Σκίζοντας το πέπλο του λαϊκισμού

Σπάνια θα βρει κανείς, ανάμεσα στα άφθονα ΜΜΕ η στις τοποθετήσεις στελεχών του πολιτικού και πνευματικού κατεστημένου, κάποιον που να μην αναφέρεται στις ολέθριες συνέπειες του λαϊκισμού πάνω στην Ελληνική κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει στην ενδυνάμωση αυτού του φαινόμενου. Είναι αυτή η γενικευμένη συμπεριφορά που έχει υφάνει ένα παχύ πέπλο σύγχυσης για πολλά χρόνια τώρα και που ουσιαστικά απαγορεύει στον απλό πολίτη να έχει διαυγή εικόνα της πραγματικότητας. Τον σέρνει, ανάλογα με συγκυρίες, σε κατωφέρειες που οδηγούν τη χώρα και το έθνος στην εξαφάνιση.

Ειδικότερα, με την συνεχώς κορυφούμενη αποσυνθετική κοινωνική και πολιτική  κρίση, το τέρας του λαϊκισμού έχει τόσο σταθερά αγκιστρωθεί στο κοινωνικό σώμα που ακόμα και οι τελευταίοι ανθιστάμενοι πολίτες, αποκαρδιωμένοι παραδίδουν τα όπλα και υποκύπτουν στο μοιραίο. Παραδίδουν σε εξωτερικούς παράγοντες να αποφασίσουν για το μέλλον τους, ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα.

Για τους πολύ λίγους όμως που ανθίστανται ακόμα, η ελπίδα δεν πρέπει να σβήσει. Υπάρχει ίσως στρατηγικός άξονας για να σκιστεί το πέπλο του λαϊκισμού. Μια διαδικασία που άφορα όλες τις κοινωνικές εξελίξεις, με την οποία ο απλός πολίτης θα μπορέσει να τις εκτιμήσει στην πραγματική τους διάσταση. Αλλά κυρίως μια διαδικασία, με την οποία χωρίς λαϊκίστικές επιρροές, θα μπορέσει να συγκρίνει την ποιότητα και βάρος ατόμων που επιχειρούν να αναδειχτούν σαν μέλη της ηγετικής ελίτ της χώρας. Και επειδή η εκάστοτε ηγετική ελίτ κρατάει το μέλλον του Ελληνισμού στα χέρια της διαμορφώνοντας τις εξελίξεις, σ αυτήν επικεντρώνεται αυτό το σημείωμα.

Δεδομένων των συνθηκών η πρόκληση είναι σχεδόν απροσπέλαστη, καθώς η κοινωνία έχει μορφωθεί για μια γενιά να ζει και να δρα μέσα στα πλαίσια του λαϊκισμού που βλέπουμε. Προκύπτει η ανάγκη υπεράνθρωπης προσπάθειας αλλαγής της πολιτικής προδιάθεσης του πολίτη για να κάνει μια λογική ανάλυση των εξελίξεων σε αναφορά το κοινωνικό του συμφέρον και ανάλογη αξιολόγηση ατόμων που επιδιώκουν ηγετικούς ρόλους.

Η πραγματοποίηση μιας τέτοιας διαδικασίας  είναι ουσιαστική, δύσκολη, επίπονη και απολύτως αναγκαία.  Και ανήκει αποκλειστικά στον πολίτη. Είναι το ύψιστο δημοκρατικό του κεκτημένο.

Πέρα από υλικά μέσα, γονικές καταβολές και άλλους θυμικούς παράγοντες, που ευνοούν την παραπληροφόρηση, ο πολίτης πρέπει κατά κύριο λόγο να κρίνει τους μνηστήρες της ηγεσίας της κοινωνίας, σε τρείς αλληλένδετες διαστάσεις. Πεπραγμένα με απτά αποτελέσματα που συνηγορούν για την καταλληλότητα τους στους ρόλους που θέλουν να αναλάβουν. Ηθική ακεραιότητα και ηγετικές ικανότητες σαν εξασφάλιση για την εμπιστοσύνη που θα τους εναποθέσει η κοινωνία. Ρεαλιστικό όραμα. Είναι σε αυτές τις διαστάσεις που πρέπει να απαιτήσει το ειλικρινές και διάφανο προφίλ των μνηστήρων. 

Και μνηστήρες της ηγετικής ελίτ προς αξιολόγηση δεν πρέπει να θεωρούνται μόνον οι νέοι. Κάθε μέλος αυτής της ομάδας πρέπει να αξιολογείται σ αυτές τις διαστάσεις σε κάθε εκλογική διαδικασία. Άλλωστε, όταν η ηγετική ελίτ φτάνει στον ηθικό βούρκο που βρίσκεται σήμερα, η κοινωνία που την γεννά πρέπει να διαθέτει την εναλλακτική να την απορρίψει συλλήβδην καλώντας νέους στην αναγέννηση της. Μόνο σε τέτοιο πλαίσιο λογικής το λαϊκίστικό πέπλο κατατεμαχίζεται και η κοινωνία δρα υπεύθυνα.

Πολλοί θα χαμογελάσουν λέγοντας, καλά είναι όλα αυτά, λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι, αλλά πως θα βγει ο πολίτης από τον υπάρχοντα λήθαργο κάτω από το πέπλο;

Με τον πνευματικό μας κόσμο στον κόσμο του, φοβούμαι ότι όλοι εμείς οι θλιβερά μειδιάζοντες και αποθαρρημένοι είμαστε και οι μόνοι που θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε στον μακρύ αγώνα, συζητώντας με τον ευρύτερο κύκλο μας, οπουδήποτε μπορούμε. Προσπαθώντας να πείσουμε τον καθένα που συνομιλούμε για τον στρατηγικό άξονα στην διαδικασία καταστροφής του πέπλου του λαϊκισμού και τον μοναδικό ρόλο του απλού πολίτη σ αυτή την διαδικασία. Η ελπίδα είναι μικρή αλλά ίσως η μόνη.

Δύσκολα τα πράγματα, απελπιστικά, αλλά δεν υπάρχουν πλέον άλλοι εθελοντές για δράση, ούτε καν ήρωες.