Τα δύσκολα

 

Έξι χρόνια έχουν περάσει που η χώρα βρίσκεται μέσα στον τυφώνα της κρίσης. Μιας κρίσης που έχει αποσαφηνιστεί σαν υπαρξιακή για το έθνος, καθώς έχει προ πολλού αποκαλυφθεί  ότι τα θεμέλια της δεν είναι επιφανειακά στον χώρο των οικονομικών δραστηριοτήτων αλλά βαθύτατα και αφορούν την συνοχή της κοινωνίας, τις ηθικές της αρχές και την  ίδια της την ταυτότητα. Συμπαθούντες παρατηρητές, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, παλεύουν στο μέτρο των ικανοτήτων τους, να προσφέρουν  απόψεις για τα συμβαίνοντα και τρόπους για να διορθωθούν τα πράγματα. Ιδέες για να ανανεωθεί το ηγετικό κατεστημένο της χώρας μια και λίγοι αμφιβάλλουν για την αδυναμία του να προσφέρει ένα σχέδιο εθνικής ανάκαμψης που να μπορεί ακολούθως να εφαρμόσει. Όλοι συμφωνούν ότι η κοινωνία η ίδια, που γεννά και προβάλλει  αυτό το κατεστημένο, έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που το μέλλον της να προβάλλει ζοφερό.

Η ψωροκώσταινα και η οικονομική μπότα των κατακτητών

Σαν ένας απλός παρατηρητής των τελευταίων εξελίξεων στην Ελληνική κοινωνία κάνεις δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι έξοδος από το τέλμα που έχει βυθιστεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της είναι μάλλον απίθανη υπό τις παρούσες συνθήκες. Με ένα αναξιόπιστο ηγετικό κατεστημένο που έστησε το σκηνικό για να νέμεται την εξουσία με λαϊκιστικές πολιτικές που σπρώχνουν βαθύτερα στον βούρκο και ένα λαό που γαλουχήθηκε την περασμένη γενιά να μένει πολιτικά αδρανής δεν υπάρχουν ελπίδες για το έθνος, εκτός θαύματος. Δεν υπάρχει αντίπαλον δέος.

Η ώρα της νεολαίας

Το αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου δεν φαίνεται να εξέπληξε πολλούς μέσα και έξω από την χώρα και που δύσκολα κρύβουν την ανακούφιση τους. Ο συνασπισμός που προσπαθεί να κάνει κυβέρνηση ηρεμεί γιατί έτσι αποφεύγει προς το παρών την απολογία του για την κατάντια της χώρας. Η αντιπολίτευση, που ήξερε ότι δεν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει, δεν κρύβει τον μελλοντικό αγωνιστικό χαρακτήρα των ενεργειών της μέσα και έξω από το κοινοβούλιο που θα την καταστήσει αδιαφιλονίκητα ελέγχουσα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση που πιστεύει ότι δεν είναι μακριά. Οι Ευρωπαϊκοί και παγκόσμιοι θεσμοί που συναλλάσσονται με την Ελλάδα, καθώς έχουν εισέλθει οι ίδιοι σε μια σημαντική περίοδο μετάλλαξης, άδραξαν μια μικρή ανάσα από τον εφιάλτη μιας Ελληνικής χαοτικής κατάρρευσης για να ενισχύσουν περαιτέρω τις αμυντικές τους διατάξεις.

Διλλήματα περί την λευκή ψήφο

Το Φθινόπωρο το 2010 στις δημοτικές εκλογές είχα διατυπώσει ορισμένες σκέψεις γύρω από την λευκή ψήφο και την σημασία της σαν έκφραση απόρριψης του πολιτικού κατεστημένου με τα πλοκάμια του (1). Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα είναι προφανές ότι δύο επιπτώσεις επεκράτησαν. Παρόλη την σημαντική παρουσία λευκών στις κάλπες η σημασία τους αγνοήθηκε επιδεικτικά συναθροίζοντας τα με τα άκυρα και την αποχή συμφώνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο και η διαχείριση της χώρας συνεχίστηκε με τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές για να μας φέρει εδώ που είμαστε σήμερα. Σαφέστατη ένδειξη από το πολίτικο κατεστημένο ότι ενεργεί ερήμην της κοινωνίας. Η άλλη είναι η συνεχής υπενθύμιση μέσω των προσηρτημένων ΜΜΕ ότι βάσει του ισχύοντος νομικού πλαισίου η λευκή ψήφος κατασπαταλάται η υποβοηθά τάσεις ανεπιθύμητες για τον πολίτη. Θα ήταν χρήσιμο να παρατηρήσει κανείς με ποια επιμέλεια αποφεύγεται η αναφορά στην σημασία της λευκής ψήφου όταν σχολιάζονται οι δημοσκοπικές τάσεις αυτές τις ημέρες ενώ ενορχηστρωμένα blogs με μηνύματα σύγχυσης ξεπηδούν σαν μανιτάρια.

Εκκλησίες Ελέγχου του Κράτους

Από την αρχή της κρίσης που πλήττει τον τόπο παρατηρεί κανείς την εκδήλωση πληθώρας πρωτοβουλιών πολιτικού περιεχομένου από ομάδες, που αγωνίζονται σε ένα πολωμένο κλίμα, στην οργάνωση εναλλακτικών προτάσεων στο αδιέξοδο που το πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του έχει οδηγήσει την κοινωνία. Σχεδόν όλες αυτές οι ομάδες διέπονται από φιλοπατρία και ανησυχία για το μέλλον των παιδιών μας αλλά οι περισσότερες βασίζονται μόνον σε ευγενείς προθέσεις οι περισσότερες στερούμενες πείρας στην πολιτική αρένα και στέρεες επαφές με την Ελληνική πραγματικότητα. Οι περισσότερες ατονούν, λίγες επιμένουν αλλά και αυτές προτείνουν στρατηγικές που απαιτούν όλα να προγραμματιστούν και να αναπτυχτούν γύρω από έναν ηγέτη σωτήρα. Αν κανείς παρατηρήσει από κοντά τις διαβουλεύσεις τους, θεωρούν αυτό το στοιχείο απαραίτητο. Και βεβαίως όπως έχει διδάξει η ιστορία μια τέτοια διαδικασία είναι πολύ σημαντική. Το πρόβλημα είναι ότι μια τέτοια προσπάθεια στη σημερινή Ελλάδα με τις οθωμανικές δομές, με όλες τις καλές προθέσεις, έστω και αν πετύχει να επιφέρει τις απαραίτητες αλλαγές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μας ξαναφέρει στην σημερινή κατάσταση σε μερικά χρόνια. Και γι`αυτό όσο και κρίσιμη και εάν είναι η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση με τις απρόβλεπτες συνέπειες της η ουσιώδης πρόκληση παραμένει.

Εκτός αν μια άλλη προσπάθεια, πολύ ποιο δύσκολή αναπτυχθεί παράλληλα, Μια κινητοποίηση και ανάμιξη των πολιτών στον δημόσιο βίο για αλλαγές από κάτω προς τα πάνω. Μια κίνηση μακριά από μεγαλόστομες εξαγγελίες και κρατικούς σχεδιασμούς. Προσπάθεια από το κάθε άτομο χωρίς εξαιρέσεις αλλά κυρίως αυτών που αισθάνονται νέοι, να συνεισφέρει το μικρό του πετραδάκι στην ανοικοδόμηση της πατρίδας μας. Και αυτό χωρίς καμία κρατική παρέμβαση υπό οιανδήποτε μορφή μια και η προσπάθεια θα αφορά αποκλειστικά στον έλεγχο των κρατικών υπηρεσιών για την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων. Και οπωσδήποτε πλήρως αποκεκομμένη από κόμματα και συνδικάτα. Προσπάθεια υπεράνθρωπη για τον πολίτη που παλεύει κάθε μέρα για τα προς το ζην πλέον, αλλά εφαρμόσιμη για τον κάθε ένα γιατί βρίσκεται μέσα στις δυνατότητες του αν περιορίσει λίγο τον χρόνο που περνάει στην πολυθρόνα του μπροστά το καταραμένο κονσερβοκούτι. Προσπάθεια να μετάσχει στα κοινά.

Ας κάνουμε τα πράγματα ποιο καθαρά, με μερικά απλά παραδείγματα μόνον, που θα δείξουν ότι ο κάθε ένας μπορεί να βρει εύκολα τον δικό του χώρο να δραστηριοποιηθεί.

Στο δήμο του καθενός οι δραστηριότητες δεν είναι θεωρητικές αλλά πραγματικές. Υπάρχουν υπηρεσίες που μαζεύουν τα σκουπίδια, που φροντίζουν τους άστεγους, που συντηρούν τους δρόμους και άλλες. Υπάρχει και η εφορία που αναφέρεται στο υπουργείο της, υπάρχει και η αστυνομική διεύθυνση. Όλες αυτές οι υπηρεσίες είναι μπροστά του, έχουν σχέδια επιχειρήσεων και κανόνες λειτουργίας. Και είναι οι κρατικές μονάδες που ο ίδιος ο πολίτης  βλέπει να λειτουργούν και όχι οι μεγαλόστομες διακηρύξεις. Μπορεί να αναγνωρίσει τα πρόσωπα, έχει γνώμη για την αποτελεσματικότητα τους.  Μπορεί να ελέγξει και να απαιτήσει εφαρμογή των συμφωνηθέντων κανόνων. Αλλά και στα ανώτερα επίπεδα οι υπηρεσίες είναι συγκεκριμένες και απαραίτητος έλεγχος μπορεί να εστιαστεί επάνω τους στις βάσεις των στοιχείων της πραγματικής αποτελεσματικότητας τους. Ευτυχώς σε μια τέτοια πραγματικότητα ο πολίτης έχει σαν σύμμαχο τα σύγχρονα μέσα επικοινωνιών για να ανακοινώνει τι συμβαίνει και να απαιτήσει αποτελέσματα.

Δεδομένης της καταρράκωσης του πολιτικού κατεστημένου που θα έπρεπε να ασκεί τον έλεγχο το ζητούμενο επομένως είναι πως ο πολίτης θα τον αναλάβει με τρόπο αποτελεσματικό. Και εδώ η συνεισφορά των ολίγων πραγματικά πατριωτών του πνευματικού κόσμου για καθοδήγηση και ενθάρρυνση θα αποδεχτεί κρίσιμη. Η πείρα από άλλες χώρες είναι ότι τον ρόλο αυτό για έλεγχο τον αναλαμβάνουν ομάδες πολιτών, οι ονομαζόμενες στα Αγγλικά Non-Governmental Organizations (NGOs) που μεταφράζονται σαν ΜΚΥΟ ενώ η γλώσσα μας έχει πολύ καλύτερο όρο για τέτοιες ομάδες πολιτών, Εκκλησίες. Βασική προϋπόθεση για τέτοιες ομάδες είναι η μη εξάρτηση τους από τον κρατικό και τους κομματικούς μηχανισμούς. Η ύπαρξή τους στηρίζεται στην απόφαση των απλών πολιτών να συμμετάσχουν στην λειτουργία τους. Η αποτελεσματικότητα τους είναι από τους βασικούς δείκτες ανάπτυξης των προηγμένων κοινωνιών.

Η λειτουργία ενός τέτοιου δικτύου Εκκλησιών, ξεκινώντας από την βάση της κοινωνίας έχει αποφασιστικές εξελικτικές πολιτικές συνέπειες καθώς η επικοινωνία μεταξύ τους ομαδοποιεί βαθμιαία περαιτέρω αυτές τις ομάδες σε μεγαλύτερους σχηματισμούς οι όποιοι εντείνουν την πολιτική τους χρεία και τελικώς δημιουργούν ένα καινούργιο πολίτικο σύστημα στο όποιο οι αναφερθέντες ποιο πάνω πετυχημένες ομάδες εθνικής πολίτικης θα συμμετάσχουν και οι μελλοντικές πολιτικές ηγεσίες θα αναδυθούν. Δίνει ακόμη την ευκαιρία στους λίγους πολιτικούς που διατηρούν ηθικό και εθνικό υπόβαθρο χωρίς να είναι βυθισμένοι στον βούρκο της διαφθοράς να κάνουν ένα δημόσιο mea culpa για την στάση ανοχής που επέδειξαν  και έτσι να κριθεί από την κοινωνία εάν έχουν ακόμη πολιτικό μέλλον. Και είναι ο μόνος τρόπος για την κοινωνία μας να απαλλαγεί από τις Οθωμανικές δομές της.

Μια τέτοια προσέγγιση στο πρόβλημα της χώρας, ανεξάρτητα από την έκβαση των εξελίξεων στο χρηματοοικονομικού τομέα, έχει τις εξής δομικές συνέπειες.

Δημιουργεί το αποτελεσματικό αντίπαλο δέος που θέτει το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του έξω από την κρατική διαχείριση καταδικάζοντας τις πολιτικές του

Ζητά ευθύνες από τα συγκεκριμένα πρόσωπα που βάσει αποδείξεων έχουν καθοιονδήποτε καταχραστεί εθνικούς πόρους και επιβάλλει βαρύτατες ποινές.

Δημιουργεί τις συνθήκες, οριακά εντός συνταγματικού πλαισίου, για μια μεταβατική περίοδο εθνικής διακυβέρνησης προκειμένου να αναθεωρηθεί ο Συνταγματικός Χάρτης της χώρας.

Στέλνει ισχυρό μήνυμα στους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης ότι η κοινωνία μας επί τέλους κινητοποιείται έστω και στο παρά πέντε και ότι οι προσπάθειες τους να βοηθήσουν δεν θα περάσουν από το υπάρχον αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα.

Εν κατακλείδι, η πρόκληση αφορά τον απελπισμένο πολίτη να προβεί σε απλές αλλά εξόχως δύσκολες κινήσεις συμμετοχής στα κοινά βοηθώντας να δημιουργηθούν και να ευδοκιμήσουν εκκλησίες έλεγχου των υπηρεσιών για τις οποίες πληρώνει και παίρνει τόσα λίγα και που έφεραν την καταστροφή.

Στη Νεολαία μας: Μην φοβάσαι

Μέσα στην συνεχιζόμενη εκστρατεία από τα ΜΜΕ, κυρίως τα τηλεοπτικά, τους `ειδικούς` και τους βαρύγδουπους επαγγελματίες πολιτικούς, για μια τάχα επικείμενη αδιευκρίνιστη εθνική καταστροφή όπου πολλά από τα αγαθά του υπερκαταλωτισμού θα εξαφανιστούν, η Ελληνική κοινωνία βιώνει αισθήματα θλίψης, οργής και απόγνωσης που οδηγούν σε κατάσταση συνεχούς φοβίας για το κάθε τι και κυρίως για ένα αύριο. Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει ένα σατανικό σχέδιο να ευνουχίσει κάθε στοιχείο δυναμισμού και να κρατήσει το έθνος σε λήθαργο και προθανάτιο κώμα. Η βαριά άγκυρα που μας κρατάει σε αυτήν την κατάσταση είμαστε εμείς οι γονείς και οι παππούδες που αρνούμαστε πεισματικά μια ειλικρινή αυτοκριτική και να παραδεχτούμε έτσι τις βαριές ευθύνες για το που φτάσαμε και πώς μορφώσαμε τα παιδιά μας. Αλλά ταυτόχρονα είμαστε και το ποιο αξιόπιστο τεκμήριο ελπίδας για αυτά τα παιδιά αφού ξέρουν ότι σαν νέοι επιζήσαμε επίσης πολύ δύσκολες καταστάσεις ανέχειας και δώσαμε πολλά παραδείγματα δημιουργίας γιατί κρατήσαμε την κοινωνική μας συνοχή.

Πρέπει να πούμε στους νέους γιατί πρέπει αλλά και μπορούν να διαπεράσουν αυτήν την αδιαφανή κουρτίνα του φόβου και να ζήσουν κάτω από το υπέροχο φώς της ευλογημένης πατρίδας μας σε ένα περιβάλλον που ζητάει τόσα λίγα για την υλική επιβίωση του ατόμου και προσφέρει τόσα πολλά για την πνευματική του δημιουργία. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να ανακαλύψουν την αλώβητη στερεή βάση που θα χτίσουν την Ελλάδα του μέλλοντος ορθάνοιχτη στον παγκόσμιο γίγνεσθαι παραμερίζοντας τα εφήμερα ερείπια που εμείς αφήνουμε πίσω μετά από μιας γενιάς άφρονος διαβίωσης.

Τέτοιες βάσεις δεν είναι δύσκολο να δει κανείς. Είμαστε φύλακες μνημείων και ταυτότητας των πηγών της πολιτιστικής κληρονομιάς του σύγχρονου κόσμου. Κατοικούμε σε μια χώρα με ευλογημένο κλίμα που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο. Έχουμε δυναμικό παράγωγης των ποιο ζηλευτών προϊόντων που η μητέρα γη μπορεί να δώσει. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα στην θάλασσα που είναι μέρος της ίδιας μας της ύπαρξης. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά τα μοναδικά. Την χώρα σήμερα πρέπει να την δούμε πέρα από την ομίχλη της καταστροφολογίας. Η Ελλάδα έχει οικονομικές υποδομές μιας αναπτυγμένης χώρας. Το τεχνολογικό επίπεδο του ανθρωπινού δυναμικού της είναι υψηλό. Το επικοινωνιακό της δυναμικό σύγχρονο. Έχει σημαντικούς πόρους πρώτων υλών. Και τόσα αλλά. Αυτές είναι βάσεις μοναδικές για μια μικρή χώρα και είναι αυτές που ανήκουν στην κοινωνία και δεν πρέπει να σφετεριστεί κανείς. Είναι οι βάσεις που θα χτισθεί η Ελλάδα του μέλλοντος. Αυτές είναι και ο λόγος που οι νέοι μας δεν πρέπει να φοβούνται.

Αν οι νέοι μας πολεμήσουν τον φόβο με αυτήν επίγνωση και τα μέσα τότε η ελπίδα θα ανατείλει λαμπερή. Τα πράγματα για αυτούς θα φανούν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Η χρηματοοικονομική, η πολιτική και η κοινωνική κρίση θα γίνουν διάφανες. Θα δουν ότι δεν μπορούν να παραμείνουν αμέτοχοι παρατηρητές, πως πρέπει να δράσουν σε όλα τα επίπεδα δουλεύοντας σκληρά και δημιουργικά με τις βάσεις που τους προσφέρει τόσο άπλετα η πατρίδα για το δικό τους και το συμφέρον της κοινωνίας. Θα καταλάβουν γιατί η δική τους συνεισφορά, όσο και μικρή, είναι το απόλυτα απαραίτητο πετραδάκι για το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους και της πατρίδας. Γιατί ότι και να τους επιφέρει η προσπάθειά τους πρέπει να το μοιραστούν δίκαια με τους συμπολίτες του. Και γιατί αυτή η μοιρασιά για να είναι ρεαλιστική πρέπει να αρχίσει από τους γύρω τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους, τη ενορία τους, την γειτονιά τους η το χωριό τους. Και ότι όσο το κράτος βρίσκεται εν διαλύσει πρέπει αυτοί να βρουν τον τρόπο να γίνει σίγουρα αυτό.

Αυτό σαν μια ευχή για τον Νέο Χρόνο σε όλους.

Κ. Βλαχοδήμος                                                                   31 12 2011

The Dilemma of Europe about Greece

It is perhaps because of its economic and political insignificance in the developments of the European experiment that historically Greece has drawn little attention on the ways it managed its national finances and politics wasting a pactole of EU funds and borrowing. That until the consequences of the world financial crisis of 2008 brought it on stage with blinding floodlights. The information about its course to destruction was available well before but in true intergovernmental spirit not taken seriously. After all what country with economic weight less than 3% of the EU GDP would do to the edifice the European elites have been building for three generations? Particularly as momentum for more Europe was gathering pace until then. And even in 2008 many in Greece and in other countries thought that this country might escape with little damage as its financial structures were well behind the miracles of modern financial engineering.

But when the floodlights were switched on the size of the challenge became clear. As part of the titanic conflict where leading governments of the Western world are trying desperately to introduce effective regulation for the modern global financial system that has gone amok, the latter decided the moment had come to use Greece as the first blackmailing case of sovereign default against this move. And they had been preparing the country for this role well before. Europe and the US looked closer and gradually realised the dire state they and this country were in.

Given its institutions and intergovernmental processes are designed for a different phase of its development, amid mostly severe and often unfair criticism but supported by the other side of the Atlantic to its credit the EU moved incredibly fast. At a bearable cost it has taken steps to keep events under control and slowly brought the global financial system to realise that there are limits to its speculative endeavors that systematically erode the world economy by attacking its biggest pillar. It is perhaps a bit late to stop another global recession but we already see signs of this system willing to carry some of the burden of putting the world economy back on track with an ordinary resolution of the Greek impasse.

It is also now becoming clearer that the case of keeping Greece inside the EMU umbrella was from the outset essentially a political decision and this is confirmed by European leaders almost daily. The economic case of a usual salvaging an already bankrupt country stood anyway to no reason.

Nevertheless as EU authorities with an eighteen months closer look got to know the details of the functioning of Greek society and its administration they now sense they face a very difficult dilemma. As fundamental overhaul of the country’s institutions is urgently required, the political forces and the administration in place or any political alternative are incapable to implement it. They see that these forces are the ones that have created the problem and are today totally discredited thus asking them to change it is asking them for a political suicide. They act as hindrance rather than a facilitator to important structural reforms but remain in power and the sole point of reference as there is no credible alternative. So the EU authorities, albeit Greece formally asking for assistance, have dropped any illusion of mending Greece under the current political body.

This is where matters became extremely delicate. So much depends at a European, even global level but more importantly for the ordinary Greek on the success of the processes to modernise the state. Public opinion in Greece but also in the other countries of Europe is strongly demanding for a non-political team to manage the processes. Although important EU Heads of States still appear to support the current Greek government their close advisors and respected observers send signals for that need. Restructuring has at this stage created the need to bring in foreign advisors with gradually enhanced powers to effect the changes. Unfortunately there are limits to where these advisors can reach before they fall prey to existing brutal populist movements and are seen as an occupying force. This is the real dilemma.

Under these circumstances and assuming it is not too late one wanders if perhaps a real option is for more determined force to be exerted by European leaders on the Greek political system to allow under democratic processes the formation of a non-political administration of known Greek personalities of recognised competence. The Endeavour is bound to be very difficult. It will fall prey to populism in the country crying total loss of national sovereignty. People invited to join this team will be taking a very high risk but could bring credibility and confidence for responsible and professional management of the affairs of the state free from the corrupt mesh of the current political establishment with its tentacles, things that the ordinary Greek is desperately asking for today. But this administration, working closely with the EU institutions and without undue political exposure of the supporting technical resources brought from abroad, could be the only credible and socially acceptable vehicle to effect the changes.  

K. P. Vlahodimos                                                                            2 October 2011

Άρνηση της πραγματικότητας

Μέσα στον κατακλυσμό των μηνυμάτων που με τόση ευκολία μεταδίδονται χάρις στις τελευταίες τεχνολογίες θα μπορούσε ένας παρατηρητής να σκιαγραφήσει τα γεγονότα στη διεθνή σφαίρα. Διαφαίνεται ότι μια γιγαντομαχία βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα στα μεγάλα χρηματοοικονομικά κέντρα  που ελέγχονται από μία μικρή μειονότητα κατόχων αποθεμάτων φυσικών πόρων του πλανήτη και των κυβερνήσεων μεγάλων κρατών οι οποίες έχουν χάσει τον έλεγχο αυτής της μειονότητας αφού κατάφερε εγκαίρως να επιχειρεί εκτός κανόνων και ελέγχου λόγω της παγκοσμιοποίησης του συστήματος της. Κατά τραγική συγκυρία η Ελληνική κοινωνία με τον τρόπο που διαχειριστικέ την οικονομία της τα τελευταία τριάντα χρόνια σχεδόν εθελοντικά βρέθηκε στη μέση αυτής της σύρραξης σαν το πρώτο ινδικό χοιρίδιο με ελάχιστες δυνατότητες να επηρεάσει τις εξελίξεις αλλά απλώς για να υποφέρει τις συνέπειες της.  [1], [2]. Το πείραμα αφορά στην  προσπάθεια αυτής της μειονότητας να καταστρέψει μία κυρίαρχη χώρα σαν παράδειγμα, όπως κατέστρεφε βιομηχανικούς κολοσσούς παλαιότερα, απειλώντας έτσι κράτη δια τις συνέπειες προσπαθειών τους να τους ελέγξουν.

Αλλά ακόμη και αυτή η διάσταση της πραγματικότητας για την χώρα μας δεν είναι απολύτως αναγκαίο να μας οδηγεί σε λάθος κατευθύνσεις για δράση. Ακούσαμε τις σειρήνες των ΜΜΕ. Υποπέσαμε σαν άτομα στο βαρύτατο αμάρτημα του άκρατου καταναλωτισμού. Χάσαμε τον ηθικό μας προσανατολισμό. Η κατάσταση είναι τραγική, τα περιθώρια να επηρεάσουμε τα γεγονότα φαίνονται σχεδόν ανύπαρκτα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσφερθούμε από μόνοι μας μαζί με τα παιδιά μας για θυσία στον νεοφιλελευθερισμό. Ένα έθνος έχει και άλλες διαστάσεις αντοχής πέρα από τα οικονομικά μεγέθη όπως τα μετράνε οι σύγχρονοι οικονομολόγοι. Στην ιστορία μας έχουμε πολεμήσει σε παρόμοιες  συνθήκες και επιζήσαμε. Οι πατεράδες μας φαγάνα πολλές φορές λαχανίδες και κρεμμύδια και αυτό πρέπει να το πάρει σαν μήνυμα αυτή η μειονότητα που μας στοχεύει. Ακόμα και ένα ινδικό χοιρίδιο που τράφηκε με τροφή που του πρόσφεραν απέξω για τα πειράματα αν είχε θέληση θα μπορούσε να αδυνατίσει μέχρι πέτσας η μέχρι θανάτου με την ελπίδα ότι όσο γίνεται ποιο ευέλικτο και απείθαρχο ίσως μπορέσει ξεφύγει από την φυλακή του. Γιατί σήμερα η Ελληνική κοινωνία ζει μέσα σε μια τέτοια φυλακή και οι μόνες διαφαινόμενες ελπίδες της είναι, να ξεφύγει απολοιπωμένη αλλά δυναμική και ανανεωμένη, να προκαλέσει το ξύπνημα των άλλων χοιριδίων που ακολουθούν και ο Θεός της Ελλάδος. [3]

Δυστυχώς όμως τα μηνύματα από παντού δείχνουν μια Ελληνική κοινωνία η οποία αρνείται επίμονα να δει αυτήν πραγματικότητα. Δεν βλέπουμε η δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πόσο εθελοντικά παχύναμε για να μας διαλέξουν για τα πρώτα πειράματα. Δείχνουμε να μην δεχόμαστε την παραμικρή απώλεια βάρους. Πιστεύουμε ότι  να μας τρέφουν άλλοι είναι δικαίωμα μας. Δεν βλέπουμε τον λόγο να πεινάσουμε για να χάσουμε βάρος. Ο κάθε ένας πιστεύει ότι άλλο μέρος του χοιριδίου θα υποφέρει η και θα πεθάνει. Και έτσι δεν αναγνωρίζουμε την ανάγκη να ενωθούμε και να πολεμήσουμε μαζί. Είναι σαν να προδίδουμε συλλογικά τους προγόνους μας και τα παιδιά μας.

Αυτή την άρνηση την συναντάμε παντού.  Τα κόμματα καυγαδίζουν για το ποιος θα κυβερνήσει ενώ η χώρα είναι στο χείλος της καταστροφής, τα συνδικάτα πολεμούν κάθε προσπάθεια ορθολογιστικότερης διαχείρισης της εθνικών πόρων, το εκπαιδευτικό σύστημα πολεμά κάθε προσπάθεια ανανέωσης του, η δημόσια διοίκηση κάθε προσπάθεια ανόρθωσης της ανύπαρκτης αποτελεσματικότητας της, οι έχοντες κάθε μορφής φοροδιαφεύγουν, η οικογένεια βρίσκεται σε διάλυση, το άτομο παραμένει ουσιαστικά βυθισμένο στην πολυθρόνα του. Ακόμη και οι ‘αγανακτισμένοι’, χωρίς πυξίδα πραγματικότητας, παρασύρονται από τα κύματα του λαϊκισμού και ζητούν να προχωρήσει η χώρα προς την πλήρη εξαθλίωση της.

Φοβούμαι ότι βαίνουμε ταχύτατα προς βίαιες εξελίξεις. Μόνον με το θαύμα της αφύπνισης του απλού πολίτη, που θα πρέπει από τις πλατείες να ζητήσει την απομάκρυνση του πολίτικου κατεστημένου και την λήψη μέτρων έκτακτης ανάγκης, ακόμη μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια, για την διαχείριση των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα, υπάρχει ακόμα μια μικρή ελπίδα για το χοιρίδιο της Ελληνικής κοινωνίας να βγει από την φυλακή έστω και αδύνατο αλλά ζωντανό και ελπίζον.  

Κ. Βλαχοδήμος

Πηγές

1 http://www.epc.eu/pub_details.php?cat_id=4&pub_id=1306

2 http://www.economist.com/node/18867009

3 ΤΟ ΒΗΜΑ 25.6.2011,‘Βοηθήστε την Ελλάδα να σωθεί’=πολιτισμός» .

Όταν το Τέλος Γίνεται Ορατό

Κανείς θα ήταν ευτυχής αν αυτή η διαπίστωση ήταν λανθασμένη αλλά όλες οι ενδείξεις την υποστηρίζουν. Ακόμη και τα μεγάλα ΜΜΕ που είναι γνωστά για τους δεσμούς τους με το πολιτικό κατεστημένο αρχίζουν να αποστασιοποιούνται σαν να πηδούν από το βυθιζόμενο καράβι Ελληνική Δημοκρατία. Από πού να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει.

Πέρα από όλους τους λαϊκισμούς και τις κυβερνητικές φωνασκίες καμία από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα δεν τηρείται και η ομάδα των τεχνοκρατών που μας επιβλέπει απεχώρησε τελευταία με σαφή πρόθεση να ενεργοποιήσει τους πολιτικούς μηχανισμούς που βρίσκονται πίσω της για μια νέα θεώρηση εναλλακτικών κινήσεων όπου πλέον η περίπτωση να εγκαταλειφτεί η Ελλάδα στην τύχη της είναι προφανής όσον και επίπονη για αυτούς. Το οικονομικό αλλά κυρίως το πολιτικό κόστος για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα εκτιμάται με σοβαρότητα και ανάλογες προετοιμασίες για να το προστατεύσουν από το σοκ είναι καθοδόν, ευδιάκριτες για όσους θέλουν να τις δουν.

Στο εσωτερικό η διαχείριση του κράτους βαίνει προς πλήρη διάλυση. Το τελευταίο επεισόδιο με την διάλυση της τεχνοκρατικής ομάδας της Βουλής για τον προϋπολογισμό και την διαχείριση των πόρων του κράτους που αποκάλυψε μεγάλο μέρος της αλήθειας και ο τρόπος που το κατεστημένο αντέδρασε επιβεβαιώνει την σκλήρυνση της στάσης του και την ραγδαία αποστασιοποίηση σημαντικών στελεχών του κρατικού μηχανισμού από την γραμμή της πολιτικής ηγεσίας.

Ακόμη έγινε πλέον προφανές ότι κάθε ψεγάδι κοινωνικής δικαιοσύνης εξανεμίστηκε καθώς τα βάρη βαίνουν αυξανόμενα στις αδύναμες τάξεις ενώ το κατεστημένο παραμένει στο απυρόβλητο και η φοροδιαφυγή και κάθε είδους κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων έχει επιδεινωθεί.

Η συνεχιζόμενη ουσιαστικά λευκή απεργία των εισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών με την παράλληλη διετή αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να τους διαχειριστεί με καταστροφικές συνέπειες στην διαθεσιμότητα πόρων εν μέσω σοβαρότατης ύφεσης της οικονομίας είναι μια άλλη ένδειξη διάλυσης.

Κάθε προσπάθεια περιορισμού του δημόσιου τομέα έχει αποτύχει και τα παραμύθια περί ΔΕΚΟ, εφεδρείες και τα άλλα παραμένουν παραμύθια.

Πλέον σημαντικές όμως είναι οι ενδείξεις διάλυσης του κυβερνητικού σχήματος με παράλληλα παρόμοια συμπτώματα στην κύρια αντιπολίτευση καθόσον και στους δύο σχηματισμούς το `βαθύ` τους μέρος αντιδρά επιτυχώς σε κάθε κίνηση που θα τους εξέθετε  σε λογοδοσία μια και δεν βλέπουν αντίπαλο δέος που να τους υποχρεώσει.

Και τόσα άλλα…..

Ξέρω ότι πολλοί κατατάσσουν άτομα σαν εμένα στις Κασσάνδρες μια και τα μηνύματα που φέρνουμε πάνω από δύο χρόνια τώρα είναι δυσάρεστα και πικρά. Ακόμη ίσως η ιστορία της νεώτερης Ελλάδας όπως πολλοί την γνωρίσαμε τελειώνει και ίσως και τα πικρά μηνύματα είναι πλέον ανήμπορα να διεγείρουν την κοινωνία και να σταματήσουν την πορεία της προς το τέλος που σημαίνει δυστυχία, διχόνοια, εξαθλίωση και περιπέτειες όλων των ειδών που τα πρώτα τους σημάδια είναι στον ορίζοντα. Μπαίνουμε σε μια περίοδο μεσαιωνική μέσα από την οποία θα ξεπηδήσει μια άλλη Ελλάδα αγνώριστη.

Θα ήθελα όμως τους νεώτερους που είναι το λιγότερο υπεύθυνοι αλλά γαλουχημένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα που χτίσαμε εμείς οι γεροντότεροι να τους προτρέψω να διαβάσουν το άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου που γράφτηκε το 1992 και αναδημοσιεύτηκε αυτήν την Κυριακή στην εφημερίδα Το Βήμα αποσπασματικά και συζητά για την κοινωνία των καραγκιόζηδων το πρότυπο αυτό που τόσο πολύ απάντησαν στα χρόνια της μόρφωσης τους. Να δουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή αλλά και του Χατζιαβάτη, του μπάρμπα Γιώργου, του Πασσά και των κοτζαμπάσηδων και να διαλέξουν ποιον ρόλο θέλουν να παίξουν στην ζωή τους μια και η τωρινή μας κοινωνία τους έχει όλους. Μπορεί να μην διαλέξουν κανένα από αυτούς πετάγοντας τις αλυσίδες και χτίζοντας την δική τους κοινωνία. 

Κ. Βλαχοδήμος                                                                    4 Σεπτεμβρίου 2011

Πραγματικό `Πόθεν Έσχες` και ασυλία

Είναι πραγματικά εξοργιστικό να παρακολουθεί κανείς τις διάφορες ανακριτικές η άλλου είδους επιτροπές και δίκες γύρω από την κατάχρηση δημοσίων πόρων που καταλήγουν στο τίποτα. Παράλληλα τα ΜΜΕ χτίζουν γύρω από την κάθε υπόθεση πυκνά σύννεφα αδιαφάνειας, παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού της κοινωνίας με  φαντάσματα πολιτικής η οιασδήποτε άλλης ασυλίας και παραγραφών, ακόμα και προστασίας των υπευθύνων από το Σύνταγμα. Στέλνοντας έτσι εγκλήματα κατά του έθνους στις καλένδες. Είμαστε στο ναδίρ κοινωνικής δικαιοσύνης.

Και όμως υπάρχει τρόπος να βγούμε από αυτό το τέλμα, παρόλα τα τείχη προστασίας που έχει υψώσει το πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του. Τον παρουσίασα σε άρθρο μου πριν δύο σχεδόν χρόνια `1` . Τρόπος απλός και αποτελεσματικός αν οι πολίτες τον απαιτήσουν με πυγμή, μια και η εφαρμογή του θα υποχρεώσει την διαφάνεια της διαδικασίας και τον διαχωρισμό όσων θα προκύψει ανάγκη να ελεγχθούν από τους ελεγκτές. Είναι η σχετικά απλή διαδικασία ενός πραγματικού `Πόθεν Έσχες` που ξεπερνά όλα τα εμπόδια περί κάθε είδους ασυλίας και φτάνει στην καρδιά κάθε παράβασης μέσα στα πλαίσια της λογικής αλλά και του Συνταγματικού Χάρτη. Η διαδικασία θα μπορούσε να εφαρμοσθεί ως εξής.

Σε μια διαδικασία πλήρους διαφάνειας, ισχυρή ελεγκτική αρχή από αδιάβλητους δικαστικούς και φοροελεγκτές, υπάρχουν ευτυχώς ακόμη τέτοιοι, να μας καλέσει όλους, φυσικά και νομικά πρόσωπα, με μια σειρά προτεραιότητας σχετική με την πραγματική οικονομική μας επιφάνεια, την ανάμιξή μας στη δημόσια διοίκηση και τα πλοκάμια της, στα μέσα ενημέρωσης και τον επιχειρηματικό χώρο, με τα διαθέσιμα μηχανογραφικά στοιχεία και να μας  βάλλει εμπρός στην εξής πρόκληση.

Κυρίες η/και Κύριοι από τον έλεγχο των φορολογικών σας δηλώσεων τα τελευταία ας πούμε 20 χρόνια προκύπτουν εισοδήματα τα οποία λαμβάνοντας υπόψη έξοδα διαβίωσης και ανακεφαλαίωση των υπολοίπων καταλήγουν σε περιουσία Α. Από την έρευνα των περιουσιακών σας στοιχείων ανά την υδρόγειο σήμερα προκύπτει ότι έχετε Β. Το δημόσιο προχωρεί στην άμεση προσωρινή κατάσχεση της διαφοράς. Έχετε δύο μήνες να προσφύγετε στα δικαστήρια. Εάν δεν προσφύγετε η κατάσχεση καθίσταται μόνιμη και η πολιτεία προχωρεί στην επιβολή ποινών για τις πράξεις που δημιούργησαν παράνομα τα επί πλέον περιουσιακά στοιχεία. Εάν προσφύγετε στην δικαιοσύνη και δικαιωθείτε θα σας επιστραφούν τα κατασχεθέντα.  Δηλαδή φέρτα δω τώρα και το τώρα είναι η λέξη κλειδί.

Βεβαίως μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει πραγματικά ενεργούς πολίτες και μια εθνική κυβέρνηση απεξαρτημένη από το πολιτικό κατεστημένο. Έτσι το βάρος πέφτει πάλι στον καθένα μας που πρέπει να κοιτάξει στον καθρέφτη για να δει τον υπεύθυνο αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να μαντέψει τις αντιδράσεις της παγκόσμιας κοινωνίας και των χρηματαγορών  αφού θα βρούμε πολλά από τα λεφτά που `χάθηκαν` από την περιουσία του Δημοσίου.

Για το μέλλον των παιδιών μας είναι απόλυτη ανάγκη να ενεργοποιηθούμε σήμερα `2`.

Κ. Βλαχοδήμος                                                        6.8.2011

1:http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=601:2010-07-29-10-44-20&catid=47:2008-05-31-14-25-11&Itemid=75

2:http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=826:2011-07-31-17-31-55&catid=47:2008-05-31-14-25-11&Itemid=75

Μπορούμε

Μέσα στην καταιγίδα της αρνητικής ενημέρωσης από τα ΜΜΕ δεν είναι παράδοξο το γεγονός μιας εξαπλωνόμενης ψυχικής και νευρικής κατάπτωσης των ατόμων της Ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα μια και η κυβέρνηση αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού και πνευματικού κόσμου αμφισβητείται και τα μηνύματα τους έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, Μια μεγάλη προσπάθεια είναι αναγκαία για να μας θυμίσει ότι παρόλη την σοβαρότητα της κρίσης που διερχόμαστε η κοινωνία μας έχει πολλά θετικά ερείσματα που με πολύ κόπο και παρά τις ατασθαλίες του κομματικού κατεστημένου έχει χτίσει και αποτελούν ένα και το μοναδικό εφαλτήριο για ένα θετικότερο μέλλον για το έθνος. Για να ενεργήσουμε σαν μια άλλη Ισλανδία μας λείπει μόνον ένα στοιχείο, δυστυχώς δύσκολο να ξαναχτίσουμε γρήγορα, η κοινωνική συνοχή.

Με πολύ απλά λόγια, σαν απόφθεγμα στοιχείων διεθνών οργανισμών, διαθέτουμε μέσα και έξω από την χώρα αξιόλογους ανθρώπινους πόρους. Ό Έλληνας είναι από την φύση του οξύνους και ευρηματικός άνθρωπος. Εδώ δεν επιχειρείται κολακεία. Η εκτίμηση αυτή έχει έρθει πολλές φορές από ξένους ανθρωπολόγους που την συμπληρώνουν πάντα με την ατελείωτη λίστα των αδυναμιών της φυλής. Και αναγνωρίζουν την συνέχεια της φυλής από αυτά τα χαρακτηριστικά.

Έχουμε υποδομές μιας ανεπτυγμένης χώρας, επιχειρηματικό κεφάλαιο, ασύγκριτα υψηλό για μια χώρα δέκα εκατομμυρίων, όπως η ναυτιλία, μια μοναδική πολιτιστική κληρονομιά, τομέα υπηρεσιών με μοναδικά δυναμικά πλεονεκτήματα όπως ο τουρισμός και ένα κλίμα που μπορεί να στηρίξει μια γεωργία για παραγωγή των πλέον υψηλής ποιότητας προϊόντων για τον οικονομικά εύρωστό κόσμο. Τέτοια ερείσματα είναι σπάνια για μια μικρή χώρα και αν δεν τα κατασπαταλήσουμε η αφρόνως παραχωρήσουμε και εφόσον τα διαχειριστούμε χρηστά μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωση της κοινωνίας σε αυτήν την δύσκολη στιγμή και να βάλλουν την χώρα σε μια ζηλευτή θέση ανάμεσα στα αλλά έθνη για τους άπονους μας.

Με τέτοια δεδομένα είναι προφανές ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα αρκεί να στρωθούμε στη δουλειά όλοι μας, πέρα από την προσπάθεια για τον άρτον τον επιούσιον, σε πράγματα που δεν κάναμε μέχρι τώρα και που γίνονται όλο και ποιο προφανή καθώς ο χρόνος κυλά. Όλα είναι δυνατά αν ο καθένας μας θελήσει και είναι πράγματα που αφορούν τον κάθε ένα. Και για το άτομο τίποτα από αυτά δεν είναι επαναστατικό η ακατόρθωτο. Απλώς χρειάζεται μεγάλη επιμονή και συνέπεια και γιαυτό με την υπάρχουσα νοοτροπία γίνονται μια πραγματική πρόκληση επιβίωσης του έθνους. Ένα περίγραμμα της προσπάθειας για τον απλό πολίτη  ακολουθεί.

Να συμβάλλει ενεργά στην ανοικοδόμηση του πυρήνα της κοινωνικής συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, της οικογένειας. Αυτού του δυναμικού πυλώνα που βοήθησε τόσες προηγούμενες γενεές να επιβιώσουν κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες  ανέχειας και που αποσυντεθεί σήμερα στο βωμό του αδυσώπητου καταναλωτισμού.

Να συμμετάσχει ενεργά στην αναδόμηση της επιχειρούμενης περιφερειακής αναδιάρθρωσης και διαχείρισης των διατιθέμενων πόρων σε αυτό το επίπεδο με συμμετοχή σε εκκλησίες πολιτών που δραστηριοποιούνται στην επίβλεψη των δημοτικών και περιφερικών αρχόντων όπως σε πολλές άλλες χώρες.

Να απαιτήσει την εκ βάθρων αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης σε ένα σχήμα, μέγεθος και ποιότητα ανάλογα με το μέγεθος της χώρας, το δημιουργικό της δυναμικό και το επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξης του Έθνους.

Να στηρίξει ενεργά, επιδιώκοντας με συμμετοχή σε σχετικές συζητήσεις είτε κατ` ιδίαν η σε δημόσιες συναντήσεις την πλήρη αναμόρφωση της παιδείας με δύο βασικούς στρατηγικούς άξονες. Έναν μεσοχρόνιο που αφορά στην μόρφωση της νεολαίας για να αντιμετωπίσει την σημερινή πραγματικότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, οπλισμένη πάνω από όλα με την ανεκτίμητης αξίας εθνικής μας πολιτιστικής κληρονομιάς. Και έναν αμέσου ανάγκης για την αποτελεσματική επιμόρφωση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που θα αντιμετωπίσει την πρόκληση επαγγελματικού αναπροσανατολισμού απροετοίμαστο καθώς οι οικονομικές δομές θα αναθεωρούνται εκ βάθρων και εξαιρετικά χρήσιμοι ανθρωπινοί πόροι θα απελευθερώνονται ιδίως από τον δημόσιο τομέα.

Ποιο πέρα, στον χώρο της εργασίας να προβάλλει την ριζική διαφορά ανάμεσα στη σκληρή δουλειά για το μεροκάματο που είχε σαν αξία την επιβίωση της οικογένειας κάποτε και του ενός εκατομμυρίου συν υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που μέσα από συντεχνιακά μορφώματα αποδίδουν ελάχιστα και αμείβονται με παχυλούς μισθούς. Να απαιτήσει την δημιουργία διχτυού κοινωνικής ασφάλισης για τους αδύνατους και ιδιαίτερα φτωχούς συνταξιούχους, ανέργους και άτομα με ειδικές ανάγκες, Ειδική μέριμνα για επιχειρηματίες που προσπαθούν αλλά αστοχούν.

Να απαιτήσει την κατάρτιση εθνικού πλαισίου οικονομικής ανάπτυξης των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας που δεν πρέπει να συγχέεται με σχέδια ανάπτυξης του κρατικού τέρατος όπως γίνεται μέχρι σήμερα και που μας κατέταξε στον πυθμένα της λίστας παραγωγικότητας παγκόσμια.

Να πιέσει για την συγκρότηση σχεδίου μετανάστευσης συμβατό με τις τάσεις στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κύριους άξονες αποτροπή μετανάστευσης της αναντικατάστατης νεολαίας μας και την πλήρη κοινωνική απορρόφηση ξένων που έχουν το δυναμικό να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη και που εγκαθίστανται στην Ελλάδα κάτω από καθαρούς κανόνες.

Να απαιτήσει την άμεση και με συνοπτικές διαδικασίες εφαρμογή ενός αποτελεσματικού πόθεν έσχες για όλους τους πολίτες με προτεραιότητα κραυγαλέες περιπτώσεις κατάχρησης δημόσιου χρήματος και νεοπλουτισμού.

Να πείσει για την επείγουσα δημιουργία αποτελεσματικού σχεδίου σύλληψης και διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας και άλλων καταχρασμένων οικονομικών πηγών που σήμερα βρίσκονται στο απυρόβλητο προς εξασφάλιση πόρων για την εφαρμογή των ανωτέρω.

Και τέλος, αλλά εξόχου σπουδαιότητας στον πολιτικό στίβο, να ασκήσει την μέγιστη δυνατή πίεση  στους λιγοστούς ανθρώπους που έχουν διατηρήσει την αξιοπρέπεια τους από κάθε πολιτικό σχήμα, να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να προκαλέσουν έστω και αργά το πολιτικό γεγονός που θα επιτρέψει τον σχηματισμό εθνικής κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης με σημαντικά ενισχυμένες εξουσίες από το παρών κοινοβούλιο. Δεν είναι δυνατόν να μη συγκρίνει κανείς τους πολιτικούς που πέθαιναν στην ψάθα για το καλό της πατρίδας κάποτε με την σύγχρονη εικόνα του διαπλεκόμενου πολίτικου με μηδενικά εθνικά  και ηθικά ερείσματα που καταλήγει αυτός και τα πλοκάμια του  σε κατοχή πελώριας περιουσίας από δημόσιους πόρους χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο. Μια τέτοια κυβέρνηση να εξοπλιστεί με τα μέσα και τον χρόνο για την διαχείριση της παρούσης κρίσεως και να προχώρηση στην διαδικασία ουσιαστικής αναθεώρησης του ταλαιπωρημένου από εξουσιοθήρες Συνταγματικού Χάρτη της χώρας με σκοπό την πλήρη ανανέωση του πολιτικού κατεστημένου.

Εν κατακλείδι, ο απλός πολίτης να πάρει αυτό το μήνυμα, που είναι μήνυμα ελπίδας, να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του και να γίνει ενεργό μέλος στα κοινά. Και αυτή η συμμετοχή να ξεπεράσει τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας. Ο πολίτης να αναμίξει τα χνώτα του με τα χνώτα των συμπολιτών του. Πέρα από τις πολύ χρήσιμες ιστοσελίδες να κτίσει τις πραγματικές εκκλησίες του για να επιβάλλει την θέληση του που τόσο πολύ έχει παραμεληθεί λόγω της δικής του απαθείας. Ο καθένας να συνεισφέρει όσο μπορεί. Αυτό το λίγο θα κάνει την ουσιαστική διαφορά. Πρέπει να αντιληφτεί ότι το έθνος έχει πολλά πλεονεκτήματα και πόρους αλλά ότι απελπισμένος, μοιρολάτρης, ηττοπαθείς  και απομονωμένος θα χαθεί. Όντας ενεργό μέλος μιας δεμένης οικογένειας, μιας εκκλησίας των πολιτών, ενός υγιούς εργατικού κινήματος που πρέπει να ξανακτίσει εκ βάθρων και της Ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο της έχει τη δύναμη να αποφασίζει για το μέλλον του, δύσκολου, μακρινού και φτωχού αλλά αξιοπρεπούς. Πρέπει να δράσει άμεσα γι αυτό το συγκεκριμένο όραμα, ενεργά και με περίσκεψη αν θέλει να σώσει το μέλλον το δικό του, των παιδιών του και του έθνους.

Το Οθωμανικό Δόγμα και το γένος των Ελλήνων

Είμαι ένας από τους πολίτες αυτής της χώρας που οι συνθήκες της προηγούμενης μεγάλης μετανάστευσης από την πατρίδα όρισαν να ζήσω σε πολλές ξένες χώρες και να καταλήξω σε μια από αυτές για τα γεράματα μου που διανύω αυτά τα χρόνια. Όπως ο καθένας από εμάς τους μετανάστες που εδώ αποκαλούν “ομογενείς” έχω την δική μου διαφορετική ιστορία από όλες τις άλλες. Έχουμε όμως όλοι μας και πολλά κοινά. Αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την πατρίδα από ανάγκη, οποιαδήποτε και αν ήταν αυτή, οικονομική, πολιτική η άλλη και επωφεληθήκαμε από την φιλοξενία φίλων λαών που αν κάναμε προσπάθεια να αφομοιωθούμε κοινωνικά μας φιλοξένησαν και μας έκαναν φίλους και συμπολίτες. Και αυτό χωρίς να μας εμποδίσουν να διατηρήσουμε την Εθνική μας ταυτότητα. Ήταν τότε που διάβασα και την σύγχρονή ιστορία μας από τις πηγές τους και αντελήφθην πόσο διαφορετική ήταν αυτή που διδάχτηκα στο σχολείο.

Μια τέτοια εμπειρία μου έδειξε ορισμένα πράγματα που ίσως όσοι έζησαν στην Ελλάδα δεν είχαν την ευκαιρία να δουν, κυρίως πως αντιλαμβάνεται ο απλός ξένος πολίτης  κάθε τι Ελληνικό. Καταρχήν επειδή η μυθολογία τους και οι βάσεις των πολιτικών τους συστημάτων έχουν Ελληνικούς όρους, ιδέες και νοήματα οι άνθρωποι έχουν μια αγνή αγάπη για την έννοια Ελλάδα μια και την μαθαίνουν και την θεωρούν μέρος της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. Μια Ελλάδα βεβαίως που δεν υπάρχει πια αλλά που ονειρεύονται να επισκεφτούν για να την θαυμάσουν μέσα από τα  ερείπια των μοναδικών  έργων εκείνης της εποχής. Και κάθε ένας από αυτούς τους επισκέπτες, αν τύχει να βρεθεί στην χώρα μας σε ειρηνική περίοδο, πέφτει στην παγίδα του μοναδικής ομορφιάς τοπίου με το φως και τα χρώματα που προσφέρει το κλίμα της και γίνεται εφόρου ζωής ένας Άγγελος ενός ονείρου που έζησε για τους συμπατριώτες του. Αυτή η αντίληψη που εδράζεται στην προσωπικότητα αυτών των ανθρώπων μια και μεταδίδεται από την πλέον τρυφερή ηλικία με τους μύθους είναι στην ουσία αυτό που συχνά εδώ στην χώρα μας και σε δύσκολες στιγμές αποκαλούμε Θεό της Ελλάδας και που πολλές φορές μας έβγαλε από δύσκολες περιπέτειες που προκαλούμε μόνοι μας. Αυτοί είναι και οι λόγοι που πολλοί από εμάς τους ομογενείς ερχόμαστε στην Ελλάδα συχνά και πληγωνόμαστε με αυτά που συμβαίνουν

Αλλά μαζί με αυτήν την ιδέα για το Ελληνικό ιδεώδες, μια και επισκέπτονται την χώρα μας συχνά, έχουν και μία εντύπωση για τους σύγχρονους κατοίκους αυτής της χερσονήσου. Εδώ δεν πρόκειται για ιδεολογίες και εθνικισμούς. Ξέρουν ότι, όπως και για το δικό τους έθνος, καμία φυλή δεν είναι καθαρή στην Ευρώπη αλλά πέρα από θρησκευτικές και πολιτικές επιρροές τα ήθη και έθιμα όπως και η γλώσσα των κάτοικων παραμένουν διαχρονικά αναλλοίωτα, σημάδι αδιάσειστο κάποιας συνέχειας της φυλής. Και είναι αυτά τα έθιμα όπως η αγνή φιλοξενία, η ανάγκη για ειλικρινή επικοινωνία και τα σημάδια κοινωνικής καταπίεσης, όπως εκφράζονται στην μουσική και την ποίηση του,  που δίνει τις επιπρόσθετες εμπειρίες στον ξένο και τον κάνει να αγαπήσει πέρα από το ιδεώδες και τον σημερινό κάτοικο σαν άτομο.

Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά όταν κοιτάξει την κοινωνική δομή. Ξαφνικά τα ίδια φιλόξενα άτομα της φωτίζονται από κανόνες λειτουργίας της που έρχονται από τα βάθη των αιώνων της Οθωμανικής κατοχής, κανόνες που αντισταθήκαν με επιτυχία σε κάθε προσπάθεια αλλαγής τους στην  ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Και αυτό ενώ ακόμη και στην ίδια την Τουρκία κάτι αναγεννιέται. Πολιτικές συγκυρίες, όπως η παρούσα και εξωτερικά γεγονότα ντύνουν τους πρωταγωνιστές αυτής της δομής με διάφορα ονόματα κάθε φορά αλλά στην ουσία παραμένουν οι ίδιοι. Οι παίκτες στο παιχνίδι είναι οι αδίστακτοι κοτζαμπάσηδες με το κατεστημένο τους, οι ανήμποροι ραγιάδες που απελπισμένοι γονατίζουν κάτω από τον ζυγό για να επιβιώσουν, αυτοί και οι απόγονοί τους με την ελπίδα μιας αλλαγής, οι αγάδες με το αφιόνι της εξουσίας και ο εξωτερικός παράγοντας που προωθεί τα συμφέροντα του χρησιμοποιώντας πράκτορες του να οδηγούν τα γεγονότα. Ακόμη και ένας απλός παρατηρητής μπορεί να δει αυτή τη δομή σήμερα. Αν κάτι διαφέρει αυτή τη φορά είναι η αδυναμία του κατεστημένου για πλήρη αδιαφάνεια και παραπληροφόρηση από τα εντόπια ΜΜΕ καθώς ο απλός πολίτης έχει πολλούς και διεθνείς διαύλους επικοινωνιών.

Με αυτό το υπόβαθρο φτάνοντας στην Αθήνα πριν λίγες μέρες προσπαθώντας να πάρω μια ιδέα του πως πληροφορείται ο πολίτης από τα εθνικά ΜΜΕ για τις εξελίξεις στράφηκα προς την τηλεόραση και έμεινα άφωνος. Από τα έξη δυαδικά ιδιωτικά κανάλια που έχω πρόσβαση τα τέσσερα, και μάλιστα μεγάλης ακροαματικότητας, εκπέμπουν σειρές που ομιλούν στην Τουρκική γλώσσα σε πολύ μεγάλα διαστήματα. Επί πλέον όλα αναμασούν στα παράθυρα τους τα ίδια πολιτικά και οικονομικά θέματα μέσα σε σύγχυση λες και έχουν βαλθεί να κρατήσουν τους πολίτες αιωρούμενους σε ένα νέφος αβεβαιότητας, ανασφάλειας και απελπισίας. Δεν μπόρεσα παρά να το συνδυάσω με την κατάντια της γλώσσας μας από τα πειράματα του αριστερόστροφου πνευματικού μας κόσμου και την λαίλαπας της αγγλοσαξονικής κουλτούρας. Έψαξα να βρω κάποιο σχόλιο στα ΜΜΕ για αυτή την κατάσταση χωρίς επιτυχία. Και μετά το μυαλό μου πήγε στον Τούρκο στοχαστή και νυν υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας για την αξιόλογη δουλειά του γύρω από το Νέο-οθωμανικό Δόγμα και κατέληξα ότι το Έθνος δεν έχει πολύ χρόνο εάν δεν θέλει να μεταβληθεί σε “ομογένεια” στο παλαιό Ελληνοεβραικό μοντέλο.

Θα διακινδυνεύσω λοιπόν μια παρατήρηση γύρω από τα όσα συμβαίνουν στην Ελληνική κοινωνία σήμερα. Οι ξένοι ιθύνοντες έχουν δυσκολία με τους πολίτες των χωρών τους να ωθήσουν την Ελλάδα κάτω από μια νέα Οθωμανική ομπρέλα γιατί αυτό θα θεωρηθεί μέγιστο πολιτιστικό πλήγμα για τον Δυτικό κόσμο, προσπαθούν επομένως να βοηθήσουν τους απλούς Έλληνες να πραγματώσουν το όνειρό τους και να ενσωματωθούν πλήρως με την κοινωνία των Ευρωπαϊκών χωρών. Και αύτη η υποστήριξη είναι αποφασιστικής σημασίας. Οι συζητήσεις και αποφάσεις για την διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα είναι απόρροια της πολιτικής βούλησης του Δυτικού κόσμου για την Ελλάδα. Το πρόβλημά είναι οι αντιδρούσες Οθωμανικές δομές της Ελληνικής κοινωνίας που δεν έχουν απέναντι τους το αντίπαλο δέος και αυτό μόνον οι απλοί Έλληνες πολίτες μπορούν να το λύσουν. Πρέπει να καταλάβουν όμως ότι χωρίς να σπάσεις αυγά ομελέτα δεν γίνεται

The European Ostrich Syndrome

As an observer of political events in Brussels and in my home country, Greece, that I visit often and can testify to a rapidly collapsing social tissue, I am looking at developments at the two extremes, the highest point of European decision making and the lowest point of the citizen of a country in Southern Europe under extreme duress. I cannot help but taken aback by the inconsistent and ineffective attempts to fend off attacks on the Euro and the European Union itself. These attacks are driven by speculative forces liberated till now from state regulation and supervision mainly but not solely due to globalisation of untouchable modern financial services.


So many resources, so much time and political capital are spent looking at parts of a reality that cannot be tackled in slices. European institutions, with a mild support from the other side of the Atlantic and a lot of signs of guilt, focus on tackling the economy, energy, environment, immigration, multiculturalism, global competition, the future of the European social model and other dimension of the European experiment. But resist in attacking frontally the obvious core of all of that; the future of the European Union as an entity that needs to be equipped with a strong and clear political identity, a no-go debate area in the past.

The elites of European affairs from all member states and Brussels liked to hide behind the premise that EU has evolved and prospered through crisis. But it is fair to say that today’s crisis does not resemble with any of the past, being much deeper and immeasurably broader whilst the rest of the world is moving very fast into the future.

Start with the challenges in the financial world and the economy as an example. Everybody recognised early the wedge north-south in economic performance as well as the immaturity of financial infrastructures and mismanagement of public administration resources and finances in the South. The phenomenon did not fall from the sky overnight. Member states have been monitoring the gaping chasm increasing through the years even before the Euro experiment was decided in the early 90s. However, beyond broad and ambiguous agreements on financial flows, actions to manage this phenomenon was member states prerogative dealt with at intergovernmental fora under the principle of non interference in each other’s political affairs. This has now led to some members having lost a major part of their sovereignty to transnational and international institutions. They are driven mainly by global financial forces poorly regulated, in spite reactive attempts by the other members to salvage and to the detriment of social and political stability in all EU member states.

Then looking at the migration issue, in our view probably more serious and potentially explosive, we have also ample evidence of the realisation that the multicultural experiment has failed, at least for flows from countries outside Europe with radically different cultures. The ease of integrating immigrants of Southern Europe with strong cultural affinity to the North in the fifties and sixties was a misleading indicator. But we still see little concerted action for the development of a comprehensive policy that will balance European society’s capacity to absorb and integrate resources it really needs with the reality of existing minorities across the EU, the disproportionate influx pressures of Border States and the protection of people in genuine need of political asylum. The spectacular increase of popularity of far right parties across Europe is a sure sign that a serious threat is underestimated. And yet this area remains mainly a member state prerogative with accelerating friction between members as recently between Italy and France or Greece and Spain with all the others earlier.

Similar evidence for lack of European political momentum exists in other areas such as energy, environment, global competition and the future of the European social model. The common denominator in all this is lack of cohesion of member states.

It is easy to say that the EU lacks political leadership but this is unfair. Some of the more mature EU countries leaders today have shown more than adequate capacity to lead an evolving Europe on the pattern of the past. The problem is that the EU today stands at a critical juncture. It is facing major ascending competitive forces on the world arena and starker opportunities and threats to its survival. It thus needs a change of gear in its path towards a deeper integration to project its political and economic weight.

Europe has the leadership capacity to move on but needs a major campaign of communication to citizens across the EU that will project these opportunities and threats to a politically integrated Europe compared to those to a segmented one. The view for financial sacrifice of the North and severe fiscal and social discipline in the South is too simplistic to be convincing to either side in reasoning for a move towards a much deeper integration. It needs a campaign that will be a European one where the member states will fall in line with this one message and will not deviate in interpretation confusing it for national political gains. It will amply shed light to the citizen’s behavior as ostrich against an oncoming storm. The difficulties for such a move are not underestimated but it is perhaps now more critical than ever before to revive the vision of our forefathers for an integrated European society with a strong cohesion as the best guarantee for the future of our children. They will live in a world that offers plenty of opportunities but could be a lethal threat for isolated peoples of the European continent.



K. P. Vlahodimos 24 April 2011

Ενέργεια στον 21ο αιώνα

Τόσα έχουν ήδη γραφτεί για τις «ενεργειακές ανάγκες» καθώς η ανθρωπότητα προχωρεί σε αυτόν τον αιώνα και το ενδιαφέρον αυξάνεται. Κάθε ειδικός στον τομέα εκφράζει απόψεις, και όπως η συζήτηση γίνεται εντονότερη ο κίνδυνος υπερπληροφόρησης είναι προφανής. Έχοντας πλήρη συνείδηση του κινδύνου επιβάρυνσης αυτού του κλίματος, ο στόχος του παρόντος άρθρου είναι να προβάλλει τις παγκόσμιες τάσεις προς ένα όραμα ελπίδας για την ενεργειακή πρόκληση απευθυνόμενο στον ενημερωμένο αναγνώστη. Η πρόταση στηρίζεται πάνω σε εξελίξεις σχετικών τεχνολογιών και δημογραφικές και περιβαλλοντικές πιέσεις. Θεωρεί ότι η τελική λύση πέρα από τα μέσα του αιώνα θα αφορά αποκλειστικά περιβαλλοντολογικά ουδέτερες τεχνολογίες που μιμούνται φυσικές διαδικασίες όπως η πυρηνική σύντηξη. Θέτει το ζήτημα σε παγκόσμια προοπτική κρατώντας σε ισορροπία τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες πιέσεις καθώς η πρόκληση αφορά άμεσα το σύνολο του πλανήτη. Θεωρεί βέβαιον ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα συμμετάσχουν άμεσα, με αυξανόμενο δυναμικό επιρροής.




Ορισμένα αναμφισβήτητα δεδομένα συμβάλουν στη δημιουργία ενός πλαισίου. Το ευκολότερο για να ξεκινήσει κανείς είναι τα δημογραφικά στοιχεία. Εκτός αν συμβούν μείζονα καταστροφικά επεισόδια, είμαστε βέβαιοι ότι στα μέσα αυτού του αιώνα ο πληθυσμός του πλανήτη θα πλησιάζει τα 10 δισ. ψυχές, μια αύξηση περισσότερο από 50%. Πιο σημαντικά, το κατά κεφαλήν εισόδημα, παράγοντας άμεσα συνδεδεμένος με την αύξηση του πληθυσμού, θα πραγματοποιήσει μια πιο θεαματική ανάπτυξη. Και μια τέτοια ευημερία αναπόφευκτα θα αυξήσει ανάλογα τις προσδοκίες για τα πρότυπα διαβίωσης. Δεν χρειάζονται λεπτομερή στατιστικά στοιχεία για να συνειδητοποιήσει κάνεις ότι η επακόλουθη αύξηση της ζήτησης για ενέργεια βάζει πολλά από τα σημερινά πολυσυζητημένα θέματα όπως τις εκπομπές CO² και την προκύπτουσα ζημία στο περιβάλλον σε ένα δευτερεύοντα ρόλο πίσω από την πρόκληση των ενεργειακών αναγκών. Η ανθρωπότητα χρειάζεται ένα όραμα σε υψηλότερο επίπεδο.



Στη δημόσια συζήτηση, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες προκλήσεις ενεργειακών αναγκών είναι συχνά συγκεχυμένες, δημιουργώντας ένα ομιχλώδη ορίζοντα και έτσι λίγη πιθανότητα για ένα σαφές όραμα ελπίδας στον ενδιαφερόμενο πολίτη. Είναι σαν η επιστημονική κοινότητα και οι πολιτικές ηγεσίες να έχουν την πρόθεση να ασχοληθούν με μια πρόκληση που θεωρούν ιδιαίτερα πολύπλοκη στο απόρρητο, αφήνοντας τους πολίτες στο σκοτάδι. Και τούτο ενώ υπάρχουν πολλές ενδείξεις πενιχρού συντονισμού τους και πιο σημαντικά, αναποτελεσματικές ή ανύπαρκτες θεσμικές δομές παγκόσμιας διακυβέρνησης για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, ενώ ταυτόχρονα διαπιστώνεται θεαματική αύξηση του επιπέδου γνώσεων του μέσου ατόμου που ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις και των τηλεπικοινωνιών.



Εάν υπάρχουν σχετικές στρατηγικές δράσης και επικοινωνίας, έχουν πολύ μικρή αποτελεσματικότητα. Είμαστε όλοι πάνω σε μια μικρή καταπονούμενη πλατφόρμα και χρειαζόμαστε απεγνωσμένα παγκόσμια συναίνεση. Το κίνημα των μη κυβερνητικών οργανώσεων έχει δείξει αρχικά τον δρόμο, αλλά τα περισσότερα από τα μέλη του δεν έχουν παγκόσμια εμβέλεια και ορισμένα έχουν πολιτικοποιηθεί με στενούς στόχους καθιστάμενα μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Το κοινό φαίνεται να έχει σοβαρές αμφιβολίες για την επάρκεια των επιστημονικών γνώσεων για σημαντικά θέματα όπως η κλιματική αλλαγή και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Κατά συνέπεια δυστυχώς επιλέγει, για προληπτικούς λόγους, την καθιέρωση αυστηρών κανονισμών με μεγαλύτερη πιθανότητα άσκοπης κατασπατάλησης μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων ενώ σε τέτοιες περιστάσεις είναι αναγκαίες σημαντικές και επείγουσες προσπάθειες επιστημονικής έρευνας.



Σε συνδυασμό με αυτήν την έλλειψη ερευνητικών πόρων, κάνεις διακρίνει μια αυξανόμενη πολιτικοποίηση της επιστήμης με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες. Η ιστορία, ακόμη και πρόσφατα, γεμίζει με τέτοια φαινόμενα. Αυτά δεν προέρχονται μόνο από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας καθοδηγούμενα από μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα ή από κυβερνήσεις. Το κίνημα των μη κυβερνητικών οργανώσεων αποτελεί επίσης παράγοντα. Ένα κίνημα που ξεκίνησε με ιδανικά και έχει συμβάλει πολύ θετικά στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής σταδιακά εμφανίζει περιπτώσεις πολιτικοποιημένης επιστήμης που συχνά το αποξενώνει από αυτά τα ιδανικά.



Δύο επιπλέον παράγοντες επιδεινώνουν την κατάσταση. Ο πρώτος είναι η αντίληψη ότι η ενεργειακή επάρκεια ελέγχεται από μια μικρή μειοψηφία από ισχυρά ιδιωτικά συμφέροντα και έθνη. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που ωθούν ένα παρατηρητή να συμφωνήσει. ΜΜΕ γεμίζουν με ειδήσεις για γεγονότα που δείχνουν σημαντικά οικονομικά, εθνικά και μερικές φορές συντεχνιακά συμφέροντα ενεργά στο παιχνίδι. Αλλά ο κόσμος σε μεγάλο βαθμό είναι απίθανο μακροχρόνια να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση. Κατά συνέπεια, το σημερινό πρότυπο της κοινωνικού καπιταλισμού θα βρίσκεται υπό αυξανόμενη πίεση καθώς κοινωνικό-πολιτικά ρεύματα από τις αναπτυσσόμενες περιοχές κάνουν έκδηλη την επιρροή τους.



Ο δεύτερος παράγων είναι ο αναγκαία μακρός ορίζων προγραμματισμού που απαιτείται για διαρθρωτικές αλλαγές στις δομές ενεργειακού εφοδιασμού. Από τα κλασικά ορυκτά καύσιμα έως την πυρηνική ενέργεια, οι εγκαταστάσεις παραγωγής απαιτούν πολλά χρόνια σχεδιασμού, προγραμματισμού και κατασκευής πριν τεθούν σε λειτουργία. Παρόμοιες μεταβολές στο σύστημα διανομής είναι βέβαιον ότι θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στους τρόπους που λειτουργούν οι κοινωνίες σήμερα.



Επομένως, δημιουργείται η ανάγκη για ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση των ενεργειακών αναγκών στη μέση του αιώνα. Για τον καθορισμό του διαχωρίζεται η παραγωγή της ενέργειας από την διανομή της και τους τρόπους κατανάλωσης για ευελιξία στον καθορισμό αντίστοιχων πολιτικών και στρατηγικών. Η ενέργεια θα παράγεται σαν ηλεκτρική για άμεση κατανάλωση ή σαν παράγωγό της ως υδρογόνο/οξυγόνο για κατανάλωση σε ειδικές περιπτώσεις. Έτσι η διαχείριση των παραμέτρων παραγωγής καθίσταται ανεξάρτητη από την αποθήκευση και τα δίκτυα διανομής που θα εξελιχτούν σύμφωνα με γεωγραφικές και κοινωνικές ανάγκες. Βάση της είναι η παραγωγή άφθονης ενέργειας από πόρους χωρίς επιβάρυνση CO². Βεβαίως κανείς δεν αμφιβάλει για τις δυσκολίες, την πολυπλοκότητα στις λεπτομέρειες του σχεδιασμού, τις προκλήσεις για την επιστημονική κοινότητα και την πολιτική ηγεσία καθώς και το γιγαντιαίο ποσό πόρων που απαιτούνται ιδίως στις αρχές της μετάβασης.



Για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας υπάρχει αριθμός γνωστών και μακροπρόθεσμα βιώσιμων τεχνολογιών που απαιτούν περισσότερη έρευνα για την βελτίωση της αποτελεσματικότερης χρήσης τους. Περιλαμβάνουν την ηλιακή τεχνολογία (ηλεκτρικών στοιχείων η εστιακών εγκαταστάσεων υψηλών θερμοκρασιών), την πυρηνική τεχνολογία σχάσης και σύντηξης, την γεωθερμική τεχνολογία, την αιολική, την τεχνολογία κυμάτων και άλλες πιο εξωτικές τεχνολογίες όπως διαστημικά πλαίσια. Οι τεχνολογίες αυτές είναι πράγματι μη CO² ρυπογόνες και ουσιαστικά ανεξάντλητες. Αλλά και τεχνολογίες ορυκτών πόρων θα συνεχίσουν να συμβάλλουν ιδίως αυτές που αφορούν αποθήκευση και ανακύκλωση του CO². Τέλος τεχνολογίες παραγωγής υδρογόνου/οξυγόνου ως μέσων αποθήκευσης ενέργειας θα προσαρτηθούν σε αυτή τη βάση.



Μολονότι στην περίπτωση της αιολικής και ηλιακής τεχνολογίας ηλεκτρικών στοιχείων ενδέχεται να εξελιχθούν μικρής ισχύος επί τόπου μονάδες, όπως σε χώρες σαν την Ελλάδα όπου δεν υπάρχουν βαριές ενεργοβόρες βιομηχανίες, τελικά οι μεγάλης κλίμακας ποιο αποτελεσματικές εγκαταστάσεις παραγωγής, στηριζόμενες στις τεχνολογίες ηλιακών εστιακών εγκαταστάσεων υψηλών θερμοκρασιών, στον άνθρακα, την πυρηνική σχάση και προοδευτικά σύντηξη θα είναι αυτές που θα επιφορτιστούν τον κύριο όγκο παραγωγής για τη γενική ζήτηση σε πολυπληθυσμικά και βιομηχανικά κέντρα. Θα είναι επίσης αυτές που θα ενσωματωθούν πλήρως σε ένα υπεραγώγιμο δίκτυο διανομής προκειμένου να καλυφτούν γεωγραφικές αιχμές στη ζήτηση σε παγκόσμια επίπεδο.



Καθεμία από αυτές τις τεχνολογίες αντιμετωπίζει σήμερα σοβαρότατα αλλά διαφορετικά εμπόδια.



Ηλιακά πλαίσια πυριτίου σήμερα απαιτούν μεγάλους χώρους και είναι πολύ μικρής απόδοσης. Συνεχής ταινίες πυριτίου και άλλων υλικών με παρόμοιες ηλεκτρικές ιδιότητες αλλά υψηλότερες αποδόσεις θα εμφανιστούν καθώς η έρευνα στον τομέα αυτόν εντείνεται, αλλά αρχικές επενδύσεις εγκατάστασης απαιτούν σημαντικές επιδοτήσεις, που υπερβαίνουν κατά πολύ την τρέχουσα άτολμη υποστήριξη από τις κυβερνήσεις.



Ηλιακές εστιακές εγκαταστάσεις υψηλών θερμοκρασιών σε γεωγραφικές περιοχές υψηλής ηλιοφάνειας θα αναπτυχτούν παράλληλα με την εγκατάσταση υπρεραγώγιμων δικτύων μεταφοράς καθώς πολλές από αυτές τις περιοχές θα βρίσκονται μακριά από ενεργοβόρα κέντρα.



Καθώς οι σχετικοί κίνδυνοι εκτιμούνται ακριβέστερα και παρά το τελευταίο σοβαρότατο ατύχημα της Φουκουσίμα οι τεχνολογίες πυρηνικής σχάσης και σύντηξης αναπτύσσονται πάλι, αργά αλλά σταθερά, με ελπιδοφόρες προοπτικές παρά τις εκ διαμέτρου αντίθετα παγιωμένες θέσεις ειδικών συμφερόντων και ιδεολογιών. Η πίεση από τέτοιες ομάδες έχει οδηγήσει σε πόλωση που μόνο σοβαρό πολιτικό κεφάλαιο, που σιγά σιγά διατίθεται, μπορεί να μειώσει και τα εμπόδια που είχαν παγώσει αυτές τις τεχνολογίες και εκμηδένισαν την έρευνα στον τομέα τους να αποσυρθούν.



Οι άλλες μη CO² ρυπογόνες τεχνολογίες πιθανόν να έχουν σχετικά μέτρια συμβολή σε παγκόσμια κλίμακα όσο και αν είναι περιβαλλοντικά ελκυστικές.



Ορυκτά καύσιμα θα εξακολουθήσουν να παρουσιάζουν σοβαρό δυναμικό, ιδιαίτερα για τη μεταβατική περίοδο προς το μέσον του αιώνα. Αυτό υπό την προϋπόθεση αποθήκευσης CO² με την περαιτέρω ανάπτυξη σχετικών τεχνολογιών. Επιπλέον, θέτοντας κατά μέρος επενδύσεις για τη μετατροπή του CO² πάλι σε αδρανή προϊόντα άνθρακα και οξυγόνου δεν είναι πρόταση τόσο εξωπραγματική όσο ακούγεται. Τα αποθέματα υδρογονανθράκων θα συνεχίσουν να μειώνονται με επιπτώσεις αρχικά στην αγορά της ενέργειας αλλά σταδιακά θα περιοριστούν στην τροφοδοσία πρώτων υλών στην χημική βιομηχανία.



Τέλος με τις αναπτυσσόμενες τεχνολογίες για την απευθείας μετατροπή ηλεκτρικής ηλιακής ενέργειας σε υδρογόνου/οξυγόνο θα επιτευχθεί μεγάλης κλίμακας αποθήκευση ενέργειας, σαν ρυθμιστική παράμετρος ακμών ζήτησης η για καταναλωτές αποκεκομμένους από τα κύρια δίκτυα διανομής.



Η εστίαση της παραγωγής σε δύο μόνο χρησιμοποιήσιμες μορφές ενέργειας: ηλεκτρικής, και των παράγωγων της μέσων αποθήκευσης, υδρογόνου/οξυγόνου θα απλοποιήσει την παραγωγή και διανομή, θα εισαγάγει τεράστιες οικονομίες κλίμακας και θα επιτρέψει την εκμετάλλευση του γεγονότος ότι σήμερα μεγάλες περιοχές του κόσμου έχουν ακόμη εμβρυακές υποδομές. Αυτό προσφέρει ευκαιρία άμεσης εφαρμογής σε αυτές των τελευταίων τεχνολογιών. Υφιστάμενες εγκαταστάσεις παραγωγής, διανομής και αποθήκευσης μη ηλεκτρικής ενέργειας θα αποσυρθούν σταδιακά με κατάλοιπα μόνο για ειδικές συνθήκες.



Η διασύνδεση των μεγάλων μονάδων παραγωγής μέσω ενός παγκόσμιου υπεραγώγιμου δικτύου εξαιρετικά χαμηλών απωλειών, όπως αναφέρεται ανωτέρω, θα είναι επίσης η σπονδυλική στήλη του συστήματος διανομής. Σε αυτήν θα απορροφηθούν τα υπάρχοντα περιφερειακά δίκτυα προς τον καταναλωτή.



Καταναλωτές ενέργειας θα ταξινομηθούν σε δύο κατηγορίες. Αυτοί που θα είναι συνδεδεμένοι άμεσα με το ηλεκτρικό δίκτυο και αυτοί με μη απευθείας σύνδεση που θα πρέπει να αποθηκεύουν ενέργεια, καθώς θα λειτουργούν ανεξάρτητα από το δίκτυο.



Για την πρώτη κατηγορία, δεδομένης της αποδοτικότητας της άμεσης χρήσης της ηλεκτρικής ενέργειας, η μέθοδος θα προβλέπει βασικές αρχές. Για παράδειγμα, οι μέσων και μακρών αποστάσεων ηπειρωτικές μεταφορές θα πραγματοποιούνται στην ξηρά σιδηροδρομικώς. Τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα αυτό σίγουρα θα ανταποκριθούν στην πρόκληση για ικανοποιητικές λύσεις. Ανάπτυξη των κατάλληλων υποδομών ωστόσο θα απαιτήσει σημαντικούς πόρους και χρόνο για να αποδώσουν. Μέρος από τις υφιστάμενες οδικές υποδομές, με κατάλληλες μετατροπές θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να μειωθεί το φόρτο νέων επενδύσεων.



Συνδεδεμένο με αυτή την υποδομή, σύστημα κινητικότητας μικρής απόστασης θα εξασφαλίζεται από ηλεκτρικά οχήματα συσσωρευτών με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά για εκπλήρωση αυτής της αποστολής. Θα είναι επίσης συμπληρωματικά στις αστικές ανάγκες μετακίνησης που θα προσφέρονται από εξειδικευμένες ηλεκτροκίνητες υπηρεσίες για το κοινό. Τέτοιες αλλαγές απαιτούν μακροχρόνιες και ολοκληρωμένες επικοινωνιακές προσπάθειες διαπαιδαγώγησης σε συνδυασμό με δημοσιονομικές πολιτικές για την πραγματοποίηση δραματικής αλλαγής της συμπεριφοράς του κοινού στην κινητικότητα, την ελευθερία της κυκλοφορίας και το ρόλο των σύγχρονων τηλεπικοινωνιών.



Όλοι οι άλλοι άμεσα συνδεδεμένοι καταναλωτές όπως τα κτίρια, οι δρόμοι και οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις θα χρησιμοποιούν ηλεκτρική ενέργεια. Απαιτείται περισσότερη έρευνα για τη μεταβατική περίοδο ώστε να χρησιμοποιηθεί κάθε δυνατή ευκαιρία για την παραγωγή εις το μέγιστο συμπληρωματικής ηλεκτρικής ενέργειας επί τόπου και ανακαίνιση της υπάρχουσας υποδομής με σύγχρονη παθητική προστασία στη κατανάλωση ενέργειας με συνέπεια μείωση της επιβάρυνσης στο δίκτυο.



Οι μη συνδεδεμένοι άμεσα καταναλωτές είναι κυρίως οχήματα μακρών αποστάσεων και τοπικής διανομής εμπορευμάτων. Η περίπτωσή τους απαιτεί ένα επιπλέον στάδιο ενεργειακής μετατροπής, καθώς θα χρησιμοποιούν υδρογόνο/οξυγόνο σαν καύσιμα και τροποποιημένες εγκαταστάσεις προώθησης. Η αποθήκευση του υδρογόνου σε μικρή κλίμακα δεν είναι μια απλή τεχνική πρόκληση, εξ ου η ανάγκη ανάπτυξης τέτοιων υποδομών ως επί το πλείστον για υπερωκεάνιες μεταφορές και εξειδικευμένα κέντρα τοπικής διανομής. Τέτοια οχήματα, όπως πλοία και αεροπλάνα, θα χρησιμοποιηθούν κυρίως για υπερωκεάνιες διηπειρωτικές μεταφορές.



Για τέτοιες μελλοντικές εξελίξεις επίγνωση της πραγματικότητες του σήμερα είναι κρίσιμη. Αφενός, οι σύγχρονες τηλεπικοινωνίες έχουν κάνει τον κόσμο μας να μοιάζει περισσότερο ότι πράγματι είναι, δηλαδή ένας μικρός πλανήτης ή όπως μερικές φορές τον αποκαλούμε, ένα χωριό. Από την άλλη, κανείς κατακλύζεται από την ποικιλία ιστοριών, πολιτισμών, και κοινωνικό-πολιτικών και οικονομικών συστημάτων που καλούνται να συνυπάρξουν. Το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, οδηγούμενο προς το παρών μόνο από οικονομικές δυνάμεις, δημιουργεί τεράστιες εντάσεις σε κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις. Έλλειψη αποτελεσματικών παγκόσμιων θεσμών δείχνει ότι η ανθρωπότητα έχει βάλει το κάρο και τον αναβάτη του να τραβάει το άλογο. Και όμως η ευκαιρία να αναπτυχτεί ένα σαφές παγκόσμια ισορροπημένο όραμα για επάρκεια ενέργειας οικοδομείται με πολλαπλές τοπικές και περιφερειακές τάσεις. Η ανάγκη για την ανθρωπότητα να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση μέχρι τη μέση του αιώνα είναι μοναδική, μη επαναλαμβανόμενη και επιβεβλημένη.



Σήμερα οι αναπτυγμένες δυτικές χώρες εξακολουθούν να κατέχουν σημαντικό τεχνολογικό και οικονομικό προβάδισμα αλλά το υπόλοιπο του πλανήτη τις πλησιάζει. Κοινωνικό-πολιτικά συστήματα ξένα προς τις δυτικού τύπου δημοκρατίες τις ανταγωνίζονται. Το δυναμικό ανάπτυξης και οι αριθμοί είναι σαφώς υπέρ του υπόλοιπου πλανήτη. Ιστορικές μνήμες ελλοχεύουν αμοιβαία καχυποψία και μερικές φορές εχθρότητα. Αλλά τα δύο μέρη βλέπουν ότι εάν δεν ασχοληθούν με παγκόσμιες προκλήσεις όπως η ενεργειακή επάρκεια, και συμφωνήσουν για ένα σαφές όραμα, θα βρεθούν σύντομα προ μεγάλων συγκρούσεων με καταστροφές σε κλίμακα που ξεπερνά τη φαντασία.



Στοχαστές των παγκόσμιων υποθέσεων ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση συνεννόησης. Βλέπουν να αναδύεται μια νέα ισορροπία όταν η κατανομή του πλούτου στις κοινωνίες δεν θα είναι πολύ διαφοροποιημένη σε όλες τις ηπείρους και ως συνέπεια ζήτηση για ενέργεια κατά τη μεταβατική περίοδο θα διαφέρει ριζικά από περιοχή σε περιοχή. Οι φτωχότερες περιφέρειες θα απαιτήσουν πολύ περισσότερο. Και εδώ έγκειται η ευκαιρία. Εάν η διεθνής κοινότητα καταφέρει να ανταποκριθεί στις ανάγκες αυτές, τις περιβαλλοντολογικές πιέσεις και τις συνέπειες όσον αφορά την αλλαγή του κλίματος με τις τεχνολογίες του μέλλοντος, η έλλειψης εμπιστοσύνης και πικρία μπορούν να μειωθούν σημαντικά.



Από αυτό προκύπτει ότι κατά τη μετάβαση στο όραμα της άφθονης και περιβαλλοντικά αποδεκτής ενέργειας, υπάρχει επείγουσα ανάγκη για αποτελεσματικούς παγκόσμιους φορείς διαρθρωμένους για αυτόν τον αιώνα. Υφιστάμενοι διεθνείς φορείς έχουν σχεδιαστεί και σε ορισμένο βαθμό, έχουν καταφέρει να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του δεύτερου μέρους του προηγούμενου αιώνα. Υπάρχουν όμως σαφείς ενδείξεις ότι, εάν δεν αναδιαρθρωθούν εκ βάθρων, δεν θα είναι σε θέση να διαχειριστούν τον κόσμο των επερχόμενων πενήντα χρόνων. Οι ίδιοι οι φορείς το έχουν αναγνωρίσει και σχεδιάζουν αλλαγές, αλλά εκτός εάν μεγάλα έθνη, στα υφιστάμενα και μελλοντικά φόρα, όπως G8+ και G20 παράσχουν κατεύθυνση, σχέδια εκτέλεσης και ανεπιφύλακτη υποστήριξη πολύ λίγο θα αλλάξει.



Τέλος, κοιτάζοντας την μεταβατική περίοδο, πρέπει κανείς να κάνει μια σοβαρή παρατήρηση. Κάθε σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης στους βασικούς άξονες ενεργειακής πολιτικής πρέπει να λάβει υπόψη τα περιθώρια ελαστικότητας της βιομηχανικής και κοινωνικής βάσης να την απορροφήσει χωρίς καταστροφικές συνέπειες. Γι`αυτό εφαρμογή ενός σχεδίου μετάβασης το νωρίτερο είναι επιτακτική ανάγκη. Επιπλέον, πρέπει να επιχειρηθεί επικοινωνιακή προσπάθεια καθοδηγούμενη από αξιόπιστο διεθνή φορέα με απλά μηνύματα επικεντρωμένα στους διάφορους πληθυσμούς. Κίνδυνοι εμπεριεχόμενοι στο σχεδιασμό και τις τεχνολογίες πρέπει να αποσαφηνιστούν. Ζούμε στον 21ο αιώνα και η διαφάνεια είναι ζωτικής σημασίας.



Βεβαίως η παρούσα θεώρηση δεν είναι μοναδική. Ο σκοπός της είναι να προκαλέσει διάλογο προς καλλίτερες εναλλακτικές και να ωθήσει μικρές αλλά με δυναμικά πλεονεκτήματα για τον ενεργειακό κόσμο του μέλλοντος χώρες σαν την Ελλάδα να εμβαθύνουν εγκαίρως στις ευκαιρίες που προσφέρουν αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές.



Εν κατακλείδι, μια κρίσιμη απαίτηση για ένα ‘όραμα’ στον τομέα των ενεργειακών αναγκών του αιώνα του υδρογόνου είναι η άμεση χρησιμοποίηση του διατιθέμενου χρόνου σε συνδυασμό με ανάληψη κίνδυνων από την πολιτική και επιστημονική ηγεσία σε παγκόσμια επίπεδο. Ο συντάκτης εκφράζει την λύπη του αν το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου δείχνει απαισιόδοξο. Ωστόσο, είναι αμφίβολο αν τα σημερινά παγκόσμια θεσμικά όργανα, οι δυνάμεις της αγοράς των σύγχρονων καπιταλιστικών και μη καπιταλιστικών συστημάτων και οι παγιωμένες θέσεις των κυριότερων προμηθευτών ενέργειας προσφέρουν το πιο αποτελεσματικό περιβάλλον για την διαχείριση μιας τέτοιας πρόκλησης. Τα παγκόσμια και περιφερειακά φόρουμ πολιτικών ηγετών πρέπει να κινητοποιηθούν προς αποφυγήν δυσμενέστατων συνεπειών μιας αδράνειας στην πρόκληση.



Κ.Π.Βλαχοδήμος

Το Αντίπαλο Δέος

Οι τελευταίες ανταλλαγές μηνυμάτων ανάμεσα στην Δικαστική εξουσία με την Νομοθετική και την Εκτελεστική έριξαν ακόμη περισσότερο φώς και επιβεβαίωσαν την πραγματικότητα της στυγνής κομματοκρατίας που υπομένει η ταλαίπωρη Ελληνική κοινωνία. Επήραμε από μια άλλη γωνία την εικόνα του τέρατος που κατατρώγει τις σάρκες της παρόλο που αυτό δεν ήταν παρά μία ακόμη ένδειξη μετά από τόσες άλλες που έχουν συσσωρευτεί. Το κομματικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του είναι ένα καρκίνωμα σε προχωρημένη φάση με καλπάζουσα ανάπτυξη και συνδεδεμένο με κέντρα οικονομικών συμφερόντων που βρίσκονται έξω από την χώρα μας και που απομυζούν το μεγαλύτερο μέρος των πόρων από την κατακρημνιζόμενη χώρα. Στην καρδιά αυτής της διαδικασίας το ανυπέρβλητο χρέος για το οποίο η κοινωνία δεν γνωρίζει λεπτομέρειες και το βαθμό νομιμότητας του, ο διαχρονικός εκμαυλισμός της και η αναπόφευκτη ταχύτατη εξαθλίωση της.


Υπό τις παρούσες συνθήκες δεν διαφαίνεται σοβαρή πίεση για την απαιτούμενη ριζική αλλαγή στην διαχείριση των κρατικών υποθέσεων καθώς το κατεστημένο που τις διαχειρίζεται δεν απειλείται από πουθενά. Αυτό διακρίνεται εύκολα από το γεγονός ότι εν μέσω τόσων δεινών για τον απλό πολίτη διατηρεί ουσιαστικά όλα του τα προνόμια αλώβητα. Αντιδράσεις, όπου εκδηλώνονται, είτε είναι παρακινούμενες από τις παραφυάδες του κατεστημένου για παραπλάνηση και κοινωνική παράλυση είτε είναι αναιμικές καθώς η συνοχή της κοινωνίας έχει καταρρεύσει και ο καθένας αγωνίζεται για τον εαυτό του και την οικογένεια του.

Υπάρχει άραγε ελπίδα ανάτασης και διάσωσης του Έθνους; Ίσως ναι.

Η ιστορία έχει δείξει ότι σε έθνη με μακριά ιστορία υπάρχει πάντοτε το δυναμικό να γεννήσουν το αντίπαλο δέος σε μια ολιγοκρατεία σαν και αυτή που γαλούχησε η χώρα μας, ιδιαίτερα την τελευταία γενιά. Σε παλαιότερο άρθρο μου το έθιξα γράφοντας ` Για τον πολίτη αυτής της χώρας τα περιθώρια για πορεία έξω από τον βούρκο για αυτόν αλλά κυρίως για τους απογόνους του έχουν απελπιστικά στενέψει. Επειδή το πολιτικό κατεστημένο περιλαμβάνει ουσιαστικά όλο το κομματικό φάσμα απομένει μόνον στον ίδιο να δραστηριοποιηθεί πολιτικά, αποφεύγοντας στο μέτρο του δυνατού τη χρήση βίας, για να δημιουργήσει το αντίπαλο δέος. Μπορεί να φαίνεται εξωπραγματικό, μια καθαρή ουτοπία, αλλά δεν πρέπει να είναι. Σίγουρα είναι μια καινούργια εμπειρία για πολλούς από εμάς, ίσως και ξένη για την κουλτούρα μας αλλά μόνο μια συλλογική προσπάθεια με επιμονή, αυτοσυγκράτηση και θάρρος μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Κάθε άτομο πρέπει να προσπαθήσει με την βοήθεια της νέα τεχνολογίας επικοινωνιών που έχει αποδείξει την τρομερή της δύναμη, να συμμετάσχει άμεσα στη δημιουργία πολιτικών ομάδων της γειτονίας , του χωριού, της πόλης σε μια διαδικασία που θα έχει σαν μοναδικό σκοπό να αναδείξει την νέα γενιά του πολίτικου, εκπαιδευτικού, συνδικαλιστικού και επικοινωνιακού κόσμου.`

Ίσως θα έπρεπε να εμβαθύνουμε πολύ στην διαδικασία για την εκμετάλλευση αυτού του δυναμικού. Να δραστηριοποιηθούμε για την δημιουργία αντίπαλου δέους που πρέπει να μεταλλαχτεί σε ισχύ που θα υποχρεώσει το πολιτικό κατεστημένο να παραδώσει την διαχείριση της τύχης του έθνους σε μια εναλλακτική ακομμάτιστη ηγετική ομάδα που θα λειτουργήσει με κανόνες εθνικής ενότητας, επαρκεί τεχνοκρατική κατάρτιση και στιβαρές ηγετικές ικανότητες.

Υπάρχουν τρία βήματα για την εκμετάλλευση αυτού του δυναμικού. Το πρώτο, αν πιστέψει κάνεις το βασικό μήνυμα των δημοσκοπήσεων, έχει ήδη συντελεστεί. Πρόκειται για την πλήρη απώλεια εμπιστοσύνης προς το πολιτικό κατεστημένο από την κοινωνία. Περισσότερο από 80% του εκλογικού σώματος στρέφεται εναντίον του. Και σε αυτό το ποσοστό δεν περιλαμβάνονται οι πολύ νέοι που εκπροσωπούν τον δυναμισμό που έρχεται. Είναι ειρωνική παρατήρηση να σημειώσει κάνεις ότι τα περισσότερα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην ιστορία πριν κατακρημνιστούν διαχειριστήκαν την κρατική εξουσία με ποσοστά γύρο στο 15% του εκλογικού σώματος που αποτελούσε και την νομενκλατούρα.

Και ενώ αυτό το πρώτο και εξαιρετικά σημαντικό βήμα έχει συντελεστεί και έχει δημιουργήσει τις ευνοϊκές συνθήκες, τα δύο επόμενα βήματα χωλαίνουν. Αφορούν στην διαδικασία με την οποία λαϊκά υποστηριζόμενες ηγετικές ομάδες θα αναδειχθούν και δραστηριοποιηθούν. Είναι τα βήματα που θα αναδείξουν την κεφαλή του κινήματος εναντίον του κατεστημένου. Και εδώ τα αποθέματα από τα οποία θα αναδειχθεί αυτό το ηγετικό δυναμικό σχετικά αδρανούν.

Το δεύτερο βήμα αφορά τους πολίτες που ανήκουν σε αυτά τα αποθέματα που πρέπει να κινηθούν για να βάλουν το Έθνος σε εγρήγορση. Η δραστηριοποίηση τους εμπεριέχει σοβαρούς προσωπικούς κινδύνους. Μερικοί έχουν ήδη αρχίσει να κινούνται, ίσως δειλά. Τέτοιοι πολίτες είναι άνθρωποι του πνεύματος, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί, τεχνοκράτες και άλλοι εντός και εκτός Ελλάδος, όλοι τους ακομμάτιστοι και σεβαστοί στην κοινωνία σαν πατριώτες. Είναι αυτοί που πρέπει να συγκροτήσουν τις εκκλησίες των απλών πολιτών που είναι κοντά τους για να τους πουν την πραγματική αλήθεια για το μέγεθος της πρόκλησης και τρόπους αντιμετώπισης της, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους για να μορφώσουν δομές συναίνεσης, σχεδία και στρατηγικές δράσης.

Το τρίτο βήμα αφορά στις διαδικασίες ανάδειξης, μέσα από τις δομές συναίνεσης από την πλατειά αντιπροσώπευση της κοινωνίας, μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με πείρα στην διαχείριση κρατικών υποθέσεων και με αποδεδειγμένες ηγετικές ικανότητες που θα προσβάλλουν το κατεστημένο να παράδοση την διαχείριση του Ελληνικού κράτους καθόσον δεν το εκπροσωπεί πλέον. Καθώς το πρώτο και ποιο δύσκολο βήμα έχει γίνει, με την βοήθεια της νέας τεχνολογίας επικοινωνιών, τα άλλα δύο θα μπορούσαν να χτιστούν παράλληλα και γρήγορα.

Μόνον το χτίσιμο μιας τέτοιας δομής μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στην ολιγοκρατία του πολίτικου κατεστημένου με τα πλοκάμια του. Κανείς δεν υποτιμά τις δυσκολίες για να πετύχει μια τέτοια προσπάθεια. Όπως ανέφερα στο απόσπασμα από το προηγούμενο άρθρο μου, η προσπάθεια μοιάζει ουτοπιστική και αν ξεκινήσει εμπεριέχει πολλούς κινδύνους, ακόμα και βίαιων συγκρούσεων, αλλά το θέμα είναι ότι όσο περισσότερο καθυστερεί τόσο η λαϊκή εξέγερση, που άρχετε σίγουρα, θα είναι ποιο ανεξέλεγκτη, χαώδης και βίαια προς όφελος εξτρεμιστικών δυνάμεων και από τις δύο πλευρές και αυτό θα μας πάει τρείς γενιές πίσω στο κλίμα του διχασμού και της εξαθλίωσης. Ελπίζω, τουλάχιστον οι γεροντότεροι από αυτά τα δυναμικά στοιχεία που πρέπει να ρισκάρουν και να κινηθούν, αντιλαμβάνονται τι εννοώ.



Κ.Π.Βλαχοδήμος 10 Απριλίου 2011