Το υπάρχον κομματικό συνονθύλευμα στο ναδίρ

Στο άρθρο του ΔΠ της 1^ης Ιανουαρίου 2015 “Ο κίνδυνος απέναντι στους εκβιασμούς” όσον αφορά την επιλογή του πολίτη     διατυπώνονταν η άποψη ότι “Εάν στηρίξει ένα από τα τότε αντιπολιτευόμενα κόμματα, μικρά η μεγάλα, σε μια δικιά του εκτίμηση των κινδύνων που εμπεριέχουν οι διακηρύξεις τους για τις εναλλακτικές τους πολιτικές, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες υπό το πρίσμα των ήδη συμφωνηθέντων  υποχρεώσεων από την χώρα. Θα πρέπει πειστεί ότι το κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει για την διαχείριση του κράτους υπό τις παρούσες συνθήκες θα μπορέσει να επαναδιαπραγματευθεί κάτι που έχει ήδη συμφωνηθεί διακρατικά η σε αντίθετη περίπτωση να διαχειριστεί μια πιθανότατη άτακτη χρεοκοπία της οποίας τις συνέπειες έχει αντιληφθεί. Δηλαδή η πιθανή κατάληξη δεν διαφέρει πολύ από αυτήν της πρώτης εναλλακτικής απλώς διαδικαστικά μπορεί να αποβεί ποιο επιζήμια για την κοινωνία αφού θα την σπρώξει γρηγορότερα προς λαϊκίστικα άκρα. Σε αυτήν την περίπτωση ο πολίτης ίσως νομίσει ότι θα μείνει αμέτοχος παρατηρητής αυτής της διαδικασίας διαπραγματεύσεων αλλά είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί προ εκπλήξεως γι’ αυτό.”

Τα γεγονότα, από όποια γωνία και να κυττάξει κανείς, δυστυχώς για την δύσμοιρη πατρίδα μας, φαίνεται να επιβεβαιώνουν αυτήν την πρόβλεψη. Φτάσαμε στο εξής αδιέξοδο. Οι εκπρόσωποι του παλαιού κομματικού συνονθυλεύματος να υποστηρίζουν με λογικά επιχειρήματα την διατήρηση μας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και να αντιμετωπίζονται με καχυποψία λόγω του ιστορικού τους ρόλου και το συνονθύλευμα άκρως λαϊκίστικών συνιστωσών να απολαμβάνει την ανοχή αν όχι την συμφωνία του θυμικού της Ελληνικής ψυχής αλλά ταυτόχρονα και την ανησυχία για τα αποτελέσματα των πεπραγμένων του πενταμήνου. Άτομα που δεν ανήκουν στο κομματικό κατεστημένου, με σοβαρές απόψεις για η αντί της πρότασης του δημοψηφίσματος, προσπαθούν απεγνωσμένα να κρούσουν τον κίνδυνο του εθνικού διχασμοί χωρίς αποτέλεσμα.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της επόμενης Κυριακής έρχεται η στιγμή που πέρα από τον πολίτη η κοινωνία θα πρέπει να μετρηθεί με τον εαυτό της. Το πολιτικό αδιέξοδο καθίσταται πλήρες, με προφανείς κινδύνους πολιτειακής εκτροπής προς οιανδήποτε κατεύθυνση, την οποίαν είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν κρισιμότατες γεωπολιτικές απειλές. Η όποια ωριμότητα η μη του πολιτικού σώματος, στην οποία το ΔΠ έχει επανειλημμένως εντρυφήσει, είναι ότι διαθέτει η κοινωνία μας και με αυτήν πρέπει να πορευτούμε. Έτσι ο ακομμάτιστος πνευματικός κόσμος, οι μόνοι απομείναντες σαν αξιόπιστη πηγή άποψη για το καλό της πατρίδας μας πρέπει επί τέλους να βγουν, δυναμικά και όχι διστακτικά όπως παρατηρείται, από τον χώρο τους επειγόντως και να μιλήσουν στους πολίτες με ότι μέσον τους διατίθεται, από το τηλέφωνό τους, τον υπολογιστή τους και  ότι άλλο. Ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ λίγα από το τεχνικό μέρος του ερωτήματος και λιγότερο από το πολιτικό του περιτύλιγμα. Παρόλα ταύτα αισθάνεται και έχει επανειλημμένα δείξει ότι θέλει να μείνει μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Διψάει για υπεύθυνή συμβουλή γιατί πλέον δεν εμπιστεύεται κανέναν.

Οι εξελίξεις ωθούν προς νέους γύρους εκλογικών αναμετρήσεων. Δεν πρέπει να αφήσουμε το καταρρακωμένο κομματικό κεκτημένο να πρυτανεύσει σε τέτοιες εξελίξεις.  Είναι ίσως καιρός να μας απασχολήσει περισσότερο η άποψη που διατυπώθηκε στο ίδιο άρθρο του ΔΠ που προτείνει στον πολίτη μια άλλη εναλλακτική:

“Εάν ψηφήσει λευκό, καταδικάζοντας όλο το πολιτικό κατεστημένο και απαιτώντας την ριζική του αναδόμηση, θα το πράξει εάν αποφασίσει να κάνει έναν μακρύ αγώνα. Να αρχίσει απαιτώντας  την εγκατάσταση μιας α-κομματικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, από άτομα που δεν θα εμπλακούν στην πολιτική εις το μέλλον, για την διαχείριση του κράτους υπό την υπάρχουσα κηδεμονία μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών για την εγκατάσταση νέων πολιτικών δυνάμεων και την σύγκληση επιτροπής από πολίτες σεβαστούς στην κοινωνία χωρίς ανάμειξη στην πολιτική, για την δημιουργία πρότασης για την αναθεώρηση του Συντακτικού Χάρτη της χώρας.

Πέρα από αυτό, να πάρει τον κίνδυνο ότι πολλοί από τους συμπολίτες του θα διαλέξουν άλλες εναλλακτικές παρόλο ότι οποιαδήποτε από αυτές δεν απαλλάσσει τη χώρα από τα μετα-οθωμανικά της δεσμά.

Ο αγώνας αυτός δεν είναι αόριστος. Έχει συγκεκριμένες δράσεις. Πρέπει να αποφασίσει να ψηφίσει σε πρόκληση  προς τον υπάρχοντα εκλογικό  νόμο, στηριζόμενος στην υποχρέωση απέναντι στο τελευταίο άρθρο του Συντάγματος   που απαιτεί από όλους μας την προστασία του από τις λαίλαπες των εξοθσιοθήρων. Παρόλο ότι το κατεστημένο θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το νόμο που αυτό εισήγαγε για τις βολές του μια ισχυρή λευκή ψήφος δεν μπορεί να αγνοηθεί αυτή τη φορά όντας υπό ξένη κηδεμονία.

Στην συνέχεια πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση ώστε οι πολιτικές εξελίξεις μετά τις εκλογές να λάβουν πλήρως υπόψη το μήνυμα του. Το εάν μια τέτοια διαδικασία θα μπορέσει να παραμείνει μέσα σε οριακά δημοκρατικά πλαίσια είναι ίσως το κρισιμότερο διακύβευα. Πλην όμως η συμμετοχή στην ψηφοφορία με λευκό θα είναι η αδιαμφισβήτητη διαπίστωση της προσήλωσης στα δημοκρατικά ιδεώδη και τον σεβασμό προς τους συμπολίτες του υπό τις κρατούσες συνθήκες”.

Ήρθε η ώρα, την Κυριακή και σε αυτά που θα ακολουθήσουν, οι πολίτες να βάλουν όλο το καταχρεωμένο κομματικό κατεστημένο με τις ιδεολογίες του και τα ευρύτερα του συμφέροντα αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η Ευρώπη, με τις ποιο προηγμένες κοινωνικά χώρες του πλανήτη, με όλες τις αδυναμίες της, που προσπαθεί απεγνωσμένα να βελτιώσει σ ένα κόσμο που καλπάζει, δεν είναι δυνάστης των αδυνάτων. Είναι το παράδειγμα Ηπείρου που άλλες προσπαθούν να μιμηθούν. Και αυτό σε αντιδιαστολή με τα νεφελώδη ιδεολογήματα που την θέλουν να περνάει σε φάση επαναστάσεων του παρελθόντος. Και η χώρα μας είναι ένα ισότιμο μέλος της με ανυπολόγιστα μεγάλη πολιτιστική συμβολή σε σχέση με το μέγεθος της και την οικονομική της ισχύ. Και σαν μέλος απολαμβάνει τα θετικά στοιχεία της αλλά υποχρεούται να λειτουργεί σύμφωνα με τους από κοινού ακολουθούμενους κανόνες. Θα είναι παραφροσύνη να πάρουμε απαράδεκτους κινδύνους και έτσι να αποποιηθούμε αυτήν την θέση στους απογόνους μας.