Featured post

Η ψωροκώσταινα και η μπότα των κατακτητών

Του Κ.Π.Βλαχοδήμου Κανείς εύκολα μπορεί να παραδεχτεί ότι έξοδος από το τέλμα που έχει βυθιστεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ελληνικής κ...

9 August 2016

Απελπισμένη κοινωνία



Βαριά κουβέντα. Λες να είναι και αλήθεια;
Μέσα ενημέρωσης όλων των αποχρώσεων και τεχνολογικής υποδομής την βομβαρδίζουν χρόνια τώρα με καταθλιπτικά μηνύματα. Πίσω τους εξελίσσεται μια πολιτική πραγματικότητα που τα υποστηρίζει. Στατιστικά στοιχεία για την συνοχή της, το πολιτικό σύστημα και την οικονομία δεν είναι μόνον αρνητικά αλλά και ασαφή, αφήνοντας την φαντασία να οργιάσει με σενάρια κινδυνολογίας. Και γίνονται ακόμη περισσότερο όταν τα συγκρίνουμε με αυτά γειτονικών χωρών.
Αυτό είναι το περιβάλλον που ζει η Νεοελληνική κοινωνία σήμερα και οι δυνάμεις που το έχτισαν και το συντηρούν για ιδιοτελείς λόγους κομματικούς, συντεχνιακούς και ιδεολογικούς συνεχίζουν ακατάπαυστα να δουλεύουν γι’ αυτό. Και επιβεβαιώνει τις Κασσάνδρες για το μέλλον. Τα κόμματα για την επιβίωση τους, οι κάθε λογής συντεχνίες για την διατήρηση των συγκριτικών τους πλεονεκτημάτων απέναντι στο σύνολο και το χειρότερο, παρωχημένες ιδεολογίες απέναντι σ έναν κόσμο που τις προσπέρασε, αφαιρούν όλο και ποιο πολύ από τον ορίζοντα ελπίδας.
Κάποιοι θα έλεγαν ότι η κοινωνία μας έχει δυνατές βάσεις και δυναμικό επιβίωσης, έχει περάσει χειρότερα και επανήλθε. Παρέμεινε Νεοελληνική. Περιγράφουν τον άνετο τρόπο ζωής σε περιοχές της χώρας  όπου λες και τα γεγονότα δεν τις αφορούν. Εξακολουθούν να ζουν το όνειρο της Ολυμπιάδας. Επιμένουν στο “λεφτά υπάρχουν”. Ξέχασαν όμως να επισκεφτούν την υπόλοιπη χώρα όπου η πενία έχει περάσει από τα συσσίτια  των εκκλησιών.
Δυστυχώς οι Κασσανδρες δεν διακρίνουν σε αυτήν την συγκυρία δυνάμεις με προτεραιότητα την ταυτότητα και το συμφέρον της κοινωνίας πάνω από όλα τα άλλα. Αντίθετα, υπό την επήρεια εξωτερικών αλλά κυρίως εσωτερικών απειλών στην συνοχή της,  διακρίνουν συμπτώματα δυναμικής αλλοίωσης των χαρακτηριστικών που θα την κάνουν τελείως αγνώριστη, ξεκομμένη από την ιστορία της. Κάνεις δεν πολεμάει για την επιβίωση της σαν εθνική συνέχεια με όλες τις επιρροές πάνω της που έφερε η ιστορία. Καταλήξαμε όλοι για την πάρτι μας. Ο απλός πολίτης, με το σχολείο που πέρασε τα τελευταία σαράντα χρόνια που τον ευνούχισε πολιτικά , δεν διανοείται καν ότι αξίζει να θυσιάσει κάτι εθελοντικά, έστω και λίγο, για το κοινωνικό συμφέρον. Δεν βλέπει τι πλεονεκτήματα μπορεί να του αποκομίσει. Είναι πεπεισμένος ότι θα κατασπαταλειστεί σε αλλότρια από μια αναξιόπιστη ηγεσία.
Δεν ασχολείται πλέον με το αν θα είναι Έλληνας η “παγκοσμιοποιημένος” πολίτης με ότι σημαίνει αυτό. Ξέρει ότι σε κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση θα έχει να διαλέξει τις λιγότερο κακές λαϊκίστικές υποσχέσεις. Το θεωρεί αδιανόητο  να αρνηθεί όλους τους κομματικούς σχηματισμούς για να ανοίξει το δρόμο σε επόμενη φάση σε νέες δυνάμεις. Λίγους ενοχλεί ότι η χώρα έχει απωλέσει τη εθνική της κυριαρχία για τις επόμενες γενιές.
Και το χειρότερο, υπό αυτές τις συνθήκες, είμαστε μία κοινωνία, μαραζωμένη αιμορραγώντας ότι καλύτερο έχουμε σαν μετανάστες σε άλλες χώρες,  χωρίς ηγέτες έτοιμους να συγκρουστούν με την εδραιωμένη ελίτ και να μας οδηγήσουν προς ένα καλύτερο μέλλον σαν σύνολο.
Μπορεί λοιπόν τελικά να είμαστε μια απελπισμένη κοινωνία, σε βαθύ λήθαργο εθνικής απραξίας, που μας οδηγεί σταθερά σε ένα μέλλον όταν τα παιδιά μας θα επικοινωνούν με άλλους κανόνες και πιθανόν σε μια άλλη γλώσσα, διεθνή η γειτονική.
Θα έλεγε κανείς ότι το ζητούμενο, αν υπάρχει,  είναι και σχεδόν αδύνατον. “Ανάδειξη και λαϊκή στήριξη εθνικών ηγετών που θα γεννήσουν ελπίδα και μόνον αυτό”. Το πρόβλημα της κοινωνίας δεν είναι πρωτίστως πολιτικό η οικονομικό, είναι πρόβλημα κοινωνικής ταυτότητας και συνοχής. Εξ ου και το οξύμωρων αφού οι πολίτες έχουν το δυναμικό και τα προσόντα να συνεισφέρουν αλλά μαραζώνουν χωρίς συνεκτικό εθνικό όραμα.
Θυσίες λοιπόν στον Θεό της Ελλάδος …. και πρόσκληση και πρόκληση για την νεολαία μας;