Η σιωπή του Ελληνικού `Κόσμου του Πνεύματος`

Σε ένα άρθρο τον παρελθόντα Ιούνιο, ενθαρρυμένος από τις ανακοινώσεις για την δημιουργία του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς πρόβαλλα το γεγονός σαν μία μεγάλη ευκαιρία για τον πνευματικό κόσμο της Ελλάδας να παίξει τον μοναδικό ρολό για τον οποίον προορίζεται, δηλαδή με νέες ιδέες και πνοή να συσπειρώσει το Έθνος σε έναν αγώνα ανανέωσης του πωρωμένου πολίτικου μας συστήματος. Και αυτό με επίγνωση του πόσο βαριά αριστερόστροφος είναι αυτός ο κόσμος.


Έλεγα τότε ότι για να μπορέσει να παίξει αυτό το ρόλο χρειάζεται θάρρος, πολύ θάρρος. Έχοντας διατηρήσει από πολλού, μέσα στην δύστυχη πρόσφατη ιστορία του έθνους, σχεδόν απόλυτο έλεγχο του πνευματικού χώρου έπρεπε να αποδείξει στο μέσο υποψιασμένο πολίτη ότι θα αγωνιστεί μέσα και έξω για τα συμφέροντα του έθνους. Έπρεπε να επικοινωνήσει με την κοινωνία που προσδοκά έναν τέτοιο κοινωνικό καταλύτη σε γλώσσα και έννοιες που θα καταλάβει και θα πιστέψει.

Τώρα, ακόμα και μια εβδομάδα πριν τις δημοτικές εκλογές, η στάση αυτού του πνευματικού κόσμου είναι πράγματι πέρα από απογοητευτική. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις αξιόλογων ανεξάρτητα σκεπτόμενων πολιτών από όλες τις αποχρώσεις που βγήκαν στα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης, σε μεγάλες εφημερίδες και ακόμη προς τιμήν τους και στο δρόμο η πλειονότητα παραμένει ένοχα σιωπηλή. Αφήνει τον στέρφο και ξεδιάντροπο πολίτικο διάλογο να διεξάγεται μεταξύ των συνενόχων κομμάτων ανενόχλητο ενώ η κύρια πρόκληση αυτής της αναμέτρησης είναι άλλη. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στην κοινωνία, τώρα που τα κόμματα έφεραν την αναμέτρηση σε εθνικό επίπεδο, να απαιτήσει εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Και αυτό μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες υποχρεώνοντας όλες τις ηγετικές δυνάμεις της χώρας, υγιείς πολιτικές, τεχνοκρατικές και κοινωνικές να κάνουν κάτι που έπρεπε να κάνουν πριν από ένα χρόνο, να συσπειρωθούν.

Για να δράσει όμως το έθνος προς αυτήν κατεύθυνση, τώρα που η εμπιστοσύνη του στο πολίτικο κατεστημένο έχει καταβαραθρωθεί, χρειάζεται την πνευματική του ηγεσία, που είναι ότι του μένει αναγκαστικά να εμπιστευτεί, να βγει επειγόντως από την αφάνεια σε σπάνια συστράτευση. Να περάσει απλά αλλά βροντερά μηνύματα. Να εξηγήσει στους πολίτες γιατί είναι ανάγκη για όλους να προσέλθουν στις κάλπες και να μην ψηφίσουν κανέναν υποψήφιο από οποιοδήποτε κόμμα. Γιατί έτσι μόνον το πολιτικό κατεστημένο θα πάρει το μήνυμα της πλήρους απομόνωσης και απαξίωσης του και θα υποχρεωθεί να στηρίξει μια ισχυρή εθνική κυβέρνηση η όποια θα συνεχίσει πλέον αποτελεσματικά την διαχείριση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η χώρα και θα αναλάβει εν καιρώ, κάτω από δημοκρατικές διαδικασίες, τις συντακτικές ενέργειες για την ανανέωση του πολίτικου συστήματος.

Η ιστορία θα κρίνει τον πνευματικό μας κόσμο που δεν είναι άμοιρος της παρούσας κατάστασης της χώρας. Δεν θα πρέπει και αυτή να είναι μια άλλη χαμένη ευκαιρία.