Γιατί οι σύγχρονες Κασσάνδρες μπορεί να έχουν δίκαιο

Τον τελευταίο καιρό η προσπάθεια του πολιτικού κατεστημένου με τα πλοκάμια του στα `Μέσα Ενημέρωσης` για αποτόνωση έχει ενταθεί καθώς αισθάνονται τους δείκτες οργής και απόγνωσης της κοινωνίας να πλησιάζουν επικίνδυνα το σημείο έκρηξης. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας σημαντικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν επιστρατευτεί με σκοπό να αμφισβητήσουν τα μηνύματα σκεπτόμενων αλλά ανεξάρτητων ατόμων, Ελλήνων και ξένων, που αποκαλούνται εντέχνως Κασσάνδρες. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η δεοντολογία των επιστρατευμένων είναι σαθρή για τον απλούστατο λόγο ότι δυστυχώς προς το πάρων δεν υπάρχουν καλά μηνύματα για τη Ελληνική κοινωνία. Μετά την πάροδο μιας αποκαλυπτικής διετίας η κατάσταση για τον σκεπτόμενο πολίτη έχει ως εξής.


Παρά την έξυπνη και θετική κίνηση του ΠΑΣΟΚ για την υποστήριξη ανεξαρτήτων υποψηφίων στους δύο μεγάλους δήμους, περιφερειάρχες, νομάρχες και δήμαρχοι με τα συμβούλια τους πηγάζουν από τα βαθειά κόμματα όπως πάντα. Αλλά και πέρα από αυτό, παρά την προβολή λίγων ικανών προσώπων στον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης πίσω τους βαδίζει με βήμα σταθερό το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε την βράκα του αλλιώς. Είναι άλλωστε λογικό. Γιατί οι κρατούντες να παραδώσουν αμαχητί την εξουσία που νέμονται τόσα χρόνια; Μόνον εάν ο μη βολεμένος πολίτης βγάλει το κεφάλι του από την άμμο, δει την επερχομένη λαίλαπα και δράσει υπάρχει ελπίδα. Και αυτές οι δημοτικές εκλογές είναι ίσως μοναδική ευκαιρία, Μια καταψήφιση όλων των κομμάτων σε ένα ύψος άνω του 55%, που θα έβαζε τον Πρόεδρο σε δίλλημα, είναι ικανό να προκαλέσει πολιτειακή κρίση μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες με την δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας και συνταγματική βουλή, Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο; Πόσοι άραγε μειδιούν ειρωνικά διαβάζοντας σκεπτόμενοι “να άλλος ένας αιθεροβάμων”.

Πέρα από αυτό, καθώς ο πολίτης θα βγάζει το κεφάλι από την άμμο θα αισθανθεί τη θηλιά από το βάρος του 150% του ΑΕΠ στην οποία η σχετική τριετής περίοδος χάριτος, που και αυτήν ακόμα κατασπαταλούμε, αφήνει ακόμη τρόπο αναπνοής. Ένα μεγάλο μέρος αυτού του βάρους οφείλεται στην αλόγιστη σπατάλη του ίδιου τα τελευταία χρόνια και πρέπει να προετοιμαστεί ψυχολογικά για την αποπληρωμή του. Δύο ενέργειες θα μπορούσαν να ελαφρύνουν από το υπόλοιπο. Δυστυχώς και οι δύο ελέγχονται από το πολίτικο κατεστημένο. Η πρώτη, κατεπείγουσα και καθυστερημένη, είναι η σύλληψη των καθοιονδήποτε τρόπο καταχρασμένων πόρων, Οι νέες ελεγκτικές αρχές προσπαθούν αλλά δεν είναι εξοπλισμένες με δραστικές εξουσίες που θα τους επιτρέψουν να σπάσουν τα φράγματα των απυρόβλητων και προβούν σε ουσιώδεις διαδικασίες πόθεν έσχες με τρόπο διάφανο στον πολίτη. Η άλλη, πλέον ουσιώδης, αφορά σε ένα σχέδιο ανάπτυξης όχι του κράτους όπως το προετοιμάζουν τα κόμματα αλλά των ζωντανών κυττάρων του έθνους, αυτών που ετοιμάζονται να αποδημήσουν. Μόνον αυτό το μέρος της κοινωνίας έχει τον δυναμισμό και την όρεξη να ανεβάσει το ΑΕΠ δηλαδή να δυναμώσει το λαιμό που σηκώνει το βάρος. Γιατί ας μην γελιόμαστε θα πληρώνουμε για πολλές δεκαετηρίδες για διόδια, εισιτήρια τραίνων και αεροδρόμια και πάμπολλα άλλα στους ξένους για να ξεπληρώσουμε το βάρος. Μία τέτοια αντιμετώπιση δεν είναι δυνατή με την παρούσα κομματοκρατία αλλά με μία εθνική ακομμάτιστη κυβέρνηση και αλλαγή βασικών άρθρων του συντάγματος. Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο;

Ύστερα είναι η μόρφωση και δια βίου επιμόρφωση που μπαίνει καρφί στην καρδιά κάθε σχεδίου ανάπτυξης. Ποιός μπορεί να αρνηθεί την κατάντια της παιδείας. Κάνεις δεν ξέρει από πού να αρχίσει και που να τελειώσει. Πως μπορεί μία ικανή υπουργός με όλες τις καλές προθέσεις και την σοφία ορισμένων προηγούμενων ικανών υπουργών να ξεπεράσει την Σκύλλα των συνδικάτων, την Χάρυβδη των συντεχνιών και την ουτοπία της πνευματικής Αριστεράς εάν δεν είναι απολύτως ακομμάτιστη; Τα πρώτα συμπτώματα της σύγκρουσης τα είδαμε σε αυτή την περίφημη βάση το 0.9. Υπάρχει άραγε ελπίδα;

Αλλά στον πυρήνα της πρόκλησης από όπου πηγάζουν οι Κασσάνδρειες γνώμες είναι η συμπεριφορά του μέσου Έλληνα απέναντι στα γεγονότα, Καμία ένδειξη κοινωνικής αντίδρασης έξω από τα κομματικά, συνδικαλιστικά η συντεχνιακά κατεστημένα. Καμία ελπίδα για το χτίσιμο έστω και εμβρυωδών εναλλακτικών προς το κατεστημένο δομών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ο πολίτης μένει καρφωμένος στο κουτί της τηλεόρασης, τις περιπέτειες του Ελληνικού ποδοσφαίρου και ιστορίες πορνοσταρ. Ο ωχαδερφισμός, η άμυνα των βολεμένων και οι ελπίδες των μη βολεμένων είναι τόσο βαθειά ριζωμένα μόνο που καθώς η καταστροφή γίνεται ποιο ορατή αυτό μετατρέπεται σε ένα σύμπλεγμα φόβου και οργής εναντίον πάντων πλην του εαυτού του, Θα ήταν ενδιαφέρον να δημοσιευτούν αποτελέσματα μίας ευρείας κοινωνικής έρευνας σε αυτόν τον χώρο. Τίποτε αξιόλογο δεν φαίνεται να εφαρμόζεται για την διαχείριση αυτής της αντίδρασης που ίσως γίνει καταλύτης ταχυτάτων και απροβλέπτων εξελίξεων. Τι μπορεί να γίνει;

Με ένα τέτοιο υπόβαθρο πραγματικότητας από όπου αντλούν συμπεράσματα γιατί να μην πιστέψουμε τις Κασσάνδρες; Αν το κατεστημένο έχει απαντήσεις στις Κασσάνδρειες προβλέψεις ας βγει να τις πει στην κοινωνία όχι με μεγαλόστομες αναγγελίες αλλά με αδιάβλητα στοιχεία και σχέδια δράσης σε γλώσσα καταληπτή για τον πολίτη όπως οι Κασσάνδρες.