εθνικών χαρακτηριστικών και ιστορικής συνέχειας ενώ οι ώριμοι πολίτες αγωνιούν για την επιβίωση τους. Κατάσταση πρωτόγνωρη με εκρηκτικά συστατικά σύγκρουσης γενεών.

Ανάγλυφη μέσα από τα γεγονότα η πραγματικότητα αφήνει ελάχιστα περιθώρια ελπίδας. Θα μπορούσε κανείς να προσομοιάσει την ελληνική κοινωνία σαν μια μεγάλη χύτρα που περιέχει ένα τεράστιο δυναμικό οργής. Το καπάκι της είναι ο φόβος, ο τρόμος και η απελπισία. Η φωτιά που ανεβάζει την πίεση είναι η απαράδεκτη συμπεριφορά του ηγετικού κατεστημένου. Τη στιγμή, που πολλοί αισθάνονται να πλησιάζει, που η πίεση θα τινάξει το καπάκι. η οργή θα απελευθερωθεί και όλες οι διαστάσεις της που παρουσιάστηκαν πιο πάνω θα αναμιχτούν για να επιφέρουν το χάος της βίας και τα ερείπια της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα του 44/45.

Το καπάκι με κύριο συστατικό τον φόβο πρέπει να αντικατασταθεί με βαλβίδα εκτόνωσης στηριζόμενη στην λογική….

 

…γιατί ο φόβος δεν είναι ποτέ προάγγελος ομαλών εξελίξεων.

Γιος του Άρη και της Αφροδίτης. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του τρόμου, ο φόβος συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους. Θεμελιώδης διάσταση της ψυχικής κατάστασης του ατόμου.

Συνεχείς δημοσκοπήσεις προσπαθούν να μετρήσουν αισθήματα οργής, αγωνίας και κατάθλιψης και κατά συνέπεια πιθανότητες κοινωνικών εκρήξεων. Μετά από έξι  χρόνια στο χείλος του γκρεμού, η αφύπνιση του πολίτη βρίσκεται σε εμβρυώδη κατάσταση. Η πολιτική του στάση στερείται παντελώς δυναμισμού για ενεργό συμμετοχή. Μόνον κομματικές μειονότητες δραστηριοποιούνται. Δημιουργείται λοιπόν η υπόνοια ότι ο φόβος των ασαφών συνεπειών ενεργεί σαν ανυπέρβλητο φράγμα.

Αν είναι έτσι, τότε όλα τα μέσα επικοινωνίας που διαθέτει η χώρα, παλαιάς και νέας τεχνολογίας, μέσα ενημέρωσης και μονάδες δημοσκοπήσεων θα έπρεπε να φωτίσουν αυτό τον χώρο για να βοηθήσει την κοινωνία να αναθαρρέψει και να πάρει το δρόμο της.

Ο φόβος στην προκειμένη περίπτωση είναι πολυδιάστατος και για κάθε άτομο διαφορετικός, αλλά σταματάει την δράση λόγω ασαφών αναμενομένων δυσμενών συνεπειών. Και είναι αυτή η ασάφεια, ιδίως όταν καλλιεργείται εντέχνως, με την οποίαν ο φόβος φέρνει καχεξία και αποτελμάτωση. Η υπεύθυνη πληροφόρηση από  φορείς που δεν ανήκουν στο κομματικό κατεστημένο και που έχουν την εμπιστοσύνη των πολιτών φαίνεται ελλιπής. Ο πολίτης δεν βλέπει τις εναλλακτικές γραμμές δράσης με τις επιπτώσεις τους για να αποφασίσει. Ιδού μερικά παραδείγματα σε απλοποιημένη διατύπωση.

Ο φόβος του εργαζόμενου μήπως χάσει τη δουλειά του η ενός ανέργου αν ποτέ θα ξαναμπεί στην αγορά εργασίας. Για να δράσει στο ευρύτερο πεδίο για αλλαγή πολιτικών προϋποθέσεων θα πρέπει να πεισθεί ότι μια τέτοια ενεργεία τον εξασφαλίζει καλλίτερα από το να παραμείνει αδρανής και αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει.

Ο φόβος ενός μέλους μιας συντεχνίας που απολαμβάνει ιδιαίτερα προνόμια. Δεν αντιλαμβάνεται τους λόγους αλλαγής αυτού του καθεστώτος για το συμφέρον του και αυτό τον αδρανοποιεί για γενικότερη πολιτική ανανέωση η τον κάνει να αντιδρά σε οποιαδήποτε αλλαγή.

Ο φόβος ενός υπαλλήλου στον δημόσιο τομέα που απολαμβάνει εκτός των άλλων την δια βίου θέση εργασίας. Απώλεια αυτού του προνομίου δημιουργεί παρόμοιες στάσεις όπως στις συντεχνίες.

Ο φόβος του γονιού μήπως το παιδί του δεν πάρει πανεπιστημιακό πτυχίο. Τον βάζει σε αδράνεια και ανέχεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα που του απομυζά μεγάλο μέρος του ιδρώτα του προσφέροντας ταυτόχρονα χείριστο προϊόν.

Ο φόβος του απλού ανθρώπου για την υγεία του, μοναδικά ευαίσθητο σημείο της ανθρώπινης φύσης. Το άτομο έχει περιπέσει σε απόλυτη αδράνεια, ανεχόμενο ληστρικά κυκλώματα να εμπορεύονται το σημαντικότερο ίσως αγαθό που πρέπει να προσφέρει στους πολίτες της μια σύγχρονη κοινωνία.

Ο φόβος του απλού πολίτη να στοχοποιηθεί από το κατεστημένο ή τις συντεχνίες. Είναι ένας φόβος συνυφασμένος με την κοινωνική αδικία. Το άτομο με άπειρες εμπειρίες της Ελληνικής πραγματικότητας δεν θα ριψοκινδυνέψει να πάρει πρωτοβουλίες όταν του λείπει στοιχειώδης υποστήριξη από ένα κράτος δικαίου.

Ύστερα είναι και αισθήματα φόβου πιο πλατιά. Βλέπει με δέος τα συμβαίνοντα για το δημόσιο χρέος. Υποψιάζεται ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό με βαριές ευθύνες και επιπτώσεις στα πάντα. Αδρανεί γιατί δεν εμπιστεύεται την εθνική ηγεσία του και τα μέσα ενημέρωσης. Ζητάει απελπισμένα αξιόπιστές πηγές να του εξηγήσουν τι συμβαίνει και τι εναλλακτικούς τρόπους δράσης διαθέτει.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. αλλά το κοινό χαρακτηριστικό όλων των περιπτώσεων είναι η επείγουσα και σωστή πληροφόρηση του πολίτη, από πηγές που εμπιστεύεται, για την σοβαρότητα της κατάστασης και τον δύσκολο δρόμο που πρέπει να διαβεί και για τις εναλλακτικές οδούς που διαθέτει. Γι’ αυτό είναι ανάγκη αυτές οι σπάνιες πηγές ενημέρωσης, δηλαδή αξιόπιστοι πολιτικοί και καταξιωμένοι δημοσιογράφοι και άνθρωποι του πνεύματος, να κινητοποιηθούν επειγόντως και με αυτοθυσία δίπλα στον πολίτη για την καταπολέμηση του φόβου και το χτίσιμο θάρρους για την ενεργοποίηση του κοινωνικού συνόλου. Και τότε ίσως διακρίνουμε….. 

 

….το θάρρος των ολίγων

Η κοινωνία έχει φτάσει στο κρίσιμο σημείο των εξελίξεων όπου χρειάζεται θάρρος περίσσιο για να πάρει κινδύνους και να ενεργήσει σε θέματα που θίγουν προσωπικά συμφέροντα καθώς βλέπει ότι αυτό είναι απολύτως απαραίτητο για την σωτηρία των απογόνων του και του έθνους.

Αν και αυτή η πρόκληση αφορά ολόκληρη την κοινωνία υπάρχει μία κατηγορία πολιτών που η επίδειξη θάρρους είναι ιδιαίτερα κρίσιμη σε αυτήν την συγκυρία. Πρόκειται για τους λίγους πολιτικούς και άτομα του πνευματικού κόσμου με σημαντικά προσόντα, που παρόλο ότι αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν σε κάποιο βαθμό προκειμένου να εξελιχθούν, διατήρησαν στο μετρό του δυνατού αρχές δικαιοσύνης και ήθους. Αυτούς τους ελάχιστους που κατάφεραν να διατηρηθούν ακέραιοι μέσα σε αυτή την ζούγκλα του κατεστημένου και απολαμβάνουν τον σεβασμό των συμπολιτών τους ανεξάρτητα κομματικής η ιδεολογικής τοποθέτησης. Ένα θεόρατο βάρος πέφτει στις πλάτες τους για να διατηρήσει η χώρα ένα σύγχρονο δημοκρατικό πολίτευμα που της αρμόζει σε μια πορεία  αναδημιουργίας του ηγετικού κατεστημένου. Και αυτό μπορεί μόνον να γίνει μέσα από δύσκολες διαδικασίες από τις οποίες πολλοί από αυτούς θα θυσιαστούν.

Είναι ενθαρρυντικό ότι στις τελευταίες εξελίξεις μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους αποφάσισαν να αναμειχθούν, έστω και μέσα από σχετικά νεογενή πολιτικά σχήματα. Χρειάζεται θάρρος περίσσιο. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν καλλίτερες εναλλακτικές. Είναι αναγκασμένοι να πάρουν επικίνδυνες πρωτοβουλίες τώρα, αν δεν είναι πολύ αργά. Αλλιώς θα καταποντιστούν με το ταχύτατα βυθιζόμενο παλαιό πολίτικο κατεστημένο παίρνοντας μαζί τους όλη την κοινωνία.

Έτσι κανείς πλέον διερωτάται…

                      

…υπάρχει πλέον ελπίδα;                                                                  

Σχολιαστές προσφέρουν χρήσιμες ιδέες για το πώς τα πράγματα θα μπορούσαν να βελτιωθούν αλλά καταλήγουν σε θλιβερές διαπιστώσεις. Αλλά ακόμη και οι τελευταίες εθνικές εκλογές επιβεβαίωσαν ότι το σώμα της κοινωνίας αρνείται η δεν γνωρίζει πώς να συμμετάσχει σε έναν σκληρό αλλά αναγκαίο αγώνα να απαλλαγεί από  τον ζυγό μιας οθωμανικής δομής. Να προχωρήσει σε στοίχιση με τις άλλες Ευρωπαϊκές κοινωνίες προς ένα μέλλον γεμάτο προκλήσεις  σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.  Και οι λόγοι είναι διάφανοι.

Η βασικότερη αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ενεργά μέλη της κοινωνίας έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει τις οθωμανικές δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι και δραν του ατόμου. Το ίνδαλμα του αγαπητού μας Καραγκιόζη τα λέει όλα. Μαθαίνουμε ότι πρέπει να υπάρχει ο αγάς και ο κοτζαμπάσης και αν δεν γίνουμε σαν τον δεύτερο με όλα τα μέσα τότε η μοίρα μας γράφεται από αυτούς. Σε αυτούς προσβλέπουμε για γενιές τώρα για τις ανάγκες μας ή ακόμη για τις απαιτήσεις μας αφού τους προσκυνήσουμε κατά τακτά διαστήματα στις εκλογές. Και σε αυτό το επίπεδο ηθικής κατάντιας δεν κρύβουμε την υπερηφάνεια μας να είμαστε νωθροί και θεωρούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρέωση να μας πληρώνει εσαεί για την πολιτιστική κληρονομία της χερσονήσου που ζούμε. Αυτό που μας μένει είναι να αρπάζουμε κάπου κάπου μερικά ψίχουλα με βαγαποντιές ακόμα και από τους διπλανούς μας που μπορεί να είναι πιο ανήμποροι από εμάς.

Κάθε προσπάθεια, έστω και ατελής, για να αναδομηθεί αυτό το έκτρωμα μόρφωσης συναντάει τη λυσσαλέα αντίδραση ενός συντεχνιακού εκπαιδευτικού κατεστημένου, που δείχνει να ξαναδυναμώνει και που αποτελείται από κράμα διδακτικού προσωπικού δέσμιου ενός ανήθικου κομματικού διχτιού και αιθεροβάμονες ενός αριστερόστροφου και καταστροφικού πνευματικού κόσμου. Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν άργησε να μας το επιβεβαιώσει. Αν αυτό το σύστημα δεν αλλάξει τα υπόλοιπα πιο κάτω δεν έχουν καμία σημασία. Αλλά και αν αρχίσει να αλλάζει χρειάζονται χρόνια να βγουν νέοι άνθρωποι απαλλαγμένοι από τις οθωμανικές μας καταβολές. Πώς μπορεί να ελπίζει κανείς;

Με αυτό το υπόβαθρο για διαλογισμό όλα τα υπόλοιπα εξηγούνται. Ο υδραυλικός χωρίς απόδειξη, ο γιατρός με το φακελάκι, τα φροντιστήρια και ή τάχα δωρεάν παιδεία είναι τα προφανή συμπτώματα. Ο διορισμός στο δημόσιο, ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος, η κρατική επιχορήγηση κομμάτων η ποδοσφαιρικών ομάδων και τόσα άλλα είναι λιγότερο εμφανή. Τέλος είναι η δομή των κρατικοδίαιτων μέσων ενημέρωσης, ιδίως των τηλεοπτικών που καταφέρνουν το τελειωτικό χτύπημα αποχαυνώνοντας τα άτομα σε έναν καταστροφικό ευδαιμονισμό και ραθυμία μηδενίζοντας έτσι το κοινωνικό δυναμικό για δράση και απεξάρτηση από τις σκελετωμένες κοινωνικές δομές. Έτσι δεν υπάρχει κινητοποίηση του Έθνους να απαιτήσει.

Περνάμε τον χρόνο μας, ο καθένας με τον τρόπο του, της νέας κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης, να ανησυχούμε για την χρηματοπιστωτική και την  οικονομική κρίση αλλά είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι το επίπεδο οικονομικής εξαθλίωσης που θα φτάσουμε δεν εξαρτάται πλέον από εμάς. Αν μπορούσαμε να χωνέψουμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί, να δούμε την δομή αυτής της εξαθλίωσης και να δουλέψουμε από αυτή τη βάση για να ξαναχτίσουμε την κοινωνία θα κάναμε μια καλή αρχή.  Αλλά όλα τα σημάδια δείχνουν ότι μια και ποτέ δεν μάθαμε για κάτι καλλίτερο, με άλλα βαυκαλιζόμαστε και άλλα κάνουμε. Επιμένουμε στο οθωμανικό μοντέλο και ήμαστε έτοιμοι για ένα ακόμη προσκύνημα στους παλιούς και νέους κοτζαμπάσηδες που θα μας αφήσουν στην πολυθρόνα μας φέρνοντας ψίχουλα από τους αγάδες για τον επιούσιο όπως τον συνηθίσαμε.

 

3.- Ο πνευματικός Κόσμος…..        ….η ψυχή κάθε κοινωνίας

                                          

H τηλεόραση κόβει τη ανάσα          

Ως Έλληνας που κατοικεί σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης εδώ και πολλά χρόνια με ενδιαφέρουν οι εξελίξεις πίσω στην πατρίδα. Ενημερώνομαι κατά το δυνατόν από διάφορες πηγές και τις παλιές επαφές μου όταν επισκέπτομαι την Αθήνα. Θα έλεγα ότι είχα πια συνηθίσει παλιά να ανέχομαι με ελάχιστο εκνευρισμό το ελαφρώς ειρωνικό στυλ της κύριας παρουσιάστριας των ειδήσεων το βράδυ, η οποία αναλάμβανε να παίρνει η ίδια τις κύριες συνεντεύξεις, ακόμη και από τους συναδέλφους της, αλλά κυρίως από γνωστές προσωπικότητες της πολιτικής και οικονομικής ζωής. Ο τρόπος που διέκοπτε η διευκρίνιζε η ίδια τα λεγόμενα του άλλου για να `ζεστάνει` το επιρρεπές σε φημολογία ακροατήριο είναι μοναδικός.

Εν τούτοις ένα επεισόδιο στην αρχή της κρίσης από την εκπομπή `Το κουτί της Πανδώρας` κυριολεκτικά μου έκοψε την ανάσα.

Το κύριο θέμα ήταν οι Γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα ως συνέπεια της οικονομικής ζημίας αλλά και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάτι που προφανώς η διοίκηση της τότε ΕΡΤ θεώρησε σκόπιμο να προβληθεί υπό τις τρέχουσες συγκυρίες. Η άλλη ιδιαιτερότητα αυτού ειδικά του επεισοδίου της εκπομπής ήταν ότι ξέφυγε από την συνηθισμένη κρητική έρευνα εσωτερικών για την χώρα θεμάτων που την κάνει αξιόλογη για να ασχοληθεί με μία ξένη χώρα.

Το σενάριο πρόβαλε σειρά από γνωστούς και αγνώστους πολιτικούς και `ειδικούς`, Έλληνες και ξένους. Τα πρόσωπα αυτά παρουσίασαν ασυνάρτητες μεταξύ τους απόψεις σε ένα αμάλγαμα με εικόνες βαρβαρότητας γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. Με τις περιορισμένες μου γνώσεις κατάλαβα ότι διαχρονικά το Ελληνικό κράτος κακοδιαχειρίστηκε την απαίτηση, η Γερμανία δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της, η διεθνής κοινότητα την δικαιώνει, και η  διεθνής δικαιοσύνη κωλυσιεργεί. Σύμφωνα με Ελληνική δικαστική απόφαση έπρεπε ήδη να έχουμε κατασχέσει την περιουσία του πολιτιστικού ιδρύματος Γκαίτε στην Ελλάδα από καιρού και έτσι να γίνουμε μοναδικό παράδειγμα μέλους της ΕΕ, ιδίως με τον δυναμισμό που προβάλλουμε σε αυτόν το χώρο αυτήν την περίοδο. Η σχετική ασυναρτησία ενισχύθηκε από το γεγονός ότι προϊούσης της εκπομπής το μέγεθος της απαίτησης άρχισε να ανεβαίνει, αρχίζοντας από μερικές δεκάδες εκατομμυρίων στο αστρονομικό ποσόν άνω του ενός τρισεκατομμυρίου, ένα ποσό που θα γονάτιζε ακόμη και την ίδια την Γερμανία.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, όπου η θέση της Γερμανίας για το μέλλον της Ευρώπης αλλά και ιδιαίτερα της Ελλάδος είναι κλειδί, μία τέτοια θέση διανθισμένη με τις εικόνες βαρβαρότητας σε μία από τις τραγωδίες του πολέμου, πιστεύω ότι εντυπωσίασε και προξένησε αισθήματα αμηχανίας και ατομικής ενοχής στον θεατή. Ήταν προς το τέλος της εκπομπής, όταν συνειδητοποίησα την δομή του κοινού που μπορεί να παρακολουθούσε αυτή την εκπομπή που μου κόπηκε η ανάσα.

Ξεκίνησα από Έλληνες σαν εμένα που ζουν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, εκτός Γερμανίας. Ζούμε σε φιλόξενες χώρες που μας έβαλαν μέσα στις κοινωνίες τους σαν ίσους κάτω από αντίξοες συνθήκες στην πατρίδα που μας ώθησαν εκεί. Χώρες που για πολλά χρόνια παλεύουν και κάνουν θυσίες για να κτιστεί μια νέα Ευρώπη, έχοντας την Γερμανία απόλυτα ισότιμο μέλος. Χώρες που πρόσφεραν και ακόμη προσφέρουν βοήθεια στη χώρα μας για να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Χώρες που σέβονται τον χώρο από τον οποίο καταγόμαστε και που μαθαίνουν στα παιδιά τους την Ελληνική μυθολογία και κλασσική ιστορία καλύτερα από εμάς. Χώρες που για αυτούς τους λόγους μας αγκάλιασαν σαν Ευρωπαίους. Και σκέφτηκα με κατάθλιψη την απήχηση που θα έχουν τέτοιες εκπομπές στην κοινή τους γνώμη και πως αυτό θα επηρεάσει τις συνθήκες που ζούμε εμείς ανάμεσά τους.

Μετά το μυαλό μου πήγε στις εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που ζουν στην Γερμανία την ίδια, με απογόνους που είναι πια πλήρως απορροφημένοι από αυτή την κοινωνία. Διερωτώμαι πόσοι θα ένοιωσαν την θέση τους στην τοπική κοινωνία να εξοστρακίζεται. Τα επιχειρήματα τους για να υποστηρίξουν τις θέσεις της μητέρας πατρίδας να εξανεμίζονται. Τη συνοχή της ομογένειας να καταρρέει. Τον κίνδυνο απομόνωσης. Το δίλλημα πλήρους αποκοπής από κάθε τι Ελληνικό.

Και τέλος το κοινό στην Ελλάδα που είδε αυτό το πρόγραμμα. Είναι αλήθεια ότι δεν είδα κανένα σχόλιο στα μέσα ενημέρωσης που έχω πρόσβαση. Διερωτώμαι όμως για την ψυχική κατάσταση κάποιου που είδε αυτήν την εκπομπή μέχρι το τέλος της. Πόσοι έμειναν με το βασικό ερώτημα, `γιατί ένα πολύπλοκο τεχνικό θέμα με μακριά ιστορία, αναμίχθηκε με εύφλεκτα υλικά λαϊκισμού σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την διάσωση της πατρίδας μας` αναπάντητο; Πόσοι έμειναν με το άγχος και την κατάθλιψη, βλέποντας ότι είναι ανήμποροι να επηρεάσουν τις εξελίξεις; Πόσοι στην αφέλεια τους είδαν το τρισεκατομμύριο που μας οφείλουν οι Γερμανοί σαν το σωσίβιο που όχι μόνον θα διαγράψει την ασυδοσία μας αλλά θα μας επιτρέψει να ζούμε με τον ίδιο τρόπο για πολλά χρόνια ακόμη όπως υπονοούσε ένας από τους `ειδικούς`. Πόσοι άναψαν από τις θηριωδίες των στρατευμάτων κατοχής και κάνουν σκέψεις εκδίκησης; Τελικά πως η κρατική τηλεόραση ανυψώνει το καταρρακωμένο ηθικό της δύστυχης κοινωνίας μας;

Έκτοτε η ιστορία των γερμανικών αποζημιώσεων σέρνεται με την υποστήριξη μεγάλου μέρους του πολιτικού σώματος.

Και αυτό φέρνει στην μνήμη την γενικότερη κουλτούρα της Ελληνικής τηλεόρασης. γιατί δεν είναι το μόνο…

 

…το Θέατρο του παράλογου

Την Κυριακή, στις 7 Νοεμβρίου 2010, παρακολούθησα την εκπομπή της συγχωρεμένης ΕΡΤΣΑΤ που παρουσίασε τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών. Λαμπερά χρωματιστά τραπέζια, σύγχρονη τεχνολογία για τα μέσα ενημέρωσης, έμπειροι διαχειριστές δημοσιογράφοι, επικοινωνία με όλα τα σημεία της χώρας, σειρά ειδικών, πολιτικών προσωπικοτήτων και πολιτικών αρθρογράφων σε μία παράσταση που θύμιζε μια υψηλού επιπέδου θεατρική επιθεώρηση. Μετά έμαθα ότι όλα τα κανάλια έκαναν κάτι ανάλογο και επομένως υπήρχε ανταγωνισμός.

Στην αρχή οι επισκέπτες που έπαιρναν το λόγο, με λίγες αλλά αξιοπρόσεκτες εξαιρέσεις που οι παρατηρήσεις τους έφευγαν από το εορταστικό αναμάσημα, σχολίαζαν από την πολιτική τους σκοπιά το διακύβευμα των εκλογών που είχε μετατραπεί σε εθνικό δημοψήφισμα, το εκβιαστικό μήνυμα του πρωθυπουργού και την πρόκληση της αντιπολίτευσης. Σχεδόν όλοι τους ακουμπούσαν απαλά στο θέμα της αποχής αποδίδοντάς το σε σύγχυση, άγνοια ή και αδιαφορία των πολιτών και κανένας δεν ανέφερε το θέμα της λευκής ψήφου. Μάλιστα μερικοί όπως η ώρα περνούσε δήλωναν ότι το δικομματικό κατεστημένο θα επιβιώσει, συνδέοντας το με διαβεβαίωση ότι δεν υπάρχει περίπτωση εθνικών εκλογών.  Πρέπει να ήταν καλά πληροφορημένοι. Πάντως σε αυτό το μέρος της παράστασης οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, ο περίφημος `Καλλικράτης`, βρίσκονταν ήδη κάπου στο βάθος του διαλόγου και ημιθανής.

Στις εξαιρέσεις θα πρέπει να βάλω τις παρατηρήσεις ενός ή δύο ακαδημαϊκών και την δήλωση του υπουργού εσωτερικών όταν ήρθε η κουβέντα για την αλλαγή του εκλογικού νόμου όπου μίλησε για την σαπίλα πίσω από εκλεγμένα πρόσωπα σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Όταν ανακοινώθηκε η πρώτη εκτίμηση των αποτελεσμάτων, ο θίασος χρησιμοποίησε τις ενδείξεις για να συνεχίσει να αναμασά τις κομματικές του επιδιώξεις. αδιάφορος για τον πνέοντα τα λοίσθια Καλλικράτη. Η `ξύλινη` παρουσίαση των πραγματικών υποψηφίων σε κάποιες άχαρες στιγμές να διαβάζουν ανακοινώσεις μπροστά σε μικρόφωνα που τους πίεζαν να ξεμπερδεύουν αποτελείωσε το έγκλημα.

Και στην φάση αυτή λίγοι έθιξαν το ύψος της διαφαινόμενης αποχής και των λευκών και αν συναθροίζονταν με τα άκυρα. Οι τοποθετήσεις έτειναν σε συγκρίσεις με προηγούμενες δημοτικές και ευρωπαϊκές εκλογές με μικρούς ενδοιασμούς για τις τελείως ιδιαίτερες συνθήκες αυτής της αναμέτρησης. Οι απόψεις για μη διεξαγωγή εθνικών εκλογών και επιβίωσης του πολιτικού κατεστημένου έγιναν δυνατότερες.

Μετά ήρθε η σειρά των μηνυμάτων των πολιτικών αρχηγών, αρχής γενομένης από τον πρωθυπουργό. Συνηθισμένα, μεγαλόστομα, ασαφή και εστίες πόλωσης μηνύματα. Κανένας δεν έδειχνε να βλέπει ότι το χρώμα του εδάφους που πατεί αρχίζει να κοκκινίζει καθώς η λάβα του κοινωνικού ηφαιστείου λεπταίνει το πάχος της κρούστας που το συγκρατεί. Ο πρωθυπουργός μόνο ψέλλισε έκλυση για βοήθεια και ακόμη πιο σιγά ότι καταλαβαίνει τους απογοητευμένους.

Και μετά ήρθαν τα τελικά αποτελέσματα. Ας επικεντρωθούμε στις τρεις μεγαλύτερες πόλεις όπου όλα παίχτηκαν, μια και οι απέχοντες πολίτες εκεί πρέπει να είχαν την λιγότερη υποψιασμένη σύγχυση. Το κατεστημένο αφρόνως τους έδωσε την ευκαιρία να εκφραστούν. Στρογγυλεύοντας τα νούμερα για την συζήτηση και προσθέτοντας τα λευκά και την διαφυγή προς τα μικρότερα κόμματα σε ένδειξη διαμαρτυρίας το εκλογικό σώμα επέδωσε στο πολιτικό κατεστημένο ένα ultimatum. Περί το 65% των πολιτών σε αυτά τα κέντρα θεώρησε ότι το πολιτικό κατεστημένο δεν το εκπροσωπεί και σε έρευνα λίγες μέρες πριν το 80% δήλωνε ότι δεν θέλει εθνικές εκλογές. Στην ουσία ζητούσε την εκ βάθρων αναδόμηση του. Κανένα από τα μεγάλα κόμματα δεν έλαβε πραγματικά πάνω από 15%.

Έκτοτε και παρά τις δραματικές κομματικές ανακατατάξεις, η κωμικοτραγική παράσταση επαναλήφθηκε ξανά και ξανά χλευάζοντας την λογική.

Το δίλλημα πρόβαλε. Θα καταφέρουν άραγε να συνεργαστούν ουσιαστικά; Θα δούμε τελικώς μια εθνική κυβέρνηση σύντομα που θα αναλάβει τις υποχρεώσεις και προκλήσεις της χώρας από εκεί που βρισκόμαστε σήμερα;

Πιστεύω όχι πριν φτάσουμε στην πηγή του κακού που βρίσκεται αλλού…

 

…στην αποτυχία του πνευματικού κόσμου της Ελλάδος

Ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδος, βαρύτατα αριστερόστροφος, είχε περιόδους της ιστορίας του νεότερου Ελληνικού κράτους που συνέβαλλε αποφασιστικά στην πρόοδο του αλλά και περισσότερες που οδήγησε το έθνος σε εθνικές περιπέτειες και εμφύλιους σπαραγμούς. Έτσι θα φανταζόταν κανείς ότι, με την πείρα του παρελθόντος, η αριστοκρατία του πνεύματος θα είχε σαφήνεια για την κύρια αυτήν αποστολή της. Θα φρόντιζε για τους συμπολίτες της  και θα συντόνιζε τις προσπάθειες της για μια εξέλιξη που θα παρακολουθούσε τις παγκόσμιες τάσεις προστατεύοντας ταυτόχρονα τα ιστορικά χαρακτηριστικά της. Τα θεμέλια πάνω στα οποία ο Έλληνας διαπρέπει.

Πόσο μακριά όμως είμαστε από κάτι τέτοιο; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ο πνευματικός μας κόσμος θυσίασε το “πνευματικός “ για υλικά ανταλλάγματα και πομπώδεις τίτλους. Αποξενώθηκε από τον απλό πολίτη που απελπισμένα ζητάει βοήθεια για να ενισχυθεί πνευματικά και να αποφασίσει για εθνική προσπάθεια. Κυρίως άτομα που εγκατέλειψαν την πατρίδα και διακρίθηκαν σε άλλες χώρες υψώνουν φωνή γιατί έχουν διατηρήσει την ανεξαρτησία τους. Ο πνευματικός κόσμος στην Ελλάδα ασχολείται με άλλα πράγματα. Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα.

Κυρίως μετά την μεταπολίτευση, πλείστοι ηγέτες της πανεπιστημιακής κοινότητας από τους οποίους κανείς θα ανέμενε την πηγή της πνευματικής ανάτασης, έχοντας αναδειχτεί μέσα από μια γενιά συντεχνιακών μηχανισμών του χειρίστου είδους, αψηφούν την επερχόμενη λαίλαπα για την χώρα, πολεμούν για τα κεκτημένα τους και εγκαταλείπουν το φυτώριο της χώρας αλλά και τους ώριμους πολίτες στην μοίρα τους. Επί πλέον αυτή η αριστοκρατία στραγγαλίζει κάθε προσπάθεια υγειών δυνάμεων της μόρφωσης και των ιδεών να αναδειχτούν. Τους πολεμούν λυσσαλέα μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα που τους έθρεψε.

Στους διάφορους τομείς πνευματικής δημιουργίας όπως συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι και γλύπτες, άτομα μέσα σε μικρές ομάδες διαπληκτίζονται για τίτλους και την προσωπική τους ανάδειξη σ αυτές. Οι δημιουργίες τους, όταν είναι αξιόλογες, σπάνια σκοπεύουν να περάσουν μηνύματα στήριξης στους απλούς πολίτες. Άλλος ένας χώρος αποξενωμένος από το σώμα της κοινωνίας που υποτίθεται ότι πρέπει να εμπνέει, νουθετεί και εμψυχώνει.

Πολιτικοί με υψηλή πνευματική μόρφωση πλέον σπανίζουν και αυτοί οι λίγοι είναι εγκλωβισμένοι σε ένα κατεστημένο που δεν τους αφήνει περιθώρια.

Στην δημοσιογραφία, το δημιουργικό δυναμικό, που αδιαμφισβήτητα υπάρχει, είναι ευνουχισμένο από την διαπλοκή και τον υλικό πλουτισμό. Πολλά από τα στελέχη της με τέτοιο δυναμικό και εμπλοκές έχουν κινηθεί πέραν της επιτυχίας της αρχικής τους αποστολής και δρουν σε επίπεδα παραπληροφόρησης με σκοπό που βλάπτει παρά βοηθάει την χώρα να αναστηλωθεί και να σωθεί.

Δυστυχώς ο κοινός παρονομαστής αυτής της σειράς των λίγων παραδειγμάτων όπως και άλλων είναι ότι στην πορεία του έθνους προς την καταστροφή του ο πνευματικός κόσμος αδιάφορος, αποξενωμένος ασχολείται με τα του οίκου του και ουδόλως με τον κύριο ρόλο για τον όποιο η κοινωνία τον έθρεψε, μόρφωσε και ανέδειξε.

Κατάσταση απελπιστική και βαθιά λυπηρή για την άτυχη  πατρίδα μας.

Ο κρίκος που έπρεπε να κρατά δεμένους τον πνευματικό κόσμο με την κοινωνία έχει διαρραγεί.

Και σαν σαφές σύμπτωμα…

 

…η Ομφαλοσκόπηση του “Πνευματικού Κόσμου“

Σε περιόδους προεκλογικών δραστηριοτήτων, όπως τελευταία, τα περισσότερα άρθρα στους χώρους ενημέρωσης έχουν σαφώς χαρακτήρα ομφαλοσκοπικό. Είναι μια περίοδος που οι άνθρωποι του πνεύματος αυτοϊκανοποιούνται διαβάζοντας αυτά που οι ίδιοι γράφουν.

Είναι όμως και ευκαιρία αν κάποιος θελήσει να ασχοληθεί με την τύχη διαχρονικά των διάφορων πνευματικών πονημάτων με πολιτικοοικονομικό περιεχόμενο, όπως άρθρα και παρουσιάσεις των ΜΜΕ, δημοσιεύσεις στα ηλεκτρονικά κοινωνικά μέσα και εκδόσεις βιβλίων γύρω από το υπαρξιακό πρόβλημα του έθνους. Θα εκπλαγεί με τις προφανείς διαπιστώσεις. Η πλειονότητα των απόψεων δεν τυγχάνει σχολιασμού από απλούς πολίτες, αλλά το κυριότερο στοιχείο δεν είναι αυτό. Αυτό που ρίχνει πολύ περισσότερο φως είναι η φύση των σχολίων σε λίγα στα οποία υπάρχει ανταπόκριση.

Η ανταπόκριση αυτή, κρίσιμη μάζα πληροφοριών, κρύβει μέσα της την δομή και φύση του αναγνωστικού κοινού που κι αυτό πίσω του σέρνει ουσιαστικά και τους πολλούς που δεν διαβάζουν, αλλά είναι κολλημένοι στο κονσερβοκούτι, δηλαδή ολόκληρη την κοινωνία.

Διακρίνεται αμέσως ένας πολύ στενός κύκλος που περιλαμβάνει τους συνήθεις γράφοντες και πολύ λίγους απλούς αναγνώστες από το ίδιο καλούπι που εστιαζόμενοι εις το θέμα σχολιάζουν συμφωνώντας η και διαφωνώντας. Τα γραφόμενα και τα σχόλια κινούνται στη σφαίρα των ιδεών, εύκολα να τα διακρίνεις. Κατατρύχονται με μακρό-πολιτικά και οικονομικά θέματα και απόψεις που έχουν σημασία για τους τεχνοκράτες που σχεδιάζουν προτάσεις και συζητούν σε διακρατικό επίπεδο αλλά με έντονα θεωρητικό ενδιαφέρον για τον απλό πολίτη. Είναι ο κύκλος που συχνά αυτοϊκανοποιείται με τις ίδιες του τις απόψεις.

Το μεγαλύτερο όμως μέρος είναι απλοί πολίτες, όχι ειδικοί, με γνώσεις τέτοιων θεμάτων όπως τις έλαβαν από το σχολείο τους, με όλη την σημασία που έχει αυτή η διαπίστωση. Τα σχόλια τους σε περιεχόμενο, γλώσσα επικοινωνίας και τρόπου διατύπωσης είναι ο βασικότερος δείκτης της σχέσεως του πνευματικού κόσμου που υποτίθεται ότι οδηγεί την κοινωνία προς το μέλλον της και αυτής της ίδιας. Για πολλούς είναι αποκαρδιωτικά γιατί εκφράζουν ένα αίσθημα εγκατάλειψης του πολίτη από τους πνευματικούς του ηγέτες αλλά  είναι ταυτόχρονα άκρως διαφωτιστικά της πραγματικότητας για όποιον θα ήθελε να δει πως φτάσαμε στο σήμερα και πως θα μπορούσε να γεννηθεί η ελπίδα.

Ακολουθώντας μια τέτοια διαδικασία διερεύνησης δεν αποσκοπεί στην προβολή μιας αρνητικής εικόνας παρόντος και παρελθόντος. Αντίθετα, προβάλλει την σχέση του πολίτη με τον πνευματικό του κόσμο σαν μια ευκαιρία να ξανά-ελπίσουμε. Να ανακαλύψουμε μέσα από αυτές τις αντιδράσεις του πολίτη που πραγματικά βρίσκεται, τα περιθώρια ενδυνάμωσης του κοινωνικού ιστού και τις δυνατότητες του πνευματικού κόσμου, όπως υπάρχει σήμερα, να παίξει το ρόλο του σε αυτή τη διαδικασία. Μόνον με μια τέτοια εικόνα μπορούμε να βάλλουμε σε κίνηση ένα ρεαλιστικό σχέδιο που δεν θα είναι σχέδιο οικονομικής ανάκαμψης αλλά σχέδιο ρεαλιστικής πορείας προς ένα καλύτερο μέλλον για το τη χώρα. Οι πιθανότητες επιτυχίας εξαρτώνται απόλυτα από την καλή θέληση και των δύο πλευρών αλλά το κύριο βάρος σίγουρα πέφτει στους πνευματικούς ηγέτες που πρέπει να κερδίσουν την χαμένη εμπιστοσύνη της κοινωνίας και να ηγηθούν.

 

 

Β. Από το ξάφνιασμα στη δράση

1. Ψάχνοντας για το μέλλον….….στη νεολαία

Και τώρα τι κάνουμε;           

Με τον κατακλυσμό των εξελίξεων ορισμένα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα. Έχουμε δύο πελώρια βαρίδια που μας βυθίζουν στην εξαθλίωση και τα οποία θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα. Η μοίρα του πρώτου εξαρτάται απολύτως από τον τρόπο που θα δράσουμε ως χώρα για να διαχειριστούμε το δεύτερο που είναι και η μάνα της καταστροφής της Ελληνικής κοινωνίας.

Πέρα από πολιτικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις, η Ευρωπαϊκή οικογένεια, που είμαστε μέλος, αλλά και γενικότερα αυτό που ονομάζουμε Δυτικός κόσμος έχουν δείξει ότι αν δραστηριοποιηθούμε θα μας βοηθήσουν. Η εσωτερική μας ιδεολογική κακοφωνία δεν μπορεί να στρεβλώσει τελείως την πραγματικότητα. Τα κράτη αυτά προστατεύουν τα συμφέροντα τους αλλά αυτά δεν είναι μόνον οικονομικά όπως σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί μας προβάλλουν. Η παρουσία του Ελληνικού χώρου στην Ευρώπη είναι σημαντική στις κοινωνίες που λειτουργούν με Δυτικά πολιτισμικά πρότυπα, ιδίως καθώς τα ανταγωνιζόμενα από Ανατολάς ανδρώνονται.  Και είναι ο κύριος λόγος, ή όπως λέμε ο Θεός της Ελλάδας, για τον οποίο γίναμε μέλος της ΕΕ και του κοινού νομίσματος πολύ πριν της ώρας μας παίρνοντας μεγάλη υλική βοήθεια που κατασπαταλήσαμε.

Αλλά οι πολίτες των χωρών αυτών που γνωρίζουν την αρχαία ιστορία και μυθολογία μας καλλίτερα από εμάς πιστεύουν αληθινά και στο ρητό της εποχής εκείνης, το `συν Αθηνά και χείρα κίνει`. Τα γεγονότα δείχνουν ότι θέλουν να βοηθήσουν. Προοδευτικά πιέζουν όχι μόνον για δομικές αλλαγές αλλά και ανανέωση του πολιτικού κατεστημένου που μερικοί βλέπουμε ότι χρειάζεται. Και τελευταία έχουμε ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση.  

Θα μπορούσε κανείς να παρομοιώσει την κοινωνία μας με έναν ασθενή στην εντατική με μικρά σημάδια ανάκαμψης αλλά ανάγκη να μείνει διασωληνομένος για καιρό. Τα φάρμακα και η τροφή του δίνονται απ έξω, απολύτως απαραίτητα για να διατηρηθεί στη ζωή. Αλλά η μοίρα του παραμένει στα χέρια του. Πρέπει να αντιδράσει έγκαιρα, να αναγεννήσει το ανοσοποιητικό του σύστημα και να καταπολεμήσει την αρρώστια που τον έφερε στο κατώφλι του θανάτου. Ακόμη και η διασωλήνωση δεν θα τον κρατά στην ζωή αενάως.

Για την πραγματικότητα της κοινωνίας μας αυτό δεν είναι λόγια, είναι συγκεκριμένες προσπάθειες για να αντιδράσει και να διαχειριστεί μέλλον της. Τέτοιες προσπάθειες είναι αναγκαίες και  κυρίως παίρνουν χρόνο. Οι πολίτες πρέπει να κινητοποιηθούν, να αλλάξουν τον τρόπο που ζουν και δραστηριοποιούνται και να ανανεώσουν το πολιτικό κατεστημένο που τους πρόδωσε και τους πνίγει. Αλλά δυστυχώς έχουν περάσει λάθος σχολείο, αυτό που όλοι γνωρίζουμε,  που τους έβαλε σε ατέρμονα χειμερία πολιτική νάρκη. Μόνον η πραγματική πνευματική ηγεσία του έθνους μπορεί να βρει τον τρόπο να τους αφυπνίσει.

Ο πυρήνας αναγέννησης σε μια κοινωνία που βρίσκεται στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης και παραδοσιακά συντηρητική είναι η οικογένεια. Η επιδεινούμενη απαξίωση της ως θεμέλιο για την συνοχή του κοινωνικού ιστού είναι προφανής. Για να αρχίσει κάτι να κινείται στον χώρο αυτόν, ο σκοπός της προσπάθειας για κάθε μέλος δεν είναι να συμβάλλει στην αναδόμηση της στα μέτρα ενός κόσμου που έφυγε αλλά στις απαιτήσεις του μέλλοντος κρατώντας τις αξίες της που την έκαναν να αντέξει αιώνες. Η δομή της, η ιεραρχία της, τα θεμέλια της συνοχής της και ο τρόπος συνεισφοράς της στην ευρύτερη κοινωνία είναι η  κρίσιμη πρόκληση για το άτομο. Είναι όμως και η πρώτιστη προσπάθεια που θα μας βγάλει από την αναρρωτική και θα μας επιτρέψει να σταθούμε σταθερά στις ίδιες μας τις δυνάμεις. Είναι επίσης ο χώρος με παραπεταμένους πόρους χρήσιμους στην επιβίωση όπως η γεωργική  γη, η έμφυτη τάση φιλοξενίας, η συνύπαρξή του με την θάλασσα και οι επιχειρηματικές ικανότητες παραμελημμένων μελών της.

Ακολουθεί η εκκλησία, που ο πραγματικός της ρόλος προϋπήρχε του χριστιανισμού σαν συγκέντρωση πολιτών στις κλασσικές δημοκρατίες. Η ηθικοπλαστική πλευρά των δραστηριοτήτων της ήταν μέρος του ρόλου της αλλά η κύρια αποστολή της διαχρονικά ήταν η οικοδόμηση ισχυρής κοινωνικής συνοχής σε άμεση διασύνδεση με τους οικογενειακούς πυρήνες. Είναι μεγίστη πρόκληση για την ιεραρχία, υπό το φως νέων πνευμάτων περί θρησκείας σήμερα, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων όπως το έκαναν οι πρόγονοι της σε δύσκολους καιρούς και να αναπτύξει αυτόν τον ακομμάτιστο αλλά κοινωνικοπολιτικό ρόλο για την αναδόμηση της καταρρακωμένης κοινωνικής συνοχής. Προσπάθειες γίνονται αλλά δεν είναι αρκετές.

Στον πολιτικό χώρο, ο ρόλος της δημοτικής αρχής προβάλλει τα εντονότερα συμπτώματα αποσύνθεσης. Η συμπεριφορά των δημοτικών αρχόντων προκαλεί αηδία και κατάθλιψη. Αλλά το συναίσθημα προσωπικής ευθύνης βαρύνει το άτομο. Αντιλαμβάνεται ότι από αυτό το μικροκλίμα της πολιτικής ζωής άρχισε να προδίδει την ηθική του ακεραιότητα πουλώντας την ψήφο του για υλικά ανταλλάγματα και έτσι βρέθηκε απομονωμένος. Ήταν εκεί που γονάτισε σαν ραγιάς για πρώτη φορά.

Παράλληλα, με μια συγκροτημένη οικογένεια και εκκλησία και την δημοτική αρχή ο πολίτης πρέπει να επέμβει στην εκπαίδευση από την μεριά πολίτικης κατεύθυνσης αλλά κυρίως ως γονιός που ενδιαφέρεται και απαιτεί τις υπηρεσίες που χρειάζονται για το μέλλον των παιδιών του..

Τέλος στο εθνικό επίπεδο τα πράγματα είναι εν αποσυνθέσει. Ο πολίτης δεν εμπιστεύεται κανέναν από το πολιτικό κατεστημένο και τα πλοκάμια του.  Βλέπει τη χώρα, με ερασιτεχνικά πειράματα, να βαίνει προς εξαθλίωση με σχεδόν μαθηματικά ακρίβεια. Ξέρει ότι πρέπει να επέμβει και μπορεί να το κάνει εάν βγει από την πολιτική του νάρκη.

Δεν είναι ανήμπορος ο πολίτης αλλά χρειάζεται κουράγιο και δουλειά. Δουλειά πέρα από τον σκληρό αγώνα της επιβίωσης στις παρούσες συνθήκες. Πραγματική συμμετοχή με παρουσία σε ομάδες δράσης πέρα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα για να αισθανθεί πολιτικά μέτοχος και να δείξει την δύναμή του. Χρειάζεται μία προσπάθεια σχεδόν υπεράνθρωπη. Αλλά τόσο δύσκολη είναι η πρόκληση, δεν υπάρχουν τρόποι υπεκφυγής.

Οι σοβαροί της παρέας κοροϊδεύουν τέτοιες ιδέες αλλά οι ρομαντικοί δεν αλλάζουν….

 

…Οι Αιθεροβάμονες, η Αλλαγή και το Κουράγιο

Άτομα με ανησυχίες, συχνά προσωπικές επιδιώξεις η άλλα κίνητρα δημοσιοποιούν τις απόψεις τους. Κάνουν εκτιμήσεις των γεγονότων συχνά με  επιδιώξεις προσωπικής προβολής αλλά κυρίως καταδικάζουν τους υπευθύνους για την καταστροφική πορεία της κοινωνίας. Τα άτομα αυτά συχνά χαρακτηρίζονται ως αιθεροβάμονες αφού οι προτάσεις τους προβάλλονται θεωρητικές και ανεδαφικές στα πλαίσια της Ελληνικής πραγματικότητας. Αντιμετωπίζονται με ειρωνικά χαμόγελα από τους “σοβαρούς“, αδιαφορία από τους πολλούς και προκλητική άγνοια από το κατεστημένο, παλιό και εν τη γενέσει, που εξακριβώνει την ανυπαρξία δυναμικού για την δημιουργία αντίπαλου δέους στην κυριαρχία του. Όλοι τους σχεδόν μιλούν για μια περίεργη αλλαγή στην κοινωνία που δεν ανήκει στον πολιτικό διάλογο με τον οποίον έχει ανατραφεί το κοινωνικό σώμα. Μια αλλαγή που αφορά τον πολίτη και τον τρόπο με τον όποιον επιχειρεί και διαμορφώνει το πολιτικό του σύστημα.

Έτσι μένουν αιθεροβάμονες, αφού οι αλλαγές που έγιναν και εδραίωσαν την νοοτροπία του συγχρόνου Έλληνα πολίτη ήταν πολύ αλλιώτικες. Τις μελετά κανείς στην ιστορία του σύγχρονου “ελληνικού κράτους”, αλλά εμείς οι γεροντότεροι, που έχουμε ζήσει αρκετές στιγμές για να σχηματίσουμε γνώμη, χρειαζόμαστε λιγότερο την ιστορία. Ακούσαμε από τους παππούδες μας την πραγματική ιστορία της Μικρασιατικής καταστροφής. Αισθανθήκαμε, λόγω ηλικίας, λίγο την αλλαγή του Μεταξά για να πειθαρχήσουμε, νοιώσαμε στο πετσί μας την εμφύλια αλλαγή για να χτίσουμε την κοινωνική μας συνοχή, μας γύψωσαν για την αλλαγή του φοίνικά μια και έτσι βάλαμε μυαλό, μας εκμαύλισαν με την σοσιαλιστική αλλαγή προς τον κήπο των εσπερίδων, μας πρότειναν την νεοφιλελεύθερη αλλαγή και τώρα μας προτείνουν σχέδια που θα μας ξεριζώσουν τελειωτικά από τα δεσμά της ιστορικής συνέχειας της φυλής και θα μας οδηγήσουν στον νιρβάνα της ισοπέδωσης των μαζών ανά την υφήλιο όπου ο παράδεισος της κεφαλαιοκρατίας η κάποιο είδος Κουβανοποίησης.

Για όσους θα απορήσουν για ένα τέτοιο σκεπτικό και θα τολμήσουν την ερώτηση: “υπάρχει τρόπος για αλλαγή νοοτροπίας;” δεν υπάρχει εύκολη απάντηση η δεν υπάρχει καθόλου. Εν πάση περιπτώσει αν η αλλαγή των αιθεροβαμόνων είναι ό στόχος, αυτή αρχίζει με τον Έλληνα πολίτη και τελειώνει σ αυτόν. Τέτοια αλλαγή έχει μια βάση δύσκολη που τα μέχρι τώρα δείγματα δεν την ανιχνεύουν. Χρειάζεται κουράγιο και μάλιστα περισσό μια και το επιχείρημα είναι τιτάνιο. Εάν αρκεστούμε στις απαντήσεις στα γεγονότα της Σκουριάς, ότι η Ελληνική κοινωνία είναι ειρηνική, και στην δημαγωγία ότι εκλέγουμε τον μη χειρότερο αενάως γιατί είμαστε εξαρτημένοι, τότε δεν υπάρχει ζήτημα. Τότε θα πρέπει να εντρυφήσουμε στην έννοια του καλαμπουριού του Μπόμπου που βρίσκεται με την μάνα του μέσα στα μανιασμένα κύματα και την ερωτάει κατά που πέφτει η Αμερική και του απαντάει, “σκάσε και κολύμπα”……

Τώρα σε περίπτωση που μερικοί θελήσουν να πολεμήσουν, γιατί δεν το βάζουν κάτω, ο δρόμος περνά από…

 

... την Έρημο

Στα γεγονότα των τελευταίων έξι ετών κανείς διακρίνει στην κοινωνία αισθήματα κόπωσης, απώλειας ελπίδας, απογοήτευσης και μοιρολατρικής υποχώρησης στα σκοτάδια της αδιαφορίας. Στο βάθος, ένα στεντόρειο μήνυμα “δεν γίνεται τίποτα“ έχει κυριαρχήσει πάνω από ανεξάρτητες φωνές απόγνωσης που εκλιπαρούσαν τους κατοίκους της Ελληνικής χερσονήσου να κινηθούν σαν ένα κοινωνικό σώμα, να γεμίσουν το χάσμα μεταξύ “ Έλληνα“  και “Ρωμιού“ και να αναδομήσουν την κοινωνία τους στην σημερινή πραγματικότητα πέρα από πολώσεις γύρο από χρεοκοπημένα ιδεολογικά μορφώματα.

Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 μια μοναδική ίσως ευκαιρία χάθηκε. Η πραγματικότητα του νεοελληνικού κράτους με τις γνώστες οθωμανικές δομές του, τα τζάκια του, τον Δυτικό πιθηκισμό του και όλα τα άλλα παραμένει. Τα άτομα επανέρχονται σιγά σιγά στις παλιές τους συνήθειες. 

Για αυτούς όμως που δεν το βάζουν κάτω, υπάρχει ακόμα μια ελπίδα για το απώτερο μέλλον του έθνους. Την γερασμένη πνευματική ηγεσία του τόπου, που σαν αντίκρισμα που την έθρεψε, τόσο τον πρόδωσε, να την διαδεχτεί μια νέα, αυτή που έρχεται. Είναι η μόνη μας ελπίδα πλέον για να μπορέσουμε να δαμάσουμε το τέρας της υλιστικής κοινωνικής παγκοσμιοποίησης και να περισώσουμε την εθνική μας ταυτότητα.

Εύχομαι αυτή η νεολαία να αντιληφθεί πόσο την περιμένουμε, την ανάγκη να μπει στην κάρδια της ηθικής ερήμου που είναι σήμερα η  πατρίδα μας, να ζήσει μέσα της  και να προσφέρει τα μηνύματα της αναγέννησης που τόσο της λείπουν.

Βγαίνοντας από μια τέτοια πορεία και αν είμαστε τυχεροί μπορεί να συμβάλλουμε στο ξύπνημα της κοινωνίας από τον λήθαργο κατάθλιψης που βρίσκεται…

 

…ξυπνώντας τον Έλληνα ανάμεσα μας

Έξι χρόνια τώρα κοινωνικής κατάρρευσης και αμφισβήτησης κάθε έννοιας εθνικής ταυτότητας, έχουμε καταβληθεί σε έναν ψυχολογικό κόσμο απόγνωσης και κατάθλιψης. Το έθνος ψυχορραγεί, καθώς η κοινωνία βρίσκεται σε δυστοκία να βγάλει από τις σάρκες  της ένα τέρας. Αυτό που γεννιέται από το γενετικό υλικό της “παγκοσμιοποίησης“, τα συμφέροντα μιας τυραννικής πλουτοκρατικής μειονότητας, αριστερόστροφους ιδεολόγους, ερασιτέχνες ηγέτες και τα κύματα μεταναστών με ριζικά διαφορετικές πολιτισμικές ρίζες. Για μας που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην πατρίδα μας, όπου και να βρισκόμαστε σήμερα, πελώρια ερωτηματικά ορθώνονται κάθε μέρα. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε; Να ξαναβρούμε την ταυτότητα που μας κληρονόμησαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας, με την οποία κατάφεραν να επιβιώσουν ανάμεσα σε αιώνες με τόσες δυσκολίες;

Ας μη βιαστεί κανείς να νομίσει ότι αυτά τα ερωτήματα  έχουν απαντήσεις βασισμένες σε μεγάλες ιδέες και πάνσοφους που τις σερβίρουν. Στα ερωτήματα αυτά κατάφεραν να απαντήσουν οι παππούδες μας, με πολύ λίγη, αλλά κρίσιμη, βοήθεια από απλούς δασκάλους που έβγαιναν από τα σπλάχνα του έθνους και που οι φιλοδοξίες τους ποτέ δεν αφορούσαν την ανάδειξή τους αλλά την επιβίωση του Ελληνισμού.

Επιφανειακά, παραδόξως, οι απαντήσεις τους δεν μπορούν να διατυπωθούν εδώ. Ο λόγος απλός. Το κάθε άτομο έδινε τις δικές του. Αλλά όλοι μαζί με τις δράσεις τους σαν απαντήσεις κατάφερναν να κρατήσουν το έθνος ζωντανό. Κι αυτό είναι η απόδειξη ότι απαντήσεις υπήρχαν.

Είχαν μια κοινή συνισταμένη που τους κατεύθυνε και αυτή ήταν η ταυτότητα τους, το φιλότιμο τους ως μέλη ενός έθνους που επιβίωσε ανά τους αιώνες. Ήταν η κινητήρια δύναμη που τους έκανε υπερήφανους, που τους ωθούσε και που ήταν αδύνατον να εξηγήσουν. Ήταν αυτό που κληρονόμησαν ζώντας με τούς παππούδες τους και τους γονιούς τους και που αυτοί πήραν από τους δικούς τους. Γι’ αυτό κάθε προσπάθεια να διατυπωθεί η ταυτότητα ενός έθνους σαν το δικό μας σε μια γραφή είναι άσκοπη και συχνά εξόχως επιζήμια.

Αλλά, … αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Το αντίθετο. Όσο διατηρείται η συνύπαρξη γονιών και προγόνων με τα παιδιά τους η εθνική ταυτότητα επιβιώνει. Άλλοτε ορατή, άλλοτε θαμμένη κάτω από στρώματα κατάθλιψης και απόγνωσης όπως σήμερα. Αλλά υπάρχει και βρίσκει την δύναμη και τους τρόπους να κρατήσει το έθνος ζωντανό. Γι’ αυτό είναι ανάγκη, μπροστά στην πρωτόγνωρη απειλή της ισοπεδωτικής τάσης ¨παγκοσμιοποίησης” και ιδεολογιών των αδυνάτων εθνών, για όσους νοιάζονται σήμερα για την πατρίδα να ερευνήσουν αυτούς τους τρόπους και να τους γνωρίσουν στους σημερινούς  Έλληνες.

Οι τρόποι αυτοί ήταν διαχρονικά ανεξάρτητοι από το χρήμα και την δύναμη των ολίγων, λίγο διαθέσιμα στο έθνος στις δύσκολες στιγμές του. Ούτε ακολουθούσαν τους νόμους της « real politique » στις σχέσεις με άλλα έθνη. Ούτε τις πολώσεις ιδεολόγων. Είχαν πάντοτε ως βάση την ψυχική δύναμη της ταυτότητας του έθνους και μια δικαιότερη κοινωνία. Ήθελαν χρόνο να καρποφορήσουν πάνω σε κάτι κοινό. Κάθε πρωτοβουλία, κάθε ενέργεια γινόταν για την επιβίωση του έθνους και όχι για προσωπικά οφέλη και σαν τέτοια γινόταν παράδειγμα προς μίμηση. Τα άτομα που συνέβαλλαν, τους μαθαίνουμε σαν δωρητές, σε υλικά η πνευματικά μέσα. Οι ίδιοι όμως εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους στην πατρίδα που τους έθρεψε, τίποτε άλλο.

Σήμερα αυτές οι εμπειρίες πρέπει να μας φωτίσουν για να ξυπνήσουμε τον Έλληνα που σίγουρα υπάρχει μέσα μας. Το άτομο που γεννήθηκε μέσα στο φως και την μελωδία και που τον εφοδίασαν με μια σχεδόν αχαλίνωτη φαντασία. Με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας ας φωτίζουμε όσον το δυνατόν περισσότερο τις ανιδιοτελής πρωτοβουλίες τέτοιων ατόμων και ομάδων που πονούν και εργάζονται αόρατοι για την πατρίδα. Η επιθυμία τους δεν είναι να προβληθούν οι ίδιοι αλλά να συμβάλλουν στον αγώνα της επιβίωσης του έθνους. Αυτοί είναι που καταφέρνουν να ξεθάψουν την ταυτότητα τους.

Το παράδειγμα είναι ανώτατη διέγερση στην ψυχή του Έλληνα για να πάρει δίκες του πρωτοβουλίες που ξαφνιάζουν. Αυτό είναι που θα γεννήσει πραγματικά την ελπίδα μέσα από την φαντασία. Η έκπληξη για όλους που μας παρακολουθούν.

Όλοι πρέπει να φωτίσουμε το παράδειγμα. Μας αφορά και μας εμπνέει.

Μ αυτό λοιπόν το υπόβαθρο ίσως μπορέσουμε να διακρίνουμε και να κρατήσουμε κάτι …

 

…την πραγματικότητα που μας αφήνει πίσω της

Η στάση της παλιάς ηγετικής ελίτ, σε όλο της το φάσμα δεν είναι περίεργη. Οι ηθικές αξίες αυτού του μορφώματος που κατατρώγει τις σάρκες της Ελληνικής κοινωνίας καθώς και το καθεστώς καθολικής ατιμωρησίας είναι πλέον εξακριβωμένες. Τα μέλη του στερούνται εθνικής συνείδησης, φιλοπατρίας και συλλογικής κοινωνικότητας και καλύπτουν τους πάλαι κύριους κομματικούς και διοικητικούς σχηματισμούς. Διακατέχονται από την αρχή της συντεχνιακής κυριαρχίας, μια από τις χειρότερες μορφές κοινωνικής καταπίεσης.

Σίγουρα  οι σοφοί του κατεστημένου που διαβάζουν τέτοια σχόλια χαμογελούν ειρωνικά . Μια αναγνώστρια ποιο προσγειωμένη στην πραγματικότητα απάντησε πολύ εύστοχα: "vox clamans in deserto"( φωνή βοώντος εν τη ερήμω) ... Το θέμα είναι πόσο ουτοπιστική είναι μια τέτοια θεώρηση υπό τις παρούσες συνθήκες.

Πολυποίκιλα μηνύματα επιβεβαιώνουν τις χειρότερες προβλέψεις μια και η πραγματικότητα αναδύεται αδυσώπητη και αφήνει πίσω της τον μέσο Έλληνα, καθισμένο στην πολυθρόνα του μπροστά στο κονσερβοκούτι της εντόπιας τηλεόρασης, βαθιά απασχολημένο με τις δόξες της ποδοσφαιρικής του ομάδας και τα ρεάλιτι ή πόρνο σόου. Και αυτό  ενώ η μοίρα του και αυτή των παιδιών του αποφασίζονται από ένα ανήθικο πολιτικό κατεστημένο στο εσωτερικό, περιλαμβανόμενου και του όχλου πίσω από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδιαλλαγές με μία ομάδα τεχνοκρατών που προσπαθούν να προστατεύσουν τα συμφέροντα άλλων κρατών.

Λίγες και πλέον εμφανείς από αυτές τις εξελίξεις από το εγγύς παρελθόν.

Η φαρσοκωμωδία των παρελθόντων επιτροπών του Κοινοβουλίου, κάτω από οποιοδήποτε όνομα, όπου πρόβαλε περίτρανα το απυρόβλητο του πολιτικού κόσμου με τα πλοκάμια του. Συνομωσίες μεταξύ κυβερνήσεων της παρέας, αντιπολίτευσης και κόσμου της διαπλοκής για την συνέχιση λήψης μέτρων που πλήττουν καίρια τον μέσο πολίτη και την εθνική του κληρονομιά ήταν ξεκάθαρες. Και στην διαδικασία αυτή ο συσσωρευμένος πλούτος αυτού του κατεστημένου αναμένει αλώβητος, περιμένοντας καλύτερες μέρες για να εμφανιστεί όταν η χώρα θα αρχίσει να πουλάει τα ασημικά της για μια μπουκιά.

Το κίνημα του `δεν πληρώνω`, που άρχισε αφελώς από μεμονωμένους, οργισμένους και απεγνωσμένους πολίτες, ενδύθηκε συστηματικά από το κατεστημένο σε έναν επικοινωνιακό μανδύα για να χρησιμοποιηθεί κατά βούληση. Ένα μανδύα που πρόβαλλε την άρνηση πληρωμής σαν κοινωνική απείθεια σε βάρος του συνόλου. Ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα γιατί τα διόδια έχουν φτάσει εκεί που είναι, κάτι που τα ξεκίνησε όλα, δεν έχει δοθεί.

Τα συντεχνιακά κέντρα προνομιούχων τάξεων πολιτών όπως γιατρών, φαρμακοποιών, υπάλληλων εκλεκτών ΔΕΚΟ, μεταφορέων και τόσων άλλων που είναι μέρος του συστήματος της διαπλοκής προχώρησαν σε κινητοποιήσεις αφάνταστης ταλαιπωρίας για τον απλό πολίτη παρόλο το ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι αλλαγές που τους αφορούσαν θα νομιμοποιούνταν και πόση δύναμη θα εξακολουθήσουν να έχουν όταν έρθει η ώρα για την μη εφαρμογή των. Μια σπάνια επίδειξη δυνάμεως απευθυνόμενη όχι προς την κυβέρνηση αλλά τον απλό πολίτη για να του θυμίσει τις προθέσεις τους να συνεχίσουν όπως πριν.

Ως εγράφη στον τύπο,  η συντεχνία των δικηγόρων με την μοναδική τους θέση στο κοινοβούλιο έδειξε ήδη την δύναμη της απαιτώντας αλλαγές της τελευταίας στιγμής στο νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία κεκτημένων του ευρύτερου κλάδου τους.

Και τέλος η αποκαρδιωτική διαχείριση της υπόθεσης “ξεπουλήματος” της δημόσιας περιουσίας που ξεπέρασε μεθόδους λαϊκίστικης πολίτικης σε κάθε προηγούμενο.  Ένα πολύ σοβαρό θέμα για το μέλλον της οικονομικής ανάπτυξης έγινε ρεντίκολο εξτρεμιστικών απόψεων αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, εμπλέκοντας την ομάδα των ξένων τεχνοκρατών με απρόβλεπτες συνέπειες.

Όσον για ένα πραγματικό πρόγραμμα πόθεν έσχες που θα μπορούσε να ταρακουνήσει την ραχοκοκαλιά της διαπλοκής μετέπιπτε εις τας καλένδας δια μέσου μεγαλόστομων αναγγελιών περί πατάξεως της φοροδιαφυγής.

Σε απάντηση, η κυβέρνηση Ιανουαρίου 2015, όπως και οι προηγούμενες, υπόσχεται να τα διορθώσει όλα αυτά και το ευχόμαστε. Μόνο που το βαθύ κράτος που θα στηριχθεί είναι το ίδιο και τα νέα του στοιχεία απότοκα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, άπειρα και πεινασμένα.

Η λίστα των εξελίξεων που δείχνει την πραγματικότητα να μας αφήνει πίσω με το σύστημα της διαπλοκής αλώβητο είναι ατελείωτη. Τα περιθώρια στενεύουν αποπνικτικά. Μένουν άραγε μονοπάτια για την Ελληνική κοινωνία να ξεφύγει από την ολοκληρωτική καταστροφή;

Στην καρδιά της πρόκλησης δεν είναι η κυβέρνηση, τα απαξιωμένα κόμματα ή οποιαδήποτε οργάνωση. Είναι ο μέσος Έλληνας. Είναι αυτός που μέσα σε μία κουλτούρα αποχαύνωσης και ελάχιστης προσπάθειας μέχρι σήμερα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος του κινδύνου και αντιδρά σπασμωδικά, με εμβρυώδη δυναμισμό αφού στερείται παντελώς πληροφοριών και πείρας για δράση σε μια τέτοια κατάσταση. Νομίζει ότι εκλογές, στις οποίες μπορεί και να απέχει, καθορίζουν τις εξελίξεις χωρίς την ενεργό συνδρομή του ενδιάμεσα.

Το άτομο κανονικά πρέπει να αντιδράσει αλλιώς η πραγματικότητα θα απομακρύνεται σαν οπτασία μιας μοναδικής ευκαιρίας που χάθηκε για πάντα,

Δυστυχώς όμως όλα τα σημάδια είναι αποκαρδιωτικά…

 

…παρατηρούμε άρνηση της πραγματικότητας     

Στη διεθνή σφαίρα διαφαίνεται ότι μια γιγαντομαχία βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα στα μεγάλα χρηματοοικονομικά κέντρα  που ελέγχονται από μία μικρή μειονότητα κατόχων των αποθεμάτων φυσικών πόρων του πλανήτη και των κυβερνήσεων μεγάλων κρατών οι οποίες έχουν χάσει τον έλεγχο αυτής της μειονότητας αφού κατάφερε εγκαίρως να επιχειρεί εκτός κανόνων λόγω της παγκοσμιοποίησης του χρηματοοικονομικού συστήματος. Κατά τραγική συγκυρία η Ελληνική κοινωνία με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την οικονομία της τα τελευταία τριάντα χρόνια βρέθηκε, σχεδόν εθελοντικά, στη μέση αυτής της σύρραξης σαν το πρώτο ινδικό χοιρίδιο με ελάχιστες δυνατότητες να επηρεάσει τις εξελίξεις. Απλώς υποφέρει τις συνέπειες της.  Το πείραμα αφορά στην  προσπάθεια αυτής της μειονότητας να καταστρέψει μία κυρίαρχη χώρα σαν παράδειγμα, όπως κατέστρεφε βιομηχανικούς κολοσσούς παλαιότερα, απειλώντας έτσι κράτη για τις συνέπειες προσπαθειών τους να την ελέγξουν.

Αλλά ακόμη και αυτή η διάσταση της πραγματικότητας για την χώρα μας δεν είναι απολύτως αναγκαίο να μας οδηγεί σε λάθος κατευθύνσεις για δράση. Ακούσαμε τις σειρήνες των ΜΜΕ. Υποπέσαμε σαν άτομα στο βαρύτατο αμάρτημα του άκρατου καταναλωτισμού. Χάσαμε τον ηθικό μας προσανατολισμό. Η κατάσταση είναι τραγική, τα περιθώρια να επηρεάσουμε τα γεγονότα φαίνονται σχεδόν ανύπαρκτα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσφερθούμε από μόνοι μας μαζί με τα παιδιά μας για θυσία στον νεοφιλελευθερισμό. Ένα έθνος έχει και άλλες διαστάσεις αντοχής πέρα από τα οικονομικά μεγέθη όπως τα μετράνε οι σύγχρονοι οικονομολόγοι. Στην ιστορία μας έχουμε πολεμήσει σε παρόμοιες  συνθήκες και επιζήσαμε. Οι πατεράδες μας έφαγαν πολλές φορές λαχανίδες και κρεμμύδια και αυτό πρέπει να το πάρει σαν μήνυμα αυτή η μειονότητα που μας στοχεύει. Ακόμα και ένα ινδικό χοιρίδιο που τράφηκε με τροφή που του πρόσφεραν απέξω για τα πειράματα αν είχε θέληση θα μπορούσε να αδυνατίσει μέχρι πέτσας η μέχρι θανάτου με την ελπίδα ότι όσο γίνεται ποιο ευέλικτο και απείθαρχο ίσως μπορέσει ξεφύγει από την φυλακή του. Γιατί σήμερα η Ελληνική κοινωνία ζει μέσα σε μια τέτοια φυλακή και οι μόνες διαφαινόμενες ελπίδες της είναι, να ξεφύγει απολοιπωμένη αλλά δυναμική και να προκαλέσει το ξύπνημα των άλλων χοιριδίων που ακολουθούν και ο Θεός της Ελλάδος.

Δυστυχώς όμως τα μηνύματα από παντού δείχνουν μια κοινωνία ή οποία αρνείται επίμονα να δει αυτήν την πραγματικότητα. Δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πόσο εθελοντικά παχύναμε για να μας διαλέξουν για τα πρώτα πειράματα. Δείχνουμε να μην δεχόμαστε την παραμικρή απώλεια βάρους. Πιστεύουμε ότι το να μας τρέφουν άλλοι είναι δικαίωμα μας. Δεν βλέπουμε τον λόγο να πεινάσουμε για να χάσουμε βάρος. Ο κάθε ένας πιστεύει ότι άλλο μέρος του χοιριδίου θα υποφέρει ή και θα πεθάνει. Και έτσι δεν αναγνωρίζουμε την ανάγκη να ενωθούμε και να πολεμήσουμε μαζί. Είναι σαν να προδίδουμε συλλογικά τους προγόνους μας και τα παιδιά μας.

Αυτή την άρνηση την συναντάμε παντού. Τα κόμματα καυγαδίζουν για το ποιος θα κυβερνήσει ενώ η χώρα είναι στο χείλος της καταστροφής, τα συνδικάτα πολεμούν κάθε προσπάθεια ορθολογιστικότερης διαχείρισης της εθνικών πόρων, το εκπαιδευτικό σύστημα πολεμά κάθε προσπάθεια ανανέωσης του, η δημόσια διοίκηση κάθε προσπάθεια ανόρθωσης της ανύπαρκτης αποτελεσματικότητας της, οι έχοντες κάθε μορφής φοροδιαφεύγουν, η οικογένεια βρίσκεται σε διάλυση, το άτομο παραμένει ουσιαστικά βυθισμένο στην πολυθρόνα του. Ακόμη και οι ‘αγανακτισμένοι’, χωρίς πυξίδα πραγματικότητας, παρασύρονται από τα κύματα του λαϊκισμού και ζητούν να προχωρήσει η χώρα προς την πλήρη εξαθλίωση της.

Ίσως βαίνουμε προς βίαιες εξελίξεις. Μόνον με το θαύμα της αφύπνισης του απλού πολίτη, που θα πρέπει να ζητήσει την απομάκρυνση του πολίτικου κατεστημένου και την λήψη μέτρων έκτακτης ανάγκης, υπάρχει ακόμα μια μικρή ελπίδα για το χοιρίδιο της Ελληνικής κοινωνίας να βγει από την φυλακή έστω και αδύνατο αλλά ζωντανό και ελπίζον. 

Ο Θεός της Ελλάδος δεν είναι αρκετός, Το ξέρουμε όλοι … Συν Αθηνά και …

 

Ένας τρόπος δράσης για τον πολίτη…..

Κάτι κοινό στις χώρες του δυτικού κόσμου και όχι τελείως άγνωστο στην Ελλάδα, είναι οι ονομαζόμενοι `Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί’. Είναι κοινωνικά μορφώματα που δραστηριοποιούνται σε όλους τους τομείς προκειμένου να εκφράσουν την επίκαιρη επιθυμία της κοινωνίας και να επηρεάσουν πολιτικές εξελίξεις. Και τούτο διότι η ζωή δεν σταματά ανάμεσα σε εκλογικές αναμετρήσεις.

Κατά κάποιον τρόπο, το μέτρο προόδου μίας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας προσμετράται από την ωριμότητα τέτοιων στοιχείων σε νευραλγικούς τομείς όπως η εκπαίδευση, η έρευνα, η άμυνα, η εξωτερική πολιτική και η οικονομία.

Με την Ελληνική και όχι την θρησκευτική έννοια, είναι `εκκλησιές`, δηλαδή συναθροίσεις ατόμων με κοινό σκοπό που ενισχύει την κοινωνική συνοχή. Εμείς δυστυχώς χρησιμοποιούμε αυτόν τον στρεβλωμένο άκομψο και ξενόφερτο μεταφραστικό όρο. Το έργο μερικών τέτοιων ελληνικών οργανώσεων είναι αξιόλογο αλλά η επιρροή τους στους νευραλγικούς τομείς είναι μηδαμινή. Τούτο είναι κρίμα, ιδιαίτερα διότι ενεργοποίηση συστήματος τέτοιων εκκλησιών με ιδιωτικές πρωτοβουλίες αποξενωμένες από κρατικές η άλλων ειδών επιχορηγήσεις, είναι το βασικό βήμα στις προσπάθειες αναστύλωσης. Αποτελούν τους καταλύτες για κοινωνικές αλλαγές. Και η Ελληνική κοινωνία έχει, ευτυχώς, πελώριο ανθρώπινο δυναμικό για τέτοιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Πρέπει όμως τα δυναμικά στοιχεία της κοινωνίας μας να διατρέξουν τον κίνδυνο, να πάρουν πρωτοβουλίες. Εμπρός στο φάσμα αφανισμού είναι υποχρέωση τους προ το σύνολο που τους έθρεψε.

Πριν από μερικά χρόνια όντας στις Βρυξέλλες έζησα ένα δραματικό γεγονός. Μία υπόθεση βιασμού και δολοφονίας μικρών κοριτσιών από αδίσταχτα στοιχεία του υποκόσμου στηριζόμενα σε βρώμικες υποδομές του κατεστημένου. Πέρα από το δράμα αυτών των παιδιών και των γονιών τους αυτό που έφερε πραγματικά δάκρυα ήταν η σύσωμη αντίδραση της κοινωνίας. Τέτοιοι ανεξάρτητοι και αδιάβλητοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να κατεβάσουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε όλες τις πόλεις του Βελγίου σε μια ειρηνική αλλά παντοδύναμη εκδήλωση απαιτώντας από όλες τις εξουσίες της δημοκρατίας τους να κινηθούν δυναμικά για την απόδοση δικαιοσύνης κάνοντας παράλληλα δομικές αλλαγές. Πράγμα που έγινε. Πόσο μακριά είναι η κοινωνία μας από τέτοια σημάδια συνοχής. Διερωτήθηκα αν ποτέ έγινε μια τέτοια ειρηνική πορεία που να μην την ξεκίνησε ένα κόμμα, ένα συνδικάτο η μία συντεχνία.

Το κυρίως ζητούμενο είναι η επανόρθωση του αισθήματος της κοινωνικής ευθύνης. Είναι η δυσκολότερη πρόκληση διότι απαιτεί ιδιαίτερη επιμόρφωση της κοινωνίας σε κάτι που δεν δόθηκε  στην ώρα του. Εκ πρώτης όψεως, η αντιμετώπιση μιας τέτοιας πρόκλησης, φαντάζει σαν σχήμα οξύμωρο. Όμως ένα δίκτυο εκκλησιών με σκοπό την επιμόρφωση των πολιτών ανεξαρτήτως ηλικίας θα μπορούσε να  ξεκινήσει άμεσα και να φέρει γρήγορα αποτελέσματα με άμεσες επιπτώσεις στο καταβαραθρωμένο ηθικό της ξαφνιασμένης ελληνικής κοινωνίας. Ο Έλληνας πολίτης διψάει για κάτι τέτοιο.

Έπειτα υπάρχει το πρόβλημα του πως ο μέσος πολίτης θα αντιληφθεί το μέγεθος του βάρους που έχει στην πλάτη του και ποιοι είναι οι τρόποι να το αποβάλλει. Είναι μία προσπάθεια ενημέρωσης σε γλώσσα προσιτή για τους απλούς πολίτες. Πάνω σε αυτή θα καταλάβει μόνος του ότι πρέπει να γυρίσει στις μπουάτ του τραχανά των πέντε ευρώ για να διασκεδάσει ως παρέα με πραγματική ελληνική ατμόσφαιρα και να παραδεχτεί ότι το τραγικότερο λάθος του ως έθνος ήταν να αποδεχτεί το όνειρο του ``Αιώνιου δημόσιου υπάλληλου``. Θα δει ότι  μόνον αν παράγει έργο ή προϊόν που είναι χρήσιμο στους άλλους, μέσα και έξω από την Ελλάδα υπάρχει ελπίδα σωτηρίας και αυτή στο μακρύ μέλλον. Και εδώ ένα εθνικό δίκτυο εκκλησιών θα μπορούσε να οργανώσει την απαραίτητη προσπάθεια.

Έπειτα είναι το θέμα άμεσου κοινωνικού ελέγχου όλων των εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος  ξεκινώντας από το ανώτατο νομοθετικό πλαίσιο, το σύνταγμα που αλλάζει συμφώνα με τις επιθυμίες του κάθε αδίστακτου εξουσιοθήρα. Όλοι ξέρουμε ότι η κύρια αδυναμία του συνόλου του νομοθετικού μας πλαισίου, απέραντου και μη εφαρμόσιμου, είναι ότι έχει εγκατασταθεί από ένα πωρωμένο πολιτικό σύστημα γενεών κρατώντας το κοινωνικό σύνολο σε μόνιμη ομηρία. Σε άλλες εποχές θα χρειάζονταν επανάσταση για κάποιες βελτιώσεις του και έχουμε πολλές πικρές εμπειρίες από τέτοιες προσπάθειες. Σήμερα ευτυχώς,  όντες μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας σε ένα κόσμο που εκμεταλλεύεται την επανάσταση των τηλεπικοινωνιών σε ένα χώρο μιας κοινωνίας εθνών, έχουμε στην διάθεση μας άλλες εναλλακτικές αλλά πρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε.

Άμεση δραστηριοποίηση των πολιτών σε σχήματα εκκλησιών γύρο από τον έλεγχο κάθε μιας των εξουσιών είναι μία προσπάθεια που πρέπει να αναλάβει το κοινωνικό σύνολο και κάθε υπεύθυνος πολίτης πρέπει να βρει τρόπο να συμμετάσχει. Αν περιμένει βελτιώσεις από τους κρατούντες ματαιοδοξεί. Αναμφισβήτητα υπάρχουν αξιόλογα στοιχεία στον πολιτικό μας κόσμο αλλά και αυτά χρειάζονται την άμεση υποστήριξη του πολίτη για να προχωρήσουν.

Ένα τέτοιο εθνικό κίνημα αντλώντας γνώση από την ιστορία, εμπειρίες άλλων χώρων και κάνοντας χρήση των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων αν μη τι άλλο θα δείξει φως στο τέλος της σήραγγας και θα ενθαρρύνει τον Έλληνα να συνεχίσει με αξιοπρέπεια την δύσκολη και μακριά ανηφόρα που τον περιμένει. Και πέρα από αυτό είμαι σίγουρος ότι τα άλλα μέλη της κοινωνίας εθνών που ανήκουμε δεν θα μείνουν αδιάφορα στις προσπάθειες μας. Έχουν και αυτά ιστορίες και δύσκολες περιόδους όταν διεφθαρμένες μειονότητες ασέλγησαν επάνω στο κοινωνικό σύνολο. Δεν θα υπάρξει μεγαλύτερη καταστροφική συνέπεια αυτής της κρίσης από του να οδηγηθούμε έξω από την οικογένεια του Ευρώ.

Όλα όμως θα πρέπει να ξεκινήσουν από τον πυρήνα της κοινωνίας…

 

…την οικογένεια, τον ξεχασμένο κρίκο

Περνάμε ώρες ατελείωτες συζητώντας για την χρηματοοικονομική κρίση της χώρας. Είναι λίγοι αυτοί, κυρίως από την επιστημονική κοινότητα, που από καιρού υπογραμμίζουν την ανάγκη επιμήκυνσης του ορίζοντα της προσπάθειας για να είναι ρεαλιστικός. Τα αρμόδια Ευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια όργανα που ουσιαστικά ελέγχουν τις εξελίξεις του Ελληνικού ζητήματος φαίνεται να έχουν πλέον ενστερνιστεί αυτήν την άποψη.

Η επιμήκυνση του ορίζοντα για την στρατηγική διαχείριση του Ελληνικού προβλήματος από τους ξένους, παρέχει την πολυτέλεια μιας ακόμη χρονικής ανάσας να δράσουμε σε χώρους που πρέπει να αλλάξουμε για να μπορέσει να εφαρμοστεί οποιοδήποτε σχέδιο υπέρβασης. Όλοι αφορούν το άτομο όπου οι αλλαγές είναι εξαιρετικά δύσκολες γιατί επιτυγχάνονται μόνον δια της πειθούς. Ένας τέτοιος χώρος αλλαγών, που ίσως από εκεί όλα εξαρτώνται, είναι η παιδεία.

Αν κανείς διαφοροποιήσει την μόρφωση από την εκπαίδευση και αφήσει την μόρφωση σε αυτό που ονομάζουμε εκπαιδευτικό σύστημα τότε μπορεί να επικεντρωθεί στο αντικείμενο της παιδείας. Σίγουρα το κράτος θα υποστηρίξει ότι και η παιδεία είναι μέρος του ρόλου του άλλα θα πρέπει να δεχτούμε ότι δεν είναι μόνο δικής του αρμοδιότητας. Ο πιο σημαντικός παράγων στην διεκπεραίωση της είναι η οικογένεια. Και αυτή η διαπίστωση φωτίζει μια συνήθως σκοτεινή διάσταση γεμάτη αδυναμίες αλλά και μοναδικές ευκαιρίες υπό τις παρούσες συνθήκες.

Αισθανόμαστε ότι οι ρίζες της συμπεριφοράς μας ως μέλη του κοινωνικού συνόλου μπαίνουν στα τρυφερά πρώτα μας χρόνια και ότι ιδεολογικές και κοινωνιολογικές θεωρήσεις χτίζονται πάνω τους. Από τις τελευταίες, άλλες ενδυναμώνουν το κοινωνικό σύνολο, διατηρώντας το βιώσιμο με την πάροδο του χρόνου και άλλες το αποδυναμώνουν με εμπειρίες σαν τις σημερινές. Έτσι μια κοινωνία με στιβαρή κοινωνική συνοχή αποτελείται από γονείς που μεταδίδουν αυτή την συμπεριφορά μέσα στην οικογένεια, τον πυρήνα της, στους απογόνους τους που την εκσυγχρονίζουν. Μόνον ισχυρές, στρεβλές και ξενόφερτες ιδεολογικές επιρροές επί μακρόν όπως αυτές που έπληξαν το εκπαιδευτικό σύστημα της δύστυχης χώρα μας μπορούν να τραυματίσουν θανάσιμα αυτή την διαδικασία.

Η κατάσταση του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι γνωστή. Η μεγάλη μάχη για την εθνική ανόρθωση έχει αρχίσει από μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας που σέβονται το κοινωνικό σύνολο, αγαπούν το λειτούργημα τους και αισθάνονται την ευθύνη τους για το μέλλον της νεολαίας  και της παρτίδας. Κάνουν έναν αγώνα σκληρό και χρειάζονται την ενεργό και με πράξεις υποστήριξη γονιών και όλων των πολιτών. Τίποτε δεν μπορεί να υποτιμήσει την κρισιμότητα αυτής της πάλης για το μέλλον της παρτίδας.

Άλλα είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση που κρατεί στην σκιά την δίδυμη και ίσως πιο κρίσιμη διάσταση στην παροχή παιδείας στην νεολαία μας, την οικογένεια. Μια διάσταση σχεδόν πλήρως ανεκμετάλλευτη παρόλα τα σημάδια της κατάρρευσης της κοινωνικής συνοχής. Σαν και ο χώρος να θεωρείται μάχη πλέον χαμένη.

Με περισσότερο από μια γενιά με το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα οι υπάρχοντες γονείς δείχνουν να μην έχουν την ικανότητα να αναδομήσουν την κοινωνική συνοχή για τους απογόνους τους αλλά αυτό δεν είναι αληθές. Παραμελούμε εύκολα την δύναμη της παράδοσης. Οι ίδιοι αυτοί γονείς, ακόμη και αν στις εξωτερικές συναλλαγές τους συμπεριφέρονται σαν “Ελληναράδες- όπως τους ονομάζουν τελευταία“ νοιάζονται για τα παιδιά τους. Άλλωστε οι παππούδες που έζησαν σε κάποια κοινωνική συνοχή είναι ακόμη γύρω τους. Αυτή η διαπίστωση είναι ένα εξαιρετικά θετικό στοιχείο για αποτελεσματική αντιμετώπιση της πρόκλησης.

Χρειάζεται όμως συμβουλή από τους φυσικούς οδηγούς, τους ελάχιστους πατριώτες του πνευματικού χώρου που σκέπτονται πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις. Ένα κίνημα να πείσει την κοινωνία να συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης των γονέων σε απλή γλώσσα για τη σημασία της κοινωνικής συνοχής και τον τρόπο συμβολής τους  στην ενίσχυση της μέσα στην οικογένεια για το μέλλον των παιδιών τους.

Συν Αθηνά …….

Όχι γιατί η Κυβέρνηση δεν θα μπορούσε έστω και δέσμια συμφερόντων να βοηθήσει σε…..

 

…ένα απλό βήμα ελπίδας     

Η κυβέρνηση του Ιανουαρίου 2015, κάτω από ασφυκτικές πιέσεις από παντού, προσπαθεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μας προς τους ξένους και να πραγματοποιήσει κάποιο σχέδιο ανάπτυξης χωρίς να χάσει τον εσωτερικό έλεγχο. Αγκομαχεί από την έλλειψη συντονισμού που προέρχεται από τις αντιδράσεις στο βαθύ εσωτερικό της. Αλλά υπάρχει και κάποιος  άλλος χώρος κρίσιμης αδυναμίας όσο σύρεται από το άρμα των μέσων ενημέρωσης και μεγάλων συμφερόντων που εκμεταλλεύεται τα παραπάνω.

Είναι ο τρόπος που επικοινωνεί με τον πολίτη για να τον κρατήσει ενήμερο για την πορεία που ακολουθεί με την πολιτική της, τους κεντρικούς στόχους και την σχετική πρόοδο. Οι κύριοι άξονες είναι γνωστοί. Αφορούν θέματα που από την εφαρμογή τους η όχι προκύπτουν ασαφείς πολιτικάντικες δηλώσεις και μακροοικονομικά μεγέθη που συσκοτίζουν την πραγματικότητα. Έτσι και αλλιώς οι άξονες μας έχουν επιβληθεί και είναι με απλά λόγια: 

~Εκ βάθρων αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης σε ένα σχήμα, μέγεθος και ποιότητα ανάλογα με το μέγεθος της χώρας, το δημιουργικό της δυναμικό και το επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξης του Έθνους.

~Πλήρης αναμόρφωση της παιδείας με δύο βασικούς στρατηγικούς άξονες. Έναν μεσοχρόνιο που αφορά στην μόρφωση της νεολαίας για να αντιμετωπίσει την σημερινή πραγματικότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, οπλισμένη πάνω από όλα με την ανεκτίμητης αξίας εθνική μας παράδοση. Και έναν αμέσου ανάγκης για την αποτελεσματική επιμόρφωση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που θα αντιμετωπίσει την πρόκληση επαγγελματικού αναπροσανατολισμού καθώς οι οικονομικές δομές θα αναθεωρούνται εκ βάθρων και εξαιρετικά χρήσιμοι ανθρώπινοι πόροι θα απελευθερώνονται ιδίως από τον δημόσιο τομέα.

~Δημιουργία εθνικού πλαισίου οικονομικής ανάπτυξης των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας που δεν πρέπει να συγχέεται με σχέδια ανάπτυξης του κρατικού τέρατος όπως γίνεται μέχρι σήμερα και που μας κατέταξαν στον πυθμένα της λίστας παραγωγικότητας παγκόσμια.

~Δημιουργία δικτύου κοινωνικής ασφάλισης για τους αδύνατους και ιδιαίτερα φτωχούς συνταξιούχους, ανέργους και άτομα με ειδικές ανάγκες, Ειδική μέριμνα για επιχειρηματίες που προσπαθούν αλλά αστοχούν.

~Συγκρότηση σχεδίου μετανάστευσης συμβατό με τις τάσεις στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κύριους άξονες αποτροπή μετανάστευσης της αναντικατάστατης νεολαίας μας και την πλήρη κοινωνική απορρόφηση ξένων που έχουν το δυναμικό να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη και που εγκαθίστανται στην Ελλάδα κάτω από καθαρούς κανόνες.

~Εφαρμογή μίας αποτελεσματικής διαδικασίας πόθεν έσχες για όλους τους πολίτες με προτεραιότητα κραυγαλέες περιπτώσεις κατάχρησης δημόσιου χρήματος και νεοπλουτισμού.

~Αποτελεσματικό σχέδιο σύλληψης και διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας και άλλων καταχρασμένων οικονομικών πηγών που σήμερα βρίσκονται στο απυρόβλητο προς εξασφάλιση πόρων για την εφαρμογή των ανωτέρω.

Για όλα αυτά βεβαίως ο μέσος πολίτης βρίσκεται σε σύγχυση και αυτό γιατί τα μέσα ενημέρωσης και πολλοί παραθυρόβιοι πολιτικοί προκειμένου να διακριθούν διαστρεβλώνουν τα πάντα.

Η Κυβέρνηση οφείλει, στην κατάσταση ανάγκης που βρίσκεται η χώρα, να εγκαταστήσει ιδιαίτερους διαύλους επικοινωνίας για την υπεύθυνη ενημέρωση του πολίτη από συγκεκριμένες πηγές σχετικά με την πολιτική της, τους κεντρικούς στόχους και την σχετική πρόοδο. Η απλή παρουσία του εκπροσώπου τύπου δεν αρκεί. Το σύστημα αυτό πρέπει να γίνει γνωστό στον πολίτη. Η γλώσσα και το περιεχόμενο των μηνυμάτων θα πρέπει να είναι τέτοια που να μπορεί ο απλός άνθρωπος να παρακολουθήσει. Διαστρέβλωση των μηνυμάτων αυτού του συστήματος να διώκεται αλλά σχολιασμός από τους πολίτες συμπεριλαμβανομένων και των μέσων να είναι απολύτως ελεύθερος.

Για κάθε στόχο μια περιοδική ενημέρωση να περιέχει τα εξής βασικά στοιχεία:

~Σαφή προσδιορισμό του στόχου.

~Τον προβλεπόμενο χρονικό ορίζοντα επίτευξης του.

~Χρονοδιάγραμμα με τα προβλεπόμενα βήματα προόδου.

~Πραγματική πρόοδο την στιγμή της περιοδικής ενημέρωσης.

~Λαμβανόμενα μέτρα για αναδιάταξη σε περίπτωση παρεκτροπών.

~Επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο.

Παίρνοντας σαν παράδειγμα την δημόσια διοίκηση μια περιοδική ενημέρωση θα περιελάβανε τα εξής:

~Για κάθε υπηρεσία, όπως ένα Υπουργείο τις αλλαγές στο μέγεθος και την ποιοτική κατανομή του απαιτούμενου ανθρώπινου δυναμικού, μέσω διάφανης διαδικασίας αξιολόγησης για το από εκεί που βρίσκεται σήμερα και που θα καταλήξει

~Την ημερομηνία που αυτές οι αλλαγές θα έχουν επιτελεσθεί

~ Ένα σαφές προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα προόδου

~Την πραγματική πρόοδο σε σχέση με την πρόβλεψη

~Τα μέτρα που λαμβάνονται για απαραίτητες αλλαγές προς επίτευξη του στόχου εγκαίρως.

~Επιπτώσεις της προόδου και των παρεκκλίσεων στους πολίτες.

Η δυσκολία για την κυβέρνηση να ακολουθήσει μια τέτοια διαδικασία δεν υποτιμάται αλλά μια επιτυχημένη προσπάθεια για τέτοια ενημέρωση του πολίτη που τον κάνει κοινωνό των πραγματικών δυσκολιών αλλά και του εμφυσάει την ελπίδα είναι ένα ισχυρότατο όπλο στα χέρια της για να διαχειριστεί τις γιγαντούμενες πιέσεις κοινωνικών συμφερόντων.

 

 

2.    Προς την έξοδ…αλλαγμένοι

Από πού ν αρχίσει κανείς;

Στην δυστυχία που ζει σήμερα ο απλός πολίτης, ο βασικότερος ίσως παράγων που τον πνίγει είναι η πλημμύρα μετώπων που καλείται να πολεμήσει για να επιβιώσει. Προσμένει ότι, αν πειστεί, βοηθώντας αυτός προσωπικά σε κάποια από αυτά τα μέτωπα θα δει αχτίδα ελπίδας για το μέλλον. Αλλά είναι τόσα πολλά, σκόρπια, χωρίς προτεραιότητες από τα οποία κρατιέται απομονωμένος, σε έναν κόσμο ενημέρωσης απαξιωμένο και αναξιόπιστο. Κανείς ακόμα δεν τον καλεί σε συναγερμό στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου διάσωσης για να δράσει στην πράξη. Ζει σε έναν κόσμο από μεγαλόστομες διακηρύξεις χωρίς πρακτικά σχέδια για την ενεργοποίηση του. Όλα αφορούν στην απομείωση των οικονομικών του πόρων. Οι προκλήσεις εκτοξεύονται σε μακρο-πολιτικό επίπεδο χωρίς πρακτικές λεπτομέρειες στη συνέχεια για δράση.

Δεν είναι δύσκολο να απαριθμηθούν μερικά από αυτά τα μέτωπα καθώς τα απαντούμε παντού στα μέσα ενημέρωσης. Ανάμεσα τους το βαρύτατα νοσούν σύστημα κοινωνικής προστασίας, η απολιθωμένη παιδεία, η υδροκέφαλη και αντιπαραγωγική δημόσια διοίκηση, οι απισχνούμενοι πόροι εθνικής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής, το απαγορευτικό σύστημα επιχειρηματικότητας, η εφιαλτική πλέον πρόκληση του μεταναστευτικού.

Από πού ν αρχίσει κανείς;

Από τον πυρήνα της αποσύνθεσης, τον πραγματικά μεγάλο ασθενή της Ελληνικής κοινωνίας, το πολιτειακό της σύστημα καθώς γλιστράει ταχύτατα προς την ολοκληρωτική του συντριβή. Το πρότυπο του δημοκρατικού πολιτεύματος μας, αυτό που συχνά αναφέρεται σαν μεταπολίτευση, χωλαίνει στα θεμέλια του, έχοντας τερατουργικά παραμορφωθεί από εξουσιοθήρες τα τελευταία τριάντα χρόνια. Μέσα σε διάρκεια μιας γενιάς τα διαχωριστικά τείχη που κρατούν τις εξουσίες ανεξάρτητες έχουν αλωθεί έχοντας γεννήσει όλες τις προκλήσεις που αναφέρθηκαν ποιο πάνω. Με μια δικαιοσύνη που αφήνει πολλά ερωτηματικά για τις προσπάθειες της να παραμείνει ανεξάρτητη, την νομοθετική και εκτελεστική εξουσίες συγχωνευμένες, ένα διεφθαρμένο πελατειακό κομματικό σύστημα, ένα αναξιόπιστο και εξηρτημένο σύστημά ενημέρωσης και πολλούς συντεχνιακούς μηχανισμούς σε διασυνδέσεις αγχιστείας με το πολιτικό κατεστημένο.

Αν μια τέτοια διαπίστωση είναι αληθινή, μπορεί να πείσει τον πολίτη ότι  υπάρχει μόνον ένα σημείο να επικεντρωθεί κάνεις στην αρχή για ελπιδοφόρο ξεκίνημα αντιμετωπίζοντας την πρόκληση. Την ριζική αναμόρφωση του πολιτειακού, έναν στόχο που μόνον μετά από επιτυχή έκβαση στην αντιμετώπιση του όλες οι άλλες προκλήσεις θα γίνουν διαχειρίσιμες εξελικτικά. Ένας στόχος δύσκολος, επαναστατικός, που μόνον η κοινωνία μπορεί να αποφασίσει εάν θα είναι ειρηνικός η βίαιος. Ένας στόχος που πρέπει εκ των ουκ άνευ να επιτευχθεί. Ένας στόχος που  κάθε πολίτης να καταλαβαίνει και μπορεί να κινητοποιηθεί για νέους και πολιτικά αμόλυντους ηγέτες που πρέπει να βγάλει από τα σωθικά του. Και εδώ ο ρόλος των νέων αλλά εθνικά υπεύθυνων μέσων ενημέρωσης που είναι δύσκολο να ελεγχτούν από το πολιτικό κατεστημένο γίνεται κρίσιμος.

Το πολιτειακό μας σύστημα έχει προ πολλού αποκοπεί από τις ανάγκες της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας που προσπαθεί εναγωνίως να βρει τον βηματισμό της με τις παγκόσμιες εξελίξεις, προστατεύοντας την παράδοση της και την πραγματική της ιστορική συνέχεια. Το νέο θα πρέπει να αντανακλά αυτήν την πραγματικότητα και να ανατρέπει την ρύμη της παραμόρφωσης των τελευταίων τριάντα ετών. Πολλά μοντέλα συζητούνται ήδη στην θεωρία. Πολλά επιτυχημένα παραδείγματα χωρών αναφέρονται. Είναι όλα εξαιρετικά χρήσιμα υπό την προϋπόθεση ότι οτιδήποτε προκύψει από αυτήν την δραματική περιπέτεια θα έχει σχεδιαστεί από την Ελληνική κοινωνία και όχι από το πολιτικό κατεστημένο που μας έφερε εδώ, για μια Ελληνική κοινωνία των παιδιών μας.

Μια τέτοια διαδικασία θα μας οδηγήσει προφανώς….

 

…στα δύσκολα

Έξι χρόνια έχουν περάσει που η χώρα βρίσκεται μέσα στον τυφώνα της κρίσης. Μιας κρίσης που έχει αποσαφηνιστεί ως υπαρξιακή για το έθνος, καθώς έχει προ πολλού αποκαλυφθεί  ότι τα θεμέλια της δεν είναι επιφανειακά στον χώρο των οικονομικών δραστηριοτήτων αλλά βαθύτατα και αφορούν στην συνοχή της κοινωνίας, τις ηθικές της αρχές και την  ίδια της την ταυτότητα. Παρατηρητές παλεύουν στο μέτρο των ικανοτήτων τους, να προσφέρουν  απόψεις για τα συμβαίνοντα και τρόπους για να διορθωθούν τα πράγματα. Όλοι συμφωνούν ότι η κοινωνία η ίδια, που γεννά και προβάλλει το πολιτικό κατεστημένο, έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που το μέλλον της να προβάλλει ζοφερό. Η δομή του εσχάτως εκλεγμένου αριστερόστροφου ριζοσπαστικού κινήματος είναι ίσως η επιβεβαίωση αυτής της διάβρωσης.

Μια τέτοια κατάσταση να φέρνει τον πολίτη σε απόγνωση καθώς δεν μπορεί να διακρίνει την ελάχιστη αχτίδα ελπίδας για μια Ελληνική κοινωνία συμπαγή και δίκαια που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης του 21^ου αιώνα και να διατηρήσει την εθνική της ταυτότητα.

Αργά, αλλά σίγουρα, αντιλαμβάνεται την κύρια αιτία του προβλήματος, τον τρόπο με τον οποίον οι πολίτες μορφώθηκαν για να παίξουν τον ρόλο τους ως άτομα. Και πίσω της κρύβεται το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας που είναι πολύ ευρύτερο από τα σχολεία, περιλαμβάνοντας όλον τον πνευματικό της κόσμο. Η συνέπεια αυτής της πραγματικότητας είναι το αδύνατον βελτίωσης των πραγμάτων στο εγγύς μέλλον και το γιγαντιαίο εγχείρημα που είναι απαραίτητο για βελτίωση μεσοπρόθεσμα. Με πλήρη επίγνωση των κινδύνων, αυτή είναι η πραγματική πρόκληση για νέους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν για την χώρα που τους έθρεψε,  μπαίνοντας στην αρένα του ηγετικού κατεστημένου. Δεν υπάρχει ελπίδα για το σήμερα.

Αλλά αυτή η μικρή μειονότητα δεν θα έχει στον ήλιο μοίρα εάν ο καθ’ ένας μας δεν προσφέρει μια μικρή αλλά αποφασιστικής σημασίας βοήθεια. Όλοι μας μπορούμε, αρκεί να θελήσουμε. Είναι σίγουρο ότι όλοι δεν θα θελήσουμε αλλά  ο κάθε ένας που θα προσπαθήσει, θα βάλει το λιθαράκι του στο οικοδόμημα της αναστήλωσης του έθνους. Όσοι πιο πολλοί τόσο πιο γρήγορα η αναστήλωση.

Ποια είναι αυτή η προσφορά που απαιτείται από τον καθένα;

Όλοι μας έχουμε συμμετάσχει και συνηθίσει στην παράνομη συναλλαγή πάνω ή κάτω από ένα τραπεζάκι, ένα γκισέ η στο δρόμο: από την μεριά του δίνοντα για κάποια εξυπηρέτηση η από την μεριά του λαμβάνοντα έχοντας εθιστεί ότι αυτά που παίρνει είναι μέρος του επιμισθίου του καθιερωμένου από ένα εθιμικό δίκαιο. Και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βρεθεί και από τις δύο μεριές του τραπεζιού. Το να μας ζητήσει κάνεις να σταματήσουμε ξαφνικά αυτόν τον τρόπο συναλλαγής είναι παράλογο. Οι οθωμανικές του ρίζες του είναι βαθύτατες. Πηγαίνει πολύ πιο μακριά από το: “εγώ δεν είμαι ο μ… της υπόθεσης”. Είναι αδύνατον. Άλλωστε δεν υπάρχει σύγχρονη κοινωνία χωρίς τη μάστιγα της διαφθοράς σε κάποιο βαθμό.

Υπάρχει όμως κάτι ενδιάμεσο, πραγματοποιήσιμο. Είναι εκεί που βρίσκονται τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα και καλεί από τα βάθη της μνήμης, την φιλοπατρία μας, το φιλότιμο. Παρά τις πολύχρονες μεγάλες προσπάθειες ιδεολόγων διαστρεβλωτών της εκπαίδευσης και λαϊκιστών, είμαι σίγουρος ότι αν και θαμμένη, βαθιά δεμένη με την παράδοση, ακόμη υπάρχει και μπορεί να γίνει η δύναμη στον καθένα. Κάποιος έλεγε ότι αν διαλύσεις το ελληνικό έθνος θα σου μείνει μια ελιά, μια κατσίκα και μια βάρκα. Με αυτά θα το ξαναφτιάξουν με το φιλότιμο.

Αυτό το ενδιάμεσο απαιτεί από τον κάθε πολίτη τη θυσία, με όπλο αυτήν την παράδοση,  να αντισταθεί. Όχι όμως γενικά και αόριστα αλλά συγκεκριμένα. Πριν προχωρήσει σε οποιαδήποτε παράνομη συνδιαλλαγή να σκεφθεί πόσο θα ωφελήσει το σύνολο αν δεν την κάνει, Δεν θα τις αποφύγει όλες στην αρχή αλλά κάθε πετυχημένη προσπάθεια είναι το μικρό λιθαράκι. Είναι μια πράξη που μόνον αυτός ως άτομο μπορεί να κάνει και κανείς άλλος για λογαριασμό του. Αποχή από τέτοια συναλλαγή έχει προσωπικές συνέπειες. συχνά επίπονες που πρέπει να ζυγίσει. Είναι προσωπική του ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο που τον στηρίζει. Γι’ αυτό τα πράγματα είναι δύσκολα. Αλλά χωρίς αυτό, δεν παρέχεται ουσιαστική στήριξη στην μειονότητα με το δυναμικό για την ανανέωση του ηγετικού κατεστημένου της χώρας.

Μπορούμε όπου βρεθούμε και με ό,τι κάνουμε σαν παράδειγμα να ενθαρρύνουμε αυτήν την προσπάθεια των μελών της κοινωνίας  να αντισταθούν στον πειρασμό στο μέτρο του δυνατού υποφέροντας τυχόν συνέπειες. Να το κάνουμε  θυμίζοντας συνεχώς την ανάγκη να περιοριστούν τέτοιες παράνομες συναλλαγές σαν μονόδρομο για μια δικαιότερη κοινωνία. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει μέλλον.

Αλλά ποια είναι…

 

 

….η ποιο μεγάλη δυσκολία; 

Να συζητηθεί το ερώτημα “Τι είναι έτοιμοι θα θυσιάσουν  οι ώριμοι πολίτες για την γένια της οποίας κατέστρεψαν το μέλλον;”.

Ανάμεσα σε ώριμους πολίτες, μέσα στο πλαίσιο 45 έως 65 ετών υπάρχει το πραγματικό δυναμικό της ηγεσίας του έθνους. Είναι οι ικανοί και σεβαστοί επαγγελματίες του επιχειρηματικού χώρου, της δημόσιας διοίκησης, των κοινωνικών οργανώσεων, των μέσων ενημέρωσης ή ακόμη και του κομματικού και συντεχνιακού κατεστημένου που κατάφεραν να φτάσουν ψηλά με τις ικανότητες τους και την σκληρή δουλεία. Είναι επίσης αυτοί που ξέρουν πολύ καλύτερα από οιανδήποτε τους μηχανισμούς του κατεστημένου που τους καπελώνουν από μετριότητες και ευνουχίζουν την δημιουργικότητα τους. Είναι αυτοί που κρατούν το κράτος ζωντανό, έστω και στην εντατική, με νύχια και με δόντια.

Αυτό είναι το μόνο στρώμα της κοινωνίας που έχει την δύναμη να χαράξει ένα νέο μέλλον για την πατρίδα. Γνωρίζοντας κανείς πολλούς από αυτούς ανακαλύπτει ότι εμφορούνται από αγάπη για την πατρίδα αλλά αισθάνονται απομονωμένοι και ανήμποροι να τα βάλουν με το αδυσώπητο κατεστημένο. ¨Έτσι καταλήγουν απαντώντας στο ερώτημα μας ότι δεν είναι λογικό να θυσιάσουν τίποτα γιατί δεν θα πιάσει τόπο.

Αυτό είναι ο θρίαμβος του εκμαυλισμένου χαρακτήρα της χώρας. Έχει εμπεδώσει ένα περιβάλλον που το ώριμο σκεπτόμενο άτομο αισθάνεται απομονωμένο και πεπεισμένο για το μάταιο ανάληψης ρίσκου για να εκφράσει την γνώμη του ή να δραστηριοποιηθεί πολιτικά. Και είναι αυτή την εικόνα που βλέπει η νεολαία μας χτίζοντας εν κατακλείδι την λαίλαπα του αντίπαλου δέους. Οι νέοι μας ξέρουν ότι χρειάζονται χρηστή ηγεσία, ξέρουν ότι πρέπει να την περιμένουν μόνον από αυτό το στρώμα, αλλά καθώς δεν διατίθεται και μια και διακινδυνεύεται το μέλλον τους προχωρούν μόνοι, προδομένοι και εύκολα θύματα διαστρεβλωμένων ιδεολογιών.

Ας κάνουμε λοιπόν εμείς οι γεροντότεροι μια ευχή.

Ότι ο καθένας από αυτό το δυναμικό στρώμα της κοινωνίας θα απαντήσει στο κάλεσμα της νεολαίας για θυσία. Θα πάρει το ρίσκο. Θα το κάνει με περίσσια περίσκεψη. Θα σπάσει τα δεσμά της απομόνωσης και θα κινηθεί πολιτικά συνασπιζόμενος σε ομάδες που θα ξεφύγουν από λαϊκισμούς και μνημόνια και θα έχουν ως μοναδική προτεραιότητα την προασπίση του εθνικού συμφέροντος και την εκ βάθρων αναθεώρηση της πολιτείας και του ηγετικού κατεστημένου της. Ο αγώνας είναι δύσκολος και ο διαθέσιμος χρόνος περιορισμένος, αλλά η κοινωνία, παρόλα όσα της καταμαρτυρούν, έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι με μια ηγεσία που εμπιστεύεται μπορεί να κάνει θαύματα.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία.

Δυστυχώς μόνον έτσι….

 

…μπορούμε

Η κοινωνία μας έχει πολλά θετικά ερείσματα που με πολύ κόπο και αποτελέσουν ένα και το μοναδικό εφαλτήριο για ένα θετικότερο μέλλον για το έθνος. Για να ενεργήσουμε σαν μια άλλη Ισλανδία μας λείπει μόνον ένα στοιχείο, δυστυχώς δύσκολο να ξαναχτίσουμε γρήγορα, η κοινωνική συνοχή.

Με στοιχεία διεθνών οργανισμών, διαθέτουμε μέσα και έξω από την χώρα αξιόλογους ανθρώπινους πόρους. Το στοιχείο των Ελλήνων του παγκόσμιου Ελληνισμού είναι ποσοτικά και ποιοτικά πολύ ευρύτερο από τους κατοίκους της χερσονήσου της. Ό Έλληνας είναι από την φύση του οξύνους και ευρηματικός άνθρωπος. Εδώ δεν επιχειρείται κολακεία. Η εκτίμηση αυτή έχει έρθει πολλές φορές από ξένους ανθρωπολόγους που την συμπληρώνουν πάντα με την ατελείωτη λίστα των αδυναμιών της φυλής. Και αναγνωρίζουν την συνέχεια της φυλής από αυτά τα χαρακτηριστικά.

Έχουμε υποδομές μιας ανεπτυγμένης χώρας, επιχειρηματικό κεφάλαιο ασύγκριτα υψηλό για μια χώρα δέκα εκατομμυρίων, όπως η ναυτιλία, μια μοναδική πολιτιστική κληρονομιά, τομέα υπηρεσιών με μοναδικά δυναμικά πλεονεκτήματα όπως ο τουρισμός και ένα κλίμα που μπορεί να στηρίξει μια γεωργία για παραγωγή των πλέον υψηλής ποιότητας προϊόντων για τον οικονομικά εύρωστο κόσμο. Τέτοια ερείσματα είναι σπάνια για μια μικρή χώρα και αν δεν τα κατασπαταλήσουμε ή αφρόνως παραχωρήσουμε και εφόσον τα διαχειριστούμε χρηστά μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωση της κοινωνίας σε αυτήν την δύσκολη στιγμή και να βάλουν την χώρα σε μια ζηλευτή θέση ανάμεσα στα αλλά έθνη για τους απογόνους μας.

Με τέτοια δεδομένα είναι προφανές ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα αρκεί να στρωθούμε στη δουλειά όλοι μας, πέρα από την προσπάθεια για τον άρτο τον επιούσιο, σε πράγματα που δεν κάναμε μέχρι τώρα και που γίνονται όλο και πιο προφανή καθώς ο χρόνος κυλά. Όλα είναι δυνατά αν ο καθένας μας θελήσει και είναι πράγματα που αφορούν τον κάθε ένα. Ο απλός πολίτης  μπορεί:

Να συμβάλλει ενεργά στην ανοικοδόμηση του πυρήνα της κοινωνικής συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, της οικογένειας.

Να συμμετάσχει ενεργά στην αναδόμηση της επιχειρούμενης αναδιάρθρωσης και διαχείρισης των διατιθέμενων πόρων.

Να απαιτήσει την εκ βάθρων αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης σε ένα σχήμα, μέγεθος και ποιότητα ανάλογα με το μέγεθος της χώρας.

Να στηρίξει ενεργά την πλήρη αναμόρφωση της παιδείας.

Να απαιτήσει την δημιουργία δικτύου κοινωνικής πολιτικής.

Να απαιτήσει την κατάρτιση εθνικού πλαισίου οικονομικής ανάπτυξης των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας που.

Να πιέσει για την συγκρότηση σχεδίου μετανάστευσης συμβατό με τις τάσεις στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής.

Να απαιτήσει την άμεση και με συνοπτικές διαδικασίες εφαρμογή ενός αποτελεσματικού πόθεν έσχες για όλους τους πολίτες.

Να πείσει για την επείγουσα δημιουργία αποτελεσματικού σχεδίου σύλληψης και διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας.

Και τέλος να ασκήσει την μέγιστη δυνατή πίεση  στους λιγοστούς ανθρώπους που έχουν διατηρήσει την αξιοπρέπεια τους από κάθε πολιτικό σχήμα, να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να προκαλέσουν έστω και αργά το πολιτικό γεγονός που θα επιτρέψει τον σχηματισμό εθνικής κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης από νέα πρόσωπα με σημαντικά ενισχυμένες εξουσίες.

Εν κατακλείδι, ο απλός πολίτης μπορεί να πάρει αυτό το μήνυμα, που είναι μήνυμα ελπίδας. Να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του και να γίνει ενεργό μέλος στα κοινά. Και αυτή η συμμετοχή να ξεπεράσει τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας. Ο πολίτης να αναμίξει τα χνώτα του με τα χνώτα των συμπολιτών του. Πέρα από τις πολύ χρήσιμες ιστοσελίδες να κτίσει τις πραγματικές εκκλησίες του για να επιβάλλει την θέληση του που τόσο πολύ έχει παραμεληθεί.

Και ένα μήνυμα να φτάσει επειγόντως….

 

…στη Νεολαία μας:  Μην φοβάσαι

Η νεολαία βιώνει αισθήματα θλίψης, οργής και απόγνωσης που οδηγούν σε κατάσταση συνεχούς φοβίας για το αύριο. Η βαριά άγκυρα που κρατάει τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση είμαστε εμείς οι γονείς και οι παππούδες που αρνούμαστε πεισματικά να παραδεχτούμε τις βαριές ευθύνες για το που φτάσαμε και πώς μορφώσαμε τα παιδιά μας. Αλλά ταυτόχρονα είμαστε και το μόνο αξιόπιστο τεκμήριο ελπίδας για αυτά τα παιδιά αφού ξέρουν ότι ως νέοι επιζήσαμε επίσης πολύ δύσκολες καταστάσεις ανέχειας και δώσαμε πολλά παραδείγματα δημιουργίας γιατί κρατήσαμε την κοινωνική μας συνοχή.

Πρέπει να πούμε στους νέους γιατί πρέπει αλλά και μπορούν να διαπεράσουν αυτήν την αδιαφανή κουρτίνα του φόβου και να ζήσουν κάτω από το υπέροχο φως της ευλογημένης πατρίδας μας σε ένα περιβάλλον που ζητάει τόσα λίγα για την υλική επιβίωση του ατόμου και προσφέρει τόσα πολλά για την πνευματική του δημιουργία. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να ανακαλύψουν την αλώβητη στερεή βάση που θα χτίσουν την Ελλάδα του μέλλοντος ορθάνοιχτη στον παγκόσμιο γίγνεσθαι παραμερίζοντας τα εφήμερα ερείπια που εμείς αφήνουμε πίσω μετά από μιας γενιάς άφρονος διαβίωσης.

Τέτοιες βάσεις δεν είναι δύσκολο να δει κανείς. Τα επαναλαμβάνουμε. Είμαστε φύλακες μνημείων και ταυτότητας των πηγών της πολιτιστικής κληρονομιάς του σύγχρονου κόσμου. Κατοικούμε σε μια χώρα με ευλογημένο κλίμα που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο. Έχουμε δυναμικό παράγωγης των πιο ζηλευτών προϊόντων που η μητέρα γη μπορεί να δώσει. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα στην θάλασσα που είναι μέρος της ίδιας μας της ύπαρξης. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά τα μοναδικά. Την χώρα σήμερα πρέπει να την δούμε πέρα από την ομίχλη της καταστροφολογίας. Η Ελλάδα έχει οικονομικές υποδομές μιας αναπτυγμένης χώρας. Το τεχνολογικό επίπεδο του ανθρώπινού δυναμικού της είναι υψηλό. Το επικοινωνιακό της δυναμικό σύγχρονο. Έχει σημαντικούς πόρους πρώτων υλών. Και τόσα αλλά. Αυτές είναι βάσεις μοναδικές για μια μικρή χώρα και είναι αυτές που ανήκουν στην κοινωνία και δεν πρέπει να σφετεριστεί κανείς. Είναι οι βάσεις που θα χτισθεί η Ελλάδα του μέλλοντος. Αυτές είναι και ο λόγος που οι νέοι μας δεν πρέπει να φοβούνται.

Αν οι νέοι μας πολεμήσουν τον φόβο με αυτήν την επίγνωση και τα μέσα τότε η ελπίδα θα ανατείλει λαμπερή. Τα πράγματα για αυτούς θα φανούν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Η χρηματοοικονομική, η πολιτική και η κοινωνική κρίση θα γίνουν διάφανες. Θα δουν ότι δεν μπορούν να παραμείνουν αμέτοχοι παρατηρητές, πως πρέπει να δράσουν σε όλα τα επίπεδα δουλεύοντας σκληρά και δημιουργικά με τις βάσεις που τους προσφέρει τόσο άπλετα η πατρίδα για το δικό τους και το συμφέρον της κοινωνίας. Θα καταλάβουν γιατί η δική τους συνεισφορά, όσο και μικρή, είναι το απόλυτα απαραίτητο πετραδάκι για το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους και της πατρίδας. Γιατί ότι και να τους επιφέρει η προσπάθειά τους πρέπει να το μοιραστούν δίκαια με τους συμπολίτες του. Και γιατί αυτή η μοιρασιά για να είναι ρεαλιστική πρέπει να αρχίσει από τους γύρω τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους, τη ενορία τους, την γειτονιά τους ή το χωριό τους. Και ότι όσο το κράτος βρίσκεται εν διαλύσει πρέπει αυτοί να βρουν τον τρόπο να γίνει σίγουρα αυτό.

Να μην ακούσουν τις πληρωμένες Κασσανδρες που μιλούν….

 

…για μια χαμένη γενιά;        

Κασσάνδριοι σχολιαστές αναφέρονται στην “χαμένη γενιά“, δηλαδή τους νέους περί τα είκοσι έως τα τριάντα πέντε τους χρόνια ζωής. Θεωρούν το μέλλον τους σκοτεινό έως και ανύπαρκτο καθώς οι πιθανότητες αυξάνονται με τη μέρα για καταλυτικές κοινωνικές εκρήξεις όπου τα άτομα παύουν να ελέγχουν την μοίρα τους.

Οι ίδιοι οι νέοι είναι προφανές ότι ζουν έναν εφιάλτη ανάμεσα στην ανεργία και την φυγή από την πατρίδα τους και τους γύρω τους. Με απόγνωση διαβλέπουν ότι οι συνθήκες για να φτιάξουν και να συντηρήσουν μια οικογένεια σαν υπεύθυνα άτομα είναι απαγορευτικές και κλίνουν προς ατελεύτητες αναβολές σκοτώνοντας όνειρα της νεότητας με ανυπολόγιστες ψυχολογικές επιπτώσεις. Έτσι εξασφαλίζουν την δραματική απίσχναση του έθνους και την ουσιαστική μετάλλαξη του σε κάτι αγνώριστο καθώς τα ασταμάτητα στίφη των αλλοδαπών με δραματικά διαφορετικές πολιτιστικές δομές και υψηλές γεννητικότητες ριζώνουν στη χώρα. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο δράμα της Ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Αν οι θεμελιώδεις συνθήκες λειτουργίας δεν αλλάξουν, προβάλλει μια ανεπίστρεπτη πορεία προς εξαφάνιση του έθνους

Μια τέτοια πρόκληση βρίσκεται μπροστά στην κοινωνία. Χρειάζεται επειγόντως μια πλατιά και δύσκολη αλλαγή. Όχι με θεωρίες και πολιτικές κορώνες αλλά επί της ουσίας χτυπώντας αυτή την πρόκληση στον πυρήνα της. Επιχειρώντας την καταστροφή του πελατειακού δεσμού του πολίτη με το πολιτικό κατεστημένο και την ίδρυση ισχυρών δομών κοινωνικής συνοχής με βάση την οικογένεια.

Απαιτείται μια μεγάλη και συνεχής προσπάθεια επιμόρφωσης αυτής ιδιαίτερα της γενιάς για τις καταστρεπτικές συνέπειες του πρότυπου της απόλυτης προτεραιότητας, άνευ ηθικών και κοινωνικών κανόνων, του ατομικού συμφέροντος έναντι του συλλογικού που χρησιμοποίησε το νεότερο Ελληνικό κράτος από ιδρύσεως του αλλά ιδιαίτερα μετά την τελευταία μεταπολίτευση.

Η επιμόρφωση αυτή να καλλιεργήσει τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής συνοχής για το άτομο καθώς  απαντά στη ανάγκη του να μην αισθάνεται μόνο με οιανδήποτε δύναμη και αν διαθέτει. Να συγκρίνει αυτήν την εναλλακτική σε σχέση με τις καταστρεπτικές συνέπειες του ισχύοντος συστήματος. Κάτι που θα οδηγήσει δημοκρατικά στην ριζική αναμόρφωση του πολιτειακού συστήματος σε σχήμα όπου οι εξουσίες θα είναι πραγματικά ξεχωριστές και ανεξάρτητες και η διαφάνεια θα συντρίψει τους θεσμούς που γεννούν τις πελατειακές σχέσεις. Μόνο έτσι θα προασπιστεί και θα κινητοποιηθεί αυτή η γενιά που ονομάζουν χαμένη αλλά ακόμη περισσότερο θα εξασφαλίσει ότι θα υπάρξουν ισχυρές γενιές Ελλήνων εις το μέλλον.

Η προσπάθεια πρέπει να περιλαμβάνει προγράμματα στοχευμένων δραστηριοτήτων αυτής της γενιάς που θα της επιτρέψουν να ανακαλύψει κάτι που μερικοί, πιο γέροι, από εμάς είχαμε την τύχη, στην τελευταία εθνική εξόρμηση πραγματικής αλλαγής,  να γευτούμε στην δεκαετία του εξήντα αλλά που δεν καταφέραμε να την μεταδώσουμε. Τη χαρά της κοινωνικής συνύπαρξης με τους συμπατριώτες μας από την οποία πηγάζει το δημιουργικό μας δυναμικό.

Το πελώριο χρέος πέφτει σε άτομά που αισθάνονται υπεύθυνα μέλη του κοινωνικού συνόλου και πρέπει επί τέλους να κινηθούν και να αναλάβουν δράση. Ο καθένας που θα βάλει το συμφέρον της πατρίδας πάνω από όλα αλλά παίρνοντας ρίσκο μπορεί να προσφέρει, ο επιχειρηματίας που είναι κοντά σε αυτή τη γενιά, ο δημοσιογράφος που απευθύνεται σε αυτούς, ο καθηγητής της τριτοβάθμιας, ο διευθυντής δημόσιου, όλοι μας. Δεν χρειάζονται πόροι και μεγάλα οργανωτικά σχήματα. Το κάθε πετραδάκι πιάνει τόπο. Μικρές ομάδες με δικό τους πρόγραμμα για τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής συνοχής αλλά και τις απαιτούμενες θυσίες για την κατάκτηση της είναι μια πολύτιμη αρχή. Και κανένας μας δεν θα πρέπει να ψάξει για υπαίτιους για τις συνέπειες αλλού εάν δεν δράσουμε σήμερα

Έτσι μόνον δεν θα βρεθούμε με μια χαμένη γενιά και θα διαχειριστούμε σωστά τις πολλαπλές μεταναστευτικές ροές.

Αλλά πέρα από αυτό ας δούμε και…

 

…μια αλλιώτικη μετανάστευση

Καμιά φορά κανείς διερωτάται αν η παρουσίαση των ροών μετανάστευσης στη χώρα μας, αυτής της εξαιρετικά σοβαρής κοινωνικής πρόκλησης, δεν πηγάζει από στάση παθητική χωρίς όραμα για ένα καλύτερο μέλλον. Οι πλειονότητα των σχολιαστών βλέπουν και συζητούν ατελεύτητα για δύο ρεύματα τα οποία εντείνονται χωρίς συγκροτημένη αντιμετώπιση με εκρηκτικά επιζήμιες επιπτώσεις στο κοινωνικό σώμα.

Πρόκειται καταρχήν για την εισροή,  πέρα από τις χώρες των Βαλκανίων, από υποανάπτυκτες, πολιτικά καταπιεζόμενες και φτωχές χώρες της Ασίας και Βόρειας Αφρικής, μεγάλων μαζών ανθρώπων με περιορισμένη εκπαίδευση, σε οικονομική ένδεια και σοβαρή αδυναμία απορρόφησης λόγω σημαντικών πολιτιστικών διαφορών. Αυτό έχει ως συνέπεια μια ανάλογη και ταχύτατη σημαντική αλλοίωση των χαρακτηριστικών της Ελληνικής κοινωνίας και μείωση της συνοχής της.

Η άλλη ροή, διαφορετικής φύσης αλλά ίσως σοβαρότερη, αφορά στην επιταχυνόμενη μετανάστευση νέων Ελλήνων με τα απαραίτητα εφόδια μόρφωσης σε χώρες κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς άγραν εργασίας μια και η οικονομική κατάσταση της χώρας δείχνει όλες τις προοπτικές να πηγαίνουν προς το χειρότερο. Αυτή η ροή χωρίς αντίβαρο στερεί από την χώρα από τα καλύτερα μυαλά για το μέλλον της και στων οποίων την εκπαίδευση έχει επενδύσει. Επί πλέον και σε συνέργεια με την πρώτη ροή χειροτερεύει την ποιότητα της κοινωνίας.

Έτσι μορφώνεται μια εξαιρετικά αρνητική κατάσταση σε ένα φαινόμενο που είναι εγγενές στην ανθρώπινη φύση. Αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι συνεχές ρεύμα μετανάστευσης υπήρξε δια μέσου των αιώνων, αποτέλεσμα του οποίου είναι η πραγματικότητα της ανθρωπότητας σήμερα με καμιά κοινωνία αμιγώς απρόσβλητη εθνολογικά.

Για την περίπτωση της χώρας μας, υπό την παρούσα συγκυρία, κάποιος θα μπορούσε να προσεγγίσει το αντικείμενο με θετική διάθεση εφόσον θα συνέτρεχαν προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να επιτρέψουν μια διαφορετική ολιστική θεώρηση.

Τέτοιες προϋποθέσεις στηρίζονται στην άποψη ότι στον Ευρωπαϊκό χώρο, παρά όλες τις δυσκολίες, πορευόμαστε προς το  όραμα μιας ουσιαστικής ενοποίησης σε ένα πολιτικό μόρφωμα όπου η κοινωνικές δομές θα ενθαρρύνουν την κινητικότητα του ανθρώπινου δυναμικού να ξεπεράσει τα σύνορα των κρατών μελών. Σε ένα τέτοιο μοντέλο δεν θα είναι παράδοξο να υπάρχει ροή από την χώρα μας προς περιοχές με βαριά βιομηχανία και τις δορυφορικές της υπηρεσίες από άτομα με εκπαίδευση με ανάλογο επαγγελματικό προσανατολισμό.

Αντίστοιχα όμως, εφόσον δημιουργηθεί το απαραίτητο πολιτικό πλαίσιο σε Ευρωπαϊκό αλλά και εθνικό επίπεδο, θα υπάρξει κινητικότητα κατάλληλου ανθρώπινου δυναμικού υψηλής ποιότητας από τέτοιες περιοχές προς περιοχές σαν τη Ελλάδα που έχουν τις φυσικές προϋποθέσεις να προσφέρουν υπηρεσίες τουρισμού για τον ενεργό πληθυσμό, διαβίωσης σε καλές κλιματικές συνθήκες για την τρίτη ηλικία, ανάπτυξης μιας εξειδικευμένης γεωργίας, παροχής ανθρώπινου δυναμικού για την ναυτιλία, ανάπτυξη μιας βιομηχανίας παραγωγής ενέργειας χωρίς περιβαλλοντολογικές επιβαρύνσεις και τόσα άλλα. Και αυτό θα εξισορροπήσει την κατάσταση ποσοτικά αλλά περισσότερο ποιοτικά.

Πιο απλά. Όπως στη χώρα μας υπάρχουν νέοι που θέλουν να διαπρέψουν ως μεγάλοι μηχανικοί και ονειρεύονται την βαριά βιομηχανία της Δυτικής Ευρώπης έτσι και εκεί υπάρχουν νέοι που θέλουν να διαπρέψουν διευθύνοντας μεγάλα τουριστικά θέρετρα στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Οι προϋποθέσεις αυτές πρέπει να πάρουν την μορφή Ευρωπαϊκού πλαισίου πολιτικής  για κινητικότητα του ανθρώπινου δυναμικού προκειμένου να διατηρηθεί μια ανταγωνιστική οικονομία που είναι δυνατή δεδομένου του μεγέθους και του επίπεδου ανάπτυξης της ηπείρου. Τότε η πρόκληση για την ελληνική κοινωνία ως μέλος της ΕΕ διαφοροποιείται προς μια θετική και δυναμική θεώρηση.

Επί πλέον οι απαραίτητες ροές από τρίτες χώρες επιδρούν σε έναν πληθυσμό πολλαπλάσιο της χώρας μας και καθορίζονται από κανόνες δυναμικής διακρατικής  απορρόφησης, χωρίς κινδύνους δημιουργίας υπέρογκων αποτελματωμένων πολιτιστικών μειονοτήτων. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι ροές αυτές είναι πηγή ενός δυναμικού που είναι απαραίτητο για να καλύψει κενά στην οικονομία αλλά και να διατηρήσει μακροχρόνια τον πληθυσμό της γηραιάς ηπείρου σε μια λογική ηλικιακή πυραμίδα. Η εμπειρίες των ΗΠΑ να χτίσουν κάτι τέτοιο μέσα σε δύο αιώνες αλλά σε διαφορετικές συγκυρίες  θα ήταν χρήσιμη βάση γνώσεων που δεν θα πρέπει να ξεχαστεί. Μέσα στην ιστορία της μετανάστευσης αυτής της χώρας υπάρχουν πολλά στοιχεία προς αντιγραφή και πολλά προς αποφυγήν.

Αυτό το σκεπτικό ίσως φωτίζει από μια άλλη γωνία το γιατί η χώρα μας πρέπει να παλέψει για μια ισοδύναμη θέση με τα άλλα μέλη της ΕΕ στο όραμα της Ευρώπης του μέλλοντος. Ακολουθώντας αυτόν τον ειρμό προβάλλει καθαρά η ανάγκη για την χώρα, οπλισμένη με εμπεριστατωμένες προτάσεις, να αγωνιστεί μέσα από τις διαδικασίες του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι για ολιστική θεώρηση από την ΕΕ του μεταναστευτικού ζητήματος που σίγουρα θα αποτελέσει μια από τις σοβαρότερες προκλήσεις της όταν η παρούσα χρηματοοικονομική κρίση θα ανήκει στο παρελθόν.

Και να μην ξεχνούμε την σημασία…

 

 

…μιας επιμόρφωσης για την ελπίδα

Οι εξελίξεις που έφεραν την τρόικα σε κάποια επαναφορά σε τάξη με κρυφές ρυθμίσεις για ελπίδα σωτηρίας μας δεν οφείλονται στις κινήσεις των Ελλήνων πολιτικών όπως διατυμπανίζεται. Πέρα από το γενικότερο Ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πρόβλημα ο θεός της σύγχρονης Ελλάδας είναι ο ίδιος όπως πάντα, οι λευκές κολώνες των θεμελίων του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού πάνω στην Ακρόπολη που πρέπει να μείνουν Ελληνικές μέσα στην Ευρώπη. Και ας μην συγχέονται με τον τουρισμό.

Όπως πάντα, η κατάσταση αμετάβλητη, ο χρόνος κυλάει και για όλα φταίνε οι άλλοι. Στο βάθος όμως, σε όλο και μεγαλύτερες μάζες, ξεφυτρώνει το `κι εγώ έφταιξα, τι να κάνω τώρα?`. Ο απλός άνθρωπος ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί από μόνος του να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Έτσι τον έχει προετοιμάσει το εκπαιδευτικό σύστημα. Κάποιος πρέπει να του πει τι να κάνει. Δεν έχει μάθει ποτέ από το σχολείο μέχρι σήμερα πως να αντιμετωπίσει τέτοια πρόκληση. Που είναι οι προσγειωμένοι άνθρωποι του πνεύματος;

Η οποιαδήποτε κυβέρνηση κάνει γενικές και άνευ αξίας εξαγγελίες για μέτρα και για σωτηρία. Εντυπωσιάζει με την σύλληψη μερικών φοροφυγάδων. Κάποια Τρόικα ετοιμάζεται να μας παραδώσει στον διάδοχο της . Στις πρώτες δύο γραμμές της έκθεσής της θα γράψει ότι υπήρξε πρόοδος για να συνεχίσει στις υπόλοιπες σελίδες με το τι δεν έγινε. Και φαίνεται ότι έγινε πολύ λίγο και πολύ λίγοι το μαθαίνουν από υπεύθυνα χείλη.

Μέσα σε όλα αυτά ούτε μια μικρή αχτίδα ελπίδας από πουθενά. ¨Αξίζει πραγματικά τον κόπο? Υπάρχει πιθανότητα να βγούμε? Που θα βρεθούμε όταν και εάν βγούμε από το τούνελ?¨ Ο πολίτης με την βαθμιαία συνειδητοποίηση της ευθύνης του παραπαίει ψελλίζοντας, γιατί? Δεν καταλαβαίνει την γλώσσα της μακρο-οικονομίας. Δεν μιλάει για τους φόρους που του φορτώνουν. Ρωτάει γιατί κανείς δεν του δείχνει τι αξίζει να κάνει πρακτικά αυτός σαν άτομο για να υπάρχει ελπίδα διάσωσης.

Ίσως είναι ήδη αργά αλλά η εδραίωση ελπίδας για το μέλλον, εκπεφρασμένη σε απλό χρονοδιάγραμμα με καθαρούς στόχους στη γλώσσα του απλού πολίτη, είναι το μοναδικό στοιχείο που θα μπορέσει να ορθοποδήσει την κοινωνία. Να ξαναποκτήσει την εμπιστοσύνη της, να πολεμήσει, να ξεπεράσει τα αδιέξοδά της και να ανακαταλάβει μια αξιοπρεπή θέση στη Ευρωπαϊκή κοινωνία.

Ο μέσος Έλληνας είναι γαλούχημα του μορφωτικού τέρατος της τελευταίας τριακονταετίας με αρχές ανοχής της ανομίας, σαρωτικής εξίσωσης προς τα κάτω και χαμηλής ηθικής αντίστασης που του πρόσφεραν αυτήν την καταναλωτική ευμάρεια πέραν κάθε ορίου του παραγωγικού του δυναμικού και χωρίς την παραμικρή πρόνοια για το μέλλον του Έθνους. Τα κηρύγματα της νέας κυβέρνησης περιγράφουν πλήρως αυτή την νοοτροπία. 

Κύριες ευθύνες, γιατί ευθύνες έχουμε όλοι, πηγαίνουν σε δύο κατευθύνσεις. Πρωτίστως στον βαριά αριστερόστροφο πνευματικό χώρο που έσυρε μια συντηρητική κοινωνία με ιστορική συνέχεια χιλιάδων ετών, νωπές μετεμφυλιακές πληγές και καθυστερήσεις για μια σύγχρονη κοινωνική ωριμότητα σε τραγικά απανωτά καταστροφικά πειράματα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατά δεύτερον στο πολιτικό κατεστημένο με το πυκνό δίκτυο διαπλοκής γύρω του, απότοκο του εκπαιδευτικού συστήματος που θέλει το κοινωνικό σώμα να σέρνεται άβουλο. Πως μπορεί αυτός ο συγκεχυμένος, οργισμένος και απελπισμένος λαός να επιμορφωθεί επειγόντως για να μπορέσει να πάρει το μήνυμα της ελπίδας και να χτίσει πάνω του νέες εφεδρείες ενέργειας που θα βγάλουν το Έθνος από τον τυφώνα θανάσιμου κινδύνου.

Ευτυχώς ένα μεγάλο μέρος του έθνους έχει τις παραγωγικά τεχνικές γνώσεις που χρειάζονται. Έτσι όπως η κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί τον πραγματικό κίνδυνο έχει τις δυνατότητες αλλά και τα μέσα να βάλει σε εφαρμογή αυτό το πρόγραμμα επιμόρφωσης. Γύρω από τους άμορφους πυρήνες των γονέων και κηδεμόνων των σχολείων μπορούν να χτιστούν με ευρύτερη συμμέτοχη οι σύγχρονες εκκλησίες κοινωνικής συνοχής.

Και δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε…

 

 

…Ένα σημαντικό ανθρώπινο πόρο ~ τους Δημόσιους υπάλληλους

 

Δεν είναι όλα τα άτομα που απασχολούνται στον δημόσιο τομέα ίδια αλλά η εικόνα που προκύπτει για τον ¨δημόσιο υπάλληλο¨ σήμερα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κατάσταση εξαθλίωσης που  βρίσκεται η χώρα.  Είναι αναγκαία η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας για να μην πάει χαμένη μια ευκαιρία που απορρέει από τη σημερινή καταστροφή.

 

Αισθάνονται την κοινωνία απούσα από κάθε είδους ειρηνικής συμμετοχής για το δράμα τους, να παρακολουθεί τα γεγονότα παθητικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τις κατ' ιδίαν γραμμές  ή πολιτικά συμφέροντα, σαν να  είναι αποσυνδεδεμένοι από το κοινωνικό σύνολο εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα τους. Και όμως ο ¨δημόσιος υπάλληλος¨, με την απαξιωμένη εικόνα από όλους και μερικές φορές μεταξύ τους, είναι στο μεγαλύτερο μέρος του το κομμάτι της κοινωνίας, που στάθηκε πιο ανθεκτικά στην ηθική εξαχρείωση, πιο μορφωμένο και πολιτισμικά αναπτυγμένο, καθώς και κάτοχο τεχνικών γνώσεων πάνω από το μέσο όρο. Δεν έχει παρά να αντιληφθεί κανείς ότι μέσα σε αυτό το μέρος περιλαμβάνονται η εκπαίδευση, η δόμηση, η φορολογία και τόσες άλλες κρίσιμες δραστηριότητες του κράτους που απαιτούν γνώσεις.

 

Αυτή η πραγματικότητα είναι ουσιαστικά συνέπεια του γεγονότος ότι τα περισσότερα από τα στελέχη του δημοσίου προέρχονται από οικογένειες που έχουν τα μέσα για να ασκήσουν πολιτική επιρροή και έτσι να εξασφαλίσουν την είσοδο σε αυτό το χώρο στους απογόνους τους, καθώς και την δυνατότητα να τους παράσχουν άνω του μέσου όρου εκπαίδευση. Η διαπίστωση αυτή δεν πρέπει να χαθεί ως μια πραγματική ευκαιρία που απαιτεί μεγάλη προσοχή και ολοκληρωμένο σχέδιο για τη βέλτιστη υλοποίηση του δυναμικού.

 

Το  ανθρώπινο δυναμικό της δημόσιας διοίκησης πρέπει να προβληθεί απλά σε δύο διαφορετικές διαστάσεις. Στην πρώτη τα άτομα κατατάσσονται με τα προσόντα τους που ποικίλλουν από πολύ υψηλά έως μηδαμινά. Η άλλη διάσταση σχετίζεται με τις επιδόσεις. Υπάρχουν πολλά δραστήρια και αποτελεσματικά άτομα στο ένα άκρο με νωθρά και αντιπαραγωγικά στο  άλλο, από όπου συνήθως αντλούμε την  εικόνα του ¨δημόσιου υπαλλήλου¨. Η εικόνα γίνεται πολύ θολή από το γεγονός ότι πολύ συχνά στελέχη έχουν πολύ περισσότερα προσόντα από τις ανάγκες των θέσεων που κατέχουν. Η δημόσια διοίκηση απαιτεί άτομα με προσόντα για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των θέσεων και είναι διατεθειμένα να εργασθούν και τίποτα περισσότερο. Η παρούσα πρακτική με υπερβολικά προσόντα είναι σπατάλη ανθρώπινου κεφαλαίου και πηγή βαθιάς απογοήτευσης με τον χρόνο.

 

Κατά συνέπεια κοιτάζοντας σε μία μελλοντική αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης, καθώς το μέγεθος της προβλέπεται να μειωθεί, θα πρέπει να διασφαλισθεί ότι αυτό θα συμβεί με τρόπο ώστε οι  πραγματικές ανάγκες της δημόσιας υπηρεσίας θα πληρούνται χωρίς υπερβολές. Θα προκύψει πλεόνασμα που  θα περιλαμβάνει άτομα διαφόρων προσόντων με υψηλό δυναμικό, μία δεξαμενή με ανεκτίμητη αξία σε ανθρώπινο κεφαλαίο. Κοινό χαρακτηριστικό της θα είναι η σημερινή κουλτούρα του δημοσίου υπαλλήλου, μία κρίσιμη αδυναμία.

 

Σε αυτή τη βάση άτομα που αποκόπτονται από τη δημόσια διοίκηση δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν πίσω από άχρηστες εξαγγελίες. Θα πρέπει να εξασφαλισθούν  με συγκεκριμένα μέτρα κοινωνικής συνοχής και να τύχουν υποστήριξης με μεγάλη προσοχή μέσω ολοκληρωμένων προγραμμάτων επαγγελματικού αναπροσανατολισμού και προσαρμογής στην εργασιακή κουλτούρα του ιδιωτικού τομέα για να επανακτήσουν την αυτοπεποίθηση τους. Με αυτό τον τρόπο θα τους προσφερθεί η ευκαιρία να μπουν στην αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα και να κάνουν σημαντικές συνεισφορές σε τομείς όπως η αναβάθμιση διοικητικών δομών με σύγχρονες τεχνολογίες, η διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων και η έρευνα, όλους αποφασιστικής σημασίας για την αύξηση της παραγωγικότητας. Ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στη διαδικασία αυτή με σοβαρές πρωτοβουλίες συντονισμένες με την κυβέρνηση.

 

Ελπίζω ότι αυτή η πρόκληση δεν θα θεωρηθεί μικρής σημασίας, αλλά σαν μια μεγάλη ευκαιρία. Άλλες χώρες στην ευρωπαϊκή οικογένεια έχουν αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό, στις περισσότερες περιπτώσεις όχι σε κατάσταση κρίσης, και έχουν εμπειρία για το πώς προωθείται στον ιδιωτικό τομέα ανθρώπινο δυναμικό της δημόσιας διοίκησης. Ελπίζω ότι η Ελλάδα θα αποφασίσει να προσέγγιση τις χώρες αυτές, για να αντλήσει από τις εμπειρίες τους και να τις εφαρμόσει στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ελληνικής κοινωνίας με τις ιδιαιτερότητες της. 

Και τέλος μια θεμελιώδης διάσταση που δεν πρέπει να παραμεληθεί…

 

 

…Φέρ’τα ‘δω - Πραγματικό `Πόθεν Έσχες` και ασυλία

 

Από την αρχή της παρούσης κρίσης το κράτος νομοθετεί χωρίς ενδοιασμούς και εμπόδια μπροστά σε ένα έθνος στο ναδίρ της κοινωνικής αλληλεγγύης, απαξιωμένα εργατικά συνδικάτα και απαράδεκτες συντεχνίες. Έτσι λέει στον πολίτη, φέρ’τα ‘δω. Σχεδόν αδιαφορεί για την επερχόμενη βύθιση του εθνικού προϊόντος βλέποντας μόνον μια ανάπτυξη με κρατικά ελεγχόμενους πόρους με τα γνωστά διαπλεκόμενα κυκλώματα και τους πολίτες ρομπότ να εκτελούν οδηγίες ως συνήθως.

Όντας υπό στενότατη επιτήρηση με την εθνική μας κυριαρχία ψαλιδισμένη λίγοι πιστεύουν και πολύ λίγα από αυτά που λέει η κυβέρνηση. Η διαδικασία είναι μέρος της προσέγγισης των ξένων για να μπει κάποια τάξη. Μπορεί να είναι το πρώτο σκέλος ενός ολοκληρωμένου σχεδίου που κατεβάζει το εισόδημα των Ελλήνων πιο κοντά αλλά όχι πλήρως στο πραγματικά παραγόμενο σήμερα προϊόν. Ταυτόχρονα παρέχει τους πόρους για τα βασικά έξοδα του δημόσιου τομέα για να συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος μια και δεν μας δανείζει κανείς άλλος. Με αυτή την  διαδικασία ελπίζει να εξοικονομήσει μερικά πράγματα. Να αναθεωρηθεί ο κορμός του δανείου σε ρεαλιστικά επίπεδα, γίνει αντίστοιχη αποπληρωμή τόκων δανείου γι` αυτή την περίοδο και να χρηματοδοτηθούν προγράμματα ανάπτυξης για να αρχίσει η οικονομία να ανακάμπτει με την ελπίδα ότι ο λόγος του δανείου προς το παραγόμενο εθνικό προϊόν να αρχίσει να βελτιώνεται.

Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος αυτού του δανείου σήμερα έχει γεμίσει λογαριασμούς στελεχών του κατεστημένου υπό διάφορες μορφές από οφσορ εταιρίες, υπερπολυτελείς βίλλες και αυτοκίνητα, κότερα, αεροπλάνα και χαιλάιφ διαβίωση. Και δεν περιλαμβάνω επιχειρηματίες που έχουν κερδίσει τέτοια πράγματα με το σπαθί τους και μπράβο τους και θα πρέπει να είναι παράδειγμα για τους νέους μας. Μακάρι να είχαμε πιο πολλούς τέτοιους.

Είναι επομένως απόλυτη ανάγκη να εφαρμοστεί ένα αποτελεσματικό σύστημα και σε αυτή την διάσταση για να υπάρξει ελπίδα δραματικής ελάφρυνσης του φορτίου που η κοινωνία θα κουβαλάει για πολλά χρόνια  επειδή κάποιοι επωφελήθηκαν της εμπιστοσύνης της και καταχράστηκαν τους πόρους που διατέθηκαν για τη  ανάπτυξή της από δάνεια που οι ίδιοι συμφώνησαν ή χρηματοδοτικά προγράμματα από τη  Ευρωπαϊκή Ένωση που τόσο κατηγορούν.

Αυτό το άλλο φέρ’τα ‘δω αφορά στις προσπάθειες των ελεγκτικών μηχανισμών. Διαβάζει κανείς για έρευνες που έχουν αρχίσει αλλά με πενιχρά αποτελέσματα. Προτείνεται λοιπόν οι ειδικοί νομομαθείς μας, από συνταγματολόγους  μέχρι όποια άλλη βαθμίδα ποιο κάτω, να βάλλουν τα κεφάλια τους κάτω και να προτείνουν επειγόντως μια και είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης  νομοθετικές ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στους ελεγκτικούς μηχανισμούς να κάνουν την εξής διαδικασία. Να μας καλέσουν όλους, φυσικά και νομικά πρόσωπα, με μια σειρά προτεραιότητας σχετική με την πραγματική οικονομική μας επιφάνεια, την ανάμιξή μας στη δημόσια διοίκηση και τα πλοκάμια της, στα μέσα ενημέρωσης και τον επιχειρηματικό χώρο και να μας  βάλουν εμπρός στην εξής πρόκληση.

¨Από τον έλεγχο των φορολογικών σας δηλώσεων τα τελευταία ας πούμε 20 χρόνια προκύπτουν εισοδήματα τα οποία λαμβάνοντας υπόψιν έξοδα διαβίωσης και ανακεφαλαίωση των υπολοίπων καταλήγουν σε κεφάλαιο Α. Από την έρευνα των περιουσιακών σας στοιχείων ανά την υδρόγειο σήμερα προκύπτει ότι έχετε Β. Το δημόσιο προχωρεί στην άμεση προσωρινή κατάσχεση της διαφοράς. Έχετε δύο μήνες να προσφύγετε στα δικαστήρια. Εάν δεν προσφύγετε η κατάσχεση καθίσταται μόνιμη και η πολιτεία προχωρεί στην επιβολή ποινών για τις πράξεις που δημιούργησαν παράνομα τα επί πλέον περιουσιακά στοιχεία. Εάν προσφύγετε στην δικαιοσύνη και δικαιωθείτε θα σας επιστραφούν τα κατασχεθέντα.  Δηλαδή φέρ’τα ‘δω τώρα και το τώρα είναι η λέξη κλειδί.

Βεβαίως μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει μια πραγματικά εθνική κυβέρνηση αλλά βλέποντας τις κινήσεις των ξένων μπορεί και να μην είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να μαντέψει τις αντιδράσεις της παγκόσμιας χρηματαγοράς αφού θα βρούμε μερικά από τα λεφτά που χάθηκαν και που τους χρωστάμε.

Αν γίνει κάτι τέτοιο θα δικαιωθεί κάποια κυρία που είπε για κάποιον άλλο χώρο «Θα δούμε τη φρίκη της Χλιδής από την ανάποδη, αφοδράριστη και µε τις ραφές στα μούτρα».

 

Γ. Τα πολιτικά 

1.    Το αναγεννώμενο κατεστημένο

Ελληνική ¨Δημοκρατία¨ - Φάσεις πολιτικής ανωμαλίας

Δεν είμαι ιστορικός επομένως ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για τυχόν σχετικές ανακρίβειες σ `αυτά που γράφω παρακάτω. Πιστεύω όμως ότι ο αναγνώστης με καλή πρόθεση θα πάρει το μήνυμα.

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους από συστάσεως του χαρακτηρίζεται από πολίτευμα ¨δημοκρατίας¨, μια και ο τόπος είναι  από παλιά το “λίκνο” της και οι φιλέλληνες ανά τον κόσμο δεν θα μπορούσαν να φαντασθούν κάτι διαφορετικό.  Μόνο που σε όλες τις φάσεις της θα πρέπει να επισυνάψουμε και ένα διευκρινιστικό επίθετο. Και για να μην ανατρέχουμε πολύ παλιά ας αρχίσουμε μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από το 47 μέχρι το 67 περάσαμε μία Δημοκρατία της “Δεξιάς” με τις Αριστερές δυνάμεις στην παρανομία, με έναν εμφύλιο πόλεμο μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 40 και τις συνέπειες του  μετά. Οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν πολλά στοιχεία  από τον μισητό κρατικό μηχανισμό της γερμανικής κατοχής δημιουργόντας χρόνιες πελώριες πληγές διχόνοιας.

Το γεγονός ότι το μέλλον της χώρας όπως και άλλων χωρών είχε προαποφασιστεί σε μια πολύ μεγαλύτερη σκακιέρα που δεν είχαμε λόγο δεν επάρκεσε για τους πολιτικούς μας ηγέτες των καιρών για να συναινέσουν υπό την σκιά της σκληρής πραγματικότητας. Προτίμησαν να αιματοκυλίσουν το έθνος οδηγώντας το σε εθνικό διχασμό που δυστυχώς είναι ακόμη μαζί μας. Και αυτά σε περίοδο που ο κόσμος και κυρίως η Ευρώπη έδωσε με επιτυχία την μάχη της ανασυγκρότησης χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα σημαντικό μέρος από το ανθρώπινο δυναμικό μας. Άνθρωποι πάνω από τα ογδόντα θα θυμούνται ακόμη αυτήν τη `Δημοκρατία` και τις ελευθερίες της στην ενημέρωση και τα εκλογικά δικαιώματα.

Έτσι, όταν η πίεση έφτασε στα άκρα, ήρθαν οι συνταγματάρχες, ερασιτέχνες πολιτικοί, ιδίως της ελληνικής πραγματικότητας αλλά τέλειοι συνωμότες στα διεθνή κυκλώματα πληροφοριών, έχοντας ανδρωθεί σε ένα διεστραμμένο περιβάλλον πλύσεως εγκεφάλων,  για να επιβάλλουν “προσωρινά” την Δημοκρατία του “Γύψου”. Και αυτό μέχρι να συντελεστούν προσχεδιασμένες βασικές στρατηγικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή με κατάληξη την εθνική καταστροφή για την Ελλάδα. Αν οι εξωτερικές δυνάμεις μας ζήτησαν συγνώμη σχετικά εσχάτως  δεν έχει πολύ σημασία. Αυτά θα τα θυμούνται ακόμα και οι εξηντάρηδες. Στην περίοδο αυτή κάνουν την εμφάνιση τους στα παρασκήνια οι εξουσιοθήρες του μέλλοντος οπλισμένοι με απίστευτες δημαγωγικές και συνωμοτικές ικανότητες και υποστηριζόμενοι από ξένα και ντόπια συμφέροντα με ευρύτερο ορίζοντα.

Με την κατάρρευση της χούντας και το κράτος εν διαλύσει αρχίζει μια μικρή περίοδος αυτοσυγκράτησης και περίσκεψης του πολιτικού και πνευματικού κόσμου σε μια δημοκρατία χωρίς επίθετο. Ο φόβος των συνεπειών της δικτατορίας γεννάει ένα συντακτικό χάρτη με άμυνες εναντίον της αλλά με ελευθερίες απροσάρμοστες στην πολιτική ωριμότητα της κοινωνίας. Από την αρχή αυτής της περιόδου ήταν εμφανές ότι η χώρα ήταν ώριμο φρούτο για αδίστακτους δημαγωγούς που καιροφυλαχτούσαν. Έτσι η δημοκρατία θα έλεγε κανείς χωρίς επίθετο κράτησε μόλις έξη χρόνια.

Με το άνοιγμα της δεκαετίας του ογδόντα η λαίλαπα σοσιαλιστικού κινήματος Ελληνικής παραγωγής, το όχημα  της δημαγωγίας και εξουσιοθηρίας εγκαθίσταται για τα επόμενα τριάντα χρόνια.  Το ΠΑΣΟΚ εγκαθιστά την  “δικομματική” δημοκρατία της “Αλλαγής” αφού ταυτόχρονα εξασφαλίζει την μετατροπή της πρώην δεξιάς, κάτω από ένα βαρύ σύμπλεγμα ενοχής, σε ένα κακέκτυπο  του και έτσι μετατρέποντας την πολιτική σκηνή σε δικομματική δικτατορία.  Ο συντακτικός χάρτης μεταλλάσσεται ανάλογα, η δημόσια διοίκηση διαβρώνεται πλήρως, το συνδικαλιστικό κίνημα υποδουλώνεται σε προσκείμενες συντεχνίες και η εκπαίδευση μετατρέπεται σε κομματική σκακιέρα.

Με ασύλληπτη ταχύτητα τα ήθη μιας παραδοσιακά συντηρητικής κοινωνίας κατακρημνίζονται, η νεολαία γίνεται λεία εκμεταλλευτών, τα μέσα ενημέρωσης βλέπουν πελάτες αντί για αναγνωστικό κοινό και το πολιτικό κατεστημένο λειτουργεί σε απόλυτη αδιαφάνεια. Άφθονοι Ευρωπαϊκοί πόροι και επί πλέον δάνεια προοριζόμενα για την ανάπτυξη κατασπαταλούνται ενώ η κοινωνία βυθίζεται σε ένα τέλμα διαπλοκής και ατιμωρησίας.

Έτσι φτάνουμε στην δημοκρατία  της “παρέας”, όπου εκλεγμένοι εκπρόσωποι του έθνους έχουν παραμεριστεί. Κάθε ιδέα ουσιαστικής συναίνεσης έχει εξανεμιστεί και ομάδες μη εκλεγέντων κάτω από πρωθυπουργούς από κληρονομιά  εκτελούν τις εντολές οργανισμών που προστατεύουν συμφέροντα επενδυτών, φορολογουμένων άλλων χωρών αλλά ευτυχώς για τον απλό Έλληνα πολίτη και τα δικά του μακροπρόθεσμα συμφέροντα. Είναι μια θλιβερή καταληκτική φάση που θα διαρκέσει για χρόνια σε μια περίοδο ταχύτατων παγκοσμίων εξελίξεων που το έθνος θα βλέπει τις ευκαιρίες του να ξεγλιστρούν σε άλλα χέρια κι αυτό γιατί η επερχόμενη δημοκρατία της λεγόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν αλλάζει τα πραγματικά δεδομένα

Βλέποντας την σύγχρονη ιστορία μας από τέτοια σκοπιά κάνει τη δημοκρατία ένα σκηνικό ειρωνείας και συχνά γεννά αισθήματα απελπισίας στους κατοίκους αυτής της δύσμοιρης χερσονήσου. Δίνει όμως την ευκαιρία στον κάθε σκεπτόμενο πολίτη να αναλογιστεί βαθιά και να κοιτάξει το μέλλον με τρόπο διαφορετικό.  Να αγωνιστεί συμμετέχοντας στα κοινά, κάτι που δεν έκανε ποτέ, ώστε αυτός αλλά κυρίως τα παιδιά του  να ζήσουν σε μια δημοκρατία χωρίς επίθετα.

Σε ένα τέτοιο αναλογισμό προβάλλει…

 

…η Αόρατη Διχοτόμος Αποτελεσματικής Δημοκρατικής Διαδικασίας 

Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει τις κύριες ανάγκες δυναμικής λειτουργίας της δημοκρατικής διαδικασίας και της μη εκπλήρωσης τους στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα. Οι ακόλουθες σκέψεις είναι ίσως προκλητικές αλλά συνάδουν με την πρώτη από τις ανάγκες που προβάλλονται.

Πρώτη ανάγκη, η ελευθερία της έκφρασης και παράθεσης απόψεων.

Δεύτερη ανάγκη, ανεξάρτητος χώρος δημόσιου διάλογου για την αξιόπιστη αντιπαράθεση και  συνδυασμό των απόψεων προς μόρφωση πολιτικής κατεύθυνσης της κοινωνίας.

Τρίτη ανάγκη, η ρεαλιστική και αποτελεσματική διαχείριση των εθνικών πόρων προς πραγμάτωση της πολιτικής κατεύθυνσης και ανεξάρτητη και αποτελεσματική δικαιοσύνη

Τέταρτη ανάγκη, η αλληλοεπίδραση των τριών πρώτων καθώς είναι προφανής η ανάγκη συνεχούς πολιτικής στήριξης για αποτελεσματική διαχείριση των εθνικών πόρων. Και είναι αυτή η ανάγκη της αλληλοεπίδρασης που εύκολα επιφέρει σύγχυση και συχνά παράλυση.

Είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά δύσκολο να ρυθμιστεί καθώς είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την πολιτική ωριμότητα του κοινωνικού συνόλου. Αδυναμία γνωστή από πολύ παλιά, με συνεχείς προσπάθειες να ελαχιστοποιηθεί, συχνά με πενιχρά αποτελέσματα.

Αρχίζει με την εξέλιξη του Συντακτικού Χάρτη της προκλασικής και κλασσικής Αθηναϊκής δημοκρατίας. όπως εξιστορείται από τον Αριστοτέλη. μέχρι τα πλέον αποτελεσματικά συστήματα σύγχρονων επιτυχημένων κρατών με πραγματικά ανεξάρτητες συνταγματικές εξουσίες και βαθιές διαδικασίες για την προβολή, αντιπαράθεση και σύμπτυξη προτάσεων.

Η πρόκληση γίνεται ευκολότερα αντιληπτή για την Ελληνική πραγματικότητα εάν δούμε τι χρειαζόμαστε  για να καλύψουμε αυτές τις ανάγκες και τι πραγματικά διαθέτουμε σε αντίστροφη σειρά.

Είναι προφανές ότι για μια ρεαλιστική και αποτελεσματική διαχείριση των εθνικών πόρων προς πραγμάτωση μιας πολιτικής κατεύθυνσης χρειαζόμαστε εθελοντές  που δεν είναι εύκολο να εντοπίσει κανείς. Τούτο διότι πρέπει να συνδυάζουν εξαίρετες ικανότητες σε τέσσερις διαστάσεις. Πρέπει να διαθέτουν γνώσεις, πείρα και αξιοπιστία στην διαχείριση ανθρώπινων και υλικών πόρων και επικοινωνία με το κοινό.  Πρέπει να έχουν τριφτεί με την διαδικασία της διαμόρφωσης πολιτικής κατεύθυνσης. Πρέπει να έχουν τη δύναμη χαρακτήρα να προσφέρουν ανεξάρτητη  συμβουλή,  δεμένη γερά με την πραγματικότητα, σ αυτή την διαδικασία. Πρέπει να είναι διατεθειμένοι να πάρουν σοβαρότατο προσωπικό ρίσκο να εκτεθούν πολιτικά σαν εθελοντές αφήνοντας πίσω την ασφάλεια μιας επιτυχημένης σταδιοδρομίας. Δηλαδή άτομα σπάνια, υγιώς φιλόδοξα και δυναμικά.  Αν δεν είναι δυνατά σ αυτές τις διαστάσεις είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αποτύχουν. Δεν είναι δύσκολο να δούμε πολλά παραδείγματα αδυναμίας στην σύγχρονη ιστορία μας και μάλιστα εσχάτως. Και βεβαίως ο ηγέτης μιας τέτοιας ομάδας πολιτών είναι στην κορυφή των δυσκολιών. Οι κοινωνίες σήμερα δεν χρειάζονται απαραιτήτως Ναπολέοντες αλλά χρειάζονται αποτελεσματικούς ηγέτες στην διαχείριση εθνικών πόρων. Η τύχη ευνοεί κατά καιρούς κοινωνίες με προίκα τέτοιους σπάνιους ανθρώπους αλλά πάντοτε αναδεικνύονται εκεί που τα εκπαιδευτικά συστήματα δεν εκπαιδεύουν μόνον αλλά μορφώνουν πολίτες .

Όσον αφορά την ανεξαρτησία ενός χώρου δημόσιου διάλογου για την αξιόπιστη αντιπαράθεση και  συνδυασμό των ιδεών για την μόρφωση πολιτικής κατεύθυνσης η κατάσταση της χώρας είναι απογοητευτική. Και δυστυχώς πρόκειται για την καρδιά της δημοκρατίας. Αντί για ένα χώρο ισχυρά προστατευμένο θεσμικά από τις δύο άλλες εξουσίες έχουμε πανσπερμία  εδρών  αγομένων από συντεχνίες επιρροής με επιδιώξεις πολύ απέχουσες του εθνικού συμφέροντος. Ο χώρος αυτός έχει προ πολλού αλωθεί από ξένες επιρροές και εντόπια οικονομικά συμφέροντα τα οποία έχουν εκμαυλίσει τους φορείς του διαλόγου, από τον απλό πολίτη, τον πνευματικό κόσμο μέχρι τα μέλη του κοινοβουλίου. Δεν είναι η παρουσία ενός τέτοιου φαινομένου, γνωστού σε κάθε δημοκρατία, αλλά η έκταση του που προκαλεί την  διάλυση του κοινωνικού ιστού στην χώρα μας. Η ιδεολογική η κομματική ή ακόμη προσωπική ανάμειξη των διαχειριστών των εθνικών πόρων και ενίοτε ακόμη και δικαστικών λειτουργών κάνει την διαδικασία διαμόρφωσης πολιτικής ακόμη χειρότερη. Τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας αντιλαμβάνεται πλέον ο πολίτης και απαξιώνει πλήρως την ηγετική τάξη της χώρας.

Φτάνοντας τέλος στην ανάγκη της ελευθερία της έκφρασης και παράθεσης απόψεων, εκ πρώτης όψεως παραδόξως τα πράγματα δεν είναι άσχημα. Τέτοια ελευθερία υπάρχει στη χώρα μας. Δυστυχώς οι υποψίες για τους λόγους που υπάρχει είναι που καταπονεί πολλούς παρατηρητές. Ο προφανής προσεταιρισμός των μεγάλων ΜΜΕ από ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, η πανσπερμία των σύγχρονων πλην αναποτελεσματικών κοινωνικών μέσων ενημέρωσης και η επικράτηση του Ελληνικού `εγώ` έναντι του `εμείς` των νέο-αφιχθέντων στον πολιτικό διάλογο πολύ απέχουν από το δυναμικό της δημιουργίας αντίπαλου δέους στο πολιτικό κατεστημένο που μας έφερε εδώ. Και το οποίον κατά συνέπεια δεν ανησυχεί. Οι υπάρχοντες διαχειριστές δεν παρέχουν αντικειμενική και ρεαλιστική συμβουλή σ αυτό το χώρο. Νέες απόψεις δεν φτάνουν πραγματικά στο χώρο διαμόρφωσης εθνικής πολιτικής.

Είναι ίσως χρήσιμο να μνημονευτεί ένας από τους λόγους αυτής της έλλειψης δυναμικής. Είναι έντονο χαρακτηριστικό της πολιτικής ωριμότητας της Ελληνικής κοινωνίας: `η προσωπολατρία`. Αδυνατούμε κατά κάποιο τρόπο να ελευθερώσουμε μια ιδέα από τον εκφραστή της. Έτσι είναι εύκολο να της προσάψουμε όλες της ανθρώπινες αδυναμίες του δημιουργού από όλη την διάρκεια της ζωής του. Αντί να αφήνουμε τις ιδέες ελεύθερες που γεννιούνται από το πνεύμα να ανταγωνιστούν στο χώρο της διαμόρφωσης της εθνικής πολιτικής, τις αλυσοδένουμε  στην αδύναμη σάρκα του ατόμου που είναι τόσο εύκολο να καταπολεμήσουμε. Εδώ είναι το πρώτο σημείο ανάγκης ύπαρξης μιας ευκρινούς διαχωριστικής γραμμής  της πολιτικής διαδικασίας. Πόσο καλύτερα θα ήταν αν καταφέρναμε να αφήσουμε την ανθρώπινη ιστορία του δημιουργού στην ποιο εξωτερική μεριά του χώρου και να περάσουμε την άποψη του στην αρένα της μόρφωσης πολιτικής κατεύθυνσης στο κέντρο.

Αλλά η κύρια και αόρατη εν πολλοίς διχοτόμος μιας υγιούς δημοκρατικής διαδικασίας ουσιαστικά δεν υπάρχει καν στην Ελληνική πραγματικότητα. Είναι μια διχοτόμος που πρέπει να εδραιωθεί στέρεα ανάμεσα στον χώρο ανταλλαγής απόψεων - διαμόρφωσης εθνικής πολιτικής έναντι του κέντρου διαχείρισης των εθνικών πόρων για την πραγματοποίηση της και της εξουσίας της δικαιοσύνης. Είναι κεφαλαιώδους σημασίας και ίσως η βασικότερη αιτία των δεινών μας σήμερα και για το μέλλον των απογόνων μας. Ο σαφής διαχωρισμός των δραστηριοτήτων για την εκπλήρωση αυτών των δύο αναγκών θα έπρεπε ίσως να τεθεί ως άμεση επιδίωξη όλων μας.

Θα μπορούσε όμως να γίνει κάτι τέτοιο;

 

Η Ουτοπία της Αναθεώρησης του Συντάγματος

Το μαντρί

Είναι προφανές ότι το σώμα της κοινωνίας δεν γνωρίζει πώς η αρνείται να συμμετάσχει σε έναν σκληρό αλλά αναγκαίο αγώνα για να απαλλαγεί από  τον ζυγό μιας οθωμανικής δομής που κληρονόμησε Η βασικότερη αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ενεργά της μέλη έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει αυτές τις δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι.

Μια τέτοια διαπίστωση όταν λέγεται ανοιχτά δεν αρέσει σε κανέναν αλλά ενδόμυχα την παραδεχόμαστε. Ξέρουμε ότι ζούμε σε ένα μαντρί σαν τα πρόβατα που τα τρέφουν οι λύκοι για να τούς πάρουν το γάλα, το μαλλί και τελευταία την σάρκα. Έχουμε αποδεχτεί ως έθνος αυτή τη μοίρα μας

Κάθε προσπάθεια, έστω και ατελής για να αναδομηθεί αυτό το έκτρωμα μόρφωσης συναντάει τη λυσσαλέα και επιτυχή αντίδραση ενός συντεχνιακού εκπαιδευτικού κατεστημένου που αποτελείται από κράμα διδακτικού προσωπικού δέσμιου ενός ανήθικου κομματικού διχτιού και αιθεροβάμονες ενός αριστερόστροφου και καταστροφικού πνευματικού κόσμου. Καθώς αυτό το σύστημα δεν αλλάζει τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σημασία. Αλλά και αν αρχίσει να αλλάζει χρειάζονται χρόνια για να βγουν νέοι άνθρωποι απαλλαγμένοι από τις οθωμανικές μας καταβολές.

Θα έλεγα να μην βιαστεί κανείς να πει ότι τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται και σε άλλα κράτη για τους απλούς λόγους ότι κάτι τέτοιο δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας απέναντι στα παιδιά μας και από το γεγονός ότι η χώρα μας έχει υπερβεί κάθε μετρό ανεκτικότητας τέτοιων ατελειών λειτουργίας του κράτους όχι μέσα στην Ευρώπη αλλά παγκόσμια.

Αδυναμία αυτοκριτικής

Με αυτό το υπόβαθρο γίνεται προφανές ότι σαν άτομα αδυνατούμε να κάνουμε την απαραίτητη αυτοκριτική από την όποια λογικά θα προκύψουν ο δυναμισμός αλλά και η αναγκαιότητα για δράσεις. Οι δυσκολίες είναι πολλές και χρειάζεται κουράγιο περισσό που πολλοί από εμάς είναι προφανές ότι δεν  έχουμε.

Ενδείξεις κοινωνικής αντίδρασης έξω από τα κομματικά, συνδικαλιστικά η συντεχνιακά κατεστημένα είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Καμία ελπίδα για το χτίσιμο έστω και εμβρυωδών εναλλακτικών απέναντι στις κατεστημένες δομές. Ο πολίτης μένει καρφωμένος στο κουτί της τηλεόρασης με τις περιπέτειες του Ελληνικού ποδοσφαίρου και των Τουρκικών σειρών. Ο ωχαδερφισμός, η άμυνα των βολεμένων και οι ελπίδες των μη βολεμένων  είναι τόσο βαθιά ριζωμένα, μόνο που καθώς η καταστροφή γίνεται ποιο ορατή αυτό μετατρέπεται σε ένα σύμπλεγμα φόβου και οργής εναντίον πάντων πλην του εαυτού του.

Ευπιστία και αποπροσανατολισμός

Μια κοινωνία σε τέτοια κατάσταση δεν εκπλήσσει για την συμπεριφορά της. Γίνεται ένας λαός εύπιστος. Η συλλογική κριτική σκέψη αδρανεί. Λαϊκίστικά και δημαγωγικά ρεύματα ευδοκιμούν. Στρατηγικές αποπροσανατολισμού μακριά από τα κύρια ζητήματα επιτυγχάνουν εύκολά και ανεύθυνες πολιτικές είναι οι συνήθεις πρακτικές καθώς παραμένουν αποσυνδεδεμένες από τις συνέπειες τους σε μια κοινωνία που το θυμικό της  άγεται από πρόσκαιρες και επιτηδευμένες μνήμες.

Έτσι σύρονται επιλεκτικά εξιλαστήριοι λύκοι και αμνοί προς σφαγή για να ικανοποιήσουν την οργή των απλών ανθρώπων που πραγματικά υποφέρουν. Κυρίως όμως για να αποπροσανατολίσουν από το κύριο αντικείμενο ενός πραγματικού “πόθεν έσχες“. Ένας διάλογος για Συνταγματική αναθεώρηση κτίζεται με εστίες γύρω από θέματα που ερεθίζουν τους πολίτες. Οι κραυγές απελπισίας των λίγων συνετών που ζητούν ριζικές τομές για αλλαγή του πολιτειακού συστήματος για την πραγματική ανεξαρτησία των θεμελιωδών εξουσιών στο πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας με διαδικασίες Εθνοσυνέλευσης καταπνίγονται.

Η Ουτοπία της Αναθεώρησης

Ξέρω ότι αρκετοί, πολεμούν με τα μέσα που διαθέτουν να κινητοποιήσουν ευαίσθητους πολίτες, ιδίως την νεολαία, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια τέτοια ριζική αναθεώρηση. Δέχομαι ότι αποτελούν  την σπίθα μιας ισχνής ελπίδας. αλλά δεν κρύβω ότι η πρόκληση προβάλλει σαν ουτοπία. Η αδράνεια του πολιτικού κορμού της κοινωνίας είναι εξόχως αποθαρρυντική.

Η ηγεσία της χώρας δεν έχει κανένα συμφέρον να παραχωρήσει κανένα από τα προνόμια της σε μια ανήμπορη κοινωνία εμπνεόμενη από αισθήματα υποταγής. Για τον πολίτη αυτής της χώρας τα περιθώρια για πορεία έξω από τον βούρκο έχουν απελπιστικά στενέψει. γι’ αυτό μια πραγματική Συνταγματική αναθεώρηση φαντάζει ουτοπία.

Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι χωρίς να σπάσεις αυγά ομελέτα δεν γίνεται. Μια αλλαγή τέτοιας μορφής δεν σχεδιάζεται και δεν είναι άμοιρη κίνδυνων. Οι απλοί πολίτες θα πρέπει τελικά να αποφασίσουν γιατί, αν και πόσο την επιθυμούν.

Γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα ακόμη και…. 

 

…για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας

Ακούγοντας πολλές φορές ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και βλέποντας τόσες ενδείξεις της αδυναμίας κομματικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας θα κατέληγε:  ¨αν τώρα δεν είναι ανάγκη για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας τότε πότε θα είναι;¨

Είναι δομικές αδυναμίες που κάνουν ηλίου φαεινότερο το ότι το κομματικό κατεστημένο με τις βαθύτατες ρίζες του μέσα την κοινωνία αδυνατεί από την συγκρότησή του να αντιμετωπίσει την κρίση γιατί είναι το ίδιο χτισμένο με αυτές. Σε ένα ανελέητο ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου κάθε έννοια ηθικής και εθνικού συμφέροντος έχουν προ πολλού παραμεριστεί, τα κόμματα διαχειρίζονται την εξουσία για ατομικά οφέλη των οικείων τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες αυτών που τους εκλέγουν. Συνέπεια ένα κράτος ασύλληπτου ακαμψίας, μέχρι βαθμού απολιθώματος, το οποίον έφερε την χώρα εκεί που είναι σήμερα.

Υπάρχουν διάφοροι δρόμοι που η κοινωνία αναπόφευκτα θα ακολουθήσει προκειμένου να βγει από αυτόν τον πυθμένα της επερχόμενης εξαθλίωσης. Ο βίαιος και απρόβλεπτος που θα είναι συνέχεια μίας κοινωνικής έκρηξης με αλυσιδωτά και επιταχυνόμενα γεγονότα που καταλήγει συνήθως και σε εθνικές καταστροφές και ο ελεγχόμενος από ένα ισχυρό και κομματικά ανεξάρτητο κέντρο διαχείρισης που θα χαράξει πολιτικές και θα εφαρμόσει στρατηγικές με σκοπό την αναγέννηση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας. Κανείς ελπίζει ότι οι ταχύτατα αυξανόμενες πιθανότητες μίας επερχόμενης κοινωνικής έκρηξης θα αφυπνίσει το πολιτικό κατεστημένο από τον λήθαργο του απόρθητου της οργάνωσης του. Τα υγειή του στελέχη θα επικρατήσουν για την πολιτική τους επιβίωση, και η κομματοκρατία θα  ενδώσει στο σύνολό της στην δημιουργία ενός τέτοιου κέντρου διαχείρισης. Δηλαδή μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στην όποιαν θα δοθούν πλήρεις και ενισχυμένες αρμοδιότητες από το κοινοβούλιο ώστε να διαχειριστεί τις ακόλουθες προκλήσεις στα όρια των δημοκρατικών διαδικασιών.

Καταρχήν, να συγκροτηθεί από ένα ισορροπημένο μίγμα αποδεκτών από όλη την κοινωνία πολιτικών ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης που θα προσφέρουν γνώση και εμπειρίες από το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, μία ομάδα αναγνωρισμένων τεχνοκρατών με πείρα στους κεντρικούς τομείς  κρατικής διαχείρισης και μια προσωπικότητα γενικής αποδοχής ως συντονιστή του όλου έργου. Δεν χρειάζονται υπεράνθρωποι, όπως ειρωνικά σχολιάζουν οι ταγοί του κατεστημένου. Απλώς πρακτικά μυαλά με φυσικές ηγετικές ικανότητες, στιβαρή θέληση και λυμένα τα χέρια για δράση.

Οι τομείς διαχείρισης είναι λίγο πολύ γνωστοί

Εκ βάθρων αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης.

Πλήρης αναμόρφωση της παιδείας

Δημιουργία εθνικού πλαισίου οικονομικής ανάπτυξης.

Δημιουργία αποτελεσματικού διχτυού κοινωνικής ασφάλισης.

Συγκρότηση σχεδίου μετανάστευσης συμβατό με τις τάσεις στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αποτελεσματικό σχέδιο σύλληψης και διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας.

Είναι προφανές ότι η εγκατάσταση ενός τέτοιου κέντρου διαχείρισης θα έχει σαν συνέπειες ριζικές αλλαγές ακόμη και στο δημοκρατικό μας πολίτευμα μέσω του καταστατικού χάρτη αναθεωρημένου από μία νέα γενιά πολιτικών και αυτή είναι  ίσως η κρίσιμη πρόκληση που το κατεστημένο καλείται να ξεπεράσει αποφασίζοντας να ενδώσει στην δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Και η κοινωνία ολόκληρη να συνδράμει με …

 

…τις Εκκλησίες Ελέγχου του Κράτους

Από την αρχή της κρίσης παρατηρεί κανείς την εκδήλωση πληθώρας πρωτοβουλιών πολιτικού περιεχομένου από ομάδες, που αγωνίζονται για την οργάνωση εναλλακτικών δράσεων στο αδιέξοδο. Οι ομάδες διέπονται από φιλοπατρία και ανησυχία για το μέλλον των παιδιών μας αλλά οι περισσότερες βασίζονται μόνον σε ευγενείς προθέσεις, οι περισσότερες στερούμενες πείρας στην πολιτική αρένα και στέρεες επαφές με την Ελληνική πραγματικότητα. Οι περισσότερες ατονούν, λίγες επιμένουν αλλά και αυτές προτείνουν στρατηγικές που απαιτούν όλα να προγραμματιστούν και να αναπτυχτούν γύρω από έναν ηγέτη σωτήρα. Αν κανείς παρατηρήσει από κοντά τις διαβουλεύσεις τους, θεωρούν αυτό το στοιχείο απαραίτητο. Το πρόβλημα είναι ότι μια τέτοια προσπάθεια στη σημερινή Ελλάδα με τις οθωμανικές δομές, με όλες τις καλές προθέσεις, έστω και αν πετύχει να επιφέρει τις απαραίτητες αλλαγές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μας ξαναφέρει στην σημερινή κατάσταση μετά από μερικά χρόνια.

Εκτός αν μια άλλη προσπάθεια, πολύ πιο δύσκολη αναπτυχθεί παράλληλα, Μια κινητοποίηση και ανάμιξη των πολιτών στον δημόσιο βίο για αλλαγές από κάτω προς τα πάνω. Μια κίνηση μακριά από μεγαλόστομες εξαγγελίες και κρατικούς σχεδιασμούς. Προσπάθεια από το κάθε άτομο χωρίς εξαιρέσεις αλλά κυρίως αυτών που αισθάνονται νέοι, να συνεισφέρουν το μικρό του πετραδάκι στην ανοικοδόμηση της πατρίδας μας. Και αυτό χωρίς καμία κρατική παρέμβαση υπό οιανδήποτε μορφή μια και η προσπάθεια θα αφορά αποκλειστικά στον έλεγχο των κρατικών υπηρεσιών για την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων. Και οπωσδήποτε πλήρως αποκεκομμένη από κόμματα και συνδικάτα. Προσπάθεια υπεράνθρωπη για τον πολίτη που παλεύει κάθε μέρα για τα προς το ζην πλέον, αλλά εφαρμόσιμη για τον κάθε ένα γιατί βρίσκεται μέσα στις δυνατότητες του αν περιορίσει λίγο τον χρόνο που περνάει στην πολυθρόνα του μπροστά το καταραμένο κονσερβοκούτι. Προσπάθεια να μετάσχει στα κοινά.

Ας κάνουμε τα πράγματα πιο καθαρά, με μερικά απλά παραδείγματα μόνον, που θα δείξουν ότι ο κάθε ένας μπορεί να βρει εύκολα τον δικό του χώρο να δραστηριοποιηθεί.

Στο δήμο του καθενός οι δραστηριότητες δεν είναι θεωρητικές αλλά πραγματικές. Υπάρχουν υπηρεσίες που μαζεύουν τα σκουπίδια, που φροντίζουν τους άστεγους, που συντηρούν τους δρόμους και άλλες. Υπάρχει και η εφορία που αναφέρεται στο υπουργείο της, υπάρχει και η αστυνομική διεύθυνση. Όλες αυτές οι υπηρεσίες είναι μπροστά του, έχουν σχέδια επιχειρήσεων και κανόνες λειτουργίας. Και είναι οι κρατικές μονάδες που ο ίδιος ο πολίτης  βλέπει να λειτουργούν και όχι οι μεγαλόστομες διακηρύξεις. Μπορεί να αναγνωρίσει τα πρόσωπα, έχει γνώμη για την αποτελεσματικότητα τους.  Μπορεί να ελέγξει και να απαιτήσει εφαρμογή των συμφωνηθέντων κανόνων. Αλλά και στα ανώτερα επίπεδα οι υπηρεσίες είναι συγκεκριμένες και απαραίτητος έλεγχος μπορεί να εστιαστεί επάνω τους στις βάσεις των στοιχείων της πραγματικής αποτελεσματικότητας τους. Ευτυχώς σε μια τέτοια πραγματικότητα ο πολίτης έχει σαν σύμμαχο τα σύγχρονα μέσα επικοινωνιών για να πληροφορηθεί και ανακοινώνει τι συμβαίνει και να απαιτήσει αποτελέσματα.

Δεδομένου του εκμαυλισμού του πολιτικού κατεστημένου που θα έπρεπε να ασκεί τον έλεγχο το ζητούμενο επομένως είναι πως ο πολίτης θα τον αναλάβει με τρόπο αποτελεσματικό. Και εδώ η συνεισφορά των ολίγων πραγματικά πατριωτών του πνευματικού κόσμου για καθοδήγηση και ενθάρρυνση θα αποδεχτεί κρίσιμη. Η πείρα από άλλες χώρες είναι ότι τον ρόλο αυτό για έλεγχο τον αναλαμβάνουν ομάδες πολιτών, οι ονομαζόμενες στα Αγγλικά Non-Governmental Organizations (NGOs) που μεταφράζονται ως ΜΚΥΟ ενώ η γλώσσα μας έχει πολύ καλύτερο όρο για τέτοιες ομάδες πολιτών, Εκκλησίες. Βασική προϋπόθεση για τέτοιες ομάδες είναι η μη εξάρτηση τους από τον κρατικό και τους κομματικούς μηχανισμούς. Η ύπαρξή τους στηρίζεται στην απόφαση των απλών πολιτών να συμμετάσχουν στην λειτουργία τους. Η αποτελεσματικότητα τους είναι από τους βασικούς δείκτες ανάπτυξης των προηγμένων κοινωνιών.

Η λειτουργία ενός τέτοιου δικτύου Εκκλησιών, ξεκινώντας από την βάση της κοινωνίας έχει αποφασιστικές εξελικτικές πολιτικές συνέπειες καθώς η επικοινωνία μεταξύ τους ομαδοποιεί βαθμιαία περαιτέρω αυτές τις ομάδες σε μεγαλύτερους σχηματισμούς οι όποιοι εντείνουν την πολιτική τους χροιά και τελικώς δημιουργούν ένα καινούργιο πολιτικό σύστημα στο όποιο οι αναφερθέντες πιο πάνω πετυχημένες ομάδες εθνικής πολίτικης θα συμμετάσχουν και οι μελλοντικές πολιτικές ηγεσίες θα αναδυθούν. Δίνει ακόμη την ευκαιρία στους λίγους πολιτικούς που διατηρούν ηθικό και εθνικό υπόβαθρο χωρίς να είναι βυθισμένοι στον βούρκο της διαφθοράς να κάνουν ένα δημόσιο mea culpa για την στάση ανοχής που επέδειξαν  και έτσι να κριθεί από την κοινωνία εάν έχουν ακόμη πολιτικό μέλλον. Και είναι ο μόνος τρόπος για την κοινωνία μας να απαλλαγεί από τις Οθωμανικές δομές της.

Δημιουργεί τις συνθήκες, οριακά εντός συνταγματικού πλαισίου, για μια μεταβατική περίοδο εθνικής διακυβέρνησης προκειμένου να αναθεωρηθεί ο Συνταγματικός Χάρτης της χώρας. Στέλνει ισχυρό μήνυμα στους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης ότι η κοινωνία μας επί τέλους κινητοποιείται έστω και στο παρά πέντε και ότι οι προσπάθειες τους να βοηθήσουν δεν θα περάσουν από το υπάρχον αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα.

Μια τέτοια προσπάθεια κάνει επίσης κατανοητό…

 

…το πραγματικό χάσμα της αξιολόγησης

Πολλά γράφονται για την επιχειρούμενη αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα. Μικρό μέρος από αυτά εστιάζεται σε λογική που απαιτεί  μια διαδικασία που σε πρώτη φάση προϋποθέτει επανασχεδίαση της δομής του αποδεδειγμένα αναποτελεσματικού κράτους . Τονίζουν ότι μόνον με αυτό το προ απαιτούμενο θα προκύψουν σαφείς ανάγκες για τα προσόντα των ατόμων που θα πληρώνουν την κάθε θέση στην νέα διάρθρωση και θα καταστεί δυνατή μια εποικοδομητική αξιολόγηση του υπάρχοντος δυναμικού. Θα προκύψουν πιθανά πλεονάσματα και πολύ σημαντικότερα θα προκύψουν ανάγκες για την πρόσληψη νέων ανθρώπων με κατάλληλα προσόντα για να καλύψουν τα κενά για τα οποία η υπάρχουσα δημόσια διοίκηση δεν διαθέτει στελέχη.

Είναι γεγονός ότι με την βοήθεια συμβούλων, Ελλήνων με εμπειρίες στην λειτουργία του κρατικού μηχανισμού σε πιο προηγμένες χώρες αλλά και ξένων, ειδικών οι οποίοι εργάζονται από διετίας για κάτι που μοιάζει σαν προοδευτική επανασχεδίαση του κρατικού μηχανισμού,

Από εκεί και πέρα όμως, καθώς μπαίνουμε στην φάση της μετάβασης από το τυμπανιαίο υπάρχον σύστημα στο αναδυόμενο και πολλά υποσχόμενο, η πραγματικότητα προβάλλει αδυσώπητη και τούτο διότι υπάρχει μια άλλη διαδικασία που έπρεπε να έχει αρχίσει από καιρό και που δεν φαίνεται να προχωρεί.

Αφορά στην επιμόρφωση του πολίτη και κυρίως του εργαζόμενου στον δημόσιο τομέα για την ουσία της προσωπικής του συνεισφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Την φύση της, την συνάρτησης της με τις προσωπικές του ικανότητες και την αρμονία της θέσης του στο σύνολο που είναι επιθυμητή, σεβαστή, μοναδική και αναντικατάστατη. Δεδομένης της εργατικής κουλτούρας στην σημερινή Ελληνική κοινωνία, χωρίς τέτοια επιμόρφωση λίγα πρέπει να αναμένονται και δεν θα πρέπει να ψέγει κανείς τους εργαζόμενους γι’ αυτό αφού γαλουχήθηκαν μέσα της.

Το κύριο εμπόδιο στην επανασχεδίαση του κρατικού μηχανισμού και την κατά συνέπεια αξιολόγηση του υπάρχοντος δυναμικού, είναι η δραματική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω, συνέπεια όχι μόνον της μεταπολίτευσης αλλά και από πολύ πιο πριν. Καταλήξαμε να έχουμε ένα δημόσιο τομέα μόνον με “αρίστους”. Κινούμεθα με κύριο παράγοντα αξιολόγησης ενός ατόμου  όχι την διαβάθμιση της ικανότητας εκπλήρωσης των καθηκόντων μιας θέσης αλλά την απόλυτη ενσωμάτωση του σε ένα συντεχνιακό κοινωνικό σύνολο “αρίστων” κατ’ ευφημισμό.

Για το άτομο στον δημόσιο τομέα σήμερα, το πραγματικό χάσμα της αξιολόγησης από την ακολουθούμενη πρακτική που τόσο μας απασχολεί και η πραγματική απειλή στην οποίαν αντιστέκεται , δεν είναι η επανεκτίμηση των δυνατοτήτων του να πληρώσει κάποιαν θέση και σε ποιόν βαθμό. Αυτό είναι ίσως πολύ μακριά από τον τρόπο με τον οποίον σκέπτεται. Αυτό που πολεμάει, παρασυρόμενος από πάμπολλες και παντοδύναμες λαϊκές σειρήνες,  είναι ο κίνδυνος να βρεθεί έξω από την ομάδα των “αρίστων” κι αυτό γιατί έξω απ’ αυτήν τον έχουν πείσει ότι δεν υπάρχει μέλλον.

Αν έτσι είναι τα πράγματα έχουμε επείγουσα ανάγκη επιμόρφωσης των μελών του δημόσιου τομέα αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας για την ουσία της αξιολόγησης. Από τις αντιδράσεις των ενδιαφερομένων και της ευρύτερης κοινωνίας είναι προφανές ότι αν κάτι συμβαίνει σ αυτό τον χώρο είναι πολύ λίγο και αναποτελεσματικό.

Που είναι αυτοί που μπορούν να βοηθήσουν; Να δείξουν ότι δεν υπάρχει πουθενά ευνοούμενη κοινωνία με τέτοιες ολοκληρωτικές έννοιες “αρίστων” και ότι η δύναμη μιας υγιούς κοινωνίας στηρίζεται στην διαφορετικότητα; Ότι τα άτομα, συμφώνα με αυτά που τους προίκισε η φύση και την μόρφωσή τους έχουν την ξεχωριστή θέση τους στην κοινωνία, με μια πρόσφορα που μόνον αυτοί μπορούν να δώσουν και ότι αυτή η προσφορά είναι εξίσου απαραίτητη οπουδήποτε και αν εργάζονται; Ότι μια τέτοια συμμετοχή των είναι πολύ πιθανότερο να τους προσφέρει πολύ καλύτερες συνθήκες αρμονικής διαβίωσης; Και ακόμη ότι η διαβάθμιση των θέσεων δεν παραβιάζει την ισότητα των πολιτών σε μια πραγματικά ευνοούμενη χώρα;

Δυστυχώς, χωρίς την πλήρωση αυτού του χάσματος, η πρόθεση για αξιολόγηση των ατόμων του δημόσιου τομέα που ξεκινά από μια ορθολογικότερη επανασχεδιάσει του κρατικού μηχανισμού δεν φαίνεται πραγματοποιήσιμη. Και η αιτία αφορά κυρίως την κατάσταση που επικρατεί στις αγκάλες του πνευματικού μας κόσμου που λάμπει και εδώ δια της απουσίας του ενώ θα έπρεπε, ιδιαίτερα γι’ αυτό το ζήτημα, να είναι στις επάλξεις και να πολεμάει από καιρό.

Και έτσι πορευόμαστε…

 

…τραβώντας το γκρεμό ποιο πέρα

Αναγνωρίζοντας  την ανεπάρκεια αναγκαίων πληροφοριών για την πραγματική δομή της Ελληνικής κοινωνίας στην αρχή της επέμβασης τους και τις κατά συνέπεια λανθασμένες επιλογές σε ορισμένες περιπτώσεις είναι προφανές ότι εταίροι μας μειώνουν τις ταχύτητες εφαρμογής ορισμένων διαρθρωτικών αλλαγών για να μην διαρραγεί τελικώς η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Αυτός είναι ο βασικότερος άξονας πολιτικών αποφάσεων και αυτό είναι το νόημα της αναμασώμενης αναδιαπραγμάτευσης μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Ποιο απλά, τραβώντας την άκρη του γκρεμού ποιο πέρα και επωμιζόμενοι το σχετικό κόστος. Η συζητούμενη έντονα στα  γελοιοποιημένα τηλε-παράθυρα σύγκρουση δεν έχει πραγματικό νόημα αφού η κατάσταση είναι ρευστή και η επιρροή του συνόλου της Ελληνικής ηγεσίας στις εξελίξεις ουσιαστικά αμελητέα.

Ο άλλος σημαντικός άξονας αφορά στην ριζική ανανέωση της ηγετικής ελίτ της χώρας. Είναι προφανές, από την στάση και τις δηλώσεις σημαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτικών και ειδικών, ότι εστιάζουν την προσπάθεια τους στην επίλυση ενός γόρδιου δεσμού όπου δεν θα επιτραπεί η εξαθλίωση μιας κοινωνίας  δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στη Ευρώπη με όλους τους ευρύτερους κινδύνους που συνεπάγεται αλλά θα επιφέρει την ριζική ανανέωση του ηγετικού της κατεστημένου. Πληθώρα εξελίξεων δείχνουν ότι αυτή η προσπάθεια έχει αρχίσει να αποφέρει καρπούς αλλά ευρίσκεται ακόμη στην αρχή.

Παρ. όλα αυτά όμως πλησιάζει η στιγμή που ο κάθε Έλληνας θα πρέπει να αποφασίσει η να παραμείνει απαθής μέχρι να καλύψουμε το πιο πέρα προς τον γκρεμό, όσον μακριά και αν πραγματικά βρίσκεται και έτσι να πέσουμε αβοήθητοι σε ελεύθερη πτώση η να υπερβεί τα λαϊκίστικα και παραπλανητικά επικοινωνιακά παιχνίδια, να δαγκώσει που λέμε τη λαμαρίνα της εθνικής περηφάνιας, που δεν φαντάζομαι κανένας Ευρωπαίος να θέλει να προσβάλλει και να χρησιμοποιήσει την βοήθεια που μας δίνουν, για να ανανεώσουμε το ηγετικό μας κατεστημένο και το κράτος και να απαλλαγούμε από τους οθωμανικούς θεσμούς της καταπίεσης. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν ο κάθε ένας μας δεν δραστηριοποιηθεί στην γειτονιά, το χωριό και την πόλη σε αυτήν την συγκεκριμένης προσπάθεια της ριζικής ανανέωσης.

Αλλιώς θα μείνουμε με μια…

 

…χαμένη ευκαιρία;

Διαφημιστικό σποτ, προφανώς από τις αρχές του τουρισμού, που προβάλλει στιγμές από το Ελληνικό περιβάλλον κυκλοφόρησε το 2013. Η προσοχή ενός ξένου, επιδεικτικά στις ήρεμες διακοπές του, συνεχώς αποσπάται από την απόλαυση κάποιου βιβλίου, από τα έξοχα στοιχεία της πολιτισμικής ταυτότητας του νεοέλληνα που εξελίσσονται στο βάθος των γεγονότων του σποτ. Διακρίνει το γαλάζιο, το άπλετο φως, την ζεστασιά που γεννάει ξεγνοιασιά, φαντασία και ακόρεστη περιέργεια. Στο τέλος γίνεται ένα με το βάθος σαν να ανακαλύπτει ότι έχει κάτι κοινό. Και αντιλαμβάνεται τους λόγους που επέζησε η συνέχεια πάνω στους δυο πυλώνες αυτής της κληρονομιάς, την γλώσσα  και τις θρησκευτικές και εκκλησιαστικές πεποιθήσεις.

Το σποτ στα Αγγλικά προφανώς απευθύνεται προς τους ξένους αλλά πόσο χρήσιμο θα ήταν αν εστιαζόταν με δύναμη στον κάτοικο της Ελληνικής χερσονήσου;

Και καθώς σκέπτομαι για την αξία του σποτ το μυαλό μου πάει στις εμφανείς τάσεις της επίλεκτης δημοσιογραφίας τελευταία για φιλοσοφικές τοποθετήσεις γύρω από τις εξελίξεις με περιορισμένη κάλυψη σε βάθος. Επίσης στις ανακοινώσεις του πολιτικού και πνευματικού κατεστημένου, υποβοηθούμενου από διεθνείς παράγοντες, που προβάλλουν ευοίωνες προοπτικές κτίζοντας ένα εξωπραγματικό μέλλον. Η δυστυχία των απλών ανθρώπων να σοβαντιστεί με ωραία όνειρα.

Αυτό είναι η αποτυχία του κοινωνικού σώματος, μέσα σε μοναδικές συνθήκες ευκαιριών, στην δημιουργία αντίπαλου δέους στο ηγετικό κατεστημένο και η κατά συνέπεια απόφαση των ξένων να στηρίξουν και πάλι το τελευταίο. Το μαχαίρι δεν έφτασε τελικώς στο κόκκαλο και το πραγματικό και πολιτικά αόρατο ηγετικό δυναμικό της χώρας ίσως δεν πήρε το ρίσκο να μετάσχει στην δημιουργία εθνικά υπεύθυνης εναλλακτικής πρότασης.

Έτσι μπαίνουμε στην τελική φάση να χαθεί μια μοναδική ίσως ευκαιρία να υπερβεί η σύγχρονη ελληνική κοινωνία δύο κατάρες που κληρονόμησε με την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους τις οθωμανικές του δομές και την μανία μίμησης σε ότι προέρχεται από Δυσμάς.

Βαίνουμε ολοταχώς προς την αρχή ενός νέου κύκλου του δράματος της υλικής ανάκαμψης και Δυτικής επιρροής, με επιπρόσθετη επιπλοκή την ύπαρξη ενός σημαντικού γκετοποιημένου πληθυσμού με τελείως διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά και υψηλότατο δυναμικό αναπαραγωγής που εγκυμονεί σοβαρότερο κίνδυνο για την πολιτιστική μας συνέχεια σε σύγκριση με άλλες παρουσίες στο παρελθόν από γειτονικές χώρες οι οποίες απορροφήθηκαν. Έτσι συμμετέχουμε ενεργά στην ομαδοποίηση πληθυσμών ανά την υδρόγειο γύρω από υλιστικούς στόχους και αφανισμό της εθνικής ταυτότητας.

Πολλοί αιθεροβάμονες αποκαρδιωμένοι σιωπούν πλέον αφού οι παρατηρητές τους έδειξαν ότι αποτελούν “Φωνή εν τη ερήμω” ή ότι σκέψεις γεννώμενες σε πολυθρόνες, συνήθως γεροντικές,  δεν έχουν χώρο διαλόγου.

Οι σκέψεις αυτές απευθύνονται στην νέα γενιά. Υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος; 

 

 

2.    Σημάδια ανανέωσης

Ελληνική κοινωνία - Περιθώρια εξέλιξης

Πολλοί διατυπώνουμε απόψεις για το πώς φτάσαμε εδώ, υποστηρίζουμε με θέρμη γνώμες μας για το τι πρέπει να γίνει αλλά συνήθως καταλήγουμε αποδεχόμενοι ότι η χώρα δεν βγαίνει από το τέλμα που έχει κατρακυλήσει μετά από μια γενεά ηθικής παρακμής, θυσία στον βωμό του υλικού υπερκαταναλωτισμού. Συνήθως σιωπηρά υπομένουμε την μοίρα μας και την αδυναμία της κοινωνίας να αναβιώσει. Στην ουσία πιστεύουμε ότι η χώρα δεν έχει περιθώρια εξέλιξης σε ένα κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα αστραπής.

Τι δυναμικό υπάρχει στην κοινωνία για αλλαγή προς μια κατεύθυνση που πολλοί ευαγγελίζονται με νεφελώδεις όρους όπως νοικοκυροσύνη και προκοπή; Το ερώτημα είναι δύσκολο. Τα τελευταία έξη  χρόνια το έχουν προβάλλει έντονα. Έγινε ηλίου φαεινότερο ότι η κοινωνία δεν έχει την πρόθεση ούτε την δύναμη να παρακολουθήσει και να συνδράμει εθελοντικά στις εξελίξεις. Εξοφλημένη παλαιά εθνική ηγεσία εγκαταλείπει και η άπειρη νεότερη αγωνίζεται να χαράξει το δύσκολο μονοπάτι και θα κάνει τους πολίτες εθελοντές. Ποια λοιπόν είναι τα πραγματικά περιθώρια μέσα στα οποία ο πολίτης μπορεί να αλλάξει για  να συνεισφέρει στην ανόρθωση της χώρας;

Η βασικότερη ίσως διάσταση είναι το πλαίσιο κοινωνικής προστασίας. Η προσφορά κοινωνικής ασφάλισης όλων των πολιτών αποτελεί τον θεμέλιο λίθο εμπιστοσύνης για τον πολίτη που θα τον πείσει να υπερβεί τον εαυτόν του και να βοηθήσει. Είναι ένα πλαίσιο που πρέπει να εξασφαλίσει, σαν απόλυτη προτεραιότητα με καθαρά περιθώρια μέσα από τα πενιχρά μέσα που διατίθενται.

Ακολουθεί η διάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης που τόσο απέτυχε τα περασμένα τριάντα χρόνια και που χωρίς δυνατά περιθώρια δεν θα πείσει τους πολίτες να προσφερθούν εθελοντικά στην ανόρθωση. Είναι μια πολύ δύσκολη πολιτιστική πρόκληση στην πραγματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας με την βαριά κληρονομιά των οθωμανικών δόμων στη πλάτη της.

Τέλος τα περιθώρια για την ανάδειξη μιας εθνικής ηγεσίας με καθαρή προτεραιότητα τα εθνικά συμφέροντα επάνω από ιδεολογικές, κομματικές ή πολιτιστικές  δεσμεύσεις και προκαταλήψεις. Η ανάδειξη μιας τέτοιας ηγεσίας απαιτεί την πλήρη ανεξαρτητοποίηση των τριών εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος, κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες φαίνεται πρακτικά αδύνατον χωρίς επαναστατικές εξελίξεις, ειρηνικές ή βίαιες που όμως φαίνεται ότι είναι προ των θυρών.

Τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της Ελληνικής κοινωνίας έχουν καταδείξει ιστορικά ότι αυτή έχει την δυνατότητα να προδιαγράψει τα πολιτικά περιθώρια και να ανορθωθεί υπό εξόχως δύσκολες συνθήκες, αρκεί ο πολίτης να πειστεί ότι πρέπει να αλλάξει και να δράσει για το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Και ενθαρρυντικά σημάδια αναφαίνονται τελευταία. Αλλά τα αποτελέσματα προς το παρόν πενιχρά.

Η Δημοκρατική Αριστερά εξαερώθηκε γιατί αρνήθηκε να κάνει ένα ειλικρινές mea culpa για την σημερινή κατάσταση. Να μιλήσει για το ρόλο της διαχρονικά μετά το 1975 στην κατάσταση στην παιδεία, στις κοινωνικές απαιτήσεις, στην κουλτούρα της πανεπιστημιακής κοινότητας, στην στρέβλωση και σύγχυση της εθνικής ταυτότητας και τέλος στην υστέρηση να παρακολουθήσει η ελληνική κοινωνία σύγχρονες  παγκόσμιες τάσεις. Η κίνηση των “58”, όπως αναμενόταν, προξένησε το ενδιαφέρον πολλών ενώ σχολιαστές στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα με τις κινήσεις της και τις επιπτώσεις που διαχέονται σαν παλιρροϊκό κύμα. Η ομάδα αυτή, με αξιόλογους ανθρώπους με κύρια προέλευση από τον κεντροαριστερό χώρο και όχι μόνον παρουσίαζε σημαντική δυναμική για να επηρεάσει τα τεκταινόμενα στην Ελληνική κοινωνία. Δεν ήταν μόνον οι εξελίξεις στον χώρο τους που επηρεάζονταν. Οποιεσδήποτε τάσεις στον χώρο αυτόν θα υποχρέωναν τις υπόλοιπες πολιτικές ελίτ να προσαρμοστούν. Δυστυχώς δεν μακροημέρευσε γιατί δεν μπόρεσε να χτίσει ταυτότητα πέρα από ΠΑΣΟΚ.

Απέμεινε το “Ποτάμι”, ο μόνος φορέας ελπίδας μακροχρόνια. Αυτός ο σχηματισμός παρουσιάζει εξελικτικά δυναμικό για μια προσπάθεια προστασίας του εθνικού συμφέροντος σε ένα προφίλ που γεννά ελπίδα. Εμπεριέχει νέα πρόσωπα με υψηλή μόρφωση και επιτυχείς σταδιοδρομίες σε διάφορους επιχειρηματικούς και κοινωνικούς τομείς, τουλάχιστον όπως παρουσιάζονται στις ανακοινώσεις του. δείχνει προφανή συντονισμό προσπαθειών. Προβάλλει μια ασυνήθιστη σεμνότητα για τα Ελληνικά πολιτικά πράγματα. Ένα κεντρικό μήνυμα που ταυτίζεται με τις επιθυμίες πολλών απλών πολιτών.

Έτσι για μια κοινωνία που διψά για επείγουσα ανανέωση του πολιτικού της κατεστημένου που την κρατάει υπό δουλεία μέσα σε πελατειακή περίφραξη, η άφιξη ενός νέου κινήματος με εξωτερικά χαρακτηριστικά ανανεωτικού δυναμισμού είναι γεγονός εξαιρετικής σημασίας. Άλλωστε δεν χρειάζεται να είναι κάνεις ειδικός για να γνωρίζει το ευκολόπιστο  του πολιτικού σώματος.

Προκύπτει μια ιστορική πρόκληση για τον πολίτη, να μην χαθεί μια σημαντική ευκαιρία, εάν πραγματικά αυτό το δυναμικό υφίσταται. Πρέπει λοιπόν να πειστεί να κάνει συνειδητή προσπάθεια να ψάξει σε διάφορες πηγές για απόψεις, συγκλίνουσες η αποκλίνουσες, για τα πρόσωπα, τους σκοπούς και την φιλοσοφία του κινήματος. Πρέπει να βγάλει μόνος του συμπέρασμα εάν θα στηρίξει ή όχι αυτό το κίνημα. Να μην ακολουθήσει την πεπατημένη των μη ρεαλιστικών υποσχέσεων και εάν πειστεί να συμμετάσχει ενεργά στην υποστήριξη του. Ο ρόλος του πνευματικού κόσμου σ αυτή την διαδικασία είναι καταλυτικός.

Οι διαθέσιμές πηγές είναι τα ΜΜΕ, τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης και το περιβάλλον του κάθε πολίτη. Είναι προφανές ότι το κύριο βάρος πέφτει στα ΜΜΕ παρά την βαράθρωση της αξιοπιστίας τους και τις υποψίες για δυνατούς οικονομικούς υποστηρικτές της κίνησης. Υπό αυτό το πρίσμα η ειρωνεία της εξέλιξης των γεγονότων τα προβάλλει έντονα. Ο τρόπος που τα ΜΜΕ θα βοηθήσουν τον πολίτη να σχηματίσει γνώμη για το “Ποτάμι”, παρουσιάζοντας απόψεις σεβαστών ανεξάρτητων παρατηρητών, θα αποβεί ίσως και το κριτήριο για την επιβίωση του Ποταμιού αλλά και την δική τους. Δυστυχώς τα πρώτα σημάδια δείχνουν ότι δεν έχουν αντιληφθεί την πρόκληση η ότι εσκεμμένα δημιουργούν κλίμα σύγχυσης και αδικαιολόγητης εύνοιας. Ελπίζουμε να επικρατήσουν σοβαρότερες θέσεις.

 

3.    Κοινωνική συνείδηση συμμετοχής στα πολιτικά

Αρμονία ατομικού και κοινωνικού συμφέροντος…. το στοίχημα

Είναι διαυγές ότι όλες οι αδυναμίες που έφεραν την καταστροφή, πολιτικό σύστημα, συντεχνίες, φοροδιαφυγή και τα άλλα στον ατελεύτητο κατάλογο, ξεκινούν από το άτομο. Παρατηρητές θεωρούν τέτοιες αδυναμίες πρωταρχικές αλλά στην πραγματικότητα ακολουθούν όντας απλώς μέρος ενός φαύλου κύκλου με κέντρο του το άτομο. Ένα άτομο που από ιδρύσεως του νέο-Ελληνικού κράτους παλεύει μόνο του. Κατά καιρούς ενδύεται συνειδητά τον μανδύα κάποιας συντεχνίας αλλά σπανιότατα, περαστικά και για πολύ σύντομα διαστήματα κι αυτό από λόγους συναισθηματικούς.

Από απλές παρατηρήσεις γίνεται προφανές ότι για κάθε επιτυχημένο έθνος, όλες οι προσπάθειες αποσκοπούν σε μια δύσκολη και δυναμικά ασταθή ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό/συντεχνιακό και το κοινωνικό συμφέρον. Δυνατά έθνη είναι πάντοτε αυτά που καταφέρνουν αρμονική συνύπαρξη αυτών των δύο σε μεγάλα διαστήματα. Η ωριμότητα τους βρίσκεται στους μηχανισμούς που εξασφαλίζουν αυτή την αρμονική συνύπαρξη στον τρόπο που σκέπτεται και ενεργεί το κοινωνικό κύτταρο, το άτομο.

Το έθνος μας έχει σοβαρή αδυναμία σ αυτό το ζήτημα. Μάλιστα υπό τις παρούσες συνθήκες υπάρχει πληθώρα ενδείξεων της κατά κράτος επικράτησης του ατομικού/συντεχνιακού συμφέροντος υπό την ευρύτερη έννοια. Πολλά, αν όχι όλα τα στραβά που συμβαίνουν σ αυτόν τον άτυχο τόπο ξεκινούν και θ έλεγε κανείς τελειώνουν από αυτήν την καταστροφή της αρμονίας των συμφερόντων.

Πως κανείς ξεκινά μια προσπάθεια επαναφοράς της αρμονίας συμφερόντων στο άτομο;

Πρέπει να πειστεί το άτομο ότι στις δράσεις του η προστασία του κοινωνικού συμφέροντας είναι εξ ίσου σημαντική με αυτήν του προσωπικού και γιατί. Και γι’ αυτό χρειάζονται επιχειρήματα, παραδείγματα για το πώς λειτουργεί σε γλώσσα καταληπτή. Το στοίχημα είναι πως από εκεί που βρίσκεται σήμερα, σύμφωνα με τις μελέτες, το άτομο θα καταφέρει να δει την όλη εικόνα και γιατί αυτή η αρμονία μακροχρόνια εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του και αυτά των απογόνων του. Από ότι γνωρίζω, αυτήν την προσέγγιση δεν την  έχει δοκιμάσει κανένας ακόμα αλλά το άτομο, ιδίως το νέο, την ψάχνει από καιρό. Απομονωμένο, απελπισμένο, θύμα του κάθε λαϊκιστή.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για μια τέτοια προσπάθεια. Αλλά για να ξεκινήσει ευτυχώς υπάρχει ένας πυρήνας που πρέπει να δράσει. Είναι τα άτομα που διακρίνουν αυτήν την πρόκληση και έχουν την δυνατότητα να μιλήσουν στους γύρω τους. Να πείσουν με υπομονή γι’ αυτήν την αρμονία συμφερόντων για να καταλήξουν όλα στο τέλος προς όφελος τους.

Αν ο πυρήνας αυτός δράσει υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Υπάρχουν σχετικά θέματα για προβολή όπως…

 

 

…ο κίνδυνος απέναντι στους εκβιασμούς

Σε όλες τις εκλογές των τελευταίων ετών  η παρουσία λευκών και η σημασία της αποχής στις κάλπες αγνοήθηκαν επιδεικτικά συναθροίζοντας τα συμφώνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο. Σαφέστατη ένδειξη από το πολιτικό κατεστημένο ότι ενεργεί ερήμην της κοινωνίας. Μαζί και η  υπενθύμιση μέσω των προσηρτημένων ΜΜΕ ότι βάσει του ισχύοντος νομικού πλαισίου η λευκή ψήφος κατασπαταλάται η υποβοηθά τάσεις ανεπιθύμητες για τον πολίτη. Αποφεύγεται η αναφορά στην σημασία της λευκής ψήφου και της αποχής καθώς και τα βαθύτερα μηνύματα τους όταν σχολιάζονται οι δημοσκοπικές τάσεις. Διαγράφονται έτσι, σε αδρές γραμμές, τα διλλήματα του απλού πολίτη. Μπορούμε να διακρίνουμε δύο επίπεδα διιστάμενων απόψεων.

Σχιζοφρενικά, με τις δημοσκοπήσεις πριν τις εκλογές το Ιανουαρίου 2015 να δείχνουν ότι τουλάχιστον οκτώ στους δέκα Έλληνες να θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ και έξι στους δέκα να μην επιθυμούν εκλογές, οδηγηθήκαμε σ’αυτές στον κόσμο των “Μνημονίων“ όπου αποκρυσταλλώθηκαν οι παρατάξεις υπέρ και κατά.

Στην πρώτη είχαν ταχθεί οι κορμοί του παλαιού δικομματισμού που προσπαθούσαν να σβήσουν από τις μνήμες των πολιτών την ιστορία μιας γενιάς που με την συνενοχή και πίεση των μικρότερων τότε πολιτικών σχηματισμών με κύριο στοιχείο τον ΣΥΡΙΖΑ (τα ασήκωτα βαρίδια) κατέστρεψαν τη χώρα και να τους πείσουν ότι οι ίδιοι θα την βγάλουν από τον κοινωνικό βάραθρο που την οδήγησαν. Αλλά, παρά το γεγονός ότι οι παρατάξεις αυτές έχουν πείρα διοίκησης του κρατικού μηχανισμού, ο πολίτης δεν τους εμπιστεύθηκε. Έχει αντιληφθεί ότι και αν ακόμη οι εμφανιζόμενοι σαν ηγετικές φυσιογνωμίες προβούν σε ειλικρινή απολογία, το πελώριο βαθύ κομμάτι των κομμάτων που είναι και μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος,  παραμένει αμετακίνητο και αμετανόητο. Έτσι βρέθηκε προ διλήμματος, παρόλον ότι αυτό το κομμάτι περιέχει την ηγεσία της παρούσης δημόσιας διοίκησης της χώρας και δεν μπορεί να αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη.

Στο στρατόπεδο των αντί μνημονιακών τα πράγματα ήταν σε μεγάλη σύγχυση. Η πανσπερμία στις σκοτεινές ιδεολογικές τους καταβολές , η παρά τις μετακινήσεις μέρους του βαθέως ΠΑΣΟΚ έλλειψη πείρας και οργάνωσης για την διαχείριση του κράτους, οι υποφαινόμενοι σκοποί και οι διαπροσωπικές έριδες δεν άφησαν πολλές ελπίδες για μια οποιαδήποτε αξιόπιστη μορφή συνεργασίας. Ο πολίτης δίσταζε να τους εμπιστευτεί. Και τούτο παρόλο ότι οι περισσότεροι δεν προτείνουν ανοικτά την αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ σε πρώτη φάση. Εν τούτοις η πολυδιάστατη οργή της κοινωνίας παρέσυρε πολλούς πολίτες μπροστά στην κάλπη.

Από απόψεως ιδεολογίας, η καλύτερη εκτίμηση θα ήταν ότι οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους κάτω από τους κραδασμούς αποχωρήσεων και συνδιαλλαγών. Το άκρον άωτον η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Το μόνο κόμμα με ασάλευτες ιδεολογικές αρχές είναι το ΚΚΕ που παραμένει ένα θλιβερό λείψανο μιας χρεοκοπημένης και ιδεολογίας. Κατά συνέπεια, γεγονός για το οποίο η χώρα μας δεν είναι εξαίρεση, καμπάνιες στηριζόμενες σε καθαρά ιδεολογικές ρήσεις δεν φαίνεται να έχουν αντίκρισμα.

Τέτοια διλλήματα βεβαίως τέθηκαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μακροχρόνιας καταρράκωσης των συνθηκών διαβίωσης, που είναι απαραίτητο να ληφθεί υπόψη μέσα σ αυτόν τον καυτό Ιανουάριο που θα περάσουμε.

Παράλληλα, είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι οι στρατηγικές αποφάσεις για την διαχείριση του κράτους δεν λαμβάνονται προς το παρόν από τις Ελληνικές αρχές αλλά από Ευρωπαϊκούς και διεθνής θεσμούς, οι οποίοι εκπονούν σχετικά προγράμματα. Οι πιέσεις τους γίνονται προφανείς. Σχεδιάζουν για την μεγίστη δυνατή προστασία των γενικότερων και όχι μόνων οικονομικών συμφερόντων πολιτών των χωρών τους παράλληλα με την ριζική αναδόμηση του Ελληνικού κράτους, καθώς είναι επίσης γενικότερο συμφέρον τους η Ελλάδα  να παραμείνει μέλος της ΕΕ (εδώ είναι που ο θεός της Ελλάδος βάζει το χεράκι του). Τα σχέδια αυτά έχουν βασικά δυο απλές διαστάσεις όσο και αν ντύνονται σε πολύπλοκα οικονομικά μοντέλα και αδοκίμαστες αριστερόστροφες ριζοσπαστικές κορώνες: νοικοκύρεμα και επενδύσεις. Και έχουν βαρύτατες συνέπειες για την κοινωνία μας.

Η πρώτη διάσταση, προφανής, αναγκαία, αλλά που εφαρμόστηκε με τρόπο κοινωνικά άδικο έχει ήδη προχωρήσει, πλην όμως της μένει ακόμη δρόμος πολύς. Αφορά στην προσγείωση μας στο βιοτικό επίπεδο των δυνατοτήτων μας. Τα συνθήματα περί Βουλγαρίας και Μπαγκλαντές είναι για έξαψη πνευμάτων. Την πραγματικότητα θα την ανακαλύψουμε στο δρόμο όταν θα φτάσουμε στο σημείο να καταναλίσκουμε όσα πραγματικά παράγουμε.

Η άλλη διάσταση, των επενδύσεων, που θα επιτρέψει το δυναμικό της κοινωνίας μας να απελευθερωθεί και να δημιουργήσει έχει προφανώς ενεργοποιηθεί. Σχέδια και διαδικασίες εξεύρεσης πόρων και επενδύσεων εξελίσσονται παρά το γεγονός ότι πολιτικοί και τα ΜΜΕ παρουσιάζουν ελάχιστα για αυτές τις διαδικασίες. Οι προσπάθειες των ξένων προσανατολίζονται κυρίως στην ενεργοποιήσει του δυναμικού των πολιτών και όχι του κράτους τέρατος.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι βρισκόμαστε υπό κηδεμονία, χωρίς αξιόπιστες εναλλακτικές και θα ήταν μια καλή βάση αν το παραδεχόμασταν για να σκεφτούμε για το μέλλον ρεαλιστικά και όχι με ευχολόγια, συνθήματα και κατάρες. Κηδεμονία, λόγω σφαλμάτων μας, από χώρες με τα πλέον προηγμένα δημοκρατικά πολιτεύματα στον πλανήτη, που μπορεί να γίνει μια μοναδική ευκαιρία για να ξαναφτιάξουμε το κράτος με σύγχρονες μεθόδους διαχείρισης, διατηρώντας τον πολιτισμικό μας χαρακτήρα. Αλλά αυτό χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία με ρεαλισμό σε επαφή την Ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα και χρόνο, πολύ χρόνο.

Για να υπάρξει ελπίδα, ο κάθε πολίτης πρέπει πρώτα να απαντήσει με ειλικρίνεια στον ίδιο του τον εαυτό για τις πράξεις του που οδήγησαν σε αυτήν την πολιτισμική μας κατάρρευση και την θέληση του να αλλάξει. Να παραδεχτεί ότι ο ίδιος αποδέχτηκε τις πολιτικές της καταστροφής και επέλεξε τους ανθρώπους που τις εισήγαγαν και εκτέλεσαν. Ο μοναδικός του στόχος, η καταδίκη της κοινωνικής και πολιτικής  νοοτροπίας όλου αυτού του οικοδομήματος, που απαιτεί μεγάλες θυσίες και που ξεπερνούν την οικονομική διάσταση. Η τιμωρία προσώπων για ιδιωτικά οφέλη είναι απολύτως αναγκαία αλλά ανήκει σε άλλη κατηγορία δράσης σε διαφορετική προτεραιότητα. Είναι ούτως ή άλλως δυνατή μόνον μετά την αντικατάσταση του πολιτικού πλαισίου. 

 

Ελληνικό Κράτος και Ελληνισμός

Ελληνισμός, μια λέξη που εμείς που γεννηθήκαμε στο νότιο μέρος των Βαλκανίων αναμασούμε συχνά προσπαθώντας να ενδυναμώσουμε επιχειρήματα σχετικά με την ταυτότητα μας. Και συχνά προβάλουμε το σύγχρονο Ελληνικό κράτος σαν τον ομφαλό απ’ όπου πηγάζει αυτή η ιδέα και ότι την αντιπροσωπεύει. Έμμεσα διαφημίζουμε την άποψη ότι είμαστε οι μοναδικοί κληρονόμοι αυτής της ιδέας του Ελληνισμού.

Υπάρχει όμως και μια άλλη θεώρηση που αναπτύσσεται ως εξής. Η ιδέα του Ελληνισμού την εποχή της κλασσικής Ελλάδας, όπως εμφανίστηκε και αναπτύχτηκε γύρω από την χερσόνησο που εμείς ζούμε, είναι μια ευρεία και αέναη πνευματική έννοια. Πάνω της χτίστηκαν σε διαδοχικά βήματα εξέλιξης της ανθρώπινης διανόησης τα σύγχρονα πολιτισμικά συστήματα του Δυτικού κόσμου τα οποία η υδρόγειος παίρνει σαν παράδειγμα. Τα συστήματα αυτά είναι απόγονοι αυτού του κλασσικού Ελληνισμού που εμείς καυχόμαστε ως κληρονόμοι. Είναι ο ίδιος αυτός ο Ελληνισμός στην εξέλιξη του δια μέσου των αιώνων. Η σκληρή πραγματικότητα υπαγορεύει ότι μια κοινωνία για να καυχιέται ότι είναι ένας από τους απογόνους της δεν φτάνει ούτε και είναι απαραίτητο να είναι κάτοικος αυτής της περιοχής. Απλώς χρειάζεται να λειτουργεί σύμφωνα με τις έννοιες αυτού του πολιτισμικού συστήματος και υπάρχουν πολλές κοινωνίες μακριά από την χώρα μας που πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις. Δυστυχώς λίγοι θα διαφωνήσουν ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στο Ελληνικό κράτος σήμερα.

Σίγουρα οι κάτοικοι αυτής της χερσονήσου έχουν σημάδια συνέχειας με τους αρχαίους προγόνους τους στα ήθη και έθιμα τους μια και το περιβάλλον τα διασώζει από εξωτερικές επιρροές δια μέσου των αιώνων αλλά δεν τους προφυλάσσει από κανόνες δομών του κράτους που τους απομάκρυναν από την εξέλιξη του Ελληνισμού όπως αυτός εκφράστηκε στις κοινωνίες της Δύσης. Έτσι στα μάτια του κόσμου έξω από την χώρα μας, τα επιχειρήματα περί κληρονομιάς του Ελληνισμού από τους σύγχρονους κατοίκους της χερσονήσου φαντάζουν εξωπραγματικά όσον καιρό οι δομές της κοινωνίας δεν ασπάζονται τα ιδεώδη του πραγματικού σύγχρονου Ελληνισμού.

Οι νεότεροι Έλληνες, από ιδρύσεως του κράτους τους, αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ Ανατολής και Δύσης και χάνουν μια μοναδική ευκαιρία να εξασφαλίσουν μια αξιόλογη θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ως οι πλησιέστεροι απόγονοι αυτού του κλασσικού Ελληνισμού. Αδυνατούν να προσαρμόσουν τις κρατικές και κοινωνικές τους δομές στις αξίες ενός σύγχρονου Ελληνισμού παραδείγματος διατηρώντας τα ατομικά τους χαρακτηριστικά που πηγάζουν από το περιβάλλον στο οποίο ζουν.

 

 

Δ.     Επίλογος

Η κύρια αιτία αυτού του πονήματος είναι η σχετική απουσία προτάσεων από τον βαριά αριστερόστροφο πνευματικό μας κόσμο για να σταματήσουμε τον κατήφορο της κοινωνικής καταβαράθρωσης. Προτάσεις να βάλουν σε μια μακρά και επίπονη ανοδική πορεία που θα μας φέρει σε ένα επίπεδο άξιου μέλους της Ευρωπαϊκής και θα έλεγα ακόμη `Δυτικής` οικογένειας των εθνών ξεπερνώντας το ρόλο του απλού μισθωτού φύλακα μουσείων των πολιτισμικών θεμελίων τους. Χωρίς μια τέτοια προσπάθεια ούτε η οικονομία ούτε τίποτε άλλο μπορεί να ανανήψει.

Ίσως η καθαρότερη ένδειξη της κατάστασης που βρίσκεται το έθνος σήμερα πρόβαλλε μέσα από το πλαίσιο των εκλογών της 25 Ιανουαρίου 2015 σαν παγερή  πραγματικότητά.  Ένα συναίσθημα ότι η κοινωνία μας φτάνει πλέον στον πυθμένα της ηθικής καταβαράθρωσης.

Από την μεριά της παρούσης κυβέρνησης, εκστρατεία εκφοβισμού σε συνδυασμό με απόλυτη αναξιοπιστία και το εκλογικό τους ακροατήριο να μην την πιστεύει αλλά να την υποστηρίξει για να κάνει την διακυβέρνηση από την άλλη πλευρά αδύνατη.  Από την πλευρά της κύριας αντιπολίτευση, με μια εκστρατεία άκρατου λαϊκισμού, να έχει υποσχεθεί στους πάντες τα πάντα. Και αυτό εν πλήρη γνώσει της ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και ενώ προσανατολίζεται προς μια ευρεία άλλα εντός θεσμικών ορίων συζήτηση του Ελληνικού ζητήματος μέσα στην Ευρώπη. Και το ακροατήριο της έτοιμο να την υποστηρίξει, σε άκρα σχιζοφρένεια,  γνωρίζοντας ότι δεν θα κάνει αυτά που υπόσχεται και δεν θα τους ενημερώσει γι’ αυτά που θα επιδιώξει παρά μόνον κατόπιν εορτής.

Έτσι οι εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015 διεξήχθησαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα ψέματος  και ο χρησμός  του πάνσοφου ΛΑΟΥ φαίνεται να φέρνει την ιστορική σφραγίδα της πλήρους  αποσύνθεσης της Ελληνικής κοινωνίας, προσφέροντας λίπασμα πάνω στο όποιο άλλες μορφές κοινωνικής συνοχής, που οι σπόροι τους έχουν ήδη ριχθεί,  μπορεί να ανθίσουν.

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις κρατούν τη χώρα σε κομμένη ανάσα. Ας ευχηθούμε η νέα κυβέρνηση θα αποκτήσει γρήγορα την απαιτούμενη πείρα, σύνεση και δυναμικό για να υπηρετήσει τον λαό και τις ζωτικές του ανάγκες στήνοντας θεσμούς που θα ποδηγετήσουν την κοινωνία στην ελευθερία έξω από τον κομματικό ζυγό της μεταπολίτευσης.

Πρέπει να μάθουμε να ζούμε ξοδεύοντας το πολύ όσο πραγματικά παράγουμε μέσα σε μια πιο ανθρώπινη χώρα με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.

Με τον πνευματικό κόσμο απόντα, το μήνυμα απευθύνεται κυρίως στους νεότερους για δύο λόγους: πρώτον διότι η ευθύνη του παρελθόντος τους αφορά λιγότερο ενώ το μέλλον είναι δική τους υπόθεση και δεύτερον διότι έχουν το δυναμικό και τις σύγχρονες γνώσεις να αντιμετωπίσουν αυτήν την δύσκολη πρόκληση. Η ιστορική μνήμη είναι βεβαίως απαραίτητη και διαθέσιμη για να την αντλήσουν από τους ενόχους των παλιότερων γενεών που ζουν δίπλα τους. Να τους ενθαρρύνει να αναδείξουν απλές δραστηριότητες συμμετοχής για όλους καθώς μόνον με ευρύτατη συμμέτοχη της κοινωνίας υπάρχει ελπίδα. Όλοι πρέπει να κατανοήσουν ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μόνο η σύμπνοια και συμμετοχή όλων θα φέρει αποτέλεσμα. Και δεν πρόκειται μόνον για υλική συνδρομή αλλά για προσωπική παρουσία.

 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Κωνσταντίνος Π. Βλαχοδήμος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1937 και μεγάλωσε στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα.

Το 1954 μπήκε στην Σχολή Δοκίμων απ’ όπου αποφοίτησε σαν μάχιμος σημαιοφόρος το1958. Υπηρέτησε σε διάφορα πολεμικά πλοία και επιτελικές θέσεις επιχειρήσεων, πολεμικής σχεδίασης και πολιτικής στα Αρχηγία Στόλου, Ναυτικού και Ένοπλων Δυνάμεων. Κατά την διάρκεια της θητείας του αποφοίτησε από το ΕΜΠ ως μηχανολόγος/Ηλεκτρολόγος και από το Cranfield Institute of Technology/Business school.

Το 1973 προσελήφθη από το διεθνές συγκρότημα Χημικής Βιομηχανίας Imperial Chemical Industries (ICI) στην Ολλανδία. Ακολούθως εργάστηκε διαδοχικά στην ομάδα στρατηγικής σχεδίασης στο κέντρο του συγκροτήματος στην Αγγλία, επικεφαλής των θυγατρικών στην Ελλάδα και την BENELUX και τέλος ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Διεύθυνσης.

Το 1992 ανέλαβε την γενική διεύθυνση του παγκόσμιου δικτύου εκπροσώπησης συμφερόντων του βιομηχανικού τομέα βιοτεχνολογίας και χημείας σε εφαρμογές στην γεωργία και την αλυσίδα επεξεργασίας τροφίμων, CropLife International. Στο πλαίσιο αυτό είχε επαφές με τις αρχές της ΕΕ στις Βρυξέλλες και Λουξεμβούργο, υπηρεσίες του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον, τη Ρώμη και το Ναϊρόμπι καθώς και σε σημαντικά κέντρα όπως Τόκυο, Χονγκ Κονγκ και Σιγκαπούρη.

Το 2000 αποχώρησε από την ενεργό δράση. Διατηρεί επαφή με τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις, όντας επίτιμο μέλος του European Policy Centre και προσφέρει εθελοντικά συμβουλή σε άτομα με ηγετικές ικανότητες (www.optir.eu).

Παρακολουθεί τις Ελληνικές εξελίξεις κατά το δυνατόν, επισκεπτόμενος την χώρα συχνά.

Λατρεύει την ιστιοπλοΐα και δημιουργεί μπρούτζινα γλυπτά με την αρχαία μέθοδο του χαμένου κεριού (www.optir.net).