Θέλεις να συμβάλλεις στην διάσωση της πατρίδας; Μπορείς.

Συντάκτης  Κ Π Βλαχοδήμος

Οκτώ χρόνια έχουν περάσει που η χώρα βρίσκεται στον τυφώνα της κρίσης. Μιας κρίσης υπαρξιακής για το έθνος. Τα θεμέλια της δεν είναι επιφανειακά στον χώρο των οικονομικών δραστηριοτήτων αλλά βαθύτατα και αφορούν την συνοχή της κοινωνίας, τις ηθικές της αρχές, την  ίδια της την ταυτότητα. Παρατηρητές συμφωνούν ότι η κοινωνία η ίδια, που γεννά και προβάλλει  το ηγετικό της κατεστημένο, έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που το μέλλον της να προβάλλει ζοφερό.

Όσοι έχουμε βιώσει σ αυτή τη χώρα, έχουμε συνηθίσει στην παράνομη συναλλαγή πάνω η κάτω από ένα τραπεζάκι, ένα γκισέ η στο δρόμο. Από την μεριά του δίνοντα για κάποια υπηρεσία η από την μεριά του παίρνοντα έχοντας εθιστεί ότι αυτά που παίρνει είναι μέρος επιμισθίου καθιερωμένου από ένα εθιμικό δίκαιο. Πολλοί έχουμε βρεθεί και από τις δύο μεριές του τραπεζιού. Το να μας ζητήσει κάνεις να σταματήσουμε ξαφνικά αυτόν τον τρόπο συναλλαγής φαίνεται παράλογο.

Κύρια αιτία είναι ο τρόπος που μορφωθήκαμε σαν πολίτες και πίσω της κρύβεται το εκπαιδευτικό σύστημα που είναι πολύ πλατύτερο από τα σχολεία, περιλαμβάνοντας όλον τον πνευματικό κόσμο. Η συνέπεια αυτής της πραγματικότητας είναι το αδύνατον ουσιαστικής βελτίωσης των πραγμάτων στο εγγύς μέλλον και το γιγαντιαίο εγχείρημα που είναι απαραίτητο για βελτίωση τουλάχιστον μεσοχρόνια.

Τέτοια κατάσταση προκαλεί κατάθλιψη σε μεγάλο μέρος των πολιτών καθώς δεν μπορούν να διακρίνουν μέλλον για μια Ελληνική κοινωνία συμπαγή και δίκαια απέναντι τις προκλήσεις του 21^ου αιώνα, με κίνδυνο απώλειας της εθνικής της ταυτότητας.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πράγματι δεν υπάρχει ελπίδα, άξια να αγωνιστή κανείς για την διάσωση της κληρονομιάς που μας άφησαν οι πρόγονοι μας. Παρά τις προσπάθειες ιδεολόγων διαστρεβλωτών της εκπαίδευσης και λαϊκιστών, είμαι σίγουρος ότι τέτοια  ελπίδα είναι βαθιά δεμένη με την παράδοση, επομένως  υπάρχει και μπορεί να εμφυσήσει δύναμη στον καθένα. Και όσοι συμφωνήσουν με τα γραφόμενα έχουν υποχρέωση πολεμήσουν αυτές τις διαστρεβλώσεις για να ανασύρουν όλους τους πολίτες από την κατάθλιψη κάνοντάς τους ενεργούς. Κάποιος συμπατριώτης μας είπε ότι αν διαλύσεις το ελληνικό έθνος θα σου μείνει μια ελιά, μια κατσίκα και μια βάρκα. Με αυτά θα το ξαναφτιάξουν Η ελπίδα συνυπάρχει με αγνό και υγειές εθνικό φρόνημα σε νάρκη και τεκμηριώνεται από πληθώρα αντικειμενικών στοιχείων.

·       Διαθέτουμε μέσα και έξω από την χώρα αξιόλογους ανθρώπινους πόρους. Ό Έλληνας είναι από την φύση του οξύνους και ευρηματικός άνθρωπος. Εκτίμηση από ξένους ανθρωπολόγους, που αναγνωρίζοντας την επιρροή του περιβάλλοντος στην συνέχεια της φυλής, την συμπληρώνουν με την ατελείωτη λίστα των αδυναμιών μας.

·       Έχουμε ακόμη υποδομές μιας ανεπτυγμένης χώρας, επιχειρηματικό κεφάλαιο ασύγκριτα υψηλό για λαό δέκα εκατομμυρίων όπως η ναυτιλία, μοναδική πολιτιστική κληρονομιά, τομέα υπηρεσιών με μοναδικά δυναμικά πλεονεκτήματα όπως ο τουρισμός και ένα κλίμα που μπορεί να στηρίξει μια γεωργία για παραγωγή των πλέον υψηλής ποιότητας προϊόντων για τον οικονομικά εύρωστό κόσμο.

Αυτά τα ερείσματα, σπάνια για μια μικρή χώρα, μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωση μας σαν έθνος και κοινωνία. Επομένως η καταληκτική και αδυσώπητη ερώτηση για τον κάθε ένα μας, που μέσα στις άλλες επείγουσες ανάγκες επιβίωσης φαντάζει τεράστια  πρόκληση, είναι : « Εσύ, σαν άτομο, με τα μέσα που διαθέτεις, θέλεις να συμβάλλεις στην διάσωση της πατρίδας που κληρονόμησες; ».

Μην παραπλανόμεθα από τις σειρήνες που μας ναρκώνουν τυρβάζοντας περί θεόπεμπτων σωτήρων από το υπερπέραν που θα μας λύσουν το πρόβλημα. Αν κάποιοι παίξουν ηγετικό ρόλο σε μια διαδικασία ανάταξης της χώρας, αυτούς εμείς, τα άτομα, πρέπει να τους αναδείξουμε με την άμεση συμμετοχή μας  στις πολιτικές εξελίξεις. Αλλιώς, σαν ξένα σώματα, μόνον συμφορές θα επιφέρουν και αυτό δεν θα είναι η πρώτη φορά.

Επομένως, αν κάποιος πιστεύει και είναι αποφασισμένος να συνεισφέρει ιδού μερικά βήματα για να ανακαλύψει πως μπορεί.

Κατ’ αρχήν ας κυττάξει το εθνικό και υπερεθνικό πλαίσιο προκειμένου να μορφώσει  μια εικόνα εθνικού ρεαλισμού σαν ουσιαστική κινητήρια δύναμη της συνεισφοράς σου. Την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία αναζητεί διέξοδο από το τέλμα στο οποίο βυθίζεται, τα πολιτικά μας κόμματα επιδίδονται σε ιδεολογικές έριδες άσχετες με την αγωνιώδη αυτή  απειλή.

Η αντιπαράθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. κατέγραψε αρχικά τη σύγκρουση των δυνάμεων της κοινωνικοπολιτικής συντήρησης με εκείνες της ανατροπής αλλά σήμερα στερείται αντικειμενικού αντικρίσματος, Η επιχειρούμενη σε επικοινωνιακό επίπεδο ταύτιση της Δεξιάς με τον πατριωτισμό και της Αριστεράς με την κοινωνική ευαισθησία προσκρούει στην πραγματικότητα καθώς, ουκ ολίγα «αριστερά» καθεστώτα επιδίδονται σε θορυβώδη εθνικισμό· και οι αντίστοιχες «δεξιές» δυνάμεις προτάσσουν κατά κανόνα ένα  εντόνως κοινωνικό πρόσωπο.

Εξ ίσου ανεδαφική είναι η κατάταξη πολιτικών καθεστώτων με κριτήριο τις οικονομικές τους ιδεοληψίες. Δόγματα όπως ο οικονομικός φιλελευθερισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η σοσιαλδημοκρατία, ή οι διάφορες εκδοχές του σοσιαλισμού αδυνατούν πλέον να παράσχουν ολοκληρωμένες λύσεις.  Έτσι υποκαθίστανται στην πράξη από την εμπειρική, επιλεκτική αξιοποίηση του φάσματος των διαθέσιμων οικονομικών εργαλείων, σε συνάρτηση με τις ιδιάζουσες συνθήκες. Τούτο μαρτυρούν η κινεζική ή η ρωσική εκδοχή του καπιταλισμού, αλλά και η οικονομική πρακτική των «σοσιαλιστικής» ταυτότητας κυβερνήσεων της Γαλλίας ή της Ιταλίας - δυσδιάκριτη από εκείνη των «φιλελεύθερου» πρόσημου κοινοτικών εταίρων· και αντιστρόφως. 

Κατά τα λοιπά την εποχή μας σφραγίζουν δύο κυρίως φαινόμενα:

·       Η εισβολή των θρησκευτικών δοξασιών και παθών στον πολιτικό στίβο -κατά κύριο λόγο, αλλά όχι αποκλειστικά, στον πολυάνθρωπο και γεωπολιτικά και γεωοικονομικά μείζονος σημασίας κόσμο του Ισλάμ· με επακόλουθο την αύξηση και όξυνση των εσωτερικών και διεθνών εντάσεων και συγκρούσεων και, ειδικότερα, την ιδιαίτερα ανησυχητική έξαρση της τρομοκρατίας και για μας των μεταναστευτικών ρευμάτων.

·       Η αναζωπύρωση, ή κατά περίπτωση ανάδυση νέων, εθνο=κρατικών ταυτοτήτων και πεποιθήσεων που εκδηλώνεται, όχι μόνο εκτός Ευρώπης, αλλά και στους κόλπους της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας οντότητας η οποία, αντί της Συμπολιτείας των αρχικών μεταπολεμικών οραμάτων, έχει μετεξελιχθεί σε μια, πρωτόγνωρα προωθημένη πράγματι, πλην όμως σαφώς διακρατική, σύμπραξη.

Δεδομένων των διεθνών αυτών διεργασιών και των προκλήσεων που συνεπάγονται για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, καλούμαστε να επικεντρωθούμε στην ανάδειξη έμπειρης εθνικής ηγεσίας και κατάστρωση ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής, με μοναδικό γνώμονα τον εθνικό ρεαλισμό.

Ενδεικτικώς:

·       Η στρατιωτική μας επάρκεια για την αποτροπή των εξωτερικών απειλών και η διατήρηση της δημόσιας τάξης αποτελούν θεμέλια της ύπαρξής μας ως ανεξάρτητης και ευνομούμενης πολιτείας. Συνεπώς η κατά τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο εξασφάλισή τους συνιστά στοιχειώδες καθήκον μας.

·       Πολιτιστικές αξίες, εθνική ασφάλεια, και οικονομικές σκοπιμότητες έχουν σταθερά και διαχρονικά τοποθετήσει την Ελλάδα στον Δυτικό χώρο. Οι σχέσεις μας με τις Δυτικές δυνάμεις εν τούτοις πρέπει να διέπονται από ρεαλιστική αποτίμηση των εκάστοτε εθνικών διακυβευμάτων, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις,. Οι τύχες του Δυτικού Συστήματος και των συνιστωσών του εκφεύγουν της ουσιαστικής επιρροής μας.

·       Αφετηρία για την έξοδο από την παρούσα οικονομική κρίση πρέπει να είναι η συναίσθηση των δικών μας διαχρονικών ευθυνών. Η χρησιμοποίηση τρίτων ως αποδιοπομπαίων τράγων είναι αποπροσανατολιστική. Οφείλουμε να λαμβάνουμε τα εκάστοτε επιβαλλόμενα μέτρα με κριτήριο την τεχνοκρατική τους καταλληλόλητα και απόδοση, και όχι δογματικές ιδεοληψίες ή μικροκομματικές επικοινωνιακές σκοπιμότητες.

·       Το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να αναμορφωθεί έτσι ώστε να συμβάλλει αποτελεσματικά, τόσο στον εμπλουτισμό των γνώσεων και την επαγγελματική προετοιμασία, όσο και στην κοινωνική υπευθυνότητα και το εθνικό τους φρόνημα – και άρα και στη διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας. Τέλος ο εθνικός ρεαλισμός απαιτεί: παιδεία ποιοτική, παρεχόμενη από ευρύ φάσμα φορέων, αλλά υπό κρατικό έλεγχο.

Επομένως ο κάθε ένας μας πρέπει να προσέλθει, μέσα στις δυνατότητες του, αρωγός σε όποιες δραστηριότητες συνάδουν με αυτό στρατηγικό σχέδιο. Η πρόκληση δεν είναι τόσο αφηρημένη όσο φαντάζει και κατασταλάζει σε ατομική δράση που είναι δυνατή σε όλους τους χώρους γύρω μας.

Η οικογένεια σε μια παραδοσιακά συντηρητική κοινωνία, όπως η δική μας, είναι το θεμέλιο για την συνοχή της. Ο ρόλος κάθε μέλους της  δεν είναι να συμβάλλει στην αναδόμηση της στα μέτρα ενός κόσμου που έφυγε αλλά στις απαιτήσεις του μέλλοντος κρατώντας τις αξίες της που την έκαναν να αντέξει αιώνες. Η δομή της, η ιεραρχία της, τα θεμέλια της συνοχής της και ο τρόπος συνεισφοράς της στην ευρύτερη κοινωνία είναι πράγματι η κρισιμότερη πρόκληση για το άτομο. Είναι όμως η πρώτιστη προσπάθεια που θα του επιτρέψει να σταθεί σταθερά στις ίδιες του τις δυνάμεις.

Ο άλλος θεσμός που έχει τόσο υποτιμηθεί είναι η εκκλησία. Πολύ προϋπήρχε του χριστιανισμού σαν συγκέντρωση πολιτών στις κλασσικές δημοκρατίες. Η ηθικοπλαστική πλευρά των δραστηριοτήτων της ήταν μικρό μέρος του ρόλου της και πρέπει να περιοριστεί έτσι. Η κύρια αποστολή της πρέπει να είναι η οικοδόμηση ισχυρής κοινωνικής συνοχής σε άμεση διασύνδεση με τους οικογενειακούς πυρήνες. Μια τέτοια εκκλησία θα μπορούσε να ξαναγίνει η ραχοκοκαλιά που θα κάνει την κοινωνία να παραμείνει όρθια. Το εφαλτήριο που με την άμεση συμμέτοχη του ατόμου θα αναδείξει  την κοινωνική ηγεσία. Μια τέτοια δομή απαιτεί τεραστία προσωπική συμβολή από τους πολίτες και είναι άκρως επείγουσα.

Στο πρώτο σκαλοπάτι του πολιτικού χώρου, η δημοτική  αρχή που προβάλλει τα εντονότερα συμπτώματα αποσύνθεσης. Το άτομο αντιλαμβάνεται ότι εκεί άρχισε να προδίδει την ηθική του ακεραιότητα πουλώντας την ψήφο του για υλικά ανταλλάγματα. Ήταν εκεί που γονάτισε για πρώτη φορά. Και ξέρει πόσο δύσκολο είναι να το παραδεχτεί. Με τέτοια εμπειρία ωστόσο γνωρίζει τρόπους να επηρεάσει τις εξελίξεις αν αποφασίσει να δραστηριοποιηθεί.

Παράλληλα, με μια συγκροτημένη οικογένεια και εκκλησία ο πολίτης μπορεί να επέμβει στην πολίτικη κατεύθυνση της παιδείας. Να στηρίξει ενεργά, με συμμετοχή σε σχετικές ομάδες πολιτικής πίεσης, για την πλήρη αναμόρφωση της, με δύο βασικούς στρατηγικούς άξονες. Έναν άμεσο, για αποτελεσματική επιμόρφωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας που αντιμετωπίζει την πρόκληση επαγγελματικού αναπροσανατολισμού απροετοίμαστο και έναν μεσοχρόνιο που αφορά στην μόρφωση της νεολαίας για να αντιμετωπίσει την σημερινή πραγματικότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Και βεβαίως στο επίπεδο του σχολείου σαν γονιός που ενδιαφέρεται και απαιτεί τις υπηρεσίες που χρειάζονται για το μέλλον των παιδιών του.

Στο εθνικό επίπεδο το άτομο μπορεί να αλλάξει άρδην τον τρόπο συμμετοχής στα κοινά. Βλέπει τη χώρα να βαίνει προς εξαθλίωση με σχεδόν μαθηματικά ακρίβεια. Βλέπει τους πολιτικούς να διαπληκτίζονται άσκοπα ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πόσο αποκομμένοι είναι από το σώμα της κοινωνίας. Σχετίζει αυτή την κατάσταση με την στάση του στο παρελθόν να στηρίξει αυτό το κατεστημένο πουλώντας την ψυχή του για πενιχρά και ως επί το πλείστον άχρηστα ανταλλάγματα ενός ξέφρενου καταναλωτισμού. Άρα μπορεί  να ψάξει για συμβουλή από ανθρώπους  που δεν προσκύνησαν το κατεστημένο και να δράσει με περίσκεψη μπροστά στις κάλπες για να ξεφύγει από τον εφιάλτη του προβάλλοντας μια δυναμική ηγεσία.

Και τέλος ίσως το ποιο δύσκολο. Να κάνει συνήθεια, πριν προχωρήσει σε οποιαδήποτε παράνομη συνδιαλλαγή να σκεφθεί πόσο θα ωφελήσει το σύνολο αν δεν την κάνει, Δεν θα τις αποφύγει όλες στην αρχή αλλά κάθε πετυχημένη προσπάθεια είναι ένα μικρό αλλά κρίσιμο λιθαράκι κοινωνικής ανάταξης. Είναι μια πράξη που μόνον αυτός σαν άτομο μπορεί να κάνει και κανείς άλλος για λογαριασμό του. Αποχή από τέτοια συναλλαγή έχει προσωπικές συνέπειες. συχνά επίπονες που πρέπει να ζυγίσει. Είναι προσωπική του ευθύνη όμως απέναντι στο κοινωνικό σύνολο που τον στηρίζει. Γι’ αυτό είναι δύσκολη.

Δεν θα βρουν τη δύναμη να κινητοποιηθούν όλοι οι πολίτες σ αυτές τις κατευθύνσεις αλλά όσο περισσότεροι μπορούν τόσο πιθανότερο να επιζήσει η πατρίδα μας και το έθνος.