Η απάθεια απέναντι στην ολίσθηση προς τα άκρα

Λίγοι αντικειμενικοί παρατηρητές των Ελληνικών πραγμάτων θα διαφωνούσαν με τον τίτλο του άρθρου. Είναι πασιφανές ότι  η χώρα ζει σε μια ατμόσφαιρα ασάφειας, απελπισίας και μαρασμού. Ενήμεροι πολίτες, νοιώθοντας ανήμποροι και προδομένοι, παρακολουθούν έντρομοι την κατρακύλα της κοινωνίας προς τα άκρα, γνωρίζοντας από την ιστορία τις συνέπειες μιας τέτοιας πορείας.   Ότι ψίχουλα ελπίδας είχαν απομείνει τον περασμένο Ιανουάριο, ξοδεύτηκαν από αδίστακτους λαϊκιστές, άπειρους και ανήθικους χειριστές των πολιτικών εξελίξεων, στον βωμό μιας υπερχρεωμένης ιδεολογίας. 

Τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε μια τέτοια πραγματικότητα είναι λίγο πολύ γνωστά. Κύριο στοιχείο, μια μετά-οθωμανική δομής της κοινωνίας η οποία επέζησε παρόλο ότι η χώρα αποσχίστηκε πριν εκατό-ογδόντα χρόνια. Πάνω της στηρίχτηκε μια λαίλαπα ενός λαϊκίστικου κινήματος, με παραπειστικό  σοσιαλιστικό προσωπείο, που σε σαράντα χρόνια μόρφωσε ένα λαό στα μέτρα του, εξασφαλίζοντας της νομή της εξουσίας, ουσιαστικά αδιασάλευτη, καταλαμβάνοντας πλήρως τον κρατικό μηχανισμό. Και είναι αυτός ο κρατικός μηχανισμός, το τελευταίο και μοιραίο στοιχείο, ο οποίος προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα του, αποσκίρτησε από το πολιτικό απολίθωμα που τον έχτισε και βρίσκει έκφραση στην πολιτική δύναμη που οδηγεί την χώρα με σιγουριά σ αυτόν τον κατήφορο προς τα άκρα.

Η κοινωνία μας έχει μορφωθεί να κάνει αυτό που κάνει σήμερα. Δεν πρέπει να μας ξενίζει η απάθειά του πολίτη και η κυριαρχία του θυμικού στις ενέργειες του. Πάντα όμως, βαθιά στην ψυχή του, τρέφει τη ελπίδα ότι θα βρεθούν άνθρωποι που θα εμπιστευθεί να του ξαναδώσουν ελπίδα. Για όσους από μας, που μας πονάει η τύχη της πατρίδας, ενδιαφέρει η εξεύρεση κάποιου τρόπου να σταματήσει αυτός ο κατήφορος, είναι ουσιώδες να αποδεχτούμε αυτήν πραγματικότητα. Είναι η μόνη σταθερή αρχή από την οποία μπορεί να ξεκινήσει οποιαδήποτε προσπάθεια να σταματήσει ο κατήφορος. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να ξαναχτιστεί η ελπίδα.

Πείρε τουλάχιστον σαράντα χρόνια για να καταστραφεί ο κοινωνικός ιστός, όποιος και αν ήταν, έτσι κάθε προσπάθεια για να σταματήσει ο κατήφορος θέλει μερικά χρόνια. Πρέπει να βγουν νέοι άνθρωποι με διαφορετική μόρφωση στην κοινωνία. Και για όσους πιστεύουν στην ανάγκη διάσωσης έθνους, αυτός είναι ο πραγματικός στρατηγικός στόχος. Οι νέες γενιές να παίρνουν μόρφωση που θα κάνει την κοινωνία μας σύγχρονη Ελληνική. Τα βασικά της στοιχεία, έλεγχος του θυμικού, εργατικότητα, σεβασμός στην συνέχεια του έθνους, συνεχείς προσπάθεια για την προστασία της συνοχής της, πίστη στις προσταγές του “Ξένιου Διός”  και δυναμική συμμετοχή στα γεγονότα της παγκοσμιοποίησης. Προς αποφυγήν, χρεοκοπημένες ιδεολογίες κάθε είδους και κατεύθυνσης.

Δεδομένης της φύσης και προσφύσεων του μεγαλύτερου μέρους της ηγετικής ελίτ της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας, οι δυνάμεις που διατίθενται για την επιτυχία αυτού του στόχου δεν είναι πολλές και εύχομαι ο αναγνώστης αυτού του άρθρου να είναι μέλος. Είναι όμως οι μόνες  και όχι και τόσο ανήμπορες για την φύση του στόχου και τον χρονικό του ορίζοντα. Και δεν χρειάζονται μεγάλα σχέδια και συγκεντρωτική διαχείριση. Στην πρώτη φάση, την ποιο κρίσιμη, δεν χρειάζονται ούτε κάποιον πολιτικό μανδύα.

Χρειάζονται όμως μακροχρόνια και αδιάκοπη δουλειά. Απεξαρτημένη από τον παραλογισμό των πολιτικών εξελίξεων. Απέναντι σε μια αρτηριοσκληρωτική  ελίτ, να κηρύξουν στο ευρύτερο περιβάλλον τους, σε άτομα από όλο το ηλικιακό φάσμα, την ανάγκη για την επίτευξη αυτού του στόχου. Να συμμετέχουν στις ομάδες που θα σχηματίζονται για την επίτευξη του. Να δώσουν ελπίδα στους νέους που μας φεύγουν για πάντα.

Στην ροπή της κατηφόρας που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχει πλέον χρόνος, αν όντως υπάρχει. Όσοι ενδιαφέρονται για την διάσωση του έθνους δεν έχουν πλέον την πολυτέλεια να παρακολουθούν σαν ανησυχούντες παρατηρητές. Η ολίσθηση γίνεται κάθε μέρα και ποιο ανεπίστρεπτη.