Ξεκινώντας από εκεί που είμαστε

Πολλοί συμπολίτες, γέροντες αλλά και νεότεροι, περνώντας τον εφιάλτη της τελευταίας εξαετίας και ιδίως μετά τα χτυπήματα των τελευταίων εξελίξεων δείχνουν εξουθενωμένοι και απελπισμένοι. Είναι αυτοί που βρίσκονται έξω από τους κύκλους ελέγχου των γεγονότων στην χώρα μας. Δεν είναι ενεργά μέλη ούτε του σκληρού πυρήνα του πολιτικού κατεστημένου ούτε των παραφυάδων του στα συντεχνιακά μορφώματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα ούτε στον κόσμο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας.

Είναι αυτοί που θα ήθελαν πολύ να συμβάλλουν σε μια στροφή σε προσπάθειες συμβατές με την πραγματικότητα και τις υπάρχουσες δημιουργικές δυνάμεις του έθνους αλλά αισθάνονται μόνοι καθώς δεν εμπιστεύονται την εθνική ηγεσία. Είναι όμως και άλλοι που παρόλο φαινομενικά στηρίζουν το κατεστημένο αντιλαμβάνονται ότι με αυτό η χώρα δεν έχει μέλλον και είναι έτοιμοι να στηρίξου τέτοιες προσπάθειες.

Δεν θα έπρεπε να βιαστεί κανείς από αυτήν την εκτίμηση, συμπεραίνοντας ότι δεν υπάρχει στην κοινωνία ηγετικό δυναμικό που θα εμπνεύσει και καθοδηγήσει μια τέτοια προσπάθεια. Τέτοιο δυναμικό είναι σίγουρο ότι υπάρχει, όπως άλλωστε σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά για να φυτρώσει και να ανδρωθεί χρειάζεται προετοιμασία της κοινωνίας για να το δεχτεί, να το εμπιστευτεί και να το στηρίξει. Το υπάρχον κατεστημένο έχει επιμελώς εργαστεί σαράντα χρόνια τώρα για να εμποδίσει την ανάδειξη του, καθώς θα αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για την δική του ύπαρξη.

Υπάρχει λοιπόν η ανάγκη ανάπτυξης ηγετικού δυναμικού που θα εκφράσει και θα προωθήσει το όραμα της κοινωνίας να απεμπλακεί από τον χαλινό του υπάρχοντος κατεστημένου και να ελπίσει αλλά για τούτο χρειάζεται χρόνος και πολύ δουλειά από τον καθένα μας.

Ξεκινώντας, ίσως θα έπρεπε να δεχτούμε ότι οι σύμμαχοι μας για λόγους γεωπολιτικού συμφέροντος τους, υπό την προϋπόθεση ότι ο χρόνος που θα χρειαστεί για την πάρα πάνω δουλειά είναι λογικός, θα μας κρατήσουν από τα μαλλιά με την μύτη και το στόμα έξω από το νερό για να αναπνέουμε. Το θέατρο των διαπραγματεύσεων θα συνεχίζεται και θα μας κρατάει σε νευρική υπερένταση άλλα να υποθέσουμε ότι θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε. Επομένως αυτές θα είναι οι συνθήκες για την σκληρή δουλειά της ουσίας.

Τι δουλειά ουσίας μας χρειάζεται για να ανδρωθεί ένα νέο δυναμικό;

Βασικά προσπάθεια να συλλάβει κάθε άτομο της κοινωνίας τις διαστάσεις της πραγματικότητας με τρόπο που θα της καταλάβει και κατά το δυνατόν αποδεχτεί. Επιχείρημα εξαιρετικά δύσκολο, καθώς το υπάρχον σύστημα το πολεμάει αποτελεσματικά στηριζόμενο σε μια λαϊκίστική νοοτροπία στην οποία οι πολίτες προσελκύονται, σαν συνέπεια ενός εκπαιδευτικού συστήματος σχεδιασμένου γι' αυτόν τον σκοπό τριάντα χρόνια τώρα.

Ας συνοψίσουμε την πραγματικότητα, δηλαδή από πού ξεκινάμε,  σε πέντε σύντομες φράσεις.

-Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, προτεραιότητα πανω από όλα, έχει κατακρημνιστεί από αλλεπάλληλες ιδεολογικές δοκιμασίες και συνδικαλιστικές δουλείες.

-Το πλαίσιο ανάπτυξης πραγματικά ιδιωτικής πρωτοβουλίας έχει αλλοιωθεί και καταστρατηγηθεί από έναν συρφετό κρατικοδίαιτων συμφερόντων σε συνύπαρξη και αμοιβαία απολαβή με ένα διεφθαρμένο κράτος.

-Η κοινωνική πρόνοια έχει αποσυντεθεί, λεία αδίστακτων παραγόντων που καρπώνονται τους πόρους της.

-Η μεταναστευτική μας πολιτική, σε συνδυασμό με τις φθίνουσες δημογραφικές παραμέτρους της κοινωνίας, οδηγεί ασφαλώς σε σημαντική αλλοίωση των χαρακτηριστικών του έθνους.

-Οι γεωστρατηγικοί κίνδυνοι εγκυμονουν και ευρίσκονται σε φάση έξαρσης.

Η Ελληνική κοινωνία αποτελείται από ποικιλία πολιτών, από τους πεπεισμένους για την ιστορική συνέχεια του γένους μέχρι τους αδιαφορους για την εθνική μας ταυτότητα, από τους συνετούς οικογενειάρχες έως τους Ελληναράδες, από τους τεχνικά πολύ μορφωμένους μέχρι τους λιγότερο, από τους μικρομεσαίους μέχρι τους υπαλλήλους. Η ποικιλία έχει πολλές διαστάσεις και κάθε μία χρειάζεται τον δικό της τρόπο να κοινωνηθεί με αυτήν την πραγματικότητα για να μπορέσει να την αντιληφθεί και ίσως να την ενστερνιστεί.

Ποιοι είναι αυτοί που θα πρέπει να ξεκινήσουν και να στηρίξουν την προσπάθεια;

Σε μια κοινωνία με δυναμισμό αυτός ο ρόλος ανήκει στον πνευματικό της κόσμο. Από τους συγγραφείς και τους ποιητές, τους ζωγράφους και τους γλύπτες, στους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Αλλά είναι αποκαρδιωτική η ανταπόκριση τους. Έτσι μένει στους απλούς πολίτες, σ εμάς όλους, αντί να μένουμε σε κατάθλιψη και απογοήτευση, να συζητήσουμε με τους γύρω μας και να συμφωνήσουμε πρώτα για το από πού ξεκινάμε. Αν δούμε, πισω από την ομίχλη της παραπληροφόρησης, και συναινέσουμε στις πέντε διαστάσεις και τον ρόλο ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου στην διαχείρηση τους, που μας έφερε σ αυτό το κατάντημα, τότε το ξεκίνημα είναι δυνατό.

Γίνεται προφανές ότι εμείς, μόνοι μας πλέον, πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την ανάδειξη ενός νέου ηγετικού δυναμικού που θα αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις και διαθέτουμε δύο παράλληλες δραστηριότητες για να τα καταφέρουμε. Να αναμειχθούμε πραγματικά με τα κοινά σαν άτομα, αρχίζοντας από τις γειτονιές και μετέχοντας όλοι χωρίς εξαίρεση στις επόμενες πολιτικές στιγμές έκφρασης της βούλησής μας, που δεν είναι πολύ μακριά, να απορρίψουμε συλλήβδην το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο. Έτσι και αλλιώς τώρα ξέρουμε ότι ανεξάρτητα από ιδεολογικές τοποθετήσεις όλόκληρο αδυνατεί να οδηγήσει την χώρα έξω από τον τυφώνα. Δεν είναι απαραίτητο ούτε αναμενόμενο ότι το ποσοστό της απόρριψης να είναι πελώριο. Αν όμως έστω και το σύνολο των απεχόντων και λευκών του παρελθόντος εκφράσουν την απόρριψη η πολιτική προοπτική της χώρας θα αλλάξει άρδην με σειρά καταλυτικών εξελίξεων, καθώς θα δοθεί η ευκαιρία σε πραγματικά νέες πολιτικές δυνάμεις να αναδειχτούν.

Αν δράσουμε έτσι, αυτό θα είναι η ηχηρότερη πρόσκληση και εθνική υποχρέωση προς υγιείς δυνάμεις να εμφανιστούν στο προσκήνιο και να δημιουργήσουν την νέα ηγετική τάξη της κοινωνίας μας. Αν χάσουμε ακόμη μια ευκαιρία, ο κίνδυνος είναι μεγάλος τα μαλλιά μας να γλυστρίσουν από τα χέρια που μας κρατάνε έξω από το βούρκο και να πνιγούμε. Πρέπει να πάρουμε την τύχη μας και την τύχη των απογόνων μας στα χέρια μας. Ας μην ρίχνουμε τα φταίγματα πλέον σε άλλους.