Η εξεγερση των γερόντων

Τις προάλλες, στα πλαίσια της ετήσιας επίσκεψης μας στην πατρίδα, στενός φίλος με προέτρεψε να τον συνοδεύσω σε μια συνάντηση ηλικιωμένων συμπολιτών σε ένα όμορφο νότιο προάστειο της Αθήνας. Επρόκειτο να παρουσιάσει το βιβλίο ενός άλλου μέλους της ομάδας που πραγματεύεται εκτενώς τα περί τον μύθο του Φαέθωνα. Πίστεψα ότι είχα μια καλή ευκαιρία, σαν νέο-αφιχθείς, να πάρω πραγματικά μηνύματα για τις τελευταίες εξελίξεις στην κοινωνία από καλές και πεπειραμένες πηγές.

Έτσι είχα την τιμή να γνωρίσω, σε μια αίθουσα σχολικής τάξης που παραχωρήθηκε ευγενώς ένα απόγευμα,  άτομα με μοναδικές εμπειρίες όπως γιατρούς, δικηγόρους, οικονομολόγους, μηχανικούς και επίλεκτούς αντιπροσώπους του δημόσιου τομέα, όλοι γύρω στα ογδόντα, ίσως και παραπάνω, αλλά με μια εντυπωσιακή ζωντάνια. Άτομα που σίγουρα προέρχονται από διάφορα πολιτικά και κομματικά ρεύματα.

Η πρώτη, εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη, ήταν η θέρμη με την οποία με δέχτηκαν όλοι σαν προσκεκλημένο. Αυτήν ακολούθησε μια ποιο έντονη, όταν παρακολούθησα την παρουσίαση. Στην πραγματικότητα, με κρυφή προετοιμασία, πέντε μέλη της ομάδας παρουσίασαν τον μύθο παίρνοντας τους ρόλους των ηρώων και μετατρέποντας την παρουσίαση σε θεατρική ζωντανή παράσταση με τους ήρωες ανάμεσα στους θεατές.

Σαν συνέπεια, ακολούθησε ζωηρή συζήτηση της ομάδας, που γρήγορα, από το μύθο και τις έννοιες του, μετανάστευσε στην σημερινή πραγματικότητα. Οι αγωνίες των ανθρώπων αυτής ηλικίας για τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν άργησαν να έρθουν στη επιφάνεια. Ένα συναίσθημα μαρασμού και απελπισίας υπέβοσκε σε κάθε σχόλιο. Όλα τα μέλη που συνομίλησα, χωρίς εξαίρεση, δήλωσαν ότι παρευρίσκονται σε μια τέτοια συνάντηση με τον όρο ότι η ομάδα δεν θα έχει καμία οργανωτική δομή η επιδίωξη εκπροσώπησης. Και μια απέχθεια σε κάθε προσπάθεια που θα αποκτήσει κάποιο πολιτικό η έστω και απλά κοινωνικό πρόσημο.

Παίζοντας το ρόλο του επισκέπτη, όταν μου δόθηκε ο λόγος, ερώτησα αν η ομάδα, σαν σύνολο, είχε αντιληφθεί την αξία της και τις δυνατότητες προσφοράς της στον προβληματισμό της νεολαίας  για το μέλλον. Αν συνειδητοποιεί το δυναμικό που έχει να βοηθήσει τους νέους όχι με συμβουλές, αν και αυτές δεν αποκλείονται, αλλά επικοινωνώντας, σαν απολιτική ομάδα, τις εμπειρίες και το θυμικό από τρεις γενεές ελληνικής κοινωνίας και τις καταβολές τους από άλλες πολύ παλαιότερες.

Η ερώτηση μου πήγασε από την εντύπωση ότι η νεολαία μας φαίνεται να ταξιδεύει χωρίς συναισθηματική πυξίδα τελευταία. Έχει άμεση ανάγκη να συνδεθεί με τις ρίζες της και ομάδες σαν αύτη που είχα την τιμή να παρευρεθώ, σε αντίθεση με μεμονωμένα άτομα, μου φάνηκαν να είναι ίσως οι μόνες που μπορούν να της προσφέρουν την πραγματική έννοια της ιστορικής συνέχειας και τις καταβολές τους, χωρίς τη χρήση παραμορφωτικών ιδεολογικών φακών. Και δεν πρέπει να υποτιμούμε τους νέους. Μπορεί να προσποιούνται ότι δεν ακούν αλλά ξέρουν να ξεδιαλέγουν τα μηνύματα της ιστορίας οποιουδήποτε Φαέθωνα δια μέσου των αιώνων, που τους χρειάζονται’ και απολιτικές ομάδες γερόντων, που έχουν σαν μόνη τους αγωνία το μέλλον τους, είναι πηγές μοναδικής αξιοπιστίας τέτοιων πολύτιμων μηνυμάτων.

Αυτή η συζήτηση των γερόντων για  το βιβλίο γύρω από το μύθο του Φαέθωνα και η αγωνία τους για το σήμερα μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο είναι μήνυμα που μπορεί να δώσει έναυσμα για πολλές και απρόβλεπτες αντιδράσεις στους νέους. Αλλά πρέπει να κοινωνηθεί με μόνο γνώμονα το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.

Με λίγο μεράκι από την μεριά αγωνιώντων γερόντων χωρίς πολιτικές επιδιώξεις, θα μπορούσαν σχετικά εύκολα, σε τάξεις σχολίων η σε άλλους δημόσιους η μη χώρους, να γίνουν πολλές τέτοιες ομάδες στη χώρα, σαν αυτή που γνώρισα και να μορφώσουν πολλά μηνύματα για την νεολαία, που θα την κάνουν να αισθανθεί ισχυρή, τραβώντας πείρα και σοφία από τις πραγματικές της ρίζες.