Η ώρα της νεολαίας

Το αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου δεν φαίνεται να εξέπληξε πολλούς μέσα και έξω από την χώρα και που δύσκολα κρύβουν την ανακούφιση τους. Ο συνασπισμός που προσπαθεί να κάνει κυβέρνηση ηρεμεί γιατί έτσι αποφεύγει προς το παρών την απολογία του για την κατάντια της χώρας. Η αντιπολίτευση, που ήξερε ότι δεν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει, δεν κρύβει τον μελλοντικό αγωνιστικό χαρακτήρα των ενεργειών της μέσα και έξω από το κοινοβούλιο που θα την καταστήσει αδιαφιλονίκητα ελέγχουσα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση που πιστεύει ότι δεν είναι μακριά. Οι Ευρωπαϊκοί και παγκόσμιοι θεσμοί που συναλλάσσονται με την Ελλάδα, καθώς έχουν εισέλθει οι ίδιοι σε μια σημαντική περίοδο μετάλλαξης, άδραξαν μια μικρή ανάσα από τον εφιάλτη μιας Ελληνικής χαοτικής κατάρρευσης για να ενισχύσουν περαιτέρω τις αμυντικές τους διατάξεις.

Διλλήματα περί την λευκή ψήφο

Το Φθινόπωρο το 2010 στις δημοτικές εκλογές είχα διατυπώσει ορισμένες σκέψεις γύρω από την λευκή ψήφο και την σημασία της σαν έκφραση απόρριψης του πολιτικού κατεστημένου με τα πλοκάμια του (1). Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα είναι προφανές ότι δύο επιπτώσεις επεκράτησαν. Παρόλη την σημαντική παρουσία λευκών στις κάλπες η σημασία τους αγνοήθηκε επιδεικτικά συναθροίζοντας τα με τα άκυρα και την αποχή συμφώνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο και η διαχείριση της χώρας συνεχίστηκε με τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές για να μας φέρει εδώ που είμαστε σήμερα. Σαφέστατη ένδειξη από το πολίτικο κατεστημένο ότι ενεργεί ερήμην της κοινωνίας. Η άλλη είναι η συνεχής υπενθύμιση μέσω των προσηρτημένων ΜΜΕ ότι βάσει του ισχύοντος νομικού πλαισίου η λευκή ψήφος κατασπαταλάται η υποβοηθά τάσεις ανεπιθύμητες για τον πολίτη. Θα ήταν χρήσιμο να παρατηρήσει κανείς με ποια επιμέλεια αποφεύγεται η αναφορά στην σημασία της λευκής ψήφου όταν σχολιάζονται οι δημοσκοπικές τάσεις αυτές τις ημέρες ενώ ενορχηστρωμένα blogs με μηνύματα σύγχυσης ξεπηδούν σαν μανιτάρια.

Εκκλησίες Ελέγχου του Κράτους

Από την αρχή της κρίσης που πλήττει τον τόπο παρατηρεί κανείς την εκδήλωση πληθώρας πρωτοβουλιών πολιτικού περιεχομένου από ομάδες, που αγωνίζονται σε ένα πολωμένο κλίμα, στην οργάνωση εναλλακτικών προτάσεων στο αδιέξοδο που το πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του έχει οδηγήσει την κοινωνία. Σχεδόν όλες αυτές οι ομάδες διέπονται από φιλοπατρία και ανησυχία για το μέλλον των παιδιών μας αλλά οι περισσότερες βασίζονται μόνον σε ευγενείς προθέσεις οι περισσότερες στερούμενες πείρας στην πολιτική αρένα και στέρεες επαφές με την Ελληνική πραγματικότητα. Οι περισσότερες ατονούν, λίγες επιμένουν αλλά και αυτές προτείνουν στρατηγικές που απαιτούν όλα να προγραμματιστούν και να αναπτυχτούν γύρω από έναν ηγέτη σωτήρα. Αν κανείς παρατηρήσει από κοντά τις διαβουλεύσεις τους, θεωρούν αυτό το στοιχείο απαραίτητο. Και βεβαίως όπως έχει διδάξει η ιστορία μια τέτοια διαδικασία είναι πολύ σημαντική. Το πρόβλημα είναι ότι μια τέτοια προσπάθεια στη σημερινή Ελλάδα με τις οθωμανικές δομές, με όλες τις καλές προθέσεις, έστω και αν πετύχει να επιφέρει τις απαραίτητες αλλαγές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μας ξαναφέρει στην σημερινή κατάσταση σε μερικά χρόνια. Και γι`αυτό όσο και κρίσιμη και εάν είναι η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση με τις απρόβλεπτες συνέπειες της η ουσιώδης πρόκληση παραμένει.

Εκτός αν μια άλλη προσπάθεια, πολύ ποιο δύσκολή αναπτυχθεί παράλληλα, Μια κινητοποίηση και ανάμιξη των πολιτών στον δημόσιο βίο για αλλαγές από κάτω προς τα πάνω. Μια κίνηση μακριά από μεγαλόστομες εξαγγελίες και κρατικούς σχεδιασμούς. Προσπάθεια από το κάθε άτομο χωρίς εξαιρέσεις αλλά κυρίως αυτών που αισθάνονται νέοι, να συνεισφέρει το μικρό του πετραδάκι στην ανοικοδόμηση της πατρίδας μας. Και αυτό χωρίς καμία κρατική παρέμβαση υπό οιανδήποτε μορφή μια και η προσπάθεια θα αφορά αποκλειστικά στον έλεγχο των κρατικών υπηρεσιών για την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων. Και οπωσδήποτε πλήρως αποκεκομμένη από κόμματα και συνδικάτα. Προσπάθεια υπεράνθρωπη για τον πολίτη που παλεύει κάθε μέρα για τα προς το ζην πλέον, αλλά εφαρμόσιμη για τον κάθε ένα γιατί βρίσκεται μέσα στις δυνατότητες του αν περιορίσει λίγο τον χρόνο που περνάει στην πολυθρόνα του μπροστά το καταραμένο κονσερβοκούτι. Προσπάθεια να μετάσχει στα κοινά.

Ας κάνουμε τα πράγματα ποιο καθαρά, με μερικά απλά παραδείγματα μόνον, που θα δείξουν ότι ο κάθε ένας μπορεί να βρει εύκολα τον δικό του χώρο να δραστηριοποιηθεί.

Στο δήμο του καθενός οι δραστηριότητες δεν είναι θεωρητικές αλλά πραγματικές. Υπάρχουν υπηρεσίες που μαζεύουν τα σκουπίδια, που φροντίζουν τους άστεγους, που συντηρούν τους δρόμους και άλλες. Υπάρχει και η εφορία που αναφέρεται στο υπουργείο της, υπάρχει και η αστυνομική διεύθυνση. Όλες αυτές οι υπηρεσίες είναι μπροστά του, έχουν σχέδια επιχειρήσεων και κανόνες λειτουργίας. Και είναι οι κρατικές μονάδες που ο ίδιος ο πολίτης  βλέπει να λειτουργούν και όχι οι μεγαλόστομες διακηρύξεις. Μπορεί να αναγνωρίσει τα πρόσωπα, έχει γνώμη για την αποτελεσματικότητα τους.  Μπορεί να ελέγξει και να απαιτήσει εφαρμογή των συμφωνηθέντων κανόνων. Αλλά και στα ανώτερα επίπεδα οι υπηρεσίες είναι συγκεκριμένες και απαραίτητος έλεγχος μπορεί να εστιαστεί επάνω τους στις βάσεις των στοιχείων της πραγματικής αποτελεσματικότητας τους. Ευτυχώς σε μια τέτοια πραγματικότητα ο πολίτης έχει σαν σύμμαχο τα σύγχρονα μέσα επικοινωνιών για να ανακοινώνει τι συμβαίνει και να απαιτήσει αποτελέσματα.

Δεδομένης της καταρράκωσης του πολιτικού κατεστημένου που θα έπρεπε να ασκεί τον έλεγχο το ζητούμενο επομένως είναι πως ο πολίτης θα τον αναλάβει με τρόπο αποτελεσματικό. Και εδώ η συνεισφορά των ολίγων πραγματικά πατριωτών του πνευματικού κόσμου για καθοδήγηση και ενθάρρυνση θα αποδεχτεί κρίσιμη. Η πείρα από άλλες χώρες είναι ότι τον ρόλο αυτό για έλεγχο τον αναλαμβάνουν ομάδες πολιτών, οι ονομαζόμενες στα Αγγλικά Non-Governmental Organizations (NGOs) που μεταφράζονται σαν ΜΚΥΟ ενώ η γλώσσα μας έχει πολύ καλύτερο όρο για τέτοιες ομάδες πολιτών, Εκκλησίες. Βασική προϋπόθεση για τέτοιες ομάδες είναι η μη εξάρτηση τους από τον κρατικό και τους κομματικούς μηχανισμούς. Η ύπαρξή τους στηρίζεται στην απόφαση των απλών πολιτών να συμμετάσχουν στην λειτουργία τους. Η αποτελεσματικότητα τους είναι από τους βασικούς δείκτες ανάπτυξης των προηγμένων κοινωνιών.

Η λειτουργία ενός τέτοιου δικτύου Εκκλησιών, ξεκινώντας από την βάση της κοινωνίας έχει αποφασιστικές εξελικτικές πολιτικές συνέπειες καθώς η επικοινωνία μεταξύ τους ομαδοποιεί βαθμιαία περαιτέρω αυτές τις ομάδες σε μεγαλύτερους σχηματισμούς οι όποιοι εντείνουν την πολιτική τους χρεία και τελικώς δημιουργούν ένα καινούργιο πολίτικο σύστημα στο όποιο οι αναφερθέντες ποιο πάνω πετυχημένες ομάδες εθνικής πολίτικης θα συμμετάσχουν και οι μελλοντικές πολιτικές ηγεσίες θα αναδυθούν. Δίνει ακόμη την ευκαιρία στους λίγους πολιτικούς που διατηρούν ηθικό και εθνικό υπόβαθρο χωρίς να είναι βυθισμένοι στον βούρκο της διαφθοράς να κάνουν ένα δημόσιο mea culpa για την στάση ανοχής που επέδειξαν  και έτσι να κριθεί από την κοινωνία εάν έχουν ακόμη πολιτικό μέλλον. Και είναι ο μόνος τρόπος για την κοινωνία μας να απαλλαγεί από τις Οθωμανικές δομές της.

Μια τέτοια προσέγγιση στο πρόβλημα της χώρας, ανεξάρτητα από την έκβαση των εξελίξεων στο χρηματοοικονομικού τομέα, έχει τις εξής δομικές συνέπειες.

Δημιουργεί το αποτελεσματικό αντίπαλο δέος που θέτει το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του έξω από την κρατική διαχείριση καταδικάζοντας τις πολιτικές του

Ζητά ευθύνες από τα συγκεκριμένα πρόσωπα που βάσει αποδείξεων έχουν καθοιονδήποτε καταχραστεί εθνικούς πόρους και επιβάλλει βαρύτατες ποινές.

Δημιουργεί τις συνθήκες, οριακά εντός συνταγματικού πλαισίου, για μια μεταβατική περίοδο εθνικής διακυβέρνησης προκειμένου να αναθεωρηθεί ο Συνταγματικός Χάρτης της χώρας.

Στέλνει ισχυρό μήνυμα στους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης ότι η κοινωνία μας επί τέλους κινητοποιείται έστω και στο παρά πέντε και ότι οι προσπάθειες τους να βοηθήσουν δεν θα περάσουν από το υπάρχον αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα.

Εν κατακλείδι, η πρόκληση αφορά τον απελπισμένο πολίτη να προβεί σε απλές αλλά εξόχως δύσκολες κινήσεις συμμετοχής στα κοινά βοηθώντας να δημιουργηθούν και να ευδοκιμήσουν εκκλησίες έλεγχου των υπηρεσιών για τις οποίες πληρώνει και παίρνει τόσα λίγα και που έφεραν την καταστροφή.

Στη Νεολαία μας: Μην φοβάσαι

Μέσα στην συνεχιζόμενη εκστρατεία από τα ΜΜΕ, κυρίως τα τηλεοπτικά, τους `ειδικούς` και τους βαρύγδουπους επαγγελματίες πολιτικούς, για μια τάχα επικείμενη αδιευκρίνιστη εθνική καταστροφή όπου πολλά από τα αγαθά του υπερκαταλωτισμού θα εξαφανιστούν, η Ελληνική κοινωνία βιώνει αισθήματα θλίψης, οργής και απόγνωσης που οδηγούν σε κατάσταση συνεχούς φοβίας για το κάθε τι και κυρίως για ένα αύριο. Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει ένα σατανικό σχέδιο να ευνουχίσει κάθε στοιχείο δυναμισμού και να κρατήσει το έθνος σε λήθαργο και προθανάτιο κώμα. Η βαριά άγκυρα που μας κρατάει σε αυτήν την κατάσταση είμαστε εμείς οι γονείς και οι παππούδες που αρνούμαστε πεισματικά μια ειλικρινή αυτοκριτική και να παραδεχτούμε έτσι τις βαριές ευθύνες για το που φτάσαμε και πώς μορφώσαμε τα παιδιά μας. Αλλά ταυτόχρονα είμαστε και το ποιο αξιόπιστο τεκμήριο ελπίδας για αυτά τα παιδιά αφού ξέρουν ότι σαν νέοι επιζήσαμε επίσης πολύ δύσκολες καταστάσεις ανέχειας και δώσαμε πολλά παραδείγματα δημιουργίας γιατί κρατήσαμε την κοινωνική μας συνοχή.

Πρέπει να πούμε στους νέους γιατί πρέπει αλλά και μπορούν να διαπεράσουν αυτήν την αδιαφανή κουρτίνα του φόβου και να ζήσουν κάτω από το υπέροχο φώς της ευλογημένης πατρίδας μας σε ένα περιβάλλον που ζητάει τόσα λίγα για την υλική επιβίωση του ατόμου και προσφέρει τόσα πολλά για την πνευματική του δημιουργία. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να ανακαλύψουν την αλώβητη στερεή βάση που θα χτίσουν την Ελλάδα του μέλλοντος ορθάνοιχτη στον παγκόσμιο γίγνεσθαι παραμερίζοντας τα εφήμερα ερείπια που εμείς αφήνουμε πίσω μετά από μιας γενιάς άφρονος διαβίωσης.

Τέτοιες βάσεις δεν είναι δύσκολο να δει κανείς. Είμαστε φύλακες μνημείων και ταυτότητας των πηγών της πολιτιστικής κληρονομιάς του σύγχρονου κόσμου. Κατοικούμε σε μια χώρα με ευλογημένο κλίμα που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο. Έχουμε δυναμικό παράγωγης των ποιο ζηλευτών προϊόντων που η μητέρα γη μπορεί να δώσει. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα στην θάλασσα που είναι μέρος της ίδιας μας της ύπαρξης. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά τα μοναδικά. Την χώρα σήμερα πρέπει να την δούμε πέρα από την ομίχλη της καταστροφολογίας. Η Ελλάδα έχει οικονομικές υποδομές μιας αναπτυγμένης χώρας. Το τεχνολογικό επίπεδο του ανθρωπινού δυναμικού της είναι υψηλό. Το επικοινωνιακό της δυναμικό σύγχρονο. Έχει σημαντικούς πόρους πρώτων υλών. Και τόσα αλλά. Αυτές είναι βάσεις μοναδικές για μια μικρή χώρα και είναι αυτές που ανήκουν στην κοινωνία και δεν πρέπει να σφετεριστεί κανείς. Είναι οι βάσεις που θα χτισθεί η Ελλάδα του μέλλοντος. Αυτές είναι και ο λόγος που οι νέοι μας δεν πρέπει να φοβούνται.

Αν οι νέοι μας πολεμήσουν τον φόβο με αυτήν επίγνωση και τα μέσα τότε η ελπίδα θα ανατείλει λαμπερή. Τα πράγματα για αυτούς θα φανούν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Η χρηματοοικονομική, η πολιτική και η κοινωνική κρίση θα γίνουν διάφανες. Θα δουν ότι δεν μπορούν να παραμείνουν αμέτοχοι παρατηρητές, πως πρέπει να δράσουν σε όλα τα επίπεδα δουλεύοντας σκληρά και δημιουργικά με τις βάσεις που τους προσφέρει τόσο άπλετα η πατρίδα για το δικό τους και το συμφέρον της κοινωνίας. Θα καταλάβουν γιατί η δική τους συνεισφορά, όσο και μικρή, είναι το απόλυτα απαραίτητο πετραδάκι για το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους και της πατρίδας. Γιατί ότι και να τους επιφέρει η προσπάθειά τους πρέπει να το μοιραστούν δίκαια με τους συμπολίτες του. Και γιατί αυτή η μοιρασιά για να είναι ρεαλιστική πρέπει να αρχίσει από τους γύρω τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους, τη ενορία τους, την γειτονιά τους η το χωριό τους. Και ότι όσο το κράτος βρίσκεται εν διαλύσει πρέπει αυτοί να βρουν τον τρόπο να γίνει σίγουρα αυτό.

Αυτό σαν μια ευχή για τον Νέο Χρόνο σε όλους.

Κ. Βλαχοδήμος                                                                   31 12 2011