Ο κίνδυνος απέναντι στους εκβιασμούς

Συντάκτης Κ. Π. Βλαχοδήμος

Σε όλες τις εκλογές των τελευταίων ετών  η παρουσία λευκών και η σημασία της αποχής στις κάλπες αγνοήθηκαν επιδεικτικά συναθροίζοντας τα συμφώνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο. Σαφέστατη ένδειξη από το πολίτικο κατεστημένο ότι ενεργεί ερήμην της κοινωνίας. Μαζί και η  υπενθύμιση μέσω των προσηρτημένων ΜΜΕ ότι βάσει του ισχύοντος νομικού πλαισίου η λευκή ψήφος κατασπαταλάται η υποβοηθά τάσεις ανεπιθύμητες για τον πολίτη. Αποφεύγεται η αναφορά στην σημασία της λευκής ψήφου και της αποχής καθώς και τα βαθύτερα μηνύματα τους όταν σχολιάζονται οι δημοσκοπικές τάσεις. Διαγράφονται έτσι, σε αδρές γραμμές, τα διλλήματα του απλού πολίτη για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Μπορούμε όμως σήμερα να διακρίνουμε δύο επίπεδα διιστάμενων απόψεων.

Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν τουλάχιστον οκτώ στους δέκα Έλληνες να θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ και έξι στους δέκα να μην  επιθυμούν εκλογές,  στο κόσμο των “Μνημονίων “ διαμορφώνονται οι παρατάξεις υπέρ και αντί.

Στην πρώτη έχουν ταχθεί οι κορμοί του παλαιού δικομματισμού που προσπαθούν να σβήσουν από τις μνήμες των πολιτών την ιστορία μιας γενιάς που με την συνενοχή και ακόμη υποστήριξη των μικρότερων τότε πολιτικών σχηματισμών  (τα ασήκωτα βαρίδια ) έγραψαν και να τους πείσουν ότι οι ίδιοι θα βγάλουν τη χώρα από τον κοινωνικό βάραθρο που την οδήγησαν. Αλλά, παρά το γεγονός ότι οι παρατάξεις αυτές έχουν πείρα διοίκησης του κρατικού μηχανισμού , ο απλός πολίτης δεν τους εμπιστεύεται. Έχει αντιληφθεί ότι και αν ακόμη οι εμφανιζόμενοι σαν ηγετικές φυσιογνωμίες προβούν σε ειλικρινή απολογία, το πελώριο βαθύ κομμάτι των κομμάτων που είναι και μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος,  παραμένει αμετακίνητο και αμετανόητο. Αλλά βρίσκεται προ διλήμματος, γιατί αυτό το κομμάτι περιέχει την ηγεσία της παρούσης δημόσιας διοίκησης της χώρας και δεν μπορεί να αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη.

Στο στρατόπεδο των αντί τα πράγματα είναι σε μεγάλη σύγχυση. Η πανσπερμία στις σκοτεινές ιδεολογικές τους καταβολές , η παρά τις μετακινήσεις μέρους του βαθέως ΠΑΣΟΚ έλλειψη πείρας και οργάνωσης για την διαχείριση του κράτους, οι υποφαινόμενοι σκοποί και οι διαπροσωπικές έριδες δεν αφήνουν πολλές ελπίδες για μια οποιαδήποτε αξιόπιστη μορφή συνεργασίας. Ο πολίτης διστάζει να τους εμπιστευτεί. Και τούτο  παρόλο ότι δεν προτείνουν ανοικτά την αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ σε πρώτη φάση. Σίγουρα όμως  η πολυδιάστατη οργή της κοινωνίας θα παρασύρει πολλούς πολίτες μπροστά στην κάλπη.

Από απόψεως ιδεολογίας, η καλύτερη εκτίμηση θα ήταν ότι οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους κάτω από τους κραδασμούς αποχωρήσεων και συνδιαλλαγών. Το μόνο κόμμα με ασάλευτες ιδεολογικές αρχές είναι το ΚΚΕ που παραμένει ένα θλιβερό λείψανο μιας χρεοκοπημένης και ιδεολογίας. Κατά συνέπεια, γεγονός για το οποίο η χώρα μας δεν είναι εξαίρεση, καμπάνιες στηριζόμενες σε καθαρά ιδεολογικές ρήσεις δεν φαίνεται να έχουν αντίκρισμα.

Τέτοια διλλήματα βεβαίως τίθενται μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μακροχρόνιας καταρράκωσης των συνθηκών διαβίωσης, που είναι απαραίτητο να ληφθεί υπόψη μέσα σ αυτόν τον καυτό Ιανουάριο που θα περάσουμε.

Παράλληλα, είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι στρατηγικές αποφάσεις για την διαχείριση του κράτους δεν λαμβάνονται προς το παρόν από τις Ελληνικές αρχές αλλά από Ευρωπαϊκούς και διεθνής θεσμούς, οι οποίοι εκπονούν σχετικά προγράμματα. Οι πιέσεις τους γίνονται προφανείς. Σχεδιάζουν για την μεγίστη δυνατή προστασία των γενικότερων και όχι μόνων οικονομικών συμφερόντων πολιτών των χωρών τους παράλληλα με την ριζική αναδόμηση του Ελληνικού κράτους, καθώς είναι επίσης γενικότερο συμφέρον τους η Ελλάδα  να παραμείνει μέλος της ΕΕ (εδώ είναι που ο θεός της Ελλάδος βάζει το χεράκι του). Τα σχέδια αυτά έχουν βασικά δυο απλές διαστάσεις όσο και αν ντύνονται σε πολύπλοκα οικονομικά μοντέλα: νοικοκύρεμα και επενδύσεις. Και έχουν βαρύτατες συνέπειες για την κοινωνία μας.

Η πρώτη διάσταση, προφανής, αναγκαία, αλλά εφαρμοζόμενη μέχρι εσχάτως μέσω του αναξιόπιστου πολιτικού κατεστημένου με τρόπο κοινωνικά άδικο έχει ήδη προχωρήσει αλλά της μένει ακόμη δρόμος πολύς. Αφορά στην προσγείωση μας στο βιοτικό επίπεδο των δυνατοτήτων μας. Τα συνθήματα περί Βουλγαρίας και Μπαγκλαντές είναι για έξαψη πνευμάτων. Την πραγματικότητα θα την ανακαλύψουμε στο δρόμο όταν θα φτάσουμε στο σημείο να καταναλίσκουμε όσα πραγματικά παράγουμε.

Η άλλη διάσταση, των επενδύσεων, που θα επιτρέψει το δυναμικό της κοινωνίας μας να απελευθερωθεί και να δημιουργήσει έχει προφανώς ενεργοποιηθεί. Σχέδια και διαδικασίες εξεύρεσης πόρων και επενδύσεων εξελίσσονται παρά το γεγονός ότι τα ΜΜΕ δημοσιεύουν ελάχιστα για αυτές τις διαδικασίες καθώς οι προσπάθειες των ξένων προσανατολίζονται κυρίως στην ενεργοποιήσει του δυναμικού των πολιτών και όχι του κράτους τέρατος.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι βρισκόμαστε υπό κηδεμονία, χωρίς αξιόπιστες εναλλακτικές και θα ήταν μια καλή βάση αν το παραδεχόμασταν για να σκεφτούμε για το μέλλον ρεαλιστικά και όχι με ευχολόγια και συνθήματα και κατάρες. Κηδεμονία, λόγω σφαλμάτων μας, από χώρες με τα πλέον προηγμένα δημοκρατικά πολιτεύματα στον πλανήτη, που μπορεί να γίνει μια μοναδική ευκαιρία για να ξαναφτιάξουμε το κράτος με σύγχρονες μεθόδους διαχείρισης, διατηρώντας τον πολιτισμικό μας χαρακτήρα. Αλλά αυτό χρειάζεται χρόνο, πολύ χρόνο.

Για να υπάρξει ελπίδα, πλησιάζοντας την κάλπη στα τέλη του μηνός ο κάθε πολίτης πρέπει πρώτα να απαντήσει με ειλικρίνεια στον ίδιο του τον εαυτό για τις πράξεις του που οδήγησαν σε αυτήν την πολιτισμική μας κατάρρευση και την θέληση του να αλλάξει. Να παραδεχτεί ότι ο ίδιος αποδέχτηκε τις πολιτικές της καταστροφής και επέλεξε τους ανθρώπους που τις εισήγαγαν και εκτέλεσαν. Ο μοναδικός του στόχος, η καταδίκη της κοινωνικής και πολιτικής  νοοτροπίας όλου αυτού του οικοδομήματος, που απαιτεί μεγάλες θυσίες και που ξεπερνούν την οικονομική διάσταση. Η τιμωρία προσώπων για ιδιωτικά οφέλη είναι απολύτως αναγκαία αλλά ανήκει σε άλλη κατηγορία δράσης σε διαφορετική προτεραιότητα. Είναι ούτως η άλλως δυνατή μόνον μετά την αντικατάσταση του πολιτικού πλαισίου. 

Σαν επακόλουθο αυτής της αυτοκριτικής ο πολίτης θα δει τέσσερις εναλλακτικές, όλες με σοβαρές και δύσκολες υλικές και ηθικές κυρίως συνέπειες: να στηρίξει ένα από τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα, να στηρίξει κάποιο από τα αντιπολιτευόμενα, να ψηφίσει λευκό η να απόσχει. Το τελευταίο, λόγω τις ιστορικής κρισιμότητας αυτών των εκλογών, θα ήταν απαράδεκτο για κάποιον που σέβεται τον εαυτό του και πονάει για τα παιδία του.  

Τι συνεπάγεται κάθε μία από τις εναλλακτικές;

Στήριξη σε ένα από τα πρώην μεγάλα κόμματα ουσιαστικά σημαίνει ότι υποκλίνεται στο εκβιαστικό τους δίλλημα και δέχεται την διαιώνιση της Ελληνικής κοινωνίας μέσα  στις μετά-Οθωμανικές της δομές και με τον εαυτό του σε ρόλο Καραγκιόζη, Χατζιαβάτη, μπάρμπα Γιώργη η σπανίως Κοτζαμπάση.  Ότι αρνείται να παραδεχτεί ότι, η συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος που έθρεψε, ακόμη και σήμερα δείχνει αμετάβλητα τις καταστρεπτικές του ιδιότητες για την χώρα. Ότι πιστεύει ότι τα φαινόμενα απατούν, κάποιο θαύμα θα συμβεί και όλα θα επανέλθουν σε τάξη όπως την έζησε. Εφησυχάζει ότι δημόσια διοίκηση υπάρχει και το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί.

Αυτή είναι η μία  εναλλακτική που δεν χρειάζεται μεγάλη επιπλέον προσπάθεια. Μετά την ψηφοφορία μπορεί να επιστρέψει στην πολυθρόνα του μπροστά στο κονσερβοκούτι. Μπορεί να ζήσει με τις συνέπειες μιας επιταχυνόμενης εξαθλίωσης όπως μέχρι σήμερα με μεγάλες πιθανότητες μιας επερχόμενης άτακτης χρεοκοπίας σε μερικούς μήνες όπως προμηνύουν οι Κασσάνδρες. Δηλαδή να συνεχίσει με το σύνθημα `δεν βαριέσαι ……`.

Εάν στηρίξει ένα από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, μικρά η μεγάλα, σε μια δικιά του εκτίμηση των κινδύνων που εμπεριέχουν οι διακηρύξεις τους για τις εναλλακτικές τους πολιτικές, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες υπό το πρίσμα των ήδη ληφθέντων υποχρεώσεων από την χώρα. Θα πρέπει πειστεί ότι το κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει για την διαχείριση του κράτους υπό τις παρούσες συνθήκες θα μπορέσει να επαναδιαπραγματευθεί κάτι που έχει ήδη συμφωνηθεί διακρατικά η σε αντίθετη περίπτωση να διαχειριστεί μια πιθανότατη άτακτη χρεοκοπία της οποίας τις συνέπειες έχει αντιληφθεί. Δηλαδή η πιθανή κατάληξη δεν διαφέρει πολύ από αυτήν της πρώτης εναλλακτικής απλώς διαδικαστικά μπορεί να αποβεί ποιο επιζήμια για την κοινωνία αφού θα την σπρώξει γρηγορότερα προς λαϊκίστικα άκρα. Σε αυτήν την περίπτωση ίσως νομίσει ότι θα μείνει αμέτοχος παρατηρητής αυτής της διαδικασίας διαπραγματεύσεων αλλά είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί προ εκπλήξεως γι’ αυτό.

Εάν ψηφήσει λευκό, καταδικάζοντας όλο το πολιτικό κατεστημένο και απαιτώντας την ριζική του αναδόμηση, θα το πράξει εάν αποφασίσει να κάνει έναν μακρύ αγώνα. Να αρχίσει απαιτώντας  την εγκατάσταση μιας α-κομματικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, από άτομα που δεν θα εμπλακούν στην πολιτική εις το μέλλον, για την διαχείριση του κράτους υπό την υπάρχουσα κηδεμονία μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών για την εγκατάσταση νέων πολιτικών δυνάμεων και την σύγκληση επιτροπής από πολίτες σεβαστούς στην κοινωνία χωρίς ανάμειξη στην πολιτική, για την δημιουργία πρότασης για την αναθεώρηση του Συντακτικού Χάρτη της χώρας.

Πέρα από αυτό, να πάρει τον κίνδυνο ότι πολλοί από τους συμπολίτες του θα διαλέξουν τις τρείς άλλες εναλλακτικές παρόλο ότι και οποιαδήποτε από αυτές δεν απαλλάσσει τη χώρα από τα μετα-οθωμανικά της δεσμά.

Ο αγώνας αυτός δεν είναι αόριστος. Έχει συγκεκριμένες δράσεις. Πρέπει να αποφασίσει να ψηφίσει σε πρόκληση  προς τον υπάρχοντα εκλογικό  νόμο, στηριζόμενος στην υποχρέωση απέναντι στο τελευταίο άρθρο του Συντάγματος   που απαιτεί από όλους μας την προστασία του από τις λαίλαπες των εξοθσιοθήρων. Παρόλο ότι το κατεστημένο θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το νόμο που αυτό εισήγαγε για τις βολές του μια ισχυρή λευκή ψήφος δεν μπορεί να αγνοηθεί αυτή τη φορά όντας υπό ξένη κηδεμονία.

Στην συνέχεια πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση ώστε οι πολιτικές εξελίξεις μετά τις εκλογές να λάβουν πλήρως υπόψη το μήνυμα του. Το εάν μια τέτοια διαδικασία θα μπορέσει να παραμείνει μέσα σε οριακά δημοκρατικά πλαίσια είναι ίσως το κρισιμότερο διακύβευμα. Πλην όμως η συμμετοχή στην ψηφοφορία με λευκό θα είναι η αδιαμφισβήτητη διαπίστωση της προσήλωσης στα δημοκρατικά ιδεώδη και τον σεβασμό προς τους συμπολίτες του υπό τις κρατούσες συνθήκες.

Τέλος εάν απόσχει από την ψήφο, η στάση του θα είναι απλώς ένα βήμα βαθύτερα στην λάσπη της ανευθυνότητας από αυτόν που ψήφισε τον κρατούντα δικομματισμό η μια νεφελώδη αλλά έντονη στροφή προς τα αριστερά. Αυτό ανεξάρτητα εάν εκπορεύεται από βαθύ προβληματισμό η από απελπισία. Είναι σε αυτόν τον πολίτη που κυρίως απευθύνεται αυτό το άρθρο για να τον πείσει ότι η συμμετοχή του στις κάλπες με λευκό είναι πολύ ποιο αποτελεσματική και υπεύθυνη συμβολή από την αποχή. Η συμμετοχή του έχει σημαντικό δυναμικό να αλλάξει τις προοπτικές της πατρίδας για το μέλλον.

Πολλοί “ειδικοί” επιμένουν ότι η προσπάθεια είναι άπελπις καθώς νέο ηγετικό δυναμικό αποκλείεται να αναδειχτεί στο τέλμα του πολιτικού κατεστημένου, προσθέτοντας ότι υπό τις παρούσες συνθήκες κάτι τέτοιο είναι πλέον αδύνατον. Υποθάλπουν έτσι κλίμα απελπισίας και ατολμίας για ενεργό συμμετοχή. Πρέπει όμως να ακούσουμε τους όλο και περισσότερους σχολιαστές στον αντίποδα που υπογραμμίζουν ότι το κλειδί είναι η πρόθεση του απλού πολίτη να αποδεχτεί τα λάθη του, να συμμετάσχει και να αγωνιστεί.

Βεβαίως ολόκληρο το πολιτικό σώμα είναι χρεοκοπημένο έχοντας ξοδέψει και τα τελευταία ψιχία αξιοπιστίας. Βεβαίως και είναι αδύνατο κανείς να δει σήμερα το καινούργιο πολιτικό δυναμικό και ηγετικούς πυρήνες για την δημόσια διοίκηση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και πρέπει να προβληθεί ξεφεύγοντας από την παγίδα του δήθεν επείγοντος. .

Η κοινωνία έχει τέτοιο δυναμικό. Θα αναδειχτεί μόνον όταν αυτή δώσει δυνατό μήνυμα απόρριψης ολόκληρου του σημερινού κατεστημένου παραχωρώντας του έτσι το πολιτικό πλαίσιο να δραστηριοποιηθεί, να πάρει κινδύνους και να παίξει ηγετικό ρόλο. Ο πολίτης, ψηφίζοντας λευκό, δίνει μια τέτοια ευκαιρία. Το κάνει  παίρνοντας κίνδυνο να το εμπιστευτεί για μια περίοδο έκτακτης ανάγκης πριν ακόμα το γνωρίσει καλά και αφού κανείς δεν είναι σε θέση να διακρίνει τις λεπτομέρειες των μελλοντικών εξελίξεων. Θα στηριχτεί κατ’ ανάγκη στη πεποίθηση ότι έχει αξιόλογους συμπολίτες με ακέραιο χαρακτήρα και ικανότητες που θα προσφερθούν με αυτοθυσία για την πατρίδα.

Εν κατακλείδι οι προσφερόμενες εναλλακτικές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Διαμορφώνουν δραματικά διαφορετικές διαδρομές προ το μέλλον, από την παραμονή μας στον ιστορικό βούρκο της οθωμανικής ακινησίας, την περιπέτεια προς αδοκίμαστα πολιτικά συστήματα αναμνηστικά χρεοκοπημένων ιδεολογιών έξω από την ΕΕ η  αγώνα για εκσυγχρονισμό,  απορροφώντας τις παγκόσμιες πολιτικές εμπειρίες χωρίς υποχωρήσεις στις πολιτισμικές μας αξίες, αλλά ακροβατώντας στα όρια δημοκρατικών διαδικασιών. Και γι’ αυτό οι εκλογές αυτού του μήνα είναι πραγματικά ιστορικές, μια μοναδική ευκαιρία να χτίσουμε την ελπίδα για το μέλλον των παιδιών μας.

Επομένως, με συναίσθημα κοινωνικής και πατριωτικής ευθύνης, οι κάπως ποιο ενήμεροι  να μην περιμένουν ουδέτερη ενημέρωση από τα ΜΜΕ αλλά να συνδράμουν από σήμερα στόμα με στόμα στην σωστή ενημέρωση της κοινωνίας και ιδίως της νεολαίας για τα διλήμματα.

Τέλος όλοι στις κάλπες για την ελπίδα, καθότι  μετά την απομάκρυνση από αυτές αυτή τη φορά ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

 

Κ.Π.Βλαχοδήμος                                                                                            Ιανουάριος 2015