Επιμόρφωση για την ελπίδα

Σκοπός αυτού το μηνύματος δεν είναι να προσθέσει άλλη μια γνώμη ειδικού στις μυριάδες για το `Ελληνικό πολιτικό πρόβλημα`. Δεν είμαι ειδικός, είμαι απλώς ένας από τους βαθειά ανησυχώντας που θέλει να ρίξει φως από μια γωνία ενός ατόμου μέσα στο κοινωνικό σύνολο.


Οι εξελίξεις τους τελευταίους μήνες, η απόφαση αποδοχής επαχθούς σειράς δημοσιονομικών μέτρων, που πλήττουν κυρίως τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, η παρερμηνεία των προθέσεων των κοινοτικών εταίρων και του υπερατλαντικού παράγοντος, η συμπεριφορά του κοινοβουλίου, ο τρόπος και η γλωσσά επικοινωνίας για την ανακοίνωση των μέτρων έχει φέρει την κοινωνία σε σύγχυση, οργή και απελπισία.

Η ολοκληρωτική απαξίωση του πολιτικού κατεστημένου είναι πλέον καταφανής. Είναι προφανές ότι εάν δεν ενδώσει στις προσκλήσεις της κοινωνίας για μεταπολιτευτικές ρυθμίσεις οι επόμενοι μήνες εγκυμονούν κοινωνικές εκρήξεις. Οι εξελίξεις που έφεραν την τρόικα για κάποια επαναφορά σε τάξη με κρυφές ρυθμίσεις για ελπίδα σωτηρίας μας δεν οφείλονται στις κινήσεις των ελλήνων πολιτικών όπως διατυμπανίζεται. Πέρα από το γενικότερο Ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πρόβλημα ο θεός της σύγχρονης Ελλάδας είναι ο ίδιος όπως πάντα, οι λευκές κολώνες των θεμελίων του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού πάνω στην Ακρόπολη. Και ας μην συγχέεται με τον τουρισμό.

Σε μας όπως πάντα, η κατάσταση αμετάβλητη, ο χρόνος κυλάει και για όλα φταίνε οι άλλοι. Στο βάθος όμως, σε όλο και μεγαλύτερες μάζες, ξεφυτρώνει το `κι εγώ έφταιξα, τι να κάνω τώρα?`. Ο απλός άνθρωπος ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί από μόνος του να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Έτσι τον έχει προετοιμάσει το εκπαιδευτικό σύστημα. Κάποιος πρέπει να του πει τι να κάνει. Δεν έχει μάθει ποτέ από το σχολείο μέχρι σήμερα πως να αντιμετωπίσει τέτοια πρόκληση. Που είναι οι προσγειωμένοι άνθρωποι του πνεύματος?

Η Κυβέρνηση κάνει γενικές και άνευ αξίας εξαγγελίες για μέτρα και για σωτηρία. Εντυπωσιάζει με την σύλληψη μερικών φοροφυγάδων. Σύντομα η Τρόικα που είναι πια μόνιμα στην Ελλάδα θα μιλήσει. Στις πρώτες δύο γραμμές της έκθεσής της θα γράψει ότι υπήρξε πρόοδος για να συνεχίσει στις υπόλοιπες σελίδες για το τι δεν έγινε. Και φαίνεται ότι έγινε πολύ λίγο και πολύ λίγοι το μαθαίνουν από υπεύθυνα χείλη.

Ένα μεγάλο ποσοστό διακεκριμένων ξένων ειδικών <πάνω από 30 0/0> προεξοφλεί κάποια μορφή χρεωκοπίας τύπου Αργεντινής για την χώρα μας. Την ονομάζουν `αναδιαπραγμάτευση`. Δειλά δειλά τα ΜΜΕ περιγράφουν τις καταστροφικές συνέπειες σαν να προετοιμάζουν τον κόσμο.

Μέσα σε όλα αυτά ούτε μια μικρή αχτίδα ελπίδας από πουθενά για τον μέσο πολίτη, από κανένα. Αξίζει πραγματικά τον κόπο? Υπάρχει πιθανότητα να βγούμε? Που θα βρεθούμε όταν και εάν βγούμε από το τούνελ? Ο πολίτης με την βαθμιαία συνειδητοποίηση της ευθύνης του και την από φόβο ετοιμότητα του να υποφέρει παραπαίει ψελλίζοντας, γιατί? Δεν καταλαβαίνει την γλώσσα της μακροοικονομίας. Δεν μιλάει για τους φόρους που του φορτώνουν. Ρωτάει γιατί κανείς δεν του δείχνει τι αξίζει να κάνει πρακτικά αυτός σαν άτομο για να υπάρχει ελπίδα διάσωσης από την μεγαλύτερη καταστροφή στην σύγχρονή ιστορία του έθνους.

Ίσως είναι ήδη αργά αλλά η εδραίωση ελπίδας για το μέλλον εκπεφρασμένης σε απλό χρονοδιάγραμμα με καθαρούς στόχους στη γλώσσα του απλού πολίτη είναι το μοναδικό στοιχείο που θα μπορέσει να ορθοποδήσει την κοινωνία για να μπορέσει να ξαναποκτήσει την εμπιστοσύνη της, να πολεμήσει, να ξεπεράσει τα αδιέξοδά της και να ανακαταλάβει μια αξιοπρεπή θέση στη Ευρωπαϊκή κοινωνία. Και δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά αν όχι αδύνατη για ένα κατεστημένο από γραφειοκράτες που έχουν μάθει να μιλούν με παραπλανητικούς και αναξιόπιστους αριθμούς.

Για την εδραίωση μιας τέτοιας ελπίδας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης υπάρχουν δύο παράμετροι που πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Καταρχήν η κυβέρνηση της χώρας, σε μια απολύτως απαραίτητη νέα υπερκομματική σύσταση εθνικής εμπιστοσύνης με εκτενώς ενισχυμένες εξουσίες από το κοινοβούλιο, από ένα μοναδικό υπεύθυνο δίκτυο να περιγράψει σε γλώσσα αντιληπτή στον μέσο πολίτη τι σημαίνουν για αυτόν τα μέτρα, όχι μόνον τα δημοσιονομικά αλλά κυρίως τα αναπτυξιακά. Τον απώτερο σκοπό τους, το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους με στόχους όσον τον αφορά και τις συνέπειες στις περιπτώσεις αποτυχίας αλλά και επιτυχίας του. Περά από αυτό να αναλάβει την συνεχή ενημέρωση για την διαχρονική πρόοδο του προγράμματος τονίζοντας τις υστερήσεις αλλά ίσως πλέον αναγκαία τις επιτυχίες. Είναι απολύτως σημαντικό για τον πολίτη να μην περιμένει τα πραγματικά νέα σε ξενόγλωσσα ΜΜΕ από την Τρόικα. Η Κυβέρνηση πρέπει να την προκαταλαμβάνει.

Αλλά η ακόμη πιο δύσκολη παράμετρος αφορά δυστυχώς στον αποδεκτή αυτής της επικοινωνίας, τον μέσο πολίτη, που είναι ουραγός της κρατούσης κάστας του μίγματος πολίτικου κατεστημένου με τους δορυφόρους της ανομίας και φαυλοκρατίας. Αφορά στην μεγάλη και σιωπηρή προς το παρόν πλειοψηφία που συνέδραμε σε αυτό το έγκλημα εις βάρος της ιδίας.

Ο μέσος Έλληνας είναι γαλούχημα του μορφωτικού τέρατος της τελευταίας τριακονταετίας με αρχές ανοχής της ανομίας. σαρωτικής εξίσωσης προς τα κάτω και χαμηλής ηθικής αντίστασης που του πρόσφεραν αυτήν την καταναλωτική ευμάρεια πέραν κάθε ορίου του παραγωγικού του δυναμικού και χωρίς την παραμικρή πρόνοια για το μέλλον του Έθνους.

Κύριες ευθύνες, γιατί ευθύνες έχουμε όλοι, πηγαίνουν σε δύο κατευθύνσεις. Πρωτίστως στον όλο και λιγότερο παρόντα τώρα, βαρεία αριστερόστροφο πνευματικό χώρο που έσυρε μια συντηρητική κοινωνία με ιστορική συνέχεια χιλιάδων ετών, νωπές μετεμφυλιακές πληγές και καθυστερήσεις για μια σύγχρονη κοινωνική ωριμότητα σε τραγικά απανωτά καταστροφικά πειράματα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατά δεύτερον λόγο στο πολίτικο κατεστημένο με το πυκνό δίκτυο διαπλοκής γύρω του απότοκο του εκπαιδευτικού συστήματος που θέλει το κοινωνικό σώμα να σέρνεται άβουλο. Αλλά δεν είναι της στιγμής να εμβαθύνει κανείς σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό που έχει σημασία είναι πως μπορεί αυτός ο συγκεχυμένος, οργισμένος και απελπισμένος λαός να επιμορφωθεί επειγόντως για να μπορέσει να πάρει το μήνυμα της ελπίδας και να χτίσει πάνω του νέες εφεδρείες ενέργειας που θα βγάλουν το Έθνος από τον τυφώνα θανάσιμου κινδύνου.

Μια τέτοια επιμόρφωση θα μπορούσε να έχει κύρια χαρακτηριστικά επικεντρωμένα στις αναγκαίες προτάσεις προς το άτομο του κοινωνικού συνόλου να αλλάξει τον τρόπο που επιχειρεί μέσα στο στενό περιβάλλον που δραστηριοποιείται.

Είναι ένα γιγαντιαίο εγχείρημα που μπορεί να φαίνεται ουτοπιστικό πλην όμως απόλυτα αναγκαίο για τη γέννηση της ελπίδας σωτηρίας. Ευτυχώς ένα μεγάλο μέρος του έθνους έχει τις παραγωγικά τεχνικές γνώσεις που χρειάζονται. Έτσι όπως η κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί τον πραγματικό κίνδυνο έχει τις δυνατότητες αλλά και τα μέσα να βάλει σε εφαρμογή αυτό το πρόγραμμα επιμόρφωσης. Τα μέσα υπάρχουν στις υποδομές του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι τα σχολεία σαν χώροι συγκέντρωσης σε εξωσχολικά ωράρια και η εθελοντική με λίγη προετοιμασία συμβολή από τούς πολλούς δασκάλους και καθηγητές που πιστεύουν στην σωτηρία του Έθνους πλαισιωμένους από επίσης εθελοντικά προσφερόμενους τεχνοκράτες. Χρειάζεται να υποστηριχθούν από ένα πρακτικό πακέτο πλαίσιο επιμόρφωσης και ένα επικοινωνιακό πρόγραμμα που θα πείσει το πολίτη να βρει τον χρόνο να συμμετάσχει, να μάθει και να συμβάλλει με τη φυσική του παρουσία στον ρεαλισμό του εγχειρήματος. Γύρω από τους άμορφους πυρήνες των γονέων και κηδεμόνων των σχολείων μπορούν να χτιστούν με ευρύτερη συμμέτοχη οι σύγχρονες εκκλησίες κοινωνικής συνοχής.

Το επιμορφωτικό πλαίσιο για το άτομο θα πρέπει να περιλαμβάνει τρία στάδια.

Το πρώτο θα αφορά ανάλυση της κατάστασης και την ανάπτυξη ενός προγράμματος με ανάλογο καταλογισμό ευθύνης για αυτόν και τους άλλους. Η κατασπατάληση των δημόσιων πόρων, δηλαδή των φόρων που πληρώνει, στις διάφορες μορφές της είναι ευθύνη των άλλων αλλά με την ανοχή του. Ο προσωπικός υπερδανεισμός και η άφρων κατανάλωση, έστω και αν γαλουχήθηκε σε ένα παραπλανητικό περιβάλλον, είναι δική του ευθύνη. Ποσό συμβάλλει ο κάθε ένας από αυτούς τους τομείς στην παρούσα κατάσταση? Υπό αυτές τις συνθήκες σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, ποιοι είναι διαχρονικά οι βασικοί στόχοι που μπορεί να συμβάλλει ευθέως ο ίδιος ο μέσος πολίτης και πρέπει να παρακολουθεί για να κρίνει την πρόοδο η μη? Το στάδιο αυτό συνιστά την βάση για το χτίσιμο της ελπίδας με την κατανόηση του προβλήματος.

Το δεύτερο στάδιο αφορά στην δραστηριοποίηση του πολίτη. Η χιλιογραμμένη και άχρωμη λέξη <παραγωγικότητα> πρέπει να κατέβει στο επίπεδο του ατόμου και να απομυθοποιηθεί. Την παραγωγικότητα δεν την φέρνουν καταπέλτες από μεγαλόπνοα σχέδια αλλά άτομα μέσα στο κοινωνικό σύνολο που εκπονούν και εφαρμόζουν ρεαλιστικά Ελληνικά σχέδια. Το ζητούμενο σε ένα πλαίσιο σύγχρονης κοινωνικής πρόνοιας είναι απλό. Το άτομο πρέπει να συμβάλλει προσφέροντας στην Ελληνική και ξένες αγορές προϊόν η εργασία πού να τους είναι τόσο χρήσιμα που να διαθέσουν ανταμοιβή. Αλλά πέρα από αυτό να πείσει τον εαυτό του να αγαπήσει την δραστηριότητα που διάλεξε και όχι να την βάλλει στην πλάτη του σαν ισόβια αγγαρεία που μόνον μια σύνταξη θα τον απαλλάξει. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν λειτούργει αποτελεσματικά στην Ελληνική κοινωνία. Βασικά παραδείγματα αυτής της αδυναμίας και απαραίτητες αλλαγές στον τρόπο του επιχειρείν του ατόμου για μια σημαντική βελτίωση είναι ο πυρήνας αυτού του σταδίου. Οι ευκαιρίες για νέες πραγματικά κερδοφόρες δραστηριότητες, η διαχείριση ενός κίνδυνου αποτυχίας, και ο ρόλος ενός ανανεωμένου και ενισχυμένου δικτύου κοινωνικής πρόνοιας θα πρέπει να εξηγηθούν προκειμένου το άτομο να δραστηριοποιηθεί. Μια τέτοια απόφαση θα μορφώσει παράλληλα μέσα του την ελπίδα και θα τον κάνει κοινωνό με τις εξελίξεις. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο πληροφοριών το άτομο θα είναι σε θέση να καταλάβει ότι πέρα από τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας αυτό που προέχει είναι η δυναμική ανάπτυξη του εθνικού μας προϊόντος και αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την προσωπική του συμβολή, ανάληψη κινδύνου και με τις κατευθύνσεις που μια τέτοια επιμόρφωση επιχειρεί να του προσφέρει.

Το κεντρικό όμως θέμα μιας τέτοιας επιμόρφωσης που είναι και το τρίτο στάδιο είναι η ανάγκη για τον πολίτη να συνειδητοποιήσει ότι η μέχρι τώρα ενοχική του στάση επιφέρει ζημιά στην κοινωνία και επομένως και στον ίδιο. Αυτό είναι και η ουσία της σημερινής κρίσης. Επομένως είναι σοβαρή υποχρέωση του να καταγγέλλει επώνυμα και να απαιτεί την καταδίκη της παρανομίας και της κατάσχεσης των καρπών της. Στην ουσία το πρόγραμμα θα κλιθεί να συντρίψει το ταμπού του ρόλου του `ρουφιάνου` των δραστών της καταλήστευσης της δημόσιας περιουσίας και να το αντικαταστήσει με την εικόνα του υπεύθυνου πολίτη ενός ευνομούμενου κοινωνικού συνόλου που έχει την υποχρέωση να δράσει για την προστασία του. Η συνέπεια μιας τέτοιας αλλαγής νοοτροπίας είναι θεμέλιο υγιούς κοινωνικής αλληλεγγύης ενώ η εφαρμογή της είναι σίγουρο ότι θα ανδρώσει την ελπίδα .



Κ. Π. Βλαχοδήμος