Νεοέλληνας, ο άσωτος κλειρονόμος

Συντάκτης Κ.Π.Βλαχοδήμος

Στον κόσμο που ζούμε σήμερα, πάνω σ αυτόν τον πλανήτη, μια τιτανομαχία ιδεών δύο βασικών κατευθύνσεων, με βάση ένα υλιστικό υπόβαθρο, εξελίσσεται ασταμάτητα για πολλά χρόνια.

Από τη μια μεριά, η σοσιαλιστική διεθνής επιχειρεί, σε διάφορες εκφράσεις της, να ισοπεδώσει τις λαϊκές μάζες σε μια μάζα, ανεξάρτητα εθνικών και άλλων πολιτιστικών παραδόσεων, στον κατώτερο παρονομαστή κοινωνικής συνοχής και με μια ιδεολογική ελίτ να διαφεντεύει το μέλλον τους. Κύριο χαρακτηριστικό της, η απέχθεια ατομικής διάκρισης η αριστείας σε οποιοδήποτε τομέα για άτομα πέρα από τα σύνορα αυτής της ελίτ. Ένα μοντέλο κοινωνικής δικαιοσύνης που στην θεωρία πλάνεψε πολλούς αλλά που στην πράξη, απέναντι στον άνθρωπο και τα ένστικτα του, επέφερε τεράστιες καταστροφές. Η κατεύθυνση αυτή φαίνεται να χάνει έδαφος και γαντζώνεται σε λαϊκισμούς για να επιβιώσει.

Από την άλλη, η καθαρά καπιταλιστική προσέγγιση της παγκοσμιοποίησης, όπως εξελίχτηκε μέχρι σήμερα, επιμένοντας στην πλήρη εγκατάλειψη εθνικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών, επιχειρεί μια παρόμοια διεθνή μαζοποίηση, την οποία θα διαφεντεύει μια ελίτ ιδιοκτητών φυσικών πόρων και κεφαλαίου που εκμεταλλεύεται την πρόοδο της τεχνολογικής έρευνας. Παραμερίζει εμφανείς κινδύνους στον άνθρωπο και το περιβάλλον, οδηγώντας με λαϊκίστικά συνθήματα στην εξαφάνιση της ανθρωπότητας.  Είναι αυτή η δεύτερη που φαίνεται να κερδίζει έδαφος τις ημέρες μας.

Απέναντι σ αυτήν τη διπλή υπαρξιακή απειλή, σύγχρονα ισχυρά κράτη-έθνη που έχουν απορροφήσει τα ιστορικά τους γεγονότα σε ένα όραμα ρεαλιστικής εθνικής ταυτότητας και πολιτισμικής παράδοσης ορθώνουν το ανάστημα τους. Προσπαθούν να συμμετάσχουν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ανταγωνιζόμενοι σκληρά, αλλά προστατεύοντας παράλληλα την εθνική και πολιτισμική τους ταυτότητα. Έχοντας ξεπεράσει τα πεδία της τιτανομαχίας των ιδεών, προσβλέπουν στο μέλλον σαν ολοκληρωμένα κοινωνικά σύνολα, όπου η επιτυχία και επιβίωση τους θα εξαρτηθεί από τις ικανότητες τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα δεν προβάλλει την εθνική του κληρονομιά σαν απαίτηση για ιδιαίτερη μεταχείριση, παρόλο το γεγονός ότι συχνά τέτοια κληρονομία έγινε κτήμα πολλών. Βλέπουν την συμβολή των προγόνων τους όχι σαν δικαίωμα αλλά σαν υποχρέωση και πρόκληση να αποδειχτούν καλύτεροι.

Αν επιχειρήσει να δει την κατάσταση της νεοελληνικής κοινωνίας υπό αυτό το πρίσμα, η εικόνα φαντάζει καταθλιπτική. Ο νεοέλληνας στην τελευταία 200ετή ιστορία του αλλά κυρίως τις δυο τελευταίες γενιές, αγόμενος από έναν ανήθικο και κυρίως αριστερόστροφο σουρεαλιστικό πνευματικό κόσμο, παρουσιάζει ισχυρά συμπτώματα σχιζοφρένειας. Από τη μια φέρεται και άγεται από τα δύο διχαστικά ιδεολογικά δόγματα της εισαγωγής αυτού του σημειώματος που αποδυναμώνουν και αποδομούν το κοινωνικό του σύνολο και διχάζουν αυτήν την λαϊκή μάζα με πόλωση προς τα άκρα. Από την άλλη, σαν αντίβαρο και εξαγνισμό αυτής της συμπεριφοράς, πιστεύει ότι η αδυναμία της κοινωνίας οφείλεται σε αδικίες από τρίτους καθώς αναμένει να αμειφθεί για την συμβολή των προγόνων του στον σύγχρονο κόσμο. Αρνείται να αντιληφθεί το γεγονός ότι, η όποια πνευματική κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων ανήκει δικαιωματικό σε αυτούς που την διαφύλαξαν και την ενστερνίστηκαν και ότι η κατά οποιονδήποτε τρόπο συνέχεια της φυλής δεν τον βάζει σε θέση να απαιτεί. Αντίθετα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αμφιβολίες γι’ αυτή την συνέχεια θα πρέπει να προσθέσει κάτι πάνω της η τουλάχιστον να την διαφυλάξει για τους απογόνους του. Έχει από μόνος φτιάξει για τον εαυτό του το προφίλ του άσωτου κληρονόμου.

Όπως πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις των ατόμων που αρνούνται να υποκύψουν σε αυτή την σχιζοφρένεια αλλά είναι μικρή μειονότητα. Το χειρότερο, οι περισσότεροι από αυτούς τους λίγους αποδημούν για πάντα, παίρνοντας μαζί τους το όραμα της εθνικής ταυτότητας του Νεοέλληνα και των υποχρεώσεων που πηγάζουν απ’ αυτήν.

Αν υπάρχουν ακόμη σπίθες ελπίδας για μια μακρά και επίπονη ανάκαμψη, σε εναρμονισμό με παρόμοιες προσπάθειες άλλων κρατών, αυτές είναι κριμένες μαζί με τον πραγματικό πνευματικό κόσμο της νεοελληνικής κοινωνίας, που πάντοτε υπάρχει και που είναι ό μόνος με την δύναμη να εμπνεύσει και να οδηγήσει προς αυτήν.