Παρακολουθώντας κανείς τους διακεκριμένους αρθρογράφους στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, που παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στην κοινωνία, είναι πλέον συνηθισμένος στον τρόπο παρουσίασης των γεγονότων. Με ελάχιστες εξαιρέσεις σχολιάζουν από την πολιτική τους γωνία που δημιουργεί εντυπώσεις, χωρίς να προχωρούν προτείνοντας στον πολίτη εναλλακτικές για δράση σαν απάντηση σε αυτά τα γεγονότα. Υποθέτει κάνεις ότι είναι θέμα αρχής της δημοσιογραφίας να μην κάνει αυτό το βήμα καθώς περιμένει τον ώριμο πολίτη να είναι σε θέση να αντιδράσει μόνος του στα γεγονότα. Και τούτο μέσα σε ένα ευρύτερο τηλεπικοινωνιακό παιχνίδι. Δυστυχώς ο απλός πολίτης μη έχοντας μάθει από το σχολείο του μέχρι σήμερα πώς να συμμετέχει στα κοινά και να κάνει κρητική θεώρηση πέφτει θύμα αυτού του παιχνιδιού. Κύρια συνέπεια, η κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα.
Εν τούτοις το δίλλημα είναι σχετικά απλό για τον πολίτη. Στρουθοκαμηλισμός με την ελπίδα ότι η καταστροφή προ των θυρών θα αποφευχθεί ως εκ θαύματος η από τον Θεό της Ελλάδος η επείγουσα προσωπική δράσει στα κοινά και στις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον του για εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού κατεστημένου και των πλοκάμων του.
Το κατεστημένο, υποθάλποντας τον στρουθοκαμηλισμό, ήδη έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα φθοράς των αισθημάτων αγανάκτησης της κοινωνίας ελπίζοντας ότι με τον χρόνο και την βελτίωση της παγκόσμιας οικονομίας θα βρεθούν τρόποι να συνεχίσει με μικρές τροποποιήσεις αλλά πάντα πάνω στο μοντέλο της πελατειακής σχέσης και της διαπλοκής. Άλλωστε γιατί να θέλει να παραδώσει αμάχητη την νομή της εξουσίας που κατακρατούσε για γενεές; Βεβαίως αρκετά άτομα σε αυτό τον χώρο ξέρουν ότι διακινδυνεύουν ακόμη και την προσωπική τους ασφάλεια σε περίπτωση κοινωνικής εκρήξεως αλλά το παιχνίδι είναι χοντρό. Η ιστορία θα κρίνει αυτό το κατεστημένο για την μοναδική ευκαιρία που χάνεται για μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με γενναία αναθεώρηση του συντακτικού χάρτη της χώρας. Και μαζί του τους σιωπώντας συνταγματολόγους κάθε αποχρώσεως.
Η πραγματικότητα σε αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με πολλούς ξένους ειδικούς, είναι ο αναπόφευκτος εξοβελισμός από το Ευρώ και η πτώχευση μετά δυο χρόνια. Κλειστές τράπεζες, έλλειψη μισθών, απέραντη ανεργία, απερίγραπτη κοινωνική δυστυχία, καταρράκωση ακόμα και στα απομεινάρια της κοινωνικής συνοχής και για πολλά χρόνια. Και οτιδήποτε ποσοστό του δανείου θα παραμείνει πληρωτέο θα είναι πάντα στις πλάτες των απλών πολιτών.
Επομένως κοινωνική έκρηξη σαν συνέπεια αυτού του τρόπου δράσης είναι πολύ πιθανή. Η πτώχευση πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Δεν υπάρχει καταφύγιο σχεδόν για κανένα, στον ιδιωτικό η τον δημόσιο τομέα, σε τέτοιες εξελίξεις έστω και αν νομίζει ότι είναι `βολεμένος`. Η κρέμα του κατεστημένου νομίζει ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο. Βλέπουμε ήδη την διαφυγή του πλούτου της. Επομένως το κεφάλι στην άμμο δεν είναι εναλλακτική για σκεπτόμενους απλούς πολίτες.
Από την άλλη, η εναλλακτική εκ βάθρων ανανέωσης του πολιτικού κατεστημένου και των πλοκάμων του φαντάζει ουτοπία η αδύνατη. Δυστυχώς ο Έλληνας πολίτης και ιδίως ο νέος πρέπει να αφυπνιστεί και να αγωνιστεί για να την κατεβάσει στο χώρο του πραγματοποιήσιμου αν θέλει να μείνει κύριος της τύχης του σαν Έλληνας και του μέλλοντος των απογόνων του. Και εδώ ο πνευματικός κόσμος, αν σέβεται τον ρόλο του, πρέπει να γεννήσει τρόπους πραγμάτωσης. Ο γράφων παρουσιάζει σε ότι ακόλουθη μερικές ιδέες για να προκαλέσει με πλήρη επίγνωση των ατελειών τους, αλλά οι άνθρωποι του πνεύματος ας αφήσουν επί τέλους τις φιλοσοφικές τους γλαφυρότητες για να κατέβουν στον στίβο του δημόσιου διάλογου κοντά στον πολίτη που τους έχει απόλυτη ανάγκη να του δείξουν ρεαλιστικούς τρόπους αποτελεσματικής δράσης.
Καθώς οι εποχές του θεόπεμπτου λοχία έχουν περάσει ανεπίστρεπτη και άρα με την προϋπόθεση ότι το δημοκρατικό πολίτευμα δεν θα διασαλευτεί ο σκοπός κάθε σχεδίου δράσης είναι η εισαγωγή σε όλες τις βαθμίδες των θεσμών πολιτών που δεν ανήκουν στο πολιτικό κατεστημένο και είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για αυτήν ευκαιρία που χάνεται. Η διαδικασία για τα πρώτα βήματα σε μια τέτοια γιγαντιαία προσπάθεια θα έπρεπε να είχε αρχίσει ήδη καθώς η πρώτη ευκαιρία δεν είναι πολύ μακριά, οι δημοτικές εκλογές με το νέο νομικό πλαίσιο. Και για να επικεντρωθεί κάνεις σε αυτήν την πρώτη ευκαιρία χρειάζεται επείγουσα δράσει σε τρείς αλληλοϋποστηριζόμενες κατευθύνσεις,
Η πρώτη αφορά στην εθελοντική επιστράτευση πολιτών μη αναμεμιγμένων στο πολιτικό κατεστημένο που έχουν διαπρέψει επαγγελματικά και κοινωνικά στη ζωή τους για να πάρουν τον κίνδυνο και επιτελέσουν την θυσία για την ψωροκώσταινα που τους γαλούχησε μπαίνοντας έστω και παροδικά στον πολίτικο στίβο ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Κάθε άτομο που αποφασίζει να κατεβεί σαν υποψήφιος δεν έχει παρά να προετοιμάσει το πρόγραμμά του συμβατό με τον κύριο σκοπό και να το παραδώσει στην ομάδα επικοινωνίας που ακολουθεί.
Η δεύτερη αφορά στην επίσης εθελοντική επιστράτευση ειδικών στην επικοινωνία και ειδικά με σύγχρoνα ηλεκτρονικά μέσα που επιτρέπουν την απευθείας επαφή με τους πολίτες με ελάχιστο κόστος. Το θαύμα εκλογής του Ομπάμα είναι πολύτιμος οδηγός για κάτι τέτοιο. Τα άτομά αυτά να πλησιάσουν, να πείσουν και πλαισιώσουν τους ανεξάρτητους υποψηφίους και να εφεύρουν τρόπους να ανταγωνιστούν το κατεστημένο για να περάσουν στους πολίτες τον πραγματικό σκοπό των ανεξάρτητων υποψηφίων. Η κρίσιμη μάζα είναι ίσως το μισό πολιτικό σώμα που είναι έτοιμό για μια αποφασιστική ψήφο διαμαρτυρίας. Πρέπει να βρεθούν επειγόντως τρόποι πρόσβασης σε αυτή τη μάζα η οποία έχει και μεγάλη δύναμη επιρροής επί του υπολοίπου εκλογικού σώματος.
Τέλος η τρίτη κατεύθυνση αφορά το εκλογικό σώμα το ίδιο. Η σωστή ενημέρωση του Έλληνα της σήμερον στη γλώσσα που καταλαβαίνει για την πρόκληση που αντιμετωπίζει, το γεγονός ότι δεν υπάρχει απυρόβλητο γιαυτόν και το σκοπό του επιχειρήματος των ανεξάρτητων υποψήφιων, είναι το κλειδί αλλά και η πλέον δύσκολη επιχείρηση. Δυστυχώς η σύγχρονη νοοτροπία του νεοέλληνα δεν βοηθά. Εδώ σεβαστοί άνθρωποι του πνευματικού κόσμου που η γνώμη τους μετράει και ανεξάρτητοι νομολόγοι πρέπει προσφερθούν σαν δυναμικό στην τηλεπικοινωνιακή προσπάθεια.
Εν ολίγοις υγιείς δυνάμεις του Έθνους πρέπει επιστρατευθούν και να πάρουν ρίσκα. Πρέπει να συνεργαστούν με φαντασία ενώ μέσα από αυτήν την συνεργασία οι νέοι φυσικοί ηγέτες της χώρας θα αναδύονται μέσα από την ιδία την κοινωνία. Άλλως η προ των θυρών καταστροφή όσον το κατεστημένο ελέγχει την χάραξη πολιτικής και την δημόσια διοίκηση είναι αναπόφευκτη.
19 October 2010
Φέρτα δω
Από την αρχή της διαδικασίας της παρούσης κρίσης ο απλός πολίτης σε απόγνωση βλέπει να παίρνονται μέτρα τα οποία τον πλήττουν ευθέως και βαρύτατα. Η διαδικασία δεν διαφέρει πολύ από το παρελθόν. Γίνεται λεηλασία των μισθωτών και συνταξιούχων οπουδήποτε γιατί είναι τόσο εύκολο. Το κράτος σαν καλλίτερη λύση νομοθετεί χωρίς ενδοιασμούς και εμπόδια μπροστά σε ένα έθνος στο ναδίρ της κοινωνικής αλληλεγγύης, απαξιωμένα εργατικά συνδικάτα και απαράδεκτες συντεχνίες. Έτσι λέει στον πολίτη, φέρτα δω. Σχεδόν αδιαφορεί για την επερχόμενη βύθιση του εθνικού προϊόντος βλέποντας μόνον μια ανάπτυξη με κρατικά ελεγχόμενους πόρους με τα γνωστά διαπλεκόμενα κυκλώματα και τους πολίτες ρομπότ να εκτελούν οδηγίες ως συνήθως.
Όντας τώρα υπό στενότατη επιτήρηση με την εθνική μας κυριαρχία ψαλιδισμένη λίγοι πιστεύουν και πολύ λίγα από αυτά που λέει η κυβέρνηση. Θα έλεγε κανείς ότι η διαδικασία είναι μέρος της προσέγγισης της Τρόικα για να μπει κάποια τάξη. Μπορεί να είναι το πρώτο σκέλος ενός ολοκληρωμένου σχεδίου που κατεβάζει το εισόδημα των Ελλήνων πιο κοντά αλλά όχι πλήρως στο πραγματικά παραγόμενο σήμερα προϊόν. Ταυτόχρονα παρέχει τους πόρους για τα βασικά έξοδα του δημόσιου τομέα για να συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος τα επόμενα τρία χρόνια μια και δεν μας δανείζει κανείς άλλος. Με αυτή την διαδικασία ελπίζει να εξοικονομήσει δυο πράγματα μέσω του προγράμματος λιτότητας. Την αποπληρωμή των τόκων του εθνικού δανείου γι`αυτή την περίοδο και την χρηματοδότηση ρεαλιστικών προγραμμάτων ανάπτυξης για να αρχίσει η οικονομία να ανακάμπτει με την ελπίδα ότι ο λόγος του δανείου προς το παραγόμενο εθνικό προϊόν να αρχίσει να βελτιώνεται.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διαδικασία που παραμελείται προς το παρών από την Τρόικα και ίσως είναι το δεύτερο και ομολογουμένως πολύ πιο δύσκολο σκέλος αλλά προκαλεί έντονα το δημόσιο αίσθημα. Κανείς μόλις μπορεί να διακρίνει δειλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Αφορά στον κύριο όγκο του δανείου. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος αυτού του δανείου σήμερα έχει γεμίσει λογαριασμούς στελεχών του κατεστημένου υπό διάφορες μορφές από οφσορ εταιρίες, υπερπολυτελείς βίλλες και αυτοκίνητα, κότερα, αεροπλάνα και χαιλάιφ διαβίωση. Και δεν περιλαμβάνω μέσα σ`αυτό επιχειρηματίες που έχουν κερδίσει τέτοια πράγματα με το σπαθί τους και μπράβο τους και θα πρέπει να είναι παράδειγμα για τους νέους μας. Μακάρι να είχαμε ποιο πολλούς τέτοιους.
Βεβαίως το κατεστημένο ήδη έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα φθοράς των αισθημάτων αγανάκτησης της κοινωνίας ελπίζοντας ότι με τον χρόνο και την βελτίωση της παγκόσμιας οικονομίας θα βρεθούν τρόποι να συνεχίσουν με μικρές τροποποιήσεις αλλά πάντα πάνω στο μοντέλο της πελατειακής σχέσης και της διαπλοκής. Μέχρι σήμερα καμία υπόθεση διασπάθισης του δημοσίου χρήματος δεν έχει ολοκληρωθεί. Κανείς δεν έχει τιμωρηθεί. Πολλά υπόσχονται για τον Σεπτέμβριο αλλά πως;
Είναι επομένως απολυτή ανάγκη να εφαρμοστή ένα αποτελεσματικό σύστημα και σε αυτή την διάσταση για να υπάρξει ελπίδα δραματικής ελάφρυνσης του φορτίου που η κοινωνία θα κουβαλάει για πολλά χρόνια γιατί κάποιοι επωφελήθηκαν της εμπιστοσύνης της και καταχράστηκαν τους πόρους που διατέθηκαν για τη ανάπτυξή της από δάνεια που οι ίδιοι συμφώνησαν η χρηματοδοτικά προγράμματα από τη Ευρωπαϊκή Ένωση που τόσο κατηγορούν.
Αυτό το άλλο φέρτα δω αφορά στις προσπάθειες των ελεγκτικών οργανισμών όπως ο ΣΔΟΕ που είναι χρονικά αναποτελεσματικές. Διαβάζει κανείς για έρευνες που έχουν αρχίσει αλλά κανένα αποτέλεσμα. Προτείνεται λοιπόν οι ειδικοί νομομαθείς μας από συνταγματολόγους μέχρι όποια άλλη βαθμίδα ποιο κάτω να βάλλουν τα κεφάλια τους κάτω και να προτείνουν επειγόντως μια και είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης νομοθετικές ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στους ελεγκτικούς μηχανισμούς να κάνουν την εξής διαδικασία. Να μας καλέσουν όλους, φυσικά και νομικά πρόσωπα, με μια σειρά προτεραιότητας σχετική με την πραγματική οικονομική μας επιφάνεια, την ανάμιξή μας στη δημόσια διοίκηση και τα πλοκάμια της, στα μέσα ενημέρωσης και τον επιχειρηματικό χώρο και τα διαθέσιμα μηχανογραφικά στοιχεία και να μας βάλλουν εμπρός στην εξής πρόκληση.
Κυρίες και Κύριοι από τον έλεγχο των φορολογικών σας δηλώσεων τα τελευταία ας πούμε 20 χρόνια προκύπτουν εισοδήματα τα οποία λαμβάνοντας υπ`όψιν έξοδα διαβίωσης και ανακεφαλαίωση των υπολοίπων καταλήγουν σε κεφάλαιο Α. Από την έρευνα των περιουσιακών σας στοιχείων ανά την υδρόγειο σήμερα προκύπτει ότι έχετε Β. Το δημόσιο προχωρεί στην άμεση προσωρινή κατάσχεση της διαφοράς. Έχετε δύο μήνες να προσφύγετε στα δικαστήρια. Εάν δεν προσφύγετε η κατάσχεση καθίσταται μόνιμη και η πολιτεία προχωρεί στην επιβολή ποινών για τις πράξεις που δημιούργησαν παράνομα τα επί πλέον περιουσιακά στοιχεία. Εάν προσφύγετε στην δικαιοσύνη και δικαιωθείτε θα σας επιστραφούν τα κατασχεθέντα. Δηλαδή φέρτα δω τώρα και το τώρα είναι η λέξη κλειδί.
Βεβαίως μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει μια εθνική κυβέρνηση αλλά βλέποντας τις κινήσεις της Τρόικας μπορεί και να μην είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να μαντέψει τις αντιδράσεις της παγκόσμιας χρηματαγοράς αφού θα βρούμε μερικά από τα λεφτά που χάθηκαν και που τους χρωστάμε.
Αν γίνει κάτι τέτοιο θα δικαιωθεί κάποια κυρία που είπε για κάποιον άλλο χώρο «Θα δούµε τη φρίκη της Χλιδής απ`τήν ανάποδη, αφοδράριστη και µε τις ραφές στα μούτρα».
Όντας τώρα υπό στενότατη επιτήρηση με την εθνική μας κυριαρχία ψαλιδισμένη λίγοι πιστεύουν και πολύ λίγα από αυτά που λέει η κυβέρνηση. Θα έλεγε κανείς ότι η διαδικασία είναι μέρος της προσέγγισης της Τρόικα για να μπει κάποια τάξη. Μπορεί να είναι το πρώτο σκέλος ενός ολοκληρωμένου σχεδίου που κατεβάζει το εισόδημα των Ελλήνων πιο κοντά αλλά όχι πλήρως στο πραγματικά παραγόμενο σήμερα προϊόν. Ταυτόχρονα παρέχει τους πόρους για τα βασικά έξοδα του δημόσιου τομέα για να συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος τα επόμενα τρία χρόνια μια και δεν μας δανείζει κανείς άλλος. Με αυτή την διαδικασία ελπίζει να εξοικονομήσει δυο πράγματα μέσω του προγράμματος λιτότητας. Την αποπληρωμή των τόκων του εθνικού δανείου γι`αυτή την περίοδο και την χρηματοδότηση ρεαλιστικών προγραμμάτων ανάπτυξης για να αρχίσει η οικονομία να ανακάμπτει με την ελπίδα ότι ο λόγος του δανείου προς το παραγόμενο εθνικό προϊόν να αρχίσει να βελτιώνεται.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διαδικασία που παραμελείται προς το παρών από την Τρόικα και ίσως είναι το δεύτερο και ομολογουμένως πολύ πιο δύσκολο σκέλος αλλά προκαλεί έντονα το δημόσιο αίσθημα. Κανείς μόλις μπορεί να διακρίνει δειλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Αφορά στον κύριο όγκο του δανείου. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος αυτού του δανείου σήμερα έχει γεμίσει λογαριασμούς στελεχών του κατεστημένου υπό διάφορες μορφές από οφσορ εταιρίες, υπερπολυτελείς βίλλες και αυτοκίνητα, κότερα, αεροπλάνα και χαιλάιφ διαβίωση. Και δεν περιλαμβάνω μέσα σ`αυτό επιχειρηματίες που έχουν κερδίσει τέτοια πράγματα με το σπαθί τους και μπράβο τους και θα πρέπει να είναι παράδειγμα για τους νέους μας. Μακάρι να είχαμε ποιο πολλούς τέτοιους.
Βεβαίως το κατεστημένο ήδη έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα φθοράς των αισθημάτων αγανάκτησης της κοινωνίας ελπίζοντας ότι με τον χρόνο και την βελτίωση της παγκόσμιας οικονομίας θα βρεθούν τρόποι να συνεχίσουν με μικρές τροποποιήσεις αλλά πάντα πάνω στο μοντέλο της πελατειακής σχέσης και της διαπλοκής. Μέχρι σήμερα καμία υπόθεση διασπάθισης του δημοσίου χρήματος δεν έχει ολοκληρωθεί. Κανείς δεν έχει τιμωρηθεί. Πολλά υπόσχονται για τον Σεπτέμβριο αλλά πως;
Είναι επομένως απολυτή ανάγκη να εφαρμοστή ένα αποτελεσματικό σύστημα και σε αυτή την διάσταση για να υπάρξει ελπίδα δραματικής ελάφρυνσης του φορτίου που η κοινωνία θα κουβαλάει για πολλά χρόνια γιατί κάποιοι επωφελήθηκαν της εμπιστοσύνης της και καταχράστηκαν τους πόρους που διατέθηκαν για τη ανάπτυξή της από δάνεια που οι ίδιοι συμφώνησαν η χρηματοδοτικά προγράμματα από τη Ευρωπαϊκή Ένωση που τόσο κατηγορούν.
Αυτό το άλλο φέρτα δω αφορά στις προσπάθειες των ελεγκτικών οργανισμών όπως ο ΣΔΟΕ που είναι χρονικά αναποτελεσματικές. Διαβάζει κανείς για έρευνες που έχουν αρχίσει αλλά κανένα αποτέλεσμα. Προτείνεται λοιπόν οι ειδικοί νομομαθείς μας από συνταγματολόγους μέχρι όποια άλλη βαθμίδα ποιο κάτω να βάλλουν τα κεφάλια τους κάτω και να προτείνουν επειγόντως μια και είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης νομοθετικές ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στους ελεγκτικούς μηχανισμούς να κάνουν την εξής διαδικασία. Να μας καλέσουν όλους, φυσικά και νομικά πρόσωπα, με μια σειρά προτεραιότητας σχετική με την πραγματική οικονομική μας επιφάνεια, την ανάμιξή μας στη δημόσια διοίκηση και τα πλοκάμια της, στα μέσα ενημέρωσης και τον επιχειρηματικό χώρο και τα διαθέσιμα μηχανογραφικά στοιχεία και να μας βάλλουν εμπρός στην εξής πρόκληση.
Κυρίες και Κύριοι από τον έλεγχο των φορολογικών σας δηλώσεων τα τελευταία ας πούμε 20 χρόνια προκύπτουν εισοδήματα τα οποία λαμβάνοντας υπ`όψιν έξοδα διαβίωσης και ανακεφαλαίωση των υπολοίπων καταλήγουν σε κεφάλαιο Α. Από την έρευνα των περιουσιακών σας στοιχείων ανά την υδρόγειο σήμερα προκύπτει ότι έχετε Β. Το δημόσιο προχωρεί στην άμεση προσωρινή κατάσχεση της διαφοράς. Έχετε δύο μήνες να προσφύγετε στα δικαστήρια. Εάν δεν προσφύγετε η κατάσχεση καθίσταται μόνιμη και η πολιτεία προχωρεί στην επιβολή ποινών για τις πράξεις που δημιούργησαν παράνομα τα επί πλέον περιουσιακά στοιχεία. Εάν προσφύγετε στην δικαιοσύνη και δικαιωθείτε θα σας επιστραφούν τα κατασχεθέντα. Δηλαδή φέρτα δω τώρα και το τώρα είναι η λέξη κλειδί.
Βεβαίως μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει μια εθνική κυβέρνηση αλλά βλέποντας τις κινήσεις της Τρόικας μπορεί και να μην είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να μαντέψει τις αντιδράσεις της παγκόσμιας χρηματαγοράς αφού θα βρούμε μερικά από τα λεφτά που χάθηκαν και που τους χρωστάμε.
Αν γίνει κάτι τέτοιο θα δικαιωθεί κάποια κυρία που είπε για κάποιον άλλο χώρο «Θα δούµε τη φρίκη της Χλιδής απ`τήν ανάποδη, αφοδράριστη και µε τις ραφές στα μούτρα».
Η αυτοκριτική του Έλληνα
Μέσα στον κυκεώνα των συζητήσεων γύρω από τη σοβαρή κατάσταση της χώρας το χρόνο που πέρασε πολύ θα ήθελε κανείς να δει απόψεις για ένα πολύ δύσκολο θέμα. Την ανάγκη για τον Έλληνα πολίτη να κάνει με ειλικρίνεια την αυτοκριτική του σαν άτομο και με προθυμία να προχωρήσει με μια τέτοια εκτίμηση σε ενέργειες και θυσίες που θα συμβάλλουν σε μια πορεία κοινωνικής και οικονομικής ανάκαμψης. Είναι ουτοπία να φαντάζεται κανείς ότι βελτιώσεις θα έρθουν από μεγαλόπνοα σχέδια και μάλιστα από ένα απαξιωμένο κατεστημένο. Κάτι που ανέχτηκε και βοήθησε χωρίς την ειλικρινή και ουσιαστική αυτοκριτική του για τον τρόπο που ο ίδιος επιχειρούσε μέσα στο κοινωνικό σύνολο μέχρι σήμερα και τις συνέπειες του. Το δειλό ξεκίνημα από μερικές γειτονιές πρέπει να γιγαντωθεί. Ευρύτερες συνάξεις σαν τις αρχαίες εκκλησίες θα μπορούσαν να δώσουν συνέχεια.
Οι δυσκολίες είναι πολλές για ένα τέτοιο επιχείρημα και χρειάζεται κουράγιο περισσό. Ίσως μάλιστα πολλοί να μην το έχουν. Αλλά όσο ποιο πολλοί το επιχειρήσουν τόσο ποιο σημαντικές θα γίνονται οι πιθανότητες επιτυχίας των προσπαθειών για ανάκαμψη.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει οδηγός για να κάνει το άτομο την αυτοκριτική του. Για ένα όμως είμαι σίγουρος, χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη κατάματα για να υπάρξει ελπίδα. Όλοι ξέρουμε που βάζουμε νερό στο κρασί μας. Πόσο προκειμένου να πετύχουμε σκοπούς σε βάρος άλλων χρησιμοποιούμε κοινωνικά αθέμιτα μέσα ναρκώνοντας τη συνείδηση μας λέγοντας, ότι το ίδιο κάνουν όλοι και δεν θέλουμε να μας λένε κορόιδα; Το ζήτημα είναι αν μπορούμε με την απειλή της καταστροφής που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας να αξιολογήσουμε σαν άτομα την ανάγκη για μια τέτοια διαδικασία αυτοκριτικής να αποφασίσουμε για το τι θα κάνουμε για το παρελθόν και πως θα αλλάξουμε για το μέλλον για να σωθούμε σαν έθνος και σαν κοινωνία.
Σίγουρα δεν αισθάνομαι ειδικός για μια ενδελεχή ανάλυση αλλά σαν ανησυχών Έλληνας θα μπορούσα να προτείνω παρατηρήσεις σε βασικές διαστάσεις αυτής της πρόκλησης. Το τι έγινε μέχρι σήμερα είναι συνειδησιακό φορτίο δυσβάστακτο για το άτομο για το ξεκίνημα της διαδικασίας της αυτοκριτικής. Τις περισσότερες φορές είναι ο λόγος που δεν θα την κάνει. Σε άλλες ίσως να είναι η αιτία να την κάνει.
Καταρχήν το άτομο μπορεί να δει την δράση του σε στενό προσωπικό επίπεδο και να απαντήσει θαρραλέα στο πόσο έχει συμβιβαστεί με την ραγιάδικη νοοτροπία που σήμερα καλύπτεται από μια κακόγουστη νεωτερική κουρελού. Σε μία απλή συναλλαγή όταν προσφέρει η λαμβάνει υπηρεσία πόσο πίσω βρίσκονται οι απλοί κανόνες αυτής της συναλλαγής και πόσο μπροστά βρίσκεται μια σχέση Αγά προς ραγιά; Και πόσο κοστίζει αυτή η σχέση ψυχολογικά, κοινωνικά και πολιτικά; Όταν βρεθεί στο τιμόνι του αυτοκινήτου του πόσο λίγο υπολογίζει τους συνανθρώπους του, πεζούς που περνούν το δρόμο και οδηγούς που τυφλώνονται από τους προβολείς του; Όταν αντιλήφθη άτομα να καταχρώνται δημόσια περιουσία που είναι και δική του πόσο αντιδρά καταγελώντας τα επώνυμα; Και τόσα άλλα που θα δει στον καθρέφτη. Οι άλλες δυο διαστάσεις που ακολουθούν έχουν τις ρίζες τους βαθειά σε αυτό το δυσδιάκριτο θεμέλιο συμπεριφοράς και μόνον αλλαγές του μπορούν να κάνουν σπίθες αναγέννησης. Θα έλεγα ότι θα είναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς βελτιώσεις σε οποιονδήποτε άλλον χώρο πριν εντρυφήσει στην αλλαγή αυτής της νοοτροπίας.
Μετά να προχωρήσει στην δράση του γύρω από τις πολιτικές εξελίξεις. Πόσο ενεργά συμμετέχει σε αυτές. Έχω την εντύπωση ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι ουσιαστικά αμέτοχη και άμοιρη των πολιτικών εξελίξεων περιοριζόμενη στην ψήφο της που την χρησιμοποιεί ανάλογα με τις επικοινωνιακές επιρροές του κατεστημένου. Αυτό παρόλο ότι βλέπουν ότι κατά σύστημα τους κοροϊδεύουν. Σίγουρα απαιτείται θυσία χρόνου που θα του στερήσει σύγχρονες διασκεδάσεις, ποιο πολλές ξενόφερτες, και ανάληψη κινδύνων αλλά είναι ουσιώδες θέμα ευθύνης του πολίτη να είναι ενεργός και ενήμερος για να ασκεί αποφασιστικό έλεγχο ώστε να μην βρεθεί στην κατάσταση που είναι σήμερα. Το απαξιωμένο πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του έχει γιγαντωθεί απομυζώντας τους κόπους του κοινωνικού συνόλου και έχει ποικίλες πλευρές από πρώτης τάξεως πολιτικές προσωπικότητες μέχρι σκοτεινές μυθοποιημένες φιγούρες του υποκόσμου και της αναρχίας. Εάν το άτομο δεν αντιδράσει σύντομά δεν θα βρεθούμε μακριά από ένα καθεστώς τύπου Β. Κορέας.
Σχετικό με αυτή τη διάσταση είναι ένα κρίσιμο θέμα που προσπαθούμε σχεδόν πάντοτε να αποφύγουμε ακροβατούντες στην διαδικασία της αυτοκριτικής. Είναι η ουσία του πόθεν έσχες και ποιόν αφορά. Μόνον όταν το άτομο παραδεχτεί ότι αφορά και αυτό το ίδιο με τις επακόλουθες συνέπειες θα υπάρξει ελπίδα διάσωσης του έθνους. Όσον και δύσκολο αν φαίνεται ο βαθμός αναγέννησης της κοινωνίας περνάει μέσα από αυτήν την ατραπό.
Τέλος να δει τον εαυτό του μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Πόσο δραστηριοποιείται σε πρωτοβουλίες κοινωνικού χαρακτήρα; Τέτοιες είναι πολλές και οι ποιο πολλές αφανείς και επίπονες. Ξεκινούν από συλλόγους που βοηθούν ανήμπορα άτομα, περνούν από περιβαλλοντολογικές πρωτοβουλίες και φτάνουν σε σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες για την ενίσχυση ενός διχτιού ουσιαστικής κοινωνικής ασφάλισης για αδύναμες ομάδες και άτομα που προσπαθούν αλλά αποτυγχάνουν. Όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Εμπεδώνουν στην συνείδηση των ατόμων τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής αλληλεγγύης και την απόλυτη ανάγκη για την προστασία της. Και εδώ δυστυχώς απατούνται μεγαλύτερες θυσίες χρόνου και προσπαθειών γιατί μόνον μια ισχυρή κοινωνική αλληλεγγύη θα κατατροπώσει αυτό το κατεστημένο.
Κλείνοντας είναι σκόπιμο να κάνει κανείς μια βασική παρατήρηση. Σίγουρα μια τέτοια θεώρηση αυτοκριτικής φαντάζει ουτοπιστική στο απόλυτό της. Άλλωστε καμία κοινωνία, όσο προηγμένη και να είναι δεν έχει όλα τα άτομά της ενεργοποιημένα σε μια τέτοια διαδικασία. Εν τούτοις ο βαθμός προόδου της είναι απόλυτα συσχετισμένος με το ποσοστό των ατόμων που συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία αυτοκριτικής και το βάθος της.
Και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο σήμερα στην Ελλάδα. Γνωρίζω ότι πολλοί θα ειρωνευτούν τέτοιες παρατηρήσεις και ίσως εγκαταλείψουν το διάβασμα στη μέση με το απόφθεγμα <έλα βρέ αδελφέ δεν είναι η πρώτη φορά, τα πράγματα φτιάχνουν>. Θα ευχόμουν να είχαν δίκαιο αλλά φοβάμαι πως αυτή τη φορά δεν έχουν. Η καταστροφή προ των θυρών είναι πρωτόγνωρη
Οι δυσκολίες είναι πολλές για ένα τέτοιο επιχείρημα και χρειάζεται κουράγιο περισσό. Ίσως μάλιστα πολλοί να μην το έχουν. Αλλά όσο ποιο πολλοί το επιχειρήσουν τόσο ποιο σημαντικές θα γίνονται οι πιθανότητες επιτυχίας των προσπαθειών για ανάκαμψη.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει οδηγός για να κάνει το άτομο την αυτοκριτική του. Για ένα όμως είμαι σίγουρος, χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη κατάματα για να υπάρξει ελπίδα. Όλοι ξέρουμε που βάζουμε νερό στο κρασί μας. Πόσο προκειμένου να πετύχουμε σκοπούς σε βάρος άλλων χρησιμοποιούμε κοινωνικά αθέμιτα μέσα ναρκώνοντας τη συνείδηση μας λέγοντας, ότι το ίδιο κάνουν όλοι και δεν θέλουμε να μας λένε κορόιδα; Το ζήτημα είναι αν μπορούμε με την απειλή της καταστροφής που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας να αξιολογήσουμε σαν άτομα την ανάγκη για μια τέτοια διαδικασία αυτοκριτικής να αποφασίσουμε για το τι θα κάνουμε για το παρελθόν και πως θα αλλάξουμε για το μέλλον για να σωθούμε σαν έθνος και σαν κοινωνία.
Σίγουρα δεν αισθάνομαι ειδικός για μια ενδελεχή ανάλυση αλλά σαν ανησυχών Έλληνας θα μπορούσα να προτείνω παρατηρήσεις σε βασικές διαστάσεις αυτής της πρόκλησης. Το τι έγινε μέχρι σήμερα είναι συνειδησιακό φορτίο δυσβάστακτο για το άτομο για το ξεκίνημα της διαδικασίας της αυτοκριτικής. Τις περισσότερες φορές είναι ο λόγος που δεν θα την κάνει. Σε άλλες ίσως να είναι η αιτία να την κάνει.
Καταρχήν το άτομο μπορεί να δει την δράση του σε στενό προσωπικό επίπεδο και να απαντήσει θαρραλέα στο πόσο έχει συμβιβαστεί με την ραγιάδικη νοοτροπία που σήμερα καλύπτεται από μια κακόγουστη νεωτερική κουρελού. Σε μία απλή συναλλαγή όταν προσφέρει η λαμβάνει υπηρεσία πόσο πίσω βρίσκονται οι απλοί κανόνες αυτής της συναλλαγής και πόσο μπροστά βρίσκεται μια σχέση Αγά προς ραγιά; Και πόσο κοστίζει αυτή η σχέση ψυχολογικά, κοινωνικά και πολιτικά; Όταν βρεθεί στο τιμόνι του αυτοκινήτου του πόσο λίγο υπολογίζει τους συνανθρώπους του, πεζούς που περνούν το δρόμο και οδηγούς που τυφλώνονται από τους προβολείς του; Όταν αντιλήφθη άτομα να καταχρώνται δημόσια περιουσία που είναι και δική του πόσο αντιδρά καταγελώντας τα επώνυμα; Και τόσα άλλα που θα δει στον καθρέφτη. Οι άλλες δυο διαστάσεις που ακολουθούν έχουν τις ρίζες τους βαθειά σε αυτό το δυσδιάκριτο θεμέλιο συμπεριφοράς και μόνον αλλαγές του μπορούν να κάνουν σπίθες αναγέννησης. Θα έλεγα ότι θα είναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς βελτιώσεις σε οποιονδήποτε άλλον χώρο πριν εντρυφήσει στην αλλαγή αυτής της νοοτροπίας.
Μετά να προχωρήσει στην δράση του γύρω από τις πολιτικές εξελίξεις. Πόσο ενεργά συμμετέχει σε αυτές. Έχω την εντύπωση ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι ουσιαστικά αμέτοχη και άμοιρη των πολιτικών εξελίξεων περιοριζόμενη στην ψήφο της που την χρησιμοποιεί ανάλογα με τις επικοινωνιακές επιρροές του κατεστημένου. Αυτό παρόλο ότι βλέπουν ότι κατά σύστημα τους κοροϊδεύουν. Σίγουρα απαιτείται θυσία χρόνου που θα του στερήσει σύγχρονες διασκεδάσεις, ποιο πολλές ξενόφερτες, και ανάληψη κινδύνων αλλά είναι ουσιώδες θέμα ευθύνης του πολίτη να είναι ενεργός και ενήμερος για να ασκεί αποφασιστικό έλεγχο ώστε να μην βρεθεί στην κατάσταση που είναι σήμερα. Το απαξιωμένο πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του έχει γιγαντωθεί απομυζώντας τους κόπους του κοινωνικού συνόλου και έχει ποικίλες πλευρές από πρώτης τάξεως πολιτικές προσωπικότητες μέχρι σκοτεινές μυθοποιημένες φιγούρες του υποκόσμου και της αναρχίας. Εάν το άτομο δεν αντιδράσει σύντομά δεν θα βρεθούμε μακριά από ένα καθεστώς τύπου Β. Κορέας.
Σχετικό με αυτή τη διάσταση είναι ένα κρίσιμο θέμα που προσπαθούμε σχεδόν πάντοτε να αποφύγουμε ακροβατούντες στην διαδικασία της αυτοκριτικής. Είναι η ουσία του πόθεν έσχες και ποιόν αφορά. Μόνον όταν το άτομο παραδεχτεί ότι αφορά και αυτό το ίδιο με τις επακόλουθες συνέπειες θα υπάρξει ελπίδα διάσωσης του έθνους. Όσον και δύσκολο αν φαίνεται ο βαθμός αναγέννησης της κοινωνίας περνάει μέσα από αυτήν την ατραπό.
Τέλος να δει τον εαυτό του μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Πόσο δραστηριοποιείται σε πρωτοβουλίες κοινωνικού χαρακτήρα; Τέτοιες είναι πολλές και οι ποιο πολλές αφανείς και επίπονες. Ξεκινούν από συλλόγους που βοηθούν ανήμπορα άτομα, περνούν από περιβαλλοντολογικές πρωτοβουλίες και φτάνουν σε σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες για την ενίσχυση ενός διχτιού ουσιαστικής κοινωνικής ασφάλισης για αδύναμες ομάδες και άτομα που προσπαθούν αλλά αποτυγχάνουν. Όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Εμπεδώνουν στην συνείδηση των ατόμων τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής αλληλεγγύης και την απόλυτη ανάγκη για την προστασία της. Και εδώ δυστυχώς απατούνται μεγαλύτερες θυσίες χρόνου και προσπαθειών γιατί μόνον μια ισχυρή κοινωνική αλληλεγγύη θα κατατροπώσει αυτό το κατεστημένο.
Κλείνοντας είναι σκόπιμο να κάνει κανείς μια βασική παρατήρηση. Σίγουρα μια τέτοια θεώρηση αυτοκριτικής φαντάζει ουτοπιστική στο απόλυτό της. Άλλωστε καμία κοινωνία, όσο προηγμένη και να είναι δεν έχει όλα τα άτομά της ενεργοποιημένα σε μια τέτοια διαδικασία. Εν τούτοις ο βαθμός προόδου της είναι απόλυτα συσχετισμένος με το ποσοστό των ατόμων που συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία αυτοκριτικής και το βάθος της.
Και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο σήμερα στην Ελλάδα. Γνωρίζω ότι πολλοί θα ειρωνευτούν τέτοιες παρατηρήσεις και ίσως εγκαταλείψουν το διάβασμα στη μέση με το απόφθεγμα <έλα βρέ αδελφέ δεν είναι η πρώτη φορά, τα πράγματα φτιάχνουν>. Θα ευχόμουν να είχαν δίκαιο αλλά φοβάμαι πως αυτή τη φορά δεν έχουν. Η καταστροφή προ των θυρών είναι πρωτόγνωρη
Γιατί οι σύγχρονες Κασσάνδρες μπορεί να έχουν δίκαιο
Τον τελευταίο καιρό η προσπάθεια του πολιτικού κατεστημένου με τα πλοκάμια του στα `Μέσα Ενημέρωσης` για αποτόνωση έχει ενταθεί καθώς αισθάνονται τους δείκτες οργής και απόγνωσης της κοινωνίας να πλησιάζουν επικίνδυνα το σημείο έκρηξης. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας σημαντικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν επιστρατευτεί με σκοπό να αμφισβητήσουν τα μηνύματα σκεπτόμενων αλλά ανεξάρτητων ατόμων, Ελλήνων και ξένων, που αποκαλούνται εντέχνως Κασσάνδρες. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η δεοντολογία των επιστρατευμένων είναι σαθρή για τον απλούστατο λόγο ότι δυστυχώς προς το πάρων δεν υπάρχουν καλά μηνύματα για τη Ελληνική κοινωνία. Μετά την πάροδο μιας αποκαλυπτικής διετίας η κατάσταση για τον σκεπτόμενο πολίτη έχει ως εξής.
Παρά την έξυπνη και θετική κίνηση του ΠΑΣΟΚ για την υποστήριξη ανεξαρτήτων υποψηφίων στους δύο μεγάλους δήμους, περιφερειάρχες, νομάρχες και δήμαρχοι με τα συμβούλια τους πηγάζουν από τα βαθειά κόμματα όπως πάντα. Αλλά και πέρα από αυτό, παρά την προβολή λίγων ικανών προσώπων στον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης πίσω τους βαδίζει με βήμα σταθερό το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε την βράκα του αλλιώς. Είναι άλλωστε λογικό. Γιατί οι κρατούντες να παραδώσουν αμαχητί την εξουσία που νέμονται τόσα χρόνια; Μόνον εάν ο μη βολεμένος πολίτης βγάλει το κεφάλι του από την άμμο, δει την επερχομένη λαίλαπα και δράσει υπάρχει ελπίδα. Και αυτές οι δημοτικές εκλογές είναι ίσως μοναδική ευκαιρία, Μια καταψήφιση όλων των κομμάτων σε ένα ύψος άνω του 55%, που θα έβαζε τον Πρόεδρο σε δίλλημα, είναι ικανό να προκαλέσει πολιτειακή κρίση μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες με την δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας και συνταγματική βουλή, Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο; Πόσοι άραγε μειδιούν ειρωνικά διαβάζοντας σκεπτόμενοι “να άλλος ένας αιθεροβάμων”.
Πέρα από αυτό, καθώς ο πολίτης θα βγάζει το κεφάλι από την άμμο θα αισθανθεί τη θηλιά από το βάρος του 150% του ΑΕΠ στην οποία η σχετική τριετής περίοδος χάριτος, που και αυτήν ακόμα κατασπαταλούμε, αφήνει ακόμη τρόπο αναπνοής. Ένα μεγάλο μέρος αυτού του βάρους οφείλεται στην αλόγιστη σπατάλη του ίδιου τα τελευταία χρόνια και πρέπει να προετοιμαστεί ψυχολογικά για την αποπληρωμή του. Δύο ενέργειες θα μπορούσαν να ελαφρύνουν από το υπόλοιπο. Δυστυχώς και οι δύο ελέγχονται από το πολίτικο κατεστημένο. Η πρώτη, κατεπείγουσα και καθυστερημένη, είναι η σύλληψη των καθοιονδήποτε τρόπο καταχρασμένων πόρων, Οι νέες ελεγκτικές αρχές προσπαθούν αλλά δεν είναι εξοπλισμένες με δραστικές εξουσίες που θα τους επιτρέψουν να σπάσουν τα φράγματα των απυρόβλητων και προβούν σε ουσιώδεις διαδικασίες πόθεν έσχες με τρόπο διάφανο στον πολίτη. Η άλλη, πλέον ουσιώδης, αφορά σε ένα σχέδιο ανάπτυξης όχι του κράτους όπως το προετοιμάζουν τα κόμματα αλλά των ζωντανών κυττάρων του έθνους, αυτών που ετοιμάζονται να αποδημήσουν. Μόνον αυτό το μέρος της κοινωνίας έχει τον δυναμισμό και την όρεξη να ανεβάσει το ΑΕΠ δηλαδή να δυναμώσει το λαιμό που σηκώνει το βάρος. Γιατί ας μην γελιόμαστε θα πληρώνουμε για πολλές δεκαετηρίδες για διόδια, εισιτήρια τραίνων και αεροδρόμια και πάμπολλα άλλα στους ξένους για να ξεπληρώσουμε το βάρος. Μία τέτοια αντιμετώπιση δεν είναι δυνατή με την παρούσα κομματοκρατία αλλά με μία εθνική ακομμάτιστη κυβέρνηση και αλλαγή βασικών άρθρων του συντάγματος. Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο;
Ύστερα είναι η μόρφωση και δια βίου επιμόρφωση που μπαίνει καρφί στην καρδιά κάθε σχεδίου ανάπτυξης. Ποιός μπορεί να αρνηθεί την κατάντια της παιδείας. Κάνεις δεν ξέρει από πού να αρχίσει και που να τελειώσει. Πως μπορεί μία ικανή υπουργός με όλες τις καλές προθέσεις και την σοφία ορισμένων προηγούμενων ικανών υπουργών να ξεπεράσει την Σκύλλα των συνδικάτων, την Χάρυβδη των συντεχνιών και την ουτοπία της πνευματικής Αριστεράς εάν δεν είναι απολύτως ακομμάτιστη; Τα πρώτα συμπτώματα της σύγκρουσης τα είδαμε σε αυτή την περίφημη βάση το 0.9. Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Αλλά στον πυρήνα της πρόκλησης από όπου πηγάζουν οι Κασσάνδρειες γνώμες είναι η συμπεριφορά του μέσου Έλληνα απέναντι στα γεγονότα, Καμία ένδειξη κοινωνικής αντίδρασης έξω από τα κομματικά, συνδικαλιστικά η συντεχνιακά κατεστημένα. Καμία ελπίδα για το χτίσιμο έστω και εμβρυωδών εναλλακτικών προς το κατεστημένο δομών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ο πολίτης μένει καρφωμένος στο κουτί της τηλεόρασης, τις περιπέτειες του Ελληνικού ποδοσφαίρου και ιστορίες πορνοσταρ. Ο ωχαδερφισμός, η άμυνα των βολεμένων και οι ελπίδες των μη βολεμένων είναι τόσο βαθειά ριζωμένα μόνο που καθώς η καταστροφή γίνεται ποιο ορατή αυτό μετατρέπεται σε ένα σύμπλεγμα φόβου και οργής εναντίον πάντων πλην του εαυτού του, Θα ήταν ενδιαφέρον να δημοσιευτούν αποτελέσματα μίας ευρείας κοινωνικής έρευνας σε αυτόν τον χώρο. Τίποτε αξιόλογο δεν φαίνεται να εφαρμόζεται για την διαχείριση αυτής της αντίδρασης που ίσως γίνει καταλύτης ταχυτάτων και απροβλέπτων εξελίξεων. Τι μπορεί να γίνει;
Με ένα τέτοιο υπόβαθρο πραγματικότητας από όπου αντλούν συμπεράσματα γιατί να μην πιστέψουμε τις Κασσάνδρες; Αν το κατεστημένο έχει απαντήσεις στις Κασσάνδρειες προβλέψεις ας βγει να τις πει στην κοινωνία όχι με μεγαλόστομες αναγγελίες αλλά με αδιάβλητα στοιχεία και σχέδια δράσης σε γλώσσα καταληπτή για τον πολίτη όπως οι Κασσάνδρες.
Παρά την έξυπνη και θετική κίνηση του ΠΑΣΟΚ για την υποστήριξη ανεξαρτήτων υποψηφίων στους δύο μεγάλους δήμους, περιφερειάρχες, νομάρχες και δήμαρχοι με τα συμβούλια τους πηγάζουν από τα βαθειά κόμματα όπως πάντα. Αλλά και πέρα από αυτό, παρά την προβολή λίγων ικανών προσώπων στον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης πίσω τους βαδίζει με βήμα σταθερό το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε την βράκα του αλλιώς. Είναι άλλωστε λογικό. Γιατί οι κρατούντες να παραδώσουν αμαχητί την εξουσία που νέμονται τόσα χρόνια; Μόνον εάν ο μη βολεμένος πολίτης βγάλει το κεφάλι του από την άμμο, δει την επερχομένη λαίλαπα και δράσει υπάρχει ελπίδα. Και αυτές οι δημοτικές εκλογές είναι ίσως μοναδική ευκαιρία, Μια καταψήφιση όλων των κομμάτων σε ένα ύψος άνω του 55%, που θα έβαζε τον Πρόεδρο σε δίλλημα, είναι ικανό να προκαλέσει πολιτειακή κρίση μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες με την δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας και συνταγματική βουλή, Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο; Πόσοι άραγε μειδιούν ειρωνικά διαβάζοντας σκεπτόμενοι “να άλλος ένας αιθεροβάμων”.
Πέρα από αυτό, καθώς ο πολίτης θα βγάζει το κεφάλι από την άμμο θα αισθανθεί τη θηλιά από το βάρος του 150% του ΑΕΠ στην οποία η σχετική τριετής περίοδος χάριτος, που και αυτήν ακόμα κατασπαταλούμε, αφήνει ακόμη τρόπο αναπνοής. Ένα μεγάλο μέρος αυτού του βάρους οφείλεται στην αλόγιστη σπατάλη του ίδιου τα τελευταία χρόνια και πρέπει να προετοιμαστεί ψυχολογικά για την αποπληρωμή του. Δύο ενέργειες θα μπορούσαν να ελαφρύνουν από το υπόλοιπο. Δυστυχώς και οι δύο ελέγχονται από το πολίτικο κατεστημένο. Η πρώτη, κατεπείγουσα και καθυστερημένη, είναι η σύλληψη των καθοιονδήποτε τρόπο καταχρασμένων πόρων, Οι νέες ελεγκτικές αρχές προσπαθούν αλλά δεν είναι εξοπλισμένες με δραστικές εξουσίες που θα τους επιτρέψουν να σπάσουν τα φράγματα των απυρόβλητων και προβούν σε ουσιώδεις διαδικασίες πόθεν έσχες με τρόπο διάφανο στον πολίτη. Η άλλη, πλέον ουσιώδης, αφορά σε ένα σχέδιο ανάπτυξης όχι του κράτους όπως το προετοιμάζουν τα κόμματα αλλά των ζωντανών κυττάρων του έθνους, αυτών που ετοιμάζονται να αποδημήσουν. Μόνον αυτό το μέρος της κοινωνίας έχει τον δυναμισμό και την όρεξη να ανεβάσει το ΑΕΠ δηλαδή να δυναμώσει το λαιμό που σηκώνει το βάρος. Γιατί ας μην γελιόμαστε θα πληρώνουμε για πολλές δεκαετηρίδες για διόδια, εισιτήρια τραίνων και αεροδρόμια και πάμπολλα άλλα στους ξένους για να ξεπληρώσουμε το βάρος. Μία τέτοια αντιμετώπιση δεν είναι δυνατή με την παρούσα κομματοκρατία αλλά με μία εθνική ακομμάτιστη κυβέρνηση και αλλαγή βασικών άρθρων του συντάγματος. Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο;
Ύστερα είναι η μόρφωση και δια βίου επιμόρφωση που μπαίνει καρφί στην καρδιά κάθε σχεδίου ανάπτυξης. Ποιός μπορεί να αρνηθεί την κατάντια της παιδείας. Κάνεις δεν ξέρει από πού να αρχίσει και που να τελειώσει. Πως μπορεί μία ικανή υπουργός με όλες τις καλές προθέσεις και την σοφία ορισμένων προηγούμενων ικανών υπουργών να ξεπεράσει την Σκύλλα των συνδικάτων, την Χάρυβδη των συντεχνιών και την ουτοπία της πνευματικής Αριστεράς εάν δεν είναι απολύτως ακομμάτιστη; Τα πρώτα συμπτώματα της σύγκρουσης τα είδαμε σε αυτή την περίφημη βάση το 0.9. Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Αλλά στον πυρήνα της πρόκλησης από όπου πηγάζουν οι Κασσάνδρειες γνώμες είναι η συμπεριφορά του μέσου Έλληνα απέναντι στα γεγονότα, Καμία ένδειξη κοινωνικής αντίδρασης έξω από τα κομματικά, συνδικαλιστικά η συντεχνιακά κατεστημένα. Καμία ελπίδα για το χτίσιμο έστω και εμβρυωδών εναλλακτικών προς το κατεστημένο δομών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ο πολίτης μένει καρφωμένος στο κουτί της τηλεόρασης, τις περιπέτειες του Ελληνικού ποδοσφαίρου και ιστορίες πορνοσταρ. Ο ωχαδερφισμός, η άμυνα των βολεμένων και οι ελπίδες των μη βολεμένων είναι τόσο βαθειά ριζωμένα μόνο που καθώς η καταστροφή γίνεται ποιο ορατή αυτό μετατρέπεται σε ένα σύμπλεγμα φόβου και οργής εναντίον πάντων πλην του εαυτού του, Θα ήταν ενδιαφέρον να δημοσιευτούν αποτελέσματα μίας ευρείας κοινωνικής έρευνας σε αυτόν τον χώρο. Τίποτε αξιόλογο δεν φαίνεται να εφαρμόζεται για την διαχείριση αυτής της αντίδρασης που ίσως γίνει καταλύτης ταχυτάτων και απροβλέπτων εξελίξεων. Τι μπορεί να γίνει;
Με ένα τέτοιο υπόβαθρο πραγματικότητας από όπου αντλούν συμπεράσματα γιατί να μην πιστέψουμε τις Κασσάνδρες; Αν το κατεστημένο έχει απαντήσεις στις Κασσάνδρειες προβλέψεις ας βγει να τις πει στην κοινωνία όχι με μεγαλόστομες αναγγελίες αλλά με αδιάβλητα στοιχεία και σχέδια δράσης σε γλώσσα καταληπτή για τον πολίτη όπως οι Κασσάνδρες.
Επιμόρφωση για την ελπίδα
Σκοπός αυτού το μηνύματος δεν είναι να προσθέσει άλλη μια γνώμη ειδικού στις μυριάδες για το `Ελληνικό πολιτικό πρόβλημα`. Δεν είμαι ειδικός, είμαι απλώς ένας από τους βαθειά ανησυχώντας που θέλει να ρίξει φως από μια γωνία ενός ατόμου μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Οι εξελίξεις τους τελευταίους μήνες, η απόφαση αποδοχής επαχθούς σειράς δημοσιονομικών μέτρων, που πλήττουν κυρίως τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, η παρερμηνεία των προθέσεων των κοινοτικών εταίρων και του υπερατλαντικού παράγοντος, η συμπεριφορά του κοινοβουλίου, ο τρόπος και η γλωσσά επικοινωνίας για την ανακοίνωση των μέτρων έχει φέρει την κοινωνία σε σύγχυση, οργή και απελπισία.
Η ολοκληρωτική απαξίωση του πολιτικού κατεστημένου είναι πλέον καταφανής. Είναι προφανές ότι εάν δεν ενδώσει στις προσκλήσεις της κοινωνίας για μεταπολιτευτικές ρυθμίσεις οι επόμενοι μήνες εγκυμονούν κοινωνικές εκρήξεις. Οι εξελίξεις που έφεραν την τρόικα για κάποια επαναφορά σε τάξη με κρυφές ρυθμίσεις για ελπίδα σωτηρίας μας δεν οφείλονται στις κινήσεις των ελλήνων πολιτικών όπως διατυμπανίζεται. Πέρα από το γενικότερο Ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πρόβλημα ο θεός της σύγχρονης Ελλάδας είναι ο ίδιος όπως πάντα, οι λευκές κολώνες των θεμελίων του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού πάνω στην Ακρόπολη. Και ας μην συγχέεται με τον τουρισμό.
Σε μας όπως πάντα, η κατάσταση αμετάβλητη, ο χρόνος κυλάει και για όλα φταίνε οι άλλοι. Στο βάθος όμως, σε όλο και μεγαλύτερες μάζες, ξεφυτρώνει το `κι εγώ έφταιξα, τι να κάνω τώρα?`. Ο απλός άνθρωπος ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί από μόνος του να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Έτσι τον έχει προετοιμάσει το εκπαιδευτικό σύστημα. Κάποιος πρέπει να του πει τι να κάνει. Δεν έχει μάθει ποτέ από το σχολείο μέχρι σήμερα πως να αντιμετωπίσει τέτοια πρόκληση. Που είναι οι προσγειωμένοι άνθρωποι του πνεύματος?
Η Κυβέρνηση κάνει γενικές και άνευ αξίας εξαγγελίες για μέτρα και για σωτηρία. Εντυπωσιάζει με την σύλληψη μερικών φοροφυγάδων. Σύντομα η Τρόικα που είναι πια μόνιμα στην Ελλάδα θα μιλήσει. Στις πρώτες δύο γραμμές της έκθεσής της θα γράψει ότι υπήρξε πρόοδος για να συνεχίσει στις υπόλοιπες σελίδες για το τι δεν έγινε. Και φαίνεται ότι έγινε πολύ λίγο και πολύ λίγοι το μαθαίνουν από υπεύθυνα χείλη.
Ένα μεγάλο ποσοστό διακεκριμένων ξένων ειδικών <πάνω από 30 0/0> προεξοφλεί κάποια μορφή χρεωκοπίας τύπου Αργεντινής για την χώρα μας. Την ονομάζουν `αναδιαπραγμάτευση`. Δειλά δειλά τα ΜΜΕ περιγράφουν τις καταστροφικές συνέπειες σαν να προετοιμάζουν τον κόσμο.
Μέσα σε όλα αυτά ούτε μια μικρή αχτίδα ελπίδας από πουθενά για τον μέσο πολίτη, από κανένα. Αξίζει πραγματικά τον κόπο? Υπάρχει πιθανότητα να βγούμε? Που θα βρεθούμε όταν και εάν βγούμε από το τούνελ? Ο πολίτης με την βαθμιαία συνειδητοποίηση της ευθύνης του και την από φόβο ετοιμότητα του να υποφέρει παραπαίει ψελλίζοντας, γιατί? Δεν καταλαβαίνει την γλώσσα της μακροοικονομίας. Δεν μιλάει για τους φόρους που του φορτώνουν. Ρωτάει γιατί κανείς δεν του δείχνει τι αξίζει να κάνει πρακτικά αυτός σαν άτομο για να υπάρχει ελπίδα διάσωσης από την μεγαλύτερη καταστροφή στην σύγχρονή ιστορία του έθνους.
Ίσως είναι ήδη αργά αλλά η εδραίωση ελπίδας για το μέλλον εκπεφρασμένης σε απλό χρονοδιάγραμμα με καθαρούς στόχους στη γλώσσα του απλού πολίτη είναι το μοναδικό στοιχείο που θα μπορέσει να ορθοποδήσει την κοινωνία για να μπορέσει να ξαναποκτήσει την εμπιστοσύνη της, να πολεμήσει, να ξεπεράσει τα αδιέξοδά της και να ανακαταλάβει μια αξιοπρεπή θέση στη Ευρωπαϊκή κοινωνία. Και δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά αν όχι αδύνατη για ένα κατεστημένο από γραφειοκράτες που έχουν μάθει να μιλούν με παραπλανητικούς και αναξιόπιστους αριθμούς.
Για την εδραίωση μιας τέτοιας ελπίδας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης υπάρχουν δύο παράμετροι που πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Καταρχήν η κυβέρνηση της χώρας, σε μια απολύτως απαραίτητη νέα υπερκομματική σύσταση εθνικής εμπιστοσύνης με εκτενώς ενισχυμένες εξουσίες από το κοινοβούλιο, από ένα μοναδικό υπεύθυνο δίκτυο να περιγράψει σε γλώσσα αντιληπτή στον μέσο πολίτη τι σημαίνουν για αυτόν τα μέτρα, όχι μόνον τα δημοσιονομικά αλλά κυρίως τα αναπτυξιακά. Τον απώτερο σκοπό τους, το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους με στόχους όσον τον αφορά και τις συνέπειες στις περιπτώσεις αποτυχίας αλλά και επιτυχίας του. Περά από αυτό να αναλάβει την συνεχή ενημέρωση για την διαχρονική πρόοδο του προγράμματος τονίζοντας τις υστερήσεις αλλά ίσως πλέον αναγκαία τις επιτυχίες. Είναι απολύτως σημαντικό για τον πολίτη να μην περιμένει τα πραγματικά νέα σε ξενόγλωσσα ΜΜΕ από την Τρόικα. Η Κυβέρνηση πρέπει να την προκαταλαμβάνει.
Αλλά η ακόμη πιο δύσκολη παράμετρος αφορά δυστυχώς στον αποδεκτή αυτής της επικοινωνίας, τον μέσο πολίτη, που είναι ουραγός της κρατούσης κάστας του μίγματος πολίτικου κατεστημένου με τους δορυφόρους της ανομίας και φαυλοκρατίας. Αφορά στην μεγάλη και σιωπηρή προς το παρόν πλειοψηφία που συνέδραμε σε αυτό το έγκλημα εις βάρος της ιδίας.
Ο μέσος Έλληνας είναι γαλούχημα του μορφωτικού τέρατος της τελευταίας τριακονταετίας με αρχές ανοχής της ανομίας. σαρωτικής εξίσωσης προς τα κάτω και χαμηλής ηθικής αντίστασης που του πρόσφεραν αυτήν την καταναλωτική ευμάρεια πέραν κάθε ορίου του παραγωγικού του δυναμικού και χωρίς την παραμικρή πρόνοια για το μέλλον του Έθνους.
Κύριες ευθύνες, γιατί ευθύνες έχουμε όλοι, πηγαίνουν σε δύο κατευθύνσεις. Πρωτίστως στον όλο και λιγότερο παρόντα τώρα, βαρεία αριστερόστροφο πνευματικό χώρο που έσυρε μια συντηρητική κοινωνία με ιστορική συνέχεια χιλιάδων ετών, νωπές μετεμφυλιακές πληγές και καθυστερήσεις για μια σύγχρονη κοινωνική ωριμότητα σε τραγικά απανωτά καταστροφικά πειράματα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατά δεύτερον λόγο στο πολίτικο κατεστημένο με το πυκνό δίκτυο διαπλοκής γύρω του απότοκο του εκπαιδευτικού συστήματος που θέλει το κοινωνικό σώμα να σέρνεται άβουλο. Αλλά δεν είναι της στιγμής να εμβαθύνει κανείς σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό που έχει σημασία είναι πως μπορεί αυτός ο συγκεχυμένος, οργισμένος και απελπισμένος λαός να επιμορφωθεί επειγόντως για να μπορέσει να πάρει το μήνυμα της ελπίδας και να χτίσει πάνω του νέες εφεδρείες ενέργειας που θα βγάλουν το Έθνος από τον τυφώνα θανάσιμου κινδύνου.
Μια τέτοια επιμόρφωση θα μπορούσε να έχει κύρια χαρακτηριστικά επικεντρωμένα στις αναγκαίες προτάσεις προς το άτομο του κοινωνικού συνόλου να αλλάξει τον τρόπο που επιχειρεί μέσα στο στενό περιβάλλον που δραστηριοποιείται.
Είναι ένα γιγαντιαίο εγχείρημα που μπορεί να φαίνεται ουτοπιστικό πλην όμως απόλυτα αναγκαίο για τη γέννηση της ελπίδας σωτηρίας. Ευτυχώς ένα μεγάλο μέρος του έθνους έχει τις παραγωγικά τεχνικές γνώσεις που χρειάζονται. Έτσι όπως η κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί τον πραγματικό κίνδυνο έχει τις δυνατότητες αλλά και τα μέσα να βάλει σε εφαρμογή αυτό το πρόγραμμα επιμόρφωσης. Τα μέσα υπάρχουν στις υποδομές του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι τα σχολεία σαν χώροι συγκέντρωσης σε εξωσχολικά ωράρια και η εθελοντική με λίγη προετοιμασία συμβολή από τούς πολλούς δασκάλους και καθηγητές που πιστεύουν στην σωτηρία του Έθνους πλαισιωμένους από επίσης εθελοντικά προσφερόμενους τεχνοκράτες. Χρειάζεται να υποστηριχθούν από ένα πρακτικό πακέτο πλαίσιο επιμόρφωσης και ένα επικοινωνιακό πρόγραμμα που θα πείσει το πολίτη να βρει τον χρόνο να συμμετάσχει, να μάθει και να συμβάλλει με τη φυσική του παρουσία στον ρεαλισμό του εγχειρήματος. Γύρω από τους άμορφους πυρήνες των γονέων και κηδεμόνων των σχολείων μπορούν να χτιστούν με ευρύτερη συμμέτοχη οι σύγχρονες εκκλησίες κοινωνικής συνοχής.
Το επιμορφωτικό πλαίσιο για το άτομο θα πρέπει να περιλαμβάνει τρία στάδια.
Το πρώτο θα αφορά ανάλυση της κατάστασης και την ανάπτυξη ενός προγράμματος με ανάλογο καταλογισμό ευθύνης για αυτόν και τους άλλους. Η κατασπατάληση των δημόσιων πόρων, δηλαδή των φόρων που πληρώνει, στις διάφορες μορφές της είναι ευθύνη των άλλων αλλά με την ανοχή του. Ο προσωπικός υπερδανεισμός και η άφρων κατανάλωση, έστω και αν γαλουχήθηκε σε ένα παραπλανητικό περιβάλλον, είναι δική του ευθύνη. Ποσό συμβάλλει ο κάθε ένας από αυτούς τους τομείς στην παρούσα κατάσταση? Υπό αυτές τις συνθήκες σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, ποιοι είναι διαχρονικά οι βασικοί στόχοι που μπορεί να συμβάλλει ευθέως ο ίδιος ο μέσος πολίτης και πρέπει να παρακολουθεί για να κρίνει την πρόοδο η μη? Το στάδιο αυτό συνιστά την βάση για το χτίσιμο της ελπίδας με την κατανόηση του προβλήματος.
Το δεύτερο στάδιο αφορά στην δραστηριοποίηση του πολίτη. Η χιλιογραμμένη και άχρωμη λέξη <παραγωγικότητα> πρέπει να κατέβει στο επίπεδο του ατόμου και να απομυθοποιηθεί. Την παραγωγικότητα δεν την φέρνουν καταπέλτες από μεγαλόπνοα σχέδια αλλά άτομα μέσα στο κοινωνικό σύνολο που εκπονούν και εφαρμόζουν ρεαλιστικά Ελληνικά σχέδια. Το ζητούμενο σε ένα πλαίσιο σύγχρονης κοινωνικής πρόνοιας είναι απλό. Το άτομο πρέπει να συμβάλλει προσφέροντας στην Ελληνική και ξένες αγορές προϊόν η εργασία πού να τους είναι τόσο χρήσιμα που να διαθέσουν ανταμοιβή. Αλλά πέρα από αυτό να πείσει τον εαυτό του να αγαπήσει την δραστηριότητα που διάλεξε και όχι να την βάλλει στην πλάτη του σαν ισόβια αγγαρεία που μόνον μια σύνταξη θα τον απαλλάξει. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν λειτούργει αποτελεσματικά στην Ελληνική κοινωνία. Βασικά παραδείγματα αυτής της αδυναμίας και απαραίτητες αλλαγές στον τρόπο του επιχειρείν του ατόμου για μια σημαντική βελτίωση είναι ο πυρήνας αυτού του σταδίου. Οι ευκαιρίες για νέες πραγματικά κερδοφόρες δραστηριότητες, η διαχείριση ενός κίνδυνου αποτυχίας, και ο ρόλος ενός ανανεωμένου και ενισχυμένου δικτύου κοινωνικής πρόνοιας θα πρέπει να εξηγηθούν προκειμένου το άτομο να δραστηριοποιηθεί. Μια τέτοια απόφαση θα μορφώσει παράλληλα μέσα του την ελπίδα και θα τον κάνει κοινωνό με τις εξελίξεις. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο πληροφοριών το άτομο θα είναι σε θέση να καταλάβει ότι πέρα από τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας αυτό που προέχει είναι η δυναμική ανάπτυξη του εθνικού μας προϊόντος και αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την προσωπική του συμβολή, ανάληψη κινδύνου και με τις κατευθύνσεις που μια τέτοια επιμόρφωση επιχειρεί να του προσφέρει.
Το κεντρικό όμως θέμα μιας τέτοιας επιμόρφωσης που είναι και το τρίτο στάδιο είναι η ανάγκη για τον πολίτη να συνειδητοποιήσει ότι η μέχρι τώρα ενοχική του στάση επιφέρει ζημιά στην κοινωνία και επομένως και στον ίδιο. Αυτό είναι και η ουσία της σημερινής κρίσης. Επομένως είναι σοβαρή υποχρέωση του να καταγγέλλει επώνυμα και να απαιτεί την καταδίκη της παρανομίας και της κατάσχεσης των καρπών της. Στην ουσία το πρόγραμμα θα κλιθεί να συντρίψει το ταμπού του ρόλου του `ρουφιάνου` των δραστών της καταλήστευσης της δημόσιας περιουσίας και να το αντικαταστήσει με την εικόνα του υπεύθυνου πολίτη ενός ευνομούμενου κοινωνικού συνόλου που έχει την υποχρέωση να δράσει για την προστασία του. Η συνέπεια μιας τέτοιας αλλαγής νοοτροπίας είναι θεμέλιο υγιούς κοινωνικής αλληλεγγύης ενώ η εφαρμογή της είναι σίγουρο ότι θα ανδρώσει την ελπίδα .
Κ. Π. Βλαχοδήμος
Οι εξελίξεις τους τελευταίους μήνες, η απόφαση αποδοχής επαχθούς σειράς δημοσιονομικών μέτρων, που πλήττουν κυρίως τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, η παρερμηνεία των προθέσεων των κοινοτικών εταίρων και του υπερατλαντικού παράγοντος, η συμπεριφορά του κοινοβουλίου, ο τρόπος και η γλωσσά επικοινωνίας για την ανακοίνωση των μέτρων έχει φέρει την κοινωνία σε σύγχυση, οργή και απελπισία.
Η ολοκληρωτική απαξίωση του πολιτικού κατεστημένου είναι πλέον καταφανής. Είναι προφανές ότι εάν δεν ενδώσει στις προσκλήσεις της κοινωνίας για μεταπολιτευτικές ρυθμίσεις οι επόμενοι μήνες εγκυμονούν κοινωνικές εκρήξεις. Οι εξελίξεις που έφεραν την τρόικα για κάποια επαναφορά σε τάξη με κρυφές ρυθμίσεις για ελπίδα σωτηρίας μας δεν οφείλονται στις κινήσεις των ελλήνων πολιτικών όπως διατυμπανίζεται. Πέρα από το γενικότερο Ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πρόβλημα ο θεός της σύγχρονης Ελλάδας είναι ο ίδιος όπως πάντα, οι λευκές κολώνες των θεμελίων του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού πάνω στην Ακρόπολη. Και ας μην συγχέεται με τον τουρισμό.
Σε μας όπως πάντα, η κατάσταση αμετάβλητη, ο χρόνος κυλάει και για όλα φταίνε οι άλλοι. Στο βάθος όμως, σε όλο και μεγαλύτερες μάζες, ξεφυτρώνει το `κι εγώ έφταιξα, τι να κάνω τώρα?`. Ο απλός άνθρωπος ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί από μόνος του να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Έτσι τον έχει προετοιμάσει το εκπαιδευτικό σύστημα. Κάποιος πρέπει να του πει τι να κάνει. Δεν έχει μάθει ποτέ από το σχολείο μέχρι σήμερα πως να αντιμετωπίσει τέτοια πρόκληση. Που είναι οι προσγειωμένοι άνθρωποι του πνεύματος?
Η Κυβέρνηση κάνει γενικές και άνευ αξίας εξαγγελίες για μέτρα και για σωτηρία. Εντυπωσιάζει με την σύλληψη μερικών φοροφυγάδων. Σύντομα η Τρόικα που είναι πια μόνιμα στην Ελλάδα θα μιλήσει. Στις πρώτες δύο γραμμές της έκθεσής της θα γράψει ότι υπήρξε πρόοδος για να συνεχίσει στις υπόλοιπες σελίδες για το τι δεν έγινε. Και φαίνεται ότι έγινε πολύ λίγο και πολύ λίγοι το μαθαίνουν από υπεύθυνα χείλη.
Ένα μεγάλο ποσοστό διακεκριμένων ξένων ειδικών <πάνω από 30 0/0> προεξοφλεί κάποια μορφή χρεωκοπίας τύπου Αργεντινής για την χώρα μας. Την ονομάζουν `αναδιαπραγμάτευση`. Δειλά δειλά τα ΜΜΕ περιγράφουν τις καταστροφικές συνέπειες σαν να προετοιμάζουν τον κόσμο.
Μέσα σε όλα αυτά ούτε μια μικρή αχτίδα ελπίδας από πουθενά για τον μέσο πολίτη, από κανένα. Αξίζει πραγματικά τον κόπο? Υπάρχει πιθανότητα να βγούμε? Που θα βρεθούμε όταν και εάν βγούμε από το τούνελ? Ο πολίτης με την βαθμιαία συνειδητοποίηση της ευθύνης του και την από φόβο ετοιμότητα του να υποφέρει παραπαίει ψελλίζοντας, γιατί? Δεν καταλαβαίνει την γλώσσα της μακροοικονομίας. Δεν μιλάει για τους φόρους που του φορτώνουν. Ρωτάει γιατί κανείς δεν του δείχνει τι αξίζει να κάνει πρακτικά αυτός σαν άτομο για να υπάρχει ελπίδα διάσωσης από την μεγαλύτερη καταστροφή στην σύγχρονή ιστορία του έθνους.
Ίσως είναι ήδη αργά αλλά η εδραίωση ελπίδας για το μέλλον εκπεφρασμένης σε απλό χρονοδιάγραμμα με καθαρούς στόχους στη γλώσσα του απλού πολίτη είναι το μοναδικό στοιχείο που θα μπορέσει να ορθοποδήσει την κοινωνία για να μπορέσει να ξαναποκτήσει την εμπιστοσύνη της, να πολεμήσει, να ξεπεράσει τα αδιέξοδά της και να ανακαταλάβει μια αξιοπρεπή θέση στη Ευρωπαϊκή κοινωνία. Και δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά αν όχι αδύνατη για ένα κατεστημένο από γραφειοκράτες που έχουν μάθει να μιλούν με παραπλανητικούς και αναξιόπιστους αριθμούς.
Για την εδραίωση μιας τέτοιας ελπίδας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης υπάρχουν δύο παράμετροι που πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Καταρχήν η κυβέρνηση της χώρας, σε μια απολύτως απαραίτητη νέα υπερκομματική σύσταση εθνικής εμπιστοσύνης με εκτενώς ενισχυμένες εξουσίες από το κοινοβούλιο, από ένα μοναδικό υπεύθυνο δίκτυο να περιγράψει σε γλώσσα αντιληπτή στον μέσο πολίτη τι σημαίνουν για αυτόν τα μέτρα, όχι μόνον τα δημοσιονομικά αλλά κυρίως τα αναπτυξιακά. Τον απώτερο σκοπό τους, το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους με στόχους όσον τον αφορά και τις συνέπειες στις περιπτώσεις αποτυχίας αλλά και επιτυχίας του. Περά από αυτό να αναλάβει την συνεχή ενημέρωση για την διαχρονική πρόοδο του προγράμματος τονίζοντας τις υστερήσεις αλλά ίσως πλέον αναγκαία τις επιτυχίες. Είναι απολύτως σημαντικό για τον πολίτη να μην περιμένει τα πραγματικά νέα σε ξενόγλωσσα ΜΜΕ από την Τρόικα. Η Κυβέρνηση πρέπει να την προκαταλαμβάνει.
Αλλά η ακόμη πιο δύσκολη παράμετρος αφορά δυστυχώς στον αποδεκτή αυτής της επικοινωνίας, τον μέσο πολίτη, που είναι ουραγός της κρατούσης κάστας του μίγματος πολίτικου κατεστημένου με τους δορυφόρους της ανομίας και φαυλοκρατίας. Αφορά στην μεγάλη και σιωπηρή προς το παρόν πλειοψηφία που συνέδραμε σε αυτό το έγκλημα εις βάρος της ιδίας.
Ο μέσος Έλληνας είναι γαλούχημα του μορφωτικού τέρατος της τελευταίας τριακονταετίας με αρχές ανοχής της ανομίας. σαρωτικής εξίσωσης προς τα κάτω και χαμηλής ηθικής αντίστασης που του πρόσφεραν αυτήν την καταναλωτική ευμάρεια πέραν κάθε ορίου του παραγωγικού του δυναμικού και χωρίς την παραμικρή πρόνοια για το μέλλον του Έθνους.
Κύριες ευθύνες, γιατί ευθύνες έχουμε όλοι, πηγαίνουν σε δύο κατευθύνσεις. Πρωτίστως στον όλο και λιγότερο παρόντα τώρα, βαρεία αριστερόστροφο πνευματικό χώρο που έσυρε μια συντηρητική κοινωνία με ιστορική συνέχεια χιλιάδων ετών, νωπές μετεμφυλιακές πληγές και καθυστερήσεις για μια σύγχρονη κοινωνική ωριμότητα σε τραγικά απανωτά καταστροφικά πειράματα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατά δεύτερον λόγο στο πολίτικο κατεστημένο με το πυκνό δίκτυο διαπλοκής γύρω του απότοκο του εκπαιδευτικού συστήματος που θέλει το κοινωνικό σώμα να σέρνεται άβουλο. Αλλά δεν είναι της στιγμής να εμβαθύνει κανείς σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό που έχει σημασία είναι πως μπορεί αυτός ο συγκεχυμένος, οργισμένος και απελπισμένος λαός να επιμορφωθεί επειγόντως για να μπορέσει να πάρει το μήνυμα της ελπίδας και να χτίσει πάνω του νέες εφεδρείες ενέργειας που θα βγάλουν το Έθνος από τον τυφώνα θανάσιμου κινδύνου.
Μια τέτοια επιμόρφωση θα μπορούσε να έχει κύρια χαρακτηριστικά επικεντρωμένα στις αναγκαίες προτάσεις προς το άτομο του κοινωνικού συνόλου να αλλάξει τον τρόπο που επιχειρεί μέσα στο στενό περιβάλλον που δραστηριοποιείται.
Είναι ένα γιγαντιαίο εγχείρημα που μπορεί να φαίνεται ουτοπιστικό πλην όμως απόλυτα αναγκαίο για τη γέννηση της ελπίδας σωτηρίας. Ευτυχώς ένα μεγάλο μέρος του έθνους έχει τις παραγωγικά τεχνικές γνώσεις που χρειάζονται. Έτσι όπως η κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί τον πραγματικό κίνδυνο έχει τις δυνατότητες αλλά και τα μέσα να βάλει σε εφαρμογή αυτό το πρόγραμμα επιμόρφωσης. Τα μέσα υπάρχουν στις υποδομές του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι τα σχολεία σαν χώροι συγκέντρωσης σε εξωσχολικά ωράρια και η εθελοντική με λίγη προετοιμασία συμβολή από τούς πολλούς δασκάλους και καθηγητές που πιστεύουν στην σωτηρία του Έθνους πλαισιωμένους από επίσης εθελοντικά προσφερόμενους τεχνοκράτες. Χρειάζεται να υποστηριχθούν από ένα πρακτικό πακέτο πλαίσιο επιμόρφωσης και ένα επικοινωνιακό πρόγραμμα που θα πείσει το πολίτη να βρει τον χρόνο να συμμετάσχει, να μάθει και να συμβάλλει με τη φυσική του παρουσία στον ρεαλισμό του εγχειρήματος. Γύρω από τους άμορφους πυρήνες των γονέων και κηδεμόνων των σχολείων μπορούν να χτιστούν με ευρύτερη συμμέτοχη οι σύγχρονες εκκλησίες κοινωνικής συνοχής.
Το επιμορφωτικό πλαίσιο για το άτομο θα πρέπει να περιλαμβάνει τρία στάδια.
Το πρώτο θα αφορά ανάλυση της κατάστασης και την ανάπτυξη ενός προγράμματος με ανάλογο καταλογισμό ευθύνης για αυτόν και τους άλλους. Η κατασπατάληση των δημόσιων πόρων, δηλαδή των φόρων που πληρώνει, στις διάφορες μορφές της είναι ευθύνη των άλλων αλλά με την ανοχή του. Ο προσωπικός υπερδανεισμός και η άφρων κατανάλωση, έστω και αν γαλουχήθηκε σε ένα παραπλανητικό περιβάλλον, είναι δική του ευθύνη. Ποσό συμβάλλει ο κάθε ένας από αυτούς τους τομείς στην παρούσα κατάσταση? Υπό αυτές τις συνθήκες σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, ποιοι είναι διαχρονικά οι βασικοί στόχοι που μπορεί να συμβάλλει ευθέως ο ίδιος ο μέσος πολίτης και πρέπει να παρακολουθεί για να κρίνει την πρόοδο η μη? Το στάδιο αυτό συνιστά την βάση για το χτίσιμο της ελπίδας με την κατανόηση του προβλήματος.
Το δεύτερο στάδιο αφορά στην δραστηριοποίηση του πολίτη. Η χιλιογραμμένη και άχρωμη λέξη <παραγωγικότητα> πρέπει να κατέβει στο επίπεδο του ατόμου και να απομυθοποιηθεί. Την παραγωγικότητα δεν την φέρνουν καταπέλτες από μεγαλόπνοα σχέδια αλλά άτομα μέσα στο κοινωνικό σύνολο που εκπονούν και εφαρμόζουν ρεαλιστικά Ελληνικά σχέδια. Το ζητούμενο σε ένα πλαίσιο σύγχρονης κοινωνικής πρόνοιας είναι απλό. Το άτομο πρέπει να συμβάλλει προσφέροντας στην Ελληνική και ξένες αγορές προϊόν η εργασία πού να τους είναι τόσο χρήσιμα που να διαθέσουν ανταμοιβή. Αλλά πέρα από αυτό να πείσει τον εαυτό του να αγαπήσει την δραστηριότητα που διάλεξε και όχι να την βάλλει στην πλάτη του σαν ισόβια αγγαρεία που μόνον μια σύνταξη θα τον απαλλάξει. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν λειτούργει αποτελεσματικά στην Ελληνική κοινωνία. Βασικά παραδείγματα αυτής της αδυναμίας και απαραίτητες αλλαγές στον τρόπο του επιχειρείν του ατόμου για μια σημαντική βελτίωση είναι ο πυρήνας αυτού του σταδίου. Οι ευκαιρίες για νέες πραγματικά κερδοφόρες δραστηριότητες, η διαχείριση ενός κίνδυνου αποτυχίας, και ο ρόλος ενός ανανεωμένου και ενισχυμένου δικτύου κοινωνικής πρόνοιας θα πρέπει να εξηγηθούν προκειμένου το άτομο να δραστηριοποιηθεί. Μια τέτοια απόφαση θα μορφώσει παράλληλα μέσα του την ελπίδα και θα τον κάνει κοινωνό με τις εξελίξεις. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο πληροφοριών το άτομο θα είναι σε θέση να καταλάβει ότι πέρα από τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας αυτό που προέχει είναι η δυναμική ανάπτυξη του εθνικού μας προϊόντος και αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την προσωπική του συμβολή, ανάληψη κινδύνου και με τις κατευθύνσεις που μια τέτοια επιμόρφωση επιχειρεί να του προσφέρει.
Το κεντρικό όμως θέμα μιας τέτοιας επιμόρφωσης που είναι και το τρίτο στάδιο είναι η ανάγκη για τον πολίτη να συνειδητοποιήσει ότι η μέχρι τώρα ενοχική του στάση επιφέρει ζημιά στην κοινωνία και επομένως και στον ίδιο. Αυτό είναι και η ουσία της σημερινής κρίσης. Επομένως είναι σοβαρή υποχρέωση του να καταγγέλλει επώνυμα και να απαιτεί την καταδίκη της παρανομίας και της κατάσχεσης των καρπών της. Στην ουσία το πρόγραμμα θα κλιθεί να συντρίψει το ταμπού του ρόλου του `ρουφιάνου` των δραστών της καταλήστευσης της δημόσιας περιουσίας και να το αντικαταστήσει με την εικόνα του υπεύθυνου πολίτη ενός ευνομούμενου κοινωνικού συνόλου που έχει την υποχρέωση να δράσει για την προστασία του. Η συνέπεια μιας τέτοιας αλλαγής νοοτροπίας είναι θεμέλιο υγιούς κοινωνικής αλληλεγγύης ενώ η εφαρμογή της είναι σίγουρο ότι θα ανδρώσει την ελπίδα .
Κ. Π. Βλαχοδήμος
Δημοκρατική Αριστερά ~ Έναυσμα για εκ βάθρων μετάλλαξη του δημοκρατικού πολιτεύματος
Είναι χαρακτηριστική η αμηχανία του κατεστημένου όλων των κόμματων και κυρίως των ελεγχομένων από αυτά μέσων ενημέρωσης από την δημιουργία του νέου κόμματος. Επιμένουν στις λεπτομέρειες των τελευταίων εξελίξεων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, στις ιστορικές διαδρομές μερικών γνωστών ατόμων στην ιδρυτική του ομάδα, και στη χωρίς εξαίρεση αποτυχίες άλλων σχημάτων να δημιουργήσουν βιώσιμα κόμματα. Λίγοι τονίζουν τη σημασία της στιγμής της δημιουργίας αυτού του κόμματος σε σχέση με τις διαθέσεις του μέσου πολίτη και λίγοι προβάλλουν το χαρακτήρα του σαν εκπροσώπου ενός έθνους σε μια στενά δεμένη κοινωνία εθνών όπως είναι η Ευρώπη. Σύντομα αυτό το κατεστημένο θα συνειδητοποιήσει τον θανάσιμο κίνδυνο που το απειλή και θα αντιδράσει. Για το κοινωνικό σύνολο είναι μια ευκαιρία για μια εκ βάθρων μετάλλαξη του τόσο εκμαυλισμένου δημοκρατικού πολιτεύματος που δεν πρέπει να χαθεί.
Η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος που θα κατακρημνίσει την δομή του απαξιωμένου κατεστημένου μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες φέρνοντας στην εξουσία μία πολιτικά ουδέτερη, άμεμπτη και τεχνολογικά ικανή κυβέρνηση που θα έχει την δυνατότητα να χαράξει πολιτικές και να αναδομήσει και να διαχειριστεί τη δημόσια διοίκηση. Να επιβάλλει νέες εθνικές εκλογές για συντακτική εθνική αντιπροσωπεία για την εκ βάθρων αναθεώρηση του συντάγματος σε χώρους που προκάλεσαν την σημερινή καταρράκωση όπως στην παιδεία, την δημόσια διοίκηση, τη ασυλία των πολιτικών λειτουργών, τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης και το ρόλο του ρυθμίσου του πολιτεύματος.
Αλλά για να μπορέσει να παίξει αυτό το ρόλο το νέο κόμμα πρέπει να πάει πολύ ποιο μακριά από ένα μανιφέστο. Και χρειάζεται θάρρος, πολύ θάρρος. Έχοντας διατηρήσει από πολλού, μέσα στην δύστυχη πρόσφατη ιστορία του έθνους, απόλυτο έλεγχο του πνευματικού χώρου πρέπει να αποδείξει στο μέσο υποψιασμένο πολίτη ότι θα αγωνιστεί μέσα και έξω για τα συμφέροντα του. Πρέπει να επικοινωνήσει με την κοινωνία που προσδοκά έναν τέτοιο κοινωνικό καταλύτη σε γλώσσα και έννοιες που θα καταλάβει και θα πιστέψει. Οι εποχές των ενημερωμένων ελίτ έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Να αρχίσει με ένα ειλικρινές mea culpa για την σημερινή κατάσταση. Να μιλήσει για το ρόλο της διαχρονικά μετά το 1975 στην κατάσταση στην παιδία, στις κοινωνικές απαιτήσεις, στην κουλτούρα της πανεπιστημιακής κοινότητας, στην στρέβλωση και σύγχυση της εθνικής ταυτότητας και τέλος στην υστέρηση να παρακολουθήσει η ελληνική κοινωνία σύγχρονες παγκόσμιες τάσεις.
Να αγωνιστεί για την εγκατάσταση ενός ικανοποιητικού διχτιού κοινωνικής ασφάλισης που να καλύπτει ικανοποιητικά αδύναμες κοινωνικές ομάδες αλλά κυρίως να καλύπτει άτομα που προσπαθούν να κάνουν κάτι καλύτερο και αποτυγχάνουν. Ένα δίχτυ ελάχιστης υποστήριξης που θα πέσουν να πάρουν δυνάμεις για να ξαναπροσπαθήσουν.
Να κινητοποιήσει την υγιή πανεπιστημιακή κοινότητα, τόσο απούσα σήμερα για τον απλό πολίτη, στην μοναδική της αποστολή να εμπνεύσει την κοινωνία με δημιουργικές αλλά ρεαλιστικές ιδέες για μια νέα εθνεγερσία.
Με βάση τις δομές του εκπαιδευτικού συστήματος να δημιουργήσει ένα δίκτυο κέντρων σύναξης των πολιτών ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους τοποθετήσεις σε μια προσπάθεια επείγουσας επιμόρφωσης του κοινωνικού συνόλου σε σημεία όπου προφανώς υστερεί όπως συνείδηση κοινωνικής συνοχής και έννοιες σαν την παραγωγικότητα του ατόμου οπουδήποτε αυτό δραστηριοποιείται, από ειδικός που προτείνει σχέδια αναπτυξιακής πολιτικής έως μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Μια ανάγκη πασιφανής σαν απότοκο των παλινωδιών και της ποιότητας του εκπαιδευτικού συστήματος τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Να προβάλλει την σημασία της επιχειρηματικότητας και τις ευκαιρίες που προσφέρει από τη φύση του Έλληνα.
Να κτίσει και να περάσει ένα μήνυμα ελπίδας βασισμένο στις πραγματικές δυνάμεις του έθνους σε μια κοινωνία που βομβαρδίζεται καθημερινά με καταστροφικά σενάρια λες και τα δισεκατομμύρια Ευρώ είναι πάνω από την κοινωνική αλληλεγγύη και ποιο πολύ από το άτομο. Και ακόμη περισσότερο λες και η Ελλάδα με όλα τα στραβά της είναι το μόνο αμαρτωλό πρόβατο μέσα στην κοινωνία των εθνών που λέγεται Ευρώπη. Είναι ίσως καιρός να σταματήσουν να μας βλέπουν σαν ινδικό χοιρίδιο.
Κ.Π.Βλαχοδήμος
Η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος που θα κατακρημνίσει την δομή του απαξιωμένου κατεστημένου μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες φέρνοντας στην εξουσία μία πολιτικά ουδέτερη, άμεμπτη και τεχνολογικά ικανή κυβέρνηση που θα έχει την δυνατότητα να χαράξει πολιτικές και να αναδομήσει και να διαχειριστεί τη δημόσια διοίκηση. Να επιβάλλει νέες εθνικές εκλογές για συντακτική εθνική αντιπροσωπεία για την εκ βάθρων αναθεώρηση του συντάγματος σε χώρους που προκάλεσαν την σημερινή καταρράκωση όπως στην παιδεία, την δημόσια διοίκηση, τη ασυλία των πολιτικών λειτουργών, τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης και το ρόλο του ρυθμίσου του πολιτεύματος.
Αλλά για να μπορέσει να παίξει αυτό το ρόλο το νέο κόμμα πρέπει να πάει πολύ ποιο μακριά από ένα μανιφέστο. Και χρειάζεται θάρρος, πολύ θάρρος. Έχοντας διατηρήσει από πολλού, μέσα στην δύστυχη πρόσφατη ιστορία του έθνους, απόλυτο έλεγχο του πνευματικού χώρου πρέπει να αποδείξει στο μέσο υποψιασμένο πολίτη ότι θα αγωνιστεί μέσα και έξω για τα συμφέροντα του. Πρέπει να επικοινωνήσει με την κοινωνία που προσδοκά έναν τέτοιο κοινωνικό καταλύτη σε γλώσσα και έννοιες που θα καταλάβει και θα πιστέψει. Οι εποχές των ενημερωμένων ελίτ έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Να αρχίσει με ένα ειλικρινές mea culpa για την σημερινή κατάσταση. Να μιλήσει για το ρόλο της διαχρονικά μετά το 1975 στην κατάσταση στην παιδία, στις κοινωνικές απαιτήσεις, στην κουλτούρα της πανεπιστημιακής κοινότητας, στην στρέβλωση και σύγχυση της εθνικής ταυτότητας και τέλος στην υστέρηση να παρακολουθήσει η ελληνική κοινωνία σύγχρονες παγκόσμιες τάσεις.
Να αγωνιστεί για την εγκατάσταση ενός ικανοποιητικού διχτιού κοινωνικής ασφάλισης που να καλύπτει ικανοποιητικά αδύναμες κοινωνικές ομάδες αλλά κυρίως να καλύπτει άτομα που προσπαθούν να κάνουν κάτι καλύτερο και αποτυγχάνουν. Ένα δίχτυ ελάχιστης υποστήριξης που θα πέσουν να πάρουν δυνάμεις για να ξαναπροσπαθήσουν.
Να κινητοποιήσει την υγιή πανεπιστημιακή κοινότητα, τόσο απούσα σήμερα για τον απλό πολίτη, στην μοναδική της αποστολή να εμπνεύσει την κοινωνία με δημιουργικές αλλά ρεαλιστικές ιδέες για μια νέα εθνεγερσία.
Με βάση τις δομές του εκπαιδευτικού συστήματος να δημιουργήσει ένα δίκτυο κέντρων σύναξης των πολιτών ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους τοποθετήσεις σε μια προσπάθεια επείγουσας επιμόρφωσης του κοινωνικού συνόλου σε σημεία όπου προφανώς υστερεί όπως συνείδηση κοινωνικής συνοχής και έννοιες σαν την παραγωγικότητα του ατόμου οπουδήποτε αυτό δραστηριοποιείται, από ειδικός που προτείνει σχέδια αναπτυξιακής πολιτικής έως μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Μια ανάγκη πασιφανής σαν απότοκο των παλινωδιών και της ποιότητας του εκπαιδευτικού συστήματος τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Να προβάλλει την σημασία της επιχειρηματικότητας και τις ευκαιρίες που προσφέρει από τη φύση του Έλληνα.
Να κτίσει και να περάσει ένα μήνυμα ελπίδας βασισμένο στις πραγματικές δυνάμεις του έθνους σε μια κοινωνία που βομβαρδίζεται καθημερινά με καταστροφικά σενάρια λες και τα δισεκατομμύρια Ευρώ είναι πάνω από την κοινωνική αλληλεγγύη και ποιο πολύ από το άτομο. Και ακόμη περισσότερο λες και η Ελλάδα με όλα τα στραβά της είναι το μόνο αμαρτωλό πρόβατο μέσα στην κοινωνία των εθνών που λέγεται Ευρώπη. Είναι ίσως καιρός να σταματήσουν να μας βλέπουν σαν ινδικό χοιρίδιο.
Κ.Π.Βλαχοδήμος
Γιατί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας;
Λογικά σκεπτόμενος κάποιος ακούγοντας πολλές φορές από τα ποιο υπεύθυνα χείλη να αναγγέλλεται ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και βλέποντας τόσες ενδείξεις στα δύο τελευταία χρόνια της αδυναμίας κομματικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, που βρίσκονται πολύ ποιο πέρα από την δραματική κατάσταση της οικονομίας, θα κατέληγε ότι αν τώρα δεν είναι ανάγκη για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας τότε πότε θα είναι;
Είναι μερικά δομικά πράγματα που είναι ηλίου φαεινότερο ότι το κομματικό κατεστημένο με τις βαθύτατες ρίζες του μέσα την κοινωνία αδυνατεί από την συγκρότησή του να αντιμετωπίσει γιατί είναι το ίδιο χτισμένο με αυτά. Σε ένα ανελέητο ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου κάθε έννοια ηθικής και εθνικού συμφέροντος έχουν προ πολλού παραμεριστεί, τα κόμματα διαχειρίζονται την εξουσία για ατομικά οφέλη των οικείων τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες αυτών που τους εκλέγουν. Συνέπεια ένα κράτος ασύλληπτου ακαμψίας, μέχρι βαθμού απολιθώματος, το οποίον έφερε την χώρα εκεί που είναι σήμερα.
Υπάρχουν δύο δρόμοι που η κοινωνία αναπόφευκτα θα ακολουθήσει προκειμένου να βγει από αυτόν τον πυθμένα της επερχομένης εξαθλίωσης. Ο βίαιος και απρόβλεπτος που θα είναι συνέχεια μίας κοινωνικής έκρηξης με αλυσιδωτά και επιταχυνόμενα γεγονότα που καταλήγει συνήθως και σε εθνικές καταστροφές και ο ελεγχόμενος από ένα ισχυρό και κομματικά ανεξάρτητο κέντρο διαχείρισης που θα χαράξει πολιτικές και θα εφαρμόσει στρατηγικές με σκοπό την αναγέννηση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας. Κανείς ελπίζει ότι οι ταχύτατα αυξανόμενες πιθανότητες μίας επερχομένης κοινωνικής έκρηξης θα αφυπνίσει το πολιτικό κατεστημένο από τον λήθαργο του απόρθητου της οργάνωσης του. Τα υγειά του στελέχη θα επικρατήσουν για την πολιτική τους επιβίωση, και η κομματοκρατία θα ενδώσει στο σύνολό της στην δημιουργία ενός τέτοιου ακομμάτικου κέντρου διαχείρισης, δηλαδή μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στην όποιαν θα δοθούν πλήρεις και ενισχυμένες αρμοδιότητες από το κοινοβούλιο να διαχειριστεί τις ακόλουθες προκλήσεις στα όρια των δημοκρατικών διαδικασιών.
Άλλωστε ένα τέτοιο βήμα θα ανεβάσει αμέσως το επίπεδο αξιοπιστίας της χώρας στις διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές και πολύ σημαντικότερα θα στείλει μήνυμα στους Ευρωπαίους εταίρους για την σοβαρότητα των προθέσεων μας να συμμετάσχουμε ενεργά στην προσπάθεια στενότερου συντονισμού της οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ.
Καταρχήν, μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να συγκροτηθεί από ένα ισορροπημένο μίγμα αποδεκτών από όλη την κοινωνία πολιτικών ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης που θα προσφέρουν γνώση και εμπειρίες για το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, μία ομάδα αναγνωρισμένων τεχνοκρατών με πείρα στους κεντρικούς τομείς κρατικής διαχείρισης και μια προσωπικότητα γενικής αποδοχής σαν συντονιστή του όλου έργου. Δεν χρειάζονται υπεράνθρωποι, όπως οι ταγοί του κατεστημένου ειρωνικά σχολιάζουν. Απλώς πρακτικά μυαλά με φυσικές ηγετικές ικανότητες, στιβαρή θέληση και λυμένα τα χέρια για δράση.
Οι τομείς διαχείρισης είναι λίγο πολύ γνωστοί
Εκ βάθρων αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης σε ένα σχήμα, μέγεθος και ποιότητα ανάλογα με το μέγεθος της χώρας, το δημιουργικό της δυναμικό και το επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξης του Έθνους.
Πλήρης αναμόρφωση της παιδείας με δύο βασικούς στρατηγικούς άξονες. Έναν μεσοχρόνιο που αφορά στην μόρφωση της νεολαίας για να αντιμετωπίσει την σημερινή πραγματικότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Και έναν αμέσου ανάγκης για την αποτελεσματική επιμόρφωση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που θα αντιμετωπίσει την πρόκληση επαγγελματικού αναπροσανατολισμού καθώς οι οικονομικές δομές θα αναθεωρούνται εκ βάθρων και εξαιρετικά χρήσιμοι ανθρωπινοί πόροι θα απελευθερώνονται ιδίως από τον δημόσιο τομέα.
Δημιουργία εθνικού πλαισίου οικονομικής ανάπτυξης των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας που δεν πρέπει να συγχέεται με σχέδια ανάπτυξης του κρατικού τέρατος όπως γίνεται μέχρι σήμερα και που μας κατέταξε στον πυθμένα της λίστας παραγωγικότητας παγκόσμια.
Δημιουργία διχτυού κοινωνικής ασφάλισης για τους αδύνατους και ιδιαίτερα φτωχούς συνταξιούχους, ανέργους και άτομα με ειδικές ανάγκες, Ειδική μέριμνα για επιχειρηματίες που προσπαθούν αλλά αστοχούν.
Συγκρότηση σχεδίου μετανάστευσης συμβατό με τις τάσεις στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κύριους άξονες αποτροπή μετανάστευσης της αναντικατάστατης νεολαίας μας και την πλήρη κοινωνική απορρόφηση ξένων που έχουν το δυναμικό να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη και που εγκαθίστανται στην Ελλάδα κάτω από καθαρούς κανόνες.
Αποτελεσματικό σχέδιο σύλληψης και διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας και άλλων καταχρασμένων οικονομικών πηγών που σήμερα βρίσκονται στο απυρόβλητο προς εξασφάλιση πόρων για την εφαρμογή των ανωτέρω.
Είναι προφανές ότι η εγκατάσταση ενός τέτοιου κέντρου διαχείρισης θα έχει σαν συνέπειες ριζικές αλλαγές ακόμη και στο δημοκρατικό μας πολίτευμα μέσω του καταστατικού χάρτη αναθεωρημένου από μία νέα γενιά πολιτικών και αυτή είναι ίσως η κρίσιμη πρόκληση που το κατεστημένο καλείται να ξεπεράσει αποφασίζοντας να ενδώσει στην δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Σίγουρα οι σοφοί του κατεστημένου που διαβάζουν τέτοια σχόλια χαμογελούν ειρωνικά αλλά “scripta manent”.
Είναι μερικά δομικά πράγματα που είναι ηλίου φαεινότερο ότι το κομματικό κατεστημένο με τις βαθύτατες ρίζες του μέσα την κοινωνία αδυνατεί από την συγκρότησή του να αντιμετωπίσει γιατί είναι το ίδιο χτισμένο με αυτά. Σε ένα ανελέητο ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου κάθε έννοια ηθικής και εθνικού συμφέροντος έχουν προ πολλού παραμεριστεί, τα κόμματα διαχειρίζονται την εξουσία για ατομικά οφέλη των οικείων τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες αυτών που τους εκλέγουν. Συνέπεια ένα κράτος ασύλληπτου ακαμψίας, μέχρι βαθμού απολιθώματος, το οποίον έφερε την χώρα εκεί που είναι σήμερα.
Υπάρχουν δύο δρόμοι που η κοινωνία αναπόφευκτα θα ακολουθήσει προκειμένου να βγει από αυτόν τον πυθμένα της επερχομένης εξαθλίωσης. Ο βίαιος και απρόβλεπτος που θα είναι συνέχεια μίας κοινωνικής έκρηξης με αλυσιδωτά και επιταχυνόμενα γεγονότα που καταλήγει συνήθως και σε εθνικές καταστροφές και ο ελεγχόμενος από ένα ισχυρό και κομματικά ανεξάρτητο κέντρο διαχείρισης που θα χαράξει πολιτικές και θα εφαρμόσει στρατηγικές με σκοπό την αναγέννηση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας. Κανείς ελπίζει ότι οι ταχύτατα αυξανόμενες πιθανότητες μίας επερχομένης κοινωνικής έκρηξης θα αφυπνίσει το πολιτικό κατεστημένο από τον λήθαργο του απόρθητου της οργάνωσης του. Τα υγειά του στελέχη θα επικρατήσουν για την πολιτική τους επιβίωση, και η κομματοκρατία θα ενδώσει στο σύνολό της στην δημιουργία ενός τέτοιου ακομμάτικου κέντρου διαχείρισης, δηλαδή μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στην όποιαν θα δοθούν πλήρεις και ενισχυμένες αρμοδιότητες από το κοινοβούλιο να διαχειριστεί τις ακόλουθες προκλήσεις στα όρια των δημοκρατικών διαδικασιών.
Άλλωστε ένα τέτοιο βήμα θα ανεβάσει αμέσως το επίπεδο αξιοπιστίας της χώρας στις διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές και πολύ σημαντικότερα θα στείλει μήνυμα στους Ευρωπαίους εταίρους για την σοβαρότητα των προθέσεων μας να συμμετάσχουμε ενεργά στην προσπάθεια στενότερου συντονισμού της οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ.
Καταρχήν, μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να συγκροτηθεί από ένα ισορροπημένο μίγμα αποδεκτών από όλη την κοινωνία πολιτικών ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης που θα προσφέρουν γνώση και εμπειρίες για το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, μία ομάδα αναγνωρισμένων τεχνοκρατών με πείρα στους κεντρικούς τομείς κρατικής διαχείρισης και μια προσωπικότητα γενικής αποδοχής σαν συντονιστή του όλου έργου. Δεν χρειάζονται υπεράνθρωποι, όπως οι ταγοί του κατεστημένου ειρωνικά σχολιάζουν. Απλώς πρακτικά μυαλά με φυσικές ηγετικές ικανότητες, στιβαρή θέληση και λυμένα τα χέρια για δράση.
Οι τομείς διαχείρισης είναι λίγο πολύ γνωστοί
Εκ βάθρων αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης σε ένα σχήμα, μέγεθος και ποιότητα ανάλογα με το μέγεθος της χώρας, το δημιουργικό της δυναμικό και το επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξης του Έθνους.
Πλήρης αναμόρφωση της παιδείας με δύο βασικούς στρατηγικούς άξονες. Έναν μεσοχρόνιο που αφορά στην μόρφωση της νεολαίας για να αντιμετωπίσει την σημερινή πραγματικότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Και έναν αμέσου ανάγκης για την αποτελεσματική επιμόρφωση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που θα αντιμετωπίσει την πρόκληση επαγγελματικού αναπροσανατολισμού καθώς οι οικονομικές δομές θα αναθεωρούνται εκ βάθρων και εξαιρετικά χρήσιμοι ανθρωπινοί πόροι θα απελευθερώνονται ιδίως από τον δημόσιο τομέα.
Δημιουργία εθνικού πλαισίου οικονομικής ανάπτυξης των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας που δεν πρέπει να συγχέεται με σχέδια ανάπτυξης του κρατικού τέρατος όπως γίνεται μέχρι σήμερα και που μας κατέταξε στον πυθμένα της λίστας παραγωγικότητας παγκόσμια.
Δημιουργία διχτυού κοινωνικής ασφάλισης για τους αδύνατους και ιδιαίτερα φτωχούς συνταξιούχους, ανέργους και άτομα με ειδικές ανάγκες, Ειδική μέριμνα για επιχειρηματίες που προσπαθούν αλλά αστοχούν.
Συγκρότηση σχεδίου μετανάστευσης συμβατό με τις τάσεις στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κύριους άξονες αποτροπή μετανάστευσης της αναντικατάστατης νεολαίας μας και την πλήρη κοινωνική απορρόφηση ξένων που έχουν το δυναμικό να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη και που εγκαθίστανται στην Ελλάδα κάτω από καθαρούς κανόνες.
Αποτελεσματικό σχέδιο σύλληψης και διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας και άλλων καταχρασμένων οικονομικών πηγών που σήμερα βρίσκονται στο απυρόβλητο προς εξασφάλιση πόρων για την εφαρμογή των ανωτέρω.
Είναι προφανές ότι η εγκατάσταση ενός τέτοιου κέντρου διαχείρισης θα έχει σαν συνέπειες ριζικές αλλαγές ακόμη και στο δημοκρατικό μας πολίτευμα μέσω του καταστατικού χάρτη αναθεωρημένου από μία νέα γενιά πολιτικών και αυτή είναι ίσως η κρίσιμη πρόκληση που το κατεστημένο καλείται να ξεπεράσει αποφασίζοντας να ενδώσει στην δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Σίγουρα οι σοφοί του κατεστημένου που διαβάζουν τέτοια σχόλια χαμογελούν ειρωνικά αλλά “scripta manent”.
Greek Civil Servants –A Unique Human Resource
This article recognizes that not all of the individuals employed by the public sector are the same but assumes that the image emerging of a “civil servant“ today is directly linked to the situation that the country finds itself in. It aims at raising awareness of an opportunity not to be missed stemming from current catastrophe through a simple message.
The Wednesday, Mai 5, demonstrations with their tragic consequences in loss of life, led by militant extremist violent elements, followed by leftist groups and banners of public servants’ unions are only a façade of the “civil servant” challenge of Greek society. In these demonstrations and behind their banners there was a mass of peaceful deeply worried and confused people. And these were only a very small part of a much larger group blamed for the Modern Greek drama. They are part of the social body and rightly in my view very anxious about options offered to them for the future. They feel society absent of any kind of peaceful involvement following events passively through media with their own tenor or political interests; as if they are disconnected from the social body and left to their own predicament. And yet I would think that the “public servant”, with the despised image by all and sometimes between themselves, is perhaps the part of society that is more resistant to moral degradation, more educated and culturally developed as well as owner of technical knowledge well above the average. This is essentially a consequence of the fact that most of the members of public service come from families that have with means to exert “political influence” to ensure the entrance of their offspring into this service as well as the capacity to provide well above average education for their children. This fact must not be missed as a real opportunity that requires great attention and comprehensive plan for optimum implementation of the potential.
The public administration human capital needs to be looked at two distinct dimensions. On the first individuals are classified by their qualifications and vary from very high to extremely poor. The other dimension relates to performance. There exist very active and performing individuals on one extreme with lazy and unproductive on the other that we usually relate to the “public servant” image. What clouds such a view is the fact that very often individuals are clearly overqualified for their post. The administration requires individuals with qualifications to match the requirements of their posts and is prepared to work for the job. It does not require excessively qualified people in posts as they are a waste of human capital and source of deep frustration.
Consequently looking at a future reshaping of the public service, as its size will be coming down, one has to ensure that this will happen in a way that the real requirements of the public service would be met without excesses. The redundant part would contain individuals of various qualifications with high potential that have been an excess in public service but invaluable pool of human capital. A common attribute in this part would be the current culture of the “public servant”.
On this basis people leaving the public service must not be abandoned through useless announcements. They need to be assured of social cohesion measures and supported with great care via comprehensive programmes of professional re-orientation and work-culture adjustment to reassert their self-confidence. This way they would be offered the opportunity to enter the labour market of the private sector and make important contributions in areas such as upgrading administrative structures, human resources management and innovation all crucial to productivity increase. The private sector must play a pivotal role in this process with initiatives co-ordinated with Government.
I hope that ministries responsible for dealing with the issue will not look at this challenge as a side job but very seriously as a major opportunity. I am certain other countries in the European family have encountered this problem, in most cases not in a crisis but in an evolutionary manner, and have experience of how to channel through to the private sector human capital losses from public administration. I hope Greece will decide to approach these countries, draw from their experiences and apply them into the specific case of the Greek society with its peculiarities.
Utilisation of such a resource coming into the private sector labour market soon will prove a positive and critical boost in the efforts to draw development plans for the economy of the future. It will go beyond fiscal discipline and provide growth thus begin tackling the real problem of public debt by increasing gross national product.
The Wednesday, Mai 5, demonstrations with their tragic consequences in loss of life, led by militant extremist violent elements, followed by leftist groups and banners of public servants’ unions are only a façade of the “civil servant” challenge of Greek society. In these demonstrations and behind their banners there was a mass of peaceful deeply worried and confused people. And these were only a very small part of a much larger group blamed for the Modern Greek drama. They are part of the social body and rightly in my view very anxious about options offered to them for the future. They feel society absent of any kind of peaceful involvement following events passively through media with their own tenor or political interests; as if they are disconnected from the social body and left to their own predicament. And yet I would think that the “public servant”, with the despised image by all and sometimes between themselves, is perhaps the part of society that is more resistant to moral degradation, more educated and culturally developed as well as owner of technical knowledge well above the average. This is essentially a consequence of the fact that most of the members of public service come from families that have with means to exert “political influence” to ensure the entrance of their offspring into this service as well as the capacity to provide well above average education for their children. This fact must not be missed as a real opportunity that requires great attention and comprehensive plan for optimum implementation of the potential.
The public administration human capital needs to be looked at two distinct dimensions. On the first individuals are classified by their qualifications and vary from very high to extremely poor. The other dimension relates to performance. There exist very active and performing individuals on one extreme with lazy and unproductive on the other that we usually relate to the “public servant” image. What clouds such a view is the fact that very often individuals are clearly overqualified for their post. The administration requires individuals with qualifications to match the requirements of their posts and is prepared to work for the job. It does not require excessively qualified people in posts as they are a waste of human capital and source of deep frustration.
Consequently looking at a future reshaping of the public service, as its size will be coming down, one has to ensure that this will happen in a way that the real requirements of the public service would be met without excesses. The redundant part would contain individuals of various qualifications with high potential that have been an excess in public service but invaluable pool of human capital. A common attribute in this part would be the current culture of the “public servant”.
On this basis people leaving the public service must not be abandoned through useless announcements. They need to be assured of social cohesion measures and supported with great care via comprehensive programmes of professional re-orientation and work-culture adjustment to reassert their self-confidence. This way they would be offered the opportunity to enter the labour market of the private sector and make important contributions in areas such as upgrading administrative structures, human resources management and innovation all crucial to productivity increase. The private sector must play a pivotal role in this process with initiatives co-ordinated with Government.
I hope that ministries responsible for dealing with the issue will not look at this challenge as a side job but very seriously as a major opportunity. I am certain other countries in the European family have encountered this problem, in most cases not in a crisis but in an evolutionary manner, and have experience of how to channel through to the private sector human capital losses from public administration. I hope Greece will decide to approach these countries, draw from their experiences and apply them into the specific case of the Greek society with its peculiarities.
Utilisation of such a resource coming into the private sector labour market soon will prove a positive and critical boost in the efforts to draw development plans for the economy of the future. It will go beyond fiscal discipline and provide growth thus begin tackling the real problem of public debt by increasing gross national product.
Why modern Cassandras may be right for Greece
Efforts of the political establishment with tentacles in media recently aiming at defusing social tension has intensified as they feel anger and despair of society approaching a dangerous explosion point. Important politicians and journalists have been recruited to challenge messages emanating from independent individuals, Greek and foreign, called adroitly Cassandras that is prophets of doom. In almost all cases the argumentation of the challengers is weak for the simple reason that unfortunately for the time being there are no good news for Greek society. After apocalyptic two years revelations the situation for the thinking citizen is as follows.
Despite the intelligent and positive move of PASOK to support independent candidates to the two large municipalities, regional prefects, prefects and mayors with their boards stem from the deep political parties as always. But apart from that, despite the projection of few competent individuals in the last government reshuffle, behind them lays the deep party machinery of the governing party. In essence very little has changed. After all this is quite reasonable. Why a system that holds all levers of power and has profit from them for so many years would relinquish them without a fight? Only if the citizen that has not been party to this feast, pulling his head from the sand and seeing the oncoming storm acts that there is hope. And the municipal elections, due shortly, are perhaps a unique opportunity. A rejection of all the parties at a percentage greater than 55% that would put the country’s President in dilemma, is capable of causing political crisis for resolution under democratic procedures with the creation of a government of national unity and a constitutional assembly. But can such an event happen? How many reading these lines smile ironically thinking: “here is another one walking in the clouds”.
However as the citizen sooner or later will get his head out of the sand he will feel the loop of the real weight of 150% of GDP debt. The relevant troika three years grace period seemingly going to waste as well, still provides for temporary breathing but the truth comes after that period and nobody likes to talk about it. A large part of this weight is due to his own irresponsible behaviour in wasting for a generation valuable resources. They were provided for the development of the Greek society and he must now prepare psychologically for their repayment.
Two actions could alleviate significantly the remaining weight. Unfortunately, both are controlled by the political establishment. The first, urgent and delayed, is the capture of in any manner usurped resources. The new controlling authorities are trying but they are not equipped with adequate powers that would enable them to break the barriers of convenient legally unassailable centres of corruption and proceed with essential actions in ways transparent to the citizen. The other, most essential, relates to a socioeconomic development plan, not of the state organisms as it is the discussed by the political parties but of the real potential of the nation, those who are preparing to emmigrate. Only this part of society has the dynamism and appetite to raise the GDP i.e. to strengthen the neck that will carry the weight of the national debt for many years. Because let us not fool ourselves, We will pay for many decades for road tolls, trains, airports, tourism resorts and many other to foreign interests. Such a socio-political challenge cannot be tackled by any existing political party but by a national government and changes in basic articles of the Constitution. Can it happen?
Then is the education and lifelong training which enters as nail in the heart any development plan. Who can refute the collapse of our education establishment? Nobody knows where to start and where to finish in dealing withit. How can one capable minister with all the good intentions and the wisdom of previous capable ministers can overcome the Scylla of trade unions, the Charivdes of professional cleavages and the utopia of left leaning intellectuals, if he/she is not absolutely non-party adherent? The most recent symptoms of the conflict we saw in this famous entrance exams basis the 0.9. What hope is there?
But at the heart of the challenge from where the Cassandras opinions stem is the behaviour of the average Greek toward the events, No indication of organised social reaction outside the party politics, trade unions the professional cleavages. No hope of building even embryonic alternatives to the current political establishment structures. With few exceptions the citizen remains nailed in front of a misleading television box, the adventures of Greek football and porn star stories. Indifference, defence of the acquired rights for the ones that have them and aspirations to attain them for those that do not are so deep-seated that as the oncoming catastrophe becomes more visible this mood is being converted into a complex of fear and anger against everything except oneself. It would be interesting to publish results of social research in this area. Nothing worthwhile seems to be implemented for the management of this challeneg which may become the catalyst of rapid unforeseen developments. What can be done?
With such a background of reality from where they draw conclusions why not to believe the Cassandras? If the political establishment has answers to Cassandrian forecasts let them be known to society not with grandiose announcements but indisputable evidence and action plans in a language understood by the citizen as the Cassandras do
Despite the intelligent and positive move of PASOK to support independent candidates to the two large municipalities, regional prefects, prefects and mayors with their boards stem from the deep political parties as always. But apart from that, despite the projection of few competent individuals in the last government reshuffle, behind them lays the deep party machinery of the governing party. In essence very little has changed. After all this is quite reasonable. Why a system that holds all levers of power and has profit from them for so many years would relinquish them without a fight? Only if the citizen that has not been party to this feast, pulling his head from the sand and seeing the oncoming storm acts that there is hope. And the municipal elections, due shortly, are perhaps a unique opportunity. A rejection of all the parties at a percentage greater than 55% that would put the country’s President in dilemma, is capable of causing political crisis for resolution under democratic procedures with the creation of a government of national unity and a constitutional assembly. But can such an event happen? How many reading these lines smile ironically thinking: “here is another one walking in the clouds”.
However as the citizen sooner or later will get his head out of the sand he will feel the loop of the real weight of 150% of GDP debt. The relevant troika three years grace period seemingly going to waste as well, still provides for temporary breathing but the truth comes after that period and nobody likes to talk about it. A large part of this weight is due to his own irresponsible behaviour in wasting for a generation valuable resources. They were provided for the development of the Greek society and he must now prepare psychologically for their repayment.
Two actions could alleviate significantly the remaining weight. Unfortunately, both are controlled by the political establishment. The first, urgent and delayed, is the capture of in any manner usurped resources. The new controlling authorities are trying but they are not equipped with adequate powers that would enable them to break the barriers of convenient legally unassailable centres of corruption and proceed with essential actions in ways transparent to the citizen. The other, most essential, relates to a socioeconomic development plan, not of the state organisms as it is the discussed by the political parties but of the real potential of the nation, those who are preparing to emmigrate. Only this part of society has the dynamism and appetite to raise the GDP i.e. to strengthen the neck that will carry the weight of the national debt for many years. Because let us not fool ourselves, We will pay for many decades for road tolls, trains, airports, tourism resorts and many other to foreign interests. Such a socio-political challenge cannot be tackled by any existing political party but by a national government and changes in basic articles of the Constitution. Can it happen?
Then is the education and lifelong training which enters as nail in the heart any development plan. Who can refute the collapse of our education establishment? Nobody knows where to start and where to finish in dealing withit. How can one capable minister with all the good intentions and the wisdom of previous capable ministers can overcome the Scylla of trade unions, the Charivdes of professional cleavages and the utopia of left leaning intellectuals, if he/she is not absolutely non-party adherent? The most recent symptoms of the conflict we saw in this famous entrance exams basis the 0.9. What hope is there?
But at the heart of the challenge from where the Cassandras opinions stem is the behaviour of the average Greek toward the events, No indication of organised social reaction outside the party politics, trade unions the professional cleavages. No hope of building even embryonic alternatives to the current political establishment structures. With few exceptions the citizen remains nailed in front of a misleading television box, the adventures of Greek football and porn star stories. Indifference, defence of the acquired rights for the ones that have them and aspirations to attain them for those that do not are so deep-seated that as the oncoming catastrophe becomes more visible this mood is being converted into a complex of fear and anger against everything except oneself. It would be interesting to publish results of social research in this area. Nothing worthwhile seems to be implemented for the management of this challeneg which may become the catalyst of rapid unforeseen developments. What can be done?
With such a background of reality from where they draw conclusions why not to believe the Cassandras? If the political establishment has answers to Cassandrian forecasts let them be known to society not with grandiose announcements but indisputable evidence and action plans in a language understood by the citizen as the Cassandras do
Subscribe to:
Posts (Atom)