Στον καθρέφτη χωρίς παρωπίδες …..

Παρακολουθώντας στο μέτρο του δυνατού, από την ξενιτειά που βρίσκομαι από χρόνια, τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα νοιώθω την ανάγκη να κοινωνήσω  μερικές σκέψεις για όσους θα κάνουν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά. Είναι σκέψεις απλού γέροντα, χωρίς μεγάλες περγαμηνές γνώσης και που η μοίρα του σαν Έλληνα με την ανάγκη επιβίωσης εξοστράκισε, όπως τόσους άλλους σε κάθε γενιά, σε μια φιλόξενη ξένη χώρα.

Από την ίδρυση του νέο-ελληνικού κράτους με τα κινήματα, τις δικτατορίες, τις διεστραμμένες και τις σπάνιες αληθινές σύγχρονες δημοκρατίες, ένα στοιχείο συνυπάρχει σαν καταραμένος θεμέλιος λίθος και μάλιστα σε μεσανατολικό βαθμό; η διαφθορά και διαπλοκή της ηγετικής ελίτ και του κρατικού μηχανισμού. Είναι κάτι που όλοι μας μπαίνοντας στον κόσμο θεωρούμε σαν ανήθικο, καταστρεπτικό αλλά δεδομένο και για πολλούς προφανώς επικερδές. Δεν χρειάζεται άλλωστε και πολύ μόρφωση για να πάρει κανείς μια τέτοια θέση. Και αποδεικνύεται ότι οι ηθικοί μας φραγμοί είναι πολύ ασθενείς για να αντέξουν στον πειρασμό για πολλούς να συμμετάσχουν στην καταλήστευση του κρατικού κορβανά. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν είναι μόνον υλικά τα μέσα εξαγοράς συνειδήσεων. Υπάρχουν και τα οφίτσια και η δόξα της αναγνώρισης

Μέχρι τώρα, επιβιώσαμε, παρά αυτό το στοιχείο, σαν συνέχεια και χάριν ενός διεθνούς Ελληνισμού, μέσα σε έναν κρατικό μηχανισμό που δεν εναρμονίζεται μαζί του, αντίθετα βαθμιαία αποκόπτεται από αυτόν, καθώς η ταυτότητα του διαφοροποιείται συνεχώς με στοιχεία αλλότρια. Αλλά η παγκόσμια σκηνή αλλάζει ριζικά και οι γειτονιές  απειλούν. Κοινωνίες χωρίς αδιάβλητα θεμέλια, διαυγή ταυτότητα και όραμα για συνεισφορά σ αυτήν την σκηνή είναι καταδικασμένες να περάσουν στα βιβλία της ιστορίας και πολύ φοβάμαι ότι και η σύγχρονη Ελληνική διατρέχει πολύ σοβαρό κίνδυνο να της συμβεί κάτι τέτοιο.

Σε παρόμοιες εξελίξεις δεν είναι σκόπιμο να πετάμε στα σύννεφα νομίζοντας ότι κάποια άλλη δύναμη θα φέρει τα πράγματα όπως ο καθένας μας επιθυμεί. Δεν υπάρχει άλλος που θα προστατεύσει τα συμφέροντα της κοινωνίας μας όπως είναι σήμερα εξασφαλίζοντας μέλλον για τους απογόνους μας. Δεν υπάρχει άλλος να μας απαλλάξει από τον βούρκο της διαπλοκής και διαφθοράς. Ο κάθε ένας μας χωρίς εξαίρεση και όλοι μαζί έχουμε υποχρέωση να το πράξουμε.

Ένας αντικειμενικός παρατηρητής θα αντικρούσει ότι πολλά από τα παραπάνω τα βρίσκει σχεδόν καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης οι στις διατριβές ανθρώπων από τον πνευματικό κόσμο. Και θα είναι μια σωστή παρατήρηση μόνο που το πρίσμα θεώρησης συνήθως διαφέρει.

Το ζητούμενο είναι δυστυχώς, πόσοι συμπολίτες μας βλέπουν και συμφωνούν με αυτήν την εικόνα. Πόσοι θεωρούν ότι τους αφορά και πόσοι προσφέρονται να ενεργοποιηθούν για να απαλλαγεί η κοινωνία μας από αυτό το καρκίνωμα που έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού και κυριολεκτικά τρώει τις σάρκες της.

Τα μηνύματα από παντού είναι αποκαρδιωτικά.

Το κυριότερο και ίσως ο γόρδιος δεσμός είναι από την πολιτική μόρφωση. Την προσφέρει ένα σύστημα χτισμένο για πολλά χρόνια σε ιδεολογίες άχρωμης λαϊκής μάζας και που εκμαιεύτηκε από έναν πνευματικό κόσμο που διεφθάρη για εφήμερη δόξα. Ένα σύστημα  εχθρικό προς εθνικές παραδόσεις ήθη και έθιμα, που έχει κατακυριεύσει την πνευματική μας ελίτ και  συστηματικά αποκόπτει το έθνος από τις παραδόσεις και την πραγματική του ταυτότητα, αυτά που του επέτρεψαν να επιζήσει για αιώνες. Η ζημιά που έχει προκληθεί σε σχετικά σύντομο χρονικά διάστημα είναι τεράστια με άμεσο κίνδυνο την εξαφάνιση της οντότητας που ονομάζουμε Ελληνική κοινωνία. Και οι συνέπειες σε όλο το κοινωνικό σύνολο γίνονται προφανείς. Απάθεια και μοιρολατρία.

Ας κοιτάξουμε την κοινωνική πρόνοια. Το τελευταίο επεισόδιο για τα φάρμακα αποτελεί μέρος σειράς σκανδάλων στην υγεία. Πόσοι, εκτός από τους εμπλεκομένους  άραγε διαφωνούν για την άθλια κατάσταση, το ζοφερό της μέλλον και τις τρομακτικές συνέπειες στην οικονομία. Η χώρα, εφόσον παραμείνει ανεξάρτητη, έχει δεσμευθεί χειροπόδαρα για γενιές. Τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα πληρώνουν τις αμαρτίες μας.

Η εσωτερική μας ασφάλεια έχει τραυματιστεί καίρια. Οι πολίτες υπομένουν την μοίρα τους. Σειρά κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα την παρούσα, ανέχτηκαν για κομματικές σκοπιμότητες το ρίζωμα αντικοινωνικών οργανώσεων από όλο το ιδεολογικό φάσμα, που έχουν απώτερο σκοπό την κατάλυση του κράτους δικαίου. Τα παραδείγματα πολυάριθμα και γνωστά σε όλους, όπως και η ανοχή του πολιτικού κατεστημένου η η αδυναμία του να τις αντιμετωπίσει. Και οι συνθήκες για να απωλέσουμε μεγάλο μέρος της νεολαίας μας σε τέτοια μορφώματα δραματικές.

Η εξωτερική μας ασφάλεια δείχνει σημάδια σοβαρών δομικών αδυναμιών. Η οικονομικής μας ένδεια επηρεάζει αποφασιστικά την συγκρότηση σύγχρονης υλικής υποδομής; αλλά η σημαντικότερη αδυναμία αφορά στις δυνατότητες της κοινωνίας να επανδρώσει και υποστηρίξει ψυχικά τις ένοπλες δυνάμεις και το δυναμικό άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Άφρονές πολιτικές τις έχουν ουσιαστικά αποξενώσει από το κοινωνικό σώμα. Μια απλή διερεύνηση αυτού του τομέα δείχνει το βαθμό απογοήτευσης.

Η κατάντια της οικονομίας είναι το προτιμητέο θέμα των μέσων ενημέρωσης και οι πολιτικοί αρέσκονται να εντρυφούν σε φιλολογίες γύρω της μια και ο εξωτερικός παράγον είναι ο καθοδηγητής των εξελίξεων, ιδίως τελευταία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα προβλήματα του τομέα είναι υπέρογκα, τα περισσότερα σαν συνέπιες αφρόνων  πολιτικών σε άλλους τομείς αλλά δεν είναι τα πλέον κρίσιμα. Καθώς η καρδιά της οικονομικής δύναμης μιας κοινωνίας είναι ο βαθμός αξιοπιστίας της, είναι άλλοι οι τομείς, ορισμένοι αναφέρονται ποιο πάνω, που πρέπει να αναδομηθούν για να ορθοποδήσει η αξιοπιστία και η οικονομία.

Υπάρχουν σημαντικά μηνύματα και από άλλους χώρους όπως η προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς που, καταβεβλημένα από τον ρόλο της διαπλοκής και διαφθοράς είναι πλημμυρισμένοι από απογοήτευση και μοιρολατρία.

Ξαναρχόμαστε λοιπόν στον πολίτη, γιατί όλα αυτά τα μηνύματα περιγράφουν ένα πρόβλημα που είναι πρωτίστως και αποκλειστικά δικό του και έχουν μακροχρόνιο ορίζοντα για να ευδοκιμήσουν. Είναι ο μόνος που  μπορεί να ενεργήσει ριζικά στην βάση για να επιλυθεί. Δεν υπάρχει τρόπος να απαλλαγεί από την ευθύνη. Χωρίς την ενεργό συμμετοχή του κανείς δεν έχει συμφέρον  βελτίωσης.

Τέτοια συμμετοχή δεν είναι αφήγημα επιστημονικής φαντασίας, Αφορά ενέργειες που για τον σημερινό πολίτη είναι εφικτές, αλλά απαιτούν θέληση, αποφασιστικότητα και κόπους πάνω από τα βάρη της απάνθρωπης μάχης για επιβίωση. Και έχουν και πολύτιμο κίνητρο. Την πελώρια πρόκληση για μια καλύτερη τύχη για τους απογόνους του.

Να λοιπόν τέτοιες ενέργειες.

Πρώτα να κοιτάξει μοναχός στον καθρέφτη του έχοντας υπόψιν τα παρά πάνω και να διερωτηθεί εμβριθώς και ειλικρινά:

Πόσα αναγνωρίζει;

Με ποια συμφωνεί η διαφωνεί;

Που μπορεί να συνεισφέρει;

Να ερευνήσει πως μπορεί να συνεισφέρει;

Μετά να αποφασίσει, στην πολιτική πραγματικότητα, αν θα υποστηρίξει υπάρχοντα πολιτικό σχηματισμό η θα ρίξει λευκό ψηφοδέλτιο, δείχνοντας ότι δεν συμφωνεί με τα προτεινόμενα; ανοίγοντας έτσι προοπτικές για νέες πολιτικές δυνάμεις, με καλύτερες ισορροπίες προσώπων με δυναμισμό και ηγετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με προϊόντα πολιτικών σωλήνων, να εμπλακούν.

Και κυρίως να καταλάβει ότι δεν έχει δικαίωμα να απόσχει της εκλογικής διαδικασίας. Μια τέτοια πράξη υπό τις παρούσες συνθήκες είναι το απόλυτο πολιτικής ανευθυνότητας και η κύρια τροφή του καρκινώματος της διαπλοκής και διαφθοράς.

Και τελικά ένα μήνυμα για τον αναγνώστη αυτού του πονήματος: Εάν εμείς δεν κάνουμε προσπάθεια αυτό το μήνυμα να μεταδοθεί στους συμπολίτες μας, κανένας από τους κρατούντες δεν έχει συμφέρον να το κάνει.

Κ.Π.Βλαχοδήμος                                        Βρυξέλλες 18 3 2018

Πανεπιστήμιο: προκλήσεις

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να τονισθεί ότι, όπως πολλοί, ο γράφων δεν είναι πεπειραμένος πολιτικός αναλυτής ούτε ειδικός στα θέματα της παιδείας. Απλώς είναι ένας ανήσυχος πολίτης που προσπαθεί, λόγω της σημασίας του θέματος,  να παρακολουθήσει εξελίξεις και θέλει να κοινωνήσει τις σκέψεις του σε συμπολίτες. 
Βλέπει λοιπόν ότι παρατηρητές των Ελληνικών πραγμάτων περί την παιδεία μένουν κατάπληκτοι καθώς όλα βαίνουν όπισθεν ολοταχώς, ιδίως στα πανεπιστήμια αυτήν την περίοδο.

Ένας αδύναμος και άχρωμος ακαδημαϊκός υπουργός παιδείας με στήριγμα μια εξ ίσου αναιμική ομάδα βουλευτών κατέδειξε την γύμνια του σχετικού νομοσχεδίου μέσα στον κομματικό του μανδύα, με τον πρωθυπουργό να θέτει την ιδεολογική του υπογραφή σαν επισφράγισμα των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και με θλιβερό και ανήθικό συμπαραστάτη το δεκανίκι της παρούσης κυβέρνησης.

Αλλά και η στάση της κύριας αντιπολίτευσης δεν ήταν δα και πολύ καλύτερη. Οι ομιλητές της στο κοινοβούλιο ποτέ δεν έφτασαν στον πυρήνα, την ψυχή του νομοσχεδίου, περιοριζόμενοι σε θέματα μάλλον τεχνικά της δομής του και το κυριότερο, ο αρχηγός τους δεν δίστασε να ανακράξει ότι με την πρώτη ευκαιρία θα το καταργήσει συλλήβδην. 
Η συζήτηση έβριθε ανατριχιαστικά από ιδεολογικές και κομματικές φανφάρες ασάφειας για τους ιθαγενείς που πιθανόν παρακολουθούσαν στα κανάλια.

Ακόμη μια ευκαιρία για έναν κοινοβουλευτικό διάλογο στο κυριότερο εθνικό διακύβευμα χάθηκε. Ξεπρόβαλλε και πάλι το κάτι άλλο που φαίνεται να μας φέρνει πίσω, πολύ πίσω.

Λογικά, γύρο από το θέμα της παιδείας δεν θ άπρεπε να υπάρχει πρόβλημα όσον αφορά καθαρές και διάφανες προτεραιότητες και μια ευέλικτη δομή για να τις επιδιώξει. Ούτε θα τετραγωνίζαμε τον κύκλο. Άλλες χώρες έχουν αντιμετωπίσει επιτυχώς τέτοιες προκλήσεις και θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από αυτές.

Στο χώρο υπάρχουν δύο βασικές κατευθύνσεις πάνω στις όποιες  οι νέοι εξελίσσονται. Η πρώτη χτίζει κοινωνικά άτομα και πολίτες και η δεύτερη προικίζει αυτά τα άτομα με σύγχρονες γνώσεις γύρο από την επιστήμη και την  τεχνολογία, εφόδια απαραίτητα για αυτούς, αλλά και για την κοινωνία στο σύνολο της,  για να επιβιώσουν στον παγκόσμιο ανταγωνιστικό στίβο.

Είναι προφανές ότι η μακροχρόνια κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος ξεκινά από μια ιδεολογική στρέβλωση στην πρώτη κατεύθυνση, με συνέπειες στην αδυναμία χάραξης εθνικής πολιτικής και στρατηγικών στόχων και αποτέλεσμα χαμηλή ποιότητα πολιτικής μόρφωσης. Σπάνιες αναλαμπές ελπίδας για πρόοδο, ιδίως τα τελευταία χρόνια, χάθηκαν κάτω από την αβυσσαλέα αντίδραση του κατεστημένου.  Δυστυχώς αυτή η στρέβλωση, δημιουργώντας συνθήκες πελατειακού καθεστώτος,  επιδρά αρνητικά και στην δεύτερη κατεύθυνση με συνέπεια την συνεχή αφαίμαξη του δυναμικού ανάπτυξης των νέων γενεών προς την ξενιτιά.

Διερωτάται κανείς, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια πραγματικά ισχυρή διακομματική επιτροπή του κοινοβουλίου, αρμόδια για την μόρφωση εθνικής πολιτικής για την εκπαίδευση και ευθύνη στενής παρακολούθησης για την εκτέλεση της από τον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό και το σύνολο της κυβερνητικής ομάδας; Γιατί διαιωνίζεται το γαϊτανάκι κάθε νέας κυβέρνησης  περί πρόθεσης εθνικού διαλόγου που καταλήγει σε αποτυχία;

Ένα τέτοιο όργανο, όντας σημείο αναφοράς, θα ήταν ο “αποκλειστικός” δέκτης προτάσεων αλλά και πιέσεων από όλα τα μέλη της κοινωνίας για την μόρφωση μιας τέτοιες εθνικής πολιτικής. Χωρίς να είναι εξαντλητική η λίστα ομάδων συμμετοχής στην διαδικασία θα περιλάμβανε τον πνευματικό κόσμο, την πανεπιστημιακή και διδακτική κοινότητα,  την κυβέρνηση, τον επιχειρηματικό τομέα, τα μέσα ενημέρωσης, τους φοιτητές και βεβαίως τους γονείς.

Έτσι το τμήμα του κρατικού μηχανισμού που αποτελεί το εκπαιδευτικό σύστημα και ιδίως τα πανεπιστήμια, έξω από αυτήν την διαδικασία πολιτικών διαβουλεύσεων, θα μπορούσε να λειτουργήσει απρόσκοπτα και με επαγγελματική συνέπεια για την πραγμάτωση αυτής της εθνικής πολιτικής. 

Η κάθε κυβέρνηση θα είχε εντολή από το κοινοβούλιο, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που απαιτούνται, να προσφέρει μια ασπίδα προστασίας από τις διάφορες ομάδες οι οποίες σήμερα πιέζουν απ’ ευθείας τα πανεπιστήμια, με καταστροφικές συνέπειες.

Βεβαίως οι χώροι των πανεπιστημίων θα συνέχιζαν να λειτουργούν για τους φοιτητές, όπως αναμένεται και ως πεδία ανάπτυξης ιδεών και ανταλλαγής απόψεων που σκοπεύουν στην δομή της πολιτικής διαδικασίας στον  δημόσιο χώρο, αλλά όχι σαν εφαλτήρια πίεσης στο κάθε ένα από τα  εκπαιδευτικά ιδρύματα και τις διαδικασίες λειτουργίας τους που ορίζονται από νομοθετημένα πλαίσια.

Εν κατακλείδι, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει άμεση ανάγκη από καθαρές και διάφανες γραμμές δημόσιας διαβούλευσης για την διαμόρφωση εθνικής πολιτικής που να καταλήγει σε μια διακομματική επιτροπή του κοινοβουλίου αλλά  δεν αναμιγνύει τους φορείς του κράτους. Παράλληλα χρειάζεται ισχυρούς και νομικά καλυμμένους κανόνες για την ανεξάρτητη λειτουργία αυτών των φορέων και ιδίως των πανεπιστημίων ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν την γνώση στις δύο βασικές κατευθύνσεις λειτουργίας τους. με ασπίδα προστασίας από ομάδες πίεσης.

Είναι ευθύνη του καθ’ ενός μας να απαιτήσουμε  γι’ αυτό.

Η εξεγερση των γερόντων

Τις προάλλες, στα πλαίσια της ετήσιας επίσκεψης μας στην πατρίδα, στενός φίλος με προέτρεψε να τον συνοδεύσω σε μια συνάντηση ηλικιωμένων συμπολιτών σε ένα όμορφο νότιο προάστειο της Αθήνας. Επρόκειτο να παρουσιάσει το βιβλίο ενός άλλου μέλους της ομάδας που πραγματεύεται εκτενώς τα περί τον μύθο του Φαέθωνα. Πίστεψα ότι είχα μια καλή ευκαιρία, σαν νέο-αφιχθείς, να πάρω πραγματικά μηνύματα για τις τελευταίες εξελίξεις στην κοινωνία από καλές και πεπειραμένες πηγές.

Έτσι είχα την τιμή να γνωρίσω, σε μια αίθουσα σχολικής τάξης που παραχωρήθηκε ευγενώς ένα απόγευμα,  άτομα με μοναδικές εμπειρίες όπως γιατρούς, δικηγόρους, οικονομολόγους, μηχανικούς και επίλεκτούς αντιπροσώπους του δημόσιου τομέα, όλοι γύρω στα ογδόντα, ίσως και παραπάνω, αλλά με μια εντυπωσιακή ζωντάνια. Άτομα που σίγουρα προέρχονται από διάφορα πολιτικά και κομματικά ρεύματα.

Η πρώτη, εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη, ήταν η θέρμη με την οποία με δέχτηκαν όλοι σαν προσκεκλημένο. Αυτήν ακολούθησε μια ποιο έντονη, όταν παρακολούθησα την παρουσίαση. Στην πραγματικότητα, με κρυφή προετοιμασία, πέντε μέλη της ομάδας παρουσίασαν τον μύθο παίρνοντας τους ρόλους των ηρώων και μετατρέποντας την παρουσίαση σε θεατρική ζωντανή παράσταση με τους ήρωες ανάμεσα στους θεατές.

Σαν συνέπεια, ακολούθησε ζωηρή συζήτηση της ομάδας, που γρήγορα, από το μύθο και τις έννοιες του, μετανάστευσε στην σημερινή πραγματικότητα. Οι αγωνίες των ανθρώπων αυτής ηλικίας για τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν άργησαν να έρθουν στη επιφάνεια. Ένα συναίσθημα μαρασμού και απελπισίας υπέβοσκε σε κάθε σχόλιο. Όλα τα μέλη που συνομίλησα, χωρίς εξαίρεση, δήλωσαν ότι παρευρίσκονται σε μια τέτοια συνάντηση με τον όρο ότι η ομάδα δεν θα έχει καμία οργανωτική δομή η επιδίωξη εκπροσώπησης. Και μια απέχθεια σε κάθε προσπάθεια που θα αποκτήσει κάποιο πολιτικό η έστω και απλά κοινωνικό πρόσημο.

Παίζοντας το ρόλο του επισκέπτη, όταν μου δόθηκε ο λόγος, ερώτησα αν η ομάδα, σαν σύνολο, είχε αντιληφθεί την αξία της και τις δυνατότητες προσφοράς της στον προβληματισμό της νεολαίας  για το μέλλον. Αν συνειδητοποιεί το δυναμικό που έχει να βοηθήσει τους νέους όχι με συμβουλές, αν και αυτές δεν αποκλείονται, αλλά επικοινωνώντας, σαν απολιτική ομάδα, τις εμπειρίες και το θυμικό από τρεις γενεές ελληνικής κοινωνίας και τις καταβολές τους από άλλες πολύ παλαιότερες.

Η ερώτηση μου πήγασε από την εντύπωση ότι η νεολαία μας φαίνεται να ταξιδεύει χωρίς συναισθηματική πυξίδα τελευταία. Έχει άμεση ανάγκη να συνδεθεί με τις ρίζες της και ομάδες σαν αύτη που είχα την τιμή να παρευρεθώ, σε αντίθεση με μεμονωμένα άτομα, μου φάνηκαν να είναι ίσως οι μόνες που μπορούν να της προσφέρουν την πραγματική έννοια της ιστορικής συνέχειας και τις καταβολές τους, χωρίς τη χρήση παραμορφωτικών ιδεολογικών φακών. Και δεν πρέπει να υποτιμούμε τους νέους. Μπορεί να προσποιούνται ότι δεν ακούν αλλά ξέρουν να ξεδιαλέγουν τα μηνύματα της ιστορίας οποιουδήποτε Φαέθωνα δια μέσου των αιώνων, που τους χρειάζονται’ και απολιτικές ομάδες γερόντων, που έχουν σαν μόνη τους αγωνία το μέλλον τους, είναι πηγές μοναδικής αξιοπιστίας τέτοιων πολύτιμων μηνυμάτων.

Αυτή η συζήτηση των γερόντων για  το βιβλίο γύρω από το μύθο του Φαέθωνα και η αγωνία τους για το σήμερα μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο είναι μήνυμα που μπορεί να δώσει έναυσμα για πολλές και απρόβλεπτες αντιδράσεις στους νέους. Αλλά πρέπει να κοινωνηθεί με μόνο γνώμονα το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.

Με λίγο μεράκι από την μεριά αγωνιώντων γερόντων χωρίς πολιτικές επιδιώξεις, θα μπορούσαν σχετικά εύκολα, σε τάξεις σχολίων η σε άλλους δημόσιους η μη χώρους, να γίνουν πολλές τέτοιες ομάδες στη χώρα, σαν αυτή που γνώρισα και να μορφώσουν πολλά μηνύματα για την νεολαία, που θα την κάνουν να αισθανθεί ισχυρή, τραβώντας πείρα και σοφία από τις πραγματικές της ρίζες.

Μοιραία παρεξήγηση

Βαθιά πλέον στην οκτάχρονη κρίση, που πολλοί νόμισαν οικονομική, αλλά που εξελίχτηκε σε μια περιπέτεια αποκάλυψης της καταβαραθρωμένης κοινωνικής συνοχής, συχνά διερωτώνται  γιατί τόσες θυσίες των απλών ανθρώπων πάνε χαμένες; Βρίσκουν εύκολά ενόχους παντού, συνήθως εκτός του εαυτού τους, αλλά με το χρόνο η σιγουριά τους για τέτοιες απόψεις μειώνεται. Γίνεται προφανέστερο ότι κάτι δεν πάει καλά στη σχέση του πολίτη με το κοινωνικό σύνολο και το πολιτικό κατεστημένο που υπάρχει για να το οδηγήσει σε ένα ασφαλές και ευτυχισμένο μέλλον.

Όλα ξεκινούν από τα χρόνια που η πλειονότητα των μελών της σημερινής κοινωνίας μορφώθηκαν στα σχολεία μας για να παίξουν το ρόλο τους όπως τον παίζουν σήμερα. Για τρείς γενιές τώρα, είναι σε αυτά τα χρόνια που εμπεδώθηκαν στο πνεύμα των πολιτών οι βαθιές ρίζες μιας μοιραίας παρεξήγησης που μας οδηγεί μαθηματικά προς την εξαφάνιση σαν χώρα.

Την παρεξήγηση αυτή, μερικοί  έχουν την ικανότητα να την βλέπουν και όσοι από αυτούς αγαπούν την πατρίδα υποφέρουν γιατί αδυνατούν να βοηθήσουν, καθώς δεν εισακούγονται. Άλλοι, που αγαπούν τον εαυτόν τους πολύ περισσότερο από την πατρίδα την εκμεταλλεύονται και υπάρχουν πελώρια περιθώρια για κάτι τέτοιο. Αλλά η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών αδυνατούν να την αντιληφθούν και να εκτιμήσουν την καταστροφικό της ρόλο, μια και βρίσκονται κάτω από την ομηρία της, όπως μορφωθήκανε.

Η δημοκρατία, από τα σπάργανα της, μέχρι την εξέλιξη της στις διάφορες μορφές σήμερα, που λειτουργούν πάνω στους βασικούς κανόνες ελευθερίας και υποχρεώσεων του πολίτη για την προστασία της, ευδοκιμεί μόνον υπό συγκεκριμένες συνθήκες.

Προϋποθέτει την αρμονική συνύπαρξη και αγαστή, κάτω από ξεκάθαρους κανόνες,συνεργασία τριών πυλώνων που εμπεριέχει. Του πολίτη, που στηρίζει με τους πόρους του το κοινωνικό σύνολο προσδοκώντας δίκαιους κανόνες συνύπαρξης, για τους οποίους εκλέγει την πολιτική του ηγεσία που τους εισαγάγει. Την κοινωνική δομή του κράτους που με αυτούς τους κανόνες εξασφαλίζει τις συνθήκες σε όλους τους  πολίτες να ζήσουν την ελευθερία τους με ασφάλεια. Και τέλος της ηγεσίας του πολιτικού κατεστημένου, στην οποία ο πολίτης εναποθέτει την ευθύνη της αποτελεσματικής λειτουργίας της κρατικής δομής για να παίξει τον ρόλο της.

Αυτή η συνύπαρξη δημιουργεί κατά συνέπεια ροές επικοινωνίας των τριών πυλώνων και η ποιότητα αυτών των ροών είναι ο καθρέφτης του πολιτεύματος. Ο πολίτης εκλέγει την πολιτική ηγεσία για τον προκαθορισμένο ρόλο της κατεύθυνσης και ελέγχου του κράτους; δεν την εκλέγει για την εξασφάλιση προνομίων σε άτομα η ομάδες κοινών συμφερόντων επί ζημία του κοινωνικού συνόλου. Το κράτος λειτουργεί μόνον πάνω σε διαφανείς και νομοθετημένους κανόνες και όχι κατόπιν αυθαιρέτων παρεμβάσεων της πολιτικής ηγεσίας. Τέλος η πολιτική ηγεσία πράττει σύμφωνα με τις εντολές του πολιτικού σώματος και όχι προς επιλεκτική εξυπηρέτηση πολιτικών πιέσεων ομάδων η ατόμων που χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα.

Θα πει κανείς, αυτά είναι θεωρίες που δεν εφαρμόζονται απόλυτα πουθενά και κανείς νομίζω δεν θα διαφωνήσει με αυτήν την διαπίστωση. Αλλά, όπως όλα τα πράγματα στην φύση είναι σχετικά. Όσο ποιο κοντά είναι κανείς στο θεωρητικό μοντέλο τόσο πιο φανερά τα πλεονεκτήματα της δημοκρατίας. Είναι άλλωστε τόσο πολλές χώρες στην Ευρώπη που μας το δείχνουν ξεκάθαρα.

Στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα, με την κοινωνία σε βαθιά αποσύνθεση, είμαστε στον αντίποδα. Η μοιραία παρεξήγηση, που οδηγεί την χώρα στον αφανισμό, αφορά ακριβώς στην ολοσχερή παραμόρφωση αυτής της αρμονικής συνεργασίας των τριών πυλώνων με την βούληση  και επί τελική ζημία ενός πολιτικά φτωχά μορφωμένου πολίτη. Κάτω από παράλογες και ουτοπιστικές ιδεολογικές και συχνά στυγνά συμφεροντολογικές επιρροές, το κοινωνικό άτομο έχει μορφωθεί για τρείς τουλάχιστον γενιές να εκλέγει τους πολιτικούς του ηγέτες απαιτώντας άμεσα προσωπικά οφέλη συχνά σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και είναι ανήμπορο να λειτουργήσει αλλιώς. Αυτή η στάση έχει δημιουργήσει το υπάρχον κράτος και την πολιτική ελίτ, που για να αναδειχτεί, το έκανε πελατειακό και τελικά διαφεντεύει τις τύχες του πολίτη χωρίς ελπίδα.

Η μόνη αχτίδα σωτηρίας είναι η α κομματική ΄πολιτική μόρφωση της νεολαίας μας επειγόντως και η επιμόρφωση των ώριμων πολιτών για να δουν από μόνοι τους την διασάλευση της αρμονικής συμβίωσης των τριών πυλώνων και τον πρωτεύοντα ρόλο τους. Μια κολοσσιαία προσπάθεια επιμόρφωσης, για ικανότητες ώριμης πολιτικής σκέψης που μόνον ο πραγματικός πνευματικός κόσμος της χώρας, σύσσωμος. μπορεί να αναλάβει.

Μια προσπάθεια να πείσει το άτομο, ότι η αρμονική συμβίωση των τριών πυλώνων με τους προκαθορισμένους από την δημοκρατική διαδικασία  ρόλους είναι πολύ καλύτερος τρόπος να προστατευθεί κάτω από την αιγίδα ενός υγειούς κοινωνικού συνόλου. Κατά συνέπεια, να αντιληφθεί τον πρωταρχικό του ρόλο για μια τόσο θεμελιώδη αλλαγή και  να αναθεωρήσει τις προτεραιότητες και τα κριτήρια στην δημοκρατική διαδικασία που πρέπει να συμμετάσχει ανελλιπώς.

Θέλεις να συμβάλλεις στην διάσωση της πατρίδας; Μπορείς.

Συντάκτης  Κ Π Βλαχοδήμος

Οκτώ χρόνια έχουν περάσει που η χώρα βρίσκεται στον τυφώνα της κρίσης. Μιας κρίσης υπαρξιακής για το έθνος. Τα θεμέλια της δεν είναι επιφανειακά στον χώρο των οικονομικών δραστηριοτήτων αλλά βαθύτατα και αφορούν την συνοχή της κοινωνίας, τις ηθικές της αρχές, την  ίδια της την ταυτότητα. Παρατηρητές συμφωνούν ότι η κοινωνία η ίδια, που γεννά και προβάλλει  το ηγετικό της κατεστημένο, έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που το μέλλον της να προβάλλει ζοφερό.

Όσοι έχουμε βιώσει σ αυτή τη χώρα, έχουμε συνηθίσει στην παράνομη συναλλαγή πάνω η κάτω από ένα τραπεζάκι, ένα γκισέ η στο δρόμο. Από την μεριά του δίνοντα για κάποια υπηρεσία η από την μεριά του παίρνοντα έχοντας εθιστεί ότι αυτά που παίρνει είναι μέρος επιμισθίου καθιερωμένου από ένα εθιμικό δίκαιο. Πολλοί έχουμε βρεθεί και από τις δύο μεριές του τραπεζιού. Το να μας ζητήσει κάνεις να σταματήσουμε ξαφνικά αυτόν τον τρόπο συναλλαγής φαίνεται παράλογο.

Κύρια αιτία είναι ο τρόπος που μορφωθήκαμε σαν πολίτες και πίσω της κρύβεται το εκπαιδευτικό σύστημα που είναι πολύ πλατύτερο από τα σχολεία, περιλαμβάνοντας όλον τον πνευματικό κόσμο. Η συνέπεια αυτής της πραγματικότητας είναι το αδύνατον ουσιαστικής βελτίωσης των πραγμάτων στο εγγύς μέλλον και το γιγαντιαίο εγχείρημα που είναι απαραίτητο για βελτίωση τουλάχιστον μεσοχρόνια.

Τέτοια κατάσταση προκαλεί κατάθλιψη σε μεγάλο μέρος των πολιτών καθώς δεν μπορούν να διακρίνουν μέλλον για μια Ελληνική κοινωνία συμπαγή και δίκαια απέναντι τις προκλήσεις του 21^ου αιώνα, με κίνδυνο απώλειας της εθνικής της ταυτότητας.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πράγματι δεν υπάρχει ελπίδα, άξια να αγωνιστή κανείς για την διάσωση της κληρονομιάς που μας άφησαν οι πρόγονοι μας. Παρά τις προσπάθειες ιδεολόγων διαστρεβλωτών της εκπαίδευσης και λαϊκιστών, είμαι σίγουρος ότι τέτοια  ελπίδα είναι βαθιά δεμένη με την παράδοση, επομένως  υπάρχει και μπορεί να εμφυσήσει δύναμη στον καθένα. Και όσοι συμφωνήσουν με τα γραφόμενα έχουν υποχρέωση πολεμήσουν αυτές τις διαστρεβλώσεις για να ανασύρουν όλους τους πολίτες από την κατάθλιψη κάνοντάς τους ενεργούς. Κάποιος συμπατριώτης μας είπε ότι αν διαλύσεις το ελληνικό έθνος θα σου μείνει μια ελιά, μια κατσίκα και μια βάρκα. Με αυτά θα το ξαναφτιάξουν Η ελπίδα συνυπάρχει με αγνό και υγειές εθνικό φρόνημα σε νάρκη και τεκμηριώνεται από πληθώρα αντικειμενικών στοιχείων.

·       Διαθέτουμε μέσα και έξω από την χώρα αξιόλογους ανθρώπινους πόρους. Ό Έλληνας είναι από την φύση του οξύνους και ευρηματικός άνθρωπος. Εκτίμηση από ξένους ανθρωπολόγους, που αναγνωρίζοντας την επιρροή του περιβάλλοντος στην συνέχεια της φυλής, την συμπληρώνουν με την ατελείωτη λίστα των αδυναμιών μας.

·       Έχουμε ακόμη υποδομές μιας ανεπτυγμένης χώρας, επιχειρηματικό κεφάλαιο ασύγκριτα υψηλό για λαό δέκα εκατομμυρίων όπως η ναυτιλία, μοναδική πολιτιστική κληρονομιά, τομέα υπηρεσιών με μοναδικά δυναμικά πλεονεκτήματα όπως ο τουρισμός και ένα κλίμα που μπορεί να στηρίξει μια γεωργία για παραγωγή των πλέον υψηλής ποιότητας προϊόντων για τον οικονομικά εύρωστό κόσμο.

Αυτά τα ερείσματα, σπάνια για μια μικρή χώρα, μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωση μας σαν έθνος και κοινωνία. Επομένως η καταληκτική και αδυσώπητη ερώτηση για τον κάθε ένα μας, που μέσα στις άλλες επείγουσες ανάγκες επιβίωσης φαντάζει τεράστια  πρόκληση, είναι : « Εσύ, σαν άτομο, με τα μέσα που διαθέτεις, θέλεις να συμβάλλεις στην διάσωση της πατρίδας που κληρονόμησες; ».

Μην παραπλανόμεθα από τις σειρήνες που μας ναρκώνουν τυρβάζοντας περί θεόπεμπτων σωτήρων από το υπερπέραν που θα μας λύσουν το πρόβλημα. Αν κάποιοι παίξουν ηγετικό ρόλο σε μια διαδικασία ανάταξης της χώρας, αυτούς εμείς, τα άτομα, πρέπει να τους αναδείξουμε με την άμεση συμμετοχή μας  στις πολιτικές εξελίξεις. Αλλιώς, σαν ξένα σώματα, μόνον συμφορές θα επιφέρουν και αυτό δεν θα είναι η πρώτη φορά.

Επομένως, αν κάποιος πιστεύει και είναι αποφασισμένος να συνεισφέρει ιδού μερικά βήματα για να ανακαλύψει πως μπορεί.

Κατ’ αρχήν ας κυττάξει το εθνικό και υπερεθνικό πλαίσιο προκειμένου να μορφώσει  μια εικόνα εθνικού ρεαλισμού σαν ουσιαστική κινητήρια δύναμη της συνεισφοράς σου. Την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία αναζητεί διέξοδο από το τέλμα στο οποίο βυθίζεται, τα πολιτικά μας κόμματα επιδίδονται σε ιδεολογικές έριδες άσχετες με την αγωνιώδη αυτή  απειλή.

Η αντιπαράθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. κατέγραψε αρχικά τη σύγκρουση των δυνάμεων της κοινωνικοπολιτικής συντήρησης με εκείνες της ανατροπής αλλά σήμερα στερείται αντικειμενικού αντικρίσματος, Η επιχειρούμενη σε επικοινωνιακό επίπεδο ταύτιση της Δεξιάς με τον πατριωτισμό και της Αριστεράς με την κοινωνική ευαισθησία προσκρούει στην πραγματικότητα καθώς, ουκ ολίγα «αριστερά» καθεστώτα επιδίδονται σε θορυβώδη εθνικισμό· και οι αντίστοιχες «δεξιές» δυνάμεις προτάσσουν κατά κανόνα ένα  εντόνως κοινωνικό πρόσωπο.

Εξ ίσου ανεδαφική είναι η κατάταξη πολιτικών καθεστώτων με κριτήριο τις οικονομικές τους ιδεοληψίες. Δόγματα όπως ο οικονομικός φιλελευθερισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η σοσιαλδημοκρατία, ή οι διάφορες εκδοχές του σοσιαλισμού αδυνατούν πλέον να παράσχουν ολοκληρωμένες λύσεις.  Έτσι υποκαθίστανται στην πράξη από την εμπειρική, επιλεκτική αξιοποίηση του φάσματος των διαθέσιμων οικονομικών εργαλείων, σε συνάρτηση με τις ιδιάζουσες συνθήκες. Τούτο μαρτυρούν η κινεζική ή η ρωσική εκδοχή του καπιταλισμού, αλλά και η οικονομική πρακτική των «σοσιαλιστικής» ταυτότητας κυβερνήσεων της Γαλλίας ή της Ιταλίας - δυσδιάκριτη από εκείνη των «φιλελεύθερου» πρόσημου κοινοτικών εταίρων· και αντιστρόφως. 

Κατά τα λοιπά την εποχή μας σφραγίζουν δύο κυρίως φαινόμενα:

·       Η εισβολή των θρησκευτικών δοξασιών και παθών στον πολιτικό στίβο -κατά κύριο λόγο, αλλά όχι αποκλειστικά, στον πολυάνθρωπο και γεωπολιτικά και γεωοικονομικά μείζονος σημασίας κόσμο του Ισλάμ· με επακόλουθο την αύξηση και όξυνση των εσωτερικών και διεθνών εντάσεων και συγκρούσεων και, ειδικότερα, την ιδιαίτερα ανησυχητική έξαρση της τρομοκρατίας και για μας των μεταναστευτικών ρευμάτων.

·       Η αναζωπύρωση, ή κατά περίπτωση ανάδυση νέων, εθνο=κρατικών ταυτοτήτων και πεποιθήσεων που εκδηλώνεται, όχι μόνο εκτός Ευρώπης, αλλά και στους κόλπους της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας οντότητας η οποία, αντί της Συμπολιτείας των αρχικών μεταπολεμικών οραμάτων, έχει μετεξελιχθεί σε μια, πρωτόγνωρα προωθημένη πράγματι, πλην όμως σαφώς διακρατική, σύμπραξη.

Δεδομένων των διεθνών αυτών διεργασιών και των προκλήσεων που συνεπάγονται για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, καλούμαστε να επικεντρωθούμε στην ανάδειξη έμπειρης εθνικής ηγεσίας και κατάστρωση ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής, με μοναδικό γνώμονα τον εθνικό ρεαλισμό.

Ενδεικτικώς:

·       Η στρατιωτική μας επάρκεια για την αποτροπή των εξωτερικών απειλών και η διατήρηση της δημόσιας τάξης αποτελούν θεμέλια της ύπαρξής μας ως ανεξάρτητης και ευνομούμενης πολιτείας. Συνεπώς η κατά τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο εξασφάλισή τους συνιστά στοιχειώδες καθήκον μας.

·       Πολιτιστικές αξίες, εθνική ασφάλεια, και οικονομικές σκοπιμότητες έχουν σταθερά και διαχρονικά τοποθετήσει την Ελλάδα στον Δυτικό χώρο. Οι σχέσεις μας με τις Δυτικές δυνάμεις εν τούτοις πρέπει να διέπονται από ρεαλιστική αποτίμηση των εκάστοτε εθνικών διακυβευμάτων, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις,. Οι τύχες του Δυτικού Συστήματος και των συνιστωσών του εκφεύγουν της ουσιαστικής επιρροής μας.

·       Αφετηρία για την έξοδο από την παρούσα οικονομική κρίση πρέπει να είναι η συναίσθηση των δικών μας διαχρονικών ευθυνών. Η χρησιμοποίηση τρίτων ως αποδιοπομπαίων τράγων είναι αποπροσανατολιστική. Οφείλουμε να λαμβάνουμε τα εκάστοτε επιβαλλόμενα μέτρα με κριτήριο την τεχνοκρατική τους καταλληλόλητα και απόδοση, και όχι δογματικές ιδεοληψίες ή μικροκομματικές επικοινωνιακές σκοπιμότητες.

·       Το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να αναμορφωθεί έτσι ώστε να συμβάλλει αποτελεσματικά, τόσο στον εμπλουτισμό των γνώσεων και την επαγγελματική προετοιμασία, όσο και στην κοινωνική υπευθυνότητα και το εθνικό τους φρόνημα – και άρα και στη διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας. Τέλος ο εθνικός ρεαλισμός απαιτεί: παιδεία ποιοτική, παρεχόμενη από ευρύ φάσμα φορέων, αλλά υπό κρατικό έλεγχο.

Επομένως ο κάθε ένας μας πρέπει να προσέλθει, μέσα στις δυνατότητες του, αρωγός σε όποιες δραστηριότητες συνάδουν με αυτό στρατηγικό σχέδιο. Η πρόκληση δεν είναι τόσο αφηρημένη όσο φαντάζει και κατασταλάζει σε ατομική δράση που είναι δυνατή σε όλους τους χώρους γύρω μας.

Η οικογένεια σε μια παραδοσιακά συντηρητική κοινωνία, όπως η δική μας, είναι το θεμέλιο για την συνοχή της. Ο ρόλος κάθε μέλους της  δεν είναι να συμβάλλει στην αναδόμηση της στα μέτρα ενός κόσμου που έφυγε αλλά στις απαιτήσεις του μέλλοντος κρατώντας τις αξίες της που την έκαναν να αντέξει αιώνες. Η δομή της, η ιεραρχία της, τα θεμέλια της συνοχής της και ο τρόπος συνεισφοράς της στην ευρύτερη κοινωνία είναι πράγματι η κρισιμότερη πρόκληση για το άτομο. Είναι όμως η πρώτιστη προσπάθεια που θα του επιτρέψει να σταθεί σταθερά στις ίδιες του τις δυνάμεις.

Ο άλλος θεσμός που έχει τόσο υποτιμηθεί είναι η εκκλησία. Πολύ προϋπήρχε του χριστιανισμού σαν συγκέντρωση πολιτών στις κλασσικές δημοκρατίες. Η ηθικοπλαστική πλευρά των δραστηριοτήτων της ήταν μικρό μέρος του ρόλου της και πρέπει να περιοριστεί έτσι. Η κύρια αποστολή της πρέπει να είναι η οικοδόμηση ισχυρής κοινωνικής συνοχής σε άμεση διασύνδεση με τους οικογενειακούς πυρήνες. Μια τέτοια εκκλησία θα μπορούσε να ξαναγίνει η ραχοκοκαλιά που θα κάνει την κοινωνία να παραμείνει όρθια. Το εφαλτήριο που με την άμεση συμμέτοχη του ατόμου θα αναδείξει  την κοινωνική ηγεσία. Μια τέτοια δομή απαιτεί τεραστία προσωπική συμβολή από τους πολίτες και είναι άκρως επείγουσα.

Στο πρώτο σκαλοπάτι του πολιτικού χώρου, η δημοτική  αρχή που προβάλλει τα εντονότερα συμπτώματα αποσύνθεσης. Το άτομο αντιλαμβάνεται ότι εκεί άρχισε να προδίδει την ηθική του ακεραιότητα πουλώντας την ψήφο του για υλικά ανταλλάγματα. Ήταν εκεί που γονάτισε για πρώτη φορά. Και ξέρει πόσο δύσκολο είναι να το παραδεχτεί. Με τέτοια εμπειρία ωστόσο γνωρίζει τρόπους να επηρεάσει τις εξελίξεις αν αποφασίσει να δραστηριοποιηθεί.

Παράλληλα, με μια συγκροτημένη οικογένεια και εκκλησία ο πολίτης μπορεί να επέμβει στην πολίτικη κατεύθυνση της παιδείας. Να στηρίξει ενεργά, με συμμετοχή σε σχετικές ομάδες πολιτικής πίεσης, για την πλήρη αναμόρφωση της, με δύο βασικούς στρατηγικούς άξονες. Έναν άμεσο, για αποτελεσματική επιμόρφωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας που αντιμετωπίζει την πρόκληση επαγγελματικού αναπροσανατολισμού απροετοίμαστο και έναν μεσοχρόνιο που αφορά στην μόρφωση της νεολαίας για να αντιμετωπίσει την σημερινή πραγματικότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Και βεβαίως στο επίπεδο του σχολείου σαν γονιός που ενδιαφέρεται και απαιτεί τις υπηρεσίες που χρειάζονται για το μέλλον των παιδιών του.

Στο εθνικό επίπεδο το άτομο μπορεί να αλλάξει άρδην τον τρόπο συμμετοχής στα κοινά. Βλέπει τη χώρα να βαίνει προς εξαθλίωση με σχεδόν μαθηματικά ακρίβεια. Βλέπει τους πολιτικούς να διαπληκτίζονται άσκοπα ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πόσο αποκομμένοι είναι από το σώμα της κοινωνίας. Σχετίζει αυτή την κατάσταση με την στάση του στο παρελθόν να στηρίξει αυτό το κατεστημένο πουλώντας την ψυχή του για πενιχρά και ως επί το πλείστον άχρηστα ανταλλάγματα ενός ξέφρενου καταναλωτισμού. Άρα μπορεί  να ψάξει για συμβουλή από ανθρώπους  που δεν προσκύνησαν το κατεστημένο και να δράσει με περίσκεψη μπροστά στις κάλπες για να ξεφύγει από τον εφιάλτη του προβάλλοντας μια δυναμική ηγεσία.

Και τέλος ίσως το ποιο δύσκολο. Να κάνει συνήθεια, πριν προχωρήσει σε οποιαδήποτε παράνομη συνδιαλλαγή να σκεφθεί πόσο θα ωφελήσει το σύνολο αν δεν την κάνει, Δεν θα τις αποφύγει όλες στην αρχή αλλά κάθε πετυχημένη προσπάθεια είναι ένα μικρό αλλά κρίσιμο λιθαράκι κοινωνικής ανάταξης. Είναι μια πράξη που μόνον αυτός σαν άτομο μπορεί να κάνει και κανείς άλλος για λογαριασμό του. Αποχή από τέτοια συναλλαγή έχει προσωπικές συνέπειες. συχνά επίπονες που πρέπει να ζυγίσει. Είναι προσωπική του ευθύνη όμως απέναντι στο κοινωνικό σύνολο που τον στηρίζει. Γι’ αυτό είναι δύσκολη.

Δεν θα βρουν τη δύναμη να κινητοποιηθούν όλοι οι πολίτες σ αυτές τις κατευθύνσεις αλλά όσο περισσότεροι μπορούν τόσο πιθανότερο να επιζήσει η πατρίδα μας και το έθνος.

Λαϊκισμός, ο βολικός αντίπαλος του κατεστημένου

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι λαϊκίστικές τάσεις είναι παρούσες σε όλες τις κοινωνίες, προέρχονται κυρίως από τα άκρα  και ευδοκιμούν σε περιόδους εντάσεων όπως αυτή που  διανύει η Ελλάδα τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Κύρια χαρακτηριστικά των τάσεων αυτών, επιδίωξη κατάληψης εξουσίας για οφέλη μειονοτήτων, απουσία ηθικών φραγμών, τάσεις αυταρχισμού και κατάργησης δημοκρατικών αρχών, αλλά και έλλειψη εμπειρίας διακυβέρνησης.

Λαϊκισμός ευδοκιμεί σε περιόδους εθνικών εντάσεων, οικονομικής χρεωκοπίας η κοινωνικής αποσύνθεσης, νοσταλγίας για το παρελθόν και φόβου για το μέλλον. Περιόδους που το ηγετικό κατεστημένο μιας κοινωνίας απειλείται  αλλά αμύνεται σθεναρά χωρίς όμως να αναδεικνύει  υγιείς δυνάμεις ανανέωσης του.

Η διαδικασία που ακολουθεί ο λαϊκισμός για να προβληθεί και ευκαιριακά να επιβληθεί εκμεταλλεύεται ευπαθείς ομάδες με χαρακτηριστικά ακραίας καταπόνησης από τις οικονομικές κυρίως εξελίξεις, περιορισμένη μόρφωση για σωστή εκτίμηση των γεγονότων και πολιτισμικά χαρακτηριστικά με τα οποία εύκολα παρασύρονται από φήμες και συνωμοσιολογία.

¨Όλα αυτά μαζί είναι προφανή αυτήν την περίοδο που η Ελλάδα διανύει σήμερα, με σημαντική διαφοροποίηση από αξιόλογα λαϊκίστικά κινήματα σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, την προέλευση τους από ριζοσπαστικά αριστερά η φασιστικά δεξιά άκρα. Κατά συνέπεια, παρατηρητές των γεγονότων  εστιάζουν την προσοχή τους σ αυτές τις λαϊκίστικές δυνάμεις προσπαθώντας τα αναλύσουν τις εξελίξεις.

Εν τούτοις άλλες διεργασίες αρχίζουν να φωτίζουν ενδιαφέρουσες πτυχές που μας κάνουν να στρέψουμε την προσοχή μας και σε άλλη κατεύθυνση. Και τούτο καθώς ορισμένες αρχικά ριζοσπαστικές λαϊκίστικές δυνάμεις μεταλλάσσονται σε μέρος του παραδοσιακού κατεστημένου στα αχνάρια της εμπειρίας του ΠΑΣΟΚ. Γίνονται δηλαδή φορείς ανανέωσης με δυναμικό χειρίστης ποιότητας για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου. Το πράττουν γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις εξαγγελίες με τις οποίες παρέσυραν προς το μέρος τους μάζες, τις όποιες τώρα εγκαταλείπουν.

Αυτή η άλλη κατεύθυνση που πρέπει να στρέψει κανείς το βλέμμα είναι προς την συντεχνιακή δομή του παραδοσιακού ηγετικού κατεστημένου που έχει μέσα του σε σύμπραξη τις πολιτικές ελίτ, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του δημόσιου τομέα με τις παραφυάδες τους, την τρεφόμενη από το κράτος παρασιτική επιχειρηματική ηγεσία, τον εξαγορασμένο πνευματικό κόσμο και τα παραδοσιακά Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης.

Μια ουσιαστική παρατήρηση των εξελίξεων σ αυτόν τον χώρο υπαγορεύει κάτι τέτοιο. Το κατεστημένο είναι το μέρος της κοινωνίας που έχει στην ουσία κρατηθεί ανέπαφο από την λαίλαπα της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που έφερε τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα κοντά στο ενάμιση εκατομμύριο και τα συσσίτια των εκκλησιών. Κρατώντας αρραγή την συνοχή του και χωρίς άμεση ουσιαστική  απειλή ενεργεί απέναντι στα συμφέροντα του συνόλου.

Κατ’ αρχήν αφήνει τις λαϊκίστικές τάσεις να εξουθενωθούν καταστρέφοντας ότι έχει απομείνει από τον δημιουργικό ιστό και το μέλλον στον βωμό καταχρεωμένων ιδεολογιών και παντελούς άγνοιας διαχείρισης του κράτους.  Με τις ευλογίες των ξένων, τους επιτρέπει αλλαγές στο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο λειτουργίας της κοινωνίας που το ίδιο, απέναντι στο πολιτικό κόστος,  δεν θα τολμούσε. Παράλληλα  εμποδίζει υγιείς πολιτικές δυνάμεις, έξω από τους δοκιμαστικούς σωλήνες των κομμάτων, να αναδειχτούν αναμένοντας την στιγμή που η εξουσία θα επανέλθει στις αγκάλες του. Είναι πεπεισμένο ότι όλα θα είναι όπως πριν την στιγμή της κατάρρευσης που αυτό επέφερε.

Αν οι εξελίξεις οδηγήσουν την κοινωνία σε αυτό το αποτέλεσμα, το οποίο φαίνεται πιθανόν, η νεοελληνική ιστορία απλώς θα συμπληρώσει άλλον ένα φαύλο κύκλο από τους πολλούς που συνέβησαν τα περίπου διακόσια χρόνια της. Η χώρα θα παραμείνει στο τέλμα της νέο=οθωμανικής της μοίρας στέλνοντας στα ξένα ότι αξιόλογο γεννάει, καθώς ο κόσμος γύρω της θα προχωρεί ταχύτατα προς το μέλλον.

Με ένα εκπαιδευτικό σύστημα - που μόρφωσε τον μέσο πολίτη του σήμερα με μια πολιτική ωριμότητα τις συνέπειες της οποίας υποφέρουμε - να πηγαίνει προς το χειρότερο, η πραγματικότητα φαντάζει δραματική.

Χωρίς ριζικές αλλαγές στο σύστημα μόρφωσης των πολιτών, η οθωμανική δομή αλληλεξάρτησης, που είναι η ρίζα του κακού, θα μείνει ανέπαφη.  Κάτι τέτοιο όμως  απαιτεί ορίζοντα γενιάς και φωτισμένους πνευματικούς ηγέτες που δεν φαίνονται. Έτσι είναι μάταιο, στην παρούσα συγκυρία, να εκφράσει κανείς έστω και αχτίδες ελπίδας για το πώς η Ελλάδα μπορεί να ξεφύγει από μια νέα κατάρρευση.

ΚΠΒ

 

 

 

Απελπισμένη κοινωνία

Βαριά κουβέντα. Λες να είναι και αλήθεια;

Μέσα ενημέρωσης όλων των αποχρώσεων και τεχνολογικής υποδομής την βομβαρδίζουν χρόνια τώρα με καταθλιπτικά μηνύματα. Πίσω τους εξελίσσεται μια πολιτική πραγματικότητα που τα υποστηρίζει. Στατιστικά στοιχεία για την συνοχή της, το πολιτικό σύστημα και την οικονομία δεν είναι μόνον αρνητικά αλλά και ασαφή, αφήνοντας την φαντασία να οργιάσει με σενάρια κινδυνολογίας. Και γίνονται ακόμη περισσότερο όταν τα συγκρίνουμε με αυτά γειτονικών χωρών.

Αυτό είναι το περιβάλλον που ζει η Νεοελληνική κοινωνία σήμερα και οι δυνάμεις που το έχτισαν και το συντηρούν για ιδιοτελείς λόγους κομματικούς, συντεχνιακούς και ιδεολογικούς συνεχίζουν ακατάπαυστα να δουλεύουν γι’ αυτό. Και επιβεβαιώνει τις Κασσάνδρες για το μέλλον. Τα κόμματα για την επιβίωση τους, οι κάθε λογής συντεχνίες για την διατήρηση των συγκριτικών τους πλεονεκτημάτων απέναντι στο σύνολο και το χειρότερο, παρωχημένες ιδεολογίες απέναντι σ έναν κόσμο που τις προσπέρασε, αφαιρούν όλο και ποιο πολύ από τον ορίζοντα ελπίδας.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι η κοινωνία μας έχει δυνατές βάσεις και δυναμικό επιβίωσης, έχει περάσει χειρότερα και επανήλθε. Παρέμεινε Νεοελληνική. Περιγράφουν τον άνετο τρόπο ζωής σε περιοχές της χώρας  όπου λες και τα γεγονότα δεν τις αφορούν. Εξακολουθούν να ζουν το όνειρο της Ολυμπιάδας. Επιμένουν στο “λεφτά υπάρχουν”. Ξέχασαν όμως να επισκεφτούν την υπόλοιπη χώρα όπου η πενία έχει περάσει από τα συσσίτια  των εκκλησιών.

Δυστυχώς οι Κασσανδρες δεν διακρίνουν σε αυτήν την συγκυρία δυνάμεις με προτεραιότητα την ταυτότητα και το συμφέρον της κοινωνίας πάνω από όλα τα άλλα. Αντίθετα, υπό την επήρεια εξωτερικών αλλά κυρίως εσωτερικών απειλών στην συνοχή της,  διακρίνουν συμπτώματα δυναμικής αλλοίωσης των χαρακτηριστικών που θα την κάνουν τελείως αγνώριστη, ξεκομμένη από την ιστορία της. Κάνεις δεν πολεμάει για την επιβίωση της σαν εθνική συνέχεια με όλες τις επιρροές πάνω της που έφερε η ιστορία. Καταλήξαμε όλοι για την πάρτι μας. Ο απλός πολίτης, με το σχολείο που πέρασε τα τελευταία σαράντα χρόνια που τον ευνούχισε πολιτικά , δεν διανοείται καν ότι αξίζει να θυσιάσει κάτι εθελοντικά, έστω και λίγο, για το κοινωνικό συμφέρον. Δεν βλέπει τι πλεονεκτήματα μπορεί να του αποκομίσει. Είναι πεπεισμένος ότι θα κατασπαταλειστεί σε αλλότρια από μια αναξιόπιστη ηγεσία.

Δεν ασχολείται πλέον με το αν θα είναι Έλληνας η “παγκοσμιοποιημένος” πολίτης με ότι σημαίνει αυτό. Ξέρει ότι σε κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση θα έχει να διαλέξει τις λιγότερο κακές λαϊκίστικές υποσχέσεις. Το θεωρεί αδιανόητο  να αρνηθεί όλους τους κομματικούς σχηματισμούς για να ανοίξει το δρόμο σε επόμενη φάση σε νέες δυνάμεις. Λίγους ενοχλεί ότι η χώρα έχει απωλέσει τη εθνική της κυριαρχία για τις επόμενες γενιές.

Και το χειρότερο, υπό αυτές τις συνθήκες, είμαστε μία κοινωνία, μαραζωμένη αιμορραγώντας ότι καλύτερο έχουμε σαν μετανάστες σε άλλες χώρες,  χωρίς ηγέτες έτοιμους να συγκρουστούν με την εδραιωμένη ελίτ και να μας οδηγήσουν προς ένα καλύτερο μέλλον σαν σύνολο.

Μπορεί λοιπόν τελικά να είμαστε μια απελπισμένη κοινωνία, σε βαθύ λήθαργο εθνικής απραξίας, που μας οδηγεί σταθερά σε ένα μέλλον όταν τα παιδιά μας θα επικοινωνούν με άλλους κανόνες και πιθανόν σε μια άλλη γλώσσα, διεθνή η γειτονική.

Θα έλεγε κανείς ότι το ζητούμενο, αν υπάρχει,  είναι και σχεδόν αδύνατον. “Ανάδειξη και λαϊκή στήριξη εθνικών ηγετών που θα γεννήσουν ελπίδα και μόνον αυτό”. Το πρόβλημα της κοινωνίας δεν είναι πρωτίστως πολιτικό η οικονομικό, είναι πρόβλημα κοινωνικής ταυτότητας και συνοχής. Εξ ου και το οξύμωρων αφού οι πολίτες έχουν το δυναμικό και τα προσόντα να συνεισφέρουν αλλά μαραζώνουν χωρίς συνεκτικό εθνικό όραμα.

Θυσίες λοιπόν στον Θεό της Ελλάδος …. και πρόσκληση και πρόκληση για την νεολαία μας;

 

Δημόσιος διάλογος για το Σύνταγμα

Σαν απλός πολίτης που ενδιαφέρεται έντονα για ο μέλλον της πατρίδας μου, διαβάζοντας το κείμενο της παρουσίασης του πρωθυπουργού και τα πρώτα σχόλια το Ε. Βενιζέλου σχετικά με το αντικείμενο, ένοιωσα απογοήτευση και ανησυχία.

Οι δύο απόψεις αντανακλούν τις προθέσεις των παρατάξεων τους  να κάνουν αυτό που διατυμπανίζουν σαν δημόσιο διάλογο, για το σοβαρότερο θέμα που πρέπει να απασχολεί την Νεοελληνική κοινωνία σήμερα, αντικείμενο σύγκρουσης και συνδιαλλαγής των πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων του κατεστημένου. Και προσπαθούν να το κάνουν  κρατώντας άτομα σαν εμένα σε σύγχυση γύρω από το τεχνικό υπόβαθρο των άρθρων ενός εξαιρετικά πολύπλοκου και πυκνογραμμένου ολοκληρωμένου  νομικού συγγράμματος.

Ο βούρκος και το όραμα της κοινωνίας

Συντάκτης Κ.Π.Βλαχοδήμος

Πολλοί παρατηρητές των Ελληνικών πραγμάτων χαρακτηρίζουν την κοινωνία σαν βούρκο εξαντλημένης απάθειας. Τα άτομα, στη μεγάλη τους πλειοψηφία,  έχουν αποκοπεί από το σώμα της  και ενεργούν πάνω στην αρχή, “ο σώζον εαυτόν σωθήτω”. Ακόμη και η όποια συντεχνιακή συμμετοχή τους είναι περιστασιακή, οδηγούμενη από αυτήν την αρχή. Τα τελευταία κύτταρα κοινωνικής συνοχής εξαϋλώνονται. Αυτό είναι μια διαπίστωση που πονάει αλλά δύσκολό να διαφωνήσει κανείς.

Τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε μια τέτοια πραγματικότητα είναι γνωστά. Μια μετά-οθωμανική κοινωνία που πάνω της στηρίχτηκαν λαϊκίστικα κινήματα, με στρεβλωμένο παραπειστικό σοσιαλιστικό προσωπείο με το οποίο εξασφάλισαν την νομή της εξουσίας, ουσιαστικά αδιασάλευτη, καταλαμβάνοντας πλήρως τον κρατικό μηχανισμό. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι πολίτες, παρόλο ότι τρέφουν την ελπίδα ότι θα βρεθούν άνθρωποι που θα εμπιστευθούν να τους ξαναδώσουν ελπίδα, έχουν μορφωθεί να κάνουν αυτό που κάνουν σήμερα. Πείρε μισό αιώνα για να καταστραφεί ο κοινωνικός ιστός, που υπήρχε όποιος και αν ήταν πριν. Κάθε προσπάθεια για αναστροφή θέλει χρόνια και δεν αφορά στα καταστροφικά τρέχοντα γεγονότα. Χρειάζεται να βγουν νέοι άνθρωποι-μέλη της με διαφορετική μόρφωση για να γίνει η κοινωνία βιώσιμη.

Το οξύμωρο προβάλλει. Πως μια κοινωνία σε τέτοια κατάρρευση μπορεί να γεννήσει τέτοιους πολίτες, να αναγεννηθεί η ίδια; Υπάρχει περίπτωση να κινητοποιηθούν άτομα της που πιστεύουν στην ανάγκη διάσωσης της και μπορούν να ξαναδώσουν την ελπίδα; Να βάλλουν την χώρα σε ελεγχόμενη πορεία και όχι θύμα ανεξέλεγκτων γεγονότων;

Ο γράφων πιστεύει ότι ο ρόλος αυτός ανήκει αποκλειστικά στον πνευματικό κόσμο. Από τους συγγραφείς και τους ποιητές, τους ζωγράφους και τους γλύπτες, στους ηθοποιούς και τραγουδιστές αλλά και τους δημοσιογράφους και μερικούς πολιτικούς. Δεν είναι πολλοί από αυτούς οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν αλλά ευτυχώς υπάρχουν. Είναι άνθρωποι που αγαπούν την γενέτειρα τους, νοιώθουν την υποχρέωση, ξεπερνώντας κάθε ιδεολογική τους προέλευση και προσωπικές φιλοδοξίες, να συμμετάσχουν στην ανασύσταση  του κοινωνικού ιστού της και έχουν την δύναμη να σηκωθούν πάνω από τον βούρκο και να δουν τις πραγματικές αγκυλώσεις.

Η πρόκληση κόβει την αναπνοή. Απαιτεί ένα όραμα με αξιόπιστη ταυτότητα που ενστερνίζεται η πλειονότητα των μελών της. Αλλά προσπελάσιμο από μια κοινωνία με την σημερινή πραγματικότητα. Εν τούτοις, δεδομένης της εναλλακτικής πλήρους κατάρρευσης είναι ότι μένει για να προσπαθήσει κανείς.

Τέτοιο όραμα μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα ολοστρόγγυλο κρεμμύδι. Έχει πυρήνα, τρυφερό και γενεσιουργό  και σωρεία από επικαλυπτόμενα  επιστρώματα. Ο πυρήνας  αφορά την ουσιαστική διάσταση της ταυτότητας και το ίδιο το όνομα της κοινωνίας. Μπορεί να φαίνεται  αυτονόητη αλλά να αποδειχτεί και η ποιο δύσκολη να ορισθεί και να ενστερνιστεί από τα άτομα. Να αποδειχτεί η κύρια αιτία  που προκαλεί την απόλυτη σύγχυση και παρούσα κατάρρευση. Είναι το όραμα μια “Ελληνική” κοινωνία, όπως την λιβανίζουμε συχνά,  και δεδομένων πραγματικών στοιχείων, γιατί είναι Ελληνική; Έχει αρκετά ισχυρή εθνική συνέχεια ικανή να πείσει τα άτομα που την απαρτίζουν να την ενστερνιστούν; Μήπως είναι η μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο που πρέπει να οριστεί; Ακολουθούν οι φλούδες του οράματος. Είναι μέλος μιας ομάδας κοινωνιών με κοινές επιδιώξεις και ποιες; Είναι μια κοινωνία που πιστεύει στην δημοκρατία και στις κλασσικές αρχές της; Είναι μια κοινωνία που επιβραβεύει την άμιλλα και την αριστεία; Είναι μια κοινωνία Ορθόδοξη, Χριστιανική, πολύ-θρησκευτική η λαϊκή; Είναι πολυπολιτισμική; Ιδεολογικές επικαλύψεις που θα συσκότιζαν το όραμα να μην περιληφθούν αλλά να αφεθούν για λειτουργικές διαδικασίες της.

Πρέπει λοιπόν αυτά τα λιγοστά μέλη του πνευματικού κόσμου, που υπάρχουν, να κινητοποιηθούν, να συντονιστούν, να βγουν από την αφάνεια για το αντικείμενο, να συζητήσουν δημοσία, να δείξουν ότι όλοι διατίθενται για την σωτηρία της κοινωνίας, να δημιουργήσουν και να κοινωνήσουν αυτό το όραμα. Να παρασύρουν και μας τους υπόλοιπους απλούς εθελοντές να συνδράμομε. Είναι ιστορικό χρέος τους, πέρα από πρόσκαιρες απογοητεύσεις και προσωπικές έριδες. Δεν υπάρχει εναλλακτική. Μεγάλο μέρος της ελπίδας για τον απλό πολίτη είναι αυτή τους η σύμπνοια να συμμετάσχουν στην δημιουργία του οράματος. Γι’ αυτό εύχεται και προσμένει.

Για την σωτηρία της πατρίδας, μόνον ένα τέτοιο όραμα θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυρήνα μιας μακροχρόνιας πολιτικής για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Να καθοδηγήσει ολόκληρο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα από την βάση μέχρι την κορυφή στην αποστολή του να μορφώσει νέες γενιές για την  επίτευξή του. Το αντικείμενο είναι υπαρξιακό για την κοινωνία και δεν πρέπει να διαστρεβλώνεται από ξεπερασμένες ιδεολογικές αγκυλώσεις όπως επιχειρήθηκε τόσο συχνά και μάλιστα στον κόσμο του 21^ου αιώνα.

 Για όσους από μας, που πονάει η τύχη της πατρίδας, ενδιαφέρει η εξεύρεση κάποιου τρόπου να σταματήσει αυτός ο κατήφορος, είναι ουσιώδες να αποδεχτούμε αυτήν πραγματικότητα. Είναι η μόνη σταθερή αρχή από την οποία μπορεί να ξεκινήσει οποιαδήποτε προσπάθεια να σταματήσει ο κατήφορος. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να ξαναχτιστεί η ελπίδα.

 

Νεοέλληνας, ο άσωτος κλειρονόμος

Συντάκτης Κ.Π.Βλαχοδήμος

Στον κόσμο που ζούμε σήμερα, πάνω σ αυτόν τον πλανήτη, μια τιτανομαχία ιδεών δύο βασικών κατευθύνσεων, με βάση ένα υλιστικό υπόβαθρο, εξελίσσεται ασταμάτητα για πολλά χρόνια.

Από τη μια μεριά, η σοσιαλιστική διεθνής επιχειρεί, σε διάφορες εκφράσεις της, να ισοπεδώσει τις λαϊκές μάζες σε μια μάζα, ανεξάρτητα εθνικών και άλλων πολιτιστικών παραδόσεων, στον κατώτερο παρονομαστή κοινωνικής συνοχής και με μια ιδεολογική ελίτ να διαφεντεύει το μέλλον τους. Κύριο χαρακτηριστικό της, η απέχθεια ατομικής διάκρισης η αριστείας σε οποιοδήποτε τομέα για άτομα πέρα από τα σύνορα αυτής της ελίτ. Ένα μοντέλο κοινωνικής δικαιοσύνης που στην θεωρία πλάνεψε πολλούς αλλά που στην πράξη, απέναντι στον άνθρωπο και τα ένστικτα του, επέφερε τεράστιες καταστροφές. Η κατεύθυνση αυτή φαίνεται να χάνει έδαφος και γαντζώνεται σε λαϊκισμούς για να επιβιώσει.

Από την άλλη, η καθαρά καπιταλιστική προσέγγιση της παγκοσμιοποίησης, όπως εξελίχτηκε μέχρι σήμερα, επιμένοντας στην πλήρη εγκατάλειψη εθνικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών, επιχειρεί μια παρόμοια διεθνή μαζοποίηση, την οποία θα διαφεντεύει μια ελίτ ιδιοκτητών φυσικών πόρων και κεφαλαίου που εκμεταλλεύεται την πρόοδο της τεχνολογικής έρευνας. Παραμερίζει εμφανείς κινδύνους στον άνθρωπο και το περιβάλλον, οδηγώντας με λαϊκίστικά συνθήματα στην εξαφάνιση της ανθρωπότητας.  Είναι αυτή η δεύτερη που φαίνεται να κερδίζει έδαφος τις ημέρες μας.

Απέναντι σ αυτήν τη διπλή υπαρξιακή απειλή, σύγχρονα ισχυρά κράτη-έθνη που έχουν απορροφήσει τα ιστορικά τους γεγονότα σε ένα όραμα ρεαλιστικής εθνικής ταυτότητας και πολιτισμικής παράδοσης ορθώνουν το ανάστημα τους. Προσπαθούν να συμμετάσχουν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ανταγωνιζόμενοι σκληρά, αλλά προστατεύοντας παράλληλα την εθνική και πολιτισμική τους ταυτότητα. Έχοντας ξεπεράσει τα πεδία της τιτανομαχίας των ιδεών, προσβλέπουν στο μέλλον σαν ολοκληρωμένα κοινωνικά σύνολα, όπου η επιτυχία και επιβίωση τους θα εξαρτηθεί από τις ικανότητες τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα δεν προβάλλει την εθνική του κληρονομιά σαν απαίτηση για ιδιαίτερη μεταχείριση, παρόλο το γεγονός ότι συχνά τέτοια κληρονομία έγινε κτήμα πολλών. Βλέπουν την συμβολή των προγόνων τους όχι σαν δικαίωμα αλλά σαν υποχρέωση και πρόκληση να αποδειχτούν καλύτεροι.

Αν επιχειρήσει να δει την κατάσταση της νεοελληνικής κοινωνίας υπό αυτό το πρίσμα, η εικόνα φαντάζει καταθλιπτική. Ο νεοέλληνας στην τελευταία 200ετή ιστορία του αλλά κυρίως τις δυο τελευταίες γενιές, αγόμενος από έναν ανήθικο και κυρίως αριστερόστροφο σουρεαλιστικό πνευματικό κόσμο, παρουσιάζει ισχυρά συμπτώματα σχιζοφρένειας. Από τη μια φέρεται και άγεται από τα δύο διχαστικά ιδεολογικά δόγματα της εισαγωγής αυτού του σημειώματος που αποδυναμώνουν και αποδομούν το κοινωνικό του σύνολο και διχάζουν αυτήν την λαϊκή μάζα με πόλωση προς τα άκρα. Από την άλλη, σαν αντίβαρο και εξαγνισμό αυτής της συμπεριφοράς, πιστεύει ότι η αδυναμία της κοινωνίας οφείλεται σε αδικίες από τρίτους καθώς αναμένει να αμειφθεί για την συμβολή των προγόνων του στον σύγχρονο κόσμο. Αρνείται να αντιληφθεί το γεγονός ότι, η όποια πνευματική κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων ανήκει δικαιωματικό σε αυτούς που την διαφύλαξαν και την ενστερνίστηκαν και ότι η κατά οποιονδήποτε τρόπο συνέχεια της φυλής δεν τον βάζει σε θέση να απαιτεί. Αντίθετα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αμφιβολίες γι’ αυτή την συνέχεια θα πρέπει να προσθέσει κάτι πάνω της η τουλάχιστον να την διαφυλάξει για τους απογόνους του. Έχει από μόνος φτιάξει για τον εαυτό του το προφίλ του άσωτου κληρονόμου.

Όπως πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις των ατόμων που αρνούνται να υποκύψουν σε αυτή την σχιζοφρένεια αλλά είναι μικρή μειονότητα. Το χειρότερο, οι περισσότεροι από αυτούς τους λίγους αποδημούν για πάντα, παίρνοντας μαζί τους το όραμα της εθνικής ταυτότητας του Νεοέλληνα και των υποχρεώσεων που πηγάζουν απ’ αυτήν.

Αν υπάρχουν ακόμη σπίθες ελπίδας για μια μακρά και επίπονη ανάκαμψη, σε εναρμονισμό με παρόμοιες προσπάθειες άλλων κρατών, αυτές είναι κριμένες μαζί με τον πραγματικό πνευματικό κόσμο της νεοελληνικής κοινωνίας, που πάντοτε υπάρχει και που είναι ό μόνος με την δύναμη να εμπνεύσει και να οδηγήσει προς αυτήν.

 

Διαχείρηση από Έλληνες και όχι από ζητιάνους

Τα δραματικά γεγονότα των Βρυξελλών, τα οποία ο γράφων έζησε από πού κοντά, σαν παλιός μετανάστης και μόνιμος κάτοικος της, είναι σίγουρο ότι επιτέλους αφυπνίζουν τους πολίτες της Δυτικής Ευρώπης. Τούτο καθώς βλέπουν πλέον καθαρά ότι το πολιτισμικό μοντέλο και ο τρόπος διαβίωσης τους, που πάσχισαν αιώνες μέσα από πολέμους και δυστυχίες να φτιάξουν, απειλούνται άμεσα. Διακρίνουν ότι τα ανέμελα μετά πολεμικά χρόνια κάτω από την προστασία της Αμερικανικής ασπίδας τελείωσαν οριστικά. Ότι πρέπει να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους. Αλλιώς, αργά η γρήγορα, το Ευρωπαϊκό όνειρο θα σβήσει για άλλη μια φορά και οι κοινωνίες που το συνθέτουνθα αλλοιωθούν από οπισθοδρομικές δυνάμεις μίσους και καταστροφής.   

Στο άρθρο του ΔΠ “Η Νεοελληνική κοινωνία σε επιθανάτιο ρόγχο” * γίνεται προσπάθεια να προβληθεί, σαν συνέπεια αυτών των κοσμογονικών εξελίξεων, η άμεση απειλή ιστορικής εξαφάνισης του νεοελληνικού έθνους. Μια ακόμη απελπισμένη φωνή που προσπαθεί να περάσει το μήνυμα “μην περιμένουμε από κανέναν να μας βοηθήσει αν δεν έχει συμφέρον, πρέπει να δράσουμε σαν κοινωνία και να πάρουμε την μοίρα στα χέρια μας”.

Η σημασία της κοινωνικής συνοχής και η ανάγκη θυσιών για την προστασία της είναι θέματα συχνής αναφοράς παρατηρητών που χλευαστικά αποκαλούνται αιθεροβάμονες η Κασσάνδρες, άτομα χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Μόνο που τώρα η πραγματικότητα ξεπρόβαλλε τόσο απειλητική που αποδεικνύει ότι οι σκέψεις τους και τα καλέσματα τους έπρεπε να εισακουστούν

Τι θα δίναμε άραγε για να προστατεύσουμε την πατρίδα που κράτησαν με αίμα οι πρόγονοι μας για να μας την παραδώσουν ελεύθερη; Αυτό είναι το ερώτημα που μένοντας αναπάντητο στέλνει τους Έλληνες ταχύτατα στα ντουλάπια της ιστορίας.

Πάρα πολύ δύσκολά τα πράγματα και χρειάζεται δράση επειγόντως. Ο ρόγχος του θανάτου της κοινωνίας είναι πλέον τόσο δυνατός που μόνο κουφοί δεν τον ακούν. Η πλειονότητα των πολιτών αισθάνονται ανήμποροι, εγκαταλειμμένοι και ακέφαλοι. Περιμένουν να διατυπωθούν προτάσεις για δράση. Αισθάνονται ότι θα είναι σκληρές και επίπονες. Θα μας φέρουν σε σύγκρουση με ισχυρές δυνάμεις.

Περιμένουν τον πραγματικό της πνευματικό κόσμο και όχι αυτόν που έφερε την καταστροφή να εγερθεί. Περιμένουν να πειστούν ότι δεν είναι ζητιάνοι του καθ΄ ενός. Είναι απόγονοι ενός λαού με πελώριες ιστορικές ρίζες. Ενός λαού που απορρόφησε πολλές απειλές.

Απέναντι σ’ αυτήν την υπαρξιακή απειλή για τους σκεπτόμενους Έλληνες ούτε η συνθήκη του Schegen, ούτε το Ευρώ, ούτε  η Ευρώπη, ούτε ακόμη και τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν ιδέα έχουν προτεραιότητα πλέον. Η κοινωνία μας πεθαίνει χωρίς ουσιαστική βοήθεια από πουθενά γιατί οι μεγάλοι αυτού του κόσμου αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την πατρίδα μας σαν χαβούζα δύστυχων ανθρωπίνων υπάρξεων και οι πολιτικές μας ελίτ το δέχτηκαν.

Είναι απολύτως επείγουσα ευθύνη αυτού του πραγματικού πνευματικού κόσμου να οδηγήσει τους πολίτες για  δράσεις και απαιτούμενες τεράστιες θυσίες πριν ο ασθενής τελειώσει.

Χρειαζόμαστε επειγόντως Εθνική Κυβέρνηση με ενισχυμένες εξουσίες να συντάξει και εκτελέσει στρατηγικό σχέδιο για πολιτειακή αναθεώρηση, αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού και αντιμετώπιση της άμεσης απειλής αφανισμού του Έθνους.  Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια εναλλακτικών πολιτικών με ιδεολογικά κριτήρια.

* http://optir.blogspot.be/2016/01/blog-post.html

Η ψωροκώσταινα και η μπότα των κατακτητών

Του Κ.Π.Βλαχοδήμου

Κανείς εύκολα μπορεί να παραδεχτεί ότι έξοδος από το τέλμα που έχει βυθιστεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας είναι μάλλον απίθανη υπό τις παρούσες συνθήκες. Με ένα ηγετικό κατεστημένο που έστησε το σκηνικό για να νέμεται την εξουσία με λαϊκίστικές πολιτικές, που σπρώχνουν ένα λαό που γαλουχήθηκε να μένει πολιτικά αδρανής βαθύτερα στον βούρκο, η πορεία προς την εξαφάνιση του Ελληνικού έθνους μοιάζει ασταμάτητη. Έχει εμπεδωθεί η άποψη ότι η απειλή δεν έρχεται από την οικονομική κατάρρευση, ούτε από το προσφυγικό, ούτε από οποιαδήποτε άλλη συγκεκριμένη πρόκληση, οσονδήποτε απειλητική.  Η απειλή προέχεται από την πλήρη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Τα τελευταία γεγονότα δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας Δεν υπάρχει αντίπαλον δέος.

Καλλιεργείται όπως πάντα το κλίμα ότι ξένες δυνάμεις μας οδήγησαν ήδη σε πλήρη υποτέλεια στο διευθυντήριο των Βρυξελλών, στο ΔΝΤ και στους πιστωτές. Και αν αθετήσουμε θα κατέβουν με τους στόλους τους να καταλάβουν την Ακρόπολη.

Μνήμες, που οι νεότεροι δεν έχουν ζήσει, βγαίνουν στην επιφάνεια για να παρομοιαστούν γλαφυρότερα οι κατακτητές. Έτσι οι Αμερικάνοι, που δεν μας επέτρεψαν να μπούμε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, έχουν αντικατασταθεί από τους πλέον ελκυστικούς για το μένος του λαού Γερμανούς, γιατί δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα,  λόγω της μοναδικής ευγενούς μας καταγωγής, να ζούμε αενάως με δανεικά. Λες και ήμαστε οι μόνοι και μοναδικοί κατατρεγμένοι στον πλανήτη. Λες και ο γερμανικός λαός δεν πέρασε δυο φορές την απόλυτη εξαθλίωση και υποταγή τον προηγούμενο αιώνα. Λες και οι Άγγλοι δεν κατέβηκαν τα σκαλιά της εξαθλίωσης μετά τον δεύτερο πόλεμο καθώς η αυτοκρατορία τους διαλύονταν. Αλλά και οι δύο αυτοί λαοί υπέφεραν υπομονετικά, υπερήφανα, διατήρησαν την κοινωνική τους συνοχή, εργάστηκαν σκληρά και ανέδειξαν στιβαρές ηγεσίες από όλο το ιδεολογικό τους φάσμα, που στήριξαν σε δύσκολες στιγμές.

Το γεγονός ότι καλώς ή κακώς είμαστε μέλος μιας ομάδας χωρών που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, θεωρούμενης όσον αφορά τα κοινωνικά συστήματα και την ελευθερία των πολιτών τους από την πλειονότητα των άλλων λαών του πλανήτη σαν παράδειγμα προς μίμηση, διαστρεβλώνεται.  Θεωρείται ως η αρχή μιας διαδικασίας όπου όλες αυτές οι χώρες, ακολουθώντας την Ελλάδα κατά βήμα, θα πέσουν θύματα απόλυτης υποτέλειας μιας Γερμανίας ή του τερατώδους χρηματοοικονομικού συστήματος σε αυτοκρατορία σκλάβων. Επιμένουν ότι οι Έλληνες, όπως και οι άλλοι λαοί θα παραμείνουν γονυπετείς καθώς η καταιγίδα θα σαρώσει τα πάντα.

Εν τούτοις, όντας μέλος αυτής της ομάδας χωρών, η Ελλάδα, μέσα στην τέλεια καταιγίδα της εξάχρονης γενικευμένης κρίσης, έχει μια σειρά από λογικούς παράγοντες που συνηγορούν  σε ορίζοντα ελπίδας, αρκεί να θελήσουμε σαν έθνος. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς μερικούς από αυτούς.

Καταρχήν ζούμε κάτω  από το υπέροχο φως της ευλογημένης πατρίδας μας σε ένα περιβάλλον με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και σύγχρονες υποδομές. Μας πατρίδας που ζητάει τόσα λίγα για την υλική επιβίωση του ατόμου και προσφέρει τόσα πολλά για την πνευματική του δημιουργία. Αυτή είναι η  αλώβητη στερεή βάση που μπορεί να χτιστεί η Ελλάδα του μέλλοντος ορθάνοιχτη στον παγκόσμιο γίγνεσθαι, παραμερίζοντας μετά από μιας γενιάς άφρονα διαβίωση, τα εφήμερα ερείπια που δημιουργήσαμε εμείς οι γεροντότεροι και κύριοι φταίχτες.

Αυτή τη βάση δεν είναι δύσκολο να δει κανείς. Είμαστε φύλακες μνημείων και ταυτότητας των πηγών της πολιτιστικής κληρονομιάς του σύγχρονου κόσμου. Κατοικούμε σε μια χώρα με ευλογημένο κλίμα που μπορεί να μας δωρίσει αενάως ενέργεια και που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο. Έχουμε δυναμικό παραγωγής των πιο ζηλευτών προϊόντων που η μητέρα γη μπορεί να δώσει. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα στους ανοικτούς ορίζοντες της θάλασσας, που είναι μέρος της ίδιας μας της ύπαρξης. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά τα μοναδικά. Την χώρα σήμερα πρέπει να την δούμε πέρα από την ομίχλη της καταστροφολογίας. Η Ελλάδα έχει οικονομικές υποδομές μιας αναπτυγμένης χώρας. Το τεχνολογικό επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού της είναι υψηλό. Το επικοινωνιακό της δυναμικό σύγχρονο. Έχει σημαντικούς πόρους πρώτων υλών. Και τόσα αλλά. Αυτές είναι βάσεις μοναδικές για μια μικρή χώρα και είναι αυτές που ανήκουν στην κοινωνία και δεν πρέπει να τις σφετεριστεί κανείς.

Έπειτα, με τα πικρά μαθήματα των δύο προηγούμενων αιώνων η Ευρώπη ολόκληρη, της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέρος, προχωρεί με μικρά πολύ δύσκολα αλλά σταθερά βήματα προς μια πραγματική πολιτική ενοποίηση. Καθώς η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και η χρηματοοικονομική απειλή αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, γίνεται προφανές ότι η ευημερία και διατήρηση των κοινωνικών κεκτημένων των λαών της γηραιάς ηπείρου μπορεί να προστατευθεί μόνον με μια ομοσπονδοποίηση, στηριζόμενη στην κοινή πολιτιστική τους κληρονομιά και την διατήρηση ισχυρών δεσμών με τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου που την έχουν κοινή. Σε αυτήν την επίπονη διαδικασία πρέπει να συμμετέχουμε δυναμικά. Αυτό που θα προκύψει θα έχει μικρά και μεγάλα μέλη, ισχυρά και αδύνατα σε διάφορους αλλά όχι ίδιους τομείς. Αυτό όμως που δεν μπορεί να έχει είναι ένα μέλος επικυρίαρχο που θα μας έκανε να επαναλάβουμε τα λάθη της ιστορίας.

Και μέσα στο πλαίσιο αυτών των δύο διαστάσεων υπάρχει και μια τρίτη, που αφορά ειδικά την χώρα μας. Ζούμε στον αιώνα της συνεχούς πληροφόρησης των λαών. Και η Ευρώπη είναι μπροστά σε αυτόν τον χώρο. Ο μέσος Ευρωπαίος πλέον παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη χώρα μας. Αναγνωρίζει ότι λόγω της παγκόσμιας κρίσης, από δικά της λάθη, η χώρα έκανε και συνεχίζει να κάνει το πειραματόζωο σε ένα πείραμα που έχει να κάνει με την διάσωση των αδύναμων από ένα Ευρωπαϊκό  σύστημα που επιθυμεί να βοηθήσει μαθαίνοντας ταυτόχρονα. Φοβάται ότι μια αποτυχία θα έχει άμεσες επιπτώσεις στον ίδιο. Έτσι βοηθά για την συνοχή της Ευρώπης αλλά και για το δικό του συμφέρον. Και ακόμη, ευτυχώς για μας,  βοηθά ειδικά την Ελλάδα γιατί πρόκειται για μια χώρα που γνώρισε από την βρεφική του ηλικία από τα παραμύθια της γιαγιάς του και που η έννοια της ταυτίζεται με το Ευρωπαϊκό όραμα.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον το να λαϊκίζουμε για τις μπότες των κατακτητών και να συνεχίζουμε να θεωρούμε την χώρα μας σαν ψωροκώσταινα είναι παραφροσύνη και αδικία.

Το θαύμα μιας αναγέννησης είναι εφικτό.

Αν πολεμήσουμε τον φόβο και τα μέσα παραπλάνησης και λαϊκισμού τότε η ελπίδα θα ανατείλει λαμπερή. Θα διακρίνουμε ποιο είναι πραγματικά το εθνικό μας συμφέρον. Τα πράγματα θα φανούν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Η χρηματοοικονομική, η προσφυγική, η πολιτική, ακόμη και η κοινωνική κρίση θα γίνουν διάφανες. Θα αντιληφθούμε ότι οι ξένοι με τις ανάλογες ευθύνες τους δεν είναι το κύριο πρόβλημα. Θα δούμε ότι η πρόκληση είναι αποκλειστικά δική μας. Ότι δεν μπορούμε σαν άτομα να παραμείνουμε αμέτοχοι παρατηρητές. Πως πρέπει άμεσα να ξαναχτίσουμε την κοινωνική και εθνική μας συνοχή. Πως πρέπει να δράσουμε σε όλα τα επίπεδα δουλεύοντας σκληρά και δημιουργικά με τις βάσεις που μας προσφέρει τόσο άπλετα η πατρίδα. Να καταλάβουμε γιατί η συνεισφορά του κάθε ενός, όσο και μικρή, είναι το απόλυτα απαραίτητο πετραδάκι για το μέλλον το δικό μας  και των παιδιών μας. Γιατί ότι και να επιφέρει η προσπάθεια πρέπει να μοιραστεί δίκαια ανάμεσα με τους συμπολίτες μας. Και γιατί αυτή η μοιρασιά για να είναι ρεαλιστική πρέπει να αρχίσει από το θεμέλιο της κοινωνικής συνοχής, τους γύρω μας, την οικογένεια, τους φίλους, τη ενορία, την γειτονιά η το χωριό. Και ότι όσο το κράτος βρίσκεται εν διαλύσει πρέπει εμείς να βρούμε τον τρόπο να γίνει σίγουρα αυτό.

Πολλοί παρατηρητές των εξελίξεων συνήθως ειρωνεύονται τέτοιες απόψεις σαν ρομαντικές η προϊόντα φαντασίας  αιθεροβαμόνων αλλά αν ο απλός πολίτης δεν αντιληφθεί ότι η πρόκληση επαναδόμησης αυτής της κοινωνικής συνοχής τον αφορά προσωπικά και ότι μπορεί και πρέπει να δραστηριοποιηθεί στον χώρο του, μην περιμένουμε ότι μεγαλόπνοα σχέδια θα λύσουν το πρόβλημά μας.

Κατά συνέπεια, δεδομένου του κλίματος λαϊκισμού που πηγάζει από το ηγετικό κατεστημένο, άτομα που αντιλαμβάνονται την πρόκληση πρέπει να πάψουν να παρακολουθούν παθητικά τις εξελίξεις και να ενεργοποιηθούν, σαν αρχή μιας μακράς και επίπονης διαδικασίας. Να γίνουν ενεργοί φορείς τέτοιων μηνυμάτων σε όλους γύρο τους.

Κ.Π.Βλαχοδήμος                                                                 18.2.2016